Αναδημοσιεύσεις

Ήταν 1975 όταν αποφάσισα, μικρό παιδί ακόμα, να επισκεφθώ τα γραφεία του “Ρήγα” στη Νέα Ιωνία και να ζητήσω να γίνω μέλος. Είχα τεράστιο άγχος και αγωνία. Πίστευα πως με βάση την ηλικία μου θα με απέρριπταν. Έτσι κι εγώ έκανα τα εξής: Τρέλανα την μάνα μου να μου αγοράσει ψηλοτάκουνα παπούτσια, της μόδας τότε, για να αποκτήσω μπόι. Έβαλα μπόλικα ρούχα για να μην φαίνομαι κοκαλιάρης, δηλαδή μικρό παιδί και πρόσθεσα φούμο στο πρόσωπο για να δημιουργήσω την ψευδαίσθηση ότι έχω τρίχες στο πρόσωπό μου. Ήταν τόση η λαχτάρα μου να γίνω μέλος της οργάνωσης, που ήμουν έτοιμος να κάνω το οτιδήποτε για να το πετύχω. Φούμο; Φούμο! Με δέχτηκαν και έγινα το πιο ευτυχισμένο παιδί στον κόσμο. Κοίταγα τις συντρόφισσες και τους συντρόφους, που ήταν αρκετά μεγαλύτεροί μου, με δέος. Οι περισσότεροι από αυτούς ανήκαν στη γενιά του Πολυτεχνείου, κάποιοι είχαν κάνει φυλακή και η καθοδηγήτρια από το Κεντρικό Συμβούλιο ήταν η Χριστίνα Πολυκαλά, η οποία έτυχε να είναι καθηγήτρια μου στην τεχνική σχολή (ψυκτικός παρακαλώ) που πήγαινα. Ζούσα ένα παραμύθι και ένιωθα μέρος ενός κόσμου, που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο. Διάβαζα πολιτικά και ιδεολογικά κείμενα ατελείωτα. Επιχείρησα να διαβάσω και Αλτουσέρ. Δεν κατάλαβα. Ξαναδιάβασα. Και πάλι τίποτα. Πήγα στα γραφεία κλαίγοντας και τους είπα ότι δεν αξίζω να ανήκω στον Ρήγα. Ευτυχώς, θα το λέω πάντα, βρέθηκε ο Παναγιώτης και η Χριστίνα και μου μίλησαν. Μου εξήγησαν ότι πρέπει να ξεκινήσω διαφορετικά, να διαβάσω λογοτεχνία, άλλα κείμενα και στη συνέχεια τους θεωρητικούς. Μου έδωσαν βιβλία, μου μίλησαν, μου είπαν ότι η γνώση είναι μια διαρκής προσπάθεια μέχρι τα βαθιά γεράματα. Ηρέμησα… Η συνέχεια ήταν συναρπαστική. Κατάλαβα την αξία της αμφισβήτησης. Έμαθα τις… λέξεις ανεκτικότητα, σεβασμός στη διαφορετική άποψη. Έμαθα να μιλάω, αλλά κυρίως να ακούω, να σκέφτομαι και να τολμώ να λέω την άποψή μου. Μικρό παιδί ακόμα γοητεύτηκα από την ιδέα του σοσιαλισμού με ελευθερία, δημοκρατία και αυτοδιαχείριση, από την ανάγκη τα κινήματα να είναι αυτόνομα και ριζοσπαστικά. Μπολιάστηκα από τη σκέψη ότι δεν υπάρχει μόνο η αντίθεση κεφάλαιο – εργασία, αλλά ότι οι αντιθέσεις είναι πολλαπλές και εν πολλοίς ισότιμες από την σκοπιά της καθολικής απελευθέρωσης. Πάμε παρακάτω. Δώσαμε τη μάχη της ψήφου στα 18 και το καταφέραμε. Θέσαμε το ζήτημα της κατάργησης της μπλε ποδιάς για τις μαθήτριες. Έγινε κίνημα και τελικά πράξη. Μιλήσαμε για τις φυλακές ανηλίκων, κυκλοφορούν ακόμα φωτογραφίες από τις κινητοποιήσεις μας έξω από τις φυλακές Κορυδαλλού. Σε αντιπαράθεση με το κόμμα διεκδικήσαμε να συμμετάσχει το ΑΚΟΕ και το Αμφί στο ετήσιο φεστιβάλ μας, ανοίγοντας τα ζητήματα της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Μιλήσαμε για την αστυνομική βία και αυθαιρεσία, ζητήσαμε με επιμονή την κατάργηση των ΜΑΤ, αναδείξαμε το ζήτημα της ειρήνης, των πυρηνικών, της γυναικείας απελευθέρωσης από τον διπλό ζυγό. Είχαμε πυρήνες σε νυχτερινά σχολεία, σε τεχνικές σχολές, σε σωματεία. Ήμασταν μια ζωντανή, δραστήρια οργάνωση με ταυτότητα και φυσιογνωμία. Ήμασταν η Νεολαία του ΚΚΕ Εσωτερικού, αλλά διατηρούσαμε την αυτονομία μας. Ήμασταν κομμουνιστές της ανανέωσης…. Ήμασταν και είμαστε πολλά. θα μπορούσα να γράφω ή να μιλάω για την ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος με τις ώρες. Δεν τα κάναμε όλα καλά. Κουβαλάμε στην πλάτη μας μια διάσπαση με την Β΄ Πανελλαδική. Και τότε, λίγο καιρό μετά, ζήτησα στο βαθμό που μου αναλογούσε, δημόσια συγγνώμη. Ναι, είμαι και εγώ υπερήφανος και τυχερός που έζησα αυτό το υπέροχο ταξίδι.

Οραματιζόμαστε, λοιπόν, μια εκπαίδευση που συμβάλλει στην άμβλυνση των στερεοτύπων, συνδέοντας τη διανοητική με τη χειρωνακτική εργασία, που παρέχει πολύπλευρη γενική μόρφωση –αναγκαία για μια επιτυχή παρακολούθηση οποιασδήποτε περαιτέρω εξειδίκευσης– και η οποία συμβάλλει στην άμβλυνση των κοινωνικών επιπτώσεων εξαιτίας μορφωτικών ανισοτήτων. (...) Η κατάθεση συγκεκριμένων προτάσεων υλοποίησης της παραπάνω κατεύθυνσης δεν είναι δυνατόν να εναπόκειται στο μακρινό μέλλον. Μπορούμε από σήμερα, εκμεταλλευόμενοι κατ’ αρχάς τις υπάρχουσες εκπαιδευτικές δομές, να προχωρήσουμε στον μεταβατικό σχεδιασμό ενός και μοναδικού τύπου απολυτηρίου Λυκείου, με διασφάλιση ενός υψηλού επιπέδου γενικής παιδείας αλλά και ταυτόχρονη εμπλοκή όλων των παιδιών στην πρακτική εφαρμογή. Το νέο Λύκειο που θα προκύψει, έπειτα από έναν τέτοιο σχεδιασμό, δεν θα πρέπει να είναι προϊόν «συγκόλλησης» των υπαρχόντων τύπων Λυκείων. Αυτές οι αλλαγές επιβάλλεται να συμβαδίσουν με αλλαγές στα προγράμματα σπουδών του Γυμνασίου και του Δημοτικού καθώς και με ταυτόχρονη ένταξη σε αυτά εργαστηριακών δραστηριοτήτων ανάλογων του επιπέδου της κάθε βαθμίδας στο πλαίσιο μιας δεκατετράχρονης υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Η αύξηση των κρατικών δαπανών για την εκπαίδευση είναι προφανώς το προαπαιτούμενο μιας τέτοιας μεταρρύθμισης. Με ορατή τη σύμπτωση μεγάλου μέρους της εκπαιδευτικής Αριστεράς στον στόχο για ένα σχολείο όπου όλο το πρόγραμμά του θα διαπνέεται από τον συνδυασμό θεωρίας και πράξης, ώστε να επιτυγχάνεται η ισόρροπη ανάπτυξη όλων των πλευρών του ανθρώπινου ψυχισμού, είναι αδήριτη ανάγκη η κοινή τους δράση αλλά και η κατάθεση των εξειδικευμένων προτάσεών τους στην κατεύθυνση της αναγκαίας αυτής αλλαγής.

Το πανεπιστήμιο, κατά το Σύνταγμα, είναι αυτοδιοίκητο: εναπόκειται σε αυτό να φυλάξει τον εαυτό του. Αυτοδιοίκητο αυτό σημαίνει. Επομένως, δεν μπορεί η Ελληνική Αστυνομία να στρατοπεδεύσει στο χώρο του, μην τυχόν υπάρξει βία. Η ΕΛ.ΑΣ. έχει λόγο σε ένα πανεπιστήμιο εφόσον διαπράττονται παράνομες πράξεις που διώκονται αυταπάγγελτα. Όπως λοιπόν προσδοκούμε από την Ελληνική Αστυνομία να μας προστατέψει από μια κλοπή του σπιτιού μας, αλλά δεν συναινούμε να βάλουμε έναν αστυνομικό μονίμως στο καθιστικό του σπιτιού μας, έτσι πρέπει να γίνεται και με το Πανεπιστήμιο. Αρκεί βέβαια και η Αστυνομία να κάνει τη δουλειά της. Το λέω αυτό διότι ως έναν βαθμό κατανοώ την κριτική που γίνεται προς την πανεπιστημιακή κοινότητα επειδή έχει ανεχθεί φαινόμενα βίας, αλλά μου κάνει εντύπωση που αυτή η κριτική δεν αφορά και την Αστυνομία. Ως σήμερα, ο νόμος δεν εμποδίζει σε τίποτε την Αστυνομία να παρέμβει όταν χρειάζεται. Το Πανεπιστήμιο, αν θεωρεί λοιπόν ότι χρειάζεται, θα πρέπει να έχει μια υπηρεσία φύλαξης που θα λογοδοτεί στις αρχές του, δηλαδή στον Πρύτανη. Κάποια πανεπιστήμια στην Ελλάδα χρειάζονται τέτοια φύλαξη, όπως το Πάντειο, το Μετσόβιο, η ΑΣΟΕΕ και το Aριστοτέλειο, άλλα πάλι δεν νομίζω, αλλά αυτό ας το αποφασίσουν οι αρχές τους. “Πλήρη αυτοδιοίκηση” είπαμε: άρθρο 16, παρ. 5 του Συντάγματος. Δεν είναι εφορία, ούτε αστυνομικό τμήμα το πανεπιστήμιο. Υπάρχουν ιστορικοί λογοι γι’ αυτό δέκα αιώνες τώρα. Εκτός αν δεν μας αρέσει η πανεπιστημιακή αυτοδιοίκηση, οπότε να ξέρουμε πώς κινούμαστε εφεξής. Επομένως, δεν είναι “ή ανομία ή αστυνομία” όπως εσφαλμένα πολύς κόσμος νομίζει. Υπάρχει πολύς χώρος ανάμεσα. Αυτόν τον χώρο ζούμε καθημερινά.

Στο Χρηματιστήριο του Σικάγου εδώ και λίγες μέρες εισήχθη προς διαπραγμάτευση το νερό της Καλιφόρνιας με τη μορφή των προθεσμιακών συμβολαίων. (...) Παρότι τίποτα δεν μας σοκάρει πια, καθώς ανεπαισθήτως έχουμε αποδεχθεί ότι οι ίδιοι, οι οικογένειές μας, οι φιλίες μας, τα σπίτια μας θα γίνουν μικρά κέντρα αναπαραγωγής του καθημερινού καπιταλισμού, η εξέλιξη με το νερό της Καλιφόρνιας είναι ένα τεράστιο ποιοτικό άλμα. Το νερό έχει εμπορευματοποιηθεί προ πολλού, αυτό δεν είναι καινούργιο, μια και στην πραγματικότητα από την εποχή της γεωργικής επανάστασης ο έλεγχος των υδατικών πόρων πυροδότησε ατέλειωτες αιματηρές συγκρούσεις –έχουν γίνει πόλεμοι για ένα ποτάμι και φόνοι για ένα πηγάδι– και προφανώς αυτό θα συνεχίσει να γίνεται, με πιο εκλεπτυσμένους τρόπους, αλλά θα γίνεται. Κι αν υποθέσουμε ότι οι ποταμοί αίματος που χύθηκαν για ποταμούς ύδατος ήταν αναπόφευκτοι λόγω της σπάνεως του νερού, όπως λίγο-πολύ συμβαίνει στους ρηχούς νερόλακκους της σαβάνας όπου τ’ άγρια διώχνουν τα ήμερα (ενίοτε τα τρώνε κιόλας), η σπάνις δεν ήταν καθόλου η αιτία που το νερό που τρέχει εν αφθονία από τα βουνά και το μεγαλύτερο μέρος του χάνεται στη θάλασσα έγινε ξαφνικά πολύτιμο μπαίνοντας σε ένα γυάλινο, αργότερα πλαστικό, οσονούπω ανακυκλώσιμο μπουκάλι. Ακόμη κι εκεί που οι ανθρώπινες κοινότητες πνίγονταν στο νερό, το ευφυές χρήμα βρήκε τον τρόπο να συκοφαντήσει την ποιότητά του, να εμποδίσει τη βελτίωση των δικτύων ύδρευσης, να διακινήσει δεκάδες αλληλοαναιρούμενες έρευνες για εκείνα ή τα άλλα μεταλλικά άλατα και ιχνοστοιχεία, να οργανώσει ακόμη και διεθνείς διαγωνισμούς εμφιαλωμένου νερού και να μας πείσει ότι ένα μπουκαλάκι Περιέ, Σαν Πελεγκρίνο ή Ανω-Κάτω Κρυσταλλοπηγής είναι ό,τι πρέπει για την υγεία σας, τούρμπο θα σας κάνει, σαν το νερό του Καματερού που θεράπευε τους καρκίνους (...) Και ποιο είναι όμως το ποιοτικό άλμα που συντελείται στην Καλιφόρνια, εφόσον η εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση είναι παλιά υπόθεση; Κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι η χρηματιστικοποίηση όχι απλά ενός φυσικού αγαθού που υπάρχει χωρίς ανθρώπινη διαμεσολάβηση, αλλά των όρων της ανθρώπινης ύπαρξης, των προϋποθέσεων της ίδιας της ζωής. Χωρίς νερό δεν θα δημιουργούνταν ζωή, έτσι δεν μαθαίνουμε; Γι’ αυτό δεν ψάχνουμε εναγωνίως ίχνη νερού σε πλανήτες και εξωπλανήτες, για να εξασφαλίσουμε σε ένα απώτατο μέλλον ευκαιρίες συνέχισης της ανθρωπότητας και της ζωής; Ε, λοιπόν, έτσι ακριβώς είναι, και γι’ αυτό οι κυνηγοί του πλούτου θέλουν να πάνε πιο μακριά κι απ’ τον Χαμπλ, πιο βαθιά και από τους γενετιστές, με προθεσμιακά συμβόλαια ανθρωπίνου κρέατος, παράγωγα μελλοντικής εξαφάνισης της ζωής. Τι πιο ταιριαστό για τα ορατά χέρια της αγοράς ακριβώς σ’ αυτή τη συγκυρία που η ανθρωπότητα αναμετριέται με την αρρώστια και τον θάνατο;

Η φρίκη της βιοεξουσίας είναι εδώ: σ’ αυτό το σύστημα που αυτάρεσκα ορκίζεται στη δύναμη των “καλύτερων”, δίχως να αναγνωρίζει διαφορετικότητες στην αφετηρία ή δικαιώματα στην παρέκκλιση, κάποιοι, πολλοί, αν επιμένουν να ζουν, τουλάχιστον ας μην ενοχλούν. Η καταθλιπτική να κάτσει στη γωνιά της, να μην διεκδικεί ορατότητα από τους κανονικούς, ο δε ευπαθής να μη μιλά, κι άμα μιλά, να προσέχει, μην τυχόν κι ανησυχήσει ο υγιής. Αλλά βαρβαρότητα είναι τούτο ακριβώς, η τυραννία του, με συστημικούς όρους, αδύναμου και η νομιμοποίηση αυτής της τυραννίας, βασισμένης στην έλλειψη αναγνώρισης κάθε άλλης προσφοράς πλην του υλικού κέρδους. Ο αμοραλισμός αντικαθιστά την αλληλεγγύη στον πάσχοντα, σε μια κοινωνία όπου οι αντιθέσεις της φυσικοποιούνται. Έτσι, η θέση ο καθείς ανάλογα με τις δυνάμεις του, στον καθένα αναλόγως των αναγκών του, φαντάζει γελοία: στερείς από τους άξιους, για να ταΐσεις τη φύρα, χάνει ο άριστος για να κερδίσει ο χείριστος. Σ’ αυτό το πνεύμα του καπιταλισμού, λοιπόν, να απολαμβάνουν εκείνοι που ξεχώρισαν από το πλήθος, είναι η λογική συνέπεια. Να χαίρεται ποδηλατάδες στο βουνό ο πρωθυπουργός ή να μετακινείται από χωρίου εις χωρίον η σύζυγός του, για τις ανάγκες των προϊόντων και των συναφών φετιχισμών, είναι κανονικό. Κανονικό επίσης και να στοιβάζονται χιλιάδες κρατούμενοι στις φυλακές της χώρας και, εννοείται, να νοσούν από κορωνοϊό. Αυτό, εξάλλου, τους αξίζει. Η διαβάθμιση στην ανθρωπινότητα, η διατίμηση και η διαλογή σε ελαττωματικές και μη οντότητες και οι εξ αυτών εκπορευόμενες, ρατσιστικού τύπου, ασχημοσύνες είναι μια υπόθεση με σαφές πολιτικό πρόσημο. Και σηματοδοτεί τα αυτονόητα, όπως αυτά καταγράφονται στο ασυνείδητο των πολιτών, αναλόγως του συστήματος που υπερασπίζονται: όποιος ομνύει στη ρώμη -του μυαλού, του χρήματος κ.ο.κ.- εύκολα ξεφεύγει. Να λοιδορείς συνάνθρωπο εάν δεν φορεί κουστούμι στα μέτρα τα δικά σου, είναι, εν τέλει, δεξιά υπόθεση.

Η αστυνομία και το πανεπιστήμιο ανήκουν σε διαφορετικούς κόσμους. Διαφορετικές αξίες και κανόνες συμπεριφοράς διέπουν αυτούς τους δυο κόσμους και αυτό είναι η κυριότερη αιτία για την οποία δεν έχει καμιά δουλειά στα πανεπιστήμια. Η αστυνομία αγαπά την ιεραρχία. Το πανεπιστήμιο αγαπά την οριζόντια και ίση, ανάλογα με το ρόλο του καθενός, συμμετοχή όλων. Η αστυνομία αγαπά την παράδοση, τη διατήρηση των πραγμάτων ως έχουν. Το πανεπιστήμιο αγαπά την αλλαγή, αγαπά να ασκεί κριτική. Η αστυνομία αγαπά την πειθαρχία, το σχήμα διαταγή – εκτέλεση, το σχήμα εντολή – υπακοή. Το πανεπιστήμιο έχει έναν λιγότερο ή περισσότερο. αντισυμβατικό προσανατολισμό, και για αυτό συχνά τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας επιδεικνύουν αντισυμβατική λεκτική ενδυματολογική κ.λπ. συμπεριφορά. Γιατί η γνώση έρχεται από την αμφισβήτηση, από την κριτική αυτού που υπάρχει.   Αν φέρει κάποιος αυτούς τους δυο κόσμους κοντά, ακόμα κι αν δεν έχει «το πάνω χέρι» η αστυνομία, που στην πράξη θα το έχει, είναι σαν να φέρνει ξαφνικά σε επαφή τη φωτιά και τη βενζίνη. Μόνο έκρηξη μπορεί να προκύψει από αυτή την επαφή.  Κι εκείνος που σκέπτεται σοβαρά να το πράξει, αλλά και εκείνος που σκέπτεται σοβαρά να συναινέσει σε κάτι τέτοιο θα πρέπει να είναι έτοιμος να αναλάβει τις ευθύνες του αν συμβεί η έκρηξη.  Υπό το σκεπτικό που εξέθεσα, η αστυνομία μόνο μια δουλειά (με δυο πρόσωπα) έχει στα πανεπιστήμια. Πρώτον να τα μετατρέψει σε στρατώνες και δεύτερον, μάλλον να τοποθετηθούν εκεί μέλη μιας εκλογικής πελατείας. Μπορείς να κάνεις στρατώνα το πανεπιστήμιο. Αλλά τότε δεν θα είναι πια πανεπιστήμιο. Μόλις θα το έχεις σκοτώσει. Εκτός κι αυτό ακριβώς επιδιώκεις.

Μπορεί οι άχρηστοι να κραυγάζουν στους άριστους ότι πρέπει να κάνουν αλόγιστες σπατάλες για το δημόσιο σύστημα υγείας, ένεκα η πανδημία, μπορεί να ζητούν μόνιμες προσλήψεις υγειονομικού και ιατρικού προσωπικού, αλλά -ο Θεός έβαλε το χέρι του- και το επιτελικό κράτος κλείνει τ’ αυτιά του στις κομμουνιστικές αυτές σειρήνες. Με το νου του στη νεοφιλελεύθερη λατρεία και το χέρι στην ακροδεξιά καρδιά, δεν υπέπεσε στο σφάλμα της ενίσχυσης του κοινωνικού κράτους που μπορεί να καλομάθει τους πολίτες και να κάνει τα παιδιά μας κομμουνιστές. Ακόμα και μπροστά στους χιλιάδες νεκρούς της πανδημίας, οι γενναίοι και σώφρονες κυβερνώντες αντιστάθηκαν σθεναρά στον φθηνό λαϊκισμό και προέβησαν σε κρίσιμες και αναγκαίες και μόνο δαπάνες. Αφού πρώτα προσλήφθηκαν 1.500 ειδικοί φρουροί, ακολούθησε το εξοπλιστικό πρόγραμμα μαμούθ της Ελληνικής Αστυνομίας, που ξεπερνά τα 31 εκατ. ευρώ από τον τακτικό προϋπολογισμό του 2020. Ο πρωθυπουργός δεν θέλησε να «γεννήσει» λεωφορεία, δεδομένου ότι στα μέσα μαζικής σαρδελοποίησης ο ιός (όλοι το ξέρουν αυτό) δεν κολλάει. Κοιλοπόνεσε όμως και γέννησε αρβύλες, περιπολικά και αλεξίσφαιρα γιλέκα. Είδη πρώτης ανάγκης για την πανδημία, σαν να λέμε. Γιατί η πανδημία ως πρόσχημα για καταστολή είναι μια τεράστια ευκαιρία να επικρατήσει το δόγμα «νόμος και τάξη», να μπει τέλος στην ανομία και τους κάθε είδους κινηματίες που παρεμποδίζουν το θεάρεστο έργο της κυβέρνησης προς όφελος των ισχυρών και των άξιων μεγάλων επιχειρηματιών. Στο κάτω κάτω τιμά με τον τρόπο αυτό και μια άλλη ιερή αξία, αυτή της φιλίας. Ο Μητσοτάκης ετοιμάζει τον στρατό του, με άξιο στρατάρχη τον Χρυσοχοΐδη. Δεν περιμένουν τα χειρότερα για να προετοιμαστούν. Από το καλοκαίρι, άλλωστε, φρόντισε να περάσει νόμο για τον περιορισμό των διαδηλώσεων. Ο άξιος ηγέτης μυρίζεται τον κίνδυνο. Δεν θα αφήσει φτωχούς, άνεργους και εργάτες να ζητάνε δικαιώματα και εισόδημα. Οι επικίνδυνοι νέοι αύριο μεθαύριο μπορεί να ζητήσουν δουλειά, να διεκδικήσουν -μετά τις απανωτές οικονομικές κρίσεις- δικαίωμα στη ζωή. Η νεολαία είναι άπληστη (και ενίοτε άπλυτη). Όλοι το ξέρουν και αυτό. Πρέπει να χαλιναγωγείται και -κυρίως- να ξυλοκοπείται από τα άξια χέρια ανδρών της αστυνομίας. Βγείτε, λοιπόν, στα μπαλκόνια να χειροκροτήσετε τα νέα μας περιπολικά! Δακρύστε από συγκίνηση για τα νέα αλεξίσφαιρα γιλέκα!

Ψηφίστηκε στη Βουλή από τη ΝΔ ένας ακόμα νόμος της κας Κεραμέως που συρρικνώνει τη δημόσια εκπαίδευση και πριμοδοτεί με πελατεία την ιδιωτική. Στο μεταξύ η υπουργός, αντί να ασχολείται με το πώς θα ανοίξουν τα σχολεία το ταχύτερο δυνατό με υγειονομική ασφάλεια, άλλα σχεδιάζει -την εφαρμογή βάσης για την εισαγωγή στα ΑΕΙ. Ρωτώ: Γιατί μπαίνουν στα πανεπιστήμια και μαθητές με πολύ χαμηλό βαθμό; Δεν είναι στην πραγματικότητα αυτό πρόβλημα της εκπαίδευσης στο Λύκειο; Θα αλλάξει το Λύκειο αν ανεβάσουμε τη βάση; Απλώς, θα βάλουμε μια μπάρα μπροστά από τους μαθητές, κυρίως εκείνους που οι γονείς τους δεν έχουν να πληρώσουν φροντιστήριο. Εξασφαλίστηκε ότι έχουν όλοι τις ίδιες δυνατότητες και εφόδια, πριν βάλουμε το φραγμό; Όχι φυσικά! Ας κοιτάξουμε λοιπόν πρώτα νέες μεθόδους στο Λύκειο, αλλαγή προγραμμάτων, βελτίωση της σχέσης διδασκόντων και διδασκομένων και άλλα, αντί για φραγμούς. Ο «βαθμολογικός κόφτης» είναι ένα σύστημα όχι απλώς μεροληπτικό, αλλά μοχθηρό για τη νεολαία. Αν εφαρμοστεί, χιλιάδες μαθητές δεν θα πάνε πανεπιστήμιο και δεκάδες περιφερειακά τμήματα θα κλείσουν. Μας κατηγορεί η κυβέρνηση, αποκαλύπτοντας ξεδιάντροπα τις ταξικές της καταβολές, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να... στείλει όλα τα παιδιά στα πανεπιστήμια! Τόσο καταλαβαίνουν! Βεβαίως και δεν θα πάνε όλα τα παιδιά Πανεπιστήμιο (αν και σαφώς πηγαίνουν περισσότερα σήμερα από όσα μερικές δεκαετίες πριν και δεν υπάρχει κανένας λόγος να αναστραφεί αυτό). Η πραγματική συζήτηση όμως, και αυτό που μας διαχωρίζει από τη Δεξιά, είναι ότι εμείς θέλουμε να αρθούν οι τεχνητοί και ταξικοί φραγμοί, που εμποδίζουν τα παιδιά ορισμένων κοινωνικών ομάδων να το πετύχουν. Αλλά κοιτάξτε: Όταν η ΝΔ θέλει να ενισχύσει την ιδιωτική εκπαίδευση, τότε ανοίγει τις πόρτες! Νομοθέτησαν σήμερα, χωρίς καν να έχουν ενημερώσει τους πρυτάνεις, ότι οι απόφοιτοι ιδιωτικών ΙΕΚ θα μπορούν με κατατακτήριες (!) εξετάσεις να μπουν στα πανεπιστήμια! Πώς έτσι; Τι αποτελούν τα ΙΕΚ; Οιονεί τριτοβάθμια εκπαίδευση; Δωράκι είναι αυτό στην πραγματικότητα, για τα διαφημιστικά σποτ των ιδιωτικών ΙΕΚ: «παρακαμπτήριες» και όχι κατατακτήριες εξετάσεις!

Τρία απανωτά πλήγματα επιφέρει η κυβέρνηση με την πολιτική της στον ΟΑΕΔ. Ολα είναι δρομολογημένα και οι συνέπειές τους στην κοινωνία θα φανούν σύντομα. Πρώτο, με τη μείωση των εισφορών υπέρ ανεργίας, που νομοθετήθηκε με τον τελευταίο νόμο του υπ. Εργασίας, ενώ είχε προηγηθεί μια πρώτη μείωση τον περασμένο Ιούνιο, μειώνονται οι εθνικοί πόροι τόσο για την καταπολέμηση της ανεργίας όσο και για την αναβάθμιση του συστήματος εισοδηματικής στήριξης των ανέργων που είναι από τα χειρότερα στην Ευρώπη. (...) Δεύτερο, οι Επαγγελματικές Σχολές Μαθητείας του ΟΑΕΔ υποβαθμίζονται και διαλύονται με το νομοσχέδιο του υπ. Παιδείας που κατέθεσε η κ. Κεραμέως για να ψηφιστεί άρον-άρον πριν από τα Χριστούγεννα. (...) Τρίτο, οι προβλέψεις του νομοσχεδίου του υπ. Παιδείας για τον ρόλο των ΚΔΒΜ στη συμβουλευτική και τον επαγγελματικό προσανατολισμό ανέργων και εργαζομένων, σε συνδυασμό με την Εκθεση Πισσαρίδη, οδηγούν στον ενταφιασμό των συστηματικών προσπαθειών που έγιναν στον ΟΑΕΔ τα τελευταία χρόνια να αναπτύξει ποιοτικές υπηρεσίες συμβουλευτικής εργασιακής ένταξης και επαγγελματικού προσανατολισμού για τους ανέργους.