Αναδημοσιεύσεις

11
12

Το GNTM και το ΠΑΣΟΚ

Το πιο εντυπωσιακό με τις εκλογές για την ανάδειξη του νέου επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ (δεν υπάρχει πια λόγος να αποκαλείται “ΚΙΝΑΛ” καθώς είναι πλέον δεδομένο ότι το όνομα αυτό θα πάψει να υπάρχει, άλλωστε η πρόσοψη της Χαρ. Τρικούπη έχει ήδη προσαρμοστεί στα νέα ( ; ) δεδομένα) είναι η έκταση που αυτή έχει λάβει στη δημόσια σφαίρα. Η εντύπωση, βεβαίως, δεν προκύπτει ούτε από την ιστορικότητα του κόμματος ούτε από τη σημασία του στο πολιτικό σκηνικό, ενόψει μάλιστα εκλογών με απλή αναλογική. Το ΠΑΣΟΚ αποτελεί έναν πολιτικό χώρο που καθόρισε τις πολιτικές εξελίξεις από τη Μεταπολίτευση μέχρι και σήμερα και προφανώς η παρουσία του εξακολουθεί να παίζει ρόλο, παρ’ όλο που οι δυνάμεις του είναι πια συρρικνωμένες. (...) Το δεύτερο ακόμα πιο “εντυπωσιακό” έχει να κάνει με την πλήρη αποδοχή της ίδιας της διαδικασίας. Ποια είναι αυτή; Υπάρχουν μόνο υποψήφιοι αρχηγοί, οι οποίοι ανταγωνίζονται μεταξύ τους και οι οποίοι εκλέγονται από τη “βάση”. Ποια είναι αυτή η “βάση”; Όσες και όσοι προσήλθαν στην κάλπη, έδωσαν τα 3 ευρώ και ψήφισαν τον υποψήφιο της αρεσκείας τους. Το γιατί αυτό χαρακτηρίζεται ως δημοκρατικό στη “μεταδημοκρατική” περίοδο που ζούμε δεν προξενεί, επίσης, εντύπωση. Η συμμετοχή των πολιτών είναι επικίνδυνη έννοια. Το μόνο που μπορούν να κάνουν προκειμένου να “συμμετάσχουν” στην πολιτική σφαίρα είναι να επιλέξουν αυτόν που τους αρέσει και μετά να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Τη “δουλειά” κατόπιν θα την αναλάβουν οι αρχηγοί και τα επιτελεία τους, μακρυά από την ενοχλητική “μάζα”, η οποία προκαλεί φόβο ενίοτε. Το ότι αυτή η διαδικασία που ακολουθεί εδώ και χρόνια το ΠΑΣΟΚ μοιάζει με αυτή του γνωστού reality show GNTM δεν θα πρέπει να προξενεί εντύπωση. Όπως στο GNTM διαγωνίζονται τα μοντέλα και στον τελικό ψηφίζουν οι τηλεθεατές, έτσι και στο ΠΑΣΟΚ διαγωνίστηκαν οι αρχηγοί και οι τηλεθεατές ανέδειξαν, σε πρώτη φάση, το ζευγάρι του τελικού και στη δεύτερη τον τελικό νικητή. Στο πλαίσιο αυτό, Η Καθημερινή κάλεσε τον ΣΥΡΙΖΑ, ενόψει προφανώς και του επικείμενου συνεδρίου του, να δει αυτή τη διαδικασία μπας και καταλάβει επιτέλους τι σημαίνει δημοκρατία: “Ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε να ωφεληθεί αν, αντί αφορισμών, προσέγγιζε τις εξελίξεις με διάθεση κατανόησης. Αν έδινε στον εαυτό του την ευκαιρία να διδαχθεί από τα στάνταρ εσωκομματικής δημοκρατίας των αντιπάλων του”, σημείωσε το κύριο άρθρο της εφημερίδας στις 8/12/2021. (...) Σε ό,τι αφορά την ανανέωση που υποτίθεται ότι θα φέρει ο Νίκος Ανδρουλάκης, την οποία κάποιοι πιθανολογούν, κάποιοι άλλοι ελπίζουν, ενώ κάποιοι άλλοι έχουν αμφιβολίες, υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον, αν όχι διαφωτιστικό, ρεπορτάζ, το οποίο, συμπτωματικά, δημοσιεύτηκε κι αυτό στις 9/12. Κι αυτό δεν είναι άλλο από το ρεπορτάζ με τίτλο “Ο θρησκευόμενος Νίκος Ανδρουλάκης”, το οποίο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα “Το Βήμα της Ορθοδοξίας”. “Μένουμε Ευρώπη”, αλλά έχουμε κι εκλογές.
11
12

Το κίνημα της Αυτονομίας σε κόμικ

Κυριάκος Μαυρίδης «Τα θέλουμε όλα» (βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Νάνι Μπαλεστρίνι), Οι εκδόσεις των συναδέλφων, 2021 Το graphic novel του Κυριάκου Μαυρίδη στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στο βιβλίο του Μπαλεστρίνι, παίρνοντας βέβαια κάποιες δημιουργικές ελευθερίες απαραίτητες για τη μεταφορά από το ένα είδος στο άλλο (πολύ ενδιαφέρουσες μου φάνηκαν οι τελευταίες σελίδες του βιβλίου, όπου ο Μαυρίδης περιγράφει λεπτομερώς την «κουζίνα» αυτής της μεταφοράς και της δημιουργίας του βιβλίου του). Στις σελίδες αυτού του κόμικ θα παρακολουθήσουμε όλη την πορεία του νεαρού αφηγητή, την πρόσληψή του στον απέραντο και ανθρωποβόρο συνάμα μηχανισμό του εργοστασίου, τον πολλαπλό, ρητό και υπόρρητο, αυταρχισμό με τον οποίο θα βρεθεί αντιμέτωπος, τη μετατόπιση στον τρόπο σκέψης του, τη συμμετοχή του στις πρώτες συνελεύσεις και την ένταξή του στο εργατικό κίνημα (όπου βλέπουμε τη δημιουργία του κινήματος της Αυτονομίας και τη σύγκρουσή του, όχι μόνο με την εργοδοσία και τους μηχανισμούς καταστολής, αλλά και με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία καθώς οι κινητοποιήσεις και οι απεργίες διευρύνονται και βγαίνουν έξω από τα «συνήθη» καλούπια). Αυτή η μεγάλη κινητοποίηση του εργατικού κινήματος θα κορυφωθεί με τις σκληρές συγκρούσεις του Ιουλίου του 1969 που πήραν χαρακτηριστικά πραγματικής εξέγερσης. Ήταν η εποχή που κάποιοι που τα θέλησαν όλα πίστεψαν ότι όλα είναι εφικτά. Τα μολυβένια χρόνια ήταν μπροστά.
11
12

Ο Τομέας Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ για τη Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

73 χρόνια μετά την υπογραφή της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου οι ανισότητες και οι διακρίσεις δεν έχουν υποχωρήσει. Πέρασαν σχεδόν δύο χρόνια από την έναρξη μιας φονικής πανδημίας σε παγκόσμιο επίπεδο, που, αντί να αμβλύνει τις ανισότητες, θεωρήθηκε από τους ισχυρούς του κόσμου ως μια ευκαιρία για την ενίσχυσή τους, ευκαιρία μεγαλύτερου και ανεξέλεγκτου κέρδους, αλλά και περιστολής δικαιωμάτων. Θα έλπιζε κανείς ότι τουλάχιστον το δικαίωμα στην υγεία θα αγκάλιαζε περισσότερους ανθρώπους. Όμως, ακόμη και ο εμβολιασμός δεν έφθασε σε όλες τις χώρες της γης, ούτε σε όλες τις κοινωνικές ομάδες. Η Αφρική δεν είχε ποσότητες εμβολίων ικανές να προστατεύσουν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες δεν είχαν την ίδια πρόσβαση στον εμβολιασμό, όπως και ΑΜΕΑ με κινητικά προβλήματα που δεν ήταν σε θέση να μετακινηθούν για να μεταβούν στα εμβολιαστικά κέντρα. Στη χώρα μας η επιδείνωση υπήρξε σε όλα τα επίπεδα. Συρρίκνωση των εργασιακών δικαιωμάτων, επιθέσεις σε αλλοδαπούς εργαζομένους, έξαρση της αστυνομικής βίας, με κορύφωση τη δολοφονία του άοπλου Ρομά Νίκου Σαμπάνη από αστυνομικούς. Σε ποια απάνθρωπη κοινωνία ο βασανιστικός θάνατος ενός παιδιού, σαν τη μικρή Όλγα, είναι δυνατό να συναντήσει τόση αδιαφορία, μόνο και μόνο επειδή ήταν ρομά; Πώς είναι δυνατό μικρά παιδιά να πνίγονται, να είναι φυλακισμένα πίσω από συρματοπλέγματα, να αντιμετωπίζουν την πείνα, τη φτώχεια, χωρίς να έχουν δικαίωμα να μορφωθούν, να παίξουν, να ζήσουν, όπως κάθε παιδί στην ηλικία τους; Η πατριαρχία δεν μειώνει τις επιθέσεις της, με 16 γυναικοκτονίες μέσα στο 2021. Πόσες ακόμη γυναίκες θα «πέσουν από τη σκάλα», για να υπάρξει η θέσπιση του όρου «γυναικοκτονία» στο ελληνικό δίκαιο; Για όλες τις προοδευτικές και δημοκρατικές συλλογικότητες τα δικαιώματα των γυναικών, των παιδιών, των ΛΟΑΤΚΙ, των ΑΜΕΑ, είναι πεδίο ανυποχώρητου αγώνα. Δεν θα αποδεχτούμε τον εκφυλισμό της ελληνικής κοινωνίας, τη βία, το φόβο, την πείνα, την αστεγία. ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ!
11
12

Από τον «υπαρκτό σοσιαλισμό» στον στυγνό καπιταλισμό

Οι Ρώσοι, πάντως, στην πλειονότητά τους –και όχι μόνο αυτοί– θεωρούν σφάλμα τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, μια τάση που αποτυπώνεται εδώ και χρόνια σε πολλές δημοσκοπήσεις. Αυτό βγαίνει κάθε χρόνο στις δημοσκοπήσεις που πραγματοποιεί το ρωσικό ινστιτούτο «Λεβάντα» με αντικείμενο τη Σοβιετική Ενωση. Το 2018, μάλιστα, σημειώθηκε ρεκόρ δεκαπενταετίας, με το 66% των Ρώσων να δηλώνουν πως η διάλυση της ΕΣΣΔ ήταν λάθος. Παρόμοια όμως ήταν τα ευρήματα και στην έρευνα του αμερικανικού ινστιτούτου Pew που την διεξήγαγε σε όλες τις πρώην συνιστώσες της ΕΣΣΔ το 2017. Εκτός από τους Ρώσους που σε ποσοστό 69% θεωρούσαν αρνητική για τη χώρα τους τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, η ίδια άποψη επικρατούσε επίσης στην Αρμενία, στο Κιργιστάν, στη Μολδαβία και τη Λευκορωσία, με τα χαμηλότερα ποσοστά υπέρ της ΕΣΣΔ να εντοπίζονται στις τρεις Βαλτικές Δημοκρατίες (Λιθουανία, Εσθονία, Λετονία), μέλη πια της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οι Αμερικανοί ερευνητές, μάλιστα, πρέπει να σοκαρίστηκαν όταν στην ίδια έρευνα το 58% των Ρώσων απάντησε ότι βλέπει πολύ ή αρκετά θετικά τον ρόλο του Στάλιν στην Ιστορία, ενώ μόνο το 22% είχε καλή άποψη για τον Γκορμπατσόφ. Kαι αυτή η τάση συνεχίζεται αντί να φθίνει. Σε περυσινή δημοσκόπηση του ινστιτούτου «Λεβάντα», το 75% των Ρώσων δήλωνε πως η σοβιετική περίοδος ήταν η καλύτερη στην Ιστορία της χώρας τους. Μια πειστική απάντηση στο «Γιατί;» δίνει ο Αντρέι Κολέσνικοφ, στέλεχος του παραρτήματος του Carnegie Center στη Μόσχα: «Ο κόσμος ίσως να μη βλέπει τη σοβιετική περίοδο ως μια εποχή υψηλού βιοτικού επιπέδου, αλλά ως μια εποχή δικαιοσύνης. Τον σημερινό κρατικό καπιταλισμό τον θεωρούν άδικο: αυτή η αδικία φαίνεται στην κατανομή του πλούτου, στην πρόσβαση σε αγαθά και σε υποδομές. Κι αυτό το αίσθημα όσο πάει και μεγαλώνει».
11
12

Η Νέα Ελπίδα του Ερντογάν: Η Τουρκία Θα Γίνει μία Μικρή Κίνα!

Εφεξής, η Κίνα, ή ακριβέστερα το κινεζικό μοντέλο ανάπτυξης, είναι το νέο παιχνίδι του Προέδρου. «Θα παράγουμε πολλά και θα εξάγουμε πολλά, όπως οι Κινέζοι», ονειρεύεται. Οι οικονομολόγοι και οι πολιτικοί επιστήμονες σημειώνουν ότι το κινεζικό μοντέλο βασίζεται σε πολύ χαμηλούς μισθούς, σε έναν εργασιακό χώρο χωρίς συνδικάτα, σε κρατικές ενισχύσεις και φυσικά σε παντελή έλλειψη της δημοκρατίας. «Αυτό το μοντέλο μπορεί να εφαρμοστεί μόνο κάτω από ένα αυταρχικό καθεστώς», όπως στη Χιλή του Πινοσέτ, λένε οι περισσότεροι οικονομολόγοι. Επιπλέον, η Τουρκία δεν έχει, ούτε την υποδομή, ούτε το ανθρώπινο δυναμικό της Κίνας, προσθέτει. Η σκληρά αντιαμερικανική, φιλορωσική και φιλο-Κινεζική ομάδα που σχηματίστηκε από τους στρατιωτικούς και γραφειοκράτες του Παλαιού Καθεστώτος, το «Κόμμα της Μητέρας Πατρίδας» («VP») με επικεφαλής τον Ντογού Πέριντσεκ, είναι, λέγεται, ο αρχιτέκτονας αυτού του μοντέλου. Ο Πέριντσεκ, πρώην μαοϊκός νέος φίλος του Ερντογάν, πρότεινε πρόσφατα την απαγόρευση της χρήσης του δολαρίου ΗΠΑ για την καταπολέμηση της χρηματοπιστωτικής κρίσης. Εθνικιστές, μιλιταριστές και κρατιστές, όπως ο Ερντογάν, όλοι τηρούν σιγή ιχθύος για την άνευ προηγουμένου καταστολή από το Πεκίνο, της μουσουλμανικής μειονότητας των Ουιγούρων στην Κίνα. Το σύνθημα των Τούρκων συντηρητικών στη δεκαετία του '50 ήταν «Η Τουρκία θα γίνει μία μικρή Αμερική». Αυτό δεν έγινε πραγματικότητα. Έτσι τώρα αλλάζουμε ήρωες!