Macro

Κυρίες και κύριοι της κυβέρνησης, για να αποκτήσετε μια στοιχειώδη εικόνα θα σας παραθέσουμε τα εξής: Οι Μονάδες Εντατική Θεραπείας στελεχώνονται από υψηλά εξειδικευμένο ή εκπαιδευμένο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Ιατροί στις ΜΕΘ είναι κάτοχοι συγκεκριμένων τίτλων ιατρικής ειδικότητας. Η εξειδίκευση κρατάει 2 χρόνια επιπλέον και συνοδεύεται από εξετάσεις. Αντίστοιχα υψηλών δεξιοτήτων είναι και το νοσηλευτικό προσωπικό. Ένα κρεβάτι ΜΕΘ δεν είναι ένας αναπνευστήρας, είναι κι ένα μόνιτορ, κεντρικές γραμμές, αέρια αίματος, φυσικοθεραπευτές και πάνω από όλα, το ήδη υψηλά εξειδικευμένο προσωπικό, το οποίο βρίσκεται εκεί σε πολύ μικρότερες αναλογίες ασθενών – προσωπικού. Παίρνοντας παραδείγματα από την πραγματική ζωή, ενδεικτικά αναφέρουμε πως κατά τη διάρκεια της εφημερίας σε μια ΜΕΘ υπάρχει ιατρός ανά 5-6 ασθενείς και νοσηλευτής/τρια ανά 3-4. Στους κανονικούς “ορόφους” υπάρχουν με το ζόρι 2-3 ιατροί και 1-2 νοσηλευτές για περίπου 40 θαλάμους.. χωρίς τα ράντζα. Οι δηλώσεις αυτές, όχι μόνο προσβάλλουν το προσωπικό των ΜΕΘ, την εκπαίδευσή του και τον χαμένο ιδρώτα που χύνεται σε κάθε βάρδια μέσα από τις ειδικές στολές, είναι γροθιά στο στομάχι των αγωνιούντων συγγενών που περιμένουν απέξω. Κανονικοποιούν τη μειωμένη φροντίδα που προκύπτει στο σύνολο των ασθενών από τον όγκο των απαιτήσεων και νομιμοποιούν τις επιθετικές συμπεριφορές και την υποτίμηση προς το αγωνιζόμενο για τη ζωή ιατρονοσηλευτικό προσωπικό των νοσοκομείων. Δυστυχώς, δεν περιμέναμε κάτι καλύτερο από αυτούς που με νύχια και δόντια κρατάνε έξω από τη μάχη τον ιδιωτικό τομέα της υγείας ή που για την αντιμετώπιση του κύματος νεκρών που αγγίζει τους 100 κάθε μέρα, έδωσαν «δώρο» δυο Χριστουγεννιάτικα self test. Καταδικάζουμε απερίφραστα κάθε τέτοια λογική και δηλώνουμε πως η κανονικοποίηση του θανάτου δεν θα περάσει.

Μαρία Καραμεσίνη «Γυναίκες, φύλο και εργασία στην Ελλάδα», εκδόσεις νήσος, Αθήνα, 2021 Το βιβλίο «Γυναίκες,…

Ο καλούμενος και "Γάλλος Τραμπ” αντιμετωπίζει μεγαλύτερα προβλήματα εκεί που πραγματικά παίζεται το εκλογικό παιχνίδι. Ο χρηματιστής Σαρλ Γκαβ, ο πρώτος ο οποίος διέθεσε 300.000 ευρώ τον Σεπτέμβριο για την εκστρατεία του Ζεμούρ έχει ήδη αποσυρθεί. Άλλα βαριά ονόματα της άκρας δεξιάς όπως ο άλλοτε υποψήφιος πρόεδρος Φιλιπ ντε Βιλιέ, ο Ζαν-Φρεντερίκ Πουασόν και η αποξενωμένη ανιψιά της Λεπέν, Μαριόν Μαρεσάλ-Λεπέν, έκαναν γνωστό ότι δεν θα παρευρεθούν στην συγκέντρωση του Ζεμούρ την ερχόμενη Κυριακή, με τον πρώτο να κάνει λόγο για "ερασιτεχνισμό, αλαζονεία και μοναξιά" του υποψηφίου, που τα δημοσκοπικά ποσοστά του πλέον έχουν προσγειωθεί στο 12-15%. Κατόπιν όλων αυτών ο Ζεμούρ προχώρησε την Τρίτη στην κυκλοφορία ενός βιντεοσκοπημένου μηνύματος με το οποίο ανακοινώνει την προεδρική υποψηφιότητά του (χωρίς πάντως να έχει εξασφαλίσει προς το παρόν τις απαιτούμενες υπογραφές αιρετών), δηλώνοντας, μεταξύ άλλων ηχηρών, ότι απευθύνεται στους Γάλλους που είναι "εξόριστοι στην ίδια την πατρίδα τους" και ότι "το θέμα δεν είναι πλέον να μεταρρυθμιστεί η Γαλλία, αλλά να σωθεί". Παραπέμποντας δε στην συνωμοσιολογική θεωρία της Μεγάλης Αντικατάστασης, ο αμφιλεφγόμενος Γαλλο-Εβραίος Ζεμούρ διακήρυξε: "Δεν θα αφήσουμε να μας καταστήσουν υποτελείς, να μας κατακτήσουν, να μας αποικίσουν, να μας αντικαταστήσουν". Όλα αυτά στο πλαίσιο μιας σκηνοθεσίας που παρέπεμπε στο ιστορικό διάγγελμα του Ντε Γκωλ την 18 Ιουνίου 1940, με τον Ζεμούρ να έχει τοποθετήσει μπροστά του ένα μικρόφωνο εποχής. "Το μικρόφωνο ήταν του Ντε Γκωλ, αλλά ο λόγος ήταν του Πεταίν", σχολίασε δηκτικά ο εκπρόσωπος των Σοσιαλιστών, Ολιβιέ Φορ. Η Λεπέν πάντως έχει αναθαρρήσει. Το ενδεχόμενο, ωστόσο, να μοιραστεί η ψήφος της ακροδεξιάς απαλλάσσει τον πρόεδρο Μακρόν από τον φόβο αναμέτρησης με κάποιον ισχυρό αντίπαλο στον δεύτερο, αλλά ταυτόχρονα ανοίγει ένα παράθυρο ευκαιρίας στην Κεντροδεξιά να προκρίνει τον δικό της υποψήφιο, που δεν έχει ακόμη επιλεγεί.

Ενα από τα πιο προβεβλημένα στελέχη της Χρυσής Αυγής (τώρα καταδικασμένος και φυλακισμένος) πριν από…

Ο αλησμόνητος Ντέιβηντ Γκρέμπερ το 2013 είχε κάνει πάταγο με το άρθρο του «Γιατί ο…

Εντουάρ Λουί «Αγώνες και μεταμορφώσεις μιας γυναίκας», μετάφραση: Στέλα Ζουμπουλάκη, εκδόσεις Αντίποδες, 2021 Αναφερόμαστε στον ακτιβιστή συγγραφέα Εντουάρ Λουί –ή, κατά κόσμο, Εντί Μπελγκέλ– τρομερό παιδί των σύγχρονων γαλλικών γραμμάτων όπου στα μέσα, μόλις, της τρίτης δεκαετίας του ξεκίνησε μια μεγάλη λογοτεχνική καριέρα με βιβλία που προκάλεσαν συζητήσεις. Σε αυτά, ο Λουί γράφει για τη ζωή του ως μαθητής στο μικρό χωριό όπου γεννήθηκε και λόγω του διαφορετικού σεξουαλικού προσανατολισμού του δέχθηκε βία σωματική και λεκτική, τόσο από τους γύρω του όσο και από την οικογένεια του. Ύστερα, οι σπουδές στις κοινωνικές επιστήμες, σε αντίθεση με τον πορεία ζωής των γονιών του, πλήρως αποξενωμένος από αυτούς. Ο Λουί αναφέρεται στον αλκοολικό πατέρα του, τις κάκιστες συνθήκες στο εργοστάσιο που δούλευε αυτός, την εκμετάλλευσή που υπέστη και το σοβαρό ατύχημα που του τσάκισε την πλάτη.

Κυρίαρχα νοητικά σχήματα υλοποιούνται σε πράξεις για να υπερασπιστούν τον αξιακό συσχετισμό από τον οποίο…

Η έκταση που έχει λάβει το φαινόμενο της έμφυλης βίας και βίας κατά των γυναικών στην Ελλάδα –και ιδιαίτερα στην πιο ακραία του έκφραση, τη γυναικοκτονία– προσεγγίζεται και ως όψη μιας διεθνούς πραγματικότητας. Σε πρόσφατο άρθρο της Guardian το οποίο υπογράφουν η Ruth Michaelson και η Μαρία Σιδηροπούλου με τίτλο “Α woman murdered every month: is this Greece’s moment of reckoning femicide” [«Μία γυναίκα δολοφονείται κάθε μήνα: Είναι αυτή η στιγμή για την αναγνώριση της γυναικοκτονίας στην Ελλάδα», 10.11.2021] σχολιάζεται η έξαρση του φαινόμενου στην Ελλάδα, ενώ επισημαίνονται οι ανεπάρκειες των δομών κοινωνικής φροντίδας αλλά και η πλημμελής αντιμετώπιση των περιστατικών έμφυλης βίας από την αστυνομία. Ειδικότερα, αναδεικνύεται η κυρίαρχη σεξιστική κουλτούρα που διαπερνά αρκετές από τις λειτουργίες της ελληνικής αστυνομίας και έχει ως συνέπεια τη συστηματική παραγνώριση και υποτίμηση της σοβαρότητας των καταγγελιών για την ενδοοικογενειακή και έμφυλη βια, που σε αρκετές περιπτώσεις δυστυχώς έχουν αποβεί μοιραίες για τη ζωή των ίδιων των καταγγελλουσών ή των προσώπων που επιδιώκουν να προστατέψουν. Υπό το πρίσμα αυτό, εκτός από το αίτημα για τη νομική αναγνώριση του αδικήματος της γυναικοκτονίας ως διακεκριμένου εγκλήματος, σημαντική είναι και η βελτίωση του θεσμικού πλαισίου σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση της αδράνειας ή της ατιμωρησίας των αρχών στην αντιμετώπιση περιστατικών έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας.

Είναι η τύχη των επετείων. Ακόμα κι αυτής του Πολυτεχνείου. Έπειτα από το πλήθος των…