Νίκος Μπελαβίλας

Κλείνει ο κύκλος της φούσκας του Ελληνικού με την αποχώρηση των τραπεζών. Η τελευταία φάση…

Φαντάσματα ενός μακρινού οδυνηρού παρελθόντος, τα «Μεταλλεία Σερίφου», η επιχείρηση που εγκατέλειψε το νησί πριν…

Η επέτειος του τρομερού Αυγούστου του ’22 τίποτα καλό δεν συμβολίζει. Θυμίζει την καταστροφική «Μεγάλη…

Ας μιλήσουμε λίγο για το μετρό των Εξαρχείων. Τα σχέδια για τη διέλευση της Γραμμής…

O Νόμος Κεραμέως για τα ΑΕΙ κατατέθηκε και είναι βέβαιο ότι θα γράψει ιστορία για…

Ολόκληρη η ακτογραμμή του Σαρωνικού από τον Πειραιά ως το Σούνιο θα «αξιοποιηθεί» με κατεπείγουσες…

Σε αντίθεση µε το βιεννέζικο Karl Marx Hof όπου οι τρύπες από τις οβίδες επισκευάστηκαν, η εδώ απόφαση αποκατάστασης των πολυκατοικιών της Αλεξάνδρας του Κεντρικού Συµβουλίου Μνηµείων προβλέπει να διατηρηθούν τα ίχνη από τις σφαίρες του αθηναϊκού ∆εκέµβρη. Η προσπάθεια για τη διάσωση των προσφυγικών πολυκατοικιών της Αλεξάνδρας και όχι µόνο είναι εκτός των άλλων συµβολική. Καθώς σηµατοδοτούν αυτή την κρίσιµη στιγµή που ταυτίζονται ιδέες και λαοί µέσα σε συνθήκες βαθύτατης κρίσης. Πολύ περισσότερο γιατί αυτές οι ιδέες αναφέρονταν σε έναν κόσµο πιο δίκαιο. Αν ανοίξει ο δρόµος µε την εκκρεµούσα επί τριάντα χρόνια αποκατάσταση των πολυκατοικιών της Αλεξάνδρας, ανοίγει ο δρόµος και για τα υπόλοιπα µνηµεία των φυγάδων της καταστροφής. Η Βιέννη παλεύοντας µε τους εφιάλτες της το κατάφερε. Είναι καιρός να το πετύχει και η Αθήνα.

Στην αρχή θα ερχόταν το κρατικό ταμείο του Κατάρ. Αποχώρησε έξι μήνες μετά την εμφάνισή του. Μετά έγινε ένας διεθνής διαγωνισμός. Κάτι εταιρείες από το Ισραήλ χάθηκαν στον δρόμο και δεν έφτασαν ποτέ. Ακολούθησε η κινεζική Φοσούν και η αραβική Γκόλτεν Ήγκλ. Ήρθαν είδαν και έφυγαν. Τότε εμφανίστηκε η αμερικανική Μοχίγκαν. Σχεδίασε τις Καρυάτιδες-Καζίνο και πήγε στο καλό. Λογικό είναι. Αυτές οι μεγάλες διεθνείς εταιρείες του Real Estate δεν μπόρεσαν να αντέξουν τον ανταγωνισμό. Είχαν απέναντι τους τους γίγαντες της ελληνικής αγοράς ακινήτων οι οποίοι τους τσάκισαν. Έτσι το αρχικό σχέδιο πέτυχε. Το Ελληνικό έμεινε σε ελληνικά χέρια, σε δύο εταιρείες του τόπου μας. Δεν τους δόθηκε ακριβώς με διαγωνισμό αλλά αυτό είναι ψιλά γράμματα. Περηφάνεια! Αυτοί οι ντόπιοι οικονομικοί γίγαντες επειδή έχουν ένα μικρό πρόβλημα ρευστότητας θα προχωρήσουν (δηλώνουν) με δανεικά γιατί δεν τους βρίσκονται πρόχειρα τα 5-6 δις τους «μεγαλύτερου πρότζεκτ της Ευρώπης» με τις «70.000 θέσεις εργασίας». Που να σταθούν οι διεθνείς δίπλα στα θηρία του ελληνικού καπιταλισμού; Που δεκατέσσερα χρόνια (από το 2007) έχουν ανάψει τις μηχανές στις μπουλντόζες τους και περιμένουν.

Ο προχθεσινός άδικος θάνατος ενός σαρανταπεντάχρονου λιμενεργάτη, κάτω από εξοντωτικές συνθήκες δουλειάς στις προβλήτες με τις γερανογέφυρες, είχε εκτός από τη δραματική διάσταση και μία συμβολική: Υπάρχει μία κόκκινη γραμμή ανοχής που έχει προ πολλού ξεπεραστεί. Αν η Cosco δεν αλλάξει ρότα, σύντομα θα μοιάζει με ξένο σώμα στον Πειραιά. Αυτό πιά δεν αφορά μόνο την Αριστερά, ούτε το διαπιστώνει μόνο αυτή. Το λένε όλο και περισσότεροι παραγωγικοί φορείς, όσοι έλπιζαν, αποκλείστηκαν  ή είδαν την επιρροή τους, τον κύκλο εργασιών τους, την εργατική τους δύναμη να απομειώνεται ενώ το λιμάνι γιγαντώνεται. Είναι εύκολα αντιληπτό σήμερα, ότι η μακρά πορεία αναγκαστικής συνύπαρξης με την Cosco θα εξελιχθεί ομαλά, μόνο αν η από εκεί πλευρά αναγκαστεί να λειτουργήσει το λιμάνι με όρους ευρωπαϊκής νομιμότητας, δικαιωμάτων, υποχρεώσεων και παραδόσεων και όχι με τους δυσμενείς όρους που επικρατούν σε άλλες περιοχές του πλανήτη ή και στην ίδια την Κίνα. Είναι στο χέρι μας να το πετύχουμε.

Το ποτάμι διαμορφώθηκε το 2002-2003 με μειωμένη διατομή κατά την εκτίμηση αρκετών και σοβαρών επιστημόνων των υδραυλικών έργων. Εκείνοι από τότε επισήμαιναν τον κίνδυνο της «πλημμύρας της 50ετίας». Οι καιροί άλλαξαν και τις σπάνιες αυτές πλημμύρες τις βιώνουμε χρόνο παρά χρόνο. Το έργο του αντιπλημμυρικού καναλιού στο πάρκο του Φαληρικού Όρμου κατασκευάζεται για να εκτονώσει την πίεση των νερών αλλά αυτό δεν έχει ολοκληρωθεί αδικαιολόγητα από την Περιφέρεια Αττικής και όταν ολοκληρωθεί θα θωρακίσει μεν το Μοσχάτο και την Καλλιθέα αλλά όχι το Νέο Φάληρο, την Πειραιώς, τα Καμίνια και τον Ρέντη. Αυτά συμβαίνουν στα κατάντη, κοντά στην εκβολή. Στα ανάντη, στις πηγές και στις καμένες πλαγιές της λεκάνης απορροής δεν έχουν υπάρξει σημάδια για επείγοντα μέτρα ανάσχεσης της πλημμύρας από τις δασικές υπηρεσίες. Η καταστροφή μπορεί να προληφθεί αν τα νερά συγκρατηθούν εκεί. Γιατί αν αρχίσει η ελεύθερη ροή τους μέσα από τον τσιμεντένιο κλειστό αγωγό προς τη θάλασσα, τότε ο Κηφισός θα βγει στους δρόμους από τα φρεάτια, τα παραπέτα του και τις γέφυρες. Επομένως στο Φάληρο θα έπρεπε να εκβαθύνουν τον βυθό της θάλασσας στην εκβολή γερανοί και να σκάβουν το αντιπλημμυρικό κανάλι τώρα. Στις πλαγιές της Πάρνηθας θα έπρεπε να στήνονται φράγματα ανάσχεσης και διαμορφώσεις πλαγιών με κορμοδέματα τώρα. Και καλού-κακού να ετοιμάζεται ένα αξιόπιστο σχέδιο αντιμετώπισης της υπερχείλισης στις γέφυρες και στις όχθες. Αν θέλουμε να μην πνιγούν πάλι οι γειτονιές του ευρύτερου Πειραιά. Όλα αυτά τώρα, όχι αύριο. Είτε πιστεύετε στην κλιματική κρίση (εγώ πιστεύω) είτε όχι αυτή δεν αποτελεί άλλοθι για να πνιγούμε ή να καούμε, αλλά το αντίθετο. Γνωρίζουμε τα δεδομένα και μπορούμε να προστατευθούμε. Αρκεί να το κάνουμε με σοβαρότητα.