Βασίλης Ρόγγας

- Τα μέτρα που ανακοινώθηκαν είναι τόσα που να μπορεί να υποστηριχθεί ότι κάτι δόθηκε…

Ο ελληνικής κοπής μακαρθισμός του Ακραίου Κέντρου και κάποιων φιλελεύθερων με αφορμή την εισβολή στην…

Στις κοινωνίες μας, κοινωνίες της κατευθυνόμενης κατανάλωσης, τα εμπορεύματα, ο ορθολογισμός και η γραφειοκρατία δεν…

Treebeard to Galadriel: “For the world is changing: I feel it in the water, I…

Το κείμενο του δικού μας Βασίλη Ρόγγα που δημοσιεύουμε σήμερα με γύρισε πίσω σε παλιές…

«Τα lidl δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα. Φαντάσου τι θα γινότανε αν έμπαινε καθένας να κλέψει και να τον αφήνανε» Το επιχείρημα φαντάζει δίκαιο, λαϊκά αλλά και κανονιστικά. Έχω μαγαζί, διάολε, δε θέλω να με κλέψουν, και, εν πάση περιπτώσει, ζούμε σε ευνομούμενη κοινωνία, δε μπορεί να κάνει ο καθένας ό, τι θέλει. Κι όλος αυτός ο φαινομενικός ορθολογισμός στραπατσάρεται στον τοίχο της πραγματικότητας: η 70χρονη κυρία δεν είχε κλέψει ποτέ πριν κι από τη ντροπή της που την έπιασαν ήθελε να αυτοκτονήσει. Έχουμε πρόβλημα σαν κοινωνίες αν δε μπορούμε να καταλάβουμε πως η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν πρέπει να αγκομαχάνε για να βγάλει το μήνα, να φεσώνονται, να μην πηγαίνουν μια βόλτα, να είναι πάντα μέσα στα νεύρα και το άγχος. Δεν είναι που δεν είναι άριστοι και σίγουρα δεν είναι άχρηστοι. Κανένας δεν ψήνεται να τον προσβάλει ο Χ προϊστάμενος του Χ σούπερ μάρκετ, πολλώ δε μάλλον να του κάνει και μήνυση. Αλλιώς. Στην Ιαπωνία, οι γηραιότεροι άνθρωποι κλέβουν επίτηδες για να τους πιάσουν, να μπουν στη φυλακή έτσι ώστε να έχουν δωρεάν φαγητό, στέγη και παρέα γιατί έχουν εγκαταλειφθεί από το κράτος και τους συγγενείς τους. Εκεί, οι μεγάλοι άνθρωποι πεθαίνουν ολομόναχοι και κανείς δεν το αντιλαμβάνεται, ένα θλιβερό φαινόμενο, τόσο συνηθισμένο. Αποκαλείται «kodokushi», που σημαίνει ο θάνατος της μοναξιάς. Αυτό θέλουμε; Στην Ελλάδα οι παππούδες και οι γιαγιάδες είναι συχνά εργαζόμενοι χωρίς χρήματα, κάνουν τη νταντά, μαγειρεύουν, δίνουν χαρτζιλίκια, πληρώνουν τα δάνεια των παιδιών τους, φιλοξενούν. Τους στύβουμε ή, πιο κομψά, είναι ακόμα χρήσιμοι, ως μη όφειλαν. Η απαίτηση για σοβαρά χρηματοδοτούμενο, συμπεριληπτικό, καθολικό και σύγχρονο κοινωνικό κράτος θα έπρεπε να είναι πάνδημη. Και το κοινωνικό κράτος χτίζεται αργά και απαιτεί τους φόρους μας, δεν είναι λαγός που θα βγει από το καπέλο. Κι ωστόσο δεν είναι αίτημα των πολιτών, διαφεύγει της προσοχής μας γιατί καμιά φορά το θεωρούμε δεδομένο. Για παράδειγμα, ρωτήστε κάποιον καρκινοπαθή πόσο έχουν κοστίσει οι χημειοθεραπείες του. Συνήθως δε γνωρίζει γιατί ήταν δωρεάν, αλλά στοιχίζουν χιλιάδες ευρώ. «Η διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής» δεν είναι ακατάπληπτα λόγια των πολιτικών, φιοριτούρες που γεμίζουν τις οικονομικές σελίδες των εφημερίδων. Είναι αυτό που παθαίνουμε όταν δεν οργιζόμαστε που στα δυο χρόνια πανδημία το ΕΣΥ έχει ενισχυθεί ελάχιστα, που ο κατώτατος μισθός δεν έχει ανέβει, που κόπηκε το δώρο πάσχα των γερόντων, που ιδιωτικοποιήθηκε η επικουρική ασφάλεια, που γεμίσαμε μπάτσους κι όχι πυροσβέστες. Χρειάζεται να ξυπνήσουμε γιατί η επόμενη στάση στο μετρό του χρόνου της χώρας μας φαίνεται να είναι η ανθρωποφαγία.

«Είναι πολλοί οι παράγοντες που οδηγούν όλοι μαζί στην απόρριψη μετά αηδίας της ομοφυλοφιλίας και…

Ο πληθωρισμός δεν είναι 6,2% για όλους κι ας είναι ο μεγαλύτερος εδώ και 25 χρόνια. Η ακρίβεια είναι πολύ μεγαλύτερη για τα κατώτερα εισοδήματα αν συσχετιστεί με τη αναπόφευκτη καταναλωτική δαπάνη για αγαθά όπως στέγαση, τροφή, μετακίνηση, θέρμανση. Στοιχεία περί αυτού παραθέτει ο Μητράκος στο άρθρο του στην Καθημερινή. Ενδεικτικό είναι πως οι διακανονισμοί με τις εταιρείες που παρέχουν ρευμα έχουν πενταπλασιαστεί μέσα σε λίγους μήνες. Και διακανονισμούς δεν κάνει το άνω 20% των εισοδημάτων. Το καταλαβαίνεις πως τίποτα δεν πάει καλά όταν πας λαϊκή, σούπερ μάρκετ, βενζινάδικο. Κι είναι ακόμα πιο επικίνδυνο επειδή οι άνθρωποι αναβάλουν απαραίτητες εξετάσεις, χειρουργεία, τσεκ-απ επειδή δεν περισσεύει τίποτα και γιατί η δημόσια υγεία αφορά σχεδόν αποκλειστικά τον κορονοϊό. Πρέπει να γίνει κατανοητό πως κάθε οριζόντια φορολογική ελάφρυνση (όπως λ.χ. ο ΕΝΦΙΑ πριν λίγες μέρες) ευνοεί πολύ λιγότερο τα υποτελή στρώματα και πολύ περισσότερο τους από πάνω. Δεν πρόκειται απλώς για μειωμένη ενσυναίσθηση από πλευράς της κυβέρνησης, είναι η υλοποίηση ενός συγκεκριμένου σχεδίου που στρατηγικά διαμορφώνει "καταπληκτική ποιότητα ζωής" μόνο για τους πλούσιους.

Ο Fredric Jameson στις «Αρχαιολογίες του μέλλοντος» έχει προσπαθήσει να απαντήσει για την παραγωγή μυθοπλασιών που αντλούν το υλικό τους από το παρελθόν, που είτε ήταν ηρωικό, είτε ήταν μυθικό. Η νοσταλγική αναπαράσταση μιας ζωής όπου οι άνθρωποι μπορούσαν να ζουν χωρίς τις σημερινές έγνοιες, έχοντας άλλες, ανώτερες και βαθύτερες, είναι ο πυρήνας της επιτυχίας τους. Τι κι αν αυτά που περιγράφονται δεν υπήρξαν ποτέ, ούτε και θα είχαν τη δυνατότητα να υπάρξουν; Αυτό ενδυναμώνει ακόμα περισσότερο την ανάγκη για θέασή τους. Δεν μπορούμε να σκεφτούμε, να οραματιστούμε κανέναν μελλούμενο, καλύτερο κόσμο από αυτόν που έχουμε τώρα δα, δε μπορούμε να φανταστούμε την καταστροφή του για χάρη μιας άλλης προοπτικής και έτσι ο φαντασιακός και φανταστικός Παϊσιος μπορεί να μεγαλουργεί. Σε ένα άλλο επίπεδο, το μύθο του τον εξέθρεψε ο ελληνικός στρατός, η εκκλησία, η ελληνική ακροδεξιά. Ο ήρωας γέροντας που έχει παλέψει μέχρι και με έναν Σαολίν στο Άγιο Όρος, συμβολοποιεί τον αγώνα επιβίωσης αυτής της αισθητικής στην καταστατικά άθεη εποχή μας. Κι απ’ την άλλη, η απομάγευση του κόσμου δεν αντικαταστάθηκε από κοινοτικά τελετουργικά που μπορούν να υποστασιοποιούν άλλες συνδηλώσεις, η αποσύνδεση από το άρρητο δεν ευνόησε όσο θα περίμενε κανείς τη δημοκρατία, τον ορθολογισμό. Οι πολιτισμικοί πόλεμοι μαίνονται σε όλο τον κόσμο και συμβολικοί Παϊσιοι αναδύονται ένθεν κακείθεν του πολιτικού συνεχούς. Η σχεδόν πάντα γκροτέσκα όμως παρουσίαση αυτού του μοναχού δημιουργεί κέρδη σε πολλαπλούς οικονομικούς δρώντες που φοράνε την προβιά των θεοσεβούμενων. Κι αυτό είναι το σκάνδαλο, όχι η πίστη των ανθρώπων.

Οι δυο νεαρότερες γενιές στη χώρα μας, οι millennials και η genz, πλήττονται τόσο πολύ…