Νίκος Φίλης

Μπροστά σε αυτά τα κρίσιμα ζητήματα, η κυβέρνηση καταφεύγει στην πολιτική των «υποκλοπών» και τις συζητήσεις περί σκανδάλων, θωρακίζει τον αυταρχισμό της με νομοσχέδια, όπως αυτά για τις διαδηλώσεις και την κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και σύρει βαθιές γραμμές διχασμού, καταφεύγοντας στην «ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής ζωής» για να θυμηθώ την πρόσφατη προειδοποίηση της κυρίας Μπακογιάννη. Καθώς η κυβέρνηση ζει μέρες αλαζονείας είναι χρέος του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία να οργανώσει τον ΔΙΚΟ ΤΟΥ Ιούλιο, με έμφαση στη σκληρή προγραμματική αντιπαράθεση, που σημαίνει εναντίωση στα κυβερνητικά πεπραγμένα, αλλά και επεξεργασία και προβολή θετικών προτάσεων για την αντιμετώπιση της πανδημίας, της κλιματικής αλλαγής, την αξιοποίηση υπέρ των εργαζομένων των εξελίξεων της 4ης βιομηχανικής επανάστασης και την κατανίκηση των ανισοτήτων που παίρνουν πρωτόγνωρες διαστάσεις στις συνθήκες του ψηφιακού καπιταλισμού. Σε μια περίοδο που έχει καταρρεύσει η «συναίνεση στο Κέντρο» σχηματοποιούνται τα μέτωπα της αντιπαράθεσης της νέου τύπου ριζοσπαστικής συντηρητικής δεξιάς και της ριζοσπαστικής δημοκρατικής Αριστεράς, όχι ως «ριμέικ» κυβερνητικών αυτοδυναμιών του παρελθόντος, αλλά ως αντίπαλα μπλοκ κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων.

Εκεί όμως που διαφωνώ ριζικά με την προσέγγιση του δημάρχου Αθηναίων στον «μεγάλο του περίπατο», είναι ότι δεν θα τον κάνουν οι 9 κάτοικοι στους 10, αυτοί που ζουν σε κακές συνθήκες στις πυκνοδομημένες γειτονιές. Δεν μιλώ αορίστως. Εκανα προχθές ένα δικό μου «μεγάλο περίπατο» σε ένα τμήμα της Μαυρομιχάλη, της Χαριλάου Τρικούπη και κάποιων μικρότερων μεταξύ τους καθέτων. Η κατάσταση των πεζοδρομίων είναι κυριολεκτικά άθλια. Αλλη λέξη δεν υπάρχει. Μόνιμοι κάτοικοι που με σταμάτησαν να συζητήσουμε, με βεβαίωσαν ότι δεν τα έχει αγγίξει συνεργείο του δήμου τουλάχιστον δύο δεκαετίες. Μόνο για μπαλώματα, που τα κάνουν χειρότερα. Ποια είναι η εικόνα: σπασμένες πλάκες σε ποσοστό τουλάχιστον 20%, είτε αφημένες στην τύχη τους είτε πρόχειρα και ανώμαλα τσιμενταρισμένες. Σπασμένες μεταλλικές ράβδοι που εξέχουν σε διάφορα ύψη (κάποτε ήταν μπάρες...), κατάλληλες μόνο για να σκουντουφλάει κανείς. Σημεία στα οποία το βάδισμα του πεζού είναι παντελώς αδύνατο, όχι μόνο από σκαρφαλωμένα αυτοκίνητα (αυτό ο δήμαρχος θα το χρεώσει στους οδηγούς), αλλά από σήματα και κάδους του ίδιου του δήμου του! Λόγω των μόνιμων ή προσωρινών εμποδίων, ελεύθερο πλάτος πεζοδρομίου ελάχιστο, παρανόμως. Αλλού πεζοδρόμια πλήρως αποκλεισμένα, και μάλιστα με εμπόδια τοποθετημένα επίσης από τον δήμο, όπως π.χ. μπροστά από επικίνδυνα κτίρια. Χωρίς όμως να δημιουργείται παράπλευρη διάβαση για τους πεζούς. Κι όλα εκεί, επί χρόνια! Εγώ όμως ήμουν ένας απλός πεζός, μόνος μου στον δρόμο. Τι γίνεται με τον γονιό με το καροτσάκι; Τι γίνεται με τον ανάπηρο; Οσο περπατούσα, προσπαθούσα να εντοπίσω ευθεία διαδρομή που θα μπορούσε να ακολουθήσει αναπηρικό καροτσάκι. Μέγιστο, 30-40 μέτρα ανάμεσα σε δύο αδιάβατα εμπόδια και χωρίς να υπάρχει σε κανένα σημείο ράμπα ανόδου/καθόδου. Διάβασα κατόπιν μια προεκλογική δήλωση του κ. Μπακογιάννη: «Τα άτομα με αναπηρία μάς εμπνέουν καθημερινά και κερδίζουν τον σεβασμό μας για τη δύναμή τους». Και παρακάτω: «Η Αθήνα είναι αφιλόξενη πόλη για τα ΑμεΑ» (3.12.18). Αυτά πριν εκλεγεί. Αφού λοιπόν εμπνέεται, του προτείνω ένα... challenge: να πάρει ένα αναπηρικό καροτσάκι, να πάει στους δρόμους που λέω ή όποιον άλλο διαλέξει, και να προσπαθήσει να το σπρώξει 100 μέτρα συνεχόμενα. Ή να κάνει 100 μέτρα ακολουθώντας τη διάβαση τυφλών, χωρίς να τρακάρει! Γιατί ωραία τα μεγάλα λόγια που ετοιμάζουν οι εταιρείες επικοινωνίας, αλλά έχει περάσει ένας χρόνος που έχει εκλεγεί δήμαρχος. Τι έχει κάνει για τον πεζό; Τι έχει κάνει για τον γονιό με το βρέφος σε καροτσάκι, τον ηλικιωμένο, το παιδί που πρέπει να πάει με ασφάλεια στο σχολείο, τον ανάπηρο; Στις γειτονιές, εκεί που ζουν οι μόνιμοι κάτοικοι της Αθήνας, απολύτως τίποτα. Στην Πανεπιστημίου και στο Σύνταγμα, όπου ο ανάπηρος και ο ηλικιωμένος δεν θα κατορθώσουν να φτάσουν ποτέ, ναι! Εκεί κάνει τον... κόκκινο περίπατο!

Είναι απαραίτητο να συντάξουμε ένα συνολικό πολιτικό, οικονομικό και παραγωγικό πρόγραμμα. Δεν θα απαντήσουμε όμως στην κρίση με οικονομισμό. Απέναντι στην μονοκαλλιέργεια του τουρισμού, που είδαμε άλλη μια φορά πώς μια κρίση μπορεί να τον σαρώσει και να τον εξαϋλώσει, να μιλήσουμε για την αγροτική παραγωγή, τη βιομηχανία, την καινοτομία. Και το πρόγραμμά μας να έχει μήνυμα, κεντρικό άξονα -τον άνθρωπο- και ιδεολογία. Διότι σήμερα αν κερδίζει η Δεξιά παντού, με ρωγμές μεν, αλλά να το παραδεχτούμε για να το αντιμετωπίσουμε, κερδίζει, είναι γιατί εμφανίζει ένα ριζοσπαστικό ιδεολογικό πρόσωπο. Λέει πράγματα αδιανόητα πριν μερικά χρόνια, και τα λέει με επιθετικότητα: Ατομισμός, κατάργηση κοινωνικού κράτους, ιδιωτική πρωτοβουλία, κέρδος, αγορά, παντού. Και σε αυτά χρειάζεται ο δικός μας αντίλογος, το δικό μας πρόγραμμα: Παραγωγή, εργασία, δικαιοσύνη, κοινωνικά δικαιώματα, καινοτομία, στήριξη του αδύναμου.

Στην εκπαίδευση και στο μέλλον της νέας γενιάς συγκρούονται διαφορετικά πολιτικά σχέδια. Ο αποκλεισμός με τη συμπερίληψη. Η γιγάντωση των ανισοτήτων μέσω της εκπαίδευσης με το σχολείο ισότητας και ποιότητας. Τα άριστα σχολεία για όλους με τα σχολεία για τους υποτιθέμενους άριστους. Ο ανταγωνισμός με τη συνεργατικότητα. Το αυταρχικό μοντέλο της διαγωγής και της τιμωρίας με δημοκρατικό σχολείο που προετοιμάζει συνειδητούς και υπεύθυνους πολίτες. Όλα αυτά δεν είναι λόγια, αποδείχθηκαν με πράξεις. Σαν χτες, πριν πέντε χρόνια, στις 8 Ιουνίου 2015, δημοσιεύθηκε το ΦΕΚ με την υπογραφή του τότε αν. υπουργού Τάσου Κουράκη που επανέφερε στην εκπαίδευση τους 2.700 εκπαιδευτικούς των ΕΠΑΛ που είχαν κριθεί διαθέσιμοι για απόλυση το 2013 από τον κ. Αρβανιτόπουλο και τον κ. Μητσοτάκη, υπουργό, τότε, Διοικητικής Μεταρρύθμισης, στην κυβέρνηση Σαμαρά. Μια από τις πιο φωτεινές στιγμές της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, μια από τις πιο ντροπιαστικές σελίδες για την παράταξη της ΝΔ και τον κ. Μητσοτάκη προσωπικά. Μια σελίδα που προτιμάει να μη τη θυμάται και να μη τη θυμίζει. Το ίδιο και οι υμνητές του. Καμιά μεταρρύθμιση δεν γίνεται χωρίς διάλογο. Και η υπουργός Παιδείας δυστυχώς βρίσκεται σε καραντίνα από την κοινωνία, τα κόμματα, τον εκπαιδευτικό κόσμο. Δεν έλαβε υπόψη της τη Διαβούλευση του νομοσχεδίου, με τις χιλιάδες αρνητικές παρατηρήσεις, οι περισσότερες τεκμηριωμένες. Δεν έλαβε υπόψη της τι είπαν οι φορείς των εκπαιδευτικών στη συζήτηση στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων. Μιλάει βέβαια με τους μεγαλοσχολάρχες -οι μόνοι εξάλλου που υπερασπίστηκαν την καταστροφική αναβάθμιση των κολεγίων. Μιλάει με τους μεγαλοφροντιστηριάρχες και τους ιδιοκτήτες των μεγάλων ιδιωτικών σχολείων -οι μόνοι και πάλι που υπερασπίστηκαν το νομοσχέδιό της. Είναι υπουργός ιδιωτικών κολλεγίων, μεγαλοσχολαρχών, μεγαλοφροντιστών και εκκλησιαστικών παραγόντων. Και, εσχάτως, υπουργός καμερών και εκατοντάδων χιλιάδων απουσιών: η μόνη υπουργός Παιδείας που θα τη συνοδεύουν ως ανάμνηση τα ανοιχτά αλλά άδεια Γυμνάσια και κυρίως Λύκεια. Το νομοσχέδιο διαπνέεται από αυταρχισμό εις βάρος των εκπαιδευτικών και των μαθητών.

Η επόμενη ώρα έχει έρθει. Χρέος μας είναι να οργανώσουμε την πολιτική σύγκρουση ανάμεσα στην πρόοδο και τη συντήρηση, ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά. Η έκβαση αυτής της μάχης θα κριθεί από το πώς θα διαμορφώσουμε μια αντίπαλη ηγεμονική πρόταση που θα στηρίζεται στην εμπιστοσύνη και την ορμή της κοινωνίας. Οι δύο πρώτοι μήνες της πανδημίας σφραγίστηκαν από τον φόβο των πολιτών για την υγεία που έχει εξωπολιτικά χαρακτηριστικά. Τώρα παρατηρούνται σκιρτήματα κοινωνικής παρέμβασης. Η κινητοποίηση των περιβαλλοντικών οργανώσεων για το αντιπεριβαλλοντικό νομοσχέδιο. Η κινητοποίηση των καλλιτεχνών κατά της πολιτικής που τους μετατρέπει σε επαίτες και η διάχυτη ανησυχία των πολιτών για το βεβιασμένο άνοιγμα των σχολείων, συνιστούν σήματα ότι στη νέα φάση συνειδητοποιείται η ευρύτητα της κρίσης. Τώρα έρχεται η ώρα να αναπτύξουμε τη δική μας προγραμματική πρόταση, τεκμηριωμένη επιστημονικά και εδραζόμενη σε επείγουσες κοινωνικές ανάγκες. Αυτή η συνάντηση προγράμματος-κοινωνίας υπονομεύεται από τον λαϊκιστικό λόγο, που διαστρέφει τη λαϊκότητα, παραμορφώνει την  Αριστερά, συχνά μεταστρέφει την πρωτογενή λαϊκή διαθεσιμότητα σε απολίτικες συμπεριφορές και τελικά διευκολύνει τον συντηρητισμό. Από την κρίση δεν θα βγούμε με δημαγωγίες χωρίς κοινωνικό αντίκρυσμα.