Macro

Η «είδηση» για τη διάσωση του πρωθυπουργού στις Μαλδίβες που έσπευσε να τουιτάρει ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ. δεν ήταν απλά κραυγαλέα ψεύτικη. Ήταν η επιτομή του γκεμπελισμού στις μέρες μας. Όσο πιο μεγάλο είναι το ψέμα τόσο πιο μεγάλο αντίκτυπο θα αφήσει στην κοινωνία, ακόμα κι αν διαψευστεί άμεσα.

Με την επιμονή του Λένιν σε ό,τι αποκαλούμε δημοκρατικό συγκεντρωτισμό επικράτησε η κόκκινη επανάσταση, σε μια χώρα με πολυποίκιλες ιδιομορφίες. Η δε σταλινική συνέχεια του κράτους δεν μπορεί να χρεωθεί στον Λένιν, αφού αποτελεί μιαν άλλη, άλλων, φυσικά, συνθηκών ιστορία. Επιπλέον, η κίνηση των μαζών προς τη χειραφέτησή τους αποτελεί ιδιόμορφη διαδικασία με πολλά πισωγυρίσματα. Η διαμόρφωση της ταξικής συνείδησης, αυτής που επί της ουσίας διαμορφώνει τη συνείδηση του επαναστάτη, ούτε στην εποχή μας ούτε σε καμιά άλλην εποχή υπήρξε εύκολη υπόθεση. Και, ναι μεν «τα σφάλματα που διαπράχθηκαν από ένα αληθινά επαναστατικό κίνημα είναι ιστορικά απείρως γονιμότερα και πολυτιμότερα από το αλάθητο της καλύτερης κεντρικής επιτροπής», όμως η ιστορία των μαζών του 20ου αιώνα δεν είναι παρά μια αλυσίδα από λάθη. Η παλινόρθωση της ακροδεξιάς τούτο καταδεικνύει, ενώ οι ιδεολογικές αντεπαναστάσεις των δήθεν απολιτίκ υπερσυντηριτικών τεχνοκρατικών κύκλων κερδίζουν έδαφος στο συλλογικό ασυνείδητο. Δίχως τον λενινιστικό «συγκεντρωτισμό», ένα ριζοσπαστικό κόμμα σήμερα, με τις πολιτικές των ορθάνοιχτων θυρών, εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε κόμμα αστικών μεταρρυθμίσεων. Αλλά και δίχως τον ιδιαίτερο σεβασμό στους μενσεβίκους και τις απόψεις τους, δίχως τη λουξεμπουργκιανή εμπιστοσύνη στην κίνηση των μαζών, η έκπτωση στον αυταρχισμό καραδοκεί.

Το ελληνικό μικροαστικό success story συνεχίζεται. Ως του σημείου που οι μεγάλοι παίχτες να καταλάβουν όλη την αγορά, μέχρι η προσφορά να συναντηθεί με τη ζήτηση. Και μέχρι τότε θα έχει αλλάξει μέρος του κέντρου της πόλης. Οι νεότεροι κάτοικοι θα απομακρυνθούν από το κέντρο της γιατί (ήδη από τώρα) διώχνονται από τους ιδιοκτήτες για να γίνουν τα σπίτια Airbnb. Ο πολιτικός και πολιτισμικός δυναμισμός τους, η κινητικότητά τους, θα πάψουν να υφίστανται με τον τρόπο που τα ξέραμε. Τα καταστήματα στις γειτονιές θα στραφούν προς τους τουρίστες.

Η ακροδεξιά «μετάλλαξη» της σημερινής Νέας Δημοκρατίας δεν είναι παρά η έμπρακτη διακήρυξη του κόμματος της ελληνικής άρχουσας τάξης ότι «το διάλειμμα της Μεταπολίτευσης τελείωσε, τα κεφάλια μέσα». Οσο για το Μακεδονικό, η τεράστια επένδυση προπαγάνδας και ιδεολογίας που αφιερώθηκε σε αυτό από την εν λόγω τάξη, τόσο μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού» όσο και τώρα, εξηγείται από το ότι οι κυρίαρχες δυνάμεις που την εκφράζουν, προεξάρχοντος του πρωτοπαλίκαρου του «γεφυροποιού» Αβέρωφ, τότε όπως και τώρα, διείδαν σε αυτό μια χρυσή ευκαιρία η φασίζουσα ιδεολογία της μετεμφυλιακής Δεξιάς να καταστεί επιτέλους ηγεμονική.

Ο ορισμός του βιασμού με βάση τη συναίνεση, σε αντίθεση με τον ορισμό που θεμελιώνεται στην άσκηση σωματικής βίας, αναγνωρίζεται επίσης από τα διεθνή πρότυπα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και συγκεκριμένα τη Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την Πρόληψη και την Καταπολέμηση της Βίας κατά των Γυναικών και της Ενδοοικογενειακής Βίας (Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης). Η Σύμβαση, που επικυρώθηκε νομοθετικά από την Ελλάδα τον Μάρτιο του 2018, απαιτεί από όλα τα κράτη να ποινικοποιήσουν κάθε μη συναινετική πράξη σεξουαλικής φύσης. Ο ορισμός του βιασμού με βάση τη συναίνεση εφαρμόζεται ήδη σε 8 χώρες της Ευρώπης, μετά από κινητοποιήσεις γυναικών, συλλογικοτήτων, οργανώσεων, και της ίδιας της κοινωνίας. Η αλλαγή της νομοθεσίας δεν θα εξαλείψει τους βιασμούς, αλλά θα αποτελέσει σημαντικό σημείο εκκίνησης ενάντια στην ατιμωρησία του βιασμού και των τραγικών συνεπειών του. Θα αποτελέσει βήμα ενάντια στην κουλτούρα του βιασμού και την κατηγορία του θύματος, ενώ, ταυτόχρονα, θα συμβάλει στην αλλαγή των κοινωνικών και ατομικών συμπεριφορών.

Όταν προωθείς την ιδέα της άγνοιας των νέων ανθρώπων για γεγονότα που σημάδεψαν την ιστορία του τόπου, προτείνεις το πρώτο και καίριο βήμα εκφασισμού της κοινωνίας

Όσο για τον ρόλο του στο σκάνδαλο Ιράν - Κόντρα Γκέιτ, ο Έλιοτ Άμπραμς ήταν ένας από τους λίγους αξιωματούχους που κρίθηκε ένοχος (μαζί με τον διαβόητο Όλιβερ Νορθ) για την απόκρυψη στοιχείων από το Κογκρέσο. Έπεσε βέβαια στα μαλακά: πρόστιμο 50 (πενήντα) δολαρίων και κοινωφελής εργασία 100 (εκατό) ωρών. Αυτή την ποινή δεν την ξέχασε ο κύριος Έλιοτ, που χαρακτήρισε «βρωμομπάσταρδους» τους κατηγόρους του στο βιβλίο που έγραψε, περιγράφοντας παράλληλα τα «υπέροχα επιτεύγματα» της κυβέρνησης Ρίγκαν στην κεντρική Αμερική, παρότι δεν υιοθετήθηκε η εισήγησή του για εισβολή στη Νικαράγουα. Ο κύριος Έλιοτ, γνωστός φίλος του Ισραήλ, επέστρεψε στον Λευκό Οίκο με τον Τζορτζ Μπους τον νεότερο το 2001. Δεν του άρεσε καθόλου η νίκη της Χαμάς στις παλαιστινιακές εκλογές του 2006, παρηγορήθηκε όμως με τον διχασμό των Παλαιστινίων, στον οποίο λέγεται ότι επίσης έπαιξε σημαντικό ρόλο. Μετά τη νίκη Ομπάμα, ασχολήθηκε με ακαδημαϊκά καθήκοντα και παρέμεινε ένας αξιοσέβαστος βετεράνος του αμερικανικού πολιτικού κατεστημένου, ένα από τα γεράκια των νεοσυντηρητικών. Όλα αυτά μέχρι την προπερασμένη Παρασκευή, που ο 71χρονος Άμπραμς ορίστηκε από τον ΥΠΕΞ Μάικ Πομπέο ως ειδικός απεσταλμένος της αμερικανικής κυβέρνησης για τη Βενεζουέλα. Για το καλό της δημοκρατίας φυσικά... Και όποιος θυμάται θυμάται.

600.000 Ρομά εκτελέστηκαν στους θαλάμους αερίων στη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, όμως ο Django, αφού προσπάθησε να αποδράσει με αποτυχία από την κατεχόμενη Γαλλία, έπαιζε ακόμα σε πολυπληθείς συναυλίες με -ανάμεσα στο κοινό- λίγους Γερμανούς αξιωματικούς που τον εκτιμούσαν. Κάποιοι από τους κατακτητές του Παρισιού έκαναν τα στραβά μάτια μπροστά στην μπάντα-φαινόμενο που ξεσήκωνε τα πεινασμένα πλήθη δίνοντας "άρτο και θεάματα" σε ένα νικημένο και ταλαιπωρημένο λαό. Δεν συμπάθησε ποτέ τους κατακτητές κι ένα από τα τραγούδια του, το "Nuages", έγινε ο παριζιάνικος ύμνος της ελπίδας για την ελευθερία. Οι συνθέσεις του γίνονταν ανάρπαστες κι ας ήταν ανάμεσα στα "απαγορευμένα" της γερμανικής Κατοχής. Εξάλλου, από το 1933, η τζαζ ήταν απαγορευμένη στη Γερμανία και οι φίλοι της υπό διωγμόν, καθώς ο Χίτλερ θεωρούσε ότι ήταν μέρος μιας "διεθνούς συνωμοσίας με στόχο να υπονομεύσει το μεγαλείο της Γερμανίας"!

O ΣΥΡΙΖΑ παραμένει όχι μόνο η μόνη βιώσιμη επιλογή για την εξασφάλιση ακόμη και των ελάχιστων κοινωνικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά και για να σταματήσει η άνοδος του νεοφασισμού σε μια ακόμη ευρωπαϊκή χώρα. Ενώ η εκλογή της ίδιας της Νέας Δημοκρατίας θα ήταν μεγάλο πλήγμα για τη δημοκρατία στην Ελλάδα, υπάρχει ακόμη ένας μεγαλύτερος κίνδυνος: η μετατόπιση της κλίμακας του «αποδεκτού» δημοσίου λόγου ακόμη πιο δεξιά, με την αναπόφευκτη υποχώρηση σε μια ακόμα πιο ισχυρή και νομιμοποιημένη παρουσία της Χρυσής Αυγής και άλλων ανοιχτά φασιστικών πολιτικών παραγόντων, και την παράλληλη αναπαραγωγή της φασιστικής πρακτικής σε κοινωνικό επίπεδο. Βεβαίως, για να είναι κάτι περισσότερο από μια προσωρινή αμυντική νίκη ενάντια στις δυνάμεις της αντίδρασης που αναδύονται πλέον σε όλες τις καπιταλιστικές κοινωνίες, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει ακόμα να γίνει το κόμμα που πολλοί από τους ακτιβιστές και υποστηρικτές του κάποτε είχαν την ελπίδα ότι θα είναι, ενώ ποτέ δεν ήταν αρκετά, ακόμη και στα καλύτερά του. Πράγματι, τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του, η δημοκρατία και η εξωκοινοβουλευτική ζωή του κόμματος μειώθηκαν, ενώ οι προηγούμενες προσπάθειες του ΣΥΡΙΖΑ για τη συγκρότηση οργανικών σχέσεων μεταξύ κοινωνικών κινημάτων και κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης άρχισαν να απονεκρώνονται. Πρέπει να επανεφεύρει την ικανότητά του, ως κόμμα, να σκέφτεται, να εκπαιδεύει, να κινητοποιεί και να ενεργεί ως μια ριζοσπαστική προοδευτική δύναμη στην κοινωνία, καθώς και ως ενεργός παράγοντας που ενεργεί για να εξασφαλίσει και να υποστηρίξει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Πάνω απ’ όλα, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ξανασυνδέσει και να επενδύσει στην περαιτέρω ανάπτυξη των κοινωνικών κινημάτων, με τρόπους που δεν συνέβησαν όταν πήρε για πρώτη φορά την εξουσία το 2015. Τα ίδια τα κινήματα πρέπει επίσης να διαδραματίσουν έναν αποφασιστικό μετασχηματιστικό ρόλο τόσο των δικών τους δυνατοτήτων και στόχων, καθώς και της σχέσης τους με την πολιτική και την κυβέρνηση. Αυτό είναι απαραίτητο για τη διατήρηση της κοινωνικής πίεσης και διαμαρτυρίας, ενώ παράλληλα ανοίγει νέους δρόμους για προοδευτική νομοθεσία και μεταρρυθμίσεις.