Βασίλης Ρόγγας

Τα κόμματα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, αν θέλουν να έχουν επιτυχία στον αγώνα τους μακροπρόθεσμα, πρέπει να υιοθετήσουν οργανωτικές καινοτομίες ανάλογες με την απεύθυνση που θέλουν να έχουν. Οι ευρείς και πορώδης ομόκεντροι κύκλοι μελών, υποστηρικτών και κριτικών ψηφοφόρων αναζωογονούν τη συμμετοχικότητα και τη δημοκρατία, και αυτό μπορεί να συμβεί με τη δημιουργία ψηφιακών δικτύων και ηλεκτρονικών πλατφορμών με διαβουλευτική ή/και αποφασιστική σημασία. Κι από την άλλη μεριά, η ίδια αυτή κίνηση δεν χρειάζεται να οδηγήσει στη ρευστοποίηση των ενδιάμεσων οργάνων που είναι ταυτόχρονα εντολείς και εντολοδέκτες, από τα πάνω προς τα κάτω και από τα κάτω προς τα πάνω.

Το ελληνικό μικροαστικό success story συνεχίζεται. Ως του σημείου που οι μεγάλοι παίχτες να καταλάβουν όλη την αγορά, μέχρι η προσφορά να συναντηθεί με τη ζήτηση. Και μέχρι τότε θα έχει αλλάξει μέρος του κέντρου της πόλης. Οι νεότεροι κάτοικοι θα απομακρυνθούν από το κέντρο της γιατί (ήδη από τώρα) διώχνονται από τους ιδιοκτήτες για να γίνουν τα σπίτια Airbnb. Ο πολιτικός και πολιτισμικός δυναμισμός τους, η κινητικότητά τους, θα πάψουν να υφίστανται με τον τρόπο που τα ξέραμε. Τα καταστήματα στις γειτονιές θα στραφούν προς τους τουρίστες.

Η κορυφαία επαναστάτρια δικαιώθηκε σε σχέση με την αντίθεση της στο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό. Η Σοβιετική Ένωση αλλοτριώθηκε σε μια στυγνή δικτατορία που έπνιξε τη δημόσια ζωή και κατέρρευσε οικονομικά στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Η δική της θεωρητική κληρονομιά σε σχέση με τα οργανωτικά ζητήματα δεν ευτύχησε να εμπεδωθεί ως ηγεμονικό υπόδειγμα κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Αλλά αυτό δεν ήταν και το τέλος της. Εκατό χρόνια από τη δολοφονία της, οι απόψεις της δεν είναι, όπως συνηθίζουμε να λέμε, επίκαιρες, αλλά μένουν ένας μη εφαρμοσμένος οργανωτικός προσανατολισμός, μια ευρηματική μεθοδολογία για όσους και όσες έχουν αναφορά στο δημοκρατικό σοσιαλισμό που θέλει να τελειώσει με τον καπιταλισμό. Τόση είναι η επικαιρότητά του έργου της, που η παρακάτω φράση, όπως ακριβώς διατυπώθηκε το 1915, δεν χάνει καθόλου από την αξία της: «ο μαρξισμός είναι μια επαναστατική παγκόσμια θεώρηση που πρέπει πάντα να μάχεται για νέες αποκαλύψεις. Ο μαρξισμός δεν πρέπει να αποστρέφεται τίποτα περισσότερο από το να μείνει παγωμένος στην παροντική του μορφή. Είναι στα καλύτερά του όταν χτυπά το κεφάλι του από αυτοκριτική, και μέσα στους ιστορικούς κεραυνούς και αστραπές διατηρεί το σθένος του».

Ο χώρος του κέντρου και της κεντροαριστεράς μονοπωλούταν με άνεση από το ΠΑΣΟΚ για δεκαετίες, ακόμα και την περίοδο Σημίτη, όπου το κόμμα εφάρμοζε νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Έπειτα από την ψήφιση του πρώτου μνημονίου το ελληνικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα συμμαχεί για πρώτη φορά με τη δεξιά Νέα Δημοκρατία, αλλάζει ονόματα, διασπάται, αλλάζει ηγεσίες, τακτική και αφήγημα αλλά δεν καταφέρνει να αποσοβήσει τη στρατηγική του ήττα. Μάλιστα, μερίδα της ηγεσίας του θεωρούσε πως η εκλογική υποχώρηση και η μειωμένη κοινωνική του εμβέλεια θα ήταν προσωρινή και πως η βάση θα κατανοήσει τις θυσίες που έγιναν για το καλό της πατρίδας. Η τότε ηγεσία του ΠΑΣΟΚ πολιτευόταν με οδηγό το θυμικό της, διαδικασία που στην πολιτική δεν βγαίνει συχνά σε καλό. Ωστόσο, αν και η λάθος αυτή εκτίμηση διαψεύστηκε από την πραγματικότητα, το κόμμα συνέχισε με την εξίσου λαθεμένη: η στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι στρατηγική νίκη του ΠΑΣΟΚ. Εισηγητής αυτής της άποψης ήταν ο κ. Βενιζέλος, αν και ποτέ δεν φάνηκε να συναντά ισχυρό αντεπιχείρημα στο εσωτερικό του κόμματος. Είχε ήδη προηγηθεί η τρίχρονη συγκυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία, περίοδος την οποία η ηγεσία του υπερασπίζεται, χωρίς ιδιαίτερη αυτοκριτική. Φαίνεται πως η πορεία όλων αυτών των λαθών θα συνεχιστεί απρόσκοπτα.

Οι εταίροι του Κινήματος Αλλαγής φαίνεται να τραβούν ο καθένας στο δικό του δρόμο, ενώ και τα προβεβλημένα στελέχη του κόμματος της κυρίας Γεννηματά χαράζουν δικές τους στρατηγικές...

Πριν από κάποιους μήνες εντοπίστηκε έμβασμα του αδελφού του Κώστα Σημίτη, Σπύρου, να πηγαινοέρχεται από Ελβετία σε Γερμανία, με ενδιάμεσο σταθμό τη χώρα μας. Προς έκπληξη εκείνων που έψαχναν τη λίστα των 45.000 εμβασμάτων, εντοπίστηκε ποσό 845.000 ευρώ, που εμφανιζόταν να ανήκει σε λογαριασμό από την Ελβετία με δικαιούχο υπεράκτια εταιρεία στις Μπαχάμες, να έρχεται στην Εμπορική Τράπεζα στην Αθήνα στις 21 Μαΐου του 2010, να μένει για πέντε μέρες και στη συνέχεια να καταλήγει στη Γερμανία. Η έκπληξη ήταν ακόμη μεγαλύτερη όταν εντοπίστηκε ο δικαιούχος της υπεράκτιας, που ήταν ο Σπύρος Σημίτης. Ο ίδιος με δήλωσή του το έχει παραδεχτεί και είχε πει ότι πρόκειται για χρήματα που προέρχονται από τη δουλειά του. Η Αρχή κατά του ξεπλύματος βρώμικου χρήματος διέταξε το άνοιγμα των λογαριασμών της οικογένειας Σημίτη, αλλά και των υπουργών Χρυσοχοΐδη και Μαλέσιου, καθώς και του αντιπροσώπου της Thales στη χώρα μας, Λουκά Ρωμανού. Στο σπίτι του τελευταίου έχει γίνει έφοδος και έχουν εντοπιστεί σημειώσεις του με λεπτομέρειες για χρήματα που παραδίδονταν και για υποχρεώσεις που είχε. Ο συγκεκριμένος κατέγραφε τα πάντα.

Η μη συμπεριληπτική πολιτική νοοτροπία πολλών δρώντων απομαζικοποιεί. Δε μπορεί για να συμμετέχει κάποιος κάπου να χρειάζεται να δίνει πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων στον εκάστοτε αρχηγό της συνέλευσης. Η συχνά συγκρουσιακή και άρα κοστοβόρα δράση που κάποιοι ζητούσαν και ζητούν θεωρώντας την ως λύση δεν αφορά τους περισσότερους. Η υπερπολιτικοποίηση είναι χάρμα για όσους αυτοπροσδιορίζονται ως ριζοσπάστες αλλά αφόρητα πληκτική για τους υπόλοιπους. Οι αναλύσεις - βεβαιότητες που αφορούν μόνο τη μεγάλη εικόνα (κράτος - καπιταλισμός) αποτυγχάνουν να εντοπίσουν ειλικρινά τα προβλήματα και άρα να επιδιώξουν τις λύσεις. Ο φατριασμός -σεχταρισμός των οργανώσεων που δημιουργεί αντιμαχόμενα στρατόπεδα με κεντρικό επίδικο «ποιος είναι πιο αναρχικός/κομμουνιστής» αποδιώχνει όσους δεν αυτοπροσδιορίζονται με αυτούς τους όρους, ενώ σίγουρα δε συμβάλλει σε ενωτικές δράσεις. Αν η ανησυχία για την κατάσταση στη γειτονιά των Εξαρχείων αφορά απλώς μια συζήτηση μετά τη δεύτερη μπύρα τότε δεν υπάρχει ως πραγματική ανησυχία, είναι απλώς παράσταση.