12
12

Μιχάλης Σπουρδαλάκης: Το μεγάλο στοίχημα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να εμπνεύσει ξανά

Το μεγάλο στοίχημα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να εμπνεύσει ξανά, να πείσει τον κόσμο που λέει ότι δεν θα πάει να ψηφίσει. Για να σηκώσεις από τον καναπέ αυτούς τους πολίτες που πάλεψαν για την δημοκρατική ανατροπή, πρέπει να τους ξαναδώσεις την ελπίδα, να τους αποδείξεις ότι είσαι διαφορετικός. Αυτό θα σηματοδοτηθεί από τα πρόσωπα που θα επιλεγούν αλλά και από τις πολιτικές και οργανωτικές πρακτικές που θα επιλέξουν τα αυτοδιοικητικά σχήματα. Από το πρόσφατο παρελθόν έχουμε πολλά εξαιρετικά παραδείγματα, που πρέπει να αξιοποιήσουμε και να προσαρμόσουμε στις νέες συνθήκες. Η υποψηφιότητα του Αλέξη Τσίπρα στο δήμο Αθηναίων και λίγα χρόνια αργότερα εκείνη του Γαβριήλ Σακελλαρίδη, η επιτυχία της Ρένας Δούρου αποτελούν σημαντική παρακαταθήκη στην κατεύθυνση που συζητάμε. Με χαμηλά μπάτζετ, με τη συμμετοχή πολύ κόσμου, με όρεξη, ιδέες, ενθουσιασμό, με ομάδες από επιστήμονες από πολλά πεδία, με την ανάδειξη προσώπων της νέας κουλτούρας και πόρτα-πόρτα. Εκλογικοί αγώνες εντάσεων εργασίας όχι εντάσεως κεφαλαίου, εντάσεως πολιτικής όχι εντάσεως «επι-κοινωνίας». Το ίδιο να κάνουμε και στις ευρωεκλογές. Να επιλέξουμε ανθρώπους που σηματοδοτούν τον ΣΥΡΙΖΑ και το πρόγραμμά του μέσα από εσωκομματικές δημοκρατικές μαζικές διαδικασίες και κατόπιν να τους θέσουμε στη βάσανο της σταυροδοσίας. Χρειαζόμαστε σχεδιασμό, γιατί όταν δεν έχεις σχεδιασμό σε πάει το κράτος και το μόνο που σου μένει είναι η ρητορική. Είναι εξαιρετικά σημαντικό να πιστέψουμε πάλι στις ιδέες μας, ιδέες και αξίες της αριστεράς, αντί να αφήνουμε το κράτος να καθορίζει την ατζέντα και την προοπτική μας.
Περισσότερα »
10
12

Νομιμότητα με ενέχυρο το δίκαιο των άλλων

Όσο για τους «ριχάρδους», ας αφήσουμε τους προβεβλημένους νομικούς που τους υπερασπίζονται, να ψάχνουν πού στραβοπάτησαν οι διωκτικές και οι δικαστικές αρχές και αδίκησαν τους πελάτες τους. Όλοι οι άλλοι πλην αυτών θα ξέρουμε ότι αυτοί που αδικήθηκαν ήταν άλλοι. Εκείνοι που οι ίδιοι οι χρυσοκάνθαροι τους αδίκησαν αποδεδειγμένα. Γιατί δεν γίνεται να πλουτίζεις μέσα σε ελάχιστο χρόνο αγοράζοντας απλώς στην αξία τους πολύτιμα αντικείμενα, χωρίς να χάνει αυτός που τα εκποιεί ή αυτός που τα αγοράζει λιωμένα σε πλάκες. Και επειδή είναι μάλλον απίθανο να χάνουν όσοι έχουν λεφτά να αγοράσουν κιλά χρυσό σε πλάκες, πηγή του άνομου κέρδους τους είναι η ανέχεια και η ανάγκη των πολλών. Όσο νόμιμοι και να μας αποδείξουν οι συνήγοροί τους ότι είναι, ούτε δίκαιο, ούτε θεμιτό θα είναι ποτέ το κέρδος τους, όσο κι αν μας έχει γανώσει το μυαλό ο νεοφιλελευθερισμός.
Περισσότερα »
10
12

Δημοσθένης Παπαδάτος Αναγνωστόπουλος: Να σκεφτούμε πάνω στα όρια του Δεκέμβρη

Tο αντικρατικό στοιχείο δεν είναι αυτονόητο για να το ξεπερνάμε εύκολα. Ιδίως, μάλιστα, για το ρεύμα του ιστορικού κομμουνισμού που επένδυσε πολλά στις δυνατότητες εκδημοκρατισμού του αστικού κράτους. Από τον Δεκέμβρη και μετά είδαμε πως το κράτος αυτό επιτρέπει όλο και λιγότερο τον εκδημοκρατισμό του: γίνεται εμπόλεμο, θωρακισμένο, θέτει περισσότερα όρια απ’ όσες δυνατότητες προσφέρει. Ο αντικρατισμός του Δεκέμβρη, από την άλλη, δεν περιορίστηκε στην «προνομιακή» -και ασφαλώς δίκαιη- αντίθεση στην αστυνομία. Έβαλε στο στόχαστρο τόσο τους «ορατούς», τους κατασταλτικούς κρατικούς μηχανισμούς, όσο όμως και τους ιδεολογικούς. Αυτή η ριζική αντιπαλότητα, κατά τη γνώμη μου, ήταν που επέτρεψε στον τότε ΣΥΡΙΖΑ τη συγκρουσιακή στάση που συμπύκνωνε το «Ή εμείς ή αυτοί». Μετά το 2012, αυτό το «μάθημα» του Δεκέμβρη ο ΣΥΡΙΖΑ το απώθησε. Συμμετρικά, βεβαίως, είναι προβληματικό ένα συμπέρασμα του τύπου «αφού το κράτος είναι εμπόλεμο, η αντικαπιταλιστική στρατηγική σημαίνει πολιτική αποκλειστικά εκτός». Μας ενδιαφέρει η δίκη της ΧΑ. Θέλουμε η Βουλή να τηρήσει ενός λεπτού σιγή για τον αλβανό εργάτη γης που δολοφόνησε φασίστας στη Λευκίμμη. Θέλουμε ο δολοφόνος να καταδικαστεί χωρίς ελαφρυντικά. Δεν μπορεί στη Θεσσαλονίκη η αστυνομική διεύθυνση να αφήνει ασύδοτους τους ναζί. Όμως, για να επιβάλεις μια πολιτική μέσα στο κράτος, χρειάζεται να είσαι ισχυρός έξω από αυτό. Για το ρεύμα που είχε αναφορά στον αριστερό ευρωκομμουνισμό, η πολιτική αυτή θεωρούσε την «ιδεολογική ηγεμονία» υπόθεση κυρίως των ιδεών. Πώς θα επιβάλλονταν οι «ιδέες» σε μια στιγμή σύγκρουσης; Αυτό παρέμεινε άδηλο.
Περισσότερα »
10
12

Επισημάνσεις

Άνθρακες ο θησαυρός του ΚΕΕΛΠΝΟ. Μόνο κάτι κουνούπια του Νείλου βρήκανε, που είχαν προσληφθεί εκτός ΑΣΕΠ και τα είχε αποσπάσει ο Άδωνις Γεωργιάδης στο πολιτικό του γραφείο. Απλώς η πρόσληψή τους, αντί να αναρτηθεί στη Διαύγεια, αναρτήθηκε εκ παραδρομής στη Θολούρα. Υπάρχει επίσης μια τρύπα 89 εκατομμυρίων, που την είχανε κλείσει πρόχειρα με γυψοσανίδα. Ήταν επιβεβλημένο να θάψουν τα σχετικά στοιχεία, γιατί, έτσι όπως ήταν εκτεθειμένα, υπήρχε ο κίνδυνος να πιάσουν ορκωτούς λογιστές.
Περισσότερα »
09
12

Ευκλείδης Τσακαλώτος: Τα μεγάλα μέτωπα είναι η ενίσχυση του κοινωνικού κράτους και η θωράκιση της ανάπτυξης

Μετά την έξοδο από τα μνημόνια δημιουργούμε πλέον τις συνθήκες για ανάκαμψη, συνεχίζοντας τις μεταρρυθμίσεις και χρησιμοποιώντας το δημοσιονομικό χώρο για να τονώσουμε την πραγματική οικονομία. Έτσι για το 2019 ενδεικτικά έχουμε μείωση των φόρων για τις επιχειρήσεις, των εισφορών των ελεύθερων επαγγελματιών και την μείωση του ΕΝΦΙΑ 30% για μεγάλο μέρος των πολιτών και σε μικρότερο ποσοστό για πολλούς ακόμα. Προφανώς δεν διαθέτουμε όλο το δημοσιονομικό χώρο που έχουμε για φοροελαφρύνσεις, καθώς κομμάτι αυτού το κατευθύνουμε σε δράσεις για την οικοδόμηση ενός σύγχρονου κοινωνικού κράτους που μεταξύ άλλων περιλαμβάνουν ενίσχυση της στεγαστικής πολιτικής και δημιουργία ολοκληρωμένης πολιτικής για το παιδί.
Περισσότερα »
07
12

Για το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων, τη σημασία του και τις επιθέσεις που δέχονται

Αμέσως, από τη στιγμή της γέννησης αυτού του κινήματος, είδαμε στα μίντια «ειδικούς» και «πολιτικούς» να μειώνουν, να καταδικάζουν, να χλευάζουν τα κίτρινα γιλέκα και την εξέγερση που ενσαρκώνουν. Είδα να παρελαύνουν στα κοινωνικά δίκτυα οι λέξεις «βάρβαροι», «άξεστοι», «χωριάτες», «ανεύθυνοι». Τα μίντια μιλούσαν για τα «μουγκρητά» των κίτρινων γιλέκων : οι λαϊκές τάξεις δεν εξεγείρονται, όχι, μουγκρίζουν, σαν τα ζώα. Άκουγα να μιλούν για τη «βία αυτού του κινήματος» όταν καιγόταν ένα αυτοκίνητο ή έσπαγε μια βιτρίνα, βανδαλιζόταν ένα άγαλμα, Συνηθισμένο φαινόμενο αυτή η διαφορική πρόσληψη της βίας· ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού και του μιντιακού κόσμου θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε ότι η βία δεν είναι τα εκατομμύρια ζωές κατεστραμμένες και καταδικασμένες στη μιζέρια από την πολιτική, αλλά μερικά καμένα αυτοκίνητα. Πρέπει πράγματι να μην έχεις γνωρίσει ποτέ τη μιζέρια για να μπορείς να σκεφτείς ότι ένα γκραφίτι πάνω σε ένα ιστορικό μνημείο είναι κάτι πιο σοβαρό από την αδυναμία σου να ζήσεις, να ταΐσεις τον εαυτό σου και την οικογένειά σου, να αποκτήσεις πρόσβαση στην περίθαλψη.
Περισσότερα »