Macro

21
02

Ο νεοφιλελευθερισμός βλάπτει σοβαρά την Υγεία

Εχοντας δεχτεί τις επανειλημμένες εγκλήσεις των (σαφώς επιθετικότερων παλιότερα, λόγω Τζέρεμι Κόρμπιν) Εργατικών να μην τολμήσει να «ξεπουλήσει» το NHS σε αμερικανικές ιδιωτικές εταιρείες, διαπραγματευόμενος με τις ΗΠΑ διμερή συμφωνία ελεύθερου εμπορίου στον απόηχο του Brexit, ο Βρετανός πρωθυπουργός επιμένει τώρα πως ο οργανισμός «δεν είναι για πούλημα», παρότι όλοι γνωρίζουν ότι πολλές υπηρεσίες του πολυπλόκαμου δημόσιου συστήματος ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και κοινωνικής πρόνοιας δίνονται εργολαβικά (συχνά και πελατειακά) σε ιδιώτες. Τώρα λοιπόν «πουλάει» στην κοινή γνώμη την εκ νέου αναδιοργάνωσή του -στο πλαίσιο της οποίας θα επιστρέψουν οι εξουσίες του διευθύνοντος συμβούλου του NHS Αγγλίας στον υπουργό Υγείας- ως μια αναγκαία αντιστροφή της αντιδημοφιλούς νομοθετικής μεταρρύθμισης επί κυβέρνησης Ντέιβιντ Κάμερον το 2012, που εμπορευματοποίησε τις υπηρεσίες του οργανισμού σε πρωτόγνωρο βαθμό. Η νέα νομοθεσία προβλέπει επίσης την κατά τόπους συνεργασία και κοινή λήψη αποφάσεων για υγειονομικά και οικονομικά ζητήματα μεταξύ NHS και τοπικής αυτοδιοίκησης, καθώς και την τροποποίηση των κανόνων ανάθεσης μέσω διαγωνισμών. Ο Χάνκοκ υποστήριξε ότι η πανδημία κατέδειξε την ανάγκη για αλλαγές και αύξηση της πολιτικής εποπτείας στον οργανισμό, με βασικούς στόχους να περιοριστούν η γραφειοκρατία και η μεγάλη αναμονή για παροχή υπηρεσιών, αλλά και να βελτιωθούν οι ενοποιημένες όσο και αμφίδρομες σχέσεις μεταξύ των τομέων της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και της κοινωνικής πρόνοιας. Κι ενώ τα περισσότερα βρετανικά ΜΜΕ ακολούθησαν την κυβερνητική γραμμή παρουσιάζοντας τη μεταρρύθμιση σαν φρένο στην περαιτέρω ιδιωτικοποίηση, ακτιβιστές και οργανώσεις όπως η «Keep Our NHS Public» (Να Κρατήσουμε Δημόσιο το NHS Mας) καταγγέλλουν πως η επικοινωνιακή επιχείρηση «Take back control of the NHS» (Να πάρουμε πίσω τον έλεγχο του NHS, κατά το αντίστοιχο παραπλανητικό σλόγκαν για το Brexit) παρακάμπτει το γεγονός πως ιδιωτικές εταιρείες θα μπορούν ακόμη να υποβάλουν προσφορές για συμβόλαια-κλειδιά ύψους δισεκατομμυρίων λιρών, ενδεχομένως υπό καθεστώς ακόμα πιο αυξημένης αδιαφάνειας στο όνομα της μειωμένης γραφειοκρατίας, ειδικά... «τώρα που γυρίζει» και είναι τεράστιες οι ανάγκες για διαγνωστικά τεστ, μέσα ατομικής προστασίας, προγράμματα ιχνηλάτησης επαφών κ.λπ. Κι όλα αυτά χωρίς να υπάρχει πρόβλεψη έμπρακτης ενίσχυσης του -ηρωικού, κατά τα λοιπά, με βάση και το κυβερνητικό αφήγημα- υγειονομικού προσωπικού που, εξουθενωμένο, συνεχίζει να δίνει αγώνα εν μέσω «μακελειού» στα νοσοκομεία λόγω της επέλασης της μεταδοτικότερης παραλλαγής του κορονοϊού που ταυτοποιήθηκε στη χώρα. Ενδεικτικό το γεγονός πως μόνο τον προηγούμενο μήνα υπήρξαν σχεδόν 102.000 νοσηλείες λόγω Covid-19 - ένας εφιαλτικός αριθμός που αντιπροσωπεύει το 29% όλων των νοσηλειών από τον περασμένο Μάρτιο μέχρι τα τέλη Ιανουαρίου.
Περισσότερα »
20
02

Το ημερολόγιο του Ευκλείδη Τσακαλώτου: Ηθική μνήμη, εμπιστοσύνη και πολιτική

Ο θλιβερός Ρέντζι προκάλεσε την κυβερνητική κρίση εν μέσω πανδημίας. Έχοντας διασπάσει το Δημοκρατικό Κόμμα, και με το 3% στις δημοσκοπήσεις, συνεχίζει μια εντελώς προσωπική πολιτική εξουσίας με τη μόνη ελπίδα ότι θα βρει κάποια απήχηση σε μέρος των ελίτ. Σκέφτομαι ότι αυτή τη μοίρα υπόσχονται οι καλοθελητές όταν μας συμβουλεύουν να αποχωριστούμε από αυτό που αποκαλούν ΣΥΡΙΖΑ του 3% ώστε να ανοίξουμε πλώρη για το μεγάλο κέντρο. Μόνο που η εμπειρία του Ρέντζι, αλλά κι άλλες, μας δείχνει περίτεχνα ότι το 3% είναι το αποτέλεσμα μιας τέτοιας πορείας και όχι η αφετηρία. Γιατί και οι ψηφοφόροι που αυτοπροσδιορίζονται ως κεντρώοι έχουν ανάγκη να δουν μια πραγματική αλλαγή στη ζωή τους και όχι μία από τα ίδια. (...) Η αγορά αντλεί τη δύναμή της και από αποθέματα εμπιστοσύνης και συνεργασίας, που πηγάζουν από θεσμούς εκτός αγοράς στην κοινωνία των πολιτών (πολιτιστικούς συλλόγους, συνεταιρισμούς, τοπικές οργανώσεις περιβάλλοντος κλπ). Και πως η αγορά, στην εποχή του νεοφιλελευθερισμού, υπονομεύει αυτό το κοινωνικό κεφάλαιο, ευνοώντας τον ατομικισμό και αντιμετωπίζοντας πολλούς από τους θεσμούς του κοινωνικού κεφαλαίου, όχι ως υποστηρικτικούς, αλλά ως εμπόδιο στον άκρατο πλουτισμό του επιχειρηματιών. Με ενδιέφερε, και με ενδιαφέρει ακόμα, το πως το κοινωνικό κεφάλαιο μπορεί να στηρίξει μια εναλλακτική σοσιαλιστική οργάνωση της οικονομίας. Κάποτε ήθελα να γράψω και ένα ανοικτό γράμμα στον υπουργό άμυνας του ΠΑΣΟΚ εκείνης τος εποχής για το πως και ο στρατός υπονομεύει το κοινωνικό κεφάλαιο, αλλά τελικά το γράμμα έμεινε στο συρτάρι. Μάταιο, νομίζω, να το ανασύρω τώρα και να το στείλω στη σημερινή κυβέρνηση. Μάλλον για αυτήν η δημιουργία ατομικιστικών και αυταρχικών ταυτοτήτων αποτελούν την ουσία της πολιτικής και όχι παράπλευρη απώλεια. (...) Άνθρωποι από διάφορους χώρους, τον πολιτισμό, τον νομικό κόσμο την πολιτική υπογράφουν όχι υπέρ του Κουφοντίνα αλλά υπέρ της τήρησης των νόμων και στην περίπτωσή του. Υπογράφουν δηλαδή για κάτι που σε δημοκρατικούς πολίτες θα έπρεπε να είναι αυτονόητο. Παρόλα αυτά υπάρχουν αντιδράσεις για αυτό παραποιώντας τα κείμενα και κατηγορώντας τους υπογράφοντες. Αν εξηγήσουμε ότι τα δικαιώματα που προκύπτουν από ένα φιλελεύθερο θεσμικό πλαίσιο δεν είναι μόνο για τους φίλους μας, ή για αυτούς που συμφωνούμε, τι άλλο παραμένει να ειπωθεί; (...) χωρίς μια ηθική μνήμη – δηλαδή κάποιον αναστοχασμό, αυτοκριτική και κατανόηση για το ρόλο σου σε γεγονότα που στιγμάτισαν την ιστορία του τόπου – δεν μπορείς να πεις αυτό το «αρκετά πια». Δεν αμφισβητώ τα ευγενή κίνητρα του κ. Πιερρακάκη. Αλλά όταν προέρχεσαι από τον εκσυγχρονιστικό και κεντρώο χώρο, και κάνεις χωριό με τον Βορίδη, τον Γεωργιάδη, τον Κυρανάκη και τον Μπογδάνο, ε τότε θέλει μια προσοχή. Γιατί οι τελευταίοι μάλλον δεν δικαιούνται αυτό το «φτάνει πια». Και γενικότερα ο χώρος της Δεξιάς ποτέ δεν έχει στα σοβαρά αναμετρηθεί με τη σημασία της αντίστασης, του εμφυλίου και το δικό της ρόλο στην τραγωδία της μεταπολεμικής Ελλάδας. Και ούτε το μίσος που αναδεικνύει η Δεξιά, αλλά και το ακραίο κέντρο, για τη μεταπολίτευση έχει τέλος. (...)
Περισσότερα »
20
02

Νίκος Φίλης: Θα είμαστε υπερήφανοι για τη Δημοκρατία μας αν αφήσουμε να πεθάνει ένας φυλακισμένος απεργός πείνας;

«Για τα ειδεχθή εγκλήματα της 17Ν και του Δημήτρη Κουφοντίνα, έχει αποφανθεί τελεσίδικα η Δικαιοσύνη. Δεν αφορά αυτά η σημερινή συζήτηση, όσο κι αν επιχειρεί να τη στρέψει εκεί η Δεξιά και τμήμα των ΜΜΕ, διαστρέφοντας φτηνά και συκοφαντώντας κάθε αντίθετη γνώμη. Αφορά το κράτος δικαίου και την πιο κρίσιμη διάκριση ανάμεσα στη δημοκρατική έννομη τάξη και την πρακτική των τρομοκρατών. Έγκριτοι νομικοί από όλο το πολιτικό φάσμα, ο Συνήγορος του Πολίτη και η Διεθνής Αμνηστία έχουν θέσει τα ζητήματα. Ο Δ. Κουφοντίνας έχει τα ίδια δικαιώματα με κάθε φυλακισμένο αλλά η κυβέρνηση του τα στερεί επιλεκτικά, παραπέμποντας με τη συμπεριφορά της σε βεντέτα. Θα είμαστε υπερήφανοι για τη Δημοκρατία μας αν αφήσουμε να πεθάνει, πρώτη φορά στη Μεταπολίτευση, ένας φυλακισμένος απεργός πείνας; Ο Δ. Κουφοντίνας είναι σήμερα κοινωνικά καταδικασμένος. Το τραγικό τέλος του όμως μπορεί να τροφοδοτήσει φαντασιώσεις «ηρωοποίησής» του. Αναρωτιέμαι: υπάρχουν δυνάμεις στην κοινωνία που βολεύονται από την διαμόρφωση συνθηκών ακραίας έντασης; Είναι αναγκαίο να συνεδριάσει η Κεντρική Επιτροπή Μεταγωγών και να αποφασίσει σχετικά με τη μεταγωγή του στον Κορυδαλλό, όπως προβλέπει η νομοθεσία. Ταυτόχρονα, να ληφθεί κάθε άλλο μέτρο που θα αποτρέψει το τραγικό τέλος. Είναι ώρα να ασκήσουν όλοι την επιρροή τους, από την πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι την Εκκλησία και την ιατρική κοινότητα. Αλλά κάνω προσωπική έκκληση και στον πρωθυπουργό. Να παρέμβει παραμερίζοντας κάθε προσωπικό συναίσθημα και να διαψεύσει έμπρακτα τους ισχυρισμούς ότι συγκεκριμένοι θύλακες του κρατικού μηχανισμού διαπράττουν παρανομίες, διερμηνεύοντας τη θέλησή του. Να μην επιτρέψει να εμπεδωθεί στην κοινή γνώμη η άποψη ότι το κράτος ενεργεί υπό την πίεση μιας λογικής αντεκδίκησης, μιας «βεντέτας», που θα δηλητηριάζει για χρόνια το δέντρο της Δημοκρατίας».
Περισσότερα »
20
02

Τα αδιέξοδα της βιοπολιτικής διαχείρισης της πανδημίας

Το ερώτημα, που ο Αγκάμπεν θέτει σε όλα τα σχετικά κείμενα και τις συνεντεύξεις του είναι: Μέχρι ποιο σημείο είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε τις ιδιαίτερες ανθρώπινες ανάγκες μας στο όνομα της «γυμνής ζωής»; Με άλλα λόγια: Είμαστε διατεθειμένοι να επιβιώσουμε, πάση θυσία, με τίμημα ωστόσο την απώλεια όλων εκείνων των στοιχείων που δίνουν νόημα στη ζωή μας και την καθιστούν ανθρώπινη;
Περισσότερα »
18
02

Θανάσης Καμπαγιάννης: Για το αίτημα της απεργίας πείνας του Δ. Κουφοντίνα: μια καθαρή υπόθεση

Είμαστε ενώπιον μιας τρανταχτής περίπτωσης κατά την οποία το κράτος επιδεικνύει τον μισάνθρωπο και εκδικητικό πυρήνα του. Για όσες και όσους πιστεύουν στη δημοκρατία, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα: είμαστε αντιμέτωποι με μια εμβληματική περίπτωση κατά την οποία η δημοκρατία διαπράττει απιστία προς τον εαυτό της. Γιατί η δημοκρατία πρέπει να αποδεικνύει, ακόμα και απέναντι στους αρνητές της, την ηθική της ανωτερότητα. 'Οπως το έγραφε ο μακαρίτης ο Ανδρουλάκης: «η δημοκρατία ακούει και απαντά, προσπαθεί να πείσει τον αρνητή της ότι η προσφυγή του στη βία ήταν αδικαίωτη, γιατί οι θεσμοί της ήταν και είναι αναλλοίωτοι και ζωντανοί». Τσαλαπατώντας τους ίδιους της τους νόμους, στην περίπτωση Κουφοντίνα, η δημοκρατία δικαιώνει αναδρομικά την βίαιη δράση του. Και έτσι ο κρατούμενος, αντί να ηττάται όπως καμώνονται τα ανδρείκελα της κυβέρνησης, νικάει την ώρα της συντριβής του. Ας μην νικήσει ο θάνατος σε αυτή την υπόθεση. Ας νικήσουν, έστω την τελευταία στιγμή, η ζωή και η δημοκρατία.
Περισσότερα »
18
02

Ρωγμές στον δικομματισμό;

Θα προχωρήσουν οι εσωκομματικοί αντίπαλοι του Τραμπ στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα στην ίδρυση νέου μετριοπαθούς κεντροδεξιού κόμματος επιβεβαιώνοντας το σχετικό προχθεσινό ρεπορτάζ του Reuters; Δεν θα πρόκειται για την πρώτη φορά στην Ιστορία των ΗΠΑ που επιχειρείται η συγκρότηση τρίτου πόλου στην πολιτική σκηνή, αλλά σήμερα δίχως αμφιβολία η διαφορά είναι ότι η χώρα βρίσκεται στη δίνη μιας γενικευμένης πολιτικής και κοινωνικής αποσταθεροποίησης. (...) Αν από τη διάσπαση των Ρεπουμπλικανών προκύψει κεντροδεξιό κόμμα με αξιώσεις εκπροσώπησης στο Κογκρέσο, τότε εγγράφεται μια σοβαρή υποθήκη στη δικομματική σταθερότητα του πολιτικού συστήματος της χώρας. Με άλλα λόγια, διάσπαση των Ρεπουμπλικανών, με τους αποχωρούντες να καταγράφουν υπολογίσιμο ποσοστό, είναι βέβαιο ότι θα πριμοδοτήσει δυναμική εσωτερικών εντάσεων και διαφοροποιήσεων ανάμεσα στη μετριοπαθή και τη ριζοσπαστική πτέρυγα. Η πιθανή δημιουργία τρίτου κόμματος θα επιτρέψει στον Τραμπ να μετατρέψει τους Ρεπουμπλικανούς σε προσωπική παράταξη, καθιστώντας έτσι τον λαϊκισμό της περιχαράκωσης και της εσωστρέφειας σταθερά του αμερικανικού πολιτικού συστήματος.
Περισσότερα »
17
02

Τάκης Μαστρογιαννόπουλος: Από τις λενινιστικές Θερμοπύλες μέχρι την πύλη των κινεζικών βασανιστηρίων

Το κόμμα που περιγράφει η Μ. Ζορμπά, δεν είναι το κόμμα της περιόδου του ψυχρού πολέμου, είναι το κόμμα της σταλινικής διαστρέβλωσης και παραμόρφωσης. Ένας τύπου κόμματος το οποίο οι κομμουνιστές της ανανέωσης, και δεν ήταν ευτυχώς οι μόνοι, απέρριψαν και τυπικά στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Πιστεύει ειλικρινά η Μ. Ζορμπά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα τέτοιο κόμμα; Εγώ, αν ήμουν στην θέση της και το πίστευα, θα έφευγα χιλιόμετρα μακριά. Ένα τέτοιο κόμμα δεν μεταλλάσσεται. Καμιά νέα «γραμματική των μελών» δεν πρόκειται να το μετασχηματίσει, όσα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και αν προσχωρήσουν στην ηγεσία του. Θα μείνει με την «αρχαία σκουριά» του μέχρι τελικής εξαφάνισης, όπως απέδειξε και το άδοξο τέλος πολλών κομμάτων τόσο της κομμουνιστικής όσο και της σοσιαλιστικής αριστεράς, με πιο πρόσφατο παράδειγμα το αλήστου μνήμης ΠΑΣΟΚ. Ποιες είναι οι διαζευκτικές λύσεις που αναφέρει τελικά στο άρθρο της η Μ. Ζορμπά; «Χρειάζονται εναλλακτικές επιλογές συμμετοχής» εκτιμά «Χρειάζονται δίκτυα διαλόγου, προβληματισμού και θεματικών ενδιαφερόντων που θα συνδέουν με ευρύτερες με ευρύτερες κοινωνικές συναρμογές. Τα τοτέμ των συνωμοσιών, των πατερναλιστικών κοινότοπων αναλύσεων, των μικρών και μεγαλύτερων τιμαρίων, του βερμπαλιστικού ριζοσπαστισμού, του παραγοντισμού, της πρωτοκαθεδρίας και του συντεχνιασμού δεν είναι παραγωγικά και μετατρέπουν τις ωραιότερες ιδέες σε χλωμές ιδεοληψίες εσωτερικής κατανάλωσης χωρίς κοινωνικό αντίκρισμα» Εδώ η Μ. Ζορμπά παραβιάζει ανοιχτές θύρες. Οι «εναλλακτικές επιλογές συμμετοχής», έγιναν πράξη, και μάλιστα πολλά χρόνια, πριν όταν συγκροτήθηκε ο Χώρος Διαλόγου και Κοινής Δράσης, όταν οι δυνάμεις που τον αποτελούσαν συμμετείχαν ενεργά στο Φόρουμ, στις ευρωπορείες και σε πολλές κινηματικές μορφές δράσης, με αποκορύφωμα τη μάχη των πλατειών, όταν οι συζητήσεις και οι ανταλλαγές απόψεων και θέσεων για θέματα στρατηγικής και τακτικής  ήταν στην ημερήσια διάταξη. Μέσα από αυτές τις διαδικασίες προέκυψε και ο ΣΥΡΙΖΑ την ίδια ακριβώς περίοδο που η Μ. Ζορμπά ήταν Διευθύντρια του πολιτικού γραφείου του πρωθυπουργού Κ. Σημίτη! Τα υπόλοιπα, οι βερμπαλισμοί, οι παραγοντισμοί, οι συντεχνιασμοί, οι πατερναλισμοί, τα τιμάρια και οι χλωμές ιδεοληψίες μπορεί κατά περιόδους να χαρακτηρίζουν διάφορα κόμματα και οργανώσεις της αριστεράς, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες χώρες, όμως, κατά κύριο λόγο  αντιπροσωπεύουν τον χώρο από τον οποίο ήλθε και η ίδια, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα αυτό  του Κ. Σημίτη. Ωστόσο, σε ένα πράγμα έχει δίκιο η Μ. Ζορμπά. Στο ότι πρέπει να γίνει ένας απολογισμός του ενάμιση χρόνου. Τι απέδωσε, αν απέδωσε, η διεύρυνση και κυρίως ο μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο πολιτικά όσο και οργανωτικά. Κείμενα και άρθρα, όπως αυτά του Μπάμπη Γεωργούλα, του Μιχάλη Σπουρδαλάκη, του Κύρκου Δοξιάδη και πολλών άλλων, δίνουν την ευκαιρία για ένα σοβαρό, εν όψει και του συνεδρίου, διάλογο, όχι μόνο με το περιεχόμενο τους –κυρίως βέβαια γι’ αυτό- αλλά και για το ύφος που πρέπει να χαρακτηρίζει τον εσωτερικό διάλογο σε ένα κόμμα που θέλει να παραμείνει στο χώρο της αριστεράς. Να μου επιτρέψει να πω για ένα διάλογο μακριά από Κινέζους βασανιστές.
Περισσότερα »
15
02

Χαράλαμπος Γεωργούλας: Δεν φτάνει να μη θέλουν τη ΝΔ, πρέπει να προτιμούν εσένα

Την επομένη των εκλογών του 2019, με βάση τις πρώτες αποτιμήσεις του εκλογικού αποτελέσματος, και επί ένα τουλάχιστο έτος, το σύνολο της ηγεσίας του κόμματος στήριξε ορισμένες πρωτοβουλίες (προσθήκη στον τίτλο της Προοδευτικής Συμμαχίας, απόφαση για οργανωτική ανάπτυξη, αλλά και διεύρυνση των καθοδηγητικών πολιτικών οργάνων, αλλαγές προσώπων σε κρίσιμες θέσεις δημόσιας εκπροσώπησης του κόμματος…). Αυτές οι πρωτοβουλίες δεν φαίνεται να έφεραν το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Δεν θα πρέπει, άραγε, να αποτιμηθεί η συμβολή τους στην προσπάθεια συνάντησης με έναν υπαρκτό και αναζητούμενο κόσμο, που εξακολουθεί να παρατηρεί από απόσταση το κόμμα που κάποτε εμπιστεύτηκε; Η απάντηση, συνεπώς, που θα αναζητηθεί, χρειάζεται να είναι σύνθετη και όχι απλουστευτική. Να περιέχει στοιχεία κριτικής αποτίμησης της ως τώρα πορείας. Να αποτελεί έμπρακτη απόδειξη, με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες και προγραμματικές θέσεις, της ανάγκης να επαναπροσεγγιστούν κοινωνικά στρώματα, κοινωνικές ομάδες και κατηγορίες, όπως η νεολαία για την οποία όλο και λιγότερα ακούγονται, που αποτέλεσαν, και δυνάμει αποτελούν, προνομιακό χώρο για τα κόμματα της Αριστεράς και αποδεδειγμένα για τον ΣΥΡΙΖΑ. Να καλλιεργηθούν στενότεροι και στερεότεροι δεσμοί μαζί τους. Η εικόνα που δίνει σήμερα η αξιωματική αντιπολίτευση δεν ενισχύει την πεποίθηση ότι όλα αυτά γίνονται αντιληπτά ως άμεσες ανάγκες και ότι προκαλούν αντανακλαστικά άμεσης θετικής αντίδρασης στην ηγεσία και στο κομματικό σώμα. Η εικόνα που αποκομίζουμε όσοι δεν μετέχουμε άμεσα και εκ του σύνεγγυς στις καθημερινές αποτιμήσεις και τους προβληματισμούς που αυτές προκαλούν στην Κουμουνδούρου, είναι εικόνα ενός οργανισμού που συγκεντρώνει το σύνολο σχεδόν των δυνάμεών του σ’ ένα στόχο, την επόμενη εκλογική αναμέτρηση και το πάση θυσία νικηφόρο εκλογικό αποτέλεσμα. Και ενώ είναι αλήθεια πως δεν μπορεί να υπάρξει κόμμα που να μην έχει στόχο να κυβερνήσει, άλλο τόσο αλήθεια είναι πως η επιδίωξη και μόνο αυτού του στόχου δεν σε καθιστά κόμμα ικανό να διεκδικήσεις αποτελεσματικά την κυβέρνηση. Η ικανότητα αυτή προϋποθέτει μια άλλη ικανότητα: να προσδιορίζεις με ακρίβεια και να εκφράζεις με επάρκεια τις προσδοκίες εκείνων στους οποίους θα απευθυνθείς. Κυρίως στις προσδοκίες που έχουν εκείνοι από εσένα.
Περισσότερα »
15
02

Βασίλης Ρόγγας: Ο νόμος για την ανώτατη εκπαίδευση είναι «δροσερή πνοή για τη Δημοκρατία»!

Τι κι αν ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ του επεσήμανε πως οι «αιώνιοι φοιτητές» δεν κοστίζουν τίποτα στο ελληνικό δημόσιο; Τι κι αν όλη η αντιπολίτευση του τόνιζε τη βία και τις μπιζνες της ΔΑΠ και επίορκων δεξιών καθηγητών; Τι κι αν ο Αλέξης Τσίπρας ανέφερε πως το νομοσχέδιο δεν πρέπει να ψηφιστεί εν μέσω καραντίνας, γιατί δεν αφορά την πανδημία και έτσι ο διάλογος είναι ανεπαρκής; Τι κι αν πετιούνται έξω 25 χιλιάδες φοιτητές σύμφωνα με κόφτη του 10; Κανένα πρόβλημα, για την κυβέρνηση. «Περικοπές εισακτέων, κλείσιμο πανεπιστημιακών τμημάτων, ειδικοί φρουροί και αστυνομικά τμήματα στις πανεπιστημιουπόλεις, κάμερες στα αμφιθέατρα και στις συνελεύσεις των φοιτητών: να το όραμα της ΝΔ για την Παιδεία» συνόψισε ο Νίκος Φίλης τομεάρχης Παιδείας και εισηγητής του ΣΥΡΙΖΑ. «Σηκώνετε σκόνη για να κρύψετε από τη δημόσια συζήτηση το συμβόλαιο συμφερόντων που εκτελείτε, παρακάμπτοντας το ίδιο το Σύνταγμα, με τους ιδιοκτήτες κολεγίων τριετούς φοίτησης και μάλιστα αμφιβόλου επιστημονικής και εκπαιδευτικής επάρκειας» συνέχισε ο Αλέξης Τσίπρας και υπενθύμισε πως «τα πτυχία των οποίων τα εξισώσατε πριν ένα μήνα, σε ό,τι αφορά τα επαγγελματικά δικαιώματα με αυτά των ΑΕΙ». Ωστόσο μάλλον ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Πάνος Σκουρλέτης έθεσε καλύτερα από όλους το ζήτημα: «Πιστεύετε στην λογική που έχει ακουστεί από τα χείλη του ίδιου του πρωθυπουργού, ότι ο γιος του ψυκτικού πρέπει να παραμείνει ψυκτικός. Σας ενοχλεί η δυνατότητα που δίνει η εκπαίδευση, έτσι ώστε να υπάρχει μια κοινωνική κινητικότητα, ανέλιξη. Δεν αντιμετωπίζετε την εκπαίδευση ως αυταξία, η οποία λειτουργεί απελευθερωτικά για τον άνθρωπο. Θεωρείτε ότι οι κοινωνικές ανισότητες είναι αποτέλεσμα φυσικής επιλογής. Κι αυτό το έχει πει ο πρωθυπουργός. Οι κοινωνικές ανισότητες ως αποτέλεσμα φυσικής επιλογής».
Περισσότερα »
15
02

Πάνος Λάμπρου: Η… ώρα, η πολιτική, η αριστερά, οι άνθρωποι

Η συζήτηση για την... ώρα, αυτή την κατάλληλη και την πρέπουσα, κρατάει χρόνια. "Δεν είναι η ώρα", απαντούν με στόμφο και πείσμα διάφοροι, ευτυχώς όχι πολλοί. "Συμφωνώ, αλλά δεν είναι η ώρα - εδώ ο κόσμος χάνεται και εσείς...." Και άλλα τέτοια. Περίεργο, για τους ίδιους η ώρα δεν φτάνει ποτέ. Και κόβω το κεφάλι μου πως η ώρα δεν θα έρθει, όχι γιατί φταίει το ρολόι, αλλά γιατί πίσω από τη φράση "δεν είναι κατάλληλη η ώρα", κρύβεται σαφής άποψη. Δεν συμφωνούν επί της ουσίας. Δικαίωμα ασφαλώς.... Αφορμή για το νέο κύκλο της... ώρας, που "δεν είναι κατάλληλη", ήταν η αναφορά στο σχέδιο προγραμματικών θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ για το δικαίωμα του πολιτικού γάμου για όλους, δηλαδή και των ομόφυλων ζευγαριών. "Αυτά είναι του 3%", αποφάνθηκαν κάποιοι. Και κάποιοι άλλοι "η προοδευτικότητα (!!!!) πρέπει να γίνει με τρόπο (!!!), υπάρχουν συντηρητικοί πολίτες". Σωστά, μην τους τρομάξουμε... Μην νομίζουν ότι είμαστε τίποτα αριστεροί του παρελθόντος, που θέλουν ισότητα, δικαιοσύνη, ελευθερία, δικαιώματα. Αλλά και το άλλο, το αμίμητο και σίγουρα εξωφρενικό. "πρώτα να πάρουμε την κυβέρνηση και μετά". Τι μας προτείνουν δηλαδή; Να διεκδικήσουμε την πλειοψηφία, με ένα πρόγραμμα διαφορετικό και να ασκήσουμε άλλη πολιτική μετά. Να πούμε δηλαδή ψέματα, να κάνουμε κόλπο, να κοροϊδέψουμε τον κόσμο. Αυτό δεν είναι δικαίωμα... Ωστόσο, στην πραγματικότητα αυτό που θέλουν είναι να ασκήσουμε μια πολιτική συμβατή με το σύστημα, να εισχωρήσουμε στην κανονικότητά του, να υποστείλουμε τις σημαίες της αμφισβήτησης και του κοινωνικού μετασχηματισμού, να πάψουμε να μιλάμε για τις πολλαπλές ανισότητες, για το διαχωρισμό κράτους εκκλησίας (οι θρησκευόμενοι είναι πολλοί, δεν συμφέρει...). Να πάψουμε να μιλάμε για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες (άντε να πούμε μια κουβέντα για τα παιδιά και μέχρι εκεί), για τους φυλακισμένους (και προς θεού μην πούμε τίποτα για τον απεργό πείνας, που η ζωή του κρέμεται πλέον από μια κλωστή), τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, τους ρομά, τους ανάπηρους και το κοινωνικό μοντέλο. Αυτά είναι του 3%, δηλαδή της... τρισκατάρατης ριζοσπαστικής αριστεράς.... Λοιπόν, κάθε φορά που στη δημόσια συζήτηση θα μπαίνει θέμα (ακατάλληλης) ώρας, θα σημειώνω ότι η ώρα είναι τώρα: Η πλέον κατάλληλη, η πλέον επείγουσα. Τώρα είναι η ώρα να μιλήσουμε για δικαιώματα και ελευθερίες. Τώρα που η παγκόσμια νεοφιλελεύθερη (όχι φιλελεύθερη) και αυταρχική δεξιά, δαιμονοποιεί κάθε μορφή αντίστασης, κάθε σπίθα ανυπακοής, κάθε διαφορετική φωνή, που επιμένει να υπερασπίζεται τον αόρατο κόσμο, τους αποκλεισμένους, τους φτωχούς, το κράτος δικαίου, την ίδια τη δημοκρατία. Η μάχη κατά της δεξιάς στην Ελλάδα, δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει με τους όρους της δεξιάς. Δεν θα μας επιβάλλει τη δική της ατζέντα, το δικό της πλαίσιο, δεν θα μας τρομοκρατήσει. Η αριστερά -γιατί γι' αυτήν μιλάμε- έχει το δικό της αξιακό φορτίο, το δικό της πρόγραμμα, που δεν μπορεί παρά να είναι ολιστικό και σίγουρα ανταγωνιστικό. Από τις διεθνείς σχέσεις, την πολιτική για τον κόσμο της εργασίας, την εκπαίδευση και την υγεία, έως τα δικαιώματα και τις ελευθερίες.
Περισσότερα »