Popaganda

Θυμάμαι ότι το 2015 καταθέσαμε υπόμνημα στην επιτροπή της Βουλής, που συζητούσε τον νόμο για το σύμφωνο συμβίωσης, που περιείχε πάνω από 80 έρευνες που έλεγαν ακριβώς αυτό: ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός των γονέων δεν έχει επιπτώσεις στην ποιότητα των σχέσεων γονέα-παιδιού, στην ψυχική υγεία των παιδιών ή στην κοινωνική τους προσαρμογή, μάλιστα σε μερικές περιπτώσεις παιδιά ομογονεϊκών οικογενειών έφερναν καλύτερα αποτελέσματα. Νομίζω ότι αυτή η άρνηση να δεχτούν κάποιες/οι τα επιστημονικά δεδομένα σχετίζεται με αρκετούς παράγοντες. Ένας τέτοιος παράγοντας είναι  τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις που έχουν εδραιωθεί κοινωνικά για τους ΛΟΑΤΚΙ+ ανθρώπους, ότι δηλαδή τους ενδιαφέρει μόνο το σεξ, ότι δεν μπορούν να αναπτύξουν συντροφικές μακροχρόνιες σχέσεις κ.ο.κ. Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας είναι αυτή η ισχυρή πεποίθηση πολλών ότι η «καλύτερη», αξιολογικά, μορφή οικογένειας είναι η ετεροκανονική πυρηνική οικογένεια με μια μαμά, έναν μπαμπά σε σχέση γάμου που ζουν με τα παιδιά τους κάτω από την ίδια στέγη. Όλοι οι άλλοι οικογενειακοί σχηματισμοί, επειδή δεν ανήκουν στο συνηθισμένο στην νόρμα δηλαδή, οδηγούν στο λανθασμένο συμπέρασμα- όπως έχει αποδειχτεί από άπειρες έρευνες- πως δεν είναι «νορμάλ» και άρα κατάλληλες για να μεγαλώνουν εντός τους παιδιά.

[Δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να μιλάμε για αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης, αν συνεχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε αυτό το φλέγον ζήτημα ως κάτι έξω από το πλαίσιο της πολιτικής και συγκεκριμένα του καπιταλισμού] και δεν νομίζω ότι έχει να κάνει απλώς με το ότι οι κυβερνήσεις είναι δέσμιες τεράστιων εταιρικών συμφερόντων, αλλά με την ιδέα ότι η επιτυχία μιας κυβέρνησης μετράται πρώτα και κύρια στο επίπεδο της οικονομικής ανάπτυξης. Προφανώς ο πιο εύκολος -ή ο πιο τεμπέλικος- τρόπος για να δώσεις ώθηση στην ανάπτυξη είναι απλά να δημιουργείς υποτιθέμενα ιδανικές συνθήκες για να παράξουν πλούτο οι εταιρίες. Μπορείς όμως να έχεις μία υγιή οικονομία που δεν αγνοεί επιδεικτικά την κλιματική κρίση, αλλά αυτό απαιτεί ένα επίπεδο δέσμευσης, διαχείρισης και επιμέλειας, στοιχείων δηλαδή που κατά τη γνώμη μου έχει αποδειχτεί επανειλημμένα ότι δεν είναι εφικτά μέσα στο πλαίσιο του νεοφιλελευθερισμού. Επιπλέον, όπως είπα οι κυβερνήσεις δεν παίρνουν δραστικά μέτρα γιατί πιέζονται από τις πετρελαιοβιομηχανίες, αλλά δεν είναι ο μόνος καθοριστικός παράγοντας της αποτυχίας. Έχουν ούτως ή άλλως έλλειψη βούλησης να επιδοθούν σε μία νέου τύπου διαχείριση και σχεδιασμό της οικονομίας, να πάρουν την τολμηρή απόφαση να δώσουν προτεραιότητα σε συγκεκριμένα κομμάτια της οικονομίας έναντι άλλων, να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας σε τομείς που έχουν να κάνουν με την αποκατάσταση των δασών ή τον καθαρισμό των θαλασσών. Όλα αυτά απαιτούν μία διαφορετική νοοτροπία από αυτή που αποδεδειγμένα έχει παράξει επί τουλάχιστον δύο γενιές ηγετών, ο νεοφιλελευθερισμός. Νομίζω λοιπόν ότι ακόμη και περιπτώσεις πολιτικών όπως ο Τζάστιν Τρουντό στον Καναδά ή ο Εμανουέλ Μακρόν στη Γαλλία, που λένε όλα τα σωστά πράγματα σχετικά με την κλιματική κρίση, παραμένουν περιορισμένοι μέσα στο πλαίσιο των αρχών του νεοφιλελευθερισμού, που δεν τους επιτρέπει ούτε καν να διανοηθούν την κλίμακα αλλαγών που πρέπει να γίνουν προς όφελος των ανθρώπων και του φυσικού κόσμου. Δεν πιστεύουν ότι αυτός είναι ο ρόλος τους, αλλά το να δημιουργούν τα κατάλληλα οικονομικά κίνητρα ώστε να αναπτύσσονται οι εταιρίες και να δημιουργούνται περισσότερες θέσεις εργασίας. Μέχρι εκεί φτάνει η φαντασία τους.

Πρώτα πρώτα πρέπει να σκεφτόμαστε τι δεν έχουμε κάνει εμείς σωστά. Σε ότι αφορα τους ανθρώπους που είναι εδώ, είναι μονόδρομος να μπούμε σε μια λογική ενσωμάτωσης. Άλλη λύση εγω δεν βλέπω, εκτός από το μίσος και τον ρατσισμό. Οφείλουμε να θέσουμε την ΕΕ προ των ευθυνών της – κοιτάζοντας τον πολιτικό χάρτη της Ευρώπης από τον χώρο της φιλελεύθερης δεξιάς μέχρι την αριστερά, την σοσιαλδημοκρατία και τους πράσινους, μπορεί να βρει κανείς περιθώρια για συμμαχίες κι επανεκτίμηση της κατάστασης. Δεν είναι τάση ηγεμονκή σαν κι αυτή του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (που έχει και στοιχεία ακροδεξιάς προσέγγισης τύπου Όρμπαν), όμως το πεδίο για τη μάχη είναι εκεί. (...) Η σκοπιμότητα του όρου «μεταναστευτικό» έναντι του όρου «προσφυγικό» είναι προφανής: απέναντι στον μετανάστη δεν υπάρχει καθήκον προστασίας. Όμως έχει νοήμα η ερώτηση. Γιατί δεν υπάρχει κανένα σύνταγμα στη φιλελεύθερη Δύση που να λέει «τους πρόσφυγες τους σώζουμε και τους μετανάστες τους πνίγουμε». Ακόμα και οι παράνομοι μετανάστες έχουν δικαίωμα στη ζωή, σε στοιχειωδη αξιοπρέπεια κτλ., αυτό λέει και το άρθρο 5 του δικού μας Συντάγματος. Μπορεί λοιπόν να μην αλλάζει κάτι επί της ουσίας, όμως η δημιουργία και η αναπραγωγή της τομής ανάμεσα στους δύο όρους έχει -απ’ ότι φαίνεται- μεγάλη σημασία για του κυβερνώντες.

Όσο ήμουν στη Συρία ονειρευόμουν να σπουδάσω πολιτικές επιστήμες και να γίνω πολιτικός. Ποτέ όμως, δεν ονειρεύτηκα ότι θα ζω στην εξορία. Στη Γερμανία που μένω τώρα, δεν έχω καταφέρει ακόμα να πάω σχολείο, γιατί πρέπει πρώτα να μάθω την γλώσσα. Δεν ήρθα εδώ με την διαδικασία της οικογενειακής επανένωσης. Οι δικοί μου αναγκάστηκαν να πουλήσουν το σπίτι τους για να βρουν τα 6.000 ευρώ που χρειάζονταν για να κάνω το ταξίδι από την Ελλάδα, οπότε είναι πολύ δύσκολο να συνεχίσω το σχολείο, δεν μπορώ να μην βοηθήσω την οικογένειά μου σε αυτή την δύσκολη στιγμή. Είμαι πια 19 ετών, πρέπει πια να δουλέψω και να βοηθήσω την οικογένειά μου. Οπότε σύντομα θα ψάξω και για δουλειά. Κι εδώ όμως, πάλι μόνος μου είμαι.  Όλα τα όνειρά μου για το μέλλον είναι πια νεκρά.

Δεν έκρυψα, ούτε θα κρύψω ποτέ ότι είμαι αριστερός. Εδώ είμαι για να δουλέψω για τον δήμο, να προσκομίσω την εμπειρία μου από την αποτελεσματική διαχείριση και το όραμά μου για μια πιο ανοιχτή και δίκαιη κοινωνία. Η δική μου πορεία, άλλωστε, είναι η αντίστροφη από τη συνηθισμένη: έφυγα από την κυβέρνηση για να έρθω στο Δήμο. Κι ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των εκλογών, θα μείνω να δουλέψω για την Αθήνα γιατί η Αθήνα είναι το σπίτι μου. Δεσμεύομαι σε αυτό. Και δεσμεύομαι σε αυτό διότι είμαι παιδί την πόλης, την έχω ζήσει την Αθήνα και μάλιστα όχι σε μια από τις άνετες περιοχές της: στο 4ο δημοτικό διαμέρισμα, κάτω από τις γραμμές των Κάτω Πατησίων.