Αναδημοσιεύσεις

Κρίσιμο σημείο της γαλλοιταλικής συμφωνίας ​​είναι το Συμβούλιο Άμυνας και Ασφάλειας, με διευκόλυνση διέλευσης και στάθμευσης του στρατού τους στις δύο χώρες. Η Συνθήκη θέτει κοινά πρότυπα για την ευρωπαϊκή άμυνα, στρατηγική αναγκαία για τη Γαλλία προκειμένου να μην υποβαθμιστεί σε μια περιφερειακή υπερδύναμη, αλλά και για την Ιταλία, που, από μόνη της, είναι εξαιρετικά αδύναμη. Ειδικά μετά το αμερικάνικο «άδειασμα» των Γάλλων και της ΕΕ στον Δ. Ειρηνικό, με τη Συμφωνία AUKUS. Στους Ευρωπαίους, αντισταθμιστικά, ο Μπάιντεν έδωσε τον έλεγχο Β. Αφρικής και Μ. Ανατολής. H αποχώρηση του ΝΑΤΟ από το Αφγανιστάν, η κλιμάκωση εντάσεων στη ζώνη Σαχέλ, στη dυτική και μεσογειακή Αφρική, στο Κέρας της Αφρικής και στα ανατολικά σύνορα της ΕΕ, καθώς και οι αλλαγές στην πολιτική γεωμετρία της Μ. Ανατολής, είναι παράγοντες που ωθούν την Γαλλία να επισπεύσει στρατηγικά για τις ζώνες επιρροής. Η γαλλοιταλική συνεργασία στα ενεργειακά αποθέματα και τις πρώτες ύλες της Κεντρικής και Βόρειας Αφρικής (ειδικά της Λιβύης), με συμμετοχή και της Γερμανίας, ενέχει αμοιβαίο στρατηγικό συμφέρον, δεδομένης της παρουσίας Τούρκων, Ρώσων και Κινέζων στην ευρύτερη περιοχή. Βασικός στόχος Γάλλων, Ιταλών και Γερμανών είναι η ευρωπαϊκή και νατοϊκή κυριαρχία. Ο νέος «Ψυχρός Πόλεμος» μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας-Ρωσίας διαπερνά τις ηπείρους, με την Ευρώπη να αποτελεί επίδικο και την ΕΕ μέρος του προβλήματος. Η Ρώμη και το Παρίσι σκιαγραφούν τα πεδία συνεργασίας, αλλά και τους τομείς ανταγωνισμού με την Κίνα. Η Μασσαλία – εκτός από το δεύτερο μεγαλύτερο λιμάνι της Μεσογείου – έχει γίνει ο σταθμός άφιξης στην Ευρώπη των καλωδιακών διασυνδέσεων, που από το 2022 θα συνδέουν την Κίνα, την Ασία, την Αφρική, τη Μεσόγειο και την Ευρώπη. Το πρόγραμμα ονομάζεται Peace και υλοποιείται από δύο κινεζικούς κολοσσούς στον ψηφιακό τομέα, τις Hengtong και Pccw και τη γαλλική Orange. Μεταξύ Κίνας και Γαλλίας, η σύνδεση θα έχει κόμβους με το Πακιστάν, το Ιράν, την Τανζανία, τη Σομαλία, την Κένυα, την Αιθιοπία, το Τζιμπουτί και την Αίγυπτο. Η Γαλλία θεωρεί την Κίνα εμπορικό εταίρο, αλλά, κυρίως, στρατηγικό ανταγωνιστή. Η Ιταλία του Κόντε είχε κλείσει στρατηγικές συμφωνίες με την Κίνα, ασκώντας πολύπλευρη εξωτερική πολιτική. Σήμερα, όμως, η κυβέρνηση Ντράγκι έχει σκληρύνει τη θέση της, παίρνοντας καθαρή θέση υπέρ των ΗΠΑ και της ισχυροποίησης του ΝΑΤΟ. Αναμένεται η γραμμή Σόλτς για τον προσανατολισμό της γερμανικής οικονομίας, που χωρίς την Κίνα έχει σοβαρό πρόβλημα. Ρωσία και Τουρκία ανταγωνίζονται τις δύο χώρες σε όλα τα μέτωπα ενδιαφέροντος (Μεσόγειος και, ειδικά, Λιβύη, Αφρική, Μ. Ανατολή), αλλά οι Γάλλοι διατηρούν σχέσεις ισορροπίας με τον Πούτιν, γι’ αυτό είναι κάθετα αντίθετοι στην είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.

Όσο και αν επιθυμείς να ασχοληθείς με την "υψηλή" πολιτική, με τα λεγόμενα κεντρικά ζητήματα,…

Η Αθήνα είναι βούτυρο στο ψωμί των ξένων επενδυτών σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες «μετά την κάθετη μείωση της αξίας των ακινήτων κατά 50% τα προηγούμενα χρόνια», διαφημίζουν, «και τώρα είναι ευκαιρία να επωφεληθείτε» τόσο από την αυξανόμενη αξία των ακινήτων όσο και από την αύξηση των ενοικίων. Είναι σίγουρα η πιο πολυσυζητημένη γενιά των τελευταίων δεκαετιών, αφού βγαίνει στο προσκήνιο της Ιστορίας αντιμετωπίζοντας πολλαπλές κρίσεις και ραγδαίες αλλαγές σε όλα τα επίπεδα. Στο ιδανικό σενάριο είναι οι «ψηφιακοί νομάδες», νέοι, με μια βαλίτσα κι ένα λάπτοπ στο χέρι, μπορούν να δουλέψουν από όποιο σημείο της Γης, συνδυάζοντας παροχή υπηρεσιών σε μεγάλες εταιρείες, καλούς μισθούς και διαβίωση σε ένα μακρινό και ομορφότερο από το γενέθλιό τους σημείο του πλανήτη. Οι περισσότεροι ωστόσο θα έβλεπαν τον εαυτό τους σε μια κωδική ονομασία λιγότερο κολακευτική - οι μεσίτες τούς αποκαλούν «η γενιά των νοικάρηδων», αφού με τους ρυθμούς που (δεν) αυξάνονται οι μισθοί, είναι μάλλον απίθανο να αποκτήσουν δικό τους σπίτι. Σε κάθε περίπτωση, οι νέοι 20-30 ετών, οι Millennials, είναι ομάδα-στόχος κάθε αγοράς - και της στεγαστικής. Εχει η αγορά μια λύση για κάθε πρόβλημα ή μήπως ένα πρόβλημα είναι η κάθε αγοραία λύση; Το co-living, η καινούργια τάση της συν-διαβίωσης, θέτει στη δημόσια συζήτηση μια σειρά από ερωτήματα: Είναι η απάντηση στην αστική μοναξιά; Είναι το κοινόβιο όπως το καταλαβαίνουν οι χίπστερ; Είναι μια απάντηση ανεξαρτησίας από μια γενιά που διαφορετικά θα μένει μέχρι τα γεράματα στο παιδικό της δωμάτιο; Στα σίγουρα -όπως κάθε κοινωνικό πρόβλημα στον νεοφιλελευθερισμό- είναι μια χρυσή ευκαιρία για μπίζνες. Οσο εμπεδώνονται οι πολιτικές λιτότητας και ενώ η πανδημία φέρνει νέο κύμα φτώχειας τόσο εκδηλώνεται και η στεγαστική κρίση - ειδικά για τους νέους και για όσους δεν έχουν «ένα κεραμίδι» από την οικογένειά τους. Την ίδια ώρα, η Αθήνα, μετά την κάθετη μείωση της αξίας των ακινήτων τα προηγούμενα χρόνια, είναι φιλέτο για τα ξένα funds, που ποντάρουν στην αυξανόμενη αξία των ακινήτων και την αύξηση των ενοικίων.

Ολόκληρη η Δύση πλέον ανησυχεί για την μετάλλαξη Ο που προέρχεται από την Αφρική. Θα δούμε πόσο σοβαρή είναι η συγκεκριμένη, αλλά ποιος μπορεί να μην ανησυχεί για μελλοντικές μεταλλάξεις; Και μέσα σε αυτούς που αγχώνονται είναι και εκείνοι οι δυτικοί που αδιαφορούν για το πρόβλημα του χαμηλού εμβολιασμού στις φτωχές χώρες (κυμαίνεται από 4-9%). Λες και εκεί δεν είναι άνθρωποι, λες και βρίσκονται σε άλλον πλανήτη. Ανησυχούν οι ίδιοι δυτικοί που δεν προσπαθούν να βρουν 70 δις παγκοσμίως που ο Gordon Brown υπολογίζει ότι χρειάζονται για να βρεθούν εμβόλια για τις φτωχές χώρες ενώ το ΔΝΤ υπολογίζει ότι αν δεν βρεθούν τα εμβόλια αυτά θα χάσει η παγκόσμια οικονομία τα επόμενα χρόνια 1,4 τρις δολάρια. Τα 20πλασια χρήματα δηλαδή. Η αδιαφορία τους δηλαδή για τις ζωές των άλλων είναι τόσο μεγάλη που καταλήγουν να αδιαφορούν ακόμη και για την τσέπη τους. Και όπως δείχνει η πραγματικότητα αυτή τους η αδιαφορία μπορεί να γίνει επικίνδυνη πλέον και για την ζωή τους. Ανησυχούν οι ίδιοι δυτικοί που διαφωνούν και καταψηφίζουν (όπως οι ευρωβουλευτές της ΝΔ) την απελευθέρωση της πατέντας των εμβολίων. Με πια λογική πραγματικά αυτή τη στιγμή βάζουν τα πνευματικά δικαιώματα πάνω από ζωές, από την παγκόσμια οικονομία, από τα πάντα; Τη στιγμή που χρειαζόμαστε περισσότερο διεθνισμό και για αλληλεγγύη για να προστατευθεί η ανθρωπότητα βλέπουμε άνοδο δεξιών και εθνικιστικών τάσεων. Και βλέπουμε δήθεν φιλελεύθερους ανερυθρίαστα να χαϊδεύουν αυτές τις τάσεις. Αν δεν μπορούν να γίνουν αλληλέγγυοι από ανθρωπιά ας γίνουν τουλάχιστον από συμφέρον. Η ιστορία στάθηκε πάντα πολύ σκληρή με όσους επέλεξαν αυτόν τον ολισθηρό δρόμο. Αλλά ας μην φτάσουμε εκεί. Ας πάρουμε μια ανάσα και ας καταλάβουμε σε τι κρίσιμο σταυροδρόμι βρισκόμαστε. Το «Οι ζωές μας πάνω από τα κέρδη τους» δεν είχε ποτέ τόσο κυριολεκτική σημασία.

Ο προϋπολογισμός δείχνει πάντα πού το πάει η κυβέρνηση, ακόμα και όταν αναθεωρείται στην πορεία.…

Είναι δηλώσεις και πράξεις που σε τρομάζουν με τη σοβαρότητά τους κι άλλες που σε τρομάζουν με την ελαφρότητά τους. Κι όταν αφορούν όλες τους πτυχές του ίδιου κολοσσιαίου προβλήματος, της πανδημίας, δεν ξέρεις από ποιας την πόρτα θα εισβάλει πρώτα ο πανικός και η αποκαρδίωση: από την πόρτα της εξωφρενικά ασόβαρης κατανόησης των πραγμάτων ή της εξαιρετικά σοβαρής. Οι δηλώσεις των αρμοδίων του ΠΟΥ για τη νέα, αφρικανική παραλλαγή, με τις 32 μεταλλάξεις στην ακίδα του ιού, και οι δηλώσεις πολλών επιστημόνων, όπως του κ. Γιώργου Παυλάκη, για το πόσο ακριβά πληρώνουμε τον λαθεμένο χαρακτηρισμό «πανδημία των ανεμβολίαστων», συνηχούν σαν τελεσίγραφο: «Ξεχάστε τα Χριστούγεννα. Κυβερνώντες και κυβερνώμενοι, ξεχάστε την ανεμελιά, το “αύριο βλέπουμε”, το “έχουμε καιρό”». Οχι, δεν έχουμε καιρό. Ούτε για να αργοπορούμε άλλο τον εμβολιασμό μας, όσοι ζούμε στις ευτυχισμένες χώρες του πρώτου ή του δεύτερου κόσμου, ούτε για να καθυστερούμε την ενίσχυση των φτωχών χωρών με μάσκες, απολυμαντικά και πρωτίστως εμβόλια. Οι φαρμακοεταιρείες θησαύρισαν ήδη. Ας κάνουν και καμιά «φιλάνθρωπη δωρεά» στους μη έχοντες, για την ψυχή των CEO τους και των λογιστών τους. Ας μην παρακολουθούν από ασφαλή απόσταση τους μαστιζόμενους πένητες σαν πειραματόζωα που δεν κοστίζουν τίποτε. Οσο αφήνουμε τον ιό να γλεντοκοπάει, να δοκιμάζει, να εφευρίσκει διεξόδους και όπλα, καμιά ασπίδα μας δεν θα είναι ακαταμάχητη. Ακαταμάχητες είναι μόνο οι ψευδαισθήσεις μας. Και καταστροφικές. Αυτά είναι τα βαριά και τ’ ασήκωτα. Οσο για τα ασόβαρα, αλυσίδα ολόκληρη, από την αρχή της πανδημίας, με πρώτους κατασκευαστές κρίκων ανοησίας τον Τραμπ, τον Τζόνσον, τον Μπολσονάρο, τον Ερντογάν. Κι έπειτα ήρθαν οι θρησκευτικού τύπου ακρότητες: «Η μάσκα ντροπιάζει τον Θεό», «τα εμβόλια είναι συνωμοσία των παγκοσμιοποιητών» κ.τ.λ. Πλούσια και η καθαυτό ελληνική παραγωγή ανόητα κυνικών αποφάνσεων. Και ενώ νομίζαμε ότι τα πρωτεία ανήκουν στον κ. Γεωργιάδη και στο «Μη σώσουν να εμβολιαστούν», ιδού νέος μνηστήρας της πρωτιάς σε ρηχή ωμότητα, ο βουλευτής της Ν.Δ. κ. Μπάμπης Παπαδημητρίου. «Ψευδοπρόβλημα οι διασωληνώσεις εκτός ΜΕΘ», απεφάνθη. Μα ναι, και ο θάνατος ένα ψευδοπρόβλημα είναι. Και εφόσον «κάποιος μπαίνει στη ΜΕΘ όταν έχει χάσει κάθε ελπίδα», ένα ψευδοπρόβλημα είναι και οι ίδιες οι ΜΕΘ. Ενας κανονικός φιλελεύθερος θα ζητούσε να καταργηθούν. Απαιτήστε το επιτέλους, κ. βουλευτά.

Εξοικειώνεται κανείς με τον θάνατο; Η αρνητική απάντηση θα έπρεπε να είναι αυτονόητη. Είναι όμως;…

«Είδα θρυμματισμένη τη βιτρίνα και έναν νεαρό κατατρομαγμένο να προσπαθεί να βγει. Κλωτσάγανε τη βιτρίνα τόσο δυνατά που το κεφάλι του νεαρού έπεφτε πίσω, τους φώναζα 'σταματήστε, θα τον σκοτώσετε'. Προχωρώ και ρίχνει μια κλωτσιά ο ένας, πέφτει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της βιτρίνας και βρίσκει τον νεαρό και το παιδί βάζει το χέρι στον λαιμό. Εγώ ούρλιαζα και έλεγα 'Θεέ μου, καρατομήθηκε' και έκλεισα τα μάτια, δεν άντεχα, και τα ανοίγω και είδα τους δυο ανθρώπους έξαλλους να συνεχίζουν να τον χτυπάνε και φώναζα ξανά 'σταματήστε, θα τον σκοτώσετε'. Είχε ορθάνοιχτα μάτια, καρφωμένα στα δικά μου, το σαγόνι του, τα χείλη του τρεμοπαίζανε. Αυτή η εικόνα με σημάδεψε, έκτοτε για πάρα πολλούς μήνες δεν μπορούσα να συνέλθω και χρειάστηκε να πάρω θεραπεία, γιατί πιστεύω ότι εκείνη την ώρα που είχε καρφώσει τα μάτια του πάνω μου σαν να ήθελε κάτι να μου πει. Μα τι να ήθελε να μου πει; Βοήθεια; Να μου ζητήσει κάτι; Ήμουν πάρα πολύ κοντά και ακόμα όταν θυμάμαι το πρόσωπό του δεν μπορώ». (...) Τρεις δικάσιμοι έχουν φανεί αρκετές για να φανεί ότι το κατηγορητήριο, όπως έχει διαμορφωθεί, είναι ακλόνητο. Μένει το βασικό ερώτημα: θα τολμήσει το δικαστήριο να δικάσει και να καταδικάσει τους δολοφόνους του Ζακ Κωστόπουλου γι' αυτό που έκαναν -ανθρωποκτονία- ή θα παραμείνει στο ακρωτηριασμένο κατηγορητήριο της θανατηφόρας σωματικής βλάβης;