Macro

Την πρώτη θέση πανευρωπαϊκά εξακολουθεί να κατέχει η Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια, στην αξιοποίηση των πόρων του Ευρωπαϊκού Ταμείου Στρατηγικών Επενδύσεων (EFSI). Με βάση τα τελευταία στοιχεία που ανακοίνωσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Ιούνιος 2019), η συνολική χρηματοδότηση που έχει λάβει η χώρα μας ανέρχεται σε 2,7 δισ. ευρώ, που αναμένεται να οδηγήσουν, με την κατάλληλη μόχλευση, σε επενδύσεις ύψους 11,5 δισ. ευρώ. Η μετάβαση σε ένα νέο αναπτυξιακό υπόδειγμα απαιτεί στρατηγικό σχεδιασμό, ριζικό μετασχηματισμό του κράτους, ποσοτικούς στόχους, μηχανισμούς ελέγχου και την μέγιστη δυνατή αξιοποίηση των χρηματοδοτικών πόρων. Η εκπόνηση της Ολιστικής αναπτυξιακής στρατηγικής από την ελληνική κυβέρνηση, με 100 περίπου μεταρρυθμίσεις και 40 ποσοτικούς στόχους και δείκτες ελέγχου, σε αντιστοιχία με τους στόχους βιώσιμης ανάπτυξης του ΟΗΕ, αποτελεί τον κατάλληλο οδικό χάρτη για μια βιώσιμη και συμπεριληπτική ανάπτυξη.

Με εφόδιο την αξιοπιστία, νομοθετήσαμε εκ των προτέρων και όχι εκ των υστέρων μόνιμα θετικά μέτρα για το 2019 υλοποιώντας μια σοβαρή μακροοικονομική πολιτική. Το κόστος δανεισμού της χώρας, που το παραλάβαμε σε απαγορευτικά επίπεδα άνω του 10%, έχει μειωθεί σε ιστορικά χαμηλά, με το 10ετές να βρίσκεται στο 2,049%. Τα τελευταία 4 χρόνια το υπουργείο Οικονομικών βρέθηκε πολλές φορές στο επίκεντρο των εξελίξεων. Τόσο εγώ όσο και η ομάδα του υπουργείου συνολικά βρεθήκαμε σε κρίσιμες διαπραγματεύσεις, κληθήκαμε να λάβουμε δύσκολες αποφάσεις, δώσαμε μάχες που πολλές φορές έδειχναν χαμένες πριν καν ξεκινήσουν. Ομως η ομάδα αυτή κατάφερε πολλά και σημαντικά. Γιατί στη διαπραγμάτευση δεν άφησε ούτε λέξη να πέσει κάτω. Γιατί είχε και την τεχνική επάρκεια αλλά και το πολιτικό κριτήριο. Αλλά κυρίως γιατί δούλεψε με σχέδιο, σαφή ιεράρχηση και ξεκάθαρη στοχοθεσία.

Ο κύπριος πρόεδρος Ν. Αναστασιάδης είχε αποστείλει στις 14 Ιούνη επιστολή στο Γ. Γ του ΟΗΕ, στην οποία αφενός ζητούσε τη συμπαράσταση απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα, αφετέρου έκφραζε την ετοιμότητά του για επανέναρξη της διαδικασίας των συνομιλιών. Είτε με συνάντηση με τον τ/κ ηγέτη, είτε με την μορφή μιας νέας πενταμερούς συνάντησης υπό τη αιγίδα του Γενικού Γραμματέα. Στην πρώτη ανάγνωση η εξίσωση μοιάζει σύνθετη και αντιφατική, όμως επί της ουσίας δεν είναι παρά ένας «γόρδιος δεσμός», που δεν θα λυθεί με την διαμεσολάβηση του σπαθιού του Μ. Αλεξάνδρου, αλλά με την επανέναρξη των συνομιλιών ανάμεσα στις δύο κοινότητες και τις εγγυήτριες δυνάμεις, υπό την υψηλή εποπτεία του Ο. Η. Ε. Σε αυτήν την κατεύθυνση απαιτείται η αποδοχή του πλαισίου των 6 σημείων που έχει καταθέσει ο Γενικός Γραμματέας και στα οποία έχουμε αναφερθεί αναλυτικά σε προηγούμενα σημειώματα. Σημεία που σε μεγάλο βαθμό βασίζονται στις συγκλίσεις του αείμνηστου προέδρου σ. Χριστόφια που χάσαμε πρόσφατα με τον τ/κ ηγέτη Ταλάτ. Αρκεί η υπέρβαση των εθνικιστικών αγκυλώσεων και η επίλυση του κυπριακού στο πλαίσιο μίας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, όπου τα οφέλη από τους υδρογονάθρακες θα διαχειρίζεται η ομοσπονδιακή κυβέρνηση προς όφελος όλων των κατοίκων του νησιού. Σε αυτήν τη κατεύθυνση θα συνεχίζουν να πιέζουν οι αριστερές και διεθνιστικές δυνάμεις στην ε/κ και τ/κ κοινότητα. Ο συμβολισμός της εκλογής του τ/κ ευρωβουλευτή Κ. Νιαζί από την λίστα του ΑΚΕΛ, στις πρόσφατες ευρωπαικές εκλογές είναι ενδεικτικός των προθέσεων και των δυνατοτήτων για την οριστική επανένωση του νησιού.

Στη μικρή ιστορία της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ έχει πιθανώς κανείς αρκερά θολά -ολιγωρίες, σφάλματα, παραλήψεις κ.ο.κ.- να προσάψει. Αλλά μια γρήγορη ματιά στις προγραμματικές διακηρύξεις της Ν.Δ., ενός κόμματος που κινείται κατά πολύ δεξιότερα του λεγόμενου “κοινωνικού καπιταλισμού”, δείχνει το δρόμο. Αν το δίλημμα της δεκαετίας του ‘80 απαντήθηκε από τον ελληνικό λαό, καταδικάζοντας τη μεταχουντική δεξιά, σήμερα, σε μια Ευρώπη σκοτεινότερη, η καταδίκη της κυρίαρχης δεξιάς ιδεολογίας και πολιτικής πρακτικής είναι επιτακτικότερη. Η εμπέδωση της ταξικής μεροληψίας, όπως καταγράφηκε μέσω των προνοιακών πολιτικών, η ενίσχυση του δημόσιου χαρακτήρα των θεμελιωδών Υγεία – Παιδεία, των προσλήψεων (1 προς 1) καθώς και οι αλλαγές των μνημονιακών νόμων στα εργασιακά, είναι υπόθεση της επόμενης τετραετίας. Το ρήγμα στο σύστημα που επεδίωξε, και εν πολλοίς πέτυχε, η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, απειλείται από τις πολιτικές μπετόν του Κ. Μητσοτάκη: το θατσερικό μοντέλο που, ευτυχώς ανεπιτυχώς, σε μιαν άλλη ευνοϊκότερη για τις λαϊκές μάζες συγκυρία, προσπάθησε να εφαρμόσει ο πατέρας του, επιστρέφει. Η δεξιά, έχοντας μάλιστα σύμμαχο, πανευρωπαϊκά και παρά τα οξυμένα κοινωνικά προβλήματα, μια μόνο κατ’ όνομα σοσιαλδημοκρατία, μοιάζει κυρίαρχη. Είναι υπόθεση του κυρίαρχου λαού να παραμείνει το ελληνικό παράδειγμα εξαίρεση.

Τέσσερις μέρες λοιπόν πριν τις εκλογές, δεν έχουμε ιδέα αν έχει καταλάβει η ΝΔ: Α) Τι είναι, πώς αποκτήθηκε και ποια είναι η χρησιμότητα του "μαξιλαριού ασφαλείας". Β) Τι είναι, πώς χρησιμοποιείται και τι όρους περιλαμβάνει μια προληπτική πιστωτική γραμμή». Αυτή την πιστωτική γραμμή εμείς αποφύγαμε και ως αποτέλεσμα η αξιοπιστία της χώρας μας στις διεθνείς αγορές έχει φτάσει σε υψηλά επίπεδα, ακριβώς επειδή με το «μαξιλάρι ασφαλείας» των 34 δις ευρώ, η χρηματοδότηση του χρέους μας είναι καλυμμένη για τα επόμενα 2-3 χρόνια. Τέτοια σταθερότητα απόψεων και αποφασιστικότητα από την ΝΔ έχουμε να δούμε από την εποχή του Πόντιου Πιλάτου.

Τα τελευταία χρόνια, οι δυνατότητες παρέμβασης των εκπαιδευτικών και οι βαθμοί ελευθερίας που τους δόθηκαν πολλαπλασιάστηκαν. Πριν από όλα με τα σχολικά γεύματα για όλα τα παιδιά, αντιμετωπίζοντας την υπαρκτή φτώχια. Στη συνέχεια με τις θεματικές εβδομάδες, με τα προγράμματα της Βουλής σε συνεργασία με την περιφέρεια Αττικής για επισκέψεις σε τόπους μαρτυρίου και αντίστασης ενάντια στο φασισμό, με την ημέρα του Ολοκαυτώματος που έδιναν και τις θεσμοθετημένες αφορμές να μιλήσει ο δάσκαλος και η δασκάλα κάθε βαθμίδας στις πολύχρωμες πια τάξεις του ελληνικού σχολείου για όλα εκείνα που θέλουν να διχάσουν τα παιδιά τους αλλά και ολόκληρη την ανθρωπότητα. Όλα τα παραπάνω πρέπει να συνεχιστούν μέσα από τη συνέχεια του κυβερνητικού έργου της Αριστεράς. Γιατί σε διαφορετική περίπτωση το θηρίο θα πάρει πια και κρατική υπόσταση. Είναι δυνατόν να μιλούμε για απαγορευτικές συνθήκες ανάμεσα σε παιδιά; Μπορούμε να ξεχωρίζουμε τα παιδιά που μεγαλώνουν στη χώρα μας σε ελληνόπουλα και ξένα και να τους μοιράζουμε κατά δοκούν επιδόματα; Και όμως αυτό είναι το όραμα του Κυρανάκη και του κόμματος του. Αλλά εμείς θα ψηφίσουμε για τη ζωή μας. Θα ψηφίσουμε ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία.

Είπε ο Μητσοτάκης στις 8.5.2018 μιλώντας στο Digital Economic Forum: «Το κλασικό δυτικό ωάριο 9 με 5 είναι ξεπερασμένο». Τι σημαίνει αυτό; Ότι η Ν.Δ. είναι θετική σε ρυθμίσεις που θα επιτρέπουν στον εργοδότη να απασχολεί τους εργαζόμενους περισσότερο από οκτάωρο, χωρίς να τους πληρώνει υπερωρίες. Αυτό το παλεύουν από παλιά οι εργοδότες. Να απολύουν χωρίς περιορισμούς και χωρίς αποζημιώσεις, γιατί αυτό κρατάει τα μεροκάματα χαμηλά. Και έτσι να μπορείς να δουλεύεις το δωδεκάωρο που λέγαμε προηγουμένως χωρίς πολλά - πολλά. Τρίτο που θέτει ο Κ. Μητσοτάκης: «...Η προώθηση νέων τύπων συμβάσεων απασχόλησης μπορεί να ιδωθεί ως ευκαιρία αύξησης της απασχόλησης...». Με απλά λόγια: σταματά κάθε προστασία της εργασίας. Ο εργοδότης σου θα σε προσλαμβάνει το πρωί, θα σε απολύει το βράδυ και την άλλη μέρα θα σε ξαναπροσλαμβάνει. Αν θέλει φυσικά. Τέταρτον: το πασίγνωστο πλέον επταήμερο. Ο Κ. Μητσοτάκης ισχυρίζεται ότι μίλησε για «επταήμερη λειτουργία των επιχειρήσεων με σύμφωνη γνώμη εργοδοσίας και εργαζομένων». Αυτό δεν βγάζει νόημα. Ένας κινηματογράφος λειτουργεί 7 ημέρες τη βδομάδα χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των εργαζομένων. Όπως και ένα ξενοδοχείο. Και πάρα πολλές βιομηχανίες. Ακριβώς επειδή κάποιες επιχειρήσεις λειτουργούν ούτως ή άλλως 7 ημέρες, ψάχνουν τρόπους να απασχολούν 7 ημέρες και τους εργαζόμενους. Ώστε να μην χρειάζεται να προσλάβουν περισσότερους. Αυτό εννοούσε ο Μητσοτάκης. Κι αυτό, βεβαίως, κατάλαβε και ο ξενοδόχος στην Κω.

Ο ριζικός μετασχηματισμός του κράτους αποτελεί προνομιακό πεδίο για την Αριστερά του 21ου αιώνα, και μάλιστα για μια Αριστερά που έχει σήμερα πίσω της τέσσερα και πλέον χρόνια πείρας στη διακυβέρνηση. Η συζήτηση τίθεται εδώ σε άλλη βάση, όχι με όρους μεγέθους, μιας και το μέγεθος του δημόσιου τομέα είναι εκ των πραγμάτων μεγάλο στα σύγχρονα κράτη (γύρω στο 40% του ΑΕΠ). Αλλά με όρους διασφάλισης του δημόσιου χαρακτήρα κρίσιμων αγαθών και υπηρεσιών, ώστε να είναι προσβάσιμα σε όλους, με όρους ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών, ώστε να υπάρχει κοινωνική ανταποδοτικότητα, και με όρους αποτελεσματικής διαχείρισης, προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος και του πολίτη. Τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια έγιναν σημαντικά θετικά βήματα. Για να υπάρξει, ωστόσο, ουσιαστική αλλαγή απαιτούνται ακόμη περισσότερες και πιο ριζικές τομές, προκειμένου να συντονιστούμε με τις απαιτήσεις και τις δυνατότητες που παρέχει η εποχή μας και να δημιουργήσουμε δημόσιες δομές αντάξιες της αποστολής τους και του πλούτου που διαχειρίζονται. Με γνώμονα τα χρήματα των φορολογούμενων πολιτών αλλά και τον πλούτο που παράγεται από τα δημόσια αγαθά να επιστρέφουν στην κοινωνία. Αυτές τις αλλαγές, όπως και ευρύτερα την αναμόρφωση της χώρας, μόνο μια κυβέρνηση της Αριστεράς και των προοδευτικών δυνάμενων με τις οποίες συμπορεύεται μπορεί να τις πετύχει.

Καθοριστικής σημασίας, μάχη είναι και η εκλογική αναμέτρηση της 7ης Ιουλίου. Οι θέσεις της ΝΔ αποπνέουν ένα γενικό συντηρητικό αέρα, ειδικά όμως ως προς τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας υπάρχει, εκ μέρους της δεξιάς παράταξης, μια πολύ εύγλωττη σιωπή. Δεν είναι μόνο το ότι η ΝΔ ήταν κατηγορηματικά απέναντι στους νόμους [για τα ατομικά δικαιώματα] δεν είναι μόνο πως επιτέθηκε σε όλους αυτούς τους νόμους με σφοδρότητα, ενίοτε με χυδαιότητα και κάποιες φορές με τραγελαφικό τρόπο (ας θυμηθούμε τις αναφορές περί εξωγήινων του Κυρ. Μητσοτάκη στο νομοσχέδιο για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου), είναι και ότι, όσο κι αν ψάξουμε, δεν θα βρούμε σχετικές αναφορές στο πρόγραμμα της ΝΔ ή στις ομιλίες των στελεχών της. Οι επίδοξοι κυβερνήτες της χώρας επιφυλάσσουν για τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα την ίδια αντιμετώπιση που είχαν και στο παρελθόν: θέλουν τα μέλη της αόρατα και χωρίς φωνή, υιοθετώντας δυστυχώς και εδώ την ομοφοβική, τρανσφοβική αντίληψη της ακροδεξιάς συνιστώσας τους. Μπροστά σε αυτήν την πραγματικότητα, δεν μπορούμε να είμαστε απαθείς. Η διαφαινόμενη συντηρητική αντεπίθεση απέναντι στις κατακτήσεις των τελευταίων χρόνων θα είναι σκληρή και θα αφορά συνολικά τον χώρο των ανθρώπινων και πολιτικών δικαιωμάτων όλων μας, συμπεριλαμβανομένων των ΛΟΑΤΚΙ+ συμπολιτών μας. Παρά τον ήπιο τόνο των τελευταίων δημόσιων εμφανίσεων της ηγεσίας της ΝΔ, τα δείγματα γραφής έχουν κατατεθεί γι’ αυτό και δεν επιτρέπονται αυταπάτες. Χωρίς καμία διάθεση κινδυνολογίας, η επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση δεν θα κρίνει μόνο αν το κτίριο του κοινοβουλίου θα είναι φωτισμένο στα χρώματα του Ουράνιου Τόξου την ημέρα του Pride, αλλά το πόσο έδαφος θα ξανακερδίσουν η ρητορική μίσους, ο κακοποιητικός λόγος και τα στερεότυπα, σε μια κοινωνία που παλεύει να σπάσει τα πατριαρχικά δεσμά της.