Αναδημοσιεύσεις

06
11

Νάσος Ηλιόπουλος: Ο κ. Πέτσας θα μείνει στην Ιστορία ως ο κυβερνητικός εκπρόσωπος που έβαλε στην ίδια πρόταση «ΜΕΘ» και «πεταμένα λεφτά»

Η κυβέρνηση είχε δύο βασικές δουλειές να κάνει: Να ενισχύσει το Εθνικό Σύστημα Υγείας και να πάρει όλα τα αναγκαία οικονομικά μέτρα για να στηρίξει την κοινωνία που χτυπήθηκε βίαια από το πρώτο lockdown. Δεν έκανε τίποτα από τα δύο. Αυτή τη στιγμή έχει ήδη ανακοινωθεί ότι ακυρώνεται το 80% των προγραμματισμένων χειρουργείων (κι αυτή ήταν η πρώτη, μεγάλη, απόδειξη αποτυχίας) κάνοντας «νοσοκομεία μίας νόσου», θαρρείς και δεν υπάρχει κανένα άλλο ιατρικό πρόβλημα παρά μόνο ο κορωνοϊός. Άρα, όποιος έχει λεφτά να πηγαίνει στα ιδιωτικά νοσοκομεία και όποιος δεν έχει να κρατάει την αναπνοή του και να περιμένει. (...) Εν μέσω πανδημίας ζητάς από τους εργαζόμενους να δουλεύουν απλήρωτοι, ζητάς από τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες να κλείσουν χωρίς να πάρουν ενίσχυση αλλά μόνο επιστρεπτέα προκαταβολή, δηλαδή δάνεια, αλλά σε κάποιους δίνεις δώρα.
06
11

Jeremy Corbyn: Οι τέχνες χρειάζονται ισχυρή δημόσια οικονομική στήριξη

Μπορούν να κόψουν όλα τα λουλούδια, αλλά η άνοιξη θα ξανάρθει. Αυτός είναι ο δικός μου τρόπος να λέω στους ανθρώπους να μην απελπίζονται, να μη σταματούν να αγωνίζονται, να μην εγκαταλείπουν τις ευκαιρίες που ανοίγονται. Αυτοί που σήμερα αντιμετωπίζουν τις μεγαλύτερες δυσκολίες είναι όσοι έχουν προβλήματα ψυχικής υγείας και είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους, με ένα φόβο γι’ αυτά που μπορεί να τους συμβούν στο μέλλον. Αν ο Ρίσι Σουνάκ το μόνο που μπορεί να κάνει είναι περικοπές στους προϋπολογισμούς για τις τέχνες, να προτρέπει τους καλλιτέχνες να φροντίσουν για την επανακατάρτισή τους, προκειμένου να καλύψουν θέσεις εργασίας που μπορεί να μην υπάρχουν, να μειώνει τη χρηματοδότηση των δημοτικών συμβουλίων και να προχωρά σε ιδιωτικοποιήσεις υπηρεσιών, τότε είναι βέβαιο ότι όπου να’ ναι θα επιστρέψουμε στην κατάσταση που υπήρχε στη δεκαετία του 1930. Και ξέρουμε ότι αυτή η κατάσταση οδήγησε στη συστημική ανεργία αρκετών εκατομμυρίων ανθρώπων μέχρι την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η γνώμη μου είναι ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την πραγματοποίηση επενδύσεων και την εφαρμογή πολιτικών που έχουν στόχο το κοινό καλό. Πρέπει επίσης να αποφασίσουμε να ασχοληθούμε, με ένα συλλογικό τρόπο, με τα θέματα ψυχικής και συναισθηματικής υγείας που αντιμετωπίζουν κάποιοι άνθρωποι, καθώς και με τα περιβαλλοντικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όλοι. Έχοντας μια ιδιαίτερη ευαισθησία στη συλλογική αντιμετώπιση των προβλημάτων, σήμερα αφιερώνω όλο το χρόνο μου σε όσα έκανα πάντα: στις καμπάνιες για την ειρήνη, τη δικαιοσύνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
05
11

Πάνος Σκουρλέτης: Το οξυγόνο του πολιτισμού δεν μπορείτε να το στερείτε, σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, από τους απλούς ανθρώπους

Κυρία υπουργέ, έτσι όπως πάνε τα πράγματα, οδηγείτε τη χώρα στο να γίνει ένα απέραντο πολιτιστικό νεκροταφείο. Και φοβάμαι πάρα πολύ ότι, σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό, αυτό θα έχει την υπογραφή σας. Και καθώς βρισκόμαστε πολύ κοντά σε μια κρίσιμη ημερομηνία, στη συζήτηση στο Συμβούλιο της Επικρατείας του θέματος των αρχαιοτήτων της Βενιζέλου, στη Θεσσαλονίκη, θα θέλαμε μία ξεκάθαρη απάντηση. Εάν, τελικά, συναντηθήκατε με την Πρόεδρο του ΣτΕ. Τι είπατε; Το γνώριζε ο πρωθυπουργός; Δράσατε από μόνη σας; Ήταν σε συνεννόηση με τον πρωθυπουργό; Γιατί συνδέετε το όνομά σας με ένα πλήγμα στην ιστορία της πόλης της Θεσσαλονίκης, με ένα πλήγμα στις αρχαιότητες; Γιατί, τέλος πάντων, αλλάζετε ένα ιστορικό, διαμορφωμένο τοπίο, το οποίο το σεβάστηκε το διάβα του χρόνου εδώ και δεκαετίες; Σας είπαν ότι δεν είναι “Lego” οι αρχαιότητες. Εσείς, όμως, επιμένετε. Επιμένετε σε έναν δρόμο ολισθηρό. Μόνο που η κληρονομιά είναι εύθραυστη και θα πρέπει να τη σεβόμαστε. Ο πολιτισμός, οι άνθρωποι του πολιτισμού, είναι το οξυγόνο για την κοινωνία. Φοράμε τις μάσκες για να μην ερχόμαστε σε επαφή με τον ιό. Όμως, το οξυγόνο του πολιτισμού δεν μπορείτε να το στερείτε, σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, από τους απλούς ανθρώπους. Έχετε τεράστια ευθύνη. Πάρτε πίσω την μεταφορά των αρχαιοτήτων της Βενιζέλου. Τουλάχιστον ακούστε τη φωνή των ανθρώπων του Πολιτισμού στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Έστω και τώρα, την τελευταία στιγμή. Σας ευχαριστώ
05
11

Νίκος Βούτσης: Υπήρξε λειψή προετοιμασία, ένα μείγμα εφησυχασμού και λάθος πολιτικών για την αντιμετώπιση της πανδημίας

Είναι σαφές ότι υπήρξε μία λειψή προετοιμασία, ένα μείγμα εφησυχασμού και λάθος πολιτικών για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Έπρεπε να έχουν προσέξει πάρα πολύ εδώ και μήνες την πρωτοβάθμια φροντίδα Υγείας έτσι ώστε να μπορέσει να απορροφήσει το πρώτο και δεύτερο κύμα της ασθένειας και να μην υπάρχει επιβάρυνση του ΕΣΥ. Δεν θα φτάναμε με αυτόν τον τρόπο στο σημερινό σημείο που όλοι λένε ότι το ΕΣΥ είναι στα όρια του. Επίσης έπρεπε να έχουν γίνει προσλήψεις μόνιμου ειδικευμένου προσωπικού και να πολλαπλασιαστούν οι θέσεις ΜΕΘ. Πέραν της κριτικής που γίνεται για τις εστίες μετάδοσης, για την απαράδεκτη κατάσταση στα ΜΜΜ και για άλλες πλευρές που ασκείται έντονη κριτική από την αντιπολίτευση από το Σεπτέμβρη κιόλας, πλέον όλοι οι ειδικοί επιστήμονες θεωρούν ότι επί του υγειονομικού συστήματος κάποια πράγματα έχουν πάει λάθος. Με αυτήν την έννοια προφανώς τα μέτρα, τα οποία λαμβάνονται τώρα ή που ενδεχομένως θα ληφθούν είναι η προετοιμασία του εδάφους για ένα ενδεχόμενο, το οποίο έρχεται όλο και πιο κοντά. Αυτό δείχνει, αν το συγκρίνετε και με τη ρητορική του ίδιου του Πρωθυπουργού όχι μόνο στο τελευταίο του διάγγελμα αλλά και στις δύο συζητήσεις που προηγήθηκαν μέσα στη Βουλή, ότι βρίσκεται σε διαφορετικό μήκος κύματος από την πραγματική κατάσταση. Η μη αντιμετώπισή του δεύτερου κύματος της πανδημίας, εγκαίρως προληπτικά μέσα στις εστίες που δημιουργούν αυτήν την έξαρση επιφέρει σήμερα μία κατάσταση όπου πρέπει να ληφθούν ενδεχομένως πολύ πιο ριζικά και οριζόντια μέτρα. Λυπάμαι για το ότι ενώ η Κυβέρνηση είχε τα χρήματα αφού υπάρχει πράσινο φως από την Ε.Ε. όχι μόνο από το ΕΣΠΑ αλλά και από όλους τους πόρους να δίδονται για την ενίσχυση και στήριξη του συστήματος Υγείας, δεν το έπραξε. Δεν εννοούμε μόνο τις ΜΕΘ που είναι το τελευταίο στάδιο αλλά την πρωτοβάθμια φροντίδα Υγείας, τα μαζικά τεστ και την οριζόντια υποστήριξη όλων των προληπτικών μέσων στην κοινωνία. Είναι προφανές επίσης πως έπρεπε να γίνουν έγκαιρα οι παρεμβάσεις στον τομέα της οικονομίας έτσι ώστε να υπάρχουν κεφάλαια κίνησης ή επιβίωσης για τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, κάτι το οποίο δεν έγινε. Η αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος από την Κυβέρνηση είναι ένα μείγμα εφησυχασμού αλλά και μίας διαφορετικής πολιτικής αντίληψης που τώρα μας οδηγεί σε αυτά τα αδιέξοδα.
05
11

Πληγές του παρελθόντος, κηλίδες του παρόντος

Το έξυπνο εύρημα ενός συγγενή που συμπυκνώνει ό,τι μπορεί να θεωρηθεί πως περιγράφει τον «άλλο» (άγνωστος Αιθίοπας αδελφός που όμως είναι υπό αμφισβήτηση, όπως υπό αμφισβήτηση είναι και ο άγνωστος ανιψιός, ο «κατάμαυρος» πρόσφυγας που για το ιταλικό κράτος είναι «λαθραίος») δίνει τη δυνατότητα στην Φραντσέσκα Μελάντρι να ανοίξει μια τεράστια βεντάλια από κρίσιμα και δύσβατα θέματα, τα οποία πραγματεύεται στο εξαιρετικό μυθιστόρημά της: την οδύσσεια των προσφύγων που παλεύουν να φτάσουν σε μια ήπειρο που δεν τους θέλει και τους καταδιώκει με σωρεία από αντιμεταναστευτικούς νόμους, τον διάχυτο κοινωνικό ρατσισμό και τις θεωρίες συνωμοσίας για τους «ξένους» («οι Κινέζοι πριονίζουν τις κολόνες των πολυκατοικιών»), το πώς η αντιμεταναστευτική πολιτική κρύβει πίσω της τη γενικότερη ταξική επίθεση στα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας. Να μιλήσει για τη διαφθορά στην Ιταλία («αυτή είναι η χώρα μας, ένα δίκτυο από συμφέροντα και πλεονεκτήματα»), για τις τραγικές στιγμές που έχει ζήσει η Αιθιοπία στην ιστορία της αλλά και για τη φρίκη της ιταλικής κατοχής (με τις σφαγές και τα δηλητηριώδη αέρια) και τον «επιστημονικό ρατσισμό» της (που «αποδείκνυε επιστημονικά» την «κατωτερότητα» των Αφρικανών), για «τις κυβερνήσεις του Μπερλουσκόνι, που είχαν εξαθλιώσει τη δημόσια εκπαίδευση σαν να ήθελαν να ξεράνουν τις ίδιες τις ρίζες της δημοκρατίας», για τον ίδιο τον Μπερλουσκόνι και τη φασίζουσα ρητορική του («οι σαφείς αναφορές στη λατρεία της προσωπικότητας του Μουσολίνι δεν έκαναν κακό στον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, το αντίθετο μάλιστα»), καθώς και για τη στενή σχέση του με τον Καντάφι (στόχος, «ιταλικές ακτές καθαρές από μετανάστες και πρόσβαση στα κοιτάσματα φυσικού αερίου της Κυρηναϊκής»). Να σχολιάσει τη συστηματική αναθεώρηση της ιστορίας («παρτιζάνοι και φασίστες όλοι το ίδιο, όλοι θύματα, κανένας υπεύθυνος, ούτε καν ο Μουσολίνι») και να στηλιτεύσει την αβάσταχτη κοινωνική υποκρισία («όποιος δεν θέλει να ξέρει την αλήθεια είναι συνένοχος και με αηδιάζει», θα πει κάποια στιγμή η Ιλάρια).
05
11

Naomi Klein: Να γίνει η Αριστερά πιο γενναία και πιο τολμηρή

Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι μεγάλες εταιρείες και επιχειρηματικοί όμιλοι να εκμεταλλεύονται τα παγκόσμια αποθέματα ενέργειας και μεταφοράς αυτής: επιθυμούν τον πλούτο και τη διαιώνιση της ανισότητας. Μέχρι πρόσφατα, η Exxon ήταν η πιο κερδοφόρος εταιρεία στην ιστορία του χρήματος! (Εχασε την πρωτιά τώρα, από τις εταιρείες ανάπτυξης τεχνολογίας.) Καταλαβαίνετε ότι φυσικά και δεν πρόκειται ν’ αφήσουν τους πελάτες τους να γίνουν οι ανταγωνιστές τους και να δημιουργούν ενέργεια από τη σκεπή του σπιτιού τους. Θέλουν να στηριζόμαστε σε εκείνους, ώστε να μπορούν να ρυθμίζουν και τις τιμές της ενέργειας κατά το δοκούν. (...) Η εποχή του νεοφιλελευθερισμού που ζούμε τα τελευταία 50 χρόνια έχει δημιουργήσει μια “τάξη” πολιτικών που φοβούνται να κυβερνήσουν. Προτιμούν να μετράνε την επιτυχία τους με τους δείκτες ανάπτυξης, ακόμα κι αν αυτή βασίζεται στον θάνατο. Δεν τολμούν να δημιουργήσουν βιώσιμες οικονομίες... Αν ήταν να πω κάτι γι’ αυτό, θα ήταν η Αριστερά να γίνει πιο γενναία, πιο τολμηρή κι όχι να είναι δειλή και άτολμη. Μόνο να χάσουμε δεν έχουμε από αυτή την αλλαγή.
05
11

Ράνια Σβίγκου: Ο Μπάιντεν, οι κοινωνικές ανισότητες και οι αγώνες του μέλλοντος

Δυστυχώς, ούτε η ταξική ανισότητα, ούτε ο ρατσισμός αποτελούν πρωτόγνωρα φαινόμενα για την αμερικάνικη κοινωνία. Αυτό που αποτελεί χαρακτηριστικό της περιόδου, όμως, είναι η ένταση των φαινομένων. Απέναντι στα μεγάλα προβλήματα της αμερικάνικης κοινωνίας, τα τελευταία χρόνια όχι μόνο δεν δόθηκαν λύσεις, αλλά, αντίθετα, βρεθήκαμε μπροστά στην έξαρση του λαϊκισμού, της δημαγωγίας, της αναπαραγωγής, από τα πιο επίσημα χείλη, διαφόρων θεωριών συνωμοσίας. Και ταυτόχρονα, στην καλλιέργεια ενός κλίματος βαθιάς έλλειψης σεβασμού  απέναντι στους δημοκρατικούς θεσμούς και αντιμετώπισης του αντιπάλου, ως εχθρού. Όμως, υπάρχει ελπίδα. Το κίνημα Black Lives Matters, αλλά και η πορεία του Μπέρνι Σάντερς, που μπορεί να μην κατόρθωσε να επιλεγεί ως υποψήφιος των Δημοκρατικών, όμως ο σπόρος των αγώνων του βλέπουμε ότι συνεχίζει να καρποφορεί, αποτελούν πολύτιμες παρακαταθήκες για την επόμενη περίοδο. Όλο και περισσότεροι Αμερικανοί πολίτες θεωρούν ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος, πέρα από το νεοφιλελεύθερο μονόδρομο, τον ρατσισμό και τη συνωμοσιολογία. Θα χρειαστούν πολλοί αγώνες. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η εκλογή Μπάιντεν θα είναι μια θετική εξέλιξη, χωρίς να είναι από μόνη της επαρκής συνθήκη για να δοθούν λύσεις στα προβλήματα της αμερικάνικης κοινωνίας.
04
11

Κύρκος Δοξιάδης: Αντιφάσεις του σύγχρονου καπιταλισμού

Ισως όμως κάτι που είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό σε αυτή τη «Νέα Ακροδεξιά» είναι πως οι αιτίες της δεν έχουν να κάνουν μόνο με την οικονομική κρίση και τη μετατροπή της ταξικής οργής σε εθνικιστική και ρατσιστική υστερία (όπως συνέβαινε με τις «παραδοσιακές» εκδοχές του φασισμού και του ναζισμού). Σε αντιστοιχία με τη βαθύτητα της πρωτοφανούς υγειονομικής κρίσης, τα αίτια για την εμφάνιση της σύγχρονης Ακροδεξιάς είναι επίσης βαθύτερα. Η παταγώδης αποτυχία του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, όχι μόνο στο οικονομικό αλλά και στο βαθύτερο βιοπολιτικό επίπεδο, συμπαρασύρει και ολόκληρο το πλέγμα γνώσης και εξουσίας επί του οποίου στηρίζονται οι νεωτερικές κοινωνίες. Τούτο περιλαμβάνει πρώτα και κύρια την πίστη στην επιστημονική ορθολογικότητα. Ας είμαστε, και εδώ, (ιστορικοί) υλιστές. Στις κοινωνίες της νεωτερικότητας, ο κόσμος ασπάστηκε την επιστημονική ορθολογικότητα όχι επειδή έξαφνα είδε το φως το αληθινό, αλλά επειδή κατάλαβε ότι σε αυτήν οφείλει ριζικές βελτιώσεις στις υλικές συνθήκες της ύπαρξής του. Τώρα αυτό ακριβώς τίθεται σε αμφισβήτηση.
04
11

Πάνος Λάμπρου: Το σκούρο μπλε δεν το ξεχωρίζεις από το μαύρο

Η Νέα Δημοκρατία, η κυβέρνησή της, είναι μια βαθιά “μπλε” κυβέρνηση. Τόσο βαθιά μπλε, που ώρες ώρες το μπλε μοιάζει απελπιστικά με μαύρο. Ίσως είναι αυτό το κοινωνικό μίσος στη νεανική αμφισβήτηση ή απλώς στην κίνηση των νέων ανθρώπων. Είναι η ταξική της μεροληψία, που την οδηγεί να δίνει δώρα στους εργοδότες και συνεχείς περιορισμούς στα δικαιώματα των εργαζομένων. Είναι η απέχθειά της στην κοινωνική πολιτική, καθώς, ανάμεσα σε πολλά άλλα, βάζει τα συμφέροντα των τραπεζών πάνω από τις ανάγκες των ανθρώπων για ασφαλή στέγη. Είναι η πολιτική που ασκεί στην υγεία, πρόχειρη, αναποτελεσματική, στηριγμένη σε επικοινωνιακά κόλπα. Μια πολιτική επικίνδυνα νεοφιλελεύθερη, που κοστίζει ανθρώπινες ζωές και οδηγεί σε διάλυση της πραγματικής οικονομίας. Είναι η ακροδεξιά πολιτική της στο προσφυγικό, η αστυνομική επέμβαση στο ΠΙΚΠΑ της Λέσβου, οι επαναπροωθήσεις στη θάλασσα, τα γεγονότα στο Γαλάτσι, η βίαιη διάλυση με δακρυγόνα της συγκλονιστικής αντιφασιστικής συγκέντρωσης στο Εφετείο. Τόσο και τόσα… Το σκούρο μπλε δεν το ξεχωρίζεις από το μαύρο. Και μέσα σε αυτό το ζοφερό κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, πιστή και συνεπής στο ανελεύθερο – αυταρχικό της σχέδιο, καταθέτει σχέδιο νόμου για το σωφρονιστικό, με το οποίο περιορίζει σε βαθμό εξαφάνισης, τον απολύτως πετυχημένο θεσμό της άδειας στους κρατούμενους, ενώ οι αγροτικές φυλακές γίνονται άπιαστο όνειρο για το σύνολο των κρατουμένων. Και όλα αυτά, εν μέσω πανδημίας, με τους κρατούμενους να είναι ο ένας πάνω στον άλλο, με τα κρούσματα κορονοϊού να εμφανίζονται πλέον, και ουδείς από την Πολιτεία να δίνει, έστω και μια πρόχειρη απάντηση. Κι όμως, λύσεις για μια έντιμη, δίκαιη και γενναία αποσυμφόρηση υπάρχουν…
04
11

Νάσος Ηλιόπουλος: Αλλαγή πορείας για να μη χάσουμε το τρένο

Όταν στην αρχή της πανδημίας ο πρωθυπουργός, αντιγράφοντας τον Γάλλο πρόεδρο, μίλησε για πόλεμο πίστευε άραγε στην βαρύτητα της λέξης ή ήταν άλλο ένα επικοινωνιακό σχήμα; Ποια ακριβώς ήταν η προετοιμασία της κοινωνίας για να νικήσει αυτό τον πόλεμο; Εντελώς συνειδητά η κυβέρνηση σπατάλησε τον χρόνο που κέρδισε η κοινωνία με το πρώτο lockdown. Έξι χαμένοι μήνες που απλά απέδειξαν ότι όσοι σήμερα σχεδιάζουν και αποφασίζουν για τη διαχείριση της πανδημίας δεν θα μπορούσαν να βρίσκονται πιο μακριά από τα καθημερινά αδιέξοδα που ζει ένας πολίτης, που χρησιμοποιεί για παράδειγμα τα ΜΜΜ. Ο πόλεμος όμως είναι εδώ. Και σε αυτόν τον πόλεμο πρέπει να νικήσει η ζωή. Θα μπορούσα να κάνω κριτική στην κυβέρνηση που ακύρωσε πέρσι το καλοκαίρι έναν έτοιμο διαγωνισμό για 700 λεωφορεία. Αυτό δεν θα άλλαζε όμως το σημερινό αδιέξοδο. Χρειάζονται πράξεις. Αυτή τη στιγμή στην Αττική υπάρχουν 270 ακινητοποιημένα λεωφορεία και τρόλεϊ τα οποία με μικρές επισκευές μπορούν να μπουν ξανά σε κυκλοφορία. Όχι στο μακρινό μέλλον. Αύριο. Η κυβέρνηση πρέπει να δρομολογήσει τη χρήση τους. Και όχι μόνο αυτό. Να ακυρώσει τις αποσπάσεις οδηγών και μηχανικών σε βουλευτικά και υπουργικά γραφεία. Να βάλει ορατούς και μετρήσιμους στόχους για τη συχνότητα των δρομολογίων. Να προσλάβει άμεσα μέσα από την συγκρότηση διακομματικής επιτροπής και με κριτήρια ΑΣΕΠ οδηγούς για το σύνολο των ΜΜΜ της πρωτεύουσας. Στον πόλεμο, αν θες να κερδίσεις, δεν σπαταλάς τις δυνάμεις σου. Και κυρίως πράττεις. Αλλιώς, όπως η κυβέρνηση, επιπλήττεις τους πάντες γύρω σου, εκτός από τον εαυτό σου.