Ο ρόλος των Ιδρυμάτων Πολιτισμού τείνει να γίνει περισσότερο κυρίαρχος στο ελληνικό πολιτιστικό γίγνεσθαι τα τελευταία χρόνια. Η οικονομική κρίση που υποχρέωσε τους κρατικούς θεσμούς να περιορίσουν την οικονομική τους συνεισφορά υπήρξε η μια αιτία (όπου υποχωρεί το Δημόσιο έρχεται το Ιδιωτικό με τους δικούς του όρους, προτεραιότητες και στρατηγικές να καταλάβει το δημιουργημένο κενό). Το Δημόσιο, προφανώς με όρους κύκλων συμφερόντων, αλλά και υποκείμενο σε σχετική λογοδοσία μέσω των εκλογών, επέβαλλε έναν συγκεκριμένο έλεγχο, περισσότερο ή λιγότερο ασφυκτικό στα πολιτιστικά πράγματα. Ο ιδιωτικός τομέας δια των Ιδρυμάτων (αφού προηγήθηκε το δια μέσου της ιδιωτικής τηλεόρασης), έρχεται επιθετικά με τη σειρά του να διευρύνει/επιβάλλει ένα παράλληλο δίκτυο ελέγχου, για λογαριασμό συγκεκριμένων αυτοαναφορικών ελίτ που δεν λογοδοτούν προς τα έξω. Είναι γεγονός ότι ο χώρος του Πολιτισμού αποδεικνύεται επιπλέον όλο και περισσότερο προσοδοφόρος τα τελευταία χρόνια και στη δική μας επαρχία - έχει ήδη αποτελέσει κορυφαία κερδοφόρα επιχειρηματική δραστηριότητα στην υπόλοιπη Ευρώπη και στις ΗΠΑ από τις αρχές της δεκαετίας του ’70. Όμως, δεν είναι η κερδοφορία το μόνο ή το κύριο κίνητρο ενασχόλησης για τις διάφορες κλειστές ομάδες που θέλουν να απολαύσουν την πρωτοκαθεδρία στις Τέχνες. Η ιδεολογική αναπαραγωγή και αποδοχή εκ μέρους της κοινωνικής πλειοψηφίας συγκεκριμένων προτύπων (του ηρωικού, φτωχού πλην τίμιου και ντόμπρου εργάτη, του καταφερτζή, αυτοδημιούργητου, ελισσόμενου, ανερχόμενου και επί πτωμάτων, αλλά τελικά επιτυχημένου επιχειρηματικού στελέχους, της δυναμικής γυναίκας που όμως είναι και σπουδαία μαγείρισσα, της προκλητικής γραμματέως που απολαμβάνει τη σεξουαλική παρενόχληση, κ.λπ.) περνάει πρώτα πρώτα μέσα από τους διαδρόμους της αγοράς και διάχυσης του πολιτιστικού προϊόντος, και σε αυτό εστιάζουν τα κάθε λογής κέντρα και παράκεντρα εξουσίας - η σχετική βιβλιογραφία είναι τεράστια και δεν απευθύνεται μόνο στους ειδικούς.
Στο πλαίσιο αυτό πρέπει να εξεταστεί η συμπεριφορά και οι εκάστοτε επιλογές του Κέντρου Πολιτισμού «Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος»; Αναμφίβολα ναι. Όμως, χωρίς να αποδεχόμαστε κανενός είδους νομοτέλεια. Η πολιτιστική πολιτική που ασκείται από οποιονδήποτε, από τη συλλογικότητα του μικρού εναλλακτικού θεάτρου στον Κεραμεικό ως το υπουργείο Πολιτισμού και τα Ιδρύματα Νιάρχου, Ωνάση, Δασκαλόπουλου, Διάζωμα, κ.λπ., επιδέχεται κριτικής, και μάλιστα σκληρής (που επιτρέπει ενδεχομένως και το γιουχάισμα) και της οποίας το μεγαλύτερο όπλο είναι η επιρροή της επί της επισκεψιμότητας.
