Τη συνέντευξη με την Δανάη Χουτζούμη, μέλος του ΔΣ του Σωματείου Εργαζομένων «Τρίαινα» πήρε ο Παύλος Κλαυδιανός
Σε εφοπλιστικά χέρια πέρασαν τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, με τον πλειοδότη του διαγωνισμού Γιώργο Προκοπίου να συναντιέται την περασμένη Πέμπτη με τον πρωθυπουργό, ώστε να δηλώσει ότι «αρχίζει η απογείωση της ελληνικής οικονομίας». Κατά τον πρωθυπουργό, η ιδιωτικοποίηση των ναυπηγείων σημάνει την «αναβίωση της ναυπηγικής βιομηχανίας στην Ελλάδα, ύστερα από μια μεγάλη περίοδο παρακμής που πέρασε ο κλάδος». Η πραγματικότητα φυσικά σκιαγραφεί μία εντελώς αντίστροφη εικόνα.
Πώς έφτασαν τα Ναυπηγεία στην πώληση;
Την ευθύνη για την πορεία του ναυπηγείου έχουν, ασφαλώς, οι επιλογές όλων των κυβερνήσεων. Ουδέποτε κατέθεσαν σαφές σχέδιο, για την πραγματική ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων του, ακολούθησαν τις κατευθύνσεις της ΕΕ που στόχευαν στη συρρίκνωση. Έτσι, οι διαδοχικοί ιδιώτες που κατά καιρούς εμφανίστηκαν σαν σωτήρες, κατέστρεψαν κάθε παραγωγική δυνατότητα και εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο και εξασφάλισαν κάθε κρατική στήριξη, αφού ενδιαφέρονταν μόνο για τα εξοπλιστικά προγράμματα. Αποτέλεσμα ήταν να χαθούν, χρόνο με τον χρόνο, παραγωγικές δραστηριότητες, όπως το Τροχαίο Υλικό για τον ΟΣΕ και το μετρό, που τώρα εισάγονται, και στη συνέχεια να καταργηθεί το εμπορικό τμήμα, δηλαδή οι επισκευές πλοίων. Η εξέλιξη κρύφτηκε πίσω από το πρόστιμο και τις απαγορεύσεις της Ε.Ε. Οι 160 εργαζόμενοι στο Τροχαίο Υλικό από το 2009 έχασαν την εργασία τους. Μαζί τους χάθηκε –από τη χώρα- εμπειρία και τεχνογνωσία. Σήμερα, μόνο 67 από αυτούς εργάζονται στον Ναύσταθμο Σαλαμίνας. Όμως και πάλι είναι αντιμέτωποι με το ενδεχόμενο να πεταχτούν στο δρόμο, χωρίς αποζημιώσεις. Να σημειωθεί ότι ενώ η κυβέρνηση της ΝΔ τούς είχε διαβεβαιώσει ότι θα προσληφθούν ως μόνιμοι, κατάργησε τη μοριοδότησή τους μέσω ΑΣΕΠ, ρύθμιση που είχε δρομολογήσει η προηγούμενη κυβέρνηση, με αποτέλεσμα μόλις λήξει η διαδικασία του διαγωνισμού, να βρεθούν στον δρόμο για δεύτερη φορά.
Ποιος ήταν ο ρόλος των εργαζομένων και η στάση τους όλο αυτό το διάστημα;
Στο Ναυπηγείο εργάζονται 750 εργαζόμενοι που μαζί με αυτούς στο Τροχαίο Υλικό ξεπερνούν τους 800. Αναλογιστείτε ότι παλαιοτέρα εργάζονταν πάνω από 6.000 άτομα. Η μείωση οφείλεται αποκλειστικά, σχεδόν, στην κατ’ επιλογή συρρίκνωση του κύκλου εργασιών και όχι σε τεχνολογικές εξελίξεις που κόβουν θέσεις εργασίας. Όλα αυτά τα χρόνια, οι εργαζόμενοι είναι οι κύριοι αποδέκτες των εκβιασμών των κυβερνήσεων και της εργοδοσίας. Το 2012-2014, το Ναυπηγείο, με κύρια ευθύνη της τότε εργοδοσίας, που είχε καρπωθεί 364 εκατ. ευρώ, επέβαλε εκ περιτροπής εργασία, μία μέρα την εβδομάδα. Εξοντωτικό μέτρο, που οδήγησε σε εξαθλίωση τους εργαζόμενους. Το 2014, δόθηκε η δυνατότητα παραγωγικής επανεκκίνησης, μέσω της απευθείας συνεργασίας των εργαζομένων με το Πολεμικό Ναυτικό. Τα έργα που έχουν γίνει και γίνονται στο ναυπηγείο από τότε, αποδεικνύουν τα οφέλη που έχει αποκομίσει το Δημόσιο. Οι εργαζόμενοι από το 2014 με την υψηλή εξειδίκευσή μας και την τεχνογνωσία μας, ολοκληρώσαμε το έργο τριών υποβρυχίων τύπου 214, την μετασκευή ενός υποβρυχίου τύπου 209. Συντηρήσαμε μεγάλο αριθμό πλοίων του Πολεμικού Ναυτικού. Κατασκευάσαμε ένα Προσομοιωτή Διαρροής, η τιμή αγοράς του οποίου στην ελεύθερη αγορά –κατά δήλωση του τ. ΑΓΕΝ- είναι 4.200.000 ευρώ, ενώ έτσι στοίχησε μόλις 260.000. Τώρα, ολοκληρώνουμε και την κατασκευή ενός πρωτοτύπου αλουμινένιου σκάφους. Είμαστε ιδιαίτερα περήφανοι για τη δουλειά μας, αλλά και για το κέρδος που έχει το ελληνικό δημόσιο από αυτή τη διαδικασία. Σε ιδιαίτερα δύσκολες οικονομικά εποχές, εξοικονομούνται κεφάλαια. Το ΔΣ του σωματείου κατέθεσε ομόφωνη πρόταση ώστε το ναυπηγείο να συνεχίσει υπό δημόσιο έλεγχο, κάτι που δεν έγινε αποδεκτό. Η εκ νέου πώληση δρομολογεί τη συνέχιση των προηγούμενων πολιτικών.
Ποιος ο ρόλος της ΕΕ στην όλη πορεία;
Αναμφίβολα, ο ρόλος της ΕΕ για το σύνολο της ναυπηγικής βιομηχανίας ήταν καθοριστικός και σίγουρα αρνητικός. Από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 υπήρχαν κατευθύνσεις συρρίκνωσης της ναυπηγοεπισκευαστικής δραστηριότητας. Οι κατευθύνσεις αυτές υιοθετήθηκαν ως πολιτικές από διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις και ζήσαμε τη σταδιακή απαξίωση των ελληνικών ναυπηγείων προς όφελος των ευρωπαϊκών ανταγωνιστικών. Όχι τυχαία έκλεισαν οι σχολές εκπαίδευσης τεχνικού προσωπικού τη δεκαετία του 2000. Η ΕΕ επέβαλε, μάλιστα, στο όνομα των κρατικών ενισχύσεων, τους γνωστούς περιορισμούς στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Είχαν στόχο την απαξίωση των ναυπηγείων. Μέχρι τότε ήμασταν παρόντες και λόγω της τεχνογνωσίας μας, μόνο απαρατήρητοι δεν περνούσαμε. Ακόμα και σήμερα, η κυβέρνηση της ΝΔ χρησιμοποιεί την ΕΕ ως άλλοθι, για να δικαιολογήσει την πολιτική της επιλογή, να πετάξει στο δρόμο το σύνολο του προσωπικού. Ισχυρίζεται ότι στο πλαίσιο ανάκτησης των κρατικών ενισχύσεων πρέπει η επόμενη μέρα να βρει το ναυπηγείο χωρίς εργαζόμενους. Κατάφωρο ψέμα της κυβέρνησης, για να κρύψει τις ευθύνες της και ξεγυμνώθηκε από την απάντηση της ΕΕ στην ερώτηση του Ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Κ. Αρβανίτη. Οι ευθύνες της ΕΕ στην απαξίωση των Ναυπηγείων είναι τεράστιες, αλλά στις απολύσεις του προσωπικού, που επίκεινται, η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά την κυβέρνηση.
Ποιο μέλλον επιφυλάσσεται για τους εργαζόμενους;
Από τη στιγμή που δεν συμπεριλαμβάνονται στους όρους του διαγωνισμού πώλησης του Ναυπηγείου, οι εργαζόμενοι απολύονται. Υπάρχει όρος που αναφέρει ότι οι συμβάσεις των εργαζομένων δεν μεταφέρονται. Επίσης, λόγω του χαμηλού τιμήματος των 25,2 εκατ. ευρώ, χάνονται αποζημιώσεις και λοιπές διεκδικήσεις, κερδισμένες με αποφάσεις δικαστηρίων. Μπορεί να υπάρξει βιώσιμη λύση χωρίς τους εργαζόμενους; Δεν υπάρχει αξιόπιστη και βιώσιμη λύση χωρίς εμάς, είμαστε μέρος της λύσης. Αυτοί κράτησαν τα ναυπηγεία ζωντανά σε δύσκολες εποχές όταν διαδοχικοί ιδιώτες επενδυτές, που είχαν προ-εισπράξει συμβόλαια για εξοπλιστικά προγράμματα, τα εγκατέλειψαν. Η τεχνογνωσία τους και η εμπειρία τους μπορούν να διασφαλίσουν την απρόσκοπτη λειτουργία των ναυπηγείων την επόμενη ημέρα.
Δεν υπήρχαν δεσμεύσεις του πρωθυπουργού και υπουργών για το μέλλον των εργαζομένων;
Στην ΔΕΘ, ο κ. Μητσοτάκης, ανέφερε ότι μέσω της διαδικασίας της πώλησης θα διασφαλίζονταν οι θέσεις εργασίας. Όσοι πίστεψαν τη δέσμευση, γρήγορα αντιμετώπισαν την πραγματικότητα των όρων του διαγωνισμού και της επικείμενης απόλυσης του συνόλου του προσωπικού.
Με τι όρους γίνεται σήμερα η πώληση του Ναυπηγείου;
Το ναυπηγείο πουλήθηκε σαν οικόπεδο. Δεν μπήκε κανένας όρος. Δεν υπήρχε καν τιμή εκκίνησης, εξού και το χαμηλό τίμημα. Ο μόνος όρος που υπήρχε στην προκήρυξη, αποτυπώνοντας ξεκάθαρα τις προθέσεις της κυβέρνησης έναντι των εργαζομένων, ήταν ότι δεν μεταβιβάζονται οι συμβάσεις τους. Βέβαια, επαναλαμβάνω, ναυπηγείο χωρίς τους εργαζόμενους και την τεχνογνωσία μας δεν υπάρχει. Αν οποιοσδήποτε θέλει πραγματικά να δουλέψει το ναυπηγείο δεν μπορεί να αποδεχτεί την απόλυση του προσωπικού.
Διασφαλίζεται, τουλάχιστον, το μέλλον του ναυπηγείου;
Όταν μιλάμε για το μέλλον του ναυπηγείου, γενικότερα της ναυπηγικής βιομηχανίας, καλό είναι να αναλογιστούμε το εξής: Συμφέρον για ποιον; Για το δημόσιο; Για τους εργαζόμενους; Ή τους επενδυτές; Μέχρι σήμερα, με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων και την κατοχή των ναυπηγείων από ιδιώτες επενδυτές, κερδισμένοι βγήκαν μόνο αυτοί. Καρπώθηκαν δισεκατομμύρια, δεν παρέδωσαν το ανάλογο έργο, άφησαν χρέη προς τους εργαζόμενους. Δεν είναι ανεκτό από τους εργαζόμενους, μπροστά σε αυτή την πανηγυρική προπαγάνδα της κυβέρνησης, να είναι οι μόνοι χαμένοι. Δεν θα χάσουμε μόνο τη δουλειά μας, αλλά και αποζημιώσεις, πάνω από 180 εκ. ευρώ, δεδουλευμένων. Μας οφείλονται με δικαστικές αποφάσεις. Το ναυπηγείο θα μπορούσε να είναι παράδειγμα καινοτομίας. Η χώρα μας ως νησιωτική και ναυτική, διαθέτει πλεονεκτήματα για την ανάπτυξη της ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας, αντιμετωπίζοντας τον ανταγωνισμό και μπορεί να απασχολεί χιλιάδες εργαζόμενους.
Ποια η πρόταση του σωματείου;
Μόνο ιδεοληπτικοί νεοφιλελεύθεροι δεν βλέπουν ότι από τη στιγμή που το ναυπηγείο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τις ανάγκες του Πολεμικού Ναυτικού (ΠΝ), το δημόσιο θα έπρεπε να έχει τον έλεγχο, τουλάχιστον του στρατιωτικού του σκέλους. Θα συνεχίζονταν, έτσι, τα έργα του ΠΝ, πολύ πιο φθηνά, όπως γίνεται τα τελευταία έξι χρόνια με την απευθείας συνεργασία εργαζομένων με το ΠΝ. Θα υπήρχε, ταυτόχρονα και η εγγύηση ότι τα έργα δεν θα εγκαταλειφθούν από τους επενδυτές όπως έγινε με τα υποβρύχια, που ενώ τα πλήρωσαν οι φορολογούμενοι, οι προηγούμενοι επενδυτές πήραν τα χρήματα και τα άφησαν στην τύχη τους. Καθόλου τυχαία η πρόταση του ΔΣ του σωματείου μας ήταν ομόφωνη. Είναι η μόνη ρεαλιστική λύση, που φυσικά, εξ αιτίας των πολιτικών που ακολουθούνται, δεν εισακούστηκε.
Πηγή: Η Εποχή
