Ευκλείδης Τσακαλώτος: Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς

Από την πλευρά της Ανοιχτής Πόλης και του Νάσου Ηλιόπουλου, προβάλλεται η ανάγκη να ξαναζωντανέψει η πόλη, να υλοποιηθεί ένα σχέδιο ενίσχυσης της ανακύκλωσης (μόνο το 8% των απορριμμάτων οδηγείται σήμερα στην ανακύκλωση), αξιοποίησης αδόμητων χώρων για την ενίσχυση του πρασίνου, ενίσχυση των κοινωνικών δραστηριοτήτων του Δήμου με έμφαση τους βρεφονηπιακούς σταθμούς, τη στέγη και την τρίτη ηλικία, διάχυσης των πολιτιστικών δραστηριοτήτων στις γειτονιές. Τα παραπάνω εδράζονται στην ενίσχυση της συμμετοχής των κατοίκων στη λήψη των αποφάσεων, στην ενίσχυση του ρόλου των δημοτικών διαμερισμάτων. Στόχος της Ανοιχτής Πόλης είναι να βάλουμε τον άνθρωπο, την δημοκρατία και την αλληλεγγύη στο επίκεντρο, ώστε να κάνουμε τη διαφορά και να απεγκλωβιστούμε από τη σημερινή μίζερη εικόνα του μεγαλύτερου Δήμου της χώρας. Αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του απεγκλωβισμού πρέπει να είναι η εκλογική συντριβή του ψηφοδελτίου που στηρίζει το νεοναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής.

η εκλογική και πολιτική κατάρρευση των κομμάτων της σοσιαλιστικής οικογένειας δεν είναι απλά το αποτέλεσμα των επιλογών τους κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, αλλά η συνέπεια συγκεκριμένων μετασχηματισμών που χαρακτήρισαν την οργανωτική τους δομή, την ιδεολογία τους και τις κοινωνικές τους αναφορές ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Το κόμμα φαίνεται να υποβαθμίζεται σημαντικά στη διαδικασία παραγωγής και αναπαραγωγής του πολιτικού προσωπικού, όπου και του προγράμματός του. Ολα αυτά εκχωρούνται σε φορείς εξουσίας χωρίς πολιτική νομιμοποίηση και λογοδοσία (ΜΜΕ και τεχνοκράτες). Ομοίως, στα καθ’ ημάς, ας μην ξεχνάμε ότι η υιοθέτηση του ιδεολογικού προτάγματος του «εκσυγχρονισμού» ή της «επανίδρυσης του κράτους» εμμέσως αποδεχόταν ή απλώς νομιμοποιούσε την άποψη πως «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση». Τέλος, οι κοινωνικές τους αναφορές περιορίζονταν μόνο στα δυναμικά στρώματα της μεσαίας και ανώτερης επιχειρηματικής τάξης και με έμφαση στο άτομο, ενώ οι εργαζόμενοι και οι συλλογικοί τους φορείς έρχονταν σε δεύτερη μοίρα, αν δεν τους ήταν τελείως αδιάφοροι. Γι’ αυτό και όταν η διεθνής κρίση χτύπησε και τις ευρωπαϊκές οικονομίες, τα κόμματα της σοσιαλιστικής οικογένειας είχαν ως βασικό μέλημα τις κρατικές και επιχειρηματικές αναγκαιότητες και όχι τις ανάγκες της κοινωνίας. Αυτές οι επιλογές ήταν που οδήγησαν και στην πολιτική και εκλογική τους κατάρρευση.

Αυθεντική πολιτιστική δράση είναι άρα αυτή που ιδιοποιείται τα μέσα παραγωγής. Είναι αυτή που παράγει πολιτισμό με την ανθρώπινη κοινότητα, όχι για αυτήν. Είναι καιρός οι δημόσιοι θεσμοί να αποφασίσουν ή, επιτέλους, να τους επιβληθεί να επαναπροσδιορίσουν τη θέση τους στο πεδίο και να παίξουν τον ρόλο τους. Θα χρειαστεί τότε να βρουν τρόπους, όχι να αγγίξουν το κοινό ούτε, όπως συχνά ακούγεται, να το «κάνουν να αγαπήσει την τέχνη» αλλά να το μετατρέψουν σε μέτοχο της καλλιτεχνικής διαδικασίας και, ουσιαστικά, της ίδιας του της ζωής.