Νέα δίπολα και τακτικοί στόχοι
Το δίπολο Δεξιά – Αριστερά, ως τακτικός στόχος στις επικείμενες εκλογές, θα μπορούσε να παίξει θετικό ρόλο, προσφέροντας δυνατότητα νίκης και ακύρωσης των ρεβανσιστικών τάσεων που αναπτύσσονται ήδη από τον αντίπαλο πόλο. Αν όμως αυτό εξαντλεί τη στρατηγική σου τότε είναι απορριπτέο. Σημαίνει ότι στρατηγικά εξαντλείσαι στο να εφαρμόζεις σοσιαλδημοκρατικού τύπου μέτρα, όταν θα κερδίζεις εσύ, και να τα ακυρώνει ο άλλος πόλος, όταν θα κερδίζει αυτός. Επομένως το σύστημα θα παραμένει άθικτο, πότε θα είναι στις καλές του και πότε θα βρυχάται τιμωρώντας την εργασία για τις παρεκτροπές της. Ο νέος δικομματισμός ως στρατηγική σημαίνει αποδοχή του πολιτικού συστήματος δήθεν εκπροσώπησης και μετατροπή του ριζοσπαστικού χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ σε σοσιαλδημοκρατικό. Το αστικό κράτος παραμένει ανέπαφο, θα γίνουν βελτιώσεις αλλά δεν θα αλλάξει ο χαρακτήρας του. Εν τω μεταξύ, ο αντίπαλος θα έχει όλη την ευκαιρία αν επανέλθει, να ποινικοποιήσει τις «ελαττωματικές» ιδέες της Αριστεράς. Δεν μπορείς να το απορρίπτεις αλλά δεν μπορεί να το κάνεις στρατηγική και να το φετιχοποιείς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κατέκτησε την αίγλη του, ακριβώς επειδή βγήκε έξω από το δικομματικό σύστημα, αναζήτησε νέους τρόπους πολιτικής εκπροσώπησης με βάση τα κινήματα και την πολιτική ενότητα της Αριστεράς και στοχοποιήθηκε ως αντισυστημική δύναμη, επειδή αμφισβήτησε το δικομματισμό. Ακριβώς τη στιγμή που ζήτησε να κυβερνήσει, έδωσε και το θανατηφόρο πλήγμα στον παλιό δικομματισμό, φυσικά όχι μόνος του αλλά επειδή είχε ήδη κερδίσει τη λαϊκή στήριξη. Το αντιμνημονιακό ρεύμα αναγνώρισε τον ΣΥΡΙΖΑ ως γνήσια αντισυστημική δύναμη και όχι την ακροδεξιά. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ απορροφηθεί από αυτό το δίπολο, δηλαδή αν το κάνει στρατηγική, τότε η κρατικοποίηση ή καρτελοποίηση του είναι αναπόφευκτη και επομένως ακυρώνεται πλήρως η φυσιογνωμία του.
