Αναδημοσιεύσεις

21
07

Συμπεράσματα μιας ευρωπαϊκής ήττας

Δυστυχώς, στην περίπτωση της Ε.Ε. ισχύει απολύτως το ρητό ότι οι παλιές συνήθειες πεθαίνουν δύσκολα. Οι «σκληροί» υπέρμαχοι της λιτότητας δεν έχουν πάψει στιγμή να πιέζουν προς την κατεύθυνση της επιστροφής στην «κανονικότητα», η οποία έχει τοποθετηθεί στις αρχές του 2023 - αν δεν αλλάξει κάτι. Και εδώ ελλοχεύει ο μεγάλος κίνδυνος για την Ελλάδα, καθώς η καταστροφική οικονομική διαχείριση της σημερινής κυβέρνησης ανοίγει μια επικίνδυνη ατραπό που οδηγεί σε ύφεση, δημοσιονομική στενότητα, αδυναμία εξασφάλισης ρευστότητας - με τον ESM να καραδοκεί. Ο Ιούλιος του 2015 ήταν η κορύφωση ενός ευρωπαϊκού δράματος που, από πολλές απόψεις, συνεχίζεται ώς και σήμερα, στοιχειώνοντας την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Συγχρόνως, ήταν και μια μεγάλη ευρωπαϊκή ήττα. Οχι μόνο ελληνική, σίγουρα όχι μόνο της πρώτης κυβέρνησης της Αριστεράς. Ηταν η ήττα μιας Ευρώπης που απέτυχε να κάνει την υπέρβαση που θα έδινε περιεχόμενο στις μεγαλόστομες διακηρύξεις περί ευρωπαϊκής ενότητας και αλληλεγγύης, μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας και κοινής ευρωπαϊκής μοίρας. Και που τελικά απέδειξε ότι πίσω από αυτές δεν κρυβόταν τίποτε περισσότερο από το αιώνιο ευρωπαϊκό παίγνιο της ισορροπίας -μάλλον, της ανισορροπίας- δυνάμεων και της ανηλεούς σύγκρουσης εθνικών συμφερόντων. Οπως όλες οι ήττες, είχε κι αυτή βαριές συνέπειες, από τις οποίες η Ευρώπη δεν έχει διαφύγει, διότι διστάζει να την παραδεχθεί ή να διδαχθεί από αυτήν. Οσο, όμως, αυτό θα συνεχίζεται, θα συνεχίζεται και η βασανιστικά αργόσυρτη πτώση της.
Περισσότερα »
21
07

Ο Γιάννης σήκωσε στα χέρια του τους πρόσφυγες όλου του κόσμου

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ηδονή για το απανταχού αντιρατσιστικό κίνημα να είναι ο μεγάλος θριαμβευτής του ΝΒΑ Ελληνας αλλά να έχει και αυτό το περίεργο «ξενικό» επίθετο, το οποίο κάποιοι υπουργοί της παρούσας κυβέρνησης καμώνονταν ότι δεν μπορούσαν να προφέρουν (Ακενοτούμπο τον έλεγαν χωρίς ντροπή μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες). Το ελληνικό κράτος δεν δικαιούται –φυσικά– να πανηγυρίζει γιατί ο Γιάννης δεν είναι παιδί του. Αναγκάστηκαν, ναι αναγκάστηκαν, να του δώσουν ελληνικό διαβατήριο όταν μυρίστηκαν πάνω του χρυσάφι και ωραίες φωτογραφίες για τις επικοινωνιακές τους ανάγκες. Ο Αντετοκούνμπο πήρε την ελληνική ιθαγένεια μόλις τον Μάιο του 2013, 19 ολόκληρα χρόνια μετά την γέννησή του στην Αθήνα. Και προφανώς –γι' αυτό ας μην υπάρχει καμία αμφιβολία– δεν θα το έπαιρνε ποτέ αν ήταν 20 πόντους κοντύτερος και αν δεν έπαιζε μπάσκετ. Ο Γιάννης χαζός δεν είναι. Ξέρει ποιοι πραγματικά τον βοήθησαν και ποιοι απλά επιχείρησαν να πάρουν λίγη από τη λάμψη του ξεπλένοντας τη γενικότερη ρατσιστική και αντιμεταναστευτική πολιτική τους. Τα Σεπόλια και του Ζωγράφου γνωρίζουν επίσης ποιος πραγματικά είναι ο Γιάννης και πόσες νύχτες κοιμήθηκε νηστικός γιατί το ψυγείο της οικογένειας ήταν άδειο. Πλέον, με τη μαγκιά του και τον... παρά του (καθώς έχει πλουσιοπάροχο συμβόλαιο με τους Μπακς) ο Γιάννης μπορεί να κοιμάται ήσυχος στην αγκαλιά της εγκυμονούσας συντρόφου του και του γιου του. Στο τεράστιο σπίτι του και σε απόλυτη ασφάλεια. Αφήνοντας οριστικά πίσω του τους εφιάλτες του παρελθόντος, τα κυνηγητά από τους μπάτσους, τα περίεργα και απαξιωτικά βλέμματα των περαστικών και τη βαθιά φτώχεια του. Ο Γιάννης το Σάββατο θα βρίσκεται στην Αθήνα, στην Ελλάδα για διακοπές. Ισως τον καλέσουν και στο Μαξίμου για μερικές φωτογραφίες. Τώρα όλοι θα σκύβουν ευλαβικά μπροστά του και δεν θα ενοχλούνται από το χρώμα του και από το ξενικό επίθετό του. Ο Γιάννης είναι Ελληνας. Είναι μαύρος. Είναι και Νιγηριανός. Και ναι, η ζωή εκτός από πολύ σκληρή είναι και εξόχως συναρπαστική.
Περισσότερα »
21
07

Ανδρέας Ξανθός: Ο εμβολιασμός ως δικαίωμα και ηθική υποχρέωση

Τι πρέπει να γίνει: 1. Επιμονή σε δράσεις ενημέρωσης και Αγωγής Υγείας. 2. Επίλυση προβλημάτων πρόσβασης σε όλα τα διαθέσιμα εμβόλια -επιτάχυνση των κατ' οίκον εμβολιασμών. 3. «Στοχευμένη υποχρεωτικότητα» αποκλειστικά στον χώρο της Υγείας και της Πρόνοιας. 4. Μέριμνα για την προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. 5. Μέτρα επιβράβευσης των εμβολιασμένων και όχι «προνόμια» ή αποκλεισμοί, που δημιουργούν νέες ανισότητες. 6. Δωρεάν, εκτεταμένο και αξιόπιστο testing ως «φίλτρο» για τη συμμετοχή και των μη εμβολιασμένων στις κοινωνικές δραστηριότητες. 7. Κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο απέναντι στην Ακροδεξιά και στον αντιεπιστημονικό σκοταδισμό.
Περισσότερα »
21
07

«Μεγάλος Περίπατος»: Το πείραμα μεταλλάσσεται

Ο δήμαρχος Αθηναίων, Κώστας Μπακογιάννης, διέψευσε τις φήμες και με δηλώσεις του στον ΣΚΑΪ προανήγγειλε νέα έργα στο κέντρο της Αθήνας, αρχής γενομένης από την πλατεία Συντάγματος, όπου έρχεται «μια νέα πλατεία, με νέα υλικά», όπως ανέφερε. Όσο για το «Μεγάλο Περίπατο» ισχυρίστηκε ότι από την πανάκριβη «πιλοτική εφαρμογή», αξίας 2 εκατ. ευρώ (!) βγήκαν συμπεράσματα, εξασφαλίστηκε ο δημόσιος χώρος και αποκαταστάθηκε η κυκλοφορία. Με άλλα λόγια η ταλαιπωρία έγινε συνήθεια... Την αντιφατική στάση της δημοτικής αρχής σχολίασε η δημοτική κίνηση Ανοιχτή Πόλη, αποδίδοντάς την στο ότι «κόστισε πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο». Επίσης, τονίζει ότι «επτά και πλέον μήνες μετά την τελευταία συνεδρίαση της Διαπαραταξιακής – Επιστημονικής Επιτροπής Διαβούλευσης, και με ευθύνη της δημοτικής αρχής, δεν έχουμε κανένα νέο ούτε για την αποτίμηση της δοκιμαστικής εφαρμογής και τον ευρύτερο κοινωνικό διάλογο επί των παρεμβάσεων, ούτε για την τύχη του Ειδικού Πολεοδομικού Σχεδίου (το οποίο θα κατοχύρωνε νομικά τον “Περίπατο”) και της θεσμικά υπαγορευμένης διαβούλευσης που αναγκαστικά θα το συνόδευε». Η δημοτική αρχή Μπακογιάννη, προκειμένου να αποφύγει τη συζήτηση, αγοράζει χρόνο παρατείνοντας την κατ’ όνομα δοκιμαστική φάση του «Μεγάλου Περιπάτου» ένα τρίμηνο τη φορά, με την έκδοση αλλεπάλληλων ΚΥΑ από την, πρόθυμη να βοηθήσει τον δήμαρχο, κυβέρνηση, οι οποίες επικαλούνται επιτακτικούς λόγους προστασίας της δημόσιας υγείας από την πανδημία.
Περισσότερα »
21
07

Βασίλης Ρόγγας: Γιατί υπάρχουν ανεμβολίαστοι;

Όλα τα κόμματα του κοινοβουλίου (εκτός Ελληνικής Λύσης) είναι υπέρ του εμβολιασμού.  Το αυτό και η συντριπτική πλειοψηφία της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου. Χρειάζεται να το αποδείξουν ακόμα περισσότερο: αν «ο λαός σώζει το λαό», τότε πρέπει οι φορείς, οι κινήσεις, οι εφημερίδες, τα κοινωνικά ιατρεία, τα στέκια, οι δημοτικές παρατάξεις και τα συνδικάτα του να φωνάξουν πως λένε «ναι στον εμβολιασμό» πάνω από τα άλλα τους, τα τόσο σημαντικά αιτήματα. Η κοινωνική Αριστερά κάπως το οφείλει στον εαυτό της, ως δύναμη ορθολογισμού, να είναι μπροστά σε αυτόν τον αγώνα και παράλληλα να καταδικάσει αντιεμβολιαστικές φαιδρότητες στον χώρο της. Ωστόσο, ούτε αυτό αρκεί. Πρέπει να καλεστεί, όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται, και η κοινωνική Δεξιά να λάβει μέρος σε αυτόν τον αγώνα. Δήμοι, σωματεία, επιμελητήρια και τόσοι άλλοι αρμοί της κοινωνίας των πολιτών έχουν αναφορά σε μια μη παραθρησκευτική, σώφρονα και δημοκρατική Δεξιά που πρέπει να πάρει θέση γιατί αλλιώς πρέπει να εγκληθεί πως ψαρεύει στα θολά νερά του λαού της εκκλησίας για τα ψηφαλάκια, βάζοντας σε κίνδυνο την υγεία των πολιτών. Τέλος, αν πιστέψουμε τον Τζον Ντιούι, πως η δημοκρατία πρέπει να βασίζεται στην ανάληψη της ευθύνης από τους κοινούς άνδρες και γυναίκες, για να έχουμε οικουμενική πρόσβαση στα καλά πράγματα της ζωής, τότε στα δικά μας ενσώματα και ψηφιακά κοινωνικά δίκτυα ας προσπαθούμε να πείθουμε τους φίλους, τις γνωστές, τους γείτονες, τις συναδέλφισσες. Η φροντίδα των οικείων μας σε ό,τι αφορά τον εμβολιασμό –που είναι ξεχωριστά πρόσωπα με τις δικές τους αγωνίες– μπορεί να συμβεί με επινοητικότητα, φαντασία, άντε και λίγο αντάρα και να είναι πολύ αποτελεσματική.
Περισσότερα »
21
07

Tα καινούργια «Νέα της Αλεξάνδρας»: το reclaim ενός τραγουδιού Σκέψεις για την επανάκτηση, τη μνήμη και τις διαδρομές της

Ποιο ήταν το έναυσμα για «Τα νέα της Αλεξάνδρας | reclaim»; Μια ανάρτηση στο facebook της Αργυρώς Μουστάκα-Βρεττού, βασισμένη σε προφορικές μαρτυρίες από τη γειτονιά της. Εκεί σημείωνε πως το τραγούδι του 1961 αναφέρεται στη γυναικοκτονία της Αλεξάνδρας Μυλωνάκου, η οποία, σε ηλικία δεκαοχτώ χρονών, ήρθε από τη Μάνη στο Αιγάλεω, για να μάθει ραπτική. Ήταν αρραβωνιασμένη και έμεινε σε συγγενείς της. Ο θείος της έκανε διάφορες απόπειρες να τη βιάσει, κι ένα βράδυ, καθώς του αντιστάθηκε περισσότερο, της τίναξε τα μυαλά με το όπλο του. Σύμφωνα με τη θεία τής Αργυρώς Μουστάκα-Βρεττού (που κρατούσε το περίπτερο και ήταν φίλες με την Αλεξάνδρα) και τη σπιτονοικοκυρά της Αλεξάνδρας, που τη βρήκε δολοφονημένη, το τραγούδι «ξεπλένει» τη δολοφονία. Αυτή είναι η πεποίθηση της γειτονιάς, αλλά και μιας απογόνου του θύματος και του θύτη. Σύμφωνα με μια εκδοχή, μάλιστα, ο δολοφόνος « έγραψε τους στίχους και τους έδωσε. Για να μείνει στην ιστορία σαν πουτάνα». Η μαρτυρία είναι σοκαριστική. Και η ανάρτηση δημιούργησε, με τη σειρά της, αναταραχή στα social media, προξενώντας, συγκλονισμό, αμφισβητήσεις, έντονη συζήτηση, αντιδράσεις. Ξεκινάω από τα γεγονότα. Η δολοφονία της Αλεξάνδρας Μυλωνάκου από τον θείο της είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο: έγινε στις 26 Μαρτίου 1961 (η Βρεττού έχει εντοπίσει τα σχετικά δημοσιεύματα στις εφημερίδες). Από κει και πέρα διανοίγεται ένα μεγάλο πεδίο συζήτησης, στην εξαιρετικά συναρπαστική και δύσκολη πίστα των μαρτυριών, της μνήμης και της προφορικής ιστορίας, ένα πεδίο όπου χρειάζεται να είμαστε συγχρόνως και ανοιχτοί και δύσπιστοι. Από τη μια, αν αναζητούμε τα πραγματικά γεγονότα, πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος των ολισθημάτων της μνήμης, της λήθης, των παραποιήσεων. Και, ταυτόχρονα, αξίζει να είμαστε ανοιχτοί. Γιατί θαμμένες ή αποσιωπημένες ιστορίες μπορεί να έρθουν στην επιφάνεια χάρη στις μαρτυρίες, που μας ανοίγουν πόρτες στο λησμονημένο, απωθημένο, περιθωριοποιημένο παρελθόν. Ας σκεφτούμε πόσο δύσκολο θα ήταν, με τα δεδομένα της δεκαετίας του 1960, στο περιβάλλον μιας σκληρά ανδροκρατούμενης μανιάτικης οικογένειας, σε μια λαϊκή γειτονιά, να αποτυπωθεί γραπτά και ρητά ότι ο θείος τής Αλεξάνδρας προσπαθούσε να τη βιάσει, και γι’ αυτό τη σκότωσε. Σε αυτό το πλαίσιο, η έλλειψη γραπτών μαρτυριών μπορεί να είναι ενδεικτική –και να συνιστά, με τον τρόπο της, τεκμήριο αυτή καθαυτή– για μια «συνωμοσία σιωπής» που πέφτει βαριά, σκεπάζοντας το ζήτημα. Εδώ οι προφορικές μαρτυρίες, με τις ενδεχόμενες αδυναμίες και τα προβλήματά τους, είναι κλειδί, καθώς μπορούν να μας ανοίξουν ένα παράθυρο στον κόσμο αυτό της σιωπής.
Περισσότερα »
21
07

Ναυπηγεία Σκαραμαγκά: Στους ιδιώτες, φτηνά και χωρίς εργαζόμενους!

Δανάη Χουτζούμη | Όταν μιλάμε για το μέλλον του ναυπηγείου, γενικότερα της ναυπηγικής βιομηχανίας, καλό είναι να αναλογιστούμε το εξής: Συμφέρον για ποιον; Για το δημόσιο; Για τους εργαζόμενους; Ή τους επενδυτές; Μέχρι σήμερα, με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων και την κατοχή των ναυπηγείων από ιδιώτες επενδυτές, κερδισμένοι βγήκαν μόνο αυτοί. Καρπώθηκαν δισεκατομμύρια, δεν παρέδωσαν το ανάλογο έργο, άφησαν χρέη προς τους εργαζόμενους. Δεν είναι ανεκτό από τους εργαζόμενους, μπροστά σε αυτή την πανηγυρική προπαγάνδα της κυβέρνησης, να είναι οι μόνοι χαμένοι. Δεν θα χάσουμε μόνο τη δουλειά μας, αλλά και αποζημιώσεις, πάνω από 180 εκ. ευρώ, δεδουλευμένων. Μας οφείλονται με δικαστικές αποφάσεις. Το ναυπηγείο θα μπορούσε να είναι παράδειγμα καινοτομίας. Η χώρα μας ως νησιωτική και ναυτική, διαθέτει πλεονεκτήματα για την ανάπτυξη της ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας, αντιμετωπίζοντας τον ανταγωνισμό και μπορεί να απασχολεί χιλιάδες εργαζόμενους.
Περισσότερα »
20
07

Η κληρονομιά της Γένοβας

Χριστόφορος Παπαδόπουλος: Θα ήθελα να επισημάνω ότι η πρώτη φορά διεθνοποίησης των αγώνων, από την πλευρά της «επίσημης» Αριστεράς –στην οποία συμπεριλαμβάνω το ΚΚΕ εσωτερικού – Ανανεωτική Αριστερά και την ΑΚΟΑ– γίνεται μέσω της Επιτροπής εναντίον της Συνθήκης του Μάαστριχτ, το 1992 – 1993. Ως προς τον Συνασπισμό, το βασικό είναι να θυμηθούμε σε ποια στιγμή αποφασίζεται η συμμετοχή του στο διεθνές κίνημα. Εμείς, το Κοκκινοπράσινο Δίκτυο του ΣΥΝ, είχαμε ήδη έναν διεθνιστικό προσανατολισμό και είχαμε συναντηθεί και στο κινηματικό επίπεδο και σε επίπεδο πολιτικών διεργασιών με το Δίκτυο και άλλες συλλογικότητες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Η στιγμή, όμως, που μας δόθηκε «χώρος» στο κόμμα ήταν μετά την εκλογική αποτυχία του Συνασπισμού το 1993, όταν έμεινε εκτός Βουλής. Τότε έγινε η συζήτηση στα όργανα για το πώς το κόμμα θα αποκτούσε μια ταυτότητα διακριτή από τη σοσιαλδημοκρατία και την κεντροαριστερά και πώς αυτή η ταυτότητα θα μπορούσε να εδραιωθεί μέσα από την κοινωνική και κινηματική δράση. Μάλιστα, δεν μας δόθηκε απλώς ελευθερία κινήσεων, αλλά το εγχείρημα στηρίχθηκε και από το επίσημο πολιτικό προσωπικό του Συνασπισμού, με πρώτο τον Νίκο Κωνσταντόπουλο. Για να είμαι δίκαιος, η αριστερή στροφή δεν θα είχε συντελεστεί χωρίς τη συνδρομή του Αριστερού Ρεύματος, των συνδικαλιστών και κυρίως της Νεολαίας ΣΥΝ –να θυμίσω ότι ο Αλέξης Τσίπρας, ο τότε γραμματέας της, ήταν μαζί μας στον καταπέλτη του πλοίου στην Ανκόνα. Η συμμετοχή στο κίνημα ήταν, λοιπόν, τρόπος ύπαρξης του Συνασπισμού μέσα σε ένα περιβάλλον που τον πέταγε έξω από το πολιτικό σκηνικό και τις κοινωνικές διεργασίες. Ταυτόχρονα, ήταν και ο τρόπος αναζήτησης μιας ταυτότητας διαφορετικής από αυτήν που είχε μέχρι τότε. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, η ταυτότητα του Συνασπισμού έγινε πράγματι πιο ριζοσπαστική, το κόμμα ανέπτυξε σχέσεις με οργανώσεις και εκτός της επίσημης πολιτικής σκακιέρας, ενώ ταυτόχρονα, ή μάλλον λίγο αργότερα, δημιουργήθηκε το χάσμα με την Ανανεωτική Πτέρυγα γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους. (...) Το Φόρουμ ήταν η μήτρα του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να είχε προηγηθεί ο Χώρος Διαλόγου και Κοινής Δράσης, αλλά αυτή ήταν μια περιφερειακή προσπάθεια. Χωρίς το Φόρουμ, η ενότητα της Αριστεράς θα ήταν μια ευχή, που θα έπρεπε μάλιστα να αντιμετωπίσει τις ισχυρές αντιδράσεις, μεταξύ άλλων και της Ανανεωτικής Πτέρυγας του Συνασπισμού. Το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ συνέβαλε, επίσης, καθοριστικά στη διαμόρφωση της αντίληψης ότι τα κόμματα δεν είναι πρωτοπορίες, δεν είναι αυτά που καθοδηγούν τα κινήματα, αλλά είναι συνομιλητές τους –δύσκολη κατάκτηση αυτή από την πλευρά της ιστορικής Αριστεράς, όπου επικρατούσε η άποψη ότι τα κινήματα παίρνουν τις πολιτικές εντολές από το κόμμα. Και ως πρακτική, λοιπόν, και ως μετατόπιση πεποιθήσεων και ιδεών, το Φόρουμ ήταν ο δοκιμαστικός σωλήνας που γονιμοποίησε πολλά πράγματα μέσα στην Αριστερά.
Περισσότερα »
19
07

Αννέτα Καββαδία: Φεμινισμός: Συλλογική διεκδίκηση – πολιτική πρόταση

Η σημερινή εικόνα –με το ελληνικό και διεθνές #metoo να ανοίγει στόματα, με τις γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα να αυτοοργανώνονται, με ένα παρεμβατικό κίνημα δικηγόρων να πρωτοστατεί– δεν είναι άσχετη με τους πολύχρονους αγώνες, τόσο σε πολιτικό/κινηματικό όσο και σε θεωρητικό επίπεδο, που προηγήθηκαν. Αγώνες στους οποίους επένδυσε το φεμινιστικό κίνημα, ένα από τα αποτελέσματα των οποίων αποτυπώνεται στην έκταση που παίρνει σήμερα η δημόσια ορατότητα της σύγκρουσης. Σε μια στιγμή μάλιστα που, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, επιχειρείται να εμπεδωθεί η ιδεολογική κυριαρχία της Δεξιάς –με αφομοιωτικές, μεταξύ άλλων, χειρονομίες (επιτροπή για την εθνική στρατηγική ισότητας των ΛΟΑΤΚΙ+ από τη μια, «εξωγήινοι» στον Υμηττό από την άλλη) που στοχεύουν στην οικειοποίηση των μακροχρόνιων αγώνων– έχει σημασία η υπενθύμιση των όσων προηγήθηκαν. Όχι μόνο ως φόρος τιμής, αλλά γιατί δημιούργησαν εκείνο το υπόβαθρο στο οποίο συναντιέται και χτίζεται σήμερα το πιο ριζοσπαστικό, ανυποχώρητο, διεκδικητικό κομμάτι του φεμινιστικού κινήματος που απαιτεί ασφάλεια, διαφάνεια, λογοδοσία για όλ@. Που δεν διστάζει να καταγγείλει και που διεκδικεί να το βλέπουν, να το ακούν. Γιατί στην εμπέδωση της αντίληψης πως εγκλήματα σαν της Ηλιούπολης, εγκλήματα που διαιωνίζουν τον κύκλο της κακοποίησης γυναικών και θηλυκοτήτων, σχετίζονται ευθέως με διακρίσεις και στερεότυπα, αλλά και απέναντι σε ένα σύστημα που αποθεώνει τον ατομικισμό, λοιδορεί τη συλλογικότητα, ευνοεί τους διαχωρισμούς, είναι κομβικής σημασίας οι ιδεολογικοπολιτικές αναφορές και αφετηρίες. Γιατί το αίτημα για εκδημοκρατισμό της αστυνομίας και ξήλωμα των ακροδεξιών θυλάκων στους κόλπους της, για ύπαρξη δομών για γυναίκες και ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα που βιώνουν κακοποίηση ή απειλή, για ενημέρωση, εκπαίδευση, ευαισθητοποίηση από το σχολείο (στον αντίποδα της κατάργησης πχ των θεματικών εβδομάδων) και τα ΜΜΕ μέχρι τη γειτονιά, δεν είναι αιτήματα «ορφανά» ιδεολογικού προσήμου. Η σερβιτόρα στην Ηλιούπολη, όπως και οι αυτόπτες μάρτυρες στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα που «δεν κοίταξαν τη δουλειά τους», δεν γύρισαν την πλάτη και κατέθεσαν στη δίκη της Χρυσής Αυγής, αντιστάθηκαν στην κυρίαρχη κουλτούρα της κοινωνικής απάθειας (που τεχνηέντως καλλιεργείται). Και αυτό είναι, αν μη τι άλλο, ελπιδοφόρο…
Περισσότερα »
19
07

Πάνος Λάμπρου: Για έναν νέο αριστερό ριζοσπαστισμό

Απάντηση στον ριζοσπαστισμό της Δεξιάς είναι ο ριζοσπαστισμός της Αριστεράς. Μια Αριστερά, που δεν θα αναζητά επίμονα ένα μίζερο και κουρασμένο ρεαλισμό, αλλά μια διαρκή επαφή με τους ανθρώπους της εργασίας και έναν πολύχρωμο κόσμο, που εν δυνάμει, βρίσκεται στα αριστερά του ποταμού. Οι χιλιάδες άνθρωποι, οι οποίοι διαδήλωσαν στους δρόμους ενάντια στον περιορισμό της δημοκρατίας, ο ξεσηκωμός της νεολαίας την ημέρα της απόφασης στη δίκη της νεοναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής, οι πορείες για τη δολοφονία του Ζακ, οι φεμινιστικές συγκεντρώσεις, η Ρόζα Νέρα στα Χανιά, οι μαζικές κινητοποιήσεις της φοιτητικής νεολαίας, οι συγκεντρώσεις για το αντεργατικό νομοσχέδιο φέρνουν στην επιφάνεια ένα διαφορετικό κόσμο, ο οποίος αρνείται να γίνει γρανάζι στο σχεδιασμό της Νέας Δημοκρατίας. Η αριστερά για να μην μπει στο κάδρο του συστήματος, που με τόση επιμονή επιδιώκουν εχθροί και «φίλοι», χρειάζεται να γίνει περισσότερο λαϊκή, αλλά όχι λαϊκιστική, περισσότερο μαχητική, νεανική, φεμινιστική, αντιρατσιστική, οικολογική, δικαιωματική, δημοκρατική ως προς τις λειτουργίες της, ασφαλώς αντικαπιταλιστική. Το όραμα του σοσιαλισμού με ελευθερία και δημοκρατία, όσο και αν είναι μακρινή κουκίδα στον ορίζοντα, συγκροτεί και τρόπο και δρόμο. Και αυτόν έχουμε κάθε λόγο να ακολουθήσουμε.
Περισσότερα »