Macro

Όσο περνούν οι μέρες και μπαίνουμε για τα καλά στην προεκλογική περίοδο, τόσο γίνεται πιο φανερό το ζοφερό μέλλον που επιφυλάσσει για τους εργαζόμενους η Ν.Δ. Και ότι εκείνο το χυδαίο περί «αιχμαλώτων πολέμου» που εκστόμισε ο κύριος Αϊβαλιώτης δεν αφορά μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά ολόκληρο τον κόσμο της εργασίας. Είναι τόσες πολλές οι δηλώσεις που γίνονται... αλλά δεν γίνονται εκ μέρους του Κυριάκου Μητσοτάκη και πληθώρας στελεχών της Ν.Δ. (καθώς και αρκετών αφρόνων του ΚΙΝ.ΑΛΛ. οι οποίοι συμπεριφέρονται ως κερδισμένοι των ευρωεκλογών), ώστε ουδείς δικαιούται να πει ότι δεν γνώριζε ή ότι δεν κατάλαβε.

Είναι πολύ καλή η ιδέα του Κυριάκου να δουλεύουν οι επιχειρήσεις επταήμερο. Πώς δεν το είχε σκεφτεί κανείς μέχρι τώρα; Θα μπορούσαμε να το επεκτείνουμε και στους κινηματογράφους. Και στα διόδια των εθνικών δρόμων. Κρίμα να μένουνε κλειστά τα σαββατοκύριακα. Το είπε και μια υποψήφια της Ν.Δ. στην τηλεόραση. Εμείς σε καμία περίπτωση δεν θέλουμε επταήμερη εργασία. Αλλά, αν κάποιος εργαζόμενος θέλει να δουλεύει επταήμερο, γιατί να τον εμποδίσουμε; Λογικό. Και όποιος δεν θέλει, μπορεί κάλλιστα να χάσει τη δουλειά του για να την πάρει ένας που θέλει. Δεν είναι τόσο σοβαρό το θέμα. Και μετά μπορεί να βρεθεί και κάποιος που να θέλει να δουλεύει επταήμερο με τα μισά λεφτά. Ακόμα καλύτερα. Και άμα σχολάει, να πετάγεται και στο σπίτι του αφεντικού να βάζει και μια ηλεκτρική σκούπα. Όπως είπε και ο Κυριάκος, άμα αυτά τα συμφωνούν οι εργαζόμενοι με τους εργοδότες, εμάς τι λόγος μας πέφτει.

Η προτεραιότητα λοιπόν που έδωσε η κυβέρνηση να σώσει όλον αυτόν τον κόσμο που κινδύνευε από απόλυτη ένδεια δεν αξιολογείται μόνον ηθικά, αλλά και στρατηγικά. Η υποστήριξη των πιο αδύναμων από τον ΣΥΡΙΖΑ είχε άμεση αντανάκλαση και στη μεσαία τάξη. Χάρη σε αυτήν την πολιτική υπάρχει σήμερα έδαφος για ανάπτυξη. Αλλιώς θα υπήρχε έρημος. Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι προς το συμφέρον των μεσαίων τάξεων και από άλλη σκοπιά. Από τη σκοπιά του κοινωνικού κράτους. Αν εξαιρέσουμε ένα μικρό αριθμό οικογενειών που έχουν τη δυνατότητα να αγοράζουν ιδιωτικώς όλα τα δημόσια αγαθά, καλά ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια, καλά ιδιωτικά νοσοκομεία, καλή ιδιωτική ασφάλιση κ.λπ., όλοι οι υπόλοιποι και φυσικά και οι μεσαίες τάξεις εξαρτώνται λίγο - πολύ από τα δωρεάν δημόσια συστήματα. Για το σχολείο, για το πανεπιστήμιο, για την περίθαλψη, για τη σύνταξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει τη βελτίωση του κράτους και των υπηρεσιών που παρέχει στους πολίτες. Οι αντίπαλοί του υποστηρίζουν την απογύμνωση του κράτους από αυτές τις λειτουργίες και την παραχώρησή τους σε ιδιώτες. Αυτοί οι ιδιώτες προμηθευτές της υγείας, της εκπαίδευσης και της ασφάλισης όπως έχει αποδειχθεί κατ' επανάληψιν, πουλάνε στις μεσαίες τάξεις υπηρεσίες τις οποίες κανονικά παρέχει δωρεάν και στην ίδια ή καλύτερη ποιότητα το κράτος. Ο νεοφιλελευθερισμός είναι πολύ ακριβό σπορ για τις μεσαίες τάξεις.

Το πρόβλημα δεν πρόκειται να αντιμετωπιστεί αν δεν υπάρξει μια διεθνής συμφωνία για τη διαχείριση των πλαστικών απορριμμάτων, συνεχίζει η WWF. Στο ίδιο πλαίσιο, η οργάνωση συνιστά στις μεσογειακές χώρες να απαγορεύσουν άμεσα τα πλαστικά μιας χρήσης όπως οι σακούλες και τα μπουκάλια και μέσα στα επόμενα έξι χρόνια τα μικροπλαστικά που περιέχονται σήμερα σε απορρυπαντικά και καλλυντικά.Το πρόβλημα δεν πρόκειται να αντιμετωπιστεί αν δεν υπάρξει μια διεθνής συμφωνία για τη διαχείριση των πλαστικών απορριμμάτων, συνεχίζει η WWF. Στο ίδιο πλαίσιο, η οργάνωση συνιστά στις μεσογειακές χώρες να απαγορεύσουν άμεσα τα πλαστικά μιας χρήσης όπως οι σακούλες και τα μπουκάλια και μέσα στα επόμενα έξι χρόνια τα μικροπλαστικά που περιέχονται σήμερα σε απορρυπαντικά και καλλυντικά. (...) Με περισσότερα πλαστικά απορρμίματα παρά ψάρια κινδυνεύει να μείνει η Μεσόγειος αν οι χώρες που την περιβάλλουν δεν κινητοποιηθούν άμεσα για την αντιμετώπιση του προβλήματος επισημαίνει σε έκθεση της η οργάνωση WWF.

ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ότι σήμερα για πρώτη φορά από το 2012 ισχύουν ξανά συλλογικές συμβάσεις εργασίας, ότι η αδήλωτη εργασία έχει μειωθεί πάνω από δέκα μονάδες και για πρώτη φορά η επιθεώρηση εργασίας ενισχύεται ουσιαστικά και δουλεύει με σχέδιο για την αντιμετώπιση της υποδηλωμένης εργασίας, δείχνει ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε και αλλιώς. Για αυτό το «αλλιώς» οφείλουμε να μιλήσουμε τον ένα μήνα που έχουμε μπροστά μας. Το οφείλουμε σε όσους δουλεύουν «μαύρα», απλήρωτες υπερωρίες ή επτά μέρες σερί την τουριστική σεζόν. Να μη συμφιλιωθούμε με την απανθρωπιά, αλλά να μιλήσουμε για το τι σημαίνει «ούτε μία ώρα απλήρωτη εργασία», τι σημαίνει ωράριο και δικαίωμα στη ζωή.

Όταν τα μέσα είναι άθλια, τότε και ο σκοπός είναι άθλιος. Και όταν σε όλα τα άθλια μέσα έρχονται να προστεθούν η σιωπή και η άρνηση του διαλόγου με επιχειρήματα, τούτο δεν μπορεί πάρα να δείχνει ότι ο σκοπός είναι τόσο άγριος, που και το παραμικρό «στραβοπάτημα» μπορεί να τον φανερώσει.

Με διακριτικότητα, χωρίς τυμπανοκρουσίες και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας συνεχίζει η Ν.Δ. τη μεγάλη προγραμματική μάχη για την Ελλάδα που μας αξίζει... Στους ίδιους χαμηλούς τόνους θα διατυπωθούν και γραπτώς οι θέσεις του κόμματος, με μετριοπαθέστατες εκφράσεις, όπως κλεισ δημόσ νοσοκόμ, κατάργ κατώτ μίσθ και θαδουλέβ μέχρ ναπεθάν. Και φυσικά ασφαλιστ πινοσ. Ο Άδωνις είπε προχθές και κάτι για ιδιωτικόπ δεή. Ευτυχώς οι δημοσιογράφοι είναι ευγενικά παιδιά και δεν ζητάνε διευκρινίσεις γιατί δεν θέλουν να γίνονται πιεστικοί. Όπως είπε άλλωστε και ο Χατζηδάκης, "ο κόσμος που μας ψήφισε στις ευρωεκλογές τα ήξερε αυτά, τώρα δεν γίνεται κάτι, ας πρόσεχαν". Αλήθεια είναι. Αν και μάλλον το είπε κάπως πρόωρα. Αν, πάντως, υπάρχει ένα ζήτημα στο οποίο έχει σταθερή γραμμή η Ν.Δ., είναι το αφορολόγητο. Αν μειωθεί το αφορολόγητο, θα είναι πλήγμα για τα χαμηλά εισοδήματα. Αν δεν μειωθεί το αφορολόγητο και καταργηθούν τα αντίμετρα, θα είναι πλήγμα για τη μεσαία τάξη. Αν δεν μειωθεί το αφορολόγητο και δεν καταργηθούν τα αντίμετρα, θα υπάρξει δημοσιονομικός εκτροχιασμός. Δεν λένε βέβαια τι θα κάνουν αυτοί. Μόνο η καημένη η Μιράντα Ξαφά λέει φορολογία από το πρώτο ευρώ για να μην χάνουν τα λεφτά τους οι πλούσιοι, αλλά για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο την κλωτσάνε κάτω από το τραπέζι.

Στις προτεραιότητες της πολιτικής των Πράσινων συμπεριλαμβάνονται η αύξηση της φορολογίας που συνδέεται με το κλίμα καθώς και μια μεγάλη αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο η Ε.Ε. διαπραγματεύεται εμπορικές συμφωνίες, δηλαδή να δοθεί προτεραιότητα στη σύνδεση των περιβαλλοντικών και εργατικών προτύπων έναντι των αγορών. Ο συμπρόεδρος Λάμπερτς δήλωσε ότι για να υπάρξει οποιαδήποτε συμφωνία, οι Πράσινοι θέτουν ως προτεραιότητα να διασφαλίσουν «θεμελιώδεις», χειροπιαστές παραχωρήσεις σε επίπεδο πολιτικής. Πρόσθεσε ότι το κόμμα είναι αποφασισμένο να αποφύγει την επανάληψη καταστάσεων του παρελθόντος, όπου οι πολιτικοί ηγέτες «προσπαθούσαν να δελεάσουν τους Πράσινους για να κερδίσουν την υποστήριξή μας και μετά ξεχνούσαν ποιοι είμαστε».

Η πλειοψηφία δεν θέλει να την κυβερνά η φαμίλια Μητσοτάκη, οι βαρόνοι των ΜΜΕ, και οι ακροδεξιοί. Όμως, ο «μπαμπούλας» της Ν.Δ. είναι ένας μη νικηφόρος ετεροπροσδιορισμός. Για ένα νέο Δημοψήφισμα, μια πανστρατιά από την κεντροδεξιά μέχρι την αντιεξουσία, χρειάζεται ένας αγώνας για τις ιδέες και τις αξίες μας, για τα όνειρά μας, μια έξοδος του Μεσολογγίου απέναντι στη σαλβινική Δεξιά που μας υπόσχεται «μάγισσες, μιζέρια, μίσος». Χωρίς τους νέους δεν υπάρχει Αριστερά και δεν υπάρχει νίκη. Και οι νέοι είναι μια διαφορετική κοινωνική κατηγορία, στην οποία δεν μπορείς να απευθύνεσαι με παρωχημένους ρητορικούς τρόπους, για αμυντικούς ή μίζερους στόχους. Οι νέοι δεν ψηφίζουν νοικοκύρη, καλό διαχειριστή, στηρίζουν το ριζοσπάστη που θα ανοίξει τα κοινωνικά συστήματα και τα μυαλά και θα τους ανοίξει το δρόμο, ψηφίζουν τον ξεχωριστό, όχι «μια από τα ίδια». Οι νέοι αναζητούν θετική ταυτότητα, ιδεολογία. Όλοι και όλες λένε: «θέλουμε ένα λόγο για να παλέψουμε, όπως στο Δημοψήφισμα». Δεν θέλουν έναν νέο Αντρέα Παπανδρέου, απεχθάνονται πλέον τους σωτήρες. Οι νέοι θέλουν ν’ ακούσουν για το μέλλον, γιατί έχουν μέλλον.

Το θύμα βιασμού είναι θύμα βιασμού σε κάθε περίπτωση, είτε τετελεσμένης πράξης βίας είτε απειλής παράνομης πράξης (...) Όπως και να έχει, η απουσία συναίνεσης συνιστά βιασμό και σε αυτό, φαντάζομαι, δεν διαφωνεί κανείς και καμιά μας. Βιασμός, δηλαδή, που δεν μπορεί να αποδειχθεί δεν είναι βιασμός;