Αναδημοσιεύσεις

04
08

Nancy Fraser: Για έναν διαπεριβαλλοντικό οικοσοσιαλισμό

Το σημερινό σύστημα έχει ένα όνομα: καπιταλιστική κοινωνία, η οποία πρέπει να γίνει κατανοητή υπό μία ευρεία έννοια ώστε να περιλαμβάνει όλες τις αναγκαίες βασικές προϋποθέσεις για την ύπαρξη μιας καπιταλιστικής οικονομίας –μη ανθρώπινη φύση και κρατική εξουσία, πληθυσμοί που απαλλοτριώνονται, και κοινωνική αναπαραγωγή– που όλες τους, καθόλου τυχαία, κανιβαλίζονται από το κεφάλαιο, και όλες τους παραπαίουν από τα χτυπήματα της μπάλας κατεδάφισης. Προκειμένου να κατονομάσουμε αυτό το σύστημα, και να το κατανοήσουμε υπό την ευρεία του έννοια, πρέπει να προσθέσουμε ένα νέο κομμάτι στο αντιηγεμονικό παζλ που πρέπει να λύσουμε. Αυτό το κομμάτι μπορεί να μας βοηθήσει να συνταιριάξουμε τα άλλα, να αποκαλύψουμε τις πιθανές εντάσεις και τις ενδεχόμενες συνέργειες, να διευκρινίσουμε την πηγή προέλευσής τους και να συμβάλλουμε στην πιθανή συμπόρευσή τους. Το κομμάτι που μπορεί να δώσει την πολιτική κατεύθυνση και την κρίσιμη δύναμη στον διαπεριβαλλοντισμό είναι ο αντικαπιταλισμός. Αν ο διαπεριβαλλοντισμός είναι αυτός που ανοίγει την οικοπολιτική στον πλατύ κόσμο, ο αντικαπιταλισμός είναι εκείνος που του παρέχει την αναγκαία εκπαίδευση, ώστε η προσοχή του να εστιάζεται στην αντιμετώπιση του βασικού εχθρού. Συνεπώς, ο αντικαπιταλισμός είναι αυτός που τραβάει τη γραμμή ανάμεσα σε «εμάς» και «αυτούς», η οποία είναι αναγκαία για την συγκρότηση κάθε ιστορικού μπλοκ. Η αποκάλυψη της απάτης που συνιστά η εμπορία δικαιωμάτων εκπομπής διοξειδίου του άνθρακα αναγκάζει κάθε δυνητικά χειραφετητικό ρεύμα οικοπολιτικής να διαχωρίσει δημόσια τη θέση του από τον «πράσινο καπιταλισμό». Αναγκάζει, επίσης, κάθε ρεύμα να προσέξει τη δική του αχίλλεια πτέρνα, την τάση του να αποφεύγει τη σύγκρουση με το κεφάλαιο, επιδιώκοντας είτε μια (απατηλή) αποσύνδεση, είτε έναν (μονόπλευρο) ταξικό συμβιβασμό, είτε μια (τραγική) ισοτιμία στην τρωτότητα. Εμμένοντας στην ύπαρξη του κοινού εχθρού, το αντικαπιταλιστικό κομμάτι του παζλ υποδεικνύει έναν δρόμο στον οποίο μπορούν να συμβαδίσουν οι θιασώτες της αποανάπτυξης, της περιβαλλοντικής δικαιοσύνης και την Πράσινης Νέας Συμφωνίας, ακόμα και αν σήμερα δεν μπορούν να προβλέψουν τον ακριβή προορισμό τους, και πολύ περισσότερο να συμφωνήσουν γι’ αυτόν. Μένει να φανεί, βέβαια, αν θα φτάσουμε πράγματι σε κάποιον προορισμό ή αν η Γη θα συνεχίσει να θερμαίνεται έως το σημείο βρασμού. Πάντως, η μεγαλύτερη ελπίδα μας να αποφύγουμε αυτή τη δεύτερη μοίρα είναι να διαμορφώσουμε ένα αντιηγεμονικό μπλοκ που θα είναι διαπεριβαλλοντικό και αντικαπιταλιστικό. Πού ακριβώς θα μας πάει ένα τέτοιο μπλοκ σε περίπτωση επιτυχίας του παραμένει άγνωστο. Αλλά αν θα έπρεπε να δώσω ένα όνομα σ’ αυτόν τον στόχο, θα επέλεγα τον «οικοσοσιαλισμό».
Περισσότερα »
03
08

Βασίλης Ρόγγας: Ιδεολογική ηγεμονία της Δεξιάς;

Δεν χρειάζεται και δεν μπορούν να οργανωθούν εκλογικές ή πολιτικές συμμαχίες ακόμα και για να μην ξανανικήσει η Δεξιά, άλλωστε θα ήταν ανειλικρινείς. Ωστόσο, βλέπουμε ως πεπερασμένους τους πόρους που έχουμε στη διάθεσή μας για την αντεπίθεση επειδή δεν επινοούμε καινούργιους από τα ήδη υπάρχοντα υλικά. Μόνο ένα παράδειγμα ίσως είναι αρκετό. Οι θηλυκότητες κάνουν τόσο καλό σαματά διότι επαναδιαπραγματεύονται έννοιες, αναπλαισιώνουν συνθήματα, επανεπινοούν ταυτότητες, καταξιώνουν ήδη υπάρχοντες τρόπους αλληλεγγύης, απαιτούν εκτεταμένη ορατότητα με πάθος και χωρίς φόβο. Πατριαρχία και πριν από αυτά υπήρχε, αντιστάσεις και πριν από τα συγκαιρινά περιστατικά υπήρχαν, τώρα όμως γίνονται όλα τα παραπάνω. Ποιος έχει αντίρρηση ότι αν μάθουμε τους τρόπους τους δε θα κερδίζουμε σε ενότητα, οργανωτικό βάθος, ενδοπαραταξιακή αλληλεγγύη; Τέλος, ας ακούσουμε τι λένε αυτοί που δεν αποτελούν τις «ομιλούσες τάξεις», που δεν είναι opinion makers. Οι άνθρωποι λένε πολύ ωραίες ιδέες και δεν είναι στελέχη της αριστεράς, δεινόσαυροι του κινήματος με 20-30-40 χρόνια ένσημα στο δρόμο. Συγκροτούν τις δικές τους συλλογικότητες, μακριά από εμάς και συχνά ευτυχώς. Μιλάνε για τη ζωή και πώς αυτή θα έπρεπε να είναι με τρόπους που καταξιώνουν τις δικές μας ιδεολογίες και κάνουν παρέα συχνά χωρίς αρχηγούς και αρχηγίνες. Να μάθουμε από τα λόγια, τη στάση ζωής τους και την οργάνωσή τους. Μπορεί έτσι να ξεπεράσουμε την αριστερή μας μελαγχολία και την ορμέμφυτη διάθεση μας για σεχταρισμό.
Περισσότερα »
03
08

Δανάη Κολτσίδα – Κώστας Πουλάκης: Κλειδί η εμπιστοσύνη της κοινωνίας

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, τη δεδομένη στιγμή, για τη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. νομίζουμε ότι πρέπει να ληφθούν υπόψη τα εξής δεδομένα: Το πρώτο είναι η πολύ σημαντική προσπάθεια που έκανε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο προγραμματικό επίπεδο, μέσα από την πρόσφατη Συνδιάσκεψή του, αλλά και τις επιμέρους παρεμβάσεις του προέδρου του για την οικονομία, την εργασία, το περιβάλλον, την υγεία κ.λπ. Στη διαδικασία αυτή, ο ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. συνομίλησε με την κοινωνία των πολιτών, με την επιστήμη και κυρίως συζήτησε συλλογικά, αποσαφηνίζοντας και εμβαθύνοντας τις θέσεις και το σχέδιό του. Η παρακαταθήκη αυτή μπορεί να γίνει η βάση στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ., ως σύγχρονη Αριστερά, θα δημιουργήσει σταθερές πολιτικές σχέσεις και ταυτίσεις με την εκλογική του βάση, σταθεροποιώντας την και διευρύνοντάς την. Η πολιτική αντιπαράθεση έχει πάψει πλέον να είναι μονοθεματική, περιστρεφόμενη γύρω από την πανδημία, και η εκκίνηση από έναν σύγχρονο, συνεκτικό και καλά επεξεργασμένο προγραμματικό λόγο είναι αυτή που μπορεί να δώσει στον ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. το προβάδισμα, ειδικά συγκρινόμενη με τους αναχρονισμούς που προωθεί η Ν.Δ. σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Το δεύτερο δεδομένο είναι η διαχρονικά προνομιακή σύνδεση και επικοινωνία του ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. και γενικότερα της Αριστεράς με τα τμήματα εκείνα της κοινωνίας που σήμερα δίνουν τον τόνο στην κοινωνική κινητικότητα και διαμαρτυρία. Η νεολαία αποτελεί για τη Ν.Δ. μια μεγάλη ανοιχτή πληγή, την οποία προσπαθεί να κλείσει με σπασμωδικές κινήσεις που φέρνουν το αντίθετο αποτέλεσμα, όπως λ.χ. το voucher των 150 ευρώ, τη στιγμή που στα μεγάλα και ουσιαστικά (ιδίως στην Παιδεία και στην εργασία) εξαπολύει μια άνευ προηγουμένου επίθεση. Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. έχει τον χώρο και τις προϋποθέσεις να διευρύνει ακόμα περισσότερο την απήχησή του στη νέα γενιά, κάτι που ήδη έχει επιτύχει επιλέγοντας σωστά «να πάρει επάνω του» το θέμα της υπεράσπισης της δημόσιας Παιδείας. Αντίστοιχης σπουδαιότητας είναι η κοινωνική κινητικότητα που υπάρχει γύρω από τα έμφυλα ζητήματα. Ο αντιφεμινισμός, η επίθεση στο δικαίωμα αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος, η ομοφοβία είναι κοινά χαρακτηριστικά ακραία συντηρητικών τάσεων σε όλο τον κόσμο. Με την έννοια αυτή, η συζήτηση και η αντιπαράθεση στη χώρα μας γύρω από τις γυναικοκτονίες, την έμφυλη βία, τον βιασμό και τη σεξουαλική παρενόχληση, αλλά και το δικαίωμα της επιλογής στην αναπαραγωγή, είναι ένα σημαντικό πεδίο αγώνα για την ανάσχεση μιας ακραία συντηρητικής στροφής που επιχειρείται και, ταυτόχρονα, αναδεικνύουν μια τεράστια κοινωνική δυναμική με προοδευτικά χαρακτηριστικά. Το τρίτο και τελευταίο δεδομένο, το οποίο θα αναδειχθεί περισσότερο καθαρά όσο θα πλησιάζουν οι επόμενες εκλογές, έχει να κάνει με την εκλογική στρατηγική των κομμάτων. Η απλή αναλογική είναι μια παράμετρος που θα επηρεάσει σημαντικά τις προτεραιότητες των κομμάτων και των ψηφοφόρων τους μπροστά στην κάλπη. Το «να καεί» η απλή αναλογική φαίνεται να είναι ένα όλο και δυσκολότερο εγχείρημα για τη Ν.Δ., που κινδυνεύει να παγιδευτεί στον σχεδιασμό των διπλών εκλογών, τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. όχι απλώς θα ζητάει την πρωτιά έστω και με μία ψήφο για να εξασφαλίσει μια προοδευτική κυβέρνηση από τις πρώτες εκλογές, αλλά θα έχει ήδη περιγράψει και τις προγραμματικές προϋποθέσεις και τις κοινωνικές συμμαχίες στις οποίες αυτή θα στηριχθεί, σύμφωνα με όσα αναφέραμε.
Περισσότερα »
03
08

Γιώργος Κυρίτσης: Οι Λουδοβίκοι και η πολιτική

Αν στηρίξεις την κύρια κριτική σου σε ζητήματα ατομικής διαφθοράς, αλαζονείας κ.λπ., περνώντας σε δεύτερη μοίρα τα καθαρά πολιτικά και ιδεολογικά σου μέτωπα, είναι σαν να λες στον κόσμο ότι οι διαφορές σου με τους πολιτικούς αντιπάλους δεν είναι στην ουσία της πολιτικής, αλλά ότι απλώς οι άλλοι είναι λαμόγια, εμείς είμαστε τίμιοι και αυτό αρκεί. Πράγμα το οποίο με τη σειρά του σημαίνει ότι οι πολιτικές είναι δεδομένες και οι πολίτες αρκεί στις εκλογές να επιλέξουν τους έντιμους και τα προβλήματα θα λυθούν, διότι το πρόβλημα είναι η κλεψιά και οι μίζες. Προφανώς μια τέτοια αντίληψη, αν εμπεδωθεί και αν αποτελέσει την ουσία της πολιτικής, δεν είναι παρά η βασιλική οδός προς την αποτυχία. Για να επιτύχει μια αριστερή και προοδευτική πολιτική δύναμη, πρέπει να πείσει τον κόσμο και για το πολιτικό της πρόγραμμα -πρωτίστως- και για τους ανθρώπους που θα το υλοποιήσουν. Και πρέπει να δείξει ότι δεν είναι μόνο φαύλη η Ν.Δ., αλλά και αρνητική για την κοινωνία η πολιτική της.
Περισσότερα »
03
08

Michael Kwet: Ψηφιακή αποικιοκρατία

Η ψηφιακή τεχνολογία παίζει έναν κεντρικό ρόλο στην πολιτική, την οικονομία, και την κοινωνική ζωή σε όλα τα μέρη του κόσμου. Ως μέρος του αμερικανικού αυτοκρατορικού σχεδίου, οι διεθνικές εταιρείες των Ηνωμένων Πολιτειών αναβιώνουν την αποικιοκρατία στο Νότο με την κυριότητα και τον έλεγχο της πνευματικής ιδιοκτησίας, της ψηφιακής νοημοσύνης, και των υπολογιστικών μέσων. Οι περισσότερες βασικές υποδομές, βιομηχανίες και λειτουργίες που συνδέονται με ηλεκτρονικούς υπολογιστές αποτελούν ιδιωτική ιδιοκτησία αμερικανικών διεθνικών επιχειρήσεων, που είναι συντριπτικά κυρίαρχες εκτός των αμερικανικών συνόρων. Οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις, όπως η Microsoft και η Apple, κυριαρχούν στις παγκόσμιες εφοδιαστικές αλυσίδες ως μονοπώλια πνευματικής ιδιοκτησίας. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η άνιση ανταλλαγή και η ανισοκατανομή, που αυξάνουν την εξάρτηση της περιφέρειας και διαιωνίζουν τη μαζική οικονομική εξαθλίωση και την παγκόσμια φτώχεια. Όμως, υπάρχουν πάντα εκείνοι που αντιστέκονται στις δυνάμεις της εξουσίας. Η αντίσταση στις μεγάλες εταιρείες τεχνολογίας στο Νότο έχει μια μακρά ιστορία, που χρονολογείται από τις ημέρες των διεθνών διαμαρτυριών κατά της IBM, της Hewlett Packard, και άλλων εταιρειών που ασκούσαν επιχειρηματικές δραστηριότητες στο καθεστώς απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, οι χώρες του Παγκόσμιου Νότου υιοθέτησαν για ένα μικρό χρονικό διάστημα το ελεύθερο λογισμικό και τα παγκόσμια κοινά ως μέσο αντίστασης στην ψηφιακή αποικιοκρατία, έστω και αν πολλές από αυτές τις πρωτοβουλίες στη συνέχεια εγκαταλείφθηκαν. Τα τελευταία χρόνια, πάντως, έχουν κάνει την εμφάνισή τους νέα κινήματα κατά της ψηφιακής αποικιοκρατίας. Όμως, όλα αυτά είναι ένα μόνο μέρος της συνολικής εικόνας. Η οικολογική κρίση που δημιουργήθηκε από τον παγκόσμιο καπιταλισμό απειλεί να καταστρέψει οριστικά, σε σύντομο διάστημα, τη ζωή πάνω στη γη, και γι’ αυτό οι επιλογές που αφορούν την ψηφιακή οικονομία πρέπει να συνδέονται με την περιβαλλοντική δικαιοσύνη και τους ευρύτερους αγώνες για ισότητα. Η εξουδετέρωση της ψηφιακής αποικιοκρατίας απαιτεί ένα διαφορετικό εννοιολογικό πλαίσιο που θα αντιστρατεύεται τα γενεσιουργά της αίτια και τους βασικούς πρωταγωνιστές της, σε συνδυασμό με κινήματα βάσης που θέλουν να αντιταχθούν στον καπιταλισμό και τον αυταρχισμό, στην αμερικανική αυτοκρατορία, και στους θεωρητικούς υποστηρικτές της.
Περισσότερα »
02
08

Νίκος Φίλης: «Η εκπαίδευση είναι πολιτικό και κοινωνικό εργαστήριο που θα επηρεάσει τις εξελίξεις»

Ο ΣΥΡΙΖΑ από την πρώτη στιγμή τάχθηκε υπέρ του καθολικού εμβολιασμού. Για αυτό άλλωστε έδωσε τη μάχη να αρθεί η πατέντα σε παγκόσμιο επίπεδο. Έκανε ταυτόχρονα προσεκτική στάθμιση, όπως και ο ΠΟΥ και όλες οι κυβερνήσεις του κόσμου στη σχέση του εμβολιασμού με τα κοινωνικά δικαιώματα. Ορθώς ταχθήκαμε υπέρ του υποχρεωτικού εμβολιασμού στο χώρο της υγείας, αρνηθήκαμε όμως να συναινέσουμε σε μέτρα που υπονομεύουν το δικαίωμα στην εργασία. Η μάχη για τον καθολικό εμβολιασμό, πρέπει να δοθεί στην κοινωνία, με εμπιστοσύνη στον ορθό λόγο και την επιστήμη, με μέτωπο στον ανορθολογισμό και τη συνωμοσιολογία. Με σεβασμό σε εύλογους φόβους πολιτών. Αλλά με επιμονή στην πειθώ. Αναλόγως της εξέλιξης των μεταλλάξεων, θα κληθούμε να λάβουμε περαιτέρω μέτρα υγειονομικής προστασίας. Σε αυτούς που αντιπαραθέτουν την ατομική ευθύνη στην κρατική υποχρέωση, ή ακόμα σε όσους στήνουν μια αντιπαράθεση ανάμεσα στον ευρωπαϊκό πολιτισμό των δικαιωμάτων και της δημοκρατίας και σε αυτόν του Κομφούκιου, η απάντηση είναι μία: Δημοκρατία, δηλαδή ατομικά δικαιώματα που υφαίνουν τη συλλογική κοινωνική ευθύνη. Ειδικά για τα σχολεία, για πολλοστή φορά εδώ και 15 μήνες, ζητούμε συνεδρίαση της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων με τη συμμετοχή των ειδικών, για να συζητηθεί πώς θα επιτευχθεί με ασφάλεια και ομαλότητα η μείζων προτεραιότητα: το άνοιγμα σχολείων και πανεπιστημίων το Σεπτέμβριο. (...) Τα αίτια της δημοσκοπικής καταγραφής  του ΣΥΡΙΖΑ στη δεύτερη θέση είναι πολλά, αντικειμενικά και υποκειμενικά. Σε ολόκληρη την Ευρώπη, με αφορμή την πανδημία, οι συντηρητικές δυνάμεις επιχειρούν να ενισχύσουν την ηγεμονία τους, εκμεταλλευόμενες το φόβο των πολιτών. Στην Ελλάδα βέβαια υπάρχουν και ειδικοί λόγοι. Ο ασφυκτικός έλεγχος των μέσων ενημέρωσης επιβραδύνει ή και καταστέλλει τις κοινωνικές αντιδράσεις. Για την κατάσταση στο χώρο των ΜΜΕ έχουμε και εμείς τις ευθύνες μας. Νομίζω όμως ότι σημαντικότερη αιτία για τη σημερινή εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ είναι η κρίση φυσιογνωμίας και η έλλειψη πολιτικού σχεδίου για τη δημοκρατική ανατροπή, ζητήματα που έστω καθυστερημένα προσπάθησε να αντιμετωπίσει η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη. Η διατύπωση του Τσίπρα ότι θα διεκδικήσουμε το Κέντρο με αριστερή πολιτική δείχνει ότι συνειδητοποιούμε την κατάσταση, χρειάζεται όμως αυτή η διακήρυξη να γίνει καθημερινή πολιτική. Η αναγκαία διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ έγινε με τρόπο που δημιούργησε συγχύσεις. Η συνθηματολογία για στροφή προς το Κέντρο, σε μια περίοδο μάλιστα που η κρίση διαμορφώνει δύο αντίπαλα ιδεολογικά και πολιτικά στρατόπεδα, τη Δεξιά και την Αριστερά, από πολλούς πολίτες εκλήφθηκε ως ιδεολογικοπολιτική ταλάντευση  του ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτό μάλιστα συνέβαλε και η εικόνα των προσχωρήσεων προσώπων που είχαν ταυτιστεί με τα μνημόνια και τον παλαιοκομματισμό. Δεν αξιοποιήσαμε όσο έπρεπε το 32% των εκλογών, που δεν ήταν ομοιογενές και ήταν αναγκαίο να οργανωθεί προγραμματικά-ιδεολογικά στο έδαφος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ένα πολιτικό κόμμα είναι υποχρεωμένο να δημιουργεί  συνθήκες ηγεμονίας, αρχής γενομένης από τους εκλογείς του. Εννιά χρόνια μετά την εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ, είναι λάθος να αντιμετωπίζουμε πολλούς ψηφοφόρους μας ως πρώην ΠΑΣΟΚ, δηλαδή, να τους προσδιορίζουμε με βάση την καταγωγή τους κι όχι με βάση τη σημερινή τους ταυτότητα. Αυτό μάλιστα δεν εκφράζει πολλούς από αυτούς τους ανθρώπους γιατί έχουν οριστικά κόψει τους δεσμούς τους με αυτόν τον πολιτικό χώρο. Η κρίση φυσιογνωμίας συναρτώμενη και με αντιφατικά μηνύματα ως προς την ποιότητα της αντιπολίτευσης έχει δημιουργήσει ερωτήματα σε  ένα μέρος της εκλογικής μας επιρροής από τα Αριστερά. Ειδικότερα στο χώρο της νεολαίας όπου διατηρούμε το προβάδισμα,  υπάρχουν περιθώρια με την ενεργητική παρέμβασή μας να το αυξήσουμε. Η επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ στα κινήματα, η ανάδειξη των εναλλακτικών του πολιτικών και ένα σχέδιο πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών, μπορούν να δημιουργήσουν μια δυναμική ανόδου και προοδευτικής διακυβέρνησης. Καθώς η κυβερνητική πολιτική προκαλεί αντιδεξιά αντανακλαστικά μπορούμε σταδιακά να αποδυναμώσουμε το αντιΣΥΡΙΖΑ ρεύμα. Κάτι τέτοιο όμως απαιτεί επιτέλους αυτοκριτική για πλευρές της  διακυβέρνησής μας και σταθερή απομάκρυνση από τους μνημονιακούς καταναγκασμούς. Το Ελληνικό, η Fraport, τα Rafal είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις που ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε ως συνέχεια της μνημονιακής διακυβέρνησης. Δεν θα κερδίσουμε σε αξιοπιστία αν υποστηρίζουμε τις «ουρές» του μνημονίου. Όταν μάλιστα  διεθνώς, όπως ως ένα βαθμό δείχνει το παράδειγμα Μπάιντεν  η πανδημία πιέζει για επανατοποθετήσεις μακριά από το νεοφιλελευθερισμό. Δεν θα κερδίσουμε τη ΝΔ αν τελικώς το κατεστημένο μάς σπρώξει στη θεωρία των «συγκοινωνούντων δοχείων» και της δικομματικής εναλλαγής. Χρειαζόμαστε μια αντιπολίτευση με πρόγραμμα και ιδεολογικό μήνυμα, με ισχυρό το οικολογικό στοιχείο που στην εποχή μας παραπέμπει σε έναν δημοκρατικό αντικαπιταλισμό. Χωρίς να είμαστε ανεκτικοί στις εξορύξεις, τις θηριώδεις ανεμογεννήτριες στα νησιά και σε περιοχές βιοποικιλότητας. Χωρίς να παλινδρομούμε σε αναχρονισμούς ότι η επιχειρηματικότητα και η εργασία υπερέχουν της προστασίας του περιβάλλοντος. Μια νέα  πορεία χρειάζεται ένα αξιόμαχο κόμμα που θα λειτουργεί συλλογικά και δημοκρατικά, ικανό να κάνει πολιτική όχι με διακηρύξεις αλλά παρεμβαίνοντας στις κοινωνικές αντιθέσεις υπέρ των λαϊκών τάξεων.  Και όσο το δυνατό ταχύτερα Συνέδριο.   
Περισσότερα »
02
08

Αννέτα Καββαδία: Πράξεις για παράσημο, απόψεις για αποκλεισμό

Ο Ιάσονας Αποστολόπουλος βρέθηκε στο στόχαστρο όχι για τις πράξεις του αλλά για τις απόψεις του. Κι αυτό είναι το επικίνδυνο. Η αναβίωση δηλαδή άλλων εποχών, όταν η ποινικοποίηση της γνώμης οδηγούσε σε επικίνδυνα μονοπάτια. Κι εδώ είναι η μεγάλη ευθύνη της Προεδρίας της Δημοκρατίας. Η οποία, αντί να υπερασπιστεί την αρχική της απόφαση και να βραβεύσει τις πράξεις του διασώστη (που αυτές ήταν και το κίνητρο για να συμπεριληφθεί στην αρχική λίστα), αποδέχτηκε –εμμέσως πλην σαφώς– ότι οι δημόσια εκφρασμένες κριτικές απόψεις του αναιρούν τη σπουδαιότητα των πράξεών του οι οποίες παύουν αυτόματα να θεωρούνται άξιες για βράβευση! Τι μας λένε, δηλαδή; Ότι η πολιτεία  δεν είναι δυνατόν να βραβεύσει κάποιον ο οποίος την έχει κριτικάρει; Ότι πρέπει να σιωπούμε για να μη θιγεί η εικόνα της χώρας ή ότι είναι λάθος να απαιτούμε να αλλάξει στάση η Ελλάδα και τα σώματα ασφαλείας να σέβονται τη νομιμότητα; Ότι η δημοκρατία που ευαγγελίζονται δεν είναι τόσο ανεκτική στην κριτική; Λέει σε ένα σημείο συνέντευξής του στον ιστότοπο ieidiseis.gr, ο κοσμήτορας πολιτικών επιστημών του Παντείου, Δημήτρης Χριστόπουλος: «Θεωρώ ότι στην Ελλάδα σήμερα βιώνουμε μια στρατηγική ιδεολογική επίθεση ενός νεοσυντηρητικού αυταρχισμού που δεν κομίζει καλά νέα στην ποιότητα της δημοκρατίας μας. Σε αυτό πρωταγωνιστεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης με όλα τα πρωτοπαλίκαρα της μεταπολιτευτικής Άκρας Δεξιάς που έχει δίπλα του. Και αυτές οι πολιτικές επιλογές στο τέλος θα καταπιούν και τον ίδιο». Η προσωπική τύχη του Κ. Μητσοτάκη μάς αφήνει παγερά αδιάφορους. Η ποιότητα της δημοκρατίας όμως, είναι υπόθεση όλων. Γι’ αυτό και οι ευθύνες της Προέδρου της Δημοκρατίας είναι αντιστρόφως ανάλογες με το ρόλο που της επιφυλάσσει το σύνταγμα. Από την ίδια εξαρτάται πώς θα διαχειριστεί το ανώτατο πολιτειακό αξίωμα. Ο ευτελισμός του, πάντως, δεν θα έπρεπε να είναι στις επιλογές της.  
Περισσότερα »
02
08

Επισημάνσεις

Τριάντα έξι ακίνητα δηλώνει στο πόθεν έσχες του ο Μητσοτάκης. Όχι, για να μην λέτε ότι δεν έχουμε ανάπτυξη. Και για να μην λέτε και ότι δεν δίνουν οι τράπεζες ρευστότητα, έχει και ενάμισι εκατομμύριο δάνεια. Έτσι είναι, άμα περνάμε καλά στα παρασκήνια, βγαίνει και στο πόθεν έσχες. Έχει δουλέψει σκληρά ο άνθρωπος, να τα λέμε αυτά. Όχι σαν κάτι χαραμοφάηδες που την κοπανάνε κάθε σαββατοκύριακο. Αν ξεκινήσουμε από το 2004 που μπήκε στην πολιτική, προκύπτει ότι αποκτά δυόμισι ακίνητα τον χρόνο. Κάθε φορά που ήταν εισηγητής σε νομοσχέδιο, πρέπει να του έδιναν και από ένα σπίτι, δεν εξηγείται αλλιώς. Πω πω, ευτυχώς που μείωσε οριζόντια τον ΕΝΦΙΑ ο άνθρωπος, γιατί θα είχε ένα σκασμό λεφτά να πληρώσει. Αλλά είστε προκατειλημμένοι. Ο Τσίπρας, που νοικιάζει εξοχικό 500 ευρώ τον μήνα και τρώει ψάρια στην ψαροταβέρνα, δεν σας πείραξε, τα 36 ακίνητα του Μητσοτάκη σας πειράζουν. Και έφαγε και μια ολόκληρη μπριζόλα τομαχόουκ στη Θεσσαλονίκη. Πώς δικαιολογείται από την κοινοβουλευτική του αποζημίωση; Εκείνο που δεν είδαμε στο πόθεν έσχες Μητσοτάκη ήταν η γνωστή εταιρεία της Μαρέβας, Tipsif Isate Personal Ventures με έδρα τις Νήσους Φοροάποφευγ. Κατέθεσε βέβαια κάτι ιδιωτικά συμφωνητικά η Μαρέβα, που αποδεικνύουν ότι τη μεταβίβασε το 2016 σε ένα ρακούν. Το οποίο το 2020 τη μεταβίβασε σε ένα άλλο ρακούν.
Περισσότερα »
02
08

Γιάννης Αλμπάνης: ΣΥΡΙΖΑ: Ο ελέφαντας μέσα στο δωμάτιο

Βασική προϋπόθεση για να πείσει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι να κινηθεί προς τα αριστερά. Παρά τη διαρκή παραφιλολογία του πολιτικοδημοσιογραφικού συμπλέγματος για την ανάγκη να στραφεί ο ΣΥΡΙΖΑ προς το Κέντρο, οι ενδείξεις της πραγματικής πολιτικής κίνησης είναι διαφορετικές. Συγκεκριμένα: Πρώτον, σε όλη την Ευρώπη η μετατόπιση της ιστορικής σοσιαλδημοκρατίας προς το Κέντρο και η προσχώρησή της στο νεοφιλελευθερισμό οδήγησαν στην αποδυνάμωση και την περιθωριοποίησή της. Δεύτερον, η ιδεολογική και πολιτική μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη συντελεστεί με την υιοθέτηση του μνημονίου. Και είναι αυτή η μετατόπιση που κατά κύριο λόγο τον απομάκρυνε από τα κοινωνικά στρώματα στα οποία κατεξοχήν αναφερόταν. Τρίτον, οι διαρκώς αυξανόμενες διαρροές του ΣΥΡΙΖΑ προς το ΜέΡΑ25 καταδεικνύουν ότι είναι σημαντική η «αριστερή δυσαρέσκεια» στις τάξεις του κόμματος. Τέταρτον, το κοινωνικό μπλοκ που εκφράζει η ΝΔ, έχει οικοδομηθεί από την εποχή του δημοψηφίσματος σε μια πολύ σκληρή αντιΣΥΡΙΖΑ λογική. Η αντίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ συνιστά σε μεγάλο βαθμό στοιχείο ταυτότητας για αυτούς τους πολίτες. Κατά συνέπεια, μοιάζει απίθανο να τους θέλξει ο ΣΥΡΙΖΑ στο προσεχές μέλλον, όσο “μετριοπαθής” και αν εμφανιστεί. Αυτό που θεωρώ ότι λείπει από το πολιτικό σκηνικό είναι το πολιτικό και κοινωνικό μπλοκ που θα καταθέσει μια αριστερή εναλλακτική πρόταση σε αντιπαράθεση με αυτή της ΝΔ. Αντιπαραθετική πρόταση όχι μόνο στα πιο προκλητικά σημεία της πολιτικής Μητσοτάκη, αλλά στον σκληρό ιδεολογικό πυρήνα της. Μια τέτοια αριστερή πρόταση θα μπορούσε να δημιουργήσει ευρείες συσπειρώσεις, να κινητοποιήσει ξανά όσους έχουν αποσυρθεί την εκλογική διαδικασία, να εκφράσει πολιτικά τα στρώματα που βλέπουν τη ζωή τους να επιδεινώνεται. Να διαμορφώσει δηλαδή όρους ηγεμονίας. Προσωπικά πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να επιλέξει την οικοδόμηση του αριστερού εναλλακτικού μπλοκ. Η ενσωμάτωσή του στην κυρίαρχη πολιτική δεν του το επιτρέπει. Το πρόβλημα του όμως είναι ότι όσο απομακρύνεται από τα αριστερά, τόσο θα αποδυναμώνεται. Όσο πιο πολύ θα μετατρέπεται σε ένα παραδοσιακό «κόμμα εξουσίας», τόσο θα απομακρύνεται από την εξουσία.
Περισσότερα »
02
08

Τι απέγινε η περίφημη γερμανική αποτελεσματικότητα;

Το πρόσφατο σκάνδαλο της εταιρείας υπηρεσιών πληρωμών Wirecard από την οποία "πέταξαν" 1,9 δισ. ευρώ, χωρίς οι εποπτικές αρχές να αντιληφθούν τίποτε εγκαίρως είναι άλλο ένα πρόσφατο δείγμα αποτυχίας της γερμανικής κρατικής μηχανής. Όμως το στοίχημα από το οποίο κατεξοχήν θα κριθεί η αξιοπιστία της είναι ακόμη ανοικτό – και αφορά την πρόκληση του εμβολιασμού του γερμανικού πληθυσμού εναντίον του κορονοϊού.  Ήταν ένα δείγμα (κακώς εννοούμενης) προνοητικότητας της Άγκελα Μέρκελ το να πιέσει για την ανάληψη της ευθύνης προμήθειας εμβολίων συνολικά από την Κομισιόν, ώστε η δική της κυβέρνηση να μείνει πολιτικά αλώβητη από το φιάσκο που, όπως προβλεπόταν, ακολούθησε.  Όμως το πρόβλημα εδώ και καιρό δεν έγκειται στην προμήθεια των εμβολίων, αλλά στην ταχύτητα με την οποία εκτυλίσσεται το εμβολιαστικό πρόγραμμα.  Οι γερμανικές αρχές ανακοίνωσαν με αισιοδοξία ότι επιτεύχθηκε ο εμβολιασμός του 50% του πληθυσμού – όμως το Ινστιτούτο Κοχ επιμένει ότι μόνο με ποσοστά περί το 85% θα επιτευχθεί τείχος ανοσίας. Και με την εμφάνιση της μετάλλαξης Δέλτα του κορονοϊού ο αριθμός των κρουσμάτων παίρνει και πάλι την ανιούσα.  Ωστόσο, οι ρυθμοί εμβολιασμού έχουν σχετικά φρενάρει, για λόγους τόσο οργανωτικούς όσο και υποκειμενικούς. Η δε πορεία προς τις ομοσπονδιακές βουλευτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου περιπλέκει τα πράγματα, δίνοντας ευθέως πολιτική διάσταση σε κάθε επιλογή σχετικά με την υποχρεωτικότητα των εμβολίων ή τη θέσπιση περιορισμών για τους ανεμβολίαστους.  Ήδη ο υποψήφιος των Χριστιανοδημοκρατών για την καγκελαρία, Άρμιν Λάσετ, πήρε τις αποστάσεις του από τις αποφάσεις της κυβέρνησης Μέρκελ, αρνούμενος τη λογική της υποχρεωτικότητας, καθώς κάτι τέτοιο βρίσκει απήχηση στην βαθιά ριζωμένη μεταπολεμικά αντίληψη των Γερμανών ότι οι ελευθερίες, η ιδιωτικότητα και η αυτοδιάθεση του σώματος είναι αναπαλλοτρίωτα αγαθά.  Αρκεί να σημειώσει κανείς ότι το μόνο υποχρεωτικό εμβόλιο στη Γερμανία, αυτό κατά της ανεμοβλογιάς, καθιερώθηκε μόλις πέρσι.
Περισσότερα »