Αναδημοσιεύσεις

24
12

Πάνος Σκουρλέτης: Σκοπός είναι να εμπεδωθεί μια κουλτούρα φόβου και μη διεκδίκησης στον κόσμο

[Η κυβέρνηση] προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τις σημερινές συνθήκες για να προωθήσει τις μεταρρυθμίσεις, όπως εκείνη τις ονομάζει. Λόγω της πανδημίας, λόγω των καταστάσεων και των ειδικών συνθηκών, ο κόσμος φοβάται, δεν ενημερώνεται, δεν εκδηλώνει τη δυσαρέσκειά του, δεν διατυπώνει τα ερωτήματά του και αυτό το εκμεταλλεύεται η κυβέρνηση. (...) Όλα αυτά υπηρετούνται από ένα παραθεσμικό δίκτυο που έχει διαμορφώσει η κυβέρνηση σε όλους τους αρμούς της κοινωνίας. Ενημέρωση, παραδικαστικά κυκλώματα, Δικαιοσύνη. Όλα αυτά μαζί, εάν συνδυαστούν με την υποβάθμιση των διαδικασιών του κοινοβουλίου, φέρνουν στην επιφάνεια ένα μείζον θέμα, πια, λειτουργίας της Δημοκρατίας στην Ελλάδα σήμερα. (...) Αναφέρομαι στην άρνηση, έπειτα από τα επίμονα και συγκεκριμένα αιτήματα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, να συζητηθεί στη Διαρκή Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας το θέμα του παράλληλου συστήματος καταγραφής των κρουσμάτων. Αναφέρομαι στις τροπολογίες που είδαμε στο τελευταίο νομοσχέδιο μία ώρα πριν κλείσει η συζήτηση, που δεν ήταν τροπολογίες νομοτεχνικής βελτίωσης ή για διαδικαστικά ζητήματα, ήταν για πάρα πολύ σοβαρά θέματα. Αναφέρομαι και σε μια γενικευμένη στρατηγική καταστολής που τη βλέπουμε πια καθημερινά στο δρόμο, η οποία υλοποιείται με αφορμή την τήρηση των μέτρων κατά της πανδημίας. Σκοπός είναι να εμπεδωθεί μια κουλτούρα φόβου και μη διεκδίκησης στον κόσμο. (...) Η ύπαρξη του παραθεσμικού δικτύου είναι μέρος ενός σχεδιασμού εκ μέρους της κυβέρνησης, πρώτα απ’ όλα για να αποσπά την κοινή γνώμη από τα μείζονα ζητήματα και να σκεπάσει έτσι και τις δικές της παραλείψεις, αδυναμίες και ευθύνες. Δεν είναι καθόλου τυχαίος και ουδέτερος ο χρόνος, αλλά και ο τρόπος κυρίως, που αναδείχθηκε αυτή η υπόθεση με την Folli Follie, που εκ των πραγμάτων, κοιτώντας κανείς ψύχραιμα τα γεγονότα, βλέπει ότι είναι μια αστεία περίπτωση ως προς τη συσχέτιση με πολιτικά πρόσωπα από τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά να είστε βέβαιοι ότι θα πάμε έτσι.
Περισσότερα »
24
12

Jonathan Coe: Με ανησυχεί το πνεύμα του κυνισμού και της αδιαφορίας που βλέπω να κυριαρχεί

Οταν ο Μπίλι Γουάιλντερ επέστρεψε στη Γερμανία το 1945 για να γυρίσει το «Death Mills», το ντοκιμαντέρ μικρού μήκους που έκανε για τις θηριωδίες των ναζί, φαίνεται πως τον εντυπωσίασε, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, το γεγονός πως κανένας από τους μέσους Γερμανούς πολίτες που συνάντησε, δεν παραδεχόταν ότι είχε υποστηρίξει τον Χίτλερ ούτε ότι γνώριζε τι πραγματικά έκαναν οι ναζί. Κι όμως, εννοείται ότι οι φασίστες δεν θα μπορούσαν να πάρουν την εξουσία χωρίς την υποστήριξη του κόσμου. Αυτή ακριβώς η συνενοχή και η άρνηση να την παραδεχτούν, συντάραξαν τον Γουάιλντερ και προκάλεσαν την τόσο αμφίθυμη στάση που κράτησε απέναντι στη Γερμανία, στα μεταπολεμικά πλέον χρόνια. Πρόκειται για μια σημαντική πτυχή της ιστορίας του και ήμουν από την αρχή αποφασισμένος να την αποτυπώσω στο μυθιστόρημά μου. Και για έναν ακόμη λόγο φυσικά. Διότι είναι αποκαλυπτική για το τι συμβαίνει σήμερα παντού στην υφήλιο. Είναι ένα κλασικό παράδειγμα γι’ αυτό που η Χάνα Αρεντ αποκάλεσε «κοινοτοπία του κακού». (...) Με ανησυχεί το πνεύμα του κυνισμού και της αδιαφορίας που βλέπω να κυριαρχεί και που σημαίνει ότι ο κόσμος θα σηκώσει τους ώμους του και θα αποδεχτεί οτιδήποτε, επειδή «όλοι οι πολιτικοί είναι το ίδιο» και «ο ένας είναι χειρότερος από τον άλλο». Ομως οι πολιτικοί δεν είναι χειρότεροι ο ένας από τον άλλο. Χρειάζεται να ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη μας στο ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που είναι ικανοί να κυβερνήσουν καλύτερα από άλλους, με την απαραίτητη επάρκεια και εντιμότητα. Τα τελευταία χρόνια την έχουμε χάσει στη Βρετανία αυτή την πίστη.
Περισσότερα »
24
12

ΓΑΛΛΙΑ: Είναι ακόμα δυνατή η ενότητα της αριστεράς;

Στη Γαλλία οι λαϊκές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο, όπως και η αστυνομική βία για την καταστολή τους από το καθεστώς του Μακρόν. Ένα καθεστώς που ολισθαίνει όλο και περισσότερο στον αυταρχισμό, για να διασωθεί και να κερδίσει τις προεδρικές εκλογές την άνοιξη του 2022. Με την πολιτική, όμως, αυτή και τις ιδεολογικές εμμονές «της ασφάλειας, της ταυτότητας και του αυταρχισμού» στρώνει το χαλί για την Μαρί Λεπέν, η οποία «τρίβει τα χέρια της», αφού έτσι εμφανίζεται και νομιμοποιείται χωρίς να αναφερθεί στην οικονομική κρίση, την ανεργία και τη φτώχεια που καλπάζει. Η γαλλική κοινωνία μετά την πανδημία θα βρεθεί σε μια νέα κοινωνική πραγματικότητα. Ο πρόεδρος Μακρόν για να προλάβει τις εξελίξεις, εκτός των άλλων, προσφεύγει σε τεχνάσματα. Τελευταία, για να αντιμετωπίσει την κριτική για την ανυπαρξία περιβαλλοντικής πολιτικής, υποσχέθηκε ότι θα προχωρήσει σε δημοψήφισμα για να αλλάξει το πρώτο άρθρο του συντάγματος, με την ψήφιση ενός άλλου για την προστασία του περιβάλλοντος. Η πρόθεση αυτή προκάλεσε έντονες αντιδράσεις, γιατί πρόκειται για μια ολοφάνερη προσπάθεια να μετατρέψει ένα θετικό αποτέλεσμα σε ψήφο εμπιστοσύνης προς την προεδρία του, σε μια περίοδο έντονης αμφισβήτησής της.
Περισσότερα »
24
12

Νίκος Φίλης: Πώς θα διώξουμε τη Δεξιά, πριν τα ρημάξει όλα

Η Ελλάδα μετά την περιπέτεια των μνημονίων ζει μια νέα πρωτόγνωρη κρίση. Έχει ανάγκη από πρωτοβουλίες ρύθμισης του δημόσιου χρέους που εκτοξεύτηκε στο 207% του ΑΕΠ, κάτι που πρέπει να τεθεί μαζί με άλλες χώρες ως ευρωπαϊκή διεκδίκηση. Έχει ανάγκη από ένα μεγάλο πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, που μαζί με την αξιοποίηση των πόρων του Ταμείου Ανάπτυξης και του ΕΣΠΑ, δηλαδή, δηλαδή ποσά πάνω από 70 δισ. ευρώ, θα αποτελέσουν τις κινητήριες δυνάμεις της αναπτυξης. Κι εκεί επάνω μπορούν να προστεθούν, με όρους κοινωνικής και περιβαλλοντικής προστασίας, ιδιωτικές επενδύσεις.  Το ερώτημα «ποια ανάπτυξη;» τίθεται επιτακτικά, καθώς δεν θα επιστρέψουμε ως κοινωνία και ως οικονομία εκεί που βρισκόμασταν πριν την πανδημία και πριν τα μνημόνια. Οι προτεραιότητες πρέπει να λάβουν υπόψη τη νέα διεθνή κινητικότητα. Πράσινη ανάπτυξη και αλλαγή του ενεργειακού προτύπου, απομάκρυνση δηλαδή από τις φαραωνικές εξορύξεις πετρελαίου και φυσικού αερίου και υιοθέτηση ενός διαφορετικού ενεργειακού σχεδιασμού: που θα αξιοποιεί τις ενεργειακές κοινότητες σε αντίθεση με την επέλαση μεγάλων επενδύσεων που καταστρέφουν το περιβάλλον και το τοπίο. Ψηφιακό κράτος, που θα φέρει το κράτος πιο κοντά στον πολίτη και μακριά από πρακτικές που το καθιστούσαν θεραπαινίδα του μεγάλου κεφαλαίου και των πελατειακών δικτύων. Προτεραιότητα στο κοινωνικό κράτος, δημόσια υγεία με έμφαση στο πρωτοβάθμιο πεδίο. Δημόσια παιδεία ισότητας και ποιότητας, μακριά από τα αγοραία πρότυπα που οδηγούν στον εξανδραποδισμό της νεολαίας. Κοινωνική ασφάλιση και φροντίδα. Όλα αυτά σημαίνουν ένα φορολογικό σύστημα στη βάση της κοινωνικής αναδιανομής υπέρ των αδυνάτων και των λιγότερο ισχυρών. Μια αναλογική φορολογία από την οποία δεν θα εξαιρούνται οι μεγάλες παγκόσμιες πλατφόρμες, όπως η Google,η Apple, η Αmazon, η Facebook κλπ.
Περισσότερα »
24
12

Αν οι δρόμοι του Χάρλεμ και τα χωράφια του Νότου μπορούσαν να μιλήσουν

Είναι γνωστό ότι η ατίθαση, η άβολη ματιά του Μπόλντουιν τον είχε φέρει αρκετές φορές σε αντίθεση με συγκαιρινούς του, κάτι ίσως αναμενόμενο για έναν συγγραφέα που διαρκώς υπονομεύει τις παγιωμένες και διλημματικές ταυτότητες, που συνεχώς αποφεύγει τις ευκολίες της μανιχαϊστικής σχηματικότητας και των απλουστευτικών κατατάξεων, που πάντα ρίσκαρε σε δύσκολα μονοπάτια, λογοτεχνικά και πολιτικά. Ο Μπόλντουιν, πάντα πολιτικός με τον δικό του βαθύ και έκκεντρο τρόπο, δεν ήθελε να είναι μονοσήμαντος, δεν ήθελε να γράφει απλοϊκά μυθιστορήματα «διαμαρτυρίας» – στην κλασική του συλλογή δοκιμίων Notes of a native son (στο πρώτο-πρώτο κεφάλαιο, με τίτλο «Everybody’s Protest Novel») μιλάει γι’ αυτό το θέμα. Δεν είναι παράξενο λοιπόν που το έργο του αντιστέκεται στις απλουστευτικές αναγνώσεις, που συχνά στέκονται αμήχανες στο πώς πραγματεύεται είτε το θέμα της φυλής είτε εκείνο της ομοφυλοφιλίας, για την οποία ο Μπόλντουιν έγραφε πολλά χρόνια προτού κορυφωθεί το κίνημα για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, και μάλιστα με μια οπτική που δικαίως πολλοί την χαρακτηρίζουν κουήρ. Ο Κέλι επιλέγει ένα δύσκολο, παρακινδυνευμένο σχεδόν, εγχείρημα: αυτός, ένας Μαύρος συγγραφέας, λέει την ιστορία των Μαύρων μέσα από τα μάτια των Λευκών κατοίκων της πόλης που παρακολουθούν το μεγάλο φευγιό: ποτέ δεν μαθαίνουμε ρητά από τα χείλια των ίδιων των Μαύρων την αιτία της εξόδου, δεν μαθαίνουμε τίποτα για το γιατί, το πώς, το γιατί τότε, το πού, κάτι που δημιουργεί ένα κλίμα αμφιβολίας σχετικά με την έξοδο που δίνει ιδιαίτερη δύναμη στο βιβλίο. Ο Κέλι παίρνει το ρίσκο να αποτυπώσει αφηγηματικά την ψυχολογία και τη νοοτροπία των Λευκών μέσα από το πρίσμα ενός Μαύρου συγγραφέα (ας σκεφτούμε πόσο συχνά έχουμε Λευκούς συγγραφείς να μιλούν για τις σκέψεις των Μαύρων χαρακτήρων τους) και, μιλώντας για τους Λευκούς και μέσα από το βλέμμα των Λευκών, ο Κέλι αποφεύγει τον σκόπελο ενός χοντροκομμένου μανιχαϊσμού, καθώς αποτυπώνει διάφορες αποχρώσεις στις στάσεις και στις συμπεριφορές, που όμως όλες, τελικά, ανήκουν με τον τρόπο τους στο ίδιο γενικό πλαίσιο του «λευκού βλέμματος», της οπτικής του προνομιούχου, του «από πάνω», του κυρίαρχου. Από τις συνομιλίες των Λευκών αναδύεται όλη η προκατάληψη, η βία, η αίσθηση ανωτερότητας, ο βαθύς ρατσισμός: οι Λευκοί απλώς δεν καταλαβαίνουν, οι Μαύροι στα μάτια τους είναι ουσιαστικά αόρατοι. Συνάμα, η «αποσιώπηση» της φωνής των Μαύρων είναι τόσο εύγλωττη, σχεδόν κραυγάζει στ’ αυτιά μας.
Περισσότερα »
23
12

Ηλίας Νικολακόπουλος: Ο φόβος για τον κορονοϊό έχει πληγώσει κυρίως την έννοια της συλλογικότητας

Κατ’ αρχάς, δεν θα έδινα ιδιαίτερη σημασία στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό. Δεν νομίζω ότι την παρακολουθεί πολύς κόσμος, ούτε νομίζω πως βγήκε κάποιος νικητής. Γενικά, δεν μπορώ να πω ότι έγινα σοφότερος από τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό. Ο Κ. Μητσοτάκης προσπάθησε πολύ να φτιάξει μια εικόνα «κανονικότητας», σχεδόν σαν να μην συμβαίνει τίποτα, και πως το εμβόλιο θα λύσει αυτόματα το πρόβλημα. Είναι σαφές πως η κυβέρνηση βρέθηκε απολύτως απροετοίμαστη και τώρα είναι αντιμέτωπη με την απόλυτη αποτυχία. Δούλευε σε ένα σενάριο πως δεν θα υπάρχει δεύτερο κύμα και τώρα δεν ξέρει πώς να αντιμετωπίσει ένα ενδεχόμενο τρίτο κύμα από τον Γενάρη και ταυτόχρονα πώς δεν θα διευρύνει το χρέος. Ποντάρει, λοιπόν, στο να κρατήσει στοιχειωδώς όρθια την οικονομία και στηρίζεται στο εμβόλιο, ώστε να βγει στο ξέφωτο του καλοκαιριού. Δεν ξέρω δε καθόλου πόσο πετυχημένη θα είναι η εκστρατεία του εμβολιασμού, καθώς η κυβέρνηση έχει αποδείξει πως δεν έχει επιχειρησιακές ικανότητες. Νομίζω ότι η κυβέρνηση ροκανίζει το χρόνο και παίρνει μια παράταση για να μπορεί να πει το καλοκαίρι «εγώ σας έσωσα». Και ας έχουν μείνει μόνο ερείπια. Αρκεί να μπορεί να πάει σε διπλές εκλογές, Σεπτέμβρη και Οκτώβρη. Επομένως, αυτή τη στιγμή την ενδιαφέρει να μην βρεθεί αντιμέτωπη με μια καταστροφή, σε υγειονομικό και σε οικονομικό επίπεδο.
Περισσότερα »
23
12

Τομέας Δικαιωμάτων ΣΥΡΙΖΑ: Και οι ζωές των κρατουμένων μετράνε

«Και οι ζωές των κρατουμένων μετράνε», φώναξαν μέλη του τομέα Δικαιωμάτων του κόμματος και της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ έξω από διάφορες φυλακές της χώρας. Μετράνε όπως κάθε ανθρώπου, αλλά το υπουργείο ΠΡΟ.ΠΟ. σφυρίζει αδιάφορα και υποχρεώνει χιλιάδες ανθρώπους να ζουν στοιβαγμένοι, ο ένας πάνω στον άλλο, με τα κρούσματα του covid 19 να σαρώνουν. Οι φυλακές μετράνε ήδη νεκρούς και εκατοντάδες νοσούντες, αρκετοί από αυτούς βαριά. Ως φαίνεται, για τους κυβερνώντες οι ζωές των κρατουμένων μετράνε λιγότερο ή καθόλου, όπως και οι ζωές των φτωχών, των άστεγων, των κοινωνικά αποκλεισμένων, των «αόρατων» για τη σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική. Στις φυλακές Κορυδαλλού, οι φωνές των διαδηλωτών έφτασαν μέχρι τα κελιά. Οι κρατούμενοι απάντησαν με τα γνωστά σφυρίγματα επικοινωνίας και χαιρετισμούς. «Οι κρατούμενοι δεν είναι μόνοι, η αλληλεγγύη μας ενώνει». Σήματα νίκης από την άλλη πλευρά. Η αλληλεγγύη, η ανθρωπιά, τα δικαιώματα θα νικήσουν, μετράει η ζωή, μετράνε οι ζωές όλων των ανθρώπων. Ο Τομέας Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσουν τις δράσεις τους και τις επόμενες ημέρες, έξω από κάθε φυλακή, έξω από κάθε ξεχασμένο ή αόρατο χώρο.
Περισσότερα »
22
12

Ευκλείδης Τσακαλώτος: Η διαχείριση της πανδημίας από την ΝΔ είναι από τις χειρότερες στον κόσμο.

Το Bloomberg ανανέωσε χθες την κατάταξη για τον βαθμό επιτυχίας των χωρών στην διαχείριση της πανδημίας. Με βάση τον μέσο όρο των 10 δεικτών η χώρα μας είναι 50η στις 53 και η χειρότερη στην Ευρώπη. Από τον προηγούμενο μήνα πέσαμε 19 θέσεις που είναι η μεγαλύτερη πτώση από όλες τις χώρες. Ενδεικτικά, στους θανάτους ως ποσοστό των κρουσμάτων τον τελευταίο μήνα είμαστε στην τελευταία θέση της κατάταξης. Και αυτό παρότι έχουμε το πιο σκληρό lockdown από όλες τις χώρες. Ίσως θα αυτό θα έπρεπε να χτυπήσει ένα καμπανάκι στους κυβερνώντες ότι χρειάζονται και άλλα μέτρα πέραν των περιοριστικών. Σαν αυτά που φώναζε η αντιπολίτευση για παράδειγμα, όπως την μείωση του συνωστισμού στα ΜΜΜ και τους χώρους δουλειάς, την καθολική πρόσβαση σε τέστ κλπ. Στην πρόβλεψη για την ύφεση του 2020 είμαστε στην θέση 44, δηλαδή από τις 53 χώρες 43 αναμένεται να τα πάνε καλύτερα από εμάς οικονομικά και μόλις 9 χειρότερα. Και αυτό με εκτίμηση ύφεσης πιο αισιόδοξη από αυτή που αναμένει η κυβέρνηση. Υπάρχουν καλά δεδομένα; Ευτυχώς ναι. Οι δύο καλύτεροι δείκτες για την χώρα μας είναι αυτός την καθολικής υγειονομικής κάλυψης του πληθυσμού όπου έχουμε 80/100 και αυτός της ανθρώπινης ανάπτυξης που έχουμε 89/100. (Ο οποίος βασίζεται στο εισόδημα, στο προσδόκιμο ζωής και στην πρόσβαση στην εκπαίδευση.) Και οι δύο δείκτες έχουν άμεση σχέση με το κοινωνικό κράτος και βελτιώθηκαν επί ΣΥΡΙΖΑ παρά τους δημοσιονομικούς περιορισμούς. Αντίθετα η ΝΔ από την μέρα που ανέλαβε μέχρι την έναρξη της πανδημίας δεν θεώρησε χρήσιμο να φτιάξει ούτε μία ΜΕΘ. Το συμπέρασμα που βγάζω εγώ είναι ότι ο νεοφιλελευθερισμός κοστίζει ζωές και το κοινωνικό κράτος τις σώζει. Ταυτόχρονα καταλαβαίνω ότι ο νεοφιλελευθερισμός αποτυγχάνει ακόμη και στην μία υπόσχεση που δίνει, αυτή της ανάπτυξης. Πολύ θα ήθελα να ξέρω τα συμπεράσματα που βγάζουν στην ΝΔ, και το πως δικαιολογούν τις πολιτικές τους.
Περισσότερα »
22
12

Αγία Βαρβάρα: Μία «αόρατη» πόλη

Αόρατος, η, ο/επίθετο: Αυτός που δεν είναι ορατός, που είναι αδύνατον να τον δεις. Σε αυτή την ερμηνεία της λέξης «αόρατος», θα πρόσθετα και μία ακόμα: Αυτός που δεν θέλεις να δεις. Αυτό ταιριάζει ακριβώς στην Αγία Βαρβάρα, το μικρό δήμο των 35.000 κατοίκων που όσο πάει και «εξαφανίζεται» από τα μάτια των ιθυνόντων. Αλλά και όταν είναι ορατή, τη βλέπουν όπως αυτοί θέλουν. Δεν μπορεί αλλιώς να εξηγηθεί η κατάσταση στην οποία έχει φτάσει η πόλη. Τυχαία ξεκινάω με το θέμα των τραπεζών. Τώρα που γράφεται αυτό το άρθρο, Δεκέμβριος του 2020, μάταια θα αναζητήσει κάποιος υποκατάστημα τράπεζας στην πόλη μας. Η Εθνική ήταν η τελευταία που κατέβασε ρολά πριν λίγες μέρες. (...) Χρόνια τώρα οι κάτοικοι της Αγίας Βαρβάρας θεωρούνται πολίτες δεύτερης κατηγορίας με όλες τις υπηρεσίες να βρίσκονται εκτός δήμου. Η Εφορία, το ΙΚΑ (ή όπως το λένε σήμερα) και η ΕΥΔΑΠ στην Νίκαια, ο ΟΤΕ και η ΔΕΗ στο Αιγάλεω. Αν λοιπόν το δημόσιο το βλέπει έτσι, γιατί να μην το βλέπουν με τον ίδιο τρόπο και οι ιδιώτες, που στο κάτω-κάτω νοιάζονται πρωτίστως για το πώς θα μειώσουν το προσωπικό τους προκειμένου να διασώσουν τα κέρδη τους… έρχομαι στο πιο πρόσφατο γεγονός με πρωταγωνιστή τον ΔΕΔΔΗΕ ο οποίος με την κάλυψη των ΜΑΤ «είδε» την Αγία Βαρβάρα και έκανε επιδρομή στην περιοχή κόβοντας το ρεύμα σε μεγάλο αριθμό οικογενειών. Θεωρήθηκε πάλι ότι η Αγία Βαρβάρα, λόγω του υψηλού (!) βιοτικού επιπέδου των κατοίκων της έπρεπε να επιλεγεί. (...) Τα παραπάνω, δυστυχώς, δεν είναι τα μόνο προβλήματα της πόλης. Η εγκληματικότητα, η διακίνηση ναρκωτικών, το παραεμπόριο είναι καθημερινή πραγματικότητα. Αν σε αυτά προστεθούν οι ελλείψεις σε δομές υγείας, οι προβληματικές συγκοινωνίες, η ανυπαρξία χώρων πολιτισμού, τα προβλήματα στα σχολεία, το αποτέλεσμα είναι να έχουμε μία πόλη η οποία δεν μπορεί καλύψει τις στοιχειώδεις ανάγκες των πολιτών της. Η τοπική αυτοδιοίκηση θα μπορούσε να παίξει ουσιαστικό ρόλο. Η αλλαγή ωστόσο από τη ΝΔ του «Κλεισθένη» και του πλαισίου που οδηγούσε στην αναζήτηση και επίτευξη συναίνεσης και συνεργασίας ανάμεσα στις δημοτικές παρατάξεις, άλλαξε δραματικά το τοπίο. Ο ρόλος του δημοτικού συμβουλίου έχει πλήρως αποδυναμωθεί. Οι υπερεξουσίες που έχουν δοθεί στον δήμαρχο και την Οικονομική Επιτροπή, περιορίζουν τη δυνατότητα παρέμβασης της αντιπολίτευσης. Δεν καταθέτουμε όμως τα όπλα. Η διεκδίκηση είναι ο μόνος δρόμος και αυτό το γνωρίζουμε καλά. Και σ’ αυτόν θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε ώστε η Αγία Βαρβάρα να πάψει να είναι αόρατη.
Περισσότερα »
22
12

Τέλος εποχής, αναγκαία άλλη, ρεαλιστική πολιτική

Η εγκατάλειψη από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ μιας ρητορικής που επικεντρώνει στις κυρώσεις, στην επέκταση στα 12 μίλια, του δόγματος που μας κληροδότησε ο Α. Παπανδρέου ότι έχουμε μία διαφορά μόνο με την Τουρκία στο Αιγαίο και αυτή είναι η υφαλοκρηπίδα, της ερωτοτροπίας με τη θέση ότι μπορεί να έχουμε σύνορα με την Κύπρο και κοινό αμυντικό δόγμα και η σαφής υιοθέτηση στήριξης μίας προοπτικής επίλυσης των διαφορών μέσω των συνομιλιών, εκτός των άλλων θα τον απαλλάξει από την υποχρέωση να απολογείται, πχ, γιατί δεν υπερψήφισε τον προϋπολογισμό των αμυντικών δαπανών. Πρέπει πρωτίστως να εξαλείψει την υπόνοια ότι εμφορείται από τη θέση “τώρα που είμαστε αντιπολίτευση μπορούμε να κάνουμε πολιτική από πατριωτική πλευρά, αλλά ως κυβέρνηση θα είμαστε ρεαλιστές”. Η θετική εμπειρία υπάρχει και είναι πρόσφατη. Η επίλυση της διαφοράς μας με την Βόρεια Μακεδονία προφανώς και έγινε στο πλαίσιο μίας υπαρκτής θετικής ατζέντας στην προοπτική εισόδου της γείτονος στην ΕΕ. Δεν το αγνοούμε. Στο πλαίσιο αυτής της θετικής προοπτικής, η επίλυση των διαφορών έγινε πιο εύκολη. Όσο και αν τα μεγέθη είναι διαφορετικά και οι επιλογές της Τουρκίας εντάσσονται σε ανταγωνιστικό, έναντι των γειτόνων της, σχέδιο, η μεθοδολογία είναι κοινή. Τα αποτελέσματα στο τέλος της ημέρας θα είναι θετικά καθώς και σε οριστική επίλυση των διαφορών μας θα φθάσουμε και τους αλόγιστους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, σε περίοδο που πρέπει να στηριχθεί ο κόσμος της εργασίας και το κοινωνικό κράτος, σε περίοδο πανδημίας, θα αποφύγουμε.
Περισσότερα »