Γιώργος Ψυχογιός

Η πολιτική του Υπουργείου Μετανάστευσης και Ασύλου για την επόμενη χρονιά θα είναι αυτή που καταγράφεται στην πρόσφατη ντροπιαστική για τη χώρα μας Έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης. Απαξίωση της διεθνούς νομιμότητας και της έννοιας του κράτους δικαίου, παθητική και ενεργητική αποτροπή που θέτει σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές, «ανοσία της αγέλης» για πρόσφυγες και εργαζόμενους στις δομές φιλοξενίας, καλλιέργεια κοινωνικού αυτοματισμού που στρέφει τις τοπικές κοινωνίες απέναντι σε πρόσφυγες και μετανάστες, κανένα σχέδιο για την ένταξη, μόνο αστεγία στις πλατείες και ανέχεια για όλους, ιδιωτικοποίηση δομών και υπηρεσιών του Υπουργείου. Αλλά για όλα αυτά δεν μένουμε έκπληκτοι, άλλωστε οι μόνοι για τους οποίους φαίνεται πραγματικά να νοιάζεται ο Υπουργός είναι το ακροδεξιό ακροατήριο που ταΐζει με τη ρητορική και τα κομμένα στοιχεία του, αλλά και οι διάφοροι ανάδοχοι εργολάβοι στους οποίους «χαρίζει» δημόσιο χρήμα, πότε με τον έναν και πότε με τον άλλο τρόπο. Δεν θα τους το επιτρέψουμε. Θα μας βρίσκουν πάντα μπροστά τους εντός κι εκτός Βουλής με δυναμικό τρόπο, για να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπεια όλων αλλά και τις θυσίες του ελληνικού λαού που με τόσο κυνικό τρόπο κατασπαταλούν για να εξαργυρώσουν τα γραμμάτια τους.

Όμως, πέρα από τις κατάφορες αδικίες, που δημιουργεί ο νέος πτωχευτικός κώδικας, έχει και απώτερο σκοπό. Είναι ενταγμένος στο μοντέλο νεοφιλελεύθερης οικονομίας, που προτείνει η έκθεση Πισσαρίδη. Θέλει να βγάλει από το κάδρο τους αυτοαπασχολούμενους και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ώστε να επιβιώσουν και να ενδυναμωθούν οι λίγοι και δυνατοί, μέσα από διαδικασίες επιθετικών εξαγορών και συγχωνεύσεων. Από το νέο κώδικα δεν μένουν αλώβητοι οι εργαζόμενοι μιας και πλέον θα μπορούν ν’ απολύονται χωρίς την καταβολή αποζημίωσης. Αν επαληθευτούν οι εκτιμήσεις για 100.000 μικρές επιχειρήσεις, που θα κλείσουν μέχρι το τέλος του χρόνου, ακόμα και το 1/3 ν’ αφορά τη διαδικασία του νέου πτωχευτικού κώδικα, πρακτικά θα σημαίνει ότι τουλάχιστον 30.000 εργαζόμενοι θα βρεθούν απολυμένοι χωρίς αποζημίωση στο επόμενο διάστημα. Από πλευράς μας ως αξιωματική αντιπολίτευση, καταθέσαμε πριν λίγες μέρες σχετική τροπολογία με αυξημένα εισοδηματικά και περιουσιακά κριτήρια, που μπορούν να αποδειχτούν σωτήρια για νοικοκυριά και επιχειρήσεις, που βίωσαν την οκταετή και πλέον μνημονιακή δίνη και τώρα βυθίζονται εκ νέου στην οικονομική κρίση, που φέρνει η πανδημία και η ανεπάρκεια των μέτρων στήριξης της ΝΔ. Σε κάθε περίπτωση όμως, η κυβέρνηση πρέπει, ακολουθώντας τις προτάσεις μας κι αυτές των φορέων της αγοράς κα της εργασίας, να αποτρέψει τον επερχόμενο Αρμαγεδδώνα λουκέτων και πτωχεύσεων που προβλέπεται να πέσει μέχρι το τέλος του χρόνου. Να νοιαστεί μια φορά για να περισώσει τους πολλούς, που έχουν λίγα, και όχι να ενισχύσει περαιτέρω τους ισχυρούς και συνήθεις «ημέτερους».

Οι χώρες υποδοχής και κυρίως η Ελλάδα μετατρέπονται με την σφραγίδα της Επιτροπής σε “ασπίδες” που θα πρέπει να ολοκληρώνουν την συνοριακή διαδικασία για όλους - με ελάχιστες εξαιρέσεις - εντός 12 εβδομάδων, μια διαδικασία που η Επίτροπος Γιόχανσον χαρακτήρισε ως πολιτική αποτροπής. Οι ευθύνες της Κυβέρνησης είναι πολύ μεγάλες, γιατί απέρριψε την δουλειά που είχε γίνει επί ΣΥΡΙΖΑ για τη συγκρότηση μετώπου των χωρών πρώτης εισόδου όλης της Μεσογείου, επιλέγοντας να σχηματίσει συμμαχία μόνο με τα κράτη της ανατολικής Μεσογείου και μόνο στη λογική της “ασπίδας της Ευρώπης” αποδυναμώνοντας έτσι την διαπραγματευτική ισχύ των επιχειρημάτων. Επίσης, και αυτό είναι και το πιο σοβαρό από όλα, ουδέποτε η κυβέρνηση ζήτησε νέο πρόγραμμα μετεγκατάστασης, ενώ οι Ευρωβουλευτές της δεν υπέγραψαν καν την επιστολή 169 συναδέλφων τους για αποσυμφόρηση της Ελλάδας και αναλογική κατανομή της ευθύνης στο προσφυγικό. Χρειάζεται περισσό θράσος και περισσή υποκρισία η Κυβέρνηση να διατείνεται τώρα, δια του κου Κουμουτσάκου, ότι θα θέσει στη συνέχεια (!) ζήτημα υποχρεωτικών μετεγκαταστάσεων.

Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι η Ελληνική Προεδρία δε θα ζητήσει τη διεύρυνση αυτών των κατακτήσεων και αυτής της αναβάθμισης της χώρας. Είμαστε, όμως, επιφυλακτικοί διότι, δυστυχώς, στο εσωτερικό υπάρχει μια αμφισβήτηση για κάποιες από αυτές, ένα ξήλωμα ορισμένων διατάξεων και μια πολιτική, η οποία σε κάποια ζητήματα, δυστυχώς, παρεκκλίνει από αυτό που πρέπει και οφείλουμε να κάνουμε στο πλαίσιο του Συμβουλίου της Ευρώπης.