Macro

Η πολιτική επικοινωνία γινόταν πάντα με storytelling, με απλές σύντομες ιστορίες, που μαγνήτιζαν το ενδιαφέρον, και έδιναν νέο χρόνο στους αφηγητές. «Γιατί να σε ψηφίσω;» Έχεις μια ανάσα διορία, ειδικά τώρα που σε ρωτάνε με καχυποψία, απογοήτευση, χωρίς υπομονή. Αν δεν έχεις μια σύντομη περιεκτική απάντηση δεν έχεις τύχη. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αρκεστούν σε μια απλή απάντηση ευθέως ανταγωνιστική του τρίπτυχου της Ν.Δ.: «Με το ΣΥΡΙΖΑ θα υπάρχει καλύτερη υγεία-παιδεία-κοινωνικό κράτος, δουλειές με δικαιώματα, και δικαιότερη φορολόγηση». End of story.

Χρειάζεται όμως να ειπωθεί ποιο είναι το κυρίαρχο ρεύμα της περιόδου, πώς δηλαδή ο νεοφιλελευθερισμός και η συντηρητική παλινόρθωση δηλητηριάζει όχι μόνο τις κοινωνικές σχέσεις, αλλά μολύνει όλο το σύστημα των ανθρώπινων ιδεών, τις αξίες με τις οποίες διάγουμε τον βίο. Η Ακροδεξιά και ο νεοφιλελευθερισμός έχουν βάλει στο στόχαστρο όλες τις παρακαταθήκες της Γαλλικής Επανάστασης: την ελευθερία, την ισότητα, την αδελφοσύνη. Ενα κύμα μίσους και εγωισμού ξεχύνεται από κάθε πόρο του συστήματος. Δεν είναι μόνο ο Αδωνης και ο Βορίδης που σε κάθε ευκαιρία διαλαλούν «να τελειώνουμε με τις ιδέες της μεταπολίτευσης, τις αξίες της Αριστεράς», μαζί τους συντονίζεται όλο το πλέγμα της εξουσίας: επιχειρηματίες, εφοπλιστές, καναλάρχες, «δαιμόνιοι» δημοσιογράφοι, άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι δεν διστάζουν να υιοθετήσουν κάθε συντηρητική ιδέα, να αναπαραγάγουν κάθε ανακρίβεια, κάθε συκοφαντία. Δεν έχουν ενδοιασμούς να συμβάλουν στην κατασκευή ειδήσεων, στα ψέματα στο Διαδίκτυο, που ξαπλώνονται με μορφή χιονοστιβάδας, να συμβάλουν στη «δολοφονία χαρακτήρων» ακόμα και εμβληματικών προσώπων της Αριστεράς. Θα περίμενε κανείς οι αστοί διανοούμενοι να υπηρετούν με τον δικό τους τρόπο τις πανανθρώπινες αξίες, μάταια, λες και διαγράψανε από τη μνήμη τους την εποχή που ορκίζονταν στις δυτικές αξίες και άναβαν κερί στη νεωτερικότητα. Σήμερα, η σιωπή των αμνών. Αφωνία και λήθη στις παλιές αξίες, λαλίστατοι απέναντι στον κοινό εχθρό, την Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν τους ενδιαφέρει ο ορθός λόγος, δεν είναι αδαείς ούτε απληροφόρητοι, όλοι γνωρίζουν τη συνταγή της Ακροδεξιάς και του επιθετικού νεοφιλελευθερισμού. Συνταγή παρόμοια σε όλο τον κόσμο, δεν πρόκειται περί επινόησης ιθαγενών. Γνωρίζουν τους παραπλανητικούς ισχυρισμούς, ξέρουν επίσης και τη μέθοδο: την υπονόμευση κάθε προοδευτικής ιδέας, την εξύμνηση κάθε εγωισμού, τη δυσφήμηση της ισότητας, την απαξίωση της ελευθερίας και την αντικατάστασή της από το Νόμο και την Τάξη, τη διαχείριση δηλαδή του φόβου και της ανασφάλειας. Με δυο λόγια, καταλαβαίνουν τη συστηματική κατεδάφιση των αξιών της νεωτερικότητας, δεν είναι ανήξεροι, ούτε παραπλανημένοι, απλά διαλέξανε στρατόπεδο.

Ας ρίξουμε μια ματιά στο πεδίο των εργασιακών σχέσεων. Υποδεικνύεται ως στόχος για την επόμενη τετραετία η ανάκτηση και των υπόλοιπων 500.000 θέσεων εργασίας, που έχουν χαθεί στη διάρκεια της κρίσης, η αύξηση του κατώτατου μισθού σε δύο δόσεις, 7,5% και 7,5%, και αμέσως μετά ανάθεση του προσδιορισμού του στη συλλογική διαπραγμάτευση (καθώς θα έχει πλησιάσει τα προ μνημονίων επίπεδα), κίνητρα όχι απλώς για προσλήψεις αλλά για θέσεις πλήρους απασχόλησης, ενίσχυση και αυστηρότητα των ελέγχων με στόχο ούτε μια ώρα απλήρωτη εργασία. Η συνόψιση δεν είναι ίσως η καλύτερη, αλλά φανερώνει τη διαφορά με τη θέση της ΝΔ, που μιλάει για περισσότερες και καλύτερες θέσεις εργασίας μέσω μιας αναμενόμενης ανάπτυξης λόγω της φορολογικής ελάφρυνσης των επιχειρήσεων, και για αμοιβές που θα καθορίζονται με διάλογο ανάμεσα στους εταίρους και με εξέταση των δυνατοτήτων της επιχείρησης. Διατυπώσεις που παραπέμπουν ευθύτατα στη νεοφιλελεύθερη προτίμηση των ατομικών ή, το πολύ πολύ , επιχειρησιακών συμβάσεων και όχι των συλλογικών-κλαδικών, είναι αρκετά αόριστες ως προς τη στοχοθεσία για την καταπολέμηση της ανεργίας, ενώ αγνοούν την υποχρέωση της πολιτείας να επαναφέρει, τουλάχιστον, τον κατώτατο στα αρχικά επίπεδα, ώστε οι εργαζόμενοι να εκκινήσουν από τη θέση που κατείχαν πριν την, πολιτική, υποβάθμισή της.

Σε πρόσφατο άρθρο της, με τίτλο «Τα τέσσερα έτη του Σύριζα στον πολιτισμό», η «Καθημερινή» επιχειρεί έναν απολογισμό των τεσσάρων υπουργών Πολιτισμού της απερχόμενης κυβέρνησης. Ανεξάρτητα από το αν τα έργα αξιολογούνται θετικά ή αρνητικά, διαφαίνεται ότι προσέκρουσαν σε παθογένειες και δυσλειτουργίες ενός συστήματος που δεν θεραπεύεται σε μια τετραετία. Πράγματι λοιπόν πολλά παραμένουν ανολοκλήρωτα. Ωστόσο, η ανάγνωση του άρθρου γεννά έναν άλλον, βαθύτερο, προβληματισμό. Απομονώνοντας τη συγκεκριμένη τετραετία, εξετάζοντάς την δηλαδή σαν στιγμή και όχι σαν κομμάτι μιας πορείας, το άρθρο, ίσως άθελά του, νομιμοποιεί την αντίληψη ότι η ασυνέχεια των θεσμών είναι κάτι το κανονικό. Δεδομένου ότι το νόημα των θεσμών δεν είναι άλλο από την εξασφάλιση μιας συνέχειας, τι σημαίνει και τι επιπτώσεις έχει η κανονικοποίηση της ασυνέχειάς τους;

To παράδειγμα από το πρόσφατο βίντεο της επίσκεψης Μητσοτάκη στην Κω και της προτροπής από τον συνδαιτυμόνα του για 7ήμερο, κατάργηση των ελέγχων κ.ο.κ. είναι ενδεικτικό: ο «επιχειρηματίας» με τις ρηξικέλευθες ιδέες δεν κατέχει μέσα παραγωγής, ούτε καν ως μικρομεσαίος επιχειρηματίας, εργάτης δηλαδή του εαυτού του. Ανήκει στη «διευθυντική τάξη» της εποπτείας, στέλεχος διευθυντικό ξενοδοχείων, μέλος του «συνδυασμένου συλλογικού εργάτη», όχι ξενοδόχος – εργοδότης. Ο οποίος μπορεί να εκπέσει της θέσεώς του, του υψηλού μισθού του, των ιδιαιτέρων –αν έχει- προνομίων του. Και να προλεταριοποιηθεί, κι αυτός και τα παιδιά του, ευρισκόμενος να δουλεύει ακατάπαυστα, υπό συνθήκες περισσότερο άθλιες απ’ ό,τι μπορεί να διανοηθεί.

Όσο περνούν οι μέρες και μπαίνουμε για τα καλά στην προεκλογική περίοδο, τόσο γίνεται πιο φανερό το ζοφερό μέλλον που επιφυλάσσει για τους εργαζόμενους η Ν.Δ. Και ότι εκείνο το χυδαίο περί «αιχμαλώτων πολέμου» που εκστόμισε ο κύριος Αϊβαλιώτης δεν αφορά μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά ολόκληρο τον κόσμο της εργασίας. Είναι τόσες πολλές οι δηλώσεις που γίνονται... αλλά δεν γίνονται εκ μέρους του Κυριάκου Μητσοτάκη και πληθώρας στελεχών της Ν.Δ. (καθώς και αρκετών αφρόνων του ΚΙΝ.ΑΛΛ. οι οποίοι συμπεριφέρονται ως κερδισμένοι των ευρωεκλογών), ώστε ουδείς δικαιούται να πει ότι δεν γνώριζε ή ότι δεν κατάλαβε.

Είναι πολύ καλή η ιδέα του Κυριάκου να δουλεύουν οι επιχειρήσεις επταήμερο. Πώς δεν το είχε σκεφτεί κανείς μέχρι τώρα; Θα μπορούσαμε να το επεκτείνουμε και στους κινηματογράφους. Και στα διόδια των εθνικών δρόμων. Κρίμα να μένουνε κλειστά τα σαββατοκύριακα. Το είπε και μια υποψήφια της Ν.Δ. στην τηλεόραση. Εμείς σε καμία περίπτωση δεν θέλουμε επταήμερη εργασία. Αλλά, αν κάποιος εργαζόμενος θέλει να δουλεύει επταήμερο, γιατί να τον εμποδίσουμε; Λογικό. Και όποιος δεν θέλει, μπορεί κάλλιστα να χάσει τη δουλειά του για να την πάρει ένας που θέλει. Δεν είναι τόσο σοβαρό το θέμα. Και μετά μπορεί να βρεθεί και κάποιος που να θέλει να δουλεύει επταήμερο με τα μισά λεφτά. Ακόμα καλύτερα. Και άμα σχολάει, να πετάγεται και στο σπίτι του αφεντικού να βάζει και μια ηλεκτρική σκούπα. Όπως είπε και ο Κυριάκος, άμα αυτά τα συμφωνούν οι εργαζόμενοι με τους εργοδότες, εμάς τι λόγος μας πέφτει.

Η προτεραιότητα λοιπόν που έδωσε η κυβέρνηση να σώσει όλον αυτόν τον κόσμο που κινδύνευε από απόλυτη ένδεια δεν αξιολογείται μόνον ηθικά, αλλά και στρατηγικά. Η υποστήριξη των πιο αδύναμων από τον ΣΥΡΙΖΑ είχε άμεση αντανάκλαση και στη μεσαία τάξη. Χάρη σε αυτήν την πολιτική υπάρχει σήμερα έδαφος για ανάπτυξη. Αλλιώς θα υπήρχε έρημος. Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι προς το συμφέρον των μεσαίων τάξεων και από άλλη σκοπιά. Από τη σκοπιά του κοινωνικού κράτους. Αν εξαιρέσουμε ένα μικρό αριθμό οικογενειών που έχουν τη δυνατότητα να αγοράζουν ιδιωτικώς όλα τα δημόσια αγαθά, καλά ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια, καλά ιδιωτικά νοσοκομεία, καλή ιδιωτική ασφάλιση κ.λπ., όλοι οι υπόλοιποι και φυσικά και οι μεσαίες τάξεις εξαρτώνται λίγο - πολύ από τα δωρεάν δημόσια συστήματα. Για το σχολείο, για το πανεπιστήμιο, για την περίθαλψη, για τη σύνταξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει τη βελτίωση του κράτους και των υπηρεσιών που παρέχει στους πολίτες. Οι αντίπαλοί του υποστηρίζουν την απογύμνωση του κράτους από αυτές τις λειτουργίες και την παραχώρησή τους σε ιδιώτες. Αυτοί οι ιδιώτες προμηθευτές της υγείας, της εκπαίδευσης και της ασφάλισης όπως έχει αποδειχθεί κατ' επανάληψιν, πουλάνε στις μεσαίες τάξεις υπηρεσίες τις οποίες κανονικά παρέχει δωρεάν και στην ίδια ή καλύτερη ποιότητα το κράτος. Ο νεοφιλελευθερισμός είναι πολύ ακριβό σπορ για τις μεσαίες τάξεις.

Το πρόβλημα δεν πρόκειται να αντιμετωπιστεί αν δεν υπάρξει μια διεθνής συμφωνία για τη διαχείριση των πλαστικών απορριμμάτων, συνεχίζει η WWF. Στο ίδιο πλαίσιο, η οργάνωση συνιστά στις μεσογειακές χώρες να απαγορεύσουν άμεσα τα πλαστικά μιας χρήσης όπως οι σακούλες και τα μπουκάλια και μέσα στα επόμενα έξι χρόνια τα μικροπλαστικά που περιέχονται σήμερα σε απορρυπαντικά και καλλυντικά.Το πρόβλημα δεν πρόκειται να αντιμετωπιστεί αν δεν υπάρξει μια διεθνής συμφωνία για τη διαχείριση των πλαστικών απορριμμάτων, συνεχίζει η WWF. Στο ίδιο πλαίσιο, η οργάνωση συνιστά στις μεσογειακές χώρες να απαγορεύσουν άμεσα τα πλαστικά μιας χρήσης όπως οι σακούλες και τα μπουκάλια και μέσα στα επόμενα έξι χρόνια τα μικροπλαστικά που περιέχονται σήμερα σε απορρυπαντικά και καλλυντικά. (...) Με περισσότερα πλαστικά απορρμίματα παρά ψάρια κινδυνεύει να μείνει η Μεσόγειος αν οι χώρες που την περιβάλλουν δεν κινητοποιηθούν άμεσα για την αντιμετώπιση του προβλήματος επισημαίνει σε έκθεση της η οργάνωση WWF.

ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ότι σήμερα για πρώτη φορά από το 2012 ισχύουν ξανά συλλογικές συμβάσεις εργασίας, ότι η αδήλωτη εργασία έχει μειωθεί πάνω από δέκα μονάδες και για πρώτη φορά η επιθεώρηση εργασίας ενισχύεται ουσιαστικά και δουλεύει με σχέδιο για την αντιμετώπιση της υποδηλωμένης εργασίας, δείχνει ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε και αλλιώς. Για αυτό το «αλλιώς» οφείλουμε να μιλήσουμε τον ένα μήνα που έχουμε μπροστά μας. Το οφείλουμε σε όσους δουλεύουν «μαύρα», απλήρωτες υπερωρίες ή επτά μέρες σερί την τουριστική σεζόν. Να μη συμφιλιωθούμε με την απανθρωπιά, αλλά να μιλήσουμε για το τι σημαίνει «ούτε μία ώρα απλήρωτη εργασία», τι σημαίνει ωράριο και δικαίωμα στη ζωή.