Αναδημοσιεύσεις

Ίδιον μιας αποτελεσματικής Αριστεράς, που σημαίνει μιας Αριστεράς που εφαρμόζει ορθά την ιστορικο-υλιστική προσέγγιση, είναι να μπορεί να εκμεταλλεύεται προς όφελός της τις αντιφάσεις του συστήματος. Η κατάσταση με την πανδημία και την εγκληματική ολιγωρία των φαρμακοβιομηχανιών παρέχει μοναδική ευκαιρία για την Αριστερά να καταγγείλει τον καπιταλισμό με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο. Καταδεικνύοντας πως ο τελευταίος ευθύνεται για την πορεία της ανθρωπότητας προς την καταστροφή – όχι μόνο λόγω των οικονομικών κρίσεων και της κλιματικής αλλαγής, αλλά με τον πολύ πιο άμεσο τρόπο της αδυναμίας αντιμετώπισης της υγειονομικής κρίσης, για τη δημιουργία της οποίας φέρει ο ίδιος μακράν το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης. Μαζί με τις καταγγελίες περί ευθυνών, δεδομένου ότι η ευθύνη του συνεχίζεται στο παρόν με την επιμονή των φαρμακευτικών εταιρειών στις πατέντες, ανοίγεται πεδίον δόξης λαμπρόν για την Αριστερά να διοργανώσει ολόκληρο αντικαπιταλιστικό αγώνα με κεντρικό αίτημα την κατάργηση των πατεντών. Τούτο όμως θα προϋπέθετε κάτι. Ότι σύσσωμες οι δυνάμεις της Αριστεράς θα συμφωνούσαν πως τα εμβόλια –που παράγονται σε εργαστήρια από επιστήμονες και όχι από τα αφεντικά τους– σώζουν ζωές. Με άλλα λόγια, ότι δεν θα υπήρχε αντιεμβολιαστικό κίνημα. Ή έστω ότι θα περιοριζόταν στους πασιφανώς ακροδεξιούς. Η διάχυση των αντιεμβολιαστών σε ολόκληρο το ιδεολογικο-πολιτικό φάσμα, συμπεριλαμβανομένου σημαντικού τμήματος της Αριστεράς, αποβαίνει σωτήρια για τον καπιταλισμό. Αυτά.

«Ξέφραγο αμπέλι» συνεχίζει να παραμένει η τηλεκπαίδευση για τα προσωπικά δεδομένα εκατοντάδων χιλιάδων μαθητών και…

Η πραγματικότητα είναι μία. Η κυβέρνηση αυτή έχει οδηγηθεί σε βαθιά κρίση εξαιτίας της σταθερής της άρνησης να ενισχύσει τα νοσοκομεία και να στηρίξει την Παιδεία μέσα στην πανδημία. Και τις μικρές επιχειρήσεις φυσικά. Για να μην το ξεχνάμε κι αυτό. Κι επίσης εξαιτίας της αποτυχίας της στον εμβολιασμό. Αλλά αυτό, πες, είναι απλή ανικανότητα. Το άλλο είναι ξεκάθαρη πρόθεση.

Μπορεί, λοιπόν, καμιά/νεις να δηλώνει φεμινιστ@ και να είναι ταυτοχρόνως να συνδιαμορφώνει τα πλέον αντιδραστικά στερεότυπα (πρωινάδικα κ.ο.κ.); Μπορεί να είναι υπέρμαχ@ μιας αντιεργατικής και απεργοκτόνας πολιτικής, όπως λ.χ. αυτής του νόμου Χατζηδάκη ή του διαβόητου για τη συνεπιμέλεια; Μπορεί, επίσης, να υπερασπίζεται τον Κυριάκο Μητσοτάκη με τις αλήστου μνήμης δηλώσεις όπως “οι βασικές δουλειές στο σπίτι γίνονται από τη νοικοκυρά» ή τη φυσικοποίηση των ανισοτήτων; Διότι όταν το κοινωνικό φύλο διαμορφώνεται μέσα σε συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες, σε συγκεκριμένα πολιτικά και πολιτισμικά όρια, να αναπαράγεις τούτες ακριβώς τις αντιδραστικές συνθήκες -καπιταλισμός – νεοφιλελευθερισμός- και να αυτοορίζεσαι ταυτοχρόνως “φεμινιστ@” είναι αντινομία. Η πρόκληση να απαντήσει συντεταγμένα το φεμινιστικό κίνημα είναι ανοιχτή. Διότι, με όλες τις αμηχανίες και τις αντιφάσεις του, οφείλει και συμπεριληπτικό να είναι και να εκμεταλλεύεται τις συστημικές ρωγμές. Οφείλει όμως και να αναγνωρίζει τους κινδύνους, καταδεικνύοντας τις πανουργίες όλων εκείνων, όλων των φύλων, που υποβοηθούν την έκπτωση, την ενσωμάτωση και εν τέλει υπαγωγή στην κυρίαρχη ιδεολογία των αγώνων των φεμινιστριών, αγώνων όλως διόλου ανατρεπτικών και αντισυστημικών.

Η μαθητεία δεν είναι πανάκεια ή λύση σε ευρύτερα δομικά προβλήματα δημιουργίας θέσεων εργασίας του παραγωγικού συστήματος. Πιο ισχυρές επιπτώσεις στην ανεργία μπορεί να έχει ο περιορισμός δημόσιων και ιδιωτικών επενδύσεων, των εισοδημάτων, της καταναλωτικής ζήτησης και της παραγωγής, από την εκπαίδευση του ανθρώπινου δυναμικού. Η Ελλάδα αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα όπου ένα, υψηλών προσόντων και εκπαίδευσης, ανθρώπινο δυναμικό μετανάστευσε στο εξωτερικό με σκοπό την εξεύρεση -καλύτερα αμειβόμενων- θέσεων εργασίας (brain waste) μετά την οικονομική κρίση και τις πολιτικές λιτότητας που την ακολούθησαν (π.χ., μείωση μισθών και υποκατώτατος μισθός για νέους). Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, είναι σημαντικό οι όποιες μεταρρυθμίσεις να «χτίζουν» πάνω στις εμπειρίες του θεσμού έως τώρα, σε ό,τι λειτουργεί και είναι αποτελεσματικό, καθώς και στις κατευθύνσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Αυτό διότι τα στοιχεία σχετικά με τη μετάβαση στην εργασία των νέων είναι αποθαρρυντικά. Ενδεικτικά, η χώρα καταγράφει το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας των νέων στην Ε.Ε., 33,2% τον Οκτώβριο του 2021, το υψηλότερο ποσοστό νέων μακροχρόνια ανέργων εκτός κατάρτισης, εκπαίδευσης και απασχόλησης εντός Ε.Ε. (41%), ενώ παράλληλα διακρίνεται και από υψηλά ποσοστά μετανάστευσης νέων για εξεύρεση εργασίας. Στην Ελλάδα οι κατευθύνσεις πολιτικής οφείλουν να συγκεντρώνονται σε ένα βασικό κείμενο πολιτικής εν είδει «στρατηγικού σχεδίου για τη μαθητεία». Αυτό το στρατηγικό σχέδιο θα μπορούσε να αναπτύσσεται σε τρεις άξονες: * Άξονας βελτίωσης ποιότητας της εκπαίδευσης στη μαθητεία. * Άξονας διασφάλισης εργασιακών δικαιωμάτων και ποιοτικών θέσεων εργασίας. * Άξονας διασύνδεσης μαθητείας με την παραγωγική ανάπτυξη.

Η ΕΛΣΤΑΤ ανακοίνωσε μία ακόμη αύξηση του πληθωρισμού που για τον Δεκέμβριο 2021 σημείωσε ρεκόρ…

Ο Κύκλος Αλληλεγγύης προσφέρει διαδικτυακά/τηλεφωνικά βασική συμβουλευτική για θέματα ιατρικής και ψυχικής υγείας, για τη διαχείριση ήπιων ή /και ύποπτων κρουσμάτων στο σπίτι, αλλά και για τον εμβολιασμό ακολουθώντας αυστηρά τις επίσημες Εθνικές και Διεθνείς Οδηγίες και παραπέμπει τους πολίτες στις δημόσιες δομές ιατρικής και ψυχοκοινωνικής στήριξης (ΕΣΥ, ΕΟΔΥ και δομές Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας ΚΥ, ΤΟΜΥ) της περιοχής τους σε περιπτώσεις επείγουσας ανάγκης Ο Κύκλος Αλληλεγγύης δημιουργήθηκε σε εθελοντική βάση και οι υπηρεσίες του προσφέρονται δωρεάν. Συμμετέχουν σε αυτόν: η «Αλληλεγγύη για Όλους», Κοινωνικά Ιατρεία – Φαρμακεία (Αθήνας & Χαλανδρίου), το Δίκτυο αλληλεγγύης του «Αόρατου Πειραιά» και πολλοί εθελοντές και εθελόντριες. Λέμε την αλήθεια για την πανδημία! Εμβολιαζόμαστε! Στηρίζουμε την κοινωνία! ΚΥΚΛΟΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ Τηλεφωνική γραμμή ψυχολογικής, ιατρικής και κοινωνικής στήριξης τηλέφωνο 210-3802037 Δευτέρα έως Παρασκευή, ώρες 16.00-19.00

Ακρίβεια Στα μεγάλα, χρόνια, προβλήματα που αντιμετωπίζει ο πρωτογενής τομέας, είναι και η εκτίναξη του…

Η επιχείρηση ξεδιπλώνεται καταιγιστικά. Οι μηχανισμοί της προπαγάνδας και της καταστολής, οι κονδυλοφόροι και οι κρανοφόροι πυροβολούν. Οι λέξεις και τα κλομπ χτυπούν. Οι «στρατηγοί» υπουργοί δίνουν γραμμή και οι «δημοσιογράφοι» την αναπαράγουν. Ολα βαίνουν καλώς στην επιχείρηση «κατεδαφίστε το δημόσιο Πανεπιστήμιο» -εκτός από μερικές «λεπτομέρειες». Εκτός από τη «λεπτομέρεια» πως η κυβερνητική προπαγάνδα, που θέλει τα ελληνικά Πανεπιστήμια «τόπους ανομίας», διαψεύδεται καθημερινά από τους χιλιάδες φοιτητές και τους δασκάλους τους, οι οποίοι ακόμα και σε ακραίες συνθήκες όπως της πανδημίας εξακολουθούν να παράγουν έργο. Εκτός από τη «λεπτομέρεια» πως τα μονίμως υποχρηματοδοτούμενα δημόσια Πανεπιστήμια ξεχωρίζουν γι' αυτό ακριβώς το έργο, συναγωνιζόμενα επαξίως ιδρύματα άλλων χωρών. Εκτός από τη «λεπτομέρεια» πως η πανεπιστημιακή κοινότητα -ακόμη και η μάλλον συντηρητική Σύνοδος των Πρυτάνεων- στέκεται απέναντι στην κυβέρνηση. Εκτός από τη «λεπτομέρεια» πως όχι μόνο φοιτητικοί σύλλογοι, αλλά και σύλλογοι εργαζομένων ξεσηκώνονται. Καλό το παραμύθι της κυβέρνησης με δράκο την «ανομία στα ΑΕΙ», αλλά εκτός από τη χορωδία των πρόθυμων μέσων ενημέρωσης που το παπαγαλίζει, υπάρχει και η πραγματικότητα. Και σε αυτήν κανένας σοβαρός πολίτης δεν πιστεύει πως το μείζον πρόβλημα της χώρας είναι τα φοιτητικά στέκια. Κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να δει «εσωτερικό εχθρό» στα μάτια παιδιών 20 χρονών. Κανένας δεν νιώθει απειλή επειδή οι φοιτητές έχουν έναν χώρο μέσα στην πανεπιστημιούπολη για να συζητούν, να πολιτικοποιούνται, να οραματίζονται, να αμφισβητούν, να διεκδικούν. Ωστόσο αυτή η κυβέρνηση στήνει πολεμικό σκηνικό στα ΑΕΙ και όχι μόνο για να πείσει την κοινή γνώμη πως η πανεπιστημιακή αστυνομία είναι απαραίτητη περισσότερο και από το να προσλάβει γιατρούς και νοσηλευτές. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη χρειάζεται έναν εικονικό πόλεμο για να ξεχάσουμε τον πραγματικό που χάνει καθημερινά -με χιλιάδες νεκρούς. Η κυβέρνηση χρειάζεται μια σκιαμαχία -με πραγματικά χτυπήματα ωστόσο- για να πλήξει την εμπροσθοφυλακή κάθε αντίστασης, κάθε σκιρτήματος αμφισβήτησης, τη νεολαία. Με την ανεργία να ανεβαίνει και τη νεανική ανεργία να φτάνει στο 39%, με την οικονομία να παραπαίει, με την ακρίβεια να τσακίζει τα νοικοκυριά, η κυβέρνηση ξέρει ότι σπέρνει ανέμους και επιχειρεί να αποδυναμώσει αυτούς που μπορεί να ξεσηκώσουν θύελλες, τους νέους.