Macro

Ήταν πολλές οι αντιδράσεις στην απαράδεκτη αποστροφή του Κωνσταντίνου Τζούμα για τη γυναικεία φλυαρία ως…

Από τα λίγα που έχει πει ο κ. Ανδρουλάκης και δεν είναι κοινοτοπίες, αυτό που προκύπτει είναι μια «παραμετρική» αντιπολίτευση με προτάσεις διορθωτικές, «ρεαλιστικές», μέσα όμως στο ίδιο πλαίσιο πολιτικής με αυτή της Ν.Δ. Αυτή μάλιστα η επιδεικτική προσήλωση στον «ρεαλισμό» πρόφτασε ήδη μια φορά να εκθέσει το ΚΙΝ.ΑΛΛ., όταν έσπευσε να προτείνει τη «ρεαλιστική» τιμή των 40 ευρώ για τα τεστ PCR κάνοντας ρελάνς στην τιμή των 47 ευρώ που καθόρισε ο Άδωνις Γεωργιάδης. Η συνέχεια με τις τιμές στην Κύπρο, στις Συκιές και στο Χαλάνδρι ήταν μια ουρανομήκης σφαλιάρα στον Άδωνι, η οποία όμως ακούστηκε και στη Χαριλάου Τρικούπη. Στο θέμα των PCR, όλα τα άλλα κόμματα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης τάχθηκαν υπέρ της συνταγογράφησης όπως παντού σχεδόν στην Ευρώπη. Στο θέμα του κατώτατου μισθού και πάλι οι προτάσεις του κ. Ανδρουλάκη κινδυνεύουν να υπερκεραστούν από την αύξηση που μελετά ο ανήσυχος για τα ποσοστά του πρωθυπουργός. Και αυτό διότι ο κ. Ανδρουλάκης έσπευσε να ξεκαθαρίσει ότι η αύξηση πρέπει να γίνει «με ρήτρες που αφορούν μόνον τον κατώτατο μισθό και όχι να δημιουργήσει περαιτέρω κλιμάκωση» στα υπόλοιπα μισθολογικά κλιμάκια. Ο πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛΛ. δηλαδή βλέπει την αύξηση στον κατώτατο μισθό μόνο ως δίχτυ προστασίας για τους πιο αδύναμους και όχι ως αναπτυξιακή στρατηγική και αποδέχεται τη σκληρή νεοφιλελεύθερη δοξασία ότι η αύξηση των μισθών αυξάνει την ανεργία.

Από την αρχή είχα την περιέργεια να δω πώς ο Ευκλείδης θα κατάφερνε να κινηθεί, σε μια περίοδο πολύ ευαίσθητη και λεπτή για τον ΣΥΡΙΖΑ –μέσα στην οποία μάλιστα ανεπαισθήτως έγινε και ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ– όπου κάθε λέξη, απροστάτευτη, διαβάζεται με πολλούς τρόπους. Πώς να γράψεις –σε ημερολόγιο– για καταστάσεις που σε ενόχλησαν, στιγμές αισιοδοξίας ή απαισιοδοξίας, θυμού και να εξασφαλίσεις τη μη παρανόηση ή και διαστρέβλωση, όταν είσαι ενεργός μέσα σ’ όλα αυτά; Και εδώ τα κατάφερε, όσο ήταν δυνατό. Δηλαδή, κατάφερε οι εγγραφές του να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον της/ου αναγνώστριας/η, γιατί και εδώ το εύρος των θεμάτων είναι μεγάλο, ο διεισδυτικός του λόγος ζωντανός. Όπλο του και εδώ το χιούμορ και ο έμμεσος λόγος, όχι λιγότερο καταλυτικός και όταν ακόμη καταπιάνεται με το κόμμα ή συμπεριφορές στελεχών του. Ο χώρος τελειώνει και καθώς ετοιμαζόμαστε για το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ–ΠΣ παραθέτω απόσπασμα από την 4/7/2021 με τίτλο «Η Αριστερά ως κουαρτέτο εγχόρδων», εμπνευσμένο από την τελευταία μέρα της Προγραμματικής Συνδιάσκεψης. Την αξιολογεί θετικά, αλλά σημειώνει: «Ωστόσο, η συλλογικότητα, τόσο στη λήψη αποφάσεων όσο και στη δράση, δεν είναι εύκολη υπόθεση και απαιτεί συνεχή προσπάθεια». Και αφού παραθέτει ένα απολαυστικό απόσπασμα του άγγλου συγγραφέα Άλαν Μπένετ για μια έξοχη ηχογράφηση του BBC και το πόσοι συνέβαλαν και πώς στην επιτυχία της κλείνει: «Μακάρι στο μέλλον η Αριστερά, εκτός και εντός ΣΥΡΙΖΑ, να μπορεί όλο και περισσότερο να λειτουργεί σαν το κουαρτέτο του Μπένετ. Αυτό, εξάλλου, ήταν και το αρχικό πρόταγμα του ΣΥΡΙΖΑ». Πώς να επιβιώσουμε ως αριστερές/οί, χωρίς να είμαστε αισιόδοξοι;

Ο ΟΗΕ και οι διπλωματικοί κύκλοι της ΕΕ και του ευρύτερου διεθνή παράγοντα, εκφράζουν την κόπωση από τη διαρκή αναβλητικότητα και την έλλειψη πολιτικής βούλησης των δύο πλευρών. Η θέση της Τουρκίας για οριστική διχοτόμηση θεωρείται μη αποδεκτή από τον διεθνή παράγοντα και συχνά εκλαμβάνεται ως τακτική της Τουρκίας να αρχίσει τη διαπραγμάτευση από «ψηλά». Οι ευθύνες, όμως, επιμερίζονται δικαίως και προς την κυβέρνηση Αναστασιάδη, ο οποίος αφού εγκατέλειψε τις συνομιλίες στον Κραν Μοντανά, ακολούθησε μία ακραία παρελκυστική πολιτική, μη λύσης, με αντιφατικές προτάσεις (αποκεντρωμένη ομοσπονδία, επιστροφή στο σύνταγμα του 1960, έως και λύση δύο κρατών). Αυτές τις ημέρες εκδόθηκε το βιβλίο του Μακάριου Δρουσιώτη «Έγκλημα στο Κραν Μοντανά. Πώς και γιατί η συμμορία ματαίωσε τη λύση του Κυπριακού». Ο συγγραφές του βιβλίου, γνωστός δημοσιογράφος και πρώην συνεργάτης του Αναστασιάδη, ισχυρίζεται ότι η ελληνοκυπριακή πλευρά προσήλθε στις συνομιλίες του καλοκαιριού του 2017, αποφασισμένη να «κάψει» τις συνομιλίες και τελικά να αποχωρήσει αδικαιολόγητα από αυτές. Καταλογίζονται προσωποποιημένες ευθύνες στον πρόεδρο της Δημοκρατίας, στον ΥΠΕΞ της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκο Χριστοδουλίδη και στον τότε ΥΠΕΞ της Ελλάδας, Νίκο Κότζια. Σε αυτές τις συνθήκες, οι ελπίδες όλων των πλευρών μετατίθενται στη μελλοντική πιθανότητα να υπάρξουν ευνοϊκότερες συνθήκες για επανέναρξη και επιτυχή έκβαση των συνομιλιών. Μία στροφή της τουρκικής πολιτικής, υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης, αλλά και της αναγκαιότητας να κλείσουν κάποια από τα πολλαπλά μέτωπα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, σε συνδυασμό με την απαραίτητη αποφασιστική στροφή της ελληνοκυπριακής πλευράς, παραμένει πιθανή.

Καθώς ξεκινά το 2022, ο κόσμος συνεχίζει να βλέπει τις επιπτώσεις της κλιματικής κρίσης -…

Άη Στράτη τον ξέραμε, Άγιος Ευστράτιος μας προέκυψε. Ως τόπος εξορίας, μαρτυρίων και βασανισμών ήταν…

Εντάξει, ακρίβυνε 50% το ρεύμα, αλλά το ξέρατε ότι ο ελεύθερος ανταγωνισμός ρίχνει τις τιμές,…

Τετάρτη, μια Τετάρτη, γύρω στις 7 το απόγευμα. Τι απόγευμα δηλαδή, πες βράδυ καλύτερα. Μέσα στο λεωφορείο που ξεκινάει από τον σταθμό του μετρό «Νομισματοκοπείο». Δεν ξέρω γιατί, αλλά, όταν είναι νωρίς το βράδυ και είσαι μέσα στο λεωφορείο, όπου κι αν πάει αυτό, και είναι βαθύς χειμώνας και το μέσα κρύο μπερδεύεται με το έξω, τότε νομίζω πως είναι η ώρα των κουρασμένων ανθρώπων. Όχι τόσο στο μετρό, όσο στο λεωφορείο. Θες ο φωτισμός, θες που κοιτάζεις έξω μια πόλη κουρασμένη, θες που το ψιλόβροχο τρυπάει το πεζοδρόμιο σαν βιτριολικό χιούμορ εκδίκησης, θες που οι άνθρωποι ανεβαίνουν στο όχημα σαν να το περίμεναν χίλια χρόνια ή από κάποιον προηγούμενο χειμώνα χωρίς άνοιξη, γεγονός είναι πως σε μια Τετάρτη Ιανουαρίου, στις 7 το βράδυ, στο λεωφορείο και γύρω τριγύρω χειμώνας, βουλιάζεις μέσα στην κούραση των ανθρώπων. Γιατί εκείνη την ώρα οι άνθρωποι δεν πηγαίνουν, οι άνθρωποι επιστρέφουν. Και δεν είναι χαρούμενοι που επιστρέφουν, ούτε είναι χαρούμενοι που έφυγαν. Απ’ όπου κι αν έφυγαν. Και δεν είναι σιωπηλοί. Είναι αμίλητοι. Με πολλές ήττες σωριασμένες μέσα στα μάτια τους. Ανελέητες ήττες....

Αν η πανδημία έχει δείξει κάτι, είναι ότι υπάρχει ένας παλμός μεταξύ μιας αντιδραστικής τάσης και μιας άλλης πιο προοδευτικής και κοινωνικής. Αντιμέτωποι με την ατζέντα του μίσους, του φόβου και της απόσυρσης, προκύπτει μια κοινή ανάγκη να υπερασπιστούμε το κοινωνικό κράτος, τις δημόσιες υπηρεσίες, τους αξιοπρεπείς μισθούς, να εξισορροπήσουμε το χάσμα της φροντίδας, να δώσουμε φωνή στη φεμινιστική ατζέντα. Με λίγα λόγια: την υπεράσπιση των δικαιωμάτων. Έχει αποδειχθεί ότι στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο συνυπάρχει άλλο ένα πιθανό άθροισμα δυνάμεων. Η ομάδα του προοδευτικού τόξου έχει υιοθετήσει μια πιο φιλόδοξη θέση από αυτή της Επιτροπής και του Συμβουλίου σχετικά με το ταμείο ανάκαμψης ή το αίτημα για την απελευθέρωση των διπλωμάτων-πατεντών ευρεσιτεχνίας για εμβόλια μεταξύ άλλων θεμάτων. Δείξαμε ότι η συμμαχία των προοδευτικών δυνάμεων είναι απαραίτητη για να ηγεμονεύσουμε σε συμφωνίες κοινωνικής προόδου στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Γι' αυτό παρουσιάζουμε την υποψηφιότητά μας για την προεδρία, γιατί πιστεύουμε ακράδαντα ότι έχουμε χρόνο να προτείνουμε εναλλακτικούς ορίζοντες και κυρίως ότι πρέπει να εμποδίσουμε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να είναι το μεγάλο προπύργιο των τύπων του παρελθόντος, που θα ανοίξει τον δρόμο για την Ακροδεξιά. Γι' αυτό προτείνουμε ένα νέο σύμφωνο, για την οικοδόμηση μιας νέας συναίνεσης. Προτείνουμε να εγκαταλείψουμε τις παλιές συμφωνίες που ανήκουν στο παρελθόν και να εξετάσουμε το ενδεχόμενο νέου πλαισίου συμφωνίας μεταξύ των προοδευτικών δυνάμεων, ένα σύμφωνο για το μέλλον που βασίζεται στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την προώθηση μέτρων που εγγυώνται αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας σε ένα παραγωγικό μοντέλο προσαρμοσμένο στις προκλήσεις της κλιματικής αλλαγής, για την υπεράσπιση των δημόσιων υπηρεσιών. Θέλουμε να επιτύχουμε μια φεμινιστική, περιβαλλοντική, αδελφική συναίνεση. Μια συμφωνία που να σταματά και να απορρίπτει την ομαλοποίηση του μίσους. Ένα νέο σύμφωνο που θα μας δώσει ελπίδα και θα μας κινητοποιεί.

Το 2021 έχει παραδώσει εδώ και 14 ημέρες τη σκυτάλη στο νέο έτος, ένα έτος που πρέπει να μας βρει ακόμη πιο αποφασισμένους και έτοιμους να χτυπήσουμε το πρόβλημα στον πυρήνα του: Με διαρκή και έντονη πίεση για εφαρμογή πολιτικών πρόληψης: Χρειάζεται Α) οργανωμένη συλλογή στατιστικών στοιχείων απ’ όλα τα Κράτη ανά φύλο, και καταγραφή των δολοφονιών γυναικών από άνδρες του περιβάλλοντος τους Β) επιμόρφωση του ιατρικού/νοσηλευτικού προσωπικού και της αστυνομίας για συλλογή αναλυτικών στοιχείων σε περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας, κακοποίησης, γυναικοκτονίας και Γ) ευαισθητοποίηση, ώστε να παρέχεται άμεση βοήθεια στα θύματα έμφυλης βίας που καταγγέλλουν ή εμφανίζουν σημάδια κακοποίησης, και όχι αδιαφορία από την πλευρά των αρχών, Δ) δυναμική νομοθετική και κρατική παρέμβαση και σε περιπτώσεις ψυχολογικής βίας (όπως έλεγχος των κινήσεων των γυναικών από συντρόφους/συζύγους, stalking, εκδικητική πορνογραφία, εκφοβισμός μέσω του διαδικτύου) και όχι μόνο ακραίας σωματικής έμφυλης βίας (κακοποίηση, βιασμός) και μέτρα προστασίας των θυμάτων έμφυλης βίας πριν γίνουν θύματα γυναικοκτονίας Ε) αναμόρφωση του εκπαιδευτικού συστήματος, ώστε να αρχίσει να ξεριζώνεται ο σεξισμός, τα έμφυλα στερεότυπα, η ανισότητα των φύλων ως παράγοντες που κανονικοποιούν την έμφυλη βία και τη γυναικοκτονία. Με υπεράσπιση τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε εθνικό επίπεδο του αιτήματος για νομική αναγνώριση του όρου «Γυναικοκτονία» και απαλοιφή της αναγνώρισης του ελαφρυντικού «εν βρασμώ ψυχής», καθώς και με νομοθετικές πρωτοβουλίες που θα διασφαλίζουν την προστασία ιδιαίτερα ευάλωτων κατηγοριών. Με δυναμικές πολιτικές παρεμβάσεις με στόχο την ευαισθητοποίηση του κοινού και τη λογοδοσία όσων κρατών εξακολουθούν να κωφεύουν μπροστά στο πρόβλημα της έμφυλης βίας και των γυναικοκτονιών. Με αποφασιστική και έμπρακτη αρωγή στον αγώνα των γυναικών για ίσα δικαιώματα στην αυτοδιάθεση, την ασφάλεια, τη ζωή. Το χρωστάμε σε όλες τις γυναίκες του κόσμου που έχασαν τη ζωή τους στα χέρια γυναικοκτόνου, σε όλες τις γυναίκες – θύματα έμφυλης βίας που ζουν καθημερινά την κακοποίηση και τον φόβο για τη ζωή τους. Καμία λιγότερη, ποτέ ξανά.