Macro

Ορθά ο Αλ. Τσίπρας στο προαναφερόμενο άρθρο του στην «Α» δηλώνει ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να προχωρήσει στον ολισθηρό δρόμο της αντιπολιτευόμενης πατριδοκαπηλείας που άνοιξε η ΝΔ». Είναι υποχρέωση αρχής για την αριστερά. Όμως χρειάζεται κάτι παραπάνω. Χρειάζεται να δοθεί μάχη τόσο στο πολιτικό επίπεδο, ώστε να αποκρουστούν πισωγυρίσματα ή επικοινωνιακές χρήσεις των ορθών διακηρύξεων, όσο και στο πεδίο της κοινωνίας, ώστε να απομονωθούν οι δυνάμεις εκείνες που ωθούν προς την αντίθετη κατεύθυνση, να μειωθεί στο ελάχιστο η επιρροή τους, που ενισχύθηκε με την ανεύθυνη και πατριδοκάπηλη τακτική της ΝΔ από τη θέση της αντιπολίτευσης, και η υπεράσπιση της συμφωνίας των Πρεσπών και του πνεύματος της να επικρατήσει τηρουμένων των αναλογιών σε όλα τα μεγάλα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Κι αυτό δεν χρειάζεται μόνο αποκλεισμό ολισθηρών δρόμων, απαιτεί επίμονη πολιτική και ιδεολογική προσπάθεια για τη διάνοιξη νέας στρατηγικής με στόχο την επίτευξη πολυμερούς συμφωνίας με βάση το διεθνές δίκαιο και με το κύρος διεθνών δικαιοδοτικών οργάνων, όπως το Διεθνές Δικαστήριο.

Όσο, όμως, κυβερνητικοί αξιωματούχοι ομνύουν στο δικαίωμα του αγέννητου(!) παιδιού, «κλείνοντας το μάτι» σε λογικές που στερούν την ελευθερία των γυναικών να ορίζουν το σώμα τους… Όσο καθυστερεί να μπει το μάθημα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία… Όσο η συζήτηση περί αντισύλληψης εξακολουθεί να είναι ταμπού… Τόσο τα αυτονόητα δεν θα πρέπει να θεωρούνται δεδομένα. «Δεν είμαι του ανδρός μου, δεν είμαι του πατρός μου, είμαι ο εαυτός μου», έλεγε το γνωστό φεμινιστικό σύνθημα της δεκαετίας του ’70. Και η ελεύθερη επιλογή είτε στη μητρότητα, είτε στην άμβλωση δεν είναι –και δεν επιτρέπεται να είναι– υπό διαπραγμάτευση.

Από συστημικό λάθος έκλεισε και η Εθνική Οδός με 5 πόντους χιόνι. Έφταιγε, λέει, ένας αξιωματικός της Τροχαίας, που έβλεπε τις νταλίκες να ντεραπάρουνε και έδωσε υπερβολικές διαστάσεις στο θέμα. Δεν είχε αλατιστεί, λέει, ο δρόμος. Και τι είναι ο δρόμος να τον αλατίσουμε, ρε μάστορα; Σπαλομπριζόλα; Οι αλατιέρες που διαθέτει ο παραχωρησιούχος δεν ήταν κατάλληλες, γιατί η σύμβαση δεν καθόριζε σαφώς αν οφείλει να προμηθευτεί αυτοκινούμενες ή επιτραπέζιες. Και τις επιτραπέζιες τις είχε πάρει σπίτι του. Τι να τις κάνει, να τις έχει στα διόδια να αλατίζει τα κόμιστρα; Είχε η Περιφέρεια αλατιέρες, αλλά είχανε σημειώσει λάθος τηλέφωνο και το σήκωνε μια ταβέρνα με κοψίδια στο Καπανδρίτι. Εντάξει, συμβαίνουν αυτά στο επιτελικό κράτος. Έστειλε, βέβαια, ο άνθρωπος μερικές αλατιέρες, μαζί με χαρτοπετσέτες και κουβέρ, και κάπως βελτιώθηκε η κατάσταση. Ο Πατούλης έστειλε στους εγκλωβισμένους οδηγούς μια σέλφι με το προσωπικό επιφυλακής, για να τους βεβαιώσει ότι η Περιφέρεια είναι σε ετοιμότητα. Μετά, που ζόρισε περισσότερο το πράμα, τους έστειλε και άλλη μία που παίζουνε ξερή γύρω από τη σόμπα. Είχε ετοιμάσει και μια σειρά φωτογραφίες της συζύγου του με χριστουγεννιάτικη τουαλέτα, αλλά τελικά τις πήραμε αφού άνοιξε ο δρόμος. Δεν πειράζει, τις αποθηκεύσαμε για την επόμενη θεομηνία. Η εταιρεία είπε επίσης ότι η κακοκαιρία πλάκωσε εντελώς αιφνιδιαστικά, γιατί ένας παππούς με ρευματισμούς που έχουνε να τους προειδοποιεί για τον καιρό δεν είχε παραπονεθεί για τίποτα. Το επιβεβαίωσε και ο Συνολάκης. Φαινόμενα που τα έχεις προβλέψει εδώ και 5 μέρες και τα έχεις βαφτίσει και Ζηνοβία, ποτέ δεν ξέρεις πού και πότε θα εκδηλωθούν. Είναι αυτός που υποστήριζε ότι αν μας απειλήσει μετεωρίτης, προφταίνουμε σε 10 λεπτά να εκκενώσουμε το Λεκανοπέδιο. Α, λειτούργησε και το 112. Έστειλε ένα sms που έλεγε για εορταστικές προσφορές στα καταστήματα Βάρδας. Εντάξει, είναι σε πιλοτική λειτουργία ακόμα, αλλά σε σχέση με τους μαδούρους, που το είχαν παρατήσει στην τύχη του, κάτι είναι κι αυτό. Τελικά, με προσωπική εντολή του Μητσοτάκη, μετατέθηκε ο αξιωματικός της Τροχαίας, που ήταν ο βασικός υπεύθυνος για όλη αυτή την ανακατωσούρα.

Η σκληρότητα χαρακτηρίζει, διαχρονικά, όλους τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Ετσι, από τις πιο πρόσφατες περιπτώσεις, πολύ χειρότερη κι από τη βαναυσότητα προς την οικογένεια Ινδαρέ, ήταν η -μέχρι θανάτου- βαναυσότητα προς τον Ζακ, από ανάξιους συνανθρώπους μας (πολίτες και αστυνομικούς). Περισσότερο κι από τη βία των μηχανισμών εξουσίας -για μένα αναμενόμενη αλλά μη αποδεκτή- με έχει απογοητεύσει που ένα σημαντικό ποσοστό του κόσμου, έχοντας καταπιεί αμάσητη την προπαγάνδα των μέσων μαζικής εξημέρωσης, προτίμησε να απεμπολήσει ένα μέρος της ελευθερίας του -για την οποία τόσοι γνωστοί και άγνωστοί μας θυσιάστηκαν κατά καιρούς ώστε να λαμπρύνει τις ζωές μας- στο όνομα μιας υποτιθέμενης ασφάλειας. Για όσους -τυχόν- ενδιαφέρονται για την προσωπική μου άποψη και στάση, θεωρώ την ελευθερία «τελική» μου πατρίδα και δεν θα την προσφέρω, ηθελημένα, σε κανέναν. Επίσης, στα επιμέρους, είμαι υπέρ των καταλήψεων εγκαταλελειμμένων κτιρίων, χωραφιών και άλλων εγκαταστάσεων που σαπίζουν στον χρόνο, ειδικά αυτά που ανήκουν στο κράτος, στην εκκλησία και σε ιδρύματα-μούμιες. Η πολιτεία -και η εκκλησία υποθέτω- που μοναδικό καθήκον της ύπαρξής της θα έπρεπε να είναι η ευημερία των πολιτών της, αντί να τρομάζει από την ομορφιά της ατίθασης νεότητας, καλά θα κάνει να προσφέρει τα κουρέλια, που φυλάει στην ντουλάπα της, για να ζεσταθούν οι γυμνοί και οι άτυχοι αυτού του κόσμου.

Δεν ενθουσιάστηκα με την τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ για τη συμφωνία Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ και την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου EastMed. Κατανοώ ότι μια ενεργειακή συμφωνία στο έδαφος των γεωπολιτικών συγκρούσεων της Μεσογείου θα έχει ένα μεγάλο βαθμό πολιτικού κυνισμού. Δεν έχω ρομαντικές αυταπάτες ότι τα κράτη θα κάνουν μια πολιτική αρχών στα πεδία των ανταγωνισμών. Ότι θα συνάπτουν συμμαχίες με το κριτήριο του Δικαίου η της δικαιοσύνης. Πιστεύω όμως ότι αριστερές κυβερνήσεις, αξίζει τον κόπο να υπηρετούν τις κρατικές υποθέσεις με αρχές και αξίες, αριστερές αξίες. Έχω επίσης την απαίτηση οι κυβερνήσεις να έχουν στοιχειώδη στρατηγική. Στρατηγική σημαίνει να σταθμίζεις τις παραμέτρους επίλυσης των προβλημάτων, ανεξάρτητα της εκλογικής συνέπειας -στον παρόντα και τον μέλλοντα χρόνο- με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον. Όπως, για παράδειγμα, κάναμε με τη συμφωνία των Πρεσπών, διευθετώντας ειρηνικά μια σύγκρουση που μπορούσε να αναφλέξει τα Βαλκάνια. Αυτή η πρόνοια δεν υπάρχει στην τοποθέτησή μας για τον αγωγό. Αντίθετα, η δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη, πρωθυπουργού μεν, αλλά μιας κυβέρνησης που πλειοδοτούν «πολεμοκάπηλοι πατριδοκάπηλοι και Μακεδονομάχοι», άφησε ένα παράθυρο ειρηνικής διευθέτησης των ενεργειακών δρόμων με τη συμμετοχή της Τουρκίας στην κοινοπραξία, εφ’ όσον η τελευταία σεβαστεί το Διεθνές Δίκαιο. Στα προαπαιτούμενα της συμφωνίας, από τη μεριά μας, σωστά αναφέρεται η συμμετοχή της Ιταλίας ως προϋπόθεση για τη βιωσιμότητα του έργου. Στη γείτονα χώρα υπάρχει ισχυρή επιφύλαξη από το αλλοπρόσαλλο κίνημα των 5 Αστέρων, συμμέτοχου στην κυβέρνηση Κόντε, για οικολογικούς και περιβαλλοντικούς λόγους. Εμείς; Ούτε αστερίσκο, ούτε υποσημείωση για τους υδρογονάνθρακες και την κλιματική κρίση. Το πιο ασύγγνωστο σημείο της τοποθέτησής μας, είναι όταν χαιρετίζουμε και εντάσσουμε τη συμφωνία στο πλαίσιο της συμμαχίας με τις ΗΠΑ και της στρατιωτικής και εξοπλιστικής συνεργασίας. Λίγες ώρες αργότερα, η δολοφονία του διοικητή της Δύναμης Κουντς, Σουλεϊμανί, με εντολή Τραμπ, πυροδότησε τη Μέση Ανατολή δημιουργώντας απρόβλεπτες συνέπειες για όσες χώρες εμπλέκονται. Δεν γίνεται, επίσης, να υπερθεματίζουμε για εξοπλισμούς, όταν το τελευταίο εξοπλιστικό πρόγραμμα είναι ακόμα στα δικαστήρια με κατηγορούμενους για μίζες και διαφθορά και, ταυτόχρονα, το κυνήγι των εξοπλισμών έχει μεγάλη συμμετοχή στην κρίση χρέους.

Ό,τι κι αν πούνε για τους Ρομά, για τους πρόσφυγες, για τα παιδιά που αγωνίζονται, για όλους τους πνιγμένους μέσα στο ίδιο τους το όνειρο: «Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει».