Macro

Επιπτώσεις της κλιματικής κρίσης έχουν ήδη καταγραφεί από την επιστημονική κοινότητα σε μια σειρά από μετρήσιμες παραμέτρους, όπως η θερμοκρασία της Γης που έχει αυξηθεί σχεδόν κατά ένα βαθμό Κελσίου από την προβιομηχανική περίοδο, το επίπεδο της στάθμης των θαλασσών, που επίσης έχει αυξηθεί με ταυτόχρονη μείωση της παγοκάλυψης, η επιμήκυνση της καλοκαιρινής περιόδου κατά περίπου 3–5 ημέρες τη δεκαετία στη χώρα μας, η αύξηση εμφάνισης των «τροπικών βραδιών» (ελάχιστη θερμοκρασία πάνω από 20 βαθμοί Κελσίου), κλπ. Υπάρχουν, όμως, και μια σειρά από επιπτώσεις που καθώς είναι πολυπαραγοντικές, δηλαδή εκτός της κλιματικής κρίσης, συμμετέχουν και άλλοι παράμετροι, για τις οποίες η επιστημονική αβεβαιότητα είναι μεγαλύτερη. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν και τα «έντονα καιρικά φαινόμενα», όπου απαντήσεις για τη μελλοντική συμπεριφορά τους μάς δίνουν οι μαθηματικές προσομοιώσεις, ή «μοντέλα», όπως αλλιώς ονομάζονται. Τα μοντέλα μάς λένε ότι φαινόμενα σαν και αυτά που παρατηρήθηκαν στη Γερμανία και το Βέλγιο, η κλιματική κρίση θα αυξήσει τόσο την ένταση τους, όσο και τη συχνότητα εμφάνισης τους. Έτσι φαινόμενα σαν τον «Ιανό» ή τον «Ζορμπά» που ζήσαμε εμείς στην Ελλάδα, θα εμφανίζονται όλο και πιο συχνά και ταυτόχρονα οι οικονομικές απώλειες που οφείλονται σε αυτά, θα γίνονται μεγαλύτερες. Για το τελευταίο, πρόσφατη μελέτη του Παγκόσμιου Οργανισμού Μετεωρολογίας (ΠΟΜ) καταδεικνύει ότι αυτό ήδη συμβαίνει. Έτσι, η οικονομική αξία των καταστροφών της δεκαετίας 2005–2014 που οφείλονται στο κλίμα και τον καιρό ή αλλιώς σε «έντονα καιρικά φαινόμενα», ανέρχονται σε 1 τρισεκατομμύριο δολάρια, με μια σχεδόν εκθετική αύξηση με τον χρόνο, καθώς το νούμερο αυτό εμφανίζεται αυξημένο σχεδόν 2 φορές σχετικά με την προηγούμενη δεκαετία 1995–2004 και 10 φορές σχετικά με την δεκαετία 1975–1984. Αν και ο περιορισμός της κλιματικής κρίσης απαιτεί διεθνείς συμφωνίες για συντονισμένες τοπικές δράσεις, η προσαρμογή γίνεται σε τοπικό επίπεδο. Για αυτό η χώρα μας χρειάζεται: α) τόσο να στοιχειοθετήσει άμεσα με τις τρέχουσες επιστημονικές γνώσεις τις περιβαλλοντικές επιδράσεις που έχει η κλιματική αλλαγή στην περιοχή μας, με τη χρήση δεικτών που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη ποσοτικοποίηση των επιπτώσεων στους διάφορους κοινωνικο-οικονομικούς τομείς της χώρας και την ανθρώπινη υγεία, β) όσο και να αναπτύξει τεχνογνωσία αιχμής και πρωτοποριακά εργαλεία σε διεθνές επίπεδο, ώστε να έχει τεκμηριωμένη επιστημονική άποψη για θέματα ατμοσφαιρικής ρύπανσης και της απορρέουσας κλιματικής αλλαγής.

Είχε όλο τον χρόνο να διαβάσει Μαρξ, Λένιν, Μάο, Γκεβάρα και βιβλία για τον στρατηγό Εζέκιελ Ζαμόρα (1817-1860), τον οποίο θαύμαζε. Ο Ζαμόρα ήταν μία από τις ηγετικές προσωπικότητες των φιλελευθέρων στις εμφύλιες συγκρούσεις με τους συντηρητικούς μεγαλοτσιφλικάδες της Βενεζουέλας το πρώτο ήμισυ του 19ου αιώνα. Η εμπλοκή του στην καταδίωξη επαναστατικών οργανώσεων της Αριστεράς και η σκληρότητα που τις αντιμετώπιζε ο στρατός, τον έπεισε ότι η χώρα χρειαζόταν μία αριστερή κυβέρνηση για να πατάξει τη διαφθορά, που βασίλευε τόσο στο στρατό, όσο και στην πολιτική εξουσία, στην οποία εναλλάσσονταν δύο κόμματα, ένα κεντροδεξιό και ένα κεντροαριστερό. Το 1983 ίδρυσε μέσα στους κόλπους του στρατού ένα μυστικό πυρήνα με την επωνυμία «Μπολιβαριανό Επαναστατικό Κίνημα 200» (MBR-200), με πηγή έμπνευσης τον Ζαμόρα, αλλά και τον Σιμόν Μπολιβάρ, τον απελευθερωτή της Λατινικής Αμερικής από την ισπανική κατοχή. Στις 4 Φεβρουαρίου 1992 ηγήθηκε πραξικοπήματος κατά του κεντροαριστερού προέδρου της Βενεζουέλας, Κάρλος Άντρες Πέρες, το οποίο είχε αιματηρή κατάληξη, με 18 νεκρούς και 60 τραυματίες. Η απόπειρα για την κατάληψη της εξουσίας απέτυχε και ο Τσάβες συνελήφθη. Μέσα από τη φυλακή πραγματοποίησε και δεύτερη απόπειρα πραξικοπήματος, το Νοέμβριο του 1992, το οποίο απέτυχε επίσης. Το 1994 ο Τσάβες βγήκε από τη φυλακή με αμνηστία και αποφάσισε να κινηθεί με κοινοβουλευτικά μέσα για την κατάληψη της εξουσίας και την πραγμάτωση των οραμάτων του. Το «Μπολιβαριανό Επαναστατικό Κίνημα 200» έγινε πολιτικό κόμμα με την επωνυμία «Κίνημα για την Πέμπτη Δημοκρατία» (MVR) και άρχισε να αποκτά μαζικό χαρακτήρα. Στις 6 Δεκεμβρίου 1998 εξελέγη πρόεδρος της Βενεζουέλας και άρχισε να εφαρμόζει το πρόγραμμά του, που περιλάμβανε αναδιανομή της γης, προγράμματα στέγασης, μόρφωσης, περίθαλψης και παιδείας για τους φτωχούς. Ακολούθησε η σαρωτική νίκη του κόμματός του στις εκλογές για τη Συντακτική Εθνοσυνέλευση, αφού κατέλαβε της 120 από τις 131 έδρες του κοινοβουλίου. (...)

Πρέπει φέτος να ανοίξουν σχολεία και πανεπιστήμια, ξεκίνησε ο Νίκος Φίλης, τομεάρχης Παιδείας της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, την τελική του ομιλία ως εισηγητής του ΣΥΡΙΖΑ για το νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας. Δύο χρόνια χαμένα, με μαθησιακά κενά και ψυχοσωματικά προβλήματα για τα παιδιά, ρεκόρ στην Ευρώπη σε κλειστά σχολεία. Να ανοίξουν με πειθώ για καθολικό εμβολιασμό, με τεστ, με πρόσθετα μέτρα όπως αυτά για τα οποία μιλάμε από την Άνοιξη του 2020 αλλά δεν λήφθησαν ποτέ. Αλλά και με προσπάθεια να καλυφθούν τα μαθησιακά κενά, με αναδιάρθρωση - μείωση της ύλης, με αντισταθμιστική εκπαίδευση. Όχι στο πλαίσιο ενός σχολείου-εξεταστικού κέντρου, με τράπεζα θεμάτων και πύκνωση των διαγωνισμάτων, σαν να ήταν όλα «φυσιολογικά». Αυτή θα έπρεπε να είναι σήμερα η προτεραιότητα της κυβέρνησης, τόνισε ο Νίκος Φίλης. Αλλά δεν ακούμε τίποτα σχετικό. Αντίθετα η ΝΔ φέρνει τροπολογία στο… αυριανό άσχετο νομοσχέδιο άλλου υπουργείου, για το Κτηματολόγιο, επιβάλλοντας αυταρχικά μέτρα στους εκπαιδευτικούς όπως η αναστολή καθηκόντων και η διακοπή μισθοδοσίας. Εμείς ξανά, για πολλοστή φορά εδώ και 15 μήνες, ζητούμε συνεδρίαση της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων με τη συμμετοχή των ειδικών, για να συζητηθεί πώς θα επιτευχθεί με ασφάλεια και ομαλότητα η μείζων αυτή προτεραιότητα: το άνοιγμα σχολείων και πανεπιστημίων το Σεπτέμβριο.  Ο Νίκος Φίλης ζήτησε ξανά στη συνέχεια να ενημερώσει η κυβέρνηση τη Βουλή και την ελληνική κοινωνία, πόσοι απόφοιτοι λυκείου δεν θα σπουδάσουν εξαιτίας της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής και πόσες από τις 77.415 θέσεις στα δημόσια ΑΕΙ θα μείνουν κενές. Είναι παγκόσμια πρωτοτυπία να μένουν κενές θέσεις στα πανεπιστήμια! Βαδίζουμε στην αντίθετη κατεύθυνση: στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει υιοθετηθεί ο στόχος του 45% των νέων 25-34 ετών να είναι πτυχιούχοι ΑΕΙ, γιατί αυτή θεωρείται αναγκαία προϋπόθεση οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης. Η ΝΔ πηγαίνει την Ελλάδα ανάποδα. Σε όλη την Ευρώπη το ποσοστό θα ανεβαίνει, στην Ελλάδα θα μειώνεται. Ψευδής -ψευδέστατος- και προσβλητικός για τα πανεπιστήμια και τους νέους ο ισχυρισμός Κεραμέως στη Βουλή, ότι μόνο το 9% των φοιτητών αποφοιτεί από τα ελληνικά πανεπιστήμια. Επίσης, συνέχισε ο Ν. Φίλης θα αυξηθεί και η σχολική διαρροή, που στην Ελλάδα, στις ηλικίες 18-24 ετών είναι μόλις 4,7% όταν στην Ευρώπη είναι 11%. Είχε μειωθεί χάρη στις πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ για το Λύκειο και παραμένει σήμερα κάτω απ’ το μισό του επιπέδου της Ευρώπης. Αλλά και σ’ αυτό η νομοθέτηση της Νέας Δημοκρατίας μας οδηγεί στην αντίστροφη πορεία.

Υπάρχουν στην Ελλάδα κάποια θέματα ταμπού, κάποια πρόσωπα ιερά, που δεν συνηθίζεται να τα ακουμπάμε, ακόμα και όταν η σιωπή τους πάνω σε ζητήματα που καίνε είναι από εκκωφαντική έως και ύποπτη. Στην περίπτωση του σχεδιαζόμενου εγκλήματος του τεμαχισμού και απόσπασης του Ρωμαϊκού και Βυζαντινού δρόμου που βρέθηκε στα έγκατα της Εγνατίας οι ”σιωπές” αυτές είναι ασυνήθιστα πολλές. Αφορούν εκατοντάδες περιπτώσεις λαλίστατων σε άλλα ζητήματα διανοούμενων που παίρνουν θέση για το παραμικρό στις συνεντεύξεις και τις ομιλίες τους, ψέγουν τον πάσα ένα και βάζουν στη θέση τους κόσμο και κοσμάκη, δίνουν γραμμή, μας λένε ποιον πολιτικό συμπαθούν, μας κλείνουν το μάτι για ποιον πρέπει να ψηφίσουμε, πονάνε για το καλό της πατρίδας και το δείχνουν με φασαριόζικο τρόπο, όταν όμως η Πατρίδα τους χρειάζεται στα αλήθεια σε μια τέτοια υπόθεση που η παγκόσμια κοινή γνώμη μιλά για έγκλημα κατά της Ιστορίας και του Πολιτισμού της χώρας μας, εκείνοι σφυρίζουν αδιάφορα. Και για να μη μιλάμε μόνο γενικά και αόριστα υποθέτω όπως και εγώ έτσι και εσείς δεν διαβάσατε ούτε μια δήλωση ανησυχίας της ύψιστης Βυζαντινολόγου Ελένης-Γλύκατζη Αρβελέρ υπέρ των αρχαίων της Βενιζέλου, ούτε μια τοποθέτηση του λαλίστατου Φιλόσοφου Στέλιου Ράμφου, έστω έναν αστεϊσμό του Θεσσαλονικιού Διονύση Σαββόπουλου που θεωρεί πατέρα μας το Βυζάντιο αλλά το Βυζαντινό δρόμο που μας κληροδότησε στη Θεσσαλονίκη μάλλον δεν θα μπει στον κόπο να τον υπερασπιστεί ποτέ…

Ο Τζεφ Μπέζος (Amazon) που ακολούθησε την περασμένη Τρίτη τα… χνάρια του Καραγκιόζη, ο Ρίτσαρντ Μπράνσον (Virgin) που πέταξε νωρίτερα και ο Ελον Μασκ (Tesla) που θέλει κι αυτός να εκτοξευθεί με ρουκέτα στο Διάστημα δεν προκαλούν ούτε γέλιο ούτε θαυμασμό, αλλά θυμό. Ενώ η ανθρωπότητα και συνολικά ο πλανήτης μαστίζονται από την πανδημία, την κλιματική αλλαγή, την ακραία οικονομική ανισότητα και την πείνα, οι τρεις δισεκατομμυριούχοι είπαν να βγουν μια βόλτα να δουν τα πράγματα από τη στρατόσφαιρα. Δεν πρόκειται για επίτευγμα, αλλά για αναισθησία, τρέλα, εγωισμό. Το εν λόγω «τρίο» και οι υπόλοιποι δισεκατομμυριούχοι του κόσμου αβγάτισαν τα πλούτη τους στη διάρκεια της πανδημίας. Οι Αμερικανοί δισεκατομμυριούχοι μόνο έγιναν κατά περίπου 1,8 τρισ. δολάρια πλουσιότεροι από την έναρξή της, ενώ το μονοπώλιο των μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών στα εμβόλια δημιούργησε 9 νέους δισεκατομμυριούχους. Ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου Τζεφ Μπέζος -που χάρη στο σαθρό φορολογικό καθεστώς πληρώνει εδώ και χρόνια ελάχιστο φόρο εισοδήματος- σχεδόν διπλασίασε την ατομική του περιουσία. Αν έβαζε το χέρι στην τσέπη -όχι πολύ βαθιά- θα είχε εμβολιαστεί όλος ο κόσμος και θα παρέμενε πλουσιότερος απ’ ό,τι πριν από την πανδημία. Προτίμησε να ξοδέψει 7,5 δισ. δολάρια για το ενδεκάλεπτο ταξίδι του στο Διάστημα. Σε αυτά τα 11 λεπτά τουλάχιστον 11 άνθρωποι πέθαναν από πείνα.

Από τα παραπάνω προκύπτει ένα απλό ερώτημα: Ποια πρέπει να είναι η απάντηση της Αριστεράς σε αυτήν την σχεδιασμένη έλλειψη σχεδίου της κυβέρνησης; Ή αλλιώς πως θα συγκροτηθεί ένα κοινωνικό μπλοκ δυνάμεων που στη βάση του δεν θα έχει την εξυπηρέτηση μικροσυμφερόντων, αλλά ένα ηγεμονικό σχέδιο για την επόμενη μέρα που θα περιλαμβάνει την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία; Βαδίζουμε σε αχαρτογράφητα νερά. Η διάρκεια και η ένταση της πανδημίας δεν επιτρέπουν μεγάλη αισιοδοξία για την οικονομία της επόμενης μέρας. Οι νεότεροι και οι νεότερες είναι αντιμέτωποι με μια πραγματικότητα στην οποία κυριαρχούν η ανεργία και η επισφάλεια ενώ οι προοπτικές, ακόμη και αν έχουν εργασία, είναι εξαιρετικά περιορισμένες. Ταυτόχρονα, το ιδιωτικό χρέος αποτελεί δαμόκλειο σπάθη για χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ενώ η κλιματική κρίση δεν φαίνεται να είναι στις προτεραιότητες της κυβέρνησης. Αντίθετα αυτό που βλέπουμε είναι ότι, μεσούσης της πανδημίας, η κυβέρνηση κάνει επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα, ενισχύει τις μεγάλες επιχειρήσεις απέναντι στις μικρές, αρνείται κάθε χωροταξικό σχεδιασμό για την ενέργεια και ασχολείται περισσότερο με ρουσφέτια και τακτοποιήσεις παρά με ένα πραγματικό σχέδιο για την βιώσιμη και φιλική προς το περιβάλλον ανάπτυξη.  Σε αυτό το πλαίσιο η αριστερά οφείλει να είναι ξεκάθαρη στο ποιοι είναι οι στόχοι της για την αντιμετώπιση της υγειονομικής, της οικονομικής και της περιβαλλοντικής κρίσης. Έχει χρέος να οικοδομήσει κοινωνικές αλλά και πολιτικές συμμαχίες και να απευθυνθεί στις ομάδες που η ΝΔ έχει περιθωριοποιήσει και να το κάνει με σαφώς καθορισμένες προτεραιότητες. Με άλλα λόγια, για την Αριστερά η τακτική του μη σχεδίου που ακολουθεί η ΝΔ δεν μπορεί να είναι επιλογή. Γιατί η έλλειψη κανόνων ευνοεί τους ισχυρούς και η Αριστερά υπάρχει για να ενισχύει τους αδύναμους. Και η Ιστορία όλου το κόσμου μας έχει διδάξει ότι αυτά είναι ασυμβίβαστα.

Γιατί τόσο μένος από μερικούς μετά από τόσα χρόνια; Διότι στα χρόνια που μεσολάβησαν, διαψεύστηκαν όλες οι εκτιμήσεις και οι προβλέψεις τους. Οι «Μπανιάδες» δεν αποδείχθηκαν πρόβλημα. Έγιναν αναπόσπαστο μέρος μιας λύσης που έφερε την Αριστερά από τη γωνία στην κυβέρνηση. Και σήμερα, παρά τον αδυσώπητο πόλεμο, τη διατηρεί στη θέση τής αξιωματικής αντιπολίτευσης, της δυνάμει αυριανής κυβέρνησης, όπως οι αντίπαλοί της ομολογούν. Και όλα αυτά χωρίς να διαγράψουν το παρελθόν τους, αλλά με την απόφαση να το συναρμόσουν με το μέλλον της Αριστεράς. Αντίθετα, όσοι νωρίς γοητεύτηκαν από εκσυγχρονιστικά συνθήματα που κήρυσσαν το τέλος της Αριστεράς και βιάστηκαν, με ή χωρίς προσχήματα, να την εγκαταλείψουν, βρέθηκαν γρήγορα στο τέλμα τής πιο αναχρονιστικής συνύπαρξης της ιδεολογικής παράδοσης στον νεοφιλελευθερισμό και της πρακτικής συνθηκολόγησης με τη διαφθορά. Υπάρχουν κι άλλοι, που για πολύ πιο πρακτικούς λόγους, έκριναν ότι, χωρίς προοπτική εξουσίας, δεν έχει νόημα να ασχολούνται πια με την Αριστερά, παρά μόνο ασκώντας της ανελέητη, καθημερινή, εργολαβική και στρεβλωτική ακόμα πολεμική. Αυτό που τελικά τους στοιχειώνει, είναι ο ναρκισσισμός τους. Δεν τους αφήνει να δεχτούν ότι έπεσαν έξω στις προβλέψεις τους. Γι’ αυτό είναι αποφασισμένοι και καταδικασμένοι να μην αξιωθούν τη χάρη του αναστοχασμού, αλλά να σπρώχνουν σαν άδειο τενεκεδάκι στο μέλλον τις διαψεύσεις τού παρελθόντος τους. Τους κυνηγάει το φάντασμα της βεβαιότητάς τους που δεν επαληθεύτηκε.

Η δίκη διεξήχθη κάτω από απαράδεκτες συνθήκες στις φυλακές Κορυδαλλού, όπου οι αστυνομικές δυνάμεις είχαν αναδειχθεί σε κυρίαρχους της διαδικασίας (με ευθύνη της Προέδρου και του Δικαστηρίου, που απεμπόλησαν το δικαίωμα τους διεύθυνσης της διαδικασίας και επιβολής της τάξης) και επιτέθηκαν με βία σε διακοπή της δίκης στους κατηγορούμενους, την ώρα, που αυτοί συνομιλούσαν με τους δικηγόρους τους. Το δικαστήριο απέρριψε όλες τις ενστάσεις, αυτοτελείς ισχυρισμούς και ελαφρυντικά, που πρότεινε η υπεράσπιση, ακόμα και αυτό της μετεφηβικής ηλικίας, και συλλήβδην καταδίκασε σε 537 χρόνια κάθειρξης, συνολικά, τους κατηγορούμενους, αποδίδοντας σε όλους τις ίδιες ακριβώς κατηγορίες - ένταξη σε τρομοκρατική οργάνωση, παρά το γεγονός, ότι ένας εκ των κατηγορουμένων, είχε αναλάβει αποκλειστικά την ευθύνη της μεταφοράς προς φύλαξη μιας τσάντας με όπλα, που βρέθηκε στον πάτο ενός βόθρου της κατοικίας στα Σεπόλια. Ίδιες ακριβώς καταδίκες, για όλους τους κατηγορούμενους, με τα ίδια αποδεικτικά στοιχεία. Όλοι για όλα. Μία καταδίκη για ένταξη σε τρομοκρατική οργάνωση, σε χρόνο όμως, που οι κατηγορούμενοι ήταν προφυλακισμένοι στις ελληνικές φυλακές! Μία καταδίκη για ένταξη σε τρομοκρατική οργάνωση, το DHKP-C, που όμως δρα σε άλλη χώρα, όπως παραδέχθηκε και ο μάρτυρας κατηγορίας αξιωματικός της αντιτρομοκρατικής. Μία καταδίκη σε ποινές κατά πολύ μεγαλύτερες, απ΄ ότι επιβλήθηκαν στον Μιχαλολιάκο, ως διευθύνοντα της ΧΑ και των υπολοίπων χρυσαυγιτών ως μελών. Μία καταδίκη στη βάση της συλλογικής ευθύνης, που εναρμονίσθηκε πλήρως με τη δίωξη, που εξυπηρέτησε πολιτικές σκοπιμότητες της τότε συγκυρίας, σε αντίθεση με όλες τις άλλες προηγούμενες αποφάσεις. Μία καταδίκη, που σηματοδοτεί πλέον, και σε επίπεδο εφαρμοσμένης απονομής δικαίου, την πλήρη και ολοσχερή μεταστροφή του ελληνικού κράτους, στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής και τις σχέσεις με την Τουρκία, παρά τις προσχηματικές κορώνες, που εξαπολύονται εκατέρωθεν. Η μάχη θα συνεχισθεί στο Εφετείο. Είναι ένας αγώνας αντοχών, αλλά και ευπρέπειας. Όχι μόνον για τους κατηγορούμενους και τους υπερασπιστές τους, αλλά και για το σύνολο του αλληλέγγυου κινήματος. Γιατί τέτοιες και τέτοιου τύπου καταδίκες στόχο πάντα έχουν το ίδιο το κίνημα και όλες/όλους όσους αντιστέκονται.

Αλήθεια στη δική σας εκδοχή του καπιταλισμού, στο δικό σας αξιακό πλαίσιο υπάρχει κάποια περιοχή της κοινωνικής πολιτικής ζωής που  να είναι προστατευμένη από τις αγοραίες αξίες, τις αξίες του management; Ο καπιταλισμός είναι παρασιτικός σε δομές που έχουν άλλες αξίες και προωθούνε την εμπιστοσύνη και την συνεργασία που τις χρειάζεται ακόμα και ο ίδιος ο καπιταλισμός. Έχετε καταλάβει ότι το πανεπιστήμιο παράγει γνώση για τον δημόσιο και τον  ιδιωτικό τομέα με πολλούς τρόπους, και με πολλούς έμμεσους τρόπους; Ότι μπορεί μια έρευνα που αρχικά δεν έχει καμία σχέση με την πληροφορική να παράξει αποτελέσματα που θα ναι επαναστατικά για τον κλάδο των υπολογιστών; Έχετε καταλάβει ότι η δημιουργία κοινωνικού κεφαλαίου έχει αδρανοποιηθεί από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές; Είπατε ότι η Ευρώπη θέλει περισσότερη κατάρτιση και όχι περισσότερους φοιτητές στα πανεπιστήμια. Αλλά όπως σας επισήμανε και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ κάνατε διπλό λάθος. Πρώτον η Ευρώπη θέλει περισσότερους νέους με πανεπιστημιακή μόρφωση και δεύτερον μιλάτε εσείς  που ήσασταν από τα πρώτα πράγματα που κάνατε ήταν να καταργήσετε τα διετή προγράμματα κατάρτισης στα πανεπιστήμια για τα παιδιά των ΕΠΑΛ που θέσπισε ο ΣΥΡΙΖΑ. Η κυρία Υπουργός με ρώτησε να της πως για το σύστημα στα Βρετανικά πανεπιστήμια που έχω σπουδάσει. Θέλω λοιπόν να της πω ότι στα Βρετανικά πανεπιστήμια δεν μένουν άδειες θέσεις, υπάρχει και δεύτερος και τρίτος γύρος κάλυψης τους, λέγεται clearing σε περίπτωση που θελήσει να του γκουγκλάρει. Και με αυτόν τον τρόπο και ο Διονύσης και η Ελένη θα περνούσαν στις σχολές τους. Στο σύστημα που επιχειρείτε να εισάγετε απλώς θα μείνουν άδειες θέσεις. Μιλάτε για αυτονομία, αποκέντρωση και από-γραφειοκρατικοποίηση. Και εμείς είμαστε με τη μείωση της γραφειοκρατίας και της αποκέντρωσης και κάνουμε πράγματα για αυτό αλλά όχι αυτό που εννοείτε εσείς ότι ο διευθυντής σε ένα σχολείο στις ακριβές γειτονιές θα μπορεί να βρει χρήματα και ένας στις λαϊκές ή στις μεσαίες δεν θα μπορεί. Αυτό το σύστημα των διευθυντών που πάτε να περάσετε που ο κ. Μητσοτάκης είπε ότι το κάνουν όλοι, έχει φέρει κοινωνική κινητικότητα; Στην Αμερική όπου εφαρμόζεται το σύστημα αυτό, που δεν είναι ευρωπαϊκό, είναι πολύ πιο δύσκολο τα παιδιά να ανέβουν στην κοινωνική σκάλα. Για την αξιολόγηση μας ζητάει ο κ. Μητσοτάκης να πάρουμε θέση ναι ή όχι τη στιγμή που φέρνετε μια συγκεκριμένη αξιολόγηση με ατομική αξιολόγηση. Και είναι εντυπωσιακό ότι πιστεύετε ότι η επιμόρφωση είναι τιμωρία στο πλαίσιο της αξιολόγησης. Όλα τα κάνετε μόνοι σας. Χωρίς συζήτηση, χωρίς διαβούλευση με κανέναν φορέα. Δεν μπορεί να συνεχίζετε να απαξιώνετε το Ελληνικό Πανεπιστήμιο. Εμείς πιστεύουμε σε ένα σχολείο και ένα πανεπιστήμιο που είναι ένα δημοκρατικό κοινωνικό συλλογικό εγχείρημα.

Από την κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση, σχεδόν σε καθημερινή βάση, εξαπολύεται εκατέρωθεν η κατηγορία πως ο αντίπαλος «διχάζει» τον ελληνικό λαό ως προς την εφαρμογή του εμβολιασμού. Υπάρχει όντως ένας διχασμός, μεταξύ υπέρμαχων του εμβολιασμού και αντιεμβολιαστών, τον οποίο όμως δεν τον έχει επιδιώξει καμία από τις μείζονες πολιτικές παρατάξεις, διότι απλούστατα δεν τις συμφέρει. Ούτε τη μεν ούτε τη δε. Τη μεν Δεξιά δεν την συμφέρει εκλογικά να έχει απέναντί της έναν κόσμο που θα τον υποχρεώσει να εμβολιαστεί χωρίς να το θέλει. Για τη δε Αριστερά θα ήταν ολέθριο σφάλμα να συμβάλει στη μετατόπιση του πολιτικού διακυβεύματος από τις κρίσιμες κοινωνικο-ταξικές διαμάχες στο δίπολο εμβολιασμός/αντιεμβολιασμός. Είναι ίσως η πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία που δημιουργείται ένα κυρίαρχο ιδεολόγημα που δεν εξυπηρετεί καμία σοβαρή κοινωνική ή πολιτική δύναμη. Η ελληνική κοινωνία -όπως και άλλες, υποθέτω- έχει αυτοπαγιδευτεί σε μια αδιέξοδη διαμάχη για το ποιος είναι «ψεκασμένος» και ποιος είναι ο υπηρέτης του συστήματος. Επιμένω ότι είναι από τις περιπτώσεις όπου η Αριστερά, ως η πιο ώριμη εκδοχή του Διαφωτισμού, πρέπει να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Να εξηγήσει στον κόσμο ότι η εγκληματική ανευθυνότητα των εμπορευματικών χρήσεων της επιστήμης από τον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό δεν πρέπει επ’ ουδενί να μας οδηγήσει στην απώλεια της εμπιστοσύνης στον επιστημονικό λόγο εν γένει. Ισως είναι μια ευκαιρία για την Αριστερά να ανακτήσει την εμπιστοσύνη του κόσμου και προς την ίδια.