Αναδημοσιεύσεις

Η Ελλάδα πραγματοποίησε την υψηλότερη άμεση δαπάνη για τη στήριξη της οικονομίας έναντι της πανδημίας μεταξύ των χωρών της ευρωζώνης χωρίς να επιτύχει αντίστοιχες υψηλές επιδόσεις στην αναπλήρωση του απολεσθέντος εισοδήματος. Καθοριστικός παράγων για την αποτελεσματικότητα των δαπανών που πραγματοποίησε κάθε χώρα είναι η ποιότητα της διακυβέρνησης. Οσο πιο αποτελεσματική είναι η λειτουργία του κράτους και των θεσμών τόσο λιγότερες δαπάνες απαιτούνται για να επιτευχθεί ένα αποτέλεσμα. Σύμφωνα με τη World Bank, η Ελλάδα έχει τον χαμηλότερο δείκτη αποτελεσματικότητας διακυβέρνησης. Αυτό ίσως εξηγεί γιατί, παρά την πρωτιά στις υψηλές δαπάνες, η ύφεση ήταν στη χώρα μας από τις υψηλότερες, όπως και το επίπεδο αναπλήρωσης του απολεσθέντος εισοδήματος χαμηλό, χωρίς βέβαια να παραβλέπονται οι πολιτικές επιλογές των κυβερνώντων. Παραδείγματα: Οι εργαζόμενοι που ήταν σε αναστολή δηλώνονταν τον επόμενο μήνα της αναστολής, με αποτέλεσμα να είναι αδύνατος ο έλεγχος, και στις περιπτώσεις που τυχόν εργάζονταν ενώ δηλώνονταν σε αναστολή, τα οικονομικά οφέλη από την αποζημίωση και τις ασφαλιστικές εισφορές θα τα επωφελείτο ο εργοδότης. Τις «ιδιαιτερότητες» της ελληνικής περίπτωσης φωτίζει ένα δοκίμιο εργασίας του Ελληνικού Δημοσιονομικού Συμβουλίου (ΕΔΣ) με τίτλο «Διερεύνηση των προσδιοριστικών παραγόντων των δαπανών Covid-19 στην Ελλάδα και στην ευρωζώνη». Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΔΝΤ που επεξεργάστηκαν οι μελετητές, οι άμεσες δαπάνες της χώρας μας για τη στήριξη της οικονομίας της, σε τομείς πλην της Υγείας, ανέρχονται σε 10,7% του ΑΕΠ της, ποσοστό που αφήνει δεύτερη τη Γερμανία με 9,8% του ΑΕΠ. Παρ’ όλα αυτά, τα στοιχεία της Eurostat που επεξεργάστηκαν οι μελετητές του ΕΔΣ δείχνουν ότι δεν εξασφάλισε υψηλό ποσοστό αναπλήρωσης της απώλειας εισοδήματος. Το αντίθετο μάλιστα! Σύμφωνα με τη μελέτη του ΕΔΣ, το ποσοστό αναπλήρωσης ήταν μόλις 41,2%, που τοποθετεί τη χώρα μας στην 11η θέση μεταξύ των 19 της ευρωζώνης, καίτοι πρώτη στις δαπάνες, και στη 16η μεταξύ των 27 της Ε.Ε. Αυτά τα συγκριτικά στοιχεία και μόνον, μεταξύ της υπερβολικής δαπάνης και του πενιχρού αποτελέσματος αναπλήρωσης του απολεσθέντος εισοδήματος, αποδεικνύουν ότι η δαπάνη κατευθύνθηκε προς την κοινωνία κατά τρόπο άνισο ευνοώντας προφανώς κάποιες κοινωνικές ομάδες. Οι στρεβλώσεις που προαναφέρθηκαν επιβεβαιώθηκαν με αδιαμφισβήτητο τρόπο με τα πλεονάζοντα ποσά. Μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ, η Ελλάδα καταλαμβάνει τη δεύτερη θέση μετά τις ΗΠΑ σε ό,τι αφορά τις υπερβάλλουσες καταθέσεις ως ποσοστό του ΑΕΠ - σε σύγκριση με αυτές που θα ήταν χωρίς την πανδημία. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Τραπέζης της Ελλάδος, από την αρχή της πανδημίας, τον Μάρτιο του 2020, μέχρι τον Μάρτιο του 2021 οι καταθέσεις των νοικοκυριών αυξήθηκαν κατά 12,5 δισ. ευρώ και των επιχειρήσεων του μη χρηματοπιστωτικού τομέα κατά 10 δισ. ευρώ, δηλαδή συνολικά 22,5 δισ. ευρώ. Συνολικά η αύξηση των καταθέσεων ήταν 14% ενώ σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ η καταναλωτική δαπάνη υποχώρησε μόνον κατά 5,5% το 2020. Ενα άλλο αποδεικτικό στοιχείο είναι η αύξηση της ζήτησης ακινήτων προς πώληση στην Αττική το πρώτο φετινό τετράμηνο κατά 65,2% και κατά 61% στην υπόλοιπη χώρα έναντι του πρώτου τετραμήνου του 2020 που δεν επηρεάστηκε ιδιαίτερα από την πανδημία. Η αύξηση στη ζήτηση ακινήτων προς πώληση στην Αττική διαδέχτηκε τη μείωση κατά 7,5% που είχε καταγραφεί το πρώτο τετράμηνο του 2020 έναντι του 2019. Και όλα αυτά με την κοινωνία και την αγορά το πρώτο τετράμηνο του 2021 σε κατάσταση λοκντάουν. Η μεγάλη αύξηση των καταθέσεων και η εκτόξευση της ζήτησης αγοράς ακινήτων αποδεικνύουν ότι τα ποσά δεν δόθηκαν σε κοινωνικές ομάδες που τα είχαν ανάγκη διότι διαφορετικά δεν θα πλεόναζαν. Διατέθηκαν κατά ασύμμετρο τρόπο στην κοινωνία με αποτέλεσμα κοινωνικές ομάδες που βρέθηκαν στο απυρόβλητο των ενισχύσεων της πανδημίας ή πήραν «ψίχουλα» να πνέουν τα λοίσθια, ενώ η ανεργία και η μετανάστευση των νέων παραμένουν τα κυρίαρχα προβλήματα της χώρας.

Ποια είναι τα δύσκολα; Αυτά που παρακολουθούμε να γίνονται στην Πολωνία ή την Ουγγαρία. Την εκ νέου ποινικοποίηση των αμβλώσεων, λες και γυρίσαμε στη δεκαετία του 1970 και πρέπει να βγούμε πάλι στους δρόμους για να ανακτήσουμε τον έλεγχο πάνω στο σώμα μας, τον οποίο διεκδικούν με μανία η πατριαρχία, η Εκκλησία ή/και οι αυταρχικές νεοδεξιές κυβερνήσεις. Την ευθεία αμφισβήτηση του κολάσιμου της έμφυλης βίας. Τη μεγάλη αντεπίθεση σε όλα τα νομικά επιτεύγματα για την ισότητα των φύλων των τελευταίων δεκαετιών, έστω κι αν αυτά δεν εφαρμόζονται ικανοποιητικά. Η Ουγγαρία, άλλωστε, δεν είναι τόσο μακριά από την Ελλάδα. Αυτό φάνηκε με τον νόμο για τη συνεπιμέλεια - αυτόν που επικαλείται ήδη ο γυναικοκτόνος των Γλυκών Νερών για να αποκτήσει την επιμέλεια του παιδιού του. Φάνηκε και με το άθλιο συνέδριο περί γονιμότητας, όπως την αντιλαμβάνονται οι παπάδες και οι γιατροί -υπό την αιγίδα της Προέδρου της Δημοκρατίας και με τη συμμετοχή του μισού υπουργικού συμβουλίου-, που ευτυχώς ακυρώθηκε. Γι’ αυτό και απαιτείται επαγρύπνηση από τις γυναίκες και τα κορίτσια, ώστε να μην χρειαστεί να δώσουμε ξανά τις μάχες του προηγούμενου αιώνα. Κάποιες το κατάλαβαν αμέσως και έσπευσαν μέσα στη ζέστη του πρώτου εορταστικού τριημέρου μετά την καραντίνα να διαδηλώσουν στο Σύνταγμα ότι “Η πατριαρχία δολοφονεί”. Και να απαιτήσουν, ως ελάχιστο φόρο τιμής προς τα θύματα, την ένταξη του όρου “γυναικοκτονία” στον νομικό και ευρύτερα στον δημόσιο λόγο.

Αναρωτιόμαστε, με τα πολυπληθή γραφειοκρατικά, πελατειακά σχήματα και ένα ιδιόμορφο εκπαιδευτικό "κηφηναριό" που προοιωνίζονται οι ρυθμίσεις της κυβέρνησης πόσοι θα απομένουν στα σχολεία ως εκπαιδευτικοί της πράξης, με πλήρη καθήκοντα. Στο μεγαλύτερο μέρος τους θα είναι οι κακοπληρωμένοι αναπληρωτές των ελαστικών μορφών απασχόλησης, αφού η κυβέρνηση θα προσλαμβάνει με το σταγονόμετρο μόνιμο εκπαιδευτικό προσωπικό. Μεγάλο μέρος των μόνιμων εκπαιδευτικών, προορίζονται, να πάρουν μέρος σε αυτό το θλιβερό "αλισβερίσι" για απαλλαγή από μέρος των καθηκόντων τους και κυνηγητό μορίων με κριτήριο την αφοσίωσή τους στον διευθυντή-αφέντη, που με τη σειρά του θα υποτάσσεται στον παλαιού τύπου επιθεωρητή - "δερβέναγα". Ενώ, τα κρίσιμα πόστα των Διευθυντών Εκπαίδευσης και των Περιφερειακών Διευθυντών θα καλύπτονται από "ημετέρους" που θα επιλέγει επιτροπή ορισμένη από τον εκάστοτε υπουργό Παιδείας. Ούτε λόγος πουθενά για Υπηρεσιακά Συμβούλια, σύμφωνα με τις πληροφορίες που υπάρχουν, ενώ, τώρα γίνεται ακόμη πιο κατανοητός ο λόγος που ΝΔ-ΚΙΝΑΛ μονοπώλησαν τις θέσεις στο ΑΣΕΠ, το οποίο προβλέπεται να έχει συμμετοχή στην επιλογή στελεχών.   Μετά από όλα τα παραπάνω μόνο ως κακόγουστη φάρσα και άσκηση υποκρισίας και θράσους μπορεί να  αντιμετωπιστεί η πρόσκληση διαλόγου που απηύθυνε η υπουργός Παιδείας.  Ο διάλογος με την εντυπωσιοθηρία, την υποκρισία, την προκλητική αλαζονεία και την πολιτική απρέπεια που εκπροσωπεί η κυρία Κεραμέως είναι εξαρχής άγονος και ναρκοθετημένος και άνευ σημασίας.   Αντίθετα, είναι επιβεβλημένος ο διάλογος  στην κοινωνία, με τους εκπαιδευτικούς, τη νεολαία, τις πολιτικές οργανώσεις, τα κινήματα και τα συνδικάτα, όλους αυτούς που περιφρονεί και αντιμάχεται η εκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης.   Οι πολιτικές δυνάμεις και ειδικά η Αριστερά που εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ό, τι έχουν  να πούν για το νομοσχέδιο θα το πουν  εκεί που αρμόζει. Στο Κοινοβούλιο, στους δρόμους του αγώνα για την ανατροπή της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής της κυβέρνησης Μητσοτάκη, στις αίθουσες και στα αμφιθέατρα όπου ακονίζεται ο νους και χτυπά η καρδιά της νέας γενιάς.

Τα «σπαστά ελληνικά» που «μιλούσαν οι φονιάδες και ληστές», σύμφωνα με το παραμύθι που έγραψε, σκηνοθέτησε και παράστησε μπροστά στην κάμερα ο πιλότος Χαράλαμπος Αναγνωστόπουλος, ήταν η «εξήγηση» που ήθελαν ν’ ακούσουν οι συντριπτικά περισσότεροί μας. Για να ησυχάσουμε. Να συνεχίσουμε να κοιμόμαστε περήφανοι. Δεν ήταν δύσκολο να το ξέρει αυτό ο πιλότος. Στα τριάντα του χρόνια δεν μπορεί παρά να γνώριζε ποια σενάρια είναι δημοφιλή, ποια συγκινούν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αλλά και τις διωκτικές αρχές. Διάλεξε το καταλληλότερο και η άδεια, στυγνή ψυχή του το υπεράσπισε καλύτερα και από οποιονδήποτε «γνωστό ποινικολόγο». Θα συγχάρηκε σίγουρα τον εαυτό του μαθαίνοντας πως η Αστυνομία επικήρυξε με 300.000 ευρώ κάποια φαντάσματα που μιλούν «σπαστά ελληνικά» ή ακούγοντας πως «οι δράστες είναι πιθανότατα σεσημασμένοι Γεωργιανοί, αν και οι Αρχές δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο να είναι Αλβανοί». Και τώρα; Τώρα σηκώθηκαν τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι. Με ανεπίτρεπτη αλαζονεία –ή απλώς αβυσσαλέα αφέλεια– η Κοινότητα της Γεωργιανής Διασποράς «εκφράζει τη μεγάλη της λύπη για την κάλυψη των γεγονότων από τα ΜΜΕ», καταγγέλλει ότι ένας συμπατριώτης τους διαπομπεύτηκε αλλά και βασανίστηκε για να ομολογήσει ένα έγκλημα που δεν διέπραξε και δηλώνει πως «αναμένει από τα ελληνικά ΜΜΕ να επανορθώσουν για τον επαναλαμβανόμενο δημόσιο διασυρμό της γεωργιανής κοινότητας στην Ελλάδα». Ας αναμένει. Οι Αλβανοί, πολύ πιο κακομαθημένοι, διαμηνύουν διά της Κοινότητάς τους ότι δεν αναμένουν απλώς επανόρθωση αλλά «δημόσια συγγνώμη για τη χρόνια διαπόμπευση και της δικής τους κοινότητας». Ας αναμένουν. Μα πού ζουν οι άνθρωποι; Τόσα χρόνια στα μέρη μας, κι ακόμα δεν έχουν αντιληφθεί ότι η συγγνώμη, και μάλιστα η δημόσια, δεν είναι συστατικό της εξαίρετης κουλτούρας μας; Δεν έχουν αντιληφθεί ότι εδώ τα ΜΜΕ έχουν πάντα δίκιο, και πρωτίστως όταν πέφτουν σε κραυγαλέα αμαρτήματα; Και θέλουν έπειτα να τους δοθεί υπηκοότητα; Ε ρε Μάκης Βορίδης που τους χρειάζεται.

Πανελλαδικό συλλαλητήριο διοργανώνεται το Σάββατο στην Αθήνα από το Πανελλαδικό Δίκτυο συλλογικοτήτων ενάντια στην εμπορευματοποίηση της ενέργειας και στον «μύθο της πράσινης ανάπτυξης». Η δράση έρχεται σε μια περίοδο που σηματοδοτείται από τη βίαιη απολιγνιτοποίηση και την έξαρση κατασκευής νέων μονάδων ηλεκτροπαραγωγής.

Ο κ. Μητσοτάκης, είτε δεν θέλει, είτε δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί αυτή την ευνοϊκή, για τη χώρα μας, συγκυρία. Με τα μέχρι στιγμής δεδομένα, φαίνεται ότι αυτό που προσδοκά, είναι, απλώς, να αποφύγει, για ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα μια νέα κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν αποτελεί έκπληξη: είναι απόρροια της γραμμής της ακινησίας και της αναβλητικότητας, που χαρακτηρίζει εδώ και χρόνια την εξωτερική πολιτική της ΝΔ. Δίπλα σε αυτά, πρέπει να προσθέσουμε και τον φόβο των εσωκομματικών αντιδράσεων. Είναι ακόμα νωπή η φράση «κανένας διάλογος με πειρατές», η οποία εκφράζει τον Α. Σαμαρά και τους συν αυτώ. Όμως, μόνο με έναν ουσιαστικό διάλογο, βασισμένο στο διεθνές δίκαιο μπορεί να επιτευχθεί η ειρήνη, η συνεργασία, η σταθερότητα και οι σχέσεις καλής γειτονίας. Γι’ ’αυτό, το ευνοϊκό momentum για την έναρξη μιας αμοιβαία επωφελούς σχέσης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, δεν πρέπει να χαθεί. H ευκαιρία της επικείμενης Συνόδου Κορυφής δεν πρέπει να χαθεί. Ο κ. Μητσοτάκης οφείλει να το αντιληφθεί, να εγκαταλείψει έγκαιρα τη γραμμή της χρονοτριβής και της αδράνειας,να σταματήσει την υπαγωγή της εξωτερικής πολιτικής στο εσωκομματικό παίγνιο της ΝΔ. Ειδάλλως, μπορεί να περάσουμε, μεν, ένα ήσυχο καλοκαίρι, αλλά όταν αποκρυσταλλωθούν οι αμερικανοτουρκικές και ευρωτουρκικές σχέσεις, τίποτα δεν θα έχει λυθεί, και η Τουρκία μπορεί να επιστρέψει στην προηγούμενη τακτική, αυτή των προκλητικών κινήσεων.

"...οι Βορίδειες απόψεις για την απόκτηση Ιθαγένειας δεν μπορεί παρά να είναι ως ανωτέρω: διχαστικές, στη γραμμή Εμείς – Άλλοι, διανθισμένες με μύθους εθνικού ιστορικού μεγαλείου. Προεκτείνοντας δε το Εμείς – Άλλοι στο δίπολο Αριστερά – Δεξιά, η απανθρωποποίηση μέρους του λαού που εκπροσωπεί γίνεται προφανής. Η δε ιδιοκτησιακή σχέση με τις καρέκλες των υπουργείων όπου χρημάτισε, δικαιολογείται: του ανήκουν διότι μόνον αυτός και οι συν αυτώ το αξίζουν. Χρησιμοποιεί έτσι, την ιστοσελίδα του ΥΠΕΣ για προσωπική προβολή ανερυθρίαστα. Αλλά και οι λοιπές πολιτικές της ακροφιλελεύθερης κυβέρνησης είναι σε παρόμοια γραμμή. Η Χατζηδάκειος φιλοσοφία, ας πούμε, στα εργασιακά, με τη νέα δουλοκτητική σχέση που επιβάλλει στους εργαζόμενους ή η Χρυσοχοϊδειος, με την καταστολή και το, σύμφωνα με καταγγελία, ανελέητο ξύλο για να εμπεδωθεί η κατασκευή του “μετανάστη – φονιά”, ή η επιχειρούμενη ιδεολογική αντιμεταρρύθμιση αναφορικά με τη μητρότητα και τις έμφυλες σχέσεις, ένα πράγμα φέρνουν στο νου: τη ρήση του Μαξ Χορκχάιμερ “…όποιος δεν θέλει να μιλήσει για τον καπιταλισμό δεν πρέπει επίσης να μιλάει και για τον φασισμό…”. Και κρούει τον κώδωνα, πως ίσως το Άουσβιτς δεν ήταν μια κατάσταση παρεκτροπής αλλά μια φυσική συνέπεια του καπιταλιστικού πολιτισμού."

Απευθύνει ερώτημα ως προς τη βάση εισαγωγής η δημοσιογράφος- τυμβωρύχος της ενημέρωσης στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης: «δεν είναι για σας πρόβλημα ότι αυτός που γράφει 17 στις πανελλήνιες θα ήταν συμφοιτητής με αυτόν που έγραψε 2;» Η απάντηση: «πρόβλημα είναι ότι αυτός που γράφει 2 πηγαίνει σε ένα ιδιωτικό κολλέγιο και παίρνει πτυχίο ισότιμο με εκείνον που έγραψε 17». Η απάντηση αποδομεί πλήρως το αφήγημα της «αριστείας» και της «αξιοκρατίας»- αφηγήματα που, σε συνδυασμό με την «ατομική ευθύνη», αποτελούν τα θεμέλια του  νεοφιλελευθερισμού. Με δεδομένο ότι δεν μπορεί να ανατραπεί το προφανές απλά αποσιωπάται.  Το κυρίαρχο μιντιακό σύστημα  θα επαναλαμβάνει όποτε και όσο χρειαστεί τα ίδια, ώστε να εμπεδώνονται: «δεν είναι δυνατόν να γράφεις 2 και να περνάς στο πανεπιστήμιο» και φυσικά το ερώτημα για τον απόφοιτο που πληρώνοντας πήρε άριστα από το κολλέγιο, έχοντας γράψει χαμηλό βαθμό στις πανελλήνιες ποτέ δεν θα τεθεί   (μα ποτέ!) από κάποια άλλη/άλλο  τυμβωρύχο της ενημέρωσης στην  υπουργό Παιδείας ή  στον Μωυσή. Ούτε κανένας θα επισημάνει ότι τα κολλέγια δεν ελέγχονται από καμία δημόσια υπηρεσία για το επίπεδο των μορφωτικών υπηρεσιών που προσφέρουν(;). Ούτε κανένας θα επισημάνει ότι καταργήθηκαν οι ελάχιστες ευνοϊκές διατάξεις  για τους απόφοιτους των εσπερινών λυκείων που έδιναν πανελλήνιες. Και πάει λέγοντας.... Υπάρχει απάντηση; Πολιτική δεν σημαίνει περιγραφή της πραγματικότητας, αλλά οι προσπάθειες για να αλλάξει η πραγματικότητα. Ότι η κυρίαρχη πληροφόρηση ανήκει στα χέρια της οικονομικής ελίτ το γνωρίζουμε πια εδώ και δεκαετίες. Οι κύριοι Μαρινάκης, Αλαφούζος, Σαββίδης, Βαρδινογιάννης κλπ  δεν θα αλλάξουν τη στάση τους εφόσον υπάρχει δομική σύγκρουση συμφερόντων –αν πάψει να υπάρχει σύγκρουση, εννοείται ότι κάτι δεν κάνουμε εμείς καλά. Απαιτούνται λοιπόν δίκτυα αντιπληροφόρησης που να απευθύνονται όμως όχι μόνο στους «δικούς» μας, αλλά να μπορούν να φτάσουν και στους «υπόλοιπους», τους εν δυνάμει ταξικά συμμάχους μας. Μέσα από τέτοια δίκτυα θα ξαναμιλήσουμε για τις πανελλήνιες,  για την παραπαιδεία που τις συνοδεύει, για ένα  λύκειο που θα επιδιώκει τη κριτική μόρφωση και όχι το τσάκισμα του εφηβικού χαμόγελου, για την καταργημένη κοινωνιολογία, έχουμε να τους πούμε πολλά και πρέπει να τους κάνουμε συνομιλητές, (δηλαδή πρέπει και να τους ακούσουμε).

Η αντίληψη της κλειστής και οχυρωμένης Ευρώπης είναι που θέλει να φέρει και το νέο Σύμφωνο για τη Μετανάστευση και το  Άσυλο, αγνοώντας βασικές αξίες της, όπως η αλληλεγγύη και η αναλογικότητα. Για τη δε κυβέρνηση θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια τη χώρα στο να καταδικαστεί στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ενώ κλείνει την πόρτα σε έναν μεγάλο αριθμό προσφύγων που προέρχονται από εξαιρετικά ταραγμένες περιοχές. Κι αν αυτό είναι κάτι που ικανοποιεί τον «δυτικό τρόπο ζωής» του Μ. Σχοινά και του (επι)λεκτικού ανθρωπισμού, είναι σίγουρο ότι δεν προσφέρει καμία λύση στη διαχείριση ενός σύνθετου και πολυεπίπεδου ζητήματος, ενώ προσβάλλει κατάφωρα τον ελληνική λαό και την αλληλεγγύη του εν μέσω κοινωνικών κρίσεων όλα αυτά τα χρόνια.

Οπως επισημαίνει ο διευθυντής έρευνας κλαδικών αναλύσεων στο Xerfi, Olivier Passet, «το μόνο που μπορούμε να δούμε είναι ότι τα χρήματα θα μεταφερθούν μαζικά σε ψηφιακούς παίκτες, που δεν είναι Ελληνες, στους παραγωγούς ανεμογεννητριών που θα εισβάλουν στα νησιά, που δεν είναι Ελληνες, σε σιδηροδρομικές μεταφορές, που αγοράστηκαν από τους Ιταλούς, σε αεροδρόμια που αγοράστηκαν από Γερμανούς. Ψάχνουμε για το περίγραμμα προβληματισμού για έναν τομέα, αλλά δεν μπορούμε να το βρούμε. Τίποτα συστημικό, τίποτα που να πιστεύεται ότι θα ενεργοποιεί πραγματικά την προσφορά σε τοπικές δεξιότητες. Αν αναζητήσουμε τη λέξη τουρισμός σε αυτό το σχέδιο, βρίσκουμε ψηφιακές επενδύσεις για εθνικούς οργανισμούς, υποδομές για μαρίνες και πρόσβαση για άτομα με ειδικές ανάγκες στις παραλίες, με άλλα λόγια τσιμέντο, όπως αυτό που μόλις κάλυψε το προαύλιο του Παρθενώνα. Τα χρήματα πρέπει να κινητοποιήσουν την κερδοφορία της ιδιωτικής σφαίρας. Και το κερασάκι στην τούρτα, αν ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στα 12,7 δισεκατομμύρια δάνεια που πρέπει να ενισχύσουν και να επιταχύνουν το σχέδιο, λέγεται ότι αυτά μπορεί να είναι μόνο βάσει συγχρηματοδότησης δημόσιου - ιδιωτικού τομέα, αποκλειστικά αφιερωμένα στον ιδιωτικό τομέα με μοναδικά κριτήρια την κερδοφορία, χωρίς επιπτώσεις στο κράτος. Γιατί η δημόσια υποστήριξη πηγαίνει σε έργα άμεσης κερδοφορίας χωρίς κριτήρια κοινού ενδιαφέροντος;» (‘La Grèce, archétype des aberrations du plan de relance européen’ 12-5-2021). Και συνεχίζει: «Αυτό το από πάνω προς τα κάτω εφήμερο σχέδιο είναι συμπτωματικό για το τι μπορεί να κάνει η Ευρώπη. Η χρηματοδότηση καταλήγει αναπόφευκτα στην ενίσχυση των παικτών που ήδη υπάρχουν στις πλουσιότερες χώρες, χωρίς πραγματικό σχεδιασμό για την ενίσχυση της παραγωγικής βάσης των πιο καθυστερημένων περιφερειών».