Αναδημοσιεύσεις

08
12

To burnout των μαχητών της πρώτης γραμμής

«Σε αυτή τη συνθήκη το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, που συµµετέχει στις οµάδες αντιµετώπισης των µαζικών απωλειών υγείας, προσφέρει τις υπηρεσίες του κάτω από αντίξοες συνθήκες εργασίας, µεγάλης πίεσης χρόνου, συναισθηµατικής φόρτισης και, συχνά, έλλειψης κατανόησης από τους πολίτες, που πλήττονται από την εκάστοτε καταστροφή», όπως εξηγείται. Στην περίπτωση της χώρας μας η έλλειψη κατανόησης έρχεται και από την κυβέρνηση. Στις µαζικές καταστροφές, σημειώνεται, «υπάρχει, κατά κανόνα, δυσαναλογία µεταξύ αυτών που χρειάζονται βοήθεια και αυτών που είναι σε θέση να την προσφέρουν. Το στρες των υγειονομικών που συσχετίζεται µε τις δικές τους προσπάθειες ανακουφίσεως των πληγέντων είναι πιθανό να επιδρά αρνητικά στους ίδιους. Το δευτερογενές τραυµατικό στρες, ή κόπωση συµπόνιας, αποτελεί τη φυσική συνέπεια της παροχής φροντίδας σε ανθρώπους που πονάνε, υποφέρουν ή είναι τραυµατισµένοι και αφορά το “κόστος της φροντίδας” για τους επαγγελµατίες υγείας».
08
12

Ο θρίαμβος της σφαγής

Όταν κανείς δεν λυγίζει μπροστά στην εικόνα ενός πεσμένου παιδιού, όταν κανείς δεν το αγγίζει παρά μονάχα με την άκρη του ποδιού, τότε μιλάμε για τον θρίαμβο της σφαγής. Δεν προλαβαίνεις μήτε να απελπιστείς μπροστά σε ένα τέτοιο θρίαμβο. Ναι, το «εργοστάσιο της σοκολάτας» για τα παιδιά που δεν έχουν παιχνίδια δεν χτίστηκε ακόμα. Χτίζονται μόνο εργοστάσια παραγωγής φόνων, εργοστάσια παραγωγής μιας φονικής πραγματικότητας που σκοτώνει αδιακρίτως όσους φτάνουν στις πύλες τους, αψήφιστα νέοι, αψήφιστα παίζοντας με την ελπίδα ή την απορία. Γιατί το σύστημα δεν είναι μαγικά παραμυθένιο. Είναι πραγματικά και τελεσίδικα πραγματικό. Όπως ο φόνος. Κι αυτό το εργοστάσιο διαρκώς εκσυγχρονίζεται, παράγοντας καινούργια είδη νεκρών, μοντέρνων νεκρών που σκοτώνουν τα παιδιά, με τα μέσα της εποχής τους, επειδή τα παιδιά βλέπουν στ’ αλήθεια. Ξέρουν πως η ζωή είναι ένα εργοστάσιο παραγωγής θαυμάτων. Εκεί ακριβώς καραδοκεί ο φονιάς του ταξικού συστήματος. Και πνίγει τα παιδιά μέσα στο θαύμα της ζωής.
08
12

Δημήτρης Παπανικολόπουλος: Τελικά, όλοι θυμούνται το 2015, εκτός από τον ΣΥΡΙΖΑ

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να παραδεχθεί την ήττα, αν θέλει να του πιστωθεί η μάχη. Και να συνεχίσει τη μάχη. Και όχι να μεταφράζει μονίμως αυτό που καταλαβαίνουν οι πολλοί ως συμβιβασμό σε ευθύνη και σταθερότητα. Δεν υπάρχει ανάγκη ούτε για ένα νέο ΠΑΣΟΚ ούτε για μια νέα Δημοκρατική Αριστερά. Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό στερέωμα δεν είναι αυτή του καλού διαχειριστή, αλλά του υπερασπιστή των συμφερόντων της κοινωνικής πλειοψηφίας και του ενορχηστρωτή της αλλαγής. Κι αν αντιτάξει κανείς ή καμιά ότι οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ είναι σε αυτή την κατεύθυνση, τότε καλό θα ήταν να αναρωτηθεί σε ποιο πολιτικό (ιστορικό, νοηματικό, κ.λπ.) πλαίσιο οφείλουν αυτές να ενταχθούν προκειμένου να γίνουν κατανοητές και πιστευτές: σε αυτό του 2010-2015, σε αυτό του 2015-2019, ή σε ένα που θα αποκαθιστά τη διαρραγείσα ενότητα των δύο;
08
12

Οι άμαχοι του ελληνικού εμφυλίου

Στις προθήκες των βιβλιοπωλείων θα βρίσκεται τις επόμενες μέρες το νέο βιβλίο της Τασούλας Βερβενιώτη «Οι άμαχοι του ελληνικού εμφυλίου. Η δυναμική της μνήμης» (Εκδόσεις Κουκκίδα 2021). Το βιβλίο στηρίζεται σε μακροχρόνια έρευνα της συγγραφέως και συνδυάζει πλήθος αρχειακών τεκμηρίων και προφορικών μαρτυριών. Αφορά δε ένα θέμα που ελάχιστα έως και καθόλου έχει απασχολήσει την ελληνική ιστοριογραφία, παρά το γεγονός ότι οι άμαχοι έπαιξαν ουσιαστικό ρόλο στον ελληνικό εμφύλιο και ήταν πάντοτε αντικείμενο προσοχής και των δύο πλευρών της σύγκρουσης. Το βιβλίο χωρίζεται σε οκτώ μέρη και σε όλα το επίκεντρο είναι οι άμαχοι. Το πρώτο μέρος αφορά τη μνήμη. Το δεύτερο, τις ιδεολογίες που διαπερνούν την εποχή. Το τρίτο, τα βασικά χαρακτηριστικά της κοινωνίας που διεξήγε τον Εμφύλιο. Το τέταρτο αναφέρεται στο ξεκίνημα του Εμφυλίου 1946-47. Το πέμπτο επικεντρώνεται στο 1948. Το έκτο στις μετακινήσεις των αμάχων, το έβδομο παρακολουθεί την πορεία της ένοπλης σύγκρουσης και το όγδοο καταγράφει την τελευταία χρονιά του Εμφυλίου.