Βασίλης Ρόγγας

Το κείμενο του δικού μας Βασίλη Ρόγγα που δημοσιεύουμε σήμερα με γύρισε πίσω σε παλιές…

«Τα lidl δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα. Φαντάσου τι θα γινότανε αν έμπαινε καθένας να κλέψει και να τον αφήνανε» Το επιχείρημα φαντάζει δίκαιο, λαϊκά αλλά και κανονιστικά. Έχω μαγαζί, διάολε, δε θέλω να με κλέψουν, και, εν πάση περιπτώσει, ζούμε σε ευνομούμενη κοινωνία, δε μπορεί να κάνει ο καθένας ό, τι θέλει. Κι όλος αυτός ο φαινομενικός ορθολογισμός στραπατσάρεται στον τοίχο της πραγματικότητας: η 70χρονη κυρία δεν είχε κλέψει ποτέ πριν κι από τη ντροπή της που την έπιασαν ήθελε να αυτοκτονήσει. Έχουμε πρόβλημα σαν κοινωνίες αν δε μπορούμε να καταλάβουμε πως η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν πρέπει να αγκομαχάνε για να βγάλει το μήνα, να φεσώνονται, να μην πηγαίνουν μια βόλτα, να είναι πάντα μέσα στα νεύρα και το άγχος. Δεν είναι που δεν είναι άριστοι και σίγουρα δεν είναι άχρηστοι. Κανένας δεν ψήνεται να τον προσβάλει ο Χ προϊστάμενος του Χ σούπερ μάρκετ, πολλώ δε μάλλον να του κάνει και μήνυση. Αλλιώς. Στην Ιαπωνία, οι γηραιότεροι άνθρωποι κλέβουν επίτηδες για να τους πιάσουν, να μπουν στη φυλακή έτσι ώστε να έχουν δωρεάν φαγητό, στέγη και παρέα γιατί έχουν εγκαταλειφθεί από το κράτος και τους συγγενείς τους. Εκεί, οι μεγάλοι άνθρωποι πεθαίνουν ολομόναχοι και κανείς δεν το αντιλαμβάνεται, ένα θλιβερό φαινόμενο, τόσο συνηθισμένο. Αποκαλείται «kodokushi», που σημαίνει ο θάνατος της μοναξιάς. Αυτό θέλουμε; Στην Ελλάδα οι παππούδες και οι γιαγιάδες είναι συχνά εργαζόμενοι χωρίς χρήματα, κάνουν τη νταντά, μαγειρεύουν, δίνουν χαρτζιλίκια, πληρώνουν τα δάνεια των παιδιών τους, φιλοξενούν. Τους στύβουμε ή, πιο κομψά, είναι ακόμα χρήσιμοι, ως μη όφειλαν. Η απαίτηση για σοβαρά χρηματοδοτούμενο, συμπεριληπτικό, καθολικό και σύγχρονο κοινωνικό κράτος θα έπρεπε να είναι πάνδημη. Και το κοινωνικό κράτος χτίζεται αργά και απαιτεί τους φόρους μας, δεν είναι λαγός που θα βγει από το καπέλο. Κι ωστόσο δεν είναι αίτημα των πολιτών, διαφεύγει της προσοχής μας γιατί καμιά φορά το θεωρούμε δεδομένο. Για παράδειγμα, ρωτήστε κάποιον καρκινοπαθή πόσο έχουν κοστίσει οι χημειοθεραπείες του. Συνήθως δε γνωρίζει γιατί ήταν δωρεάν, αλλά στοιχίζουν χιλιάδες ευρώ. «Η διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής» δεν είναι ακατάπληπτα λόγια των πολιτικών, φιοριτούρες που γεμίζουν τις οικονομικές σελίδες των εφημερίδων. Είναι αυτό που παθαίνουμε όταν δεν οργιζόμαστε που στα δυο χρόνια πανδημία το ΕΣΥ έχει ενισχυθεί ελάχιστα, που ο κατώτατος μισθός δεν έχει ανέβει, που κόπηκε το δώρο πάσχα των γερόντων, που ιδιωτικοποιήθηκε η επικουρική ασφάλεια, που γεμίσαμε μπάτσους κι όχι πυροσβέστες. Χρειάζεται να ξυπνήσουμε γιατί η επόμενη στάση στο μετρό του χρόνου της χώρας μας φαίνεται να είναι η ανθρωποφαγία.

«Είναι πολλοί οι παράγοντες που οδηγούν όλοι μαζί στην απόρριψη μετά αηδίας της ομοφυλοφιλίας και…

Ο πληθωρισμός δεν είναι 6,2% για όλους κι ας είναι ο μεγαλύτερος εδώ και 25 χρόνια. Η ακρίβεια είναι πολύ μεγαλύτερη για τα κατώτερα εισοδήματα αν συσχετιστεί με τη αναπόφευκτη καταναλωτική δαπάνη για αγαθά όπως στέγαση, τροφή, μετακίνηση, θέρμανση. Στοιχεία περί αυτού παραθέτει ο Μητράκος στο άρθρο του στην Καθημερινή. Ενδεικτικό είναι πως οι διακανονισμοί με τις εταιρείες που παρέχουν ρευμα έχουν πενταπλασιαστεί μέσα σε λίγους μήνες. Και διακανονισμούς δεν κάνει το άνω 20% των εισοδημάτων. Το καταλαβαίνεις πως τίποτα δεν πάει καλά όταν πας λαϊκή, σούπερ μάρκετ, βενζινάδικο. Κι είναι ακόμα πιο επικίνδυνο επειδή οι άνθρωποι αναβάλουν απαραίτητες εξετάσεις, χειρουργεία, τσεκ-απ επειδή δεν περισσεύει τίποτα και γιατί η δημόσια υγεία αφορά σχεδόν αποκλειστικά τον κορονοϊό. Πρέπει να γίνει κατανοητό πως κάθε οριζόντια φορολογική ελάφρυνση (όπως λ.χ. ο ΕΝΦΙΑ πριν λίγες μέρες) ευνοεί πολύ λιγότερο τα υποτελή στρώματα και πολύ περισσότερο τους από πάνω. Δεν πρόκειται απλώς για μειωμένη ενσυναίσθηση από πλευράς της κυβέρνησης, είναι η υλοποίηση ενός συγκεκριμένου σχεδίου που στρατηγικά διαμορφώνει "καταπληκτική ποιότητα ζωής" μόνο για τους πλούσιους.

Ο Fredric Jameson στις «Αρχαιολογίες του μέλλοντος» έχει προσπαθήσει να απαντήσει για την παραγωγή μυθοπλασιών που αντλούν το υλικό τους από το παρελθόν, που είτε ήταν ηρωικό, είτε ήταν μυθικό. Η νοσταλγική αναπαράσταση μιας ζωής όπου οι άνθρωποι μπορούσαν να ζουν χωρίς τις σημερινές έγνοιες, έχοντας άλλες, ανώτερες και βαθύτερες, είναι ο πυρήνας της επιτυχίας τους. Τι κι αν αυτά που περιγράφονται δεν υπήρξαν ποτέ, ούτε και θα είχαν τη δυνατότητα να υπάρξουν; Αυτό ενδυναμώνει ακόμα περισσότερο την ανάγκη για θέασή τους. Δεν μπορούμε να σκεφτούμε, να οραματιστούμε κανέναν μελλούμενο, καλύτερο κόσμο από αυτόν που έχουμε τώρα δα, δε μπορούμε να φανταστούμε την καταστροφή του για χάρη μιας άλλης προοπτικής και έτσι ο φαντασιακός και φανταστικός Παϊσιος μπορεί να μεγαλουργεί. Σε ένα άλλο επίπεδο, το μύθο του τον εξέθρεψε ο ελληνικός στρατός, η εκκλησία, η ελληνική ακροδεξιά. Ο ήρωας γέροντας που έχει παλέψει μέχρι και με έναν Σαολίν στο Άγιο Όρος, συμβολοποιεί τον αγώνα επιβίωσης αυτής της αισθητικής στην καταστατικά άθεη εποχή μας. Κι απ’ την άλλη, η απομάγευση του κόσμου δεν αντικαταστάθηκε από κοινοτικά τελετουργικά που μπορούν να υποστασιοποιούν άλλες συνδηλώσεις, η αποσύνδεση από το άρρητο δεν ευνόησε όσο θα περίμενε κανείς τη δημοκρατία, τον ορθολογισμό. Οι πολιτισμικοί πόλεμοι μαίνονται σε όλο τον κόσμο και συμβολικοί Παϊσιοι αναδύονται ένθεν κακείθεν του πολιτικού συνεχούς. Η σχεδόν πάντα γκροτέσκα όμως παρουσίαση αυτού του μοναχού δημιουργεί κέρδη σε πολλαπλούς οικονομικούς δρώντες που φοράνε την προβιά των θεοσεβούμενων. Κι αυτό είναι το σκάνδαλο, όχι η πίστη των ανθρώπων.

Οι δυο νεαρότερες γενιές στη χώρα μας, οι millennials και η genz, πλήττονται τόσο πολύ…

Ένας ημιμαθής, υποτιθέμενα καπάτσος, κάνει κουμάντα εδώ και χρόνια στην προσπάθεια δεξιάς ιδεολογική ηγεμονίας στην ελληνική κοινωνία. Είναι λογικό, τώρα που αυτό αποτελεί όχι απλώς στρατηγικό στόχο αλλά και συνθήκη που υλικά μπορεί να συμβεί λόγω της ισχυρής αντιπροσώπευσης της δεξιάς σε όλους τους αρμούς της ελληνικής πολιτείας. Η ιδεολογική ηγεμονία της Δεξιάς θέλουν να περάσει μέσα από το σχολείο. Δοκιμές κάνουν με την ηλίθια θεωρία περί αγέννητου παιδιού, της βλακείες της «ελληνικής αγωγής» κι άλλα τέτοια που καταγγέλονται και από τους τομεάρχες παιδείας της αντιπολίτευσης για «πλήθος εταιρειών που κινούνται από την ακροδεξιά αρχαιολαγνεία ως την ανοιχτή προπαγάνδα κατά των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών και των μαθητών» . Κάνουν απόπειρες περαιτέρω διείσδυσης, ψηλαφούν όρια και τρόπους καθιέρωσης εντός του χρονικά ευνοϊκού καθεστώτος ελέγχου του κράτους. Κι αν τώρα αυτά τρώνε τις φάπες που τους αξίζουν επειδή υπάρχει κοινωνική και πολιτική εγρήγορση, δε σημαίνει ότι τα αντανακλαστικά θα είναι πάντα τεντωμένα ενάντια σε τέτοια. Χρειάζεται μια αντιστροφή, μια επίθεση με αυτοπεποίθηση, πάνω στα πραγματικά ζητήματα. Να τελειώσουμε με τα θρησκευτικά και την προσευχή στα σχολεία, με τις εικόνες στις αίθουσες. Φυσικά η Κοινωνιολογία είναι μάθημα που πρέπει να διδάσκεται, εννοείται πως τα μαθήματα Ιστορίας πως πρέπει να σταματήσουν να προάγουν τον εθνικισμό, χρειαζόμαστε αναμορφωμένη Πολιτική Αγωγή. Απαιτείται πλέον να ενσωματωθεί η έμφυλη διάσταση, να οριστεί ως εξόχως σημαντική για να διαπαιδαγωγούνται ενήλικες που θεωρούν δεδομένο τον αλληλοσεβασμό σε συνδυασμό με τη Σεξουαλική Αγωγή. Αλλά και πέρα από αυτά. Στο σχολείο θέλουμε ολοήμερες διαδικασίες, παιδιά που τρώνε εκεί ζεστά γεύματα και έχουν τόπο να ξεκουράζονται και να κοιμούνται, δραστηριότητες που τις πληρώνουν οι γονείς στους ιδιώτες να παρέχονται δωρεάν μετά τα μαθήματα. Αυτές κι άλλες από αυτές είναι προτάσεις που αλλάζουν το ισοζύγιο ανάμεσα στον αφόρητο εθνικισμό του γεωργιάδη και τις συγκαιρινές ανάγκες αλλά και επιθυμίες της πλειοψηφίας των ανθρώπων.

Όποιος θέλει να καταλάβει γιατί συνέβη η δολοφονία του Άλκη στη Θεσσαλονίκη δεν έχει παρά να ακούσει οποιοδήποτε τραγούδι του ΛΕΞ. Περιγράφει με γλώσσα δρομίσια, αυθεντική όλα τα αδιέξοδα των νέων ανθρώπων στη Σαλονίκη των δυτικών συνοικιών, της ανεργίας και της αφραγκίας, της εξάρτησης, της μικρής παραβατικότητας. Η «μουσική για τσόγλανους» γαληνεύει και ταράζει μαζικά τις καρδιές της πιο χαμένης γενιάς στην Ελλάδα. Το 2019 στη συναυλία του στο Θέατρο Πέτρας στην Πετρούπολη δέκα χιλιάδες παιδιά αυτής της γενιάς τραγουδούσαν απ’ έξω όλους του τους στίχους, ενώ τα τραγούδια του στο youtube κάνουν εκατομμύρια views. Ο ΛΕΞ είναι millennial και τραγουδάει για τη genz, οι δυο αυτές γενιές ενώνονται συχνά στη συναισθηματική δομή των κόσμων που δημιουργούν, συχνότερα δυστυχώς στη ματαίωση. Όλες οι εκδοχές που έχουμε εμείς των ριζοσπαστικών πολιτικών, εκτός συγκεκριμένων μερίδων της αναρχίας, είναι πολύ μακριά από το αναπαραστασιακό σύμπαν αυτών των «μη ομιλουσών τάξεων» της κοινωνίας. Δημιουργούν εκ των ενόντων κοινωνικές φούσκες με αναφορά στην ομάδα, το χασίς, τη γειτονιά, το παπάκι. Κοινωνικές ταυτότητες ολοποιητικές, με ανοιχτές μόνο τις πρόνοιες του κλειστού και ιεραρχικού για να αναβλύζουν με έναν κάποιο τρόπο οι απαραίτητες δόσεις συνανήκειν ή αλληλεγγύης. Αιγάλεω, Εύοσμος, Σταυρούπολη, Περιστέρι έχουν δεκάδες χιλιάδες αγρίμια που παράτησαν το σχολείο ή «τελείωσαν» το τεχνικό. Δουλεύουν στην καλύτερη σερβιτόροι, ντελιβεράδες, μηχανικοί αυτοκινήτων, το συχνότερο είναι άνεργοι χωρίς ελπίδα δουλειάς. Αντριλίκι παλιακό κι ολότελα φθαρμένο είναι αξιοδοτημένο θετικά, φαίνεται από τη διαχείριση των παραστάσεων: άγριες φάτσες, επίμονα βλέμματα, σώματα σαν έτοιμα πάντα για μανούρα. Κανένας άλλος Θεός δε μπορεί να διεισδύσει σε αυτές τις φούσκες παρά μόνο ο Θεός της ομάδας. Στην 4, την 7, την 13, την 3 η συντριπτική πλειοψηφία είναι αγόρια κάτω από 28-30, η μαστούρα απλώς κορυφώνεται μέσα στο γήπεδο, ο ενδεχόμενους τσαμπουκάς μετά με τους αντίπαλους φαντάζει σα λογικός. Τριανταπεντάρηδες – σαραντάρηδες αρχηγοί συνδέσμων καθίστανται σύμβολα άξια μίμησης, βολικοί πάτρωνες αξιόποινων πράξεων για χάρη του «εδώ μόνο εμείς». Μια ταυτότητα κενή νοήματος, μιας και όλα τα άλλα έχουν ακόμα λιγότερο νόημα. «Μόνο εμείς» ενάντια σε άλλους που είναι ακριβώς σαν και εμάς, απλώς έτυχε να είναι Άρης, να μένουν στου Χαριλάου. Είμαστε ίδιοι σα τις σταγόνες του νερού, είναι ίδιοι εντελώς με εμάς, αλλά «εδώ μόνος εμείς». Στη Θεσσαλονίκη η ανεργία αυτό το χειμώνα πλησιάζει, αν δεν ξεπερνάει το 40%, στους νέους πάνω από 60%, το μεγαλύτερο ποσοστό από την έναρξη της κρίσης. Χιλιάδες παιδιά, ακόμα και από τα πανεπιστήμια ή εξιδεικευμένοι εργάτες προσπαθούν να φύγουν για Αθήνα ή εξωτερικό. Η πόλη έχει σαπίσει εδώ και χρόνια και πίσω μένουν όσοι δε μπορούν να φύγουν. Τι ακριβώς περιμέναμε να γίνει; Όσα περιγράφονται παραπάνω ανταμώνουν με το βόθρο του ντόπιου πολιτικού συστήματος που ξερνάει εδώ και δεκαετίες εθνικισμό, με αποκορύφωμα την μακεδονομαχική εποποιΐα ενάντια στη Συμφωνία των Πρεσπών. Κι απ΄ την άλλη, το «μια πόλη – μια ομάδα» κάποιοι κάπως το σφυράνε στα αλάνια, κάποιοι που χρησιμοποιούν την κένωση νοήματος για ίδιον όφελος. Αυτοί κι αν είναι μετρ της διαχείρισης συμβόλων. Κάποια στιγμή πρέπει να δούμε τι γίνεται στο γήπεδο, στη νύχτα, στα συνεργεία αυτοκινήτων, στις μεγάλες εργατικές πολυκατοικίες. Να δούμε όντως κι όχι από βάθρο που κανείς δε μας έβαλε να λέμε ότι είναι κακό να είσαι οπαδός μιας ομάδας. Ευτυχώς που υπάρχουν στην κερκίδα και παιδιά άλλης προοπτικής που λένε λόγια και κάνουν πράξεις ενάντια σε όλα αυτά, που συγκροτούν ομάδες φιλίας κι αλληλεγγύης, ακόμα και μεταξύ αντιπάλων. Κάποια στιγμή πρέπει να μιλήσουμε για και με τους από κάτω όχι μοιράζοντας φυλλάδια ή φλεξάροντας ξερολίαση. Κάποια στιγμή χρειάζεται να καταλάβουμε πως ριζοσπαστική πολιτική μπορεί να είναι πολύ σοβαρό να φροντίσουμε να έχουν οι άνθρωποι δουλειά ή να μεταβολιστεί η αγάπη για την ομάδα σε φροντίδα για όλους τους ανθρώπους της ίδιας κοινωνικής τάξης. Καλές οι μεταμοντέρνες αναλύσεις, το παραληρηματικό μουχαμπέτι. Αυτά όμως είναι για το πανεπιστήμιο ή για το μπαρ κι εδώ πεθαίνει κόσμος και μαραίνονται μπουμπούκια που θα μπορούσαν να ανθίζουν.

Η ΝΔ έλεγε τα μύρια όσα για τις ΜΚΟ σε σχέση με το προσφυγικό πριν…

Ο Μητσοτάκης είπε πως θα δημιουργήσει "επιτροπές διαχείρισης που θα φέρουν όλους τους εμπλεκόμενους με πολύ σαφή και ξεκάθαρα πρωτόκολλα στον ίδιο χώρο". 1. Όλα είναι ψηφιοποιημένα οι άνθρωποι αν θέλουν βρίσκονται στον ίδιο εικονικά χώρο. Η κυβέρνηση φαίνεται ότι δεν έχει ενεργοποιήσει ανάλογα εργαλεία ούτε καν κατά τη διάρκεια των κρίσεων. 2. Δε βρίσκονταν δηλαδή στον ίδιο φυσικό χώρο όλοι αυτοί που έπρεπε για έναν χιονιά που είχε προαναγγελθεί εδώ και μια βδομάδα; Δεν ευθύνεται κανείς γι' αυτό; 3. Το "επιτελικό κράτος" έφτιαξε νέο Υπουργείο Πολιτικής Προστασίας εδώ και έξι μήνες. Σε ποιο σημείο έχει φτάσει την ενοποίηση διαδικασιών και διαβουλεύσεων, την δημιουργία πρωτοκόλλων για τις ενέργειες των φορέων το κρατικού μηχανισμού στην κρίση; Από το χιονιά φάνηκε πως το νέο Υπουργείο πήγε κουβά σε όλους αυτούς τους τομείς. Ας ζητηθεί κατάθεση εγγράφων των παραδοτέων και υπό παράδοση σε αυτούς τομείς από την αντιπολίτευση. 4. Οι ενδοκυβερνητικές έριδες για αρμοδιότητες και κύρος είναι ένα από τους λόγους για το μπάχαλο. Τα "ξεκάθαρα πρωτόκολλα" αυτό υπονοούν. 4. Κουβέντα για την απόλυτη ανεπάρκεια του ινφλουένσερ Περιφερειάρχη, ενδεικτικό της κρίσης που σοβεί και πρέπει να καταλαγιάσει για να μην πληχθεί η εικόνα της κυβέρνησης. 5. Ο πρωθυπουργός δε ζήτησε την παραίτηση κανενός υπουργού, γενικού γραμματέα, συμβούλου, διοικητή δημόσιου φορέα. Από πότε έγινε φιλελεύθερη λογική η μη απόδοση ευθύνης ή η διάχυσή της σε όλους εκτός του αρχηγού;