Στις εκλογές της 7ης Ιουλίου αντιπαρατίθενται δύο προγράμματα, δύο πολιτικά σχέδια για την επόμενη μέρα. Μια νίκη της Νέας Δημοκρατίας αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε επιστροφή στις παθογένειες του παρελθόντος που χρεοκόπησαν τη χώρα, θέτοντας σε κίνδυνο αυτές τις κατακτήσεις. Μια δεύτερη τετραετία για τον ΣΥΡΙΖΑ θα μας φέρει αντιμέτωπους με το κρισιμότερο ίσως επίδικο αυτών των εκλογών, αλλά και διαχρονικό αίτημα των πολιτών, τον ριζικό μετασχηματισμό του κράτους, ώστε αυτό να γίνει αποτελεσματικό και κοινωνικά ανταποδοτικό.
Οι άνθρωποι που συναντώ σε αυτή την προεκλογική περίοδο αυτό ακριβώς προσδοκούν. Γιατί γνωρίζουν πως καμία αριστερή και προοδευτική διακυβέρνηση δεν θα φέρει πραγματικά θετικά αποτελέσματα, απτά στην καθημερινότητά τους, αν δεν συνδυαστεί με τη δημιουργία ενός κράτους που θα διαφυλάσσει και θα προαγάγει το δημόσιο συμφέρον που θα καλύπτει τις κοινωνικές ανάγκες, που θα είναι πιο φιλικό προς τον πολίτη, που θα εξασφαλίζει τη διαφάνεια, τις ίσες ευκαιρίες, τη δίκαιη μεταχείριση, την κοινωνική λογοδοσία, που θα προωθεί τη δίκαιη και βιώσιμη ανάπτυξη, αντιμετωπίζοντας τις προκλήσεις της εποχής μας, τις αυξανόμενες κοινωνικές ανισότητες, την κλιματική κρίση, την ψηφιακή μετάβαση, τον συμμετοχικό σχεδιασμό.
Από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας προαναγγέλλεται άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο συγκαλυμμένα η δραστική συρρίκνωση του κράτους, ενώ κάθε θεσμική και ρυθμιστική λειτουργία του Δημοσίου καταγγέλλεται ως κρατισμός και εμπόδιο για την ανάπτυξη.
Ετσι, η επιστροφή στη μνημονιακή αναλογία 1 προς 5 για τις προσλήψεις στην Υγεία, την Παιδεία κ.λπ., οι περικοπές κρίσιμων κρατικών δαπανών και συνακόλουθα η εμμονή για εκχώρηση στην «αγορά» σημαντικών δημόσιων υπηρεσιών –μοντέλο ξεπερασμένο, καθώς έχει αποδειχθεί και δαπανηρό και αναποτελεσματικό– προβάλλονται από την αξιωματική αντιπολίτευση ως πανάκεια απέναντι στις παθογένειες ενός κράτους βασισμένου σε δίκτυα επιρροής και στην προνομιακή πρόσβαση λίγων σε αυτά, ενός κράτους το οποίο δημιούργησαν και συντήρησαν οι ίδιες οι κυβερνήσεις του πάλαι ποτέ δικομματισμού ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Ο ριζικός μετασχηματισμός του κράτους αποτελεί προνομιακό πεδίο για την Αριστερά του 21ου αιώνα, και μάλιστα για μια Αριστερά που έχει σήμερα πίσω της τέσσερα και πλέον χρόνια πείρας στη διακυβέρνηση. Η συζήτηση τίθεται εδώ σε άλλη βάση, όχι με όρους μεγέθους, μιας και το μέγεθος του δημόσιου τομέα είναι εκ των πραγμάτων μεγάλο στα σύγχρονα κράτη (γύρω στο 40% του ΑΕΠ). Αλλά με όρους διασφάλισης του δημόσιου χαρακτήρα κρίσιμων αγαθών και υπηρεσιών, ώστε να είναι προσβάσιμα σε όλους, με όρους ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών, ώστε να υπάρχει κοινωνική ανταποδοτικότητα, και με όρους αποτελεσματικής διαχείρισης, προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος και του πολίτη.
Τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια έγιναν σημαντικά θετικά βήματα. Για να υπάρξει, ωστόσο, ουσιαστική αλλαγή απαιτούνται ακόμη περισσότερες και πιο ριζικές τομές, προκειμένου να συντονιστούμε με τις απαιτήσεις και τις δυνατότητες που παρέχει η εποχή μας και να δημιουργήσουμε δημόσιες δομές αντάξιες της αποστολής τους και του πλούτου που διαχειρίζονται. Με γνώμονα τα χρήματα των φορολογούμενων πολιτών αλλά και τον πλούτο που παράγεται από τα δημόσια αγαθά να επιστρέφουν στην κοινωνία. Αυτές τις αλλαγές, όπως και ευρύτερα την αναμόρφωση της χώρας, μόνο μια κυβέρνηση της Αριστεράς και των προοδευτικών δυνάμενων με τις οποίες συμπορεύεται μπορεί να τις πετύχει.
Ο Κώστας Στρατής είναι Υφυπουργός Πολιτισμού, υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία στον Δυτικό Τομέα της Β’ Αθηνών
Πηγή: Έθνος
