Macro

Γνωρίζει ο κύριος Σταϊκούρας, ο Υπουργός Οικονομικών, ότι ο μόνος μέτοχος του υπερταμείου είναι «το ελληνικό δημόσιο όπως αυτό εκπροσωπείται από Υπουργό Οικονομικών»; Ν. 4389/2016, άρθρο 190, παρ. 2.  Γνωρίζει ότι το υπερταμείο δεν είναι ταμείο ιδιωτικοποιήσεων αλλά, όπως προβλέπεται ρητά στον νόμο, στοχεύει στην «μακροπρόθεσμη επαύξηση της αξίας των περιουσιακών στοιχείων που κατέχει» χρησιμοποιώντας μια σειρά από εργαλεία όπως η προώθηση μεταρρυθμίσεων στις δημόσιες επιχειρήσεις, η βελτίωση της εταιρικής τους διακυβέρνησης και διαφάνειας, η προαγωγή υπεύθυνης διοίκησης, κοινωνικής ευθύνης, αειφορίας, καινοτομίας και οι βέλτιστες εταιρικές πρακτικές; (άρθρο 204 παρ.2).   Γνωρίζει ότι το υπερταμείο δεν μπορεί να κάνει ιδιωτικοποίησεις αν δεν συμπεριλάβει αυτή του την πρόθεση στους Στρατηγικούς του Στόχους τους οποίους εγκρίνει ο υπουργός, εφόσον είναι σε συμφωνία με τις Κατευθύνσεις που έχει στείλει ο ίδιος; (άρθρο 190, παρ.2α).  Γνωρίζει ότι μόνο ταμείο που είναι ουσιαστικά ταμείο ιδιωτικοποιήσεων είναι το ΤΑΙΠΕΔ, που ιδρύθηκε το 2011; Όπως φαίνεται και από τον νόμο 3986/2011, άρθρο 5, το ΤΑΙΠΕΔ δεν μπορεί να διαχειρίζεται και να διατηρεί τα περιουσιακά στοιχεία αλλά να τα πωλεί ή στην… καλύτερη περίπτωση να τα παραχωρεί. Γνωρίζει ότι στις στρατηγικές κατευθύνσεις που ως Υπουργός Οικονομικών και άρα εκπροσωπώντας το ελληνικό δημόσιο είχα στείλει στο υπερταμείο, αναφέρεται συγκεκριμένα για την ΔΕΗ ότι «Η ανάπτυξη των ενεργειακών δικτύων, τα οποία συνιστούν τον κορμό των ενεργειακών συστημάτων μιας χώρας, αποτελεί το κλειδί για την μελλοντική ευημερία της κοινωνίας και της οικονομίας. Για αυτό το λόγο, κρίνεται απαραίτητη η διατήρηση της συμμετοχής του ελληνικού δημοσίου στα τρέχοντα επίπεδα.» ;  Αλήθεια, οι οδηγίες που έστειλε ο κ. Σταϊκούρας στην εταιρία για το καινούργιο στρατηγικό σχέδιο τι γράφουν για το θέμα της ιδιοκτησίας;  Όσον αφορά το πρόσφατο ιστορικό της ΔΕΗ, έχουν γραφτεί πολλά. Όμως ο Γιώργος Σταθάκης, μεταξύ άλλων, έχει εξηγήσει εξαιρετικά το τι έχει συμβεί: Γνωρίζει λοιπόν ο κ. Σταϊκούρας ότι το 2014 η κυβέρνηση Σαμαρά ψήφισε τη «μικρή ΔΕΗ», την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, με την πώληση του 17% (που μεταφέρθηκε στο ΤΑΙΠΕΔ) προκειμένου το ποσοστό του κράτους να μειωθεί από το 51% στο 34%; Γνωρίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ακύρωσε τη «μικρή ΔΕΗ» και ανέστειλε επ’ αόριστον την πώληση του 17% ενώ κέρδισε την μάχη της διατήρησης των υδροηλεκτρικών υπό τη ΔΕΗ (είναι με διαφορά η πιο προσοδοφόρα παραγωγή ενέργειας); Γνωρίζει ότι η ΔΕΗ μέχρι το 2015 είχε σημαντικά προβλήματα στα χρηματοοικονομικά της, και ένα από τα βασικότερα ήταν οι κόκκινοι λογαριασμοί ύψους 1,4 δις που προέκυψαν από την τρελή ιδέα της αύξησης των τιμολογίων της ΔΕΗ κατά 40% την περίοδο 2012-2014, όταν κατέρρεε η οικονομία; Γνωρίζει ότι η αντιμετώπιση των προβλημάτων της ΔΕΗ (των κόκκινων λογαριασμών του υπέρογκου και αρρύθμιστου δανεισμού κ.α.) έγινε επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με μόνιμη σταθερά την τιμή του ρεύματος; Ότι πρωταρχική μέριμνα ήταν να μείνουν σταθερές οι τιμές ρεύματος (για την ακρίβεια μείωση κατά 12% στη διάρκεια των 4,5 χρόνων), προκειμένου να βοηθηθεί η ανάκαμψη της οικονομίας και να υπάρχει ισχυρό κοινωνικό τιμολόγιο για την μείωση της ενεργειακής φτώχεια;  Γνωρίζει ότι η ΔΕΗ είχε κερδοφόρες όλες τις χρονιές με εξαίρεση το 2018/19 όταν η έκρηξη των τιμών του CO2 και η εξυπηρέτηση των πληρωμών στους παραγωγούς ΑΠΕ (όπου μειώθηκε ο χρόνος αποπληρωμής από 14 σε 5 μήνες) δημιούργησαν ζημιές της τάξης των 200 εκατομμυρίων ευρώ; Ότι εγγράφηκαν παραδόξως και λανθασμένα, προβλεπόμενες πιθανές υποχρεώσεις από δικαστικές διαμάχες 500 εκατομμύρια ευρώ; Αλήθεια γιατί η ΝΔ στην προπαγάνδα της παρουσίαζε τις δικαστικές διαμάχες ως ζημιές χρήσης, μιλώντας για 800 εκατ. ζημιές –όπερ κάνει και σήμερα, με τάση κατά περίπτωση να τα αυξάνει και στο 1 δισ. Ευρώ; Τι εξυπηρετεί αυτό;

Από τα όσα είπαν και τα όσα απάντησαν σε ερωτήσεις μας οι φορείς, αποδείχθηκε περίτρανα ότι πολύ σωστά χαρακτηρίσαμε το νομοσχέδιο πρόχειρο, λανθασμένο και αναποτελεσματικό. Σχεδόν στο σύνολό τους οι φορείς εξέφρασαν απόψεις που κυμαίνονταν από την πλήρη αντίθεση στον τρόπο που είναι διαμορφωμένα τα προγράμματα και την παραπομπή της ουσίας των διατάξεων σε ΚΥΑ μέχρι ισχυρές αμφιβολίες για το πόσο εφαρμόσιμα είναι τα όσα προβλέπει το νομοσχέδιο Για όλα τα θέματα που υποτίθεται ότι αντιμετωπίζει το παρόν νομοσχέδιο η κυβέρνηση δίνει από τον κρατικό προϋπολογισμό μόλις 12 εκατομμύρια. Τα υπόλοιπα προέρχονται από το Ταμείο Ανάκαμψης και θα απορροφηθούν μέχρι το 2025. Με τα ελάχιστα αυτά κρατικά χρήματα η κυβέρνηση ευτελίζει τον θεσμό του υπευθύνου από την κακοποίηση ανηλίκων, ηλικιωμένων και ανάπηρων και τον θεσμό του προσωπικού βοηθού αναπήρου και δεν διασφαλίζει την εφαρμογή τους. Παραπέμποντας την ουσία των προγραμμάτων σε ΚΥΑ, η ΝΔ νομοθετεί με υπουργικές αποφάσεις και όχι στη Βουλή, η οποία καλείται να δώσει λευκή επιταγή για τη διαχείριση των χρημάτων του Ταμείου Ανάκαμψης στο όνομα των παιδιών, των ηλικιωμένων και των αναπήρων.

Στο ερώτημα αν οι ψηφιακές υπηρεσίες είναι θετικές ή αρνητικές για την κοινωνία, η απάντηση είναι: εξαρτάται από το ποιες και πώς υλοποιούνται. Οδηγούν στην ενίσχυση ή στην ιδιωτικοποίηση του κοινωνικού κράτους; Οδηγούν στην απομόνωση και την αποξένωση ή στη συλλογική δράση; Οδηγούν στην επιτήρηση ή στην προστασία; Οδηγούν στη διευκόλυνση της σχέσης του πολίτη με το κράτος ή τον αποξενώνουν εσκεμμένα από τη διοίκηση; Κάθε ένα από αυτά τα ερωτήματα κρύβει μια ταξική σύγκρουση, της οποίας την ύπαρξη αγνοούμε. Με άλλα λόγια, ο τρόπος με τον οποίο η τεχνολογία παρεμβαίνει στην κοινωνία σχετίζεται με πολυεπίπεδες επιλογές που αφορούν άμεσα τη ζωή μας. Δεν είναι κάτι εξωτερικό, αντίθετα, ενσωματώνεται στην καθημερινότητά μας. Από την καθημερινότητά του κινητού μας τηλεφώνου, μέχρι τους αλγορίθμους που εκμεταλλεύονται δημόσια και ιδιωτικά δεδομένα για να προβλέπουν και να επηρεάζουν τη συμπεριφορά μας. Η απομόνωση, που οφείλεται στα κινητά τηλέφωνα μπήκε ως θέμα στις Πανελλήνιες Εξετάσεις. Η κυρίαρχη αντίληψη δεν αγνοεί το γεγονός, αντίθετα το παρουσιάζει πολύ έξυπνα, ως ατομική επιλογή του χρήστη. Επιλογή πράγματι υπάρχει, αλλά βρίσκεται αλλού: στη μετατροπή του κινητού, από μέσο επικοινωνίας σε συνεχή μαγνήτη της προσοχής μας, με ενημερώσεις, μικρούς χαριτωμένους ήχους – κάποιος σας ανέφερε στο Facebook, έχετε μήνυμα στο email σας, κ.ο.κ. Γιατί με αυτό τον τρόπο κερδίζουν οι εταιρείες που παρέχουν «δωρεάν» εφαρμογές, ανάλογα με τον χρόνο που ξοδεύει ο χρήστης σε αυτές και στις διαφημίσεις που περιλαμβάνουν. Όλο αυτό έχει όνομα και λέγεται «Οικονομία της Προσοχής». Είναι επιλογή επομένως η απομόνωση και οι παρεπόμενες βλάβες στην ψυχική υγεία των παιδιών, εφήβων κ.λπ. Και μιας και μιλάμε για πολυεπίπεδες συνέπειες, η απομόνωση αυτή διαρρηγνύει ακατάπαυστα τη συλλογικότητα, που είναι η ψυχή της Αριστεράς. Θα ασχοληθεί επιτέλους η Αριστερά με τις ψηφιακές επιλογές που αφορούν την καθημερινότητα και την ποιότητα της ζωής μας, ή θα προσαρμόζεται αναγκαστικά στις επιλογές των εταιρειών, παπαγαλίζοντας ότι «ο κόσμος άλλαξε», χωρίς να καταλαβαίνει ότι κάποιοι τον αλλάζουν συνειδητά και τον αλλάζουν εναντίον της. Συμπερασματικά, δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε την επίδραση της ψηφιακής τεχνολογίας στην κοινωνία σαν εξωγενή τεχνικό παράγοντα, αλλά μέσα από συγκεκριμένο ιδεολογικό πλαίσιο και ταξική στόχευση. (...) Το ιδεολογικό πλαίσιο: Η κυρίαρχη ιδεολογία παρουσιάζει διαχρονικά την πορεία της τεχνολογίας ως αναπόφευκτη, ως «φυσική εξέλιξη» και ως «πρόοδο», και όχι ως οικονομική και πολιτική επιλογή. Και αφού κάθε νέα τεχνολογία αποτελεί «πρόοδο», κάθε αντίρρηση στην εισαγωγή της ενοχοποιείται αυτομάτως ως οπισθοδρομική και απορρίπτεται χωρίς συζήτηση. Η ταξική στόχευση: Η Αριστερά οφείλει να επιλέγει τις τεχνολογικές αλλαγές που εκείνη θεωρεί πρόοδο, σύμφωνα με τις ανάγκες των πολιτών και όχι των εταιρειών. Χωρίς να φοβάται ότι θα θεωρηθεί οπισθοδρομική αν απορρίψει κάποια τεχνολογία. Εν κατακλείδι, η ενσωμάτωση των νέων τεχνολογιών μέσα στην οικονομία και την κοινωνία, αυτό δηλαδή που ονομάζουμε Ψηφιακό Μετασχηματισμό, είναι πάνω από όλα μια ταξική διαδικασία. Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην τεχνολογία, δεν μπορεί να είναι φοβική. Όμως, πρέπει να αναγνωρίζει ότι η κατεύθυνση, η πορεία του ψηφιακού μετασχηματισμού αποτελεί πεδίο ταξικής πάλης. Η έκβαση αυτής της σύγκρουσης κρίνει κάθε φορά τις πολιτικές που θα κυριαρχήσουν, τόσο στην επιλογή, όσο και στη χρήση μιας τεχνολογίας. Είναι μια μάχη για την καθημερινότητα του πολίτη, που την χάνουμε καθημερινά, είτε επειδή δεν την αναγνωρίζουμε ως τέτοια είτε επειδή αποφεύγουμε να αντιπαρατεθούμε με την κυρίαρχη άποψη της «προόδου».

Η «τροχιοδεικτική βολή» του νέου υπουργού Υγείας για τη «μετάλλαξη» του ΕΟΠΥΥ σε ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία επιβεβαιώνει την εκτίμηση ότι το πολιτικό σχέδιο της Ν.Δ. για ιδιωτικοποιήσεις στην Υγεία έχει πλέον μπει στο στάδιο της υλοποίησης. Γιατί προφανώς η αλλαγή αυτή στον ΕΟΠΥΥ ισοδυναμεί με ακύρωση του δημόσιου χαρακτήρα του ως Εθνικού Ασφαλιστικού Φορέα Υγείας και με μετεξέλιξή του σε μηχανισμό αγοράς υπηρεσιών από ιδιώτες παρόχους, με γνώμονα το κέρδος και όχι την καθολική και ισότιμη κάλυψη των αναγκών των πολιτών. Η εμπειρία των ΗΠΑ, όπου κυριαρχεί το ιδιωτικό σύστημα ασφάλισης Υγείας, είναι πολύ κατατοπιστική: ακραίες ανισότητες στη φροντίδα, αποκλεισμός «ακριβών» ασθενών, ακάλυπτες ανάγκες, υποχώρηση των standards ποιότητας και επιδείνωση των υγειονομικών δεικτών. Πώς ακριβώς θα εφαρμοστεί αυτό το σχέδιο, με δεδομένο ότι ο ΕΟΠΥΥ δεν συμβάλλεται με τους ασφαλισμένους (όπως οι ιδιωτικές εταιρείες), αλλά με τους παρόχους υπηρεσιών; Θα αλλάξουν οι συμβάσεις με γιατρούς - εργαστήρια - κλινικές και με ποια κριτήρια; Θα γίνουν μειοδοτικοί διαγωνισμοί, οδηγώντας σε ολιγοπωλιακή αναδιάρθρωση της ιδιωτικής αγοράς Υγείας; Θα αποζημιώνονται συγκεκριμένα «πακέτα» ελάχιστων παροχών και οι υπόλοιπες υπηρεσίες θα διαφοροποιούνται ανάλογα με το επιπλέον ασφάλιστρο που θα έχει καταβάλει ο πολίτης; Θα επιλεγεί το μοντέλο της σύμπραξης του ΕΟΠΥΥ με ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, δηλαδή ένα mega-ΣΔΙΤ στην Υγεία; Όποιο και αν είναι το τελικό σχέδιο, η ουσία είναι η ίδια. Το όραμα της κυβέρνησης και του κ. Πλεύρη προσωπικά είναι η Υγεία να αποτελεί χώρο ιδιωτικών επενδύσεων, ελεύθερου ανταγωνισμού και εγγυημένης (με δημόσιο χρήμα) κερδοφορίας. Η «μεροληψία» υπέρ του δημόσιου συστήματος, η γραμμή της «συνέργειας πόρων» του κράτους και του ΕΟΠΥΥ, που εφάρμοσε ο ΣΥΡΙΖΑ, ενισχύοντας τη βιώσιμη χρηματοδότηση του ΕΣΥ και εξασφαλίζοντας ισότιμη πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους τους πολίτες της χώρας (ασφαλισμένους και ανασφάλιστους), αναιρείται πλήρως. Σε κραυγαλέα αντίθεση με το πρόταγμα της πανδημίας, η δημόσια Υγεία μπαίνει σε μεγάλη διακινδύνευση. Με αποκλειστική ευθύνη του κ. Μητσοτάκη.

Το βίντεο με τον Α. Μαγκότσο έγινε viral χάρη στο φινάλε του: ο Ν. Μάνεσης τον ρωτάει "αν είναι με τον Σώρρα". Κι όταν αυτός απαντά ότι μια ζωή οικογενειακά ψηφίζουν ΝΔ, και το 2019 για να φύγει ο Τσίπρας λόγω Πρεσπών, ο δημοσιογράφος σπεύδει να κλείσει: «Ναι, αλλά άστο τώρα, μην μπλέκουμε τα πολιτικά»! Η σκηνή είναι επική, αλλά το πρόβλημα πιο ριζικό: το κανάλι δίνει βήμα σε ένα αρνητή να λέει διάφορες απιθανότητες για ώρα (τα σελφ τεστ έχουν κάποια επικινδυνότητα, οι απλές και οι χειρουργικές μάσκες δεν προσφέρουν προστασία, τα εμβόλια δεν είναι εγκεκριμένα κλπ.), να φιλοτεχνεί ανενόχλητος ένα ήπιο προφίλ του εαυτού του και, επίσης, του δίνει θέση να αντιπαρατεθεί επί ίσοις όροις με τη Ματίνα Παγώνη.

Στο σάπιο μας κόσμο το ΚΚΕ ακτινοβολεί και έλκει. Δεν είναι πιστευτό πως θα νικήσει, δεν στηρίζεται πλειοψηφικά από την κοινωνία εδώ και 50 περίπου χρόνια μεταπολίτευσης. Έλκει ωστόσο γιατί συνιστά μια μήτρα, ένα αρχικό, πεντακάθαρο στίγμα. Αλήθειες κρατικές μπλέχτηκαν με σοσιαλιστικά προτάγματα κι ο αχταρμάς δεν ξεχωρίστηκε ποτέ, με ευθύνη πολλών. Τα τελευταία χρόνια το ΚΚΕ έχει αποσυρθεί από την όποια διαχείριση της εξουσίας. Στην αρχή της Μεταπολίτευσης διοικούσε δεκάδες δήμους σε όλη τη χώρα κι όλη τη Δυτική Αθήνα. Πλέον, ασχολείται μόνο με τον συνδικαλισμό μέσω του ΠΑΜΕ, που ενσωματώνει όλη την παθογένεια του ελληνικού συνδικαλισμού. Τα δε ποσοστά του είναι ίδια περίπου με όταν ξεκίνησε την πορεία του το 1999. Δεν το κάνει τυχαία καθόλου. θεωρεί πως "δεν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες", και το αφήνω εκεί. Με τούτη τη γραφή διόλου δε θέλω να πω πως οι υπόλοιπες δυνάμεις της αριστεράς είναι σοβαρές. Τουναντίον. Συχνά, η αίγλη του ΚΚΕ προκύπτει εξ αντανακλάσεως αυτής της εμφανούς, καταφανούς αδυναμίας. Κι όμως, έχουμε ακόμα αυτό το γαμημένο «καθήκον» να αλλάξουμε τον κόσμο. Δε θα το κάνουμε αντλώντας από την ποίηση του 20ου αιώνα, όσο ηρωικός κι αν φαντάζει. Ας παίξουμε μπάλα σε γήπεδα λιγότερο «καθαρά», περισσότερο σημερινά. Κανείς δε θα μας πει τι είναι στο σήμερα κομμουνισμός γιατί κανείς δεν ξέρει. Είναι ορίζοντας, γαματοσύνη και τρέλα μαζί, αλλά μην τον πούμε ποιός θα είναι, δεν το έκανε ευφυώς και ο Μαρξ. Θα μας το πει η ζωή μας, δε χρειαζόμαστε Θεό.

1. Το τέλος (?) των μεγάλων κομμάτων: Τα δύο μεγάλα κόμματα συγκεντρώνουν μαζί γύρω στο 50% των ψήφων. Ενδεικτικά, το 2013, οι Χριστιανοδημοκράτες είχαν πάρει μόνοι τους 42%. Από την άλλη, έχουμε, όπως και το 2017, μια 6κομματική βουλή. 2. Μηδένα πρό του τέλους μακάριζε: Ο Όλαφ Σόλτς, που όλοι τον θεωρούσαν χαμένο, μέχρι πριν λίγους μήνες, κατάφερε να αναδείξει τους Σοσιαλδημοκράτες πρώτη δύναμη. Φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε και την «κοινωνική στροφή» του SPD, προτείνοντας μεταξύ άλλων αύξηση του κατώτατου ημερομισθίου και στήριξη του κοινωνικού κράτους. 3. Η κλιματική κρίση στο προσκήνιο: η μεγάλη άνοδος των Πρασίνων, παρότι πολύ μικρότερη από όσα έδειχναν την περασμένη Άνοιξη οι δημοσκοπήσεις, σηματοδοτεί την ανάδειξη της περιβαλλοντικής ατζέντας ως κορυφαίο πολιτικό ζήτημα. 4. Πτώση της ακροδεξιάς: Αυτό που πολλοί φοβούνταν δεν συνέβη. Οι ψήφοι που έφυγαν από το CDU δεν πήγαν τελικά στο AfD. Και αυτά είναι πολύ καλά νέα για τη γερμανική δημοκρατία, και για την Ευρώπη στο σύνολό της. 5. Οι Φιλελεύθεροι, μαζί με τους Πράσινους, θα καθορίσουν την επόμενη (συγ)κυβέρνηση. Σημειωτέον ότι, τα προγράμματα των δυο κομμάτων, ιδίως αναφορικά με την πράσινη μετάβαση, είναι απολύτως αλληλοσυγκρουόμενα. όπως, άλλωστε, στο πεδίο της οικονομίας, τα προγράμματα των Φιλελευθέρων με τους Σοσιαλδημοκράτες. 6. Πτώση της γερμανικής Αριστεράς. Σίγουρα, η Αριστερά έπεσε θύμα και της πόλωσης, αφού πολλοί ψηφοφόροι της επέλεξαν Σοσιαλδημοκράτες ή Πράσινους, προτιμώντας, δηλαδή, μια πιο πιθανή (συγ)κυβερνητική λύση. Σε μια κρίσιμη συγκυρία, δεν μπόρεσε να παρουσιάσει μια πειστική κοινωνική ατζέντα, να εμπνεύσει ένα νέο, εναλλακτικό όραμα. Εικόνα διχασμού και σε μια σειρά από κρίσιμα θέματα. 7. Τέλος, ως προς την μελλοντική κατεύθυνση της ΕΕ πολλά θα εξαρτηθούν από το ποια κυβέρνηση τελικά θα σχηματιστεί.

Χαιρετίζουμε την μεγάλη νίκη των εργαζομένων στην e-food. Και για τον δυναμισμό των εργαζομένων και για τους δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που διέκοψαν την συνεργασία με την εταιρία. Μας ρωτάει ο κ. Σκρέκας τι ευρωπαϊκές πρωτοβουλίες παίρνουμε. Αυτή η στήριξη στους εργαζόμενους είναι συνεπής με τη δουλειά που κάνει η ευρωομάδα μας, η Ευρωπαϊκή Αριστερά για τις πλατφόρμες όπως αυτή του e-food. Γιατί καταλάβαμε έγκαιρα το ζήτημα. Και για αυτό και στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου πέρασε απόφαση για τα δικαιώματα των εργαζομένων αλλά και η επερχόμενη οδηγία για τις πλατφόρμες και το σε ποιον ανήκουν τα προσωπικά δεδομένα. Αυτό σημαίνει να είσαι Ευρωπαϊστής. Να καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει Ευρώπη χωρίς δικαιώματα. Ο κ. Τσίπρας ανακοίνωσε την πρόθεση του να αυξήσει τον κατώτατο μισθό στα 800 ευρώ. Πάλι είμαστε μέσα στην ευρωπαϊκή συζήτηση. Έρχεται ευρωπαϊκή οδηγία με πίεση από την αριστερά για να υπάρχει σύγκλιση στα 820 ευρώ. Για να στηρίξουμε το διαθέσιμο εισόδημα, να αντιμετωπίσουμε φτώχεια, ακρίβεια. Εμείς με αυτό το ρεύμα είμαστε. Εσείς με ποιο ρεύμα είστε;

«Ο αγώνας αρχίζει από την καθημερινή πάλη για το ψωμί, για τα συσσίτια, τα μεροκάματα, τα φάρμακα, ενάντια στην εξαθλίωση του λαού και τη λιμοκτονία του» Ο Δ. Γληνός έγραψε τότε μια μπροσούρα “Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ”. Παραθέτουμε εδω μερικα αποσπάσματα… “Ο σημερινός αγώνας του λαού μας στο περιεχόμενό του δεν μπορεί να είναι τίποτ’ άλλο παρά απελευθερωτικός. Πρόκειται να κατακτήσουμε τη λευτεριά μας, να διώξουμε τους ξένους επιδρομείς από τη χώρα μας, να υπερασπίσουμε τα δικαιώματά μας στη ζωή και τον πολιτισμό. Πρόκειται ν’ ανοίξουμε το δρόμο για μιαν ελεύτερη, πολιτισμένη κι ευτυχισμένη Ελλάδα. Αυτός είναι ο πρώτος, ο υπέρτατος, ο μόνος σκοπός που μας προβάλλεται σήμερα επιτακτικά όσο ποτέ.Στη μορφή του, ο σημερινός αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι παλλαϊκός, ν’ αγκαλιάσει όλα τα στρώματα του λαού, και τον εργάτη και τον αστό και τον αγρότη και τον διανοούμενο. Και μ’ αυτή την έννοια της παλλαϊκότητας, ο αγώνας αυτός χαρακτηρίζεται σαν αγώνας εθνικός. Ο σημερινός, λοιπόν, αγώνας που βγαίνει από τα πράγματα και την ψυχική διάθεση όλου του λαού, είναι αγώνας εθνικοαπελευθερωτικός, και μόνο αν έτσι κατανοηθεί και οργανωθεί μπορεί να φέρει το ποθητό αποτέλεσμα…”. ”Ορισμένα κόμματα συνειδητοποίησαν καθαρά τα συνθήματα που βγαίνουνε σήμερα και από τις αντικειμενικές συνθήκες και από τη διάθεση του λαού να παλέψει για τη ζωή του και τη σωτηρία του.Και τα κόμματα αυτά συγκροτήσανε πριν από ένα χρόνο το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, σα μια κοινή αφετηρία και κοινό στάδιο δράσης για όλη την πολιτική ηγεσία και καθοδήγηση του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Από τη στιγμή που διαπιστώνεται πως ο εθνικός απελευθερωτικός αγώνας επιβάλλεται αναπόδραστα από τις σημερινές αντικειμενικές συνθήκες της χώρας μας και ανταποκρίνεται στην αγωνιστική διάθεση όλου του λαού, από τη στιγμή που διαπιστώνεται πως ο αγώνας αυτός είναι παλλαϊκός και ομαδικός και δεν μπορεί να πετύχει παρά μόνο με την ενότητα στους σκοπούς, στην οργάνωση και στην καθοδήγησή του, βγαίνει επιτακτικό το χρέος, από τη μια μεριά, για όλο το λαό να ενταχθεί σε μιαν ενιαία εθνική ενότητα, αφήνοντας για την ώρα κατά μέρος κάθε διαφορά πολιτική ή ιδεολογική, που πηγάζει από τα μερικότερα συμφέροντα των κοινωνικών τάξεων, όταν για όλους τους Ελληνες και για όλες τις κοινωνικές τάξεις προβάλλει τώρα το υπέρτατο συμφέρον να σωθούν, να κατακτήσουν και να διατηρήσουν τη λευτεριά τους. Μπροστά σ’ αυτό το υπέρτατο παλλαϊκό συμφέρον, υποχωρούν όλα τ’ άλλα για τούτην τη στιγμή. Αρα, κάθε Ελληνας έχει την υποχρέωση ν’ αφήσει κατά μέρος όλα τα άλλα και να μπει στη γραμμή του αγώνα. Πλάι σ’ όλα τ’ άλλα αδέρφια του, γιατί μόνο η ένωση μπορεί να φέρει τη νίκη.Παράλληλα τώρα μ’ αυτό, από τους ίδιους όρους, βγαίνει, από την άλλη μεριά, και το χρέος για όλα τα πολιτικά κόμματα και για όλους τους πολιτικούς αρχηγούς, όσοι είναι σύμφωνοι για την ανάγκη και τους σκοπούς του εθνικού απελευθερωτικού αγώνα, να συγκροτήσουνε την ενιαία πολιτική και καθοδήγηση του αγώνα μέσα στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο.Ποια κόμματα και ποιοι πολιτικοί αρχηγοί μπορεί να μην είναι σύμφωνοι για την ανάγκη και τους σκοπούς του εθνικού απελευθερωτικού αγώνα; Οι προδότες και οι φασίστες μόνο. Υπάρχουν άλλοι που πιστεύουν πως ο λαός πρέπει να δεχτεί μοιρολατρικά τη σκλαβιά ή να περιμένει να τον σώσουν άλλοι από τη σκλαβιά; Ας το δηλώσουν. Μα, κι αν δεν το δηλώσουν το ίδιο συμπέρασμα θα βγει από τη στάση τους απέναντι στον αγώνα και απέναντι στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο…”. ”Τι πρέπει να κάνεις; Να τι πρέπει να κάνεις. Πρώτα πρώτα, δεν πρέπει ποτέ, για κανένα λόγο, για καμιά περίπτωση να μείνεις μόνος, ξεκομμένος από το σύνολο, άτομο ξεμοναχιασμένο. Ενώσου με τους άλλους. Ενώσου με τους συναδέλφους σου, τους συντρόφους σου, τους συντεχνίτας σου. Εμπα στην οργάνωσή σου, στο σωματείο σου, στο συνεταιρισμό σου, στην ένωσή σου, στο επαγγελματικό σωματείο και γίνε μέλος ενεργητικό. Παίρνε μέρος σ’ όλους τους αγώνες, στις συζητήσεις για τα καθημερινά ζητήματα, προστάτευε τα δικαιώματά σου στη ζωή, για να εξασφαλιστεί η ζωή σου, η συντήρηση η δική σου και των δικών σου.Επειτα αναζήτησε γύρω σου τους φίλους και γνωστούς σου που μπορείτε να καταρτίσετε μια ομάδα του ΕΑΜ, ΕΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΑΜΝ, Εθνικής Αλληλεγγύης κτλ. Οργανωθείτε στην ομάδα αυτή, βγάλτε γραμματέα και συνδεθείτε με την τοπική επιτροπή.Διάβαζε τα δημοσιογραφικά όργανα της οργάνωσής σου και διάδινέ τα γύρω σου. Δίνε ταχτικά τη συνδρομή σου και παίρνε μέρος όσο μπορείς γενικότερα στους εράνους.Σκόρπιζε γύρω σου τα συνθήματα της καθημερινής πάλης και γενικότερα τα συνθήματα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Φρονημάτιζε και δυνάμωνε τους γύρω σου, εμψύχωνε τους δισταχτικούς, τους δειλούς και κοίταξε με κάθε τρόπο να πλατύνεις την οργάνωσή σου. Παίρνε μέρος ενεργητικό στους αγώνες, στις διαδηλώσεις, στις απεργίες, σε κάθε ομαδική εκδήλωση. Δείχνε απόλυτη αλληλεγγύη με όλους τους συναγωνιστές. Ξεσκέπαζε και κυνήγα τους προδότες και τους χαφιέδες. Ξεσκέπαζε όλους τους διασπαστές της απελευθερωτικής πάλης. Προφύλαττε τις γυναίκες από την επαφή με τους ξένους, από τη διαφθορά και την εκπόρνεψη. Σε κάθε στιγμή, κάνε το χρέος σου και μην αφήνεις ποτέ να περάσει μια μέρα χωρίς να ρωτήσεις τον εαυτό σου: Τι έκαμα σήμερα για τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα; Σε τι έβλαψα τους εχθρούς, σε τι βοήθησα το λαό μας να λυτρωθεί;”.

Όσο πιο καθαρά διαφαινόταν στον ορίζοντα η ήττα της χιτλερικής Γερμανίας, τόσο η τεράστια ανάπτυξη και απήχηση του ΕΑΜ στον ελληνικό λαό ανησυχούσε τους Βρετανούς που αξίωναν κυριαρχία στη χώρα, το παλάτι που ήταν πιόνι τους και τις δυνάμεις της αντίδρασης. Η μετάβαση της απελευθερωμένης Ελλάδας σε ένα δημοκρατικό καθεστώς θα σήμαινε καθαρή πολιτική κυριαρχία του ΕΑΜ, που συσπείρωνε το 90% του ελληνικού λαού. Γι’ αυτό ο εμφύλιος ήταν προτιμότερη λύση. Λίγους μήνες πριν από την απελευθέρωση, οι οργανώσεις που είχαν φτιαχτεί από τους κατακτητές και τους Έλληνες δωσίλογους για να χτυπήσουν στρατιωτικά την Εθνική Αντίσταση αναβαπτίστηκαν στην κολυμπήθρα της εθνικοφροσύνης και χαρακτηρίστηκαν «πατριωτικές». Οι συνεργάτες των Γερμανών, που είχαν βάψει τα χέρια τους με αίμα Ελλήνων αμάχων, μετατράπηκαν μέσα σε μια νύχτα σε υπερασπιστές της εθνικής υπόθεσης. Οι ταγματασφαλίτες φόρεσαν στολές της Χωροφυλακής για να πολεμήσουν στη σύγκρουση του Δεκέμβρη. Όλοι αυτοί ενσωματώθηκαν κανονικά στο μετεμφυλιακό κράτος, όπου η προϋπηρεσία στα Τάγματα Ασφαλείας ήταν κλειδί για μια λαμπρή στρατιωτική σταδιοδρομία. Ελάχιστοι δωσίλογοι τιμωρήθηκαν και αυτοί έπεσαν στα μαλακά. Την ίδια στιγμή, μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, στελέχη του ΕΑΜ και μαχητές του ΕΛΑΣ σύρθηκαν μαζικά στα στρατοδικεία και τα πολιτικά δικαστήρια με κατασκευασμένες κατηγορίες. Χιλιάδες ήταν εκείνοι που εκτελέστηκαν. Άλλοι κλείστηκαν στις φυλακές, όπου παρέμειναν έως και 20 χρόνια. Για δεκαετίες, το μετεμφυλιακό κράτος προσπαθούσε να εξαλείψει από τη συλλογική μνήμη την Εθνική Αντίσταση, τη λαμπρότερη σελίδα της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας. Οι εκδηλώσεις μνήμης στα θύματα της Κατοχής απαγορεύτηκαν ή τέθηκαν υπό αυστηρούς περιορισμούς. Οι θετικές αναφορές στο ΕΑΜ ήταν αδίκημα στον νόμο περί Τύπου. Και οι αγωνιστές κυνηγήθηκαν μέχρι τρίτης γενιάς. Για πολλές δεκαετίες η συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση ήταν στίγμα και αιτία να στερούνται δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι βασικά δικαιώματα, όπως αυτό στην εργασία. Όχι μόνο οι ίδιοι αλλά και τα παιδιά τους, ακόμα και οι μακρινοί τους συγγενείς. Όμως η ιστορική αλήθεια είναι πεισματάρικη. Αν κάτι τελικά κατέρρευσε και οδηγήθηκε στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας, ήταν το μισαλλόδοξο μετεμφυλιακό κράτος της Δεξιάς και όχι η τίμια ιστορική μνήμη. Σήμερα, σε πείσμα των ακροδεξιών και κάθε είδους αναθεωρητών, η Εθνική Αντίσταση είναι καθολικά αναγνωρισμένη στη συνείδηση του ελληνικού λαού και οι νεότερες γενιές τής προσφέρουν την τιμή και την αναγνώριση που της αξίζει. Και τα αντάρτικα συνεχίζουν να τραγουδιούνται.