Αναδημοσιεύσεις

09
11

Κύρκος Δοξιάδης: Η δομή της ακροδεξιάς προπαγάνδας

Στην περίπτωση του συμβάντος στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο, ο συμβολισμός εμπεριέχεται στη φωτογραφία του συμβάντος την οποία διακίνησαν οι ίδιοι οι δράστες. Η λογική της φωτογράφισης θυμίζει βιντεοσκοπημένους αποκεφαλισμούς ομήρων από ισλαμιστές τρομοκράτες. Σχεδιασμένος συνειρμός προφανώς. Το ίδιο το περιεχόμενο της φωτογραφίας παραπέμπει στη διαπόμπευση των «τεντιμπόηδων» από το αυταρχικό κράτος της προδικτατορικής περιόδου. Εδώ ο (πάντοτε σχεδιασμένος) συμβολισμός είναι λίγο πιο σύνθετος: Αυτοί που «κανονικά» θα έπρεπε να διαπομπεύονται, οι αντίστοιχοι «τεντιμπόηδες» της σύγχρονης εποχής, έχουν το θράσος να αντιστρέφουν τους όρους και να διαπομπεύουν τον πρύτανη. Η προβοκάτσια σπανίως αποδεικνύεται ως τέτοια με αδιάσειστα στοιχεία. Σημασία έχει η δομή της ως ακροδεξιάς προπαγανδιστικής πρακτικής. Και τούτη είναι κρυστάλλινη και συνοψίζεται στο ακόλουθο σχήμα: Σκηνοθεσία κάποιου συμβάντος τόσο κραυγαλέα αντιδημοκρατικού, που δικαιώνει και τον πιο ακραίο αυταρχισμό για την αντιμετώπισή του.
09
11

María Victoria Guzmán: Ο ρόλος της τέχνης σε καιρούς πανδημίας

Για μεγάλο διάστημα αυτό που ζητούσαμε από τους καλλιτέχνες ήταν να πορεύονται μέσα ένα περίπλοκο ιστό δομών, σχέσεων και ρυθμίσεων, είτε σε παγκόσμιο είτε σε τοπικό επίπεδο, τις περισσότερες φορές έναντι μικρής αμοιβής ή δωρεάν. Αυτό που αρχίζει στο ατελιέ ως δημιουργία, συνήθως μοναχική, εξαρτάται από την ύπαρξη ενός εύρωστου κλάδου εικαστικών τεχνών, αλλά και από το κοινό, των σχέσεων και τις επαφές. Όταν αυτά αναστέλλονται, αναστέλλεται και η δυνατότητα της δημιουργίας. Αντί να ζητούμε και να απαιτούμε, ας αναρωτηθούμε με ποιόν τρόπο μπορούμε να συμβάλουμε στο μετασχηματισμό αυτής της μορφής εργασίας, ώστε να μην είμαστε υποχρεωμένοι να κανονικοποιήσουμε πάλι την εικόνα του καλλιτέχνη που ζει μέσα στη χρόνια ανασφάλεια, υπό- ή υπέρ-απασχολούμενος, πάντα με τη σκέψη του στο επόμενο πρότζεκτ που θα του επιτρέψει να επιβιώσει. Είθε αυτές οι μέρες της απόστασης και της ηλεκτρονικής υπερ-σύνδεσης να μας υπενθυμίσουν, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, το καθήκον που έχουμε ως κοινωνία να μεριμνούμε για τους καλλιτέχνες μας.
09
11

Πάνος Λάμπρου: Απαγορεύστε τις συναθροίσεις στις φυλακές! Γενναία αποσυμφόρηση τώρα….

*62 κρούσματα στις φυλακές Διαβατών - 10 στην Κέρκυρα *Βίαιη μεταγωγή Κ. Σακκά από Κορυδαλλό στις φυλακές Νιγρίτας Σερρών "Απίθανα" πράγματα συμβαίνουν στις ελληνικές φυλακές. Την ίδια ώρα, που στο πλαίσιο των μέτρων για τον κορονοϊό αναστέλλονται οι άδειες, τα ελεύθερα επισκεπτήρια και οι μεταγωγές, το γνωστό υπουργείο, η γνωστή γενική γραμματεία, η γνωστή εκδικητική λογική, προχώρησε σε βίαιη μεταγωγή του κρατούμενου φοιτητή Κ. Σακκά από τον Κορυδαλλό στις φυλακές Σερρών. Φυσικά δεν εκπλαγήκαμε από τη τακτική αυτή. Είναι ίδια με αυτήν στην περίπτωση του Βασίλη Δημάκη και τόσων άλλων. Μόνο, που τώρα οι συνθήκες είναι διαφορετικές. Θα περίμενε κανείς από το γνωστό υπουργείο να προχωρήσει σε αποσυμφορητικά μέτρα, καθώς τα κρούσματα του ιού πληθαίνουν: στις φυλακές Διαβατών ο αριθμός έφτασε τους 62! Κανένα μέτρο, καμιά μέριμνα, κανένα ενδιαφέρον. Στις φυλακές σήμερα κρατούνται πάνω από 12.000 κρατούμενοι, γυναίκες, άντρες και παιδιά. Γιατί, ναι, κρατούνται και παιδιά, ακόμα και βρέφη. Όπως κρατούνται ηλικιωμένοι, ανάπηροι, ασθενείς, μωρομάνες. Και όλα αυτά σε φυλακές που η πραγματική τους χωρητικότητα, με βάση τις διεθνείς προδιαγραφές, είναι μέχρι 9.000. Δεν υπάρχει φυλακή, εκτός φυσικά από τις αγροτικές, που κρατούμενοι να μην κοιμούνται στο πάτωμα, σε απελπιστικά μικρούς χώρους, χωρίς τη τήρηση στοιχειωδών κανόνων υγιεινής. Το γνωστό υπουργείο, το υπουργείο καταστολής, όμως, δεν παίρνει κανένα μέτρο, ούτε καν αυτά τα οποία είχε εξαγγείλει την πρώτη περίοδο της πανδημίας. Σφυρίζει αδιάφορα, εγκληματικά αδιάφορα. Κι όμως, υπήρχαν και υπάρχουν λύσεις, τις οποίες έχουν διατυπώσει θεσμικοί φορείς... υπεράνω "ελευθεριακής" και αντιπολιτευτικής υποψίας! Αλλά είπαμε, η κυβέρνηση έχει τη δική της φιλοσοφία. προτεραιότητά της δεν είναι οι μάσκες, τα αντισηπτικά, τα γάντια, οι συνθήκες υγιεινής, οι γιατροί, οι νοσηλευτές, αλλά η τιμωρητική μεταγωγή του Σακκά και του κάθε Σακκά. Ας το ξαναπούμε για άλλη μια φορά. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας απαγορεύει τις συναθροίσεις ως μέτρο προστασίας. μάλιστα. Στις φυλακές, όμως, όπως και σε ιδρύματα και σε χώρους που ζουν ανάπηροι, οι συναθροίσεις είναι υποχρεωτικές, εξαναγκαστικές, εντέλει τιμωρητικές και εξοντωτικές.
08
11

Νίκος Βούτσης: Με υπογραφή Μητσοτάκη το 2ο Lockdown

Θέλω να είμαι σαφής και ειλικρινής, υπήρχαν και υπάρχουν και εξωγενείς παράγοντες, αυτό είναι κάτι που το βλέπουμε και στην Ευρώπη που φέρανε αυτή την επιδείνωση στο δεύτερο κύμα. Ακούγοντας, όμως, τους επιστήμονες τον Ιούνιο, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, σας θυμίζω τις προβλέψεις του ΑΠΘ από τις 19 Οκτωβρίου και ύστερα που είχαν δώσει κάτι νούμερα που τότε μας φαινόντουσαν ανατριχιαστικά, ακούγοντας αυτά που λένε οι επιστήμονες και τώρα για την τεράστια αβεβαιότητα που υπάρχει γύρω από τον ιό, είναι σαφές ότι την σφραγίδα της αποτυχίας και ότι εσπευσμένα φτάνουμε σήμερα σε αυτό το lockdown δεν μπορεί παρά να τη φέρνει η ίδια η κυβέρνηση. Άλλωστε, ο ίδιος ο πρωθυπουργός χθες, ανέλαβε πλήρως την πολιτική ευθύνη για το πως στο διάγγελμά του πριν από πέντε μέρες είπε άλλα πράγματα και μέσα σε πέντε μέρες προχωράει στο ριζικό lockdown. Είναι φανερό, λοιπόν, ότι δεν ελήφθησαν έγκαιρα μέτρα για τις εστίες πιθανής, και βέβαιης όπως φάνηκε, μετάδοσης και αναμετάδοσης του ιού, δεν ελήφθησαν μέτρα για την στήριξη του δημόσιου συστήματος υγείας, υπήρχε εφησυχασμός, υπήρχαν αυταπάτες ή υπήρχαν και διαφορετικές πολιτικές οπτικές για το τι έπρεπε να γίνει για την υγεία του κόσμου, για τα σχολεία, για τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, για τον τουρισμό, για την ενίσχυση των επιχειρήσεων που είναι πολύ κρίσιμο ζήτημα. Θεωρώ, λοιπόν, ότι πρόκειται για μια μεγάλη πολιτική αποτυχία πάνω σε ένα ζήτημα που είναι εξαιρετικά κρίσιμο για την υγεία του λαού, για την οικονομία. Κύματα νέας φτωχοποίησης μπορεί να έρθουν και από το δεύτερο lockdown. Γενικά, πιστεύω ότι η υπογραφή σε αυτό το δεύτερο lockdown είναι σε τελευταία ανάλυση της κυβέρνησης και του κ. Μητσοτάκη προσωπικά.
08
11

Ράνια Σβίγκου: Οι δύο Αμερικές που ήρθαν για να μείνουν

Και οι δύο Αμερικές μας αφορούν. Τόσο αυτή της λαϊκιστικής, αντιδραστικής και συνωμοσιολογικής δεξιάς, διότι οι απολήξεις της και οι μιμητές της βρίσκουν, δυστυχώς, ευήκοα ώτα και κοινό και στην Ευρώπη. Αλλά, κυρίως, μας ενδιαφέρει και μας αφορά η άλλη Αμερική, αυτή της ελπίδας, των αγώνων υπό αφάνταστα αντίξοες συνθήκες, η Αμερική των διεκδικήσεων. Θα ήταν χρήσιμο, η ευρωπαϊκή Αριστερά, όχι μόνο να προσφέρει την αλληλεγγύη της, αλλά και να αντλήσει πολύτιμα συμπεράσματα, από αυτήν τη νέα, πολύμορφη, κοινωνική αριστερά της άλλης πλευράς του Ατλαντικού. Όπως, επίσης, οφείλει να βγάλει συμπεράσματα από το γεγονός ότι πλατιά λαϊκά στρώματα στήριξαν (ξανά) τον Τραμπ. Το μεγάλο στοίχημα είναι πώς η Αριστερά θα βρεθεί δίπλα σε όλους όσοι ζουν τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης, της αποβιομηχάνισης, της νεοφιλελεύθερης λιτότητας και στις 2 πλευρές του Ατλαντικού και προσελκύονται από μια ακραία και λαϊκιστική δεξιά, δήθεν αντισυστημική, αλλά στην πραγματικότητα βαθιά καθεστωτική.
08
11

Πάνος Σκουρλέτης: Πληρώνουμε τη δυσανεξία της κυβέρνησης στο δημόσιο σύστημα υγείας

Η απόφαση του πρωθυπουργού να προχωρήσει σε lockdown, μέσα σε λίγες μόνο μέρες από τα προηγούμενα μέτρα, δείχνει, προφανώς, ότι ξέφυγε ο έλεγχος. Το lockdown αποφασίστηκε πριν καν περάσουν οι προβλεπόμενες μέρες για να αξιολογηθούν τα μέτρα. Κηρύχθηκε εσπευσμένα, κάτω από την πίεση της πραγματικότητας. Έχει ευθύνες, λοιπόν, η κυβέρνηση για την καλλιέργεια ενός κλίματος εφησυχασμού. Ο ίδιος ο Κ. Μητσοτάκης όλο το προηγούμενο διάστημα δήλωνε δεξιά κι αριστερά ότι αντιμετώπισε με επιτυχία την πανδημία, ενώ απέναντι στη συγκεκριμένη κριτική που ασκούνταν κάθε φορά στην κυβέρνηση, δεν απαντούσε ποτέ συγκεκριμένα. Για παράδειγμα, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στο άνοιγμα των σχολείων, με κορυφαίο βέβαια το θέμα της ενίσχυσης του ΕΣΥ, ενώ ήταν βέβαιο ότι πάμε σε ένα δεύτερο κύμα. Απαντούσαν στις ερωτήσεις μας, παρεμβάσεις μας κ.ά., ότι είναι επαρκώς θωρακισμένο και ξαφνικά ανακαλύπτουμε ότι σε ορισμένες περιοχές έχει ξεπεράσει τα όριά του. Δεν πρόκειται για αμέλεια, αλλά για την προσδοκία της κυβέρνησης, που αποδείχθηκε λανθασμένη, ότι η υγειονομική κρίση θα ήταν μια παρένθεση αλλά και για την ιδεοληπτική δυσανεξία της απέναντι στο δημόσιο σύστημα υγείας. Υπήρχε, όντως, μια διαρκής προσπάθεια εξωραϊσμού των προβλημάτων και της πραγματικότητας, ενώ ταυτόχρονα επέλεγαν να συγκρίνουν τις επιδόσεις της Ελλάδας μ’ αυτές άλλων χωρών. Αυτό βέβαια έχει μια σχετική αξία, διότι η σύγκριση οφείλει να γίνεται με την εικόνα που υπήρχε την προηγούμενη άνοιξη στη χώρα μας. Εμείς πολύ έγκαιρα και ορθώς είχαμε τα αντανακλαστικά έτσι ώστε να πάρουμε τα μέτρα που οδήγησαν στο πρώτο lockdown. Εκεί, ωστόσο, που ήταν η μεγάλη ευθύνη, ήταν ότι κατασπαταλήθηκε όλο το ενδιάμεσο διάστημα χωρίς μια καλύτερη οργάνωση για την αντιμετώπιση της πανδημίας.
08
11

Νίκος Παρασκευόπουλος: Πανεπιστήμιο και αμνήμονες

Δεν ενδιαφέρονται άραγε η πανεπιστημιακή και η ευρύτερη κοινότητα για ακαδημαϊκή ελευθερία ή για ασφάλεια; Ούτε προβοκάτορες δεν τολμούν αυτό να το υποστηρίξουν. Ομως το θέμα δεν είναι το δέον, στα «πρέπει» όλοι συμφωνούν άνετα. Αν όχι όλοι, άλλωστε, οι συντριπτικά περισσότεροι επίσης συμφωνούν: Παιδεία με τον αστυνόμο εντός των αμφιθεάτρων και των γραφείων, όπως αντίστροφα με την εγκληματική βία και την απειλή παρούσες, είναι απλώς αδύνατη. Στον τρόπο είναι που κολλάμε, στις μεθόδους που αποκαλύπτουν πάντοτε την πραγματική κοινωνική δυναμική και τις προθέσεις. Σήμερα η ακαδημαϊκή ελευθερία δεν κινδυνεύει μόνο από παρεμβάσεις κρατικών οργάνων ή από οργανωμένες επιχειρήσεις εκφοβισμού, αλλά και από εκείνους τους ισχυρούς ιδιώτες που μέσω των χρηματοδοτήσεων προσπαθούν να χειραγωγούν την έρευνα. Η νεοφιλελεύθερη λιτότητα έχει πλήξει τη δημόσια επιχορήγηση της έρευνας, και ευτυχώς που υπάρχουν κάποιοι ανιδιοτελείς χορηγοί να αιμοδοτούν την προστασία του περιβάλλοντος ή βασικές και ωφέλιμες για όλους έρευνες ή την εύρεση π.χ. φθηνών φαρμάκων. Ανάμεσά τους όμως παρεισφρέουν και πλείστοι που κατευθύνουν σε εφαρμογές χρήσιμες για τα ανταγωνιστικά τους συμφέροντα. Η Παιδεία κινδυνεύει από όσους αντί να είναι ανοικτοί, προωθούν το κερδοφόρο και αποκλείουν το φθηνό και κοινωφελές ή ριζοσπαστικό. Εντέλει η ελευθερία, συνθήκη επιστημονικής σκέψης και παραγωγής, δεν διασφαλίζεται με απλουστευτικές αστυνομεύσεις και με δήθεν τεχνοκρατικές διαχειρίσεις. Με δυο λόγια: Η απελευθέρωση και η γνώση προϋποθέτουν μια σύνθετη προσπάθεια. Εξισωτική δυναμική και αγώνα απέναντι σε αγκυλώσεις βίαιες επιβολές και συμφέροντα. Αυτό είναι το ζητούμενο, από το οποίο αποπροσανατολίζουν –ή το χειρότερο απομακρύνουν– οι περί το άσυλο «τρύπες στο νερό».
08
11

Θεανώ Φωτίου: Η ΝΔ δεν ενίσχυσε το δημόσιο σύστημα υγείας γιατί στόχος της είναι η ιδιωτικοποίησή του

Η Ν.Δ. δεν ενίσχυσε το δημόσιο σύστημα υγείας γιατί στόχος της είναι η ιδιωτικοποίησή του. Για αυτό σήμερα οδηγείται στο lockdown. Πάγωσε τον διαγωνισμό του ΣΥΡΙΖΑ για 750 νέα λεωφορεία και την προμήθεια 92 από την Περιφέρεια Αττικής διότι θέλει να βάλει τους ιδιώτες στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Κλείνει σήμερα το γυμνάσιο και το λύκειο αντί να μειώσει, τόσο καιρό, τον αριθμό των παιδιών ανά τάξη. Παίρνει σήμερα τα μέτρα για τον τουρισμό που δεν πήρε τον Ιούλιο. Άφησε τους εργαζόμενους, τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά στην πρώτη φάση της πανδημίας χωρίς ουσιαστική ενίσχυση, ενώ διέθετε, όχι μόνον τα 37 δις που άφησε απόθεμα ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τα 72 δις των ευρωπαϊκών πόρων και ενώ δεν είχε δημοσιονομικούς περιορισμούς. Έτσι, δημιούργησε την ύφεση  που τώρα, στο δεύτερο κύμα, θα βαθύνει, και θα μετατραπεί σε ανατροφοδοτούμενη από την οποία θα κάνουμε πολλά χρόνια να βγούμε. Ιδιαίτερα άφησε σχεδόν 2 εκ. νοικοκυριά χωρίς το Εισόδημα Έκτακτης Ανάγκης που πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ (400 € στον πρώτο μέλος της οικογένειας, 200 στο δεύτερο και 100 σε κάθε παιδί),  ενώ γνώριζε ότι η πανδημία πολλαπλασιάζει τη φτώχεια, ιδιαίτερα στα μεσαία στρώματα. Όλα αυτά, η κυβέρνηση μπορούσε να τα είχε αποτρέψει. Δεν το έκανε, όχι μόνο διότι είναι ανεπαρκής και κατώτερη των περιστάσεων, ούτε διότι , επιχειρώντας να ελέγξει όλο το κράτος κομματικά, βάζει ανίκανους επικεφαλής, αλλά διότι έχει σχέδιο αναδιάρθρωσης της ελληνικής οικονομίας και ανακατανομής του πλούτου, υπέρ τραπεζών και ολιγαρχών που την έφεραν στην εξουσία, όπως αποτυπώνει το σχέδιο Πισσαρίδη.
08
11

Ο Τραμπ έχασε, όχι η βρομερή του σούπα

Όμως ο τραμπισμός κερδίζει. Για την ακρίβεια, αποτελεί τη συνταγή της επόμενης μάχης. Αύξησε τις ψήφους του, τσιμεντάρισε τη βάση του, την τράβηξε ακόμα πιο δεξιά, ακόμα πιο μισαλλόδοξα, ακόμα πιο πολεμικά. Οι Αμερικανοί δεν απέρριψαν τον τραμπισμό κι ας κερδίζει ο Μπάιντεν. Γιατί ο τραμπισμός δείχνει το δρόμο: αμφισβήτηση κάθε δομικής αρχής του πολιτικού συστήματος, αποδόμηση θεμελιωδών αρχών πολιτικής συνύπαρξης, μνησικακία, κατασκευή μιας «μη πραγματικής πραγματικότητας», διχαστική ρητορική, σύγκρουση. Ο δημαγωγικός εθνισμός και η ένταση κινητοποιούν περισσότερους οπαδούς από το ενωτικό συμπεριληπτικό μήνυμα που τον αντιπαλεύει. Άρα η Αμερική έχει μπει για τα καλά σε μια δεξιόστροφη σπειροειδή, το μόνο ερώτημα είναι ποιος θα επιβληθεί ως επίγονος του Τραμπ για να επιχειρήσει το comeback. Η συνταγή είναι έτοιμη. Απευθύνεται στη λευκή Αμερική που συρρικνώνεται. Τα μη λευκά παιδιά θα είναι σε λίγους μήνες η πλειονότητα των 74 εκατομμυρίων παιδιών στις ΗΠΑ και το 2040 οι λευκοί θα είναι το 49%. Σε όσους νιώθουν δυσφορία, φόβο, οργή από αυτή την προοπτική απευθύνεται ο λόγος του Τραμπ. Κι αυτοί τον έβλεπαν σαν το μόνο ανάχωμα στην εξάπλωση των μη λευκών. Οι δύο Αμερικές θα αναμετρηθούν σύντομα ξανά. Γιατί οι ρεπουμπλικάνοι έχασαν αλλά τώρα ξέρουν τι πρέπει να κάνουν για να κερδίσουν ξανά: να έχουν Τραμπ. Και οι Δημοκρατικοί κέρδισαν αλλά δεν έπαψαν οι επιλογές τους να είναι κοινωνικά προβληματικές και μακριά από όσους νιώθουν ότι το αύριο δεν τους περιλαμβάνει. Το γεγονός ότι η παταγώδης αποτυχία στη διαχείριση της πανδημίας δεν ήταν αρκετή να γκρεμίσει τον Τραμπ είναι από μόνο του κόκκινος συναγερμός. Ο φόβος του Τραμπ αποδείχθηκε ισχυρός στο τέλος, αλλά οι μορφωμένες ελίτ θα ξαναβρεθούν γρήγορα απέναντι στους οργισμένους λευκούς των μεσοδυτικών πολιτειών και του νότου. Γράφει ο Thomas Friedman: «Γιατί πολλοί εργαζόμενοι αγκαλιάζουν έναν πλουτοκράτη-λαϊκιστή, του οποίου οι πολιτικές δεν τους βοηθούν πολύ; Οι δημοκρατικοί πρέπει να μελετήσουν την αίσθηση της ταπείνωσης που αισθάνονται οι εργαζόμενοι που πιστεύουν ότι η οικονομία τους έχει αφήσει πίσω και ότι οι αξιόπιστες ελίτ τους κοιτάζουν αφ’ υψηλού». Πολλοί ψηφοφόροι του Τραμπ από την εργατική τάξη όχι μόνο αισθάνονται υποτιμημένοι, αλλά επίσης αγανακτούν για αυτό που βλέπουν ως πολιτισμική λογοκρισία από τις φιλελεύθερες μορφωμένες ελίτ.
06
11

Ο Σωτήρης και η αισθητηριακή αποστέρηση

Από το Σάββατο η χώρα μπαίνει με τους χειρότερους όρους στην καραντίνα. Με την οικονομία ήδη ημιθανή. Καθυστερημένα, αφού πια όλοι οι δείκτες είναι εκτός ελέγχου. Αυτό που την άνοιξη ήταν εμπροσθοβαρές, αστόχαστα και αστάθμητα ίσως ως προς το οικονομικό και κοινωνικό κόστος αλλά πάντως αποτελεσματικά ως προς το ιατρικό, τώρα είναι αδιανόητα οπισθοβαρές: μέτρα αργοπορημένα και ανεπαρκή. Ο Μητσοτάκης πατάει φρένο για να πέσει η ταχύτητα από τα 140 στα 130 πότε; 100 μέτρα πριν σκάσουμε στο ντουβάρι. Γιατί; Μα γιατί ποτέ δεν ήταν να κάνει κάτι άλλο. Οτιδήποτε άλλο είναι και θα μείνει μέχρι τέλους (μας) εκτός της πολιτικής του, προσλήψεις στο ΕΣΥ, αραίωση στα σχολεία, νέα ΜΜΜ το 2020 και άλλα τέτοια δείγματα ακραίου αλόγιστου σοσιαλισμού. Ο Μεγάλος Μανιτού έπαιξε μόνος του κι έχασε. Χωρίς αντιπολίτευση, χωρίς αντίλογο, χωρίς κιχ δικό μας. Τώρα μοιράζει οικειότητα και κατανόηση, αυτός ο αμήχανος εγγαστρίμυθος της πολιτικής με τα ανοικονόμητα χέρια και την ανύπαρκτη ενσυναίσθηση αποκαλεί τον μάγο της φυλής με το μικρό του όνομα. Εκεί φτάνει ο πολιτικός σχεδιασμός του καπετάνιου καθώς σκάει στο παγόβουνο. Την εικόνα συμπληρώνουν τα δικά μας φοβισμένα πρόσωπα και τα κλειστά μας στόματα. Η αρχή αυτού του σκοτεινού Νοεμβρίου.