Macro

Οφείλουμε να αποφασίσουμε ως παγκόσμια κοινωνία αν ο στόχος της τεχνολογίας θα είναι η αναζήτηση νέων τρόπων πλουτισμού ή η πραγμάτωση του κοινού καλού. Κάπου η ζυγαριά πρέπει να γέρνει και γι' αυτό εξάλλου εντείνεται ο πόλεμος για/στην τεχνολογία. Αλλες τεχνολογίες, άλλα εργαλεία και διαφορετικά δεδομένα θα μπορούσαν να έχουν βοηθήσει στην εδραίωση, έστω λίγο παραπάνω, κοινωνικής δικαιοσύνης, αντί να πλουτίζουν τους μετόχους της μιας ή της άλλης πολυεθνικής. Ολη η δημιουργικότητα που δίνεται σε κλειστά εταιρικά συστήματα θα μπορούσε να έχει οικοδομήσει πολλές άλλες εναλλακτικές που στόχος τους δεν θα ήταν η μεγιστοποίηση των κερδών, αλλά η συνεργασία για το κοινό καλό και η βιωσιμότητα του πλανήτη. Παραδείγματα έχουμε, όπως η Wikipedia, το ελεύθερο/ανοικτό λογισμικό και υλισμικό (hardware), οι ανοικτές άδειες creative commons, οι συνεργατικές πλατφόρμες εργασίας, οι πλατφόρμες συμμετοχής πολιτών στη διοίκηση, οι ενεργειακές κοινότητες. Ομως η πλειονότητα των εργαλείων που επινοούνται, κατασκευάζονται και χρησιμοποιούνται (τα γνωστά μέσα παραγωγής), ως προς το λογισμικό, το υλισμικό, τις υποδομές, την αρχιτεκτονική, το δίκαιο ιδιοκτησίας και χρήσης, ως επί το πλείστον περιορίζουν τις δυνατότητες κοινωνικού μετασχηματισμού που θα έχουν οι προοδευτικές δυνάμεις τού αύριο. Με άλλα λόγια, τώρα διακυβεύεται το μέλλον.

Μια αριστερή στρατηγική, ειδικά σε μια εποχή που υπάρχουν παραδείγματα διακυβέρνησής της όχι στη μακρινή Λατινική Αμερική, αλλά στον πυρήνα του σύγχρονου δυτικού καπιταλισμού, μπορεί να συγκροτηθεί πάνω σε νίκες. Στην έμπρακτη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων που η Αριστερά οφείλει να εκπροσωπεί. Στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία, πολλώ δε μάλλον στις ΗΠΑ ή στη Βρετανία, η Αριστερά, είτε στην παραδοσιακή κομμουνιστογενή, εργατική της εκδοχή είτε στην κοινωνική, ακτιβιστική της μορφή, έχει τη δυνατότητα να χτίσει τη νέα στρατηγική και τον δικό της πόλο στον πολιτικό ανταγωνισμό των επόμενων δεκαετιών. Είναι εκ των ων ουκ άνευ ότι και αυτή η πορεία θα είναι γεμάτη αντιφάσεις. Θα έχει την εικόνα των χιλιάδων που διαδήλωσαν στη μνήμη του - δολοφονημένου από κυρ - Παντελήδες - Ζακ Κωστόπουλου αλλά και του μαθητή που χαιρετά ναζιστικά. Θα έχει επαναφορά συλλογικών συμβάσεων αλλά και στόχους για πλεονάσματα. Θα έχει ξεσπάσματα σαν των «Κίτρινων Γιλέκων» στη Γαλλία, που μέσα τους θα συγκρούονται πολιτικά όχι η Αριστερά με την αναρχία, αλλά η Ακροδεξιά με την Αριστερά. Αυτή είναι η εποχή στην οποία μας εισήγαγε ο Δεκέμβρης με τρόπο απότομο και εκκωφαντικό. Σε τελική ανάλυση, ή θα γίνουμε οι καθοριστικοί δρώντες αυτής της εποχής ή θα σταθούμε αμήχανοι και τρομαγμένοι, σαν τους περαστικούς που εκείνο το βράδυ χάζευαν αποσβολωμένοι το φλεγόμενο χριστουγεννιάτικο δέντρο στην Πλατεία Συντάγματος.

Όσο για τους «ριχάρδους», ας αφήσουμε τους προβεβλημένους νομικούς που τους υπερασπίζονται, να ψάχνουν πού στραβοπάτησαν οι διωκτικές και οι δικαστικές αρχές και αδίκησαν τους πελάτες τους. Όλοι οι άλλοι πλην αυτών θα ξέρουμε ότι αυτοί που αδικήθηκαν ήταν άλλοι. Εκείνοι που οι ίδιοι οι χρυσοκάνθαροι τους αδίκησαν αποδεδειγμένα. Γιατί δεν γίνεται να πλουτίζεις μέσα σε ελάχιστο χρόνο αγοράζοντας απλώς στην αξία τους πολύτιμα αντικείμενα, χωρίς να χάνει αυτός που τα εκποιεί ή αυτός που τα αγοράζει λιωμένα σε πλάκες. Και επειδή είναι μάλλον απίθανο να χάνουν όσοι έχουν λεφτά να αγοράσουν κιλά χρυσό σε πλάκες, πηγή του άνομου κέρδους τους είναι η ανέχεια και η ανάγκη των πολλών. Όσο νόμιμοι και να μας αποδείξουν οι συνήγοροί τους ότι είναι, ούτε δίκαιο, ούτε θεμιτό θα είναι ποτέ το κέρδος τους, όσο κι αν μας έχει γανώσει το μυαλό ο νεοφιλελευθερισμός.

Άνθρακες ο θησαυρός του ΚΕΕΛΠΝΟ. Μόνο κάτι κουνούπια του Νείλου βρήκανε, που είχαν προσληφθεί εκτός ΑΣΕΠ και τα είχε αποσπάσει ο Άδωνις Γεωργιάδης στο πολιτικό του γραφείο. Απλώς η πρόσληψή τους, αντί να αναρτηθεί στη Διαύγεια, αναρτήθηκε εκ παραδρομής στη Θολούρα. Υπάρχει επίσης μια τρύπα 89 εκατομμυρίων, που την είχανε κλείσει πρόχειρα με γυψοσανίδα. Ήταν επιβεβλημένο να θάψουν τα σχετικά στοιχεία, γιατί, έτσι όπως ήταν εκτεθειμένα, υπήρχε ο κίνδυνος να πιάσουν ορκωτούς λογιστές.

Αμέσως, από τη στιγμή της γέννησης αυτού του κινήματος, είδαμε στα μίντια «ειδικούς» και «πολιτικούς» να μειώνουν, να καταδικάζουν, να χλευάζουν τα κίτρινα γιλέκα και την εξέγερση που ενσαρκώνουν. Είδα να παρελαύνουν στα κοινωνικά δίκτυα οι λέξεις «βάρβαροι», «άξεστοι», «χωριάτες», «ανεύθυνοι». Τα μίντια μιλούσαν για τα «μουγκρητά» των κίτρινων γιλέκων : οι λαϊκές τάξεις δεν εξεγείρονται, όχι, μουγκρίζουν, σαν τα ζώα. Άκουγα να μιλούν για τη «βία αυτού του κινήματος» όταν καιγόταν ένα αυτοκίνητο ή έσπαγε μια βιτρίνα, βανδαλιζόταν ένα άγαλμα, Συνηθισμένο φαινόμενο αυτή η διαφορική πρόσληψη της βίας· ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού και του μιντιακού κόσμου θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε ότι η βία δεν είναι τα εκατομμύρια ζωές κατεστραμμένες και καταδικασμένες στη μιζέρια από την πολιτική, αλλά μερικά καμένα αυτοκίνητα. Πρέπει πράγματι να μην έχεις γνωρίσει ποτέ τη μιζέρια για να μπορείς να σκεφτείς ότι ένα γκραφίτι πάνω σε ένα ιστορικό μνημείο είναι κάτι πιο σοβαρό από την αδυναμία σου να ζήσεις, να ταΐσεις τον εαυτό σου και την οικογένειά σου, να αποκτήσεις πρόσβαση στην περίθαλψη.

Η Ελένη Τοπαλούδη πέθανε επειδή είπε ΟΧΙ σε δυο νέους άντρες που έχουν γαλουχηθεί από την πατριαρχική κοινωνία όπου ζούμε να πιστεύουν πως «όταν η γυναίκα λέει «όχι» εννοεί «ίσως» κι όταν λέει «ίσως» εννοεί «ναι».» Η νοοτροπία αυτή, που συχνά καλλιεργείται και από την οικογένεια και φυσικά ενισχύεται στις εφηβικές παρέες και από την πανταχού παρούσα πορνογραφία του Διαδικτύου, δεν δέχεται το δικαίωμα της γυναίκας να λέει «Όχι». Και βέβαια μεγάλα ποσοστά ανδρών θεωρούν ότι για τον βιασμό συχνά φταίει το θύμα. Ουσιαστικά όσοι αρνούμαστε να δούμε πως η πατριαρχική κουλτούρα είναι υπεύθυνη για τους βιασμούς και τις γυναικοκτονίες, είμαστε συνεργοί στους επόμενους φόνους που θα γίνουν.