Εδώ και κάποιο καιρό έχουν ξεκινήσει οι προετοιμασίες της «March to Gaza», της ειρηνικής ανθρωπιστικής πρωτοβουλίας αλληλεγγύης στο δοκιμαζόμενο παλαιστινιακό λαό, με τη συμμετοχή πολλών Ελλήνων κι Ελληνίδων. Αυτή η πολύ σημαντική διεθνής πρωτοβουλία έχει στηθεί με στόχο την άρση του αποκλεισμού που έχει επιβάλει το κράτος του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας από ξηρά και θάλασσα. Στις 15 Ιουνίου περισσότεροι από 1.500 ακτιβιστές και ακτιβίστριες από 32 χώρες και 5 ηπείρους θα βαδίσουν από την αιγυπτιακή πόλη Αλ Άρις στα σύνορα της Γάζας.
Η «March to Gaza» έχει αίτημά να ανοίξει επιτέλους το πέρασμα της Ράφα και να φτάσει η ανθρωπιστική βοήθεια στα εκατομμύρια των Παλαιστινίων που λιμοκτονούν. Γύρω στα 20 άτομα μέχρι στιγμής έχουν οργανωθεί ώστε να φτάσουν στην Αίγυπτο και να συμμετάσχουν στην πορεία ενάντια στον αποκλεισμό.
Ο Αντώνης Φάρας, μέλος της αποστολής, είπε «Στο Κόκκινο»: «Όλοι σκεφτήκαμε τον κίνδυνο. Δεν είναι δράση αποκλειστικά για σούπερ ήρωες ή για ανθρώπους που είναι φτιαγμένοι διαφορετικά. Θέλουμε όσο το δυνατόν περισσότεροι να συμμετέχουν και να ενισχύουν τις δράσεις». H Κλεονίκη Αλεξοπούλου, πέρα από γνωστή στο κοινό της Εποχής, είναι συντονίστρια της ελληνικής αποστολής στη Γάζα. Στη λίγη ώρα που μίλησε στο δελτίο του Star πρόλαβε να πει: «Χιλιάδες παιδιά πεθαίνουν από έλλειψη φαρμάκων και λιμό. Ζητάμε τουλάχιστον να μη μας εμποδίσουν».
Λίγες μέρες πριν από αυτό, το ΚΚΕ, σε μια ετερόδοξη πολιτικά κίνηση γι’ αυτό το κόμμα-φρούριο όπως το έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια, προέτρεψε όλη τη δημοκρατική κοινοβουλευτική αντιπολίτευση να υπογράψει κοινή δήλωση. Όλες οι Κοινοβουλευτικές Ομάδες (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΝΕΑΡ, Πλεύση Ελευθερίας) υπέγραψαν μια πολύ καλή ανακοίνωση που κατακεραύνωνε την ελληνική κυβέρνηση για τη στάση της, ενώ απαιτούσε «να διακοπεί η στρατιωτική συνεργασία με το Ισραήλ».
Χθες η Νέα Αριστερά, με έναν ακτιβισμό υψηλού συμβολισμού, όπως αξίζει στην υπόθεση της γενοκτονίας στη Γάζα, προσπάθησε να κρεμάσει μια μεγάλη παλαιστινιακή σημαία από το Βράχο της Δημοκρατίας, την Ακρόπολη. Τα μέλη της εμποδίστηκαν, προσήχθησαν και, εν τέλει, αφέθησαν ελεύθερα.
Εδώ και μέρες η συλλογικότητα «Μαχαλάς Μεταξουργείου», σε συνεργασία με τα μαγαζιά της περιοχής, ράβουν παλαιστινιακές σημαίες. Κάθε λίγες μέρες, σε ένα διαφορετικό εστιατόριο-κουτούκι –από τα καλά όχι εκείνα που πηγαίνουν οι πλούσιοι εισβολείς της γειτονιάς– τα ανοιχτά εργαστήρια ραπτικής του «Μαχαλά» ράβουν το σύνθημα: «Η γειτονιά έχει πάρει θέση, εσύ;»
Ακόμα και το μάζεμα κάποιων αρκετών χιλιάδων ανθρώπων στο κέντρο της Αθήνας μέσα σε μια ημέρα, έπειτα από το κάλεσμα της Παλαιστινιακής Παροικίας Ελλάδος, ήταν ιδιαίτερα εμψυχωτικό για όλα τα υποκείμενα που στη χώρα μας αναλογίζονται το καθήκον τους σε σχέση με τη γενοκτονία.
Τέλος, καθόλου ασήμαντη δεν ήταν η «Κοινή Έκκληση 101 Οργανώσεων της Κοινωνίας των Πολιτών» για την προστασία του άμαχου πληθυσμού στην Παλαιστίνη. Οι οργανώσεις απευθύνουν έκκληση στην ελληνική κυβέρνηση και στο κοινοβούλιο να αναλάβουν άμεση και ουσιαστική δράση για την προστασία του άμαχου πληθυσμού στην Παλαιστίνη: «Ο άμαχος πληθυσμός δεν μπορεί να βρει πουθενά ασφαλές καταφύγιο, οι ασθενείς καταδικάζονται σε θάνατο, το δικαίωμα στο άσυλο είναι ανύπαρκτο, οι επανενώσεις των οικογενειών είναι ουσιαστικά αδύνατες και οι άδειες εξόδου για ιατρικούς λόγους είναι απειροελάχιστες».
Χρειάζονται κι άλλα από αυτά. Είναι λίγα, αν και είναι περισσότερα από πριν.
Ένας λαός γονατίζει κάτω από μια αδιανόητη δύναμη πυρός που μετατρέπεται σε βαρβαρότητα που κάθε μέρα, κάθε ώρα, επιτείνεται.
Ούτε η Ακρόπολη δεν χωράει να συμβολίσει τον αναστεναγμό που πρέπει από κοινού να βγει από πολλές ανάσες που θα συγκεντρωθούν μαζί.
Χιλιάδες μέτρα πανιά ας ραφτούν για να γεμίσουν τα μπαλκόνια στις πόλεις, στα χωριά, στα νησιά, στα βουνά, στα σύμβολα και τα μνημεία επάνω.
Οι απαιτήσεις για τερματισμό της γενοκτονίας, για στροφή της στάσης της ελληνικής κυβέρνησης να γίνουν λόγια σε φίλους, σε συναδέλφισσες, σε γείτονες, για να πειστούν να ανταμώσουμε στην επόμενη δράση.
Κάθε καλλιτέχνης που καταλαβαίνει τι συμβαίνει να προσφέρει τις δεξιότητές της στο σκοπό, κάθε γραφιάς με την πένα του, κάθε αθλήτρια με το σθένος της.
Στη Γάζα χάνονται κάθε μέρα τουλάχιστον όσα παιδιά χάθηκαν στα Τέμπη, ίσως και πολλά παραπάνω.
Ας συγκλίνουμε κι άλλο, ας ενωθούμε κι άλλο, ας τρέξουμε κι άλλο.
Ο Αντόρνο είχε γράψει κάποτε περίπου πως «το να γράφει κανείς ποίηση μετά το Άουσβιτς είναι πράξη βαρβαρότητας».
Αν αφήσουμε τη γενοκτονία της Γάζας εμείς, δεν θα το φέρουμε βάρος σε όλη μας τη ζωή; Κι ας αφήσουμε τους εαυτούς ή το σώσιμο της ψυχής μας, την ηθική σκοπιά.
Αν περάσει αυτό το Άδικο, τότε το Κακό νικά, παίρνει μπόι, φτιάχνει περάσματα να έρθει, να απλωθεί παντού.
