Macro

18
12

Νίκος Φίλης: Αλλού κόφτες και αλλού «παρακαμπτήριες» εξετάσεις!

Ψηφίστηκε στη Βουλή από τη ΝΔ ένας ακόμα νόμος της κας Κεραμέως που συρρικνώνει τη δημόσια εκπαίδευση και πριμοδοτεί με πελατεία την ιδιωτική. Στο μεταξύ η υπουργός, αντί να ασχολείται με το πώς θα ανοίξουν τα σχολεία το ταχύτερο δυνατό με υγειονομική ασφάλεια, άλλα σχεδιάζει -την εφαρμογή βάσης για την εισαγωγή στα ΑΕΙ. Ρωτώ: Γιατί μπαίνουν στα πανεπιστήμια και μαθητές με πολύ χαμηλό βαθμό; Δεν είναι στην πραγματικότητα αυτό πρόβλημα της εκπαίδευσης στο Λύκειο; Θα αλλάξει το Λύκειο αν ανεβάσουμε τη βάση; Απλώς, θα βάλουμε μια μπάρα μπροστά από τους μαθητές, κυρίως εκείνους που οι γονείς τους δεν έχουν να πληρώσουν φροντιστήριο. Εξασφαλίστηκε ότι έχουν όλοι τις ίδιες δυνατότητες και εφόδια, πριν βάλουμε το φραγμό; Όχι φυσικά! Ας κοιτάξουμε λοιπόν πρώτα νέες μεθόδους στο Λύκειο, αλλαγή προγραμμάτων, βελτίωση της σχέσης διδασκόντων και διδασκομένων και άλλα, αντί για φραγμούς. Ο «βαθμολογικός κόφτης» είναι ένα σύστημα όχι απλώς μεροληπτικό, αλλά μοχθηρό για τη νεολαία. Αν εφαρμοστεί, χιλιάδες μαθητές δεν θα πάνε πανεπιστήμιο και δεκάδες περιφερειακά τμήματα θα κλείσουν. Μας κατηγορεί η κυβέρνηση, αποκαλύπτοντας ξεδιάντροπα τις ταξικές της καταβολές, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να... στείλει όλα τα παιδιά στα πανεπιστήμια! Τόσο καταλαβαίνουν! Βεβαίως και δεν θα πάνε όλα τα παιδιά Πανεπιστήμιο (αν και σαφώς πηγαίνουν περισσότερα σήμερα από όσα μερικές δεκαετίες πριν και δεν υπάρχει κανένας λόγος να αναστραφεί αυτό). Η πραγματική συζήτηση όμως, και αυτό που μας διαχωρίζει από τη Δεξιά, είναι ότι εμείς θέλουμε να αρθούν οι τεχνητοί και ταξικοί φραγμοί, που εμποδίζουν τα παιδιά ορισμένων κοινωνικών ομάδων να το πετύχουν. Αλλά κοιτάξτε: Όταν η ΝΔ θέλει να ενισχύσει την ιδιωτική εκπαίδευση, τότε ανοίγει τις πόρτες! Νομοθέτησαν σήμερα, χωρίς καν να έχουν ενημερώσει τους πρυτάνεις, ότι οι απόφοιτοι ιδιωτικών ΙΕΚ θα μπορούν με κατατακτήριες (!) εξετάσεις να μπουν στα πανεπιστήμια! Πώς έτσι; Τι αποτελούν τα ΙΕΚ; Οιονεί τριτοβάθμια εκπαίδευση; Δωράκι είναι αυτό στην πραγματικότητα, για τα διαφημιστικά σποτ των ιδιωτικών ΙΕΚ: «παρακαμπτήριες» και όχι κατατακτήριες εξετάσεις!
18
12

Μαρία Καραμεσίνη: Τρία απανωτά πλήγματα στον ΟΑΕΔ και στην κοινωνία

Τρία απανωτά πλήγματα επιφέρει η κυβέρνηση με την πολιτική της στον ΟΑΕΔ. Ολα είναι δρομολογημένα και οι συνέπειές τους στην κοινωνία θα φανούν σύντομα. Πρώτο, με τη μείωση των εισφορών υπέρ ανεργίας, που νομοθετήθηκε με τον τελευταίο νόμο του υπ. Εργασίας, ενώ είχε προηγηθεί μια πρώτη μείωση τον περασμένο Ιούνιο, μειώνονται οι εθνικοί πόροι τόσο για την καταπολέμηση της ανεργίας όσο και για την αναβάθμιση του συστήματος εισοδηματικής στήριξης των ανέργων που είναι από τα χειρότερα στην Ευρώπη. (...) Δεύτερο, οι Επαγγελματικές Σχολές Μαθητείας του ΟΑΕΔ υποβαθμίζονται και διαλύονται με το νομοσχέδιο του υπ. Παιδείας που κατέθεσε η κ. Κεραμέως για να ψηφιστεί άρον-άρον πριν από τα Χριστούγεννα. (...) Τρίτο, οι προβλέψεις του νομοσχεδίου του υπ. Παιδείας για τον ρόλο των ΚΔΒΜ στη συμβουλευτική και τον επαγγελματικό προσανατολισμό ανέργων και εργαζομένων, σε συνδυασμό με την Εκθεση Πισσαρίδη, οδηγούν στον ενταφιασμό των συστηματικών προσπαθειών που έγιναν στον ΟΑΕΔ τα τελευταία χρόνια να αναπτύξει ποιοτικές υπηρεσίες συμβουλευτικής εργασιακής ένταξης και επαγγελματικού προσανατολισμού για τους ανέργους.
18
12

Δημήτρης Καρέλλας: Καθολικό Βασικό Εισόδημα Μέρος πρώτο: Τι θέλει να είναι

Το Καθολικό Βασικό Εισόδημα δεν είναι απλώς ένα ακόμα πρόγραμμα κοινωνικής πρόνοιας, αφιερωμένο στην καταπολέμηση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Έχει πάρει τη μορφή ιδέας, ενός είδος κλειδιού που θα ξεκλειδώσει σοβαρότατα ζητήματα όχι μόνο στην κοινωνική πολιτική αλλά και στη συγκρότηση των ίδιων των σύγχρονων κοινωνιών. Και μάλιστα με όλα τα ενδεχόμενα στο τραπέζι : αναδιανομή εισοδημάτων και δύναμης υπέρ των πολλών ή μέχρι και την πλήρη κατάργηση κοινωνικών κατακτήσεων δεκαετιών. Όπως κάθε ιδέα, όσο και αν αυτή αποτελεί αντικείμενο διαλόγου και σφοδρών αντιπαραθέσεων, πρέπει να μετατραπεί σε πραγματική πολιτική ή έστω δράσεις για να μπορεί να αποτιμηθεί, να γίνει αποδεκτή, ως έχει ή με τροποποιήσεις, ή να απορριφθεί – ίσως μέχρι την επόμενη φορά. Πολλά λοιπόν θα εξαρτηθούν από τα ποσά που θα διατεθούν για την εφαρμογή ενός ΚΒΕ, την πηγή χρηματοδότησης του και τις επιπτώσεις στις εφαρμοζόμενες γενικές πολιτικές από την υιοθέτηση του.
17
12

Αννέτα Καββαδία: Να μη συνηθίσουμε το τέρας

Νέα «κανονικότητα». - Μια κανονικότητα στην οποία η εισαγγελία Πρωτοδικών διεξάγει, ύστερα από μήνυση του γνωστού και μη εξαιρετέου Φαήλου Κρανιδιώτη, προκαταρκτική έρευνα εναντίον τριών πολιτικών αρχηγών -Τσίπρα, Κουτσούμπα, Βαρουφάκη- για σειρά αδικημάτων, μεταξύ των οποίων και η «υποκίνηση σε απείθεια». - Μια κανονικότητα στην οποία η πλειοψηφία της επιτροπής δεοντολογίας της Βουλής (ΝΔ, Ελληνική Λύση), μετά από μήνυση της ένωσης αξιωματικών Κεντρικής Μακεδονίας, παραπέμπει στην Ολομέλεια με το ερώτημα της άρσης της βουλευτικής της ασυλίας τη βουλεύτρια του ΜέΡΑ25 Αγγελική Αδαμοπούλου, γιατί σε τοποθέτησή της σε σχετικό νομοσχέδιο είχε αναφερθεί στις γνωστές, και κραυγαλέα παράνομες, πρακτικές της ΕΛΑΣ να «φυτεύει» στις διαδηλώσεις τους λεγόμενους «γνωστούς-άγνωστους». - Μια κανονικότητα, με άλλα λόγια, όπου κάθε αντιπολιτευόμενη φωνή θα επιχειρείται να φιμώνεται. Γι΄ αυτό και σε αυτή τη συγκυρία, προκάλεσε τέτοια αλγεινή εντύπωση και τόσες σφοδρές αντιδράσεις η πρωτοβουλία των τομεαρχών Προστασίας του Πολίτη και Δικαιοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ, βουλευτών Χ. Σπίρτζη και Θ. Ξανθόπουλου να καταθέσουν τροπολογία –η οποία τελικά αποσύρθηκε– όπου μεταξύ άλλων, προβλεπόταν οικονομική ενίσχυση για το προσωπικό της ΕΛΑΣ. Σε μια περίοδο που το σύνολο του πληθυσμού δοκιμάζεται σκληρά από τις συνέπειες της πανδημίας, που ο Κ. Μητσοτάκης «κρύβεται» πίσω από ρόπαλα και ασπίδες και που μέχρι και η Διεθνής Αμνηστία ξεκίνησε καμπάνια για τον τερματισμό της αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας στην Ελλάδα, είναι επιεικώς απαράδεκτο για ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς να κάνει τέτοια λάθη(;). Που όχι μόνο απογοητεύουν, αλλά εγείρουν και ερωτηματικά ως προς την ιδεολογικοπολιτική τους στόχευση και την κοινωνική του απεύθυνση. Ιστορική λεπτομέρεια με σημασία: ο πρύτανης του πανεπιστημίου της Σαλαμάνκα, διαπρεπής ελληνιστής και φιλόσοφος, Μιγκέλ ντε Ουναμούνο, ξεκίνησε την ομιλία του για την κατάληψη της πόλης από τους φρανκιστές πραξικοπηματίες το καλοκαίρι του 1936, απευθυνόμενος σε έναν από τους υπαρχηγούς του Φράνκο, με τη φράση: «Θα νικήσετε γιατί εκπροσωπείτε την κτηνώδη βία. Αλλά δεν θα κυριαρχήσετε...». Απέναντι, λοιπόν, στην απόπειρα της κυβέρνησης να επιβάλλει μια νέα «κανονικότητα», με τα χαρακτηριστικά που περιγράφηκαν πιο πάνω, έχει μεγάλη σημασία η δημιουργία ισχυρών κοινωνικών αντισωμάτων. Μια κοινωνία που, βγαίνοντας από την πανδημία, δεν θα έχει συνηθίσει στην αποφορά του αυταρχισμού, δεν θα έχει εκπαιδευθεί να της φαίνεται αυτή η οσμή σαν κάτι φυσιολογικό, δεν θα της έχει γίνει η ανοχή δεύτερη φύση. Κι αυτό είναι ευθύνη όλων μας. Προκειμένου να μην κυριαρχήσουν…
17
12

Δύο Ελλάδες;

Ο λόγος της Αριστεράς οφείλει να είναι, υπό μία έννοια τουλάχιστον, «διχαστικός», στον βαθμό που στηρίζει τις αναλύσεις και τη στρατηγική της στους ταξικούς αγώνες. Η ειρωνεία είναι πως ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός, που αρνείται την ύπαρξη τάξεων, τουλάχιστον στην παρούσα φάση είναι ασύγκριτα πιο διχαστικός. Και δεν αναφέρομαι μόνο στη σφαίρα του δημόσιου λόγου. Οι βεβιασμένες νεοφιλελεύθερες «μεταρρυθμίσεις», που τώρα με την πανδημία συντελούνται σχεδόν κυριολεκτικά «επί πτωμάτων», και που συνδυάζονται με την ολοένα και επιδεικτικότερη αστυνομοκρατική αυθαιρεσία, παραπέμπουν στον Φερνάντο Ρέι κάτω απ’ το τραπέζι με την μπουκιά στο στόμα. Μόνο που ο «εκτελεστής» αργεί να φανεί.
17
12

Η καταστολή ως ευκαιρία

Η αντίπαλη πλευρά χρειάζεται να σκεφτεί σε τρία επίπεδα. Πρώτον, πώς από την έκρηξη του Δεκέμβρη του 2008 έως περίπου το 2014 η διαμαρτυρία επανανομιμοποιήθηκε ως τρόπος διεκδίκησης αιτημάτων, μέσα από συχνά δυναμικές κινητοποιήσεις σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα. Παρόλο που οι τότε δημοσιολογούντες των ΜΜΕ ήταν εξίσου εναντίον των κινημάτων, εντούτοις δεν τα κατάφερναν να κοντύνουν την ηγεμονία των ιδεών εκείνων των δρώντων. Οι ερμηνείες είναι πολλαπλών καταβολών, ωστόσο εκείνο που έχει ουσία να τονιστεί είναι ότι αυτά έγιναν υπό την υπόμνηση πως οι κινητοποιούμενοι αναλάμβαναν το κόστος να συγκρουστούν, να προσπαθήσουν να αλλάξουν τον κόσμο γύρω τους, να περισώσουν ό,τι μπορούν. Και το έκαναν αυτό και επειδή η εξουσία φάνταζε να τρεκλίζει, το παλιό φαινόταν να πεθαίνει. Δεύτερον, κατά την περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, παρόλο που η καταστολή ήταν πολύ λιγότερη ποιοτικά και ποσοτικά, παρά το ότι η ΔΕΛΤΑ διαλύθηκε κ.ο.κ., είναι σαφές πως θεσμικές, στρατηγικές τομές στη δομή και νοοτροπία της αστυνομίας δεν έγιναν. Δεν είναι της ώρας να πούμε το γιατί αυτή τη στιγμή, ωστόσο το γεγονός είναι ότι χάθηκε η πολιτική ευκαιρία, το μομέντουμ να αναδιοργανωθεί το αστυνομικό σώμα με όσο το δυνατόν πιο δημοκρατικό τρόπο. Η κοινωνική αυτή αναμονή, που έρχονταν από την προηγούμενη περίοδο που περιγράψαμε πριν, δεν εκπληρώθηκε. Τούτο δεν απογοήτευσε απλώς τους υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κατέστησε και ασύδοτους τους θύλακες εντός της ελληνικής αστυνομίας που περιμέναν να πάρουν εκδίκηση: «αυτό ζητούσαμε, να λυθούν τα χέρια μας», είχε πει λακωνικότερα ένας συνδικαλιστής της ΕΛΑΣ το 2019. Τρίτον, και για να αφήσουμε τις εξουσίες, η καταστολή μπορεί να επιφέρει ενδυνάμωση των κινητοποιήσεων, ακόμα κι αν στην αρχή φαίνονται κοστοβόρες. Οι διαδηλωτές μπορούν να φανταστούν καινοτόμους τρόπους διαμαρτυρίας, που κατεβάζουν το κόστος κινητοποίησης για εκείνους και ανεβάζουν το κόστος καταστολής για το κράτος. Μια πρώτη κίνηση ήδη έγινε την 6η Δεκέμβρη και θα συνεχιστεί: στην Πετρούπολη, στο Περιστέρι, στην Κυψέλη κ.ο.κ. διοργανώθηκαν μικροκινητοποιήσεις πέρα από εκεί που φυλούσε η αστυνομία. Η δυσκολία για καινοτομία δεν σημαίνει και αδυνατότητα για αλλαγή του ρεπερτορίου δράσης. Είναι αναγκαίο να σκεφτούμε αυτή την περίοδο πέρα από την αίγλη ή τα στραπάτσα του παρελθόντος και την ανάγκη για συμμαχίες σαν συνδετικό κρίκο με αυτό. Αλλιώς θα μας νικάει ο Χρυσοχοΐδης, κι όσο να πεις είναι ντροπή και η ντροπή (ή/και η οργή) συνιστά πολύτιμο κινηματικό πόρο.
16
12

Κωστής Παπαϊωάννου: Τα τρικάκια η δημοκρατία και η εξύβριση

Σε κάθε περίπτωση, όποιος αναλαμβάνει δημόσιο αξίωμα οφείλει να δέχεται την κριτική, ακόμη και την πιο ακραία και δυσανάλογη. Και αυτό η κ. ΓΓ οφείλει να το ξέρει καλά. Κριτική δικαιολογημένη σε ένα τέτοιο νομοσχέδιο για τις φυλακές μπορεί να είναι ένα άρθρο, ένα πόρισμα του Συνηγόρου του Πολίτη, μία πορεία με τρικάκια. Όλα χωράνε σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα. Και όταν ρωτήθηκα αν θεωρώ τον χαρακτηρισμό «δολοφόνος κρατουμένων» υβριστικό, είπα ότι στις πολιτικές αξιολογήσεις συχνότατα η γλώσσα χρησιμοποιείται μεταφορικά. Ο χαρακτηρισμός «πολιτικός απατεώνας» για έναν πρωθυπουργό δεν εννοεί ότι είναι απατεώνας κυριολεκτικά. Ο χαρακτηρισμός «δολοφόνος» για έναν γραμματέα υπεύθυνο για τις φυλακές ή για έναν υπουργό άμυνας δεν σημαίνει ότι σκότωσε με τα χέρια του. Είναι ακραία μεν, εύλογη δε, μεταφορική χρήση της γλώσσας με πολιτικό περιεχόμενο. Η πολιτική της κ. ΓΓ και ο τρόπος που την ασκεί είναι υπό κρίση. Και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο μας έχει μάθει ότι όποιος παίρνει δημόσιο αξίωμα παίρνει μαζί και την κριτική. Να μάθει λοιπόν να ζει με αυτή και να την ανέχεται. Και το να περνάνε κάποιοι με μηχανάκια στο κέντρο της Αθήνας κάτω από το γραφείο της και να πετάνε τρικάκια είναι «κομμάτι της δουλειάς της», να μάθει να το δέχεται. Το δικαστήριο απάλλαξε τους κατηγορούμενους για την απείθεια και την αντίσταση. Το καλύτερο είναι πως θα καλέσει τέλος Δεκεμβρίου την ίδια την κ. Νικολάου να εξηγήσει τι είναι αυτό που θεώρησε υβριστικό.
16
12

Πάνος Λάμπρου: Συνυπογράφω: οι ζωές των κρατουμένων μετράνε

Η είδηση συγκλονίζει από χθες όλη τη χώρα. Η ΕΛΑΣ κατάφερε να ακινητοποιήσει και εντέλει να συλλάβει, δύο από τους δέκα που τόλμησαν να ρίξουν τρικάκια στο δρόμο που διαμένει η κ. Σοφία Νικολάου. Η μεγάλη επιτυχία της ΕΛΑΣ δημιούργησε ρίγη συγκίνησης και υπερηφάνειας στους πολίτες της χώρας, οι οποίοι από χθες νιώθουν μεγαλύτερη ασφάλεια. Έγκυρα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, αποκαλύπτουν μάλιστα και το περιεχόμενο της.... τρομοκρατικής πράξης των συλληφθέντων. Πέταξαν τρικάκια, τα οποία έγραφαν "Οι ζωές των κρατουμένων μετράνε"! Μετά από αυτή τη φοβερή αποκάλυψη, το σοκ των Ελλήνων, είναι τόσο μεγάλο, που όλοι παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις. Σε λίγη ώρα, σε λίγα λεπτά δηλαδή, οι δύο κατηγορούμενοι θα βρεθούν ενώπιον του δικαστηρίου και η απολογία τους, αν το σεβαστό δικαστήριο το επιτρέψει, αναμένεται με τεράστιο ενδιαφέρον. Κυρίως, όμως, αναμένεται η αγόρευση της κατηγορούσας αρχής, που όπως όλα δείχνουν θα είναι καταπέλτης ενάντια στην ανομία και την πρόκληση της αναφοράς ότι οι ζωές των κρατουμένων μετράνε. Αλλά ας αφήσουμε τα κακόγουστα αστεία. Οι ζωές των κρατουμένων πράγματι αξίζουν, όπως τεράστια αξία έχει και η ελευθερία γνώμης και η κίνηση των ανθρώπων και το δικαίωμα στη διαμαρτυρία. Την ίδια ώρα, που η ΕΛΑΣ και η κυβέρνηση σέρνουν στα δικαστήρια τους δύο, χιλιάδες κρατούμενοι στοιβάζονται σε άθλια κελιά και θαλάμους, χωρίς κανένα μέτρο προστασίας από τον covid. Την ίδια ώρα που οι δύο θα βρεθούν στο εδώλιο του κατηγορουμένου και θα κληθούν σε απολογία, το υπουργείο ΠΡΟΠΟ δεν αισθάνεται την ανάγκη να απολογηθεί για τον υποχρεωτικό συνωστισμό, για τις εξαναγκαστικές συναθροίσεις στις φυλακές, για την απουσία τεστ, την έλλειψη γιατρών και νοσηλευτών. Δεν αισθάνεται την ανάγκη να απολογηθεί για τους θανάτους, για την πανδημία στις φυλακές της Λάρισας (ένας στους πέντε νοσεί), για την τραγική εικόνα στις φυλακές Γρεβενών και Νιγρίτας, για τις φυλακές Αυλώνα, για τους ανάπηρους, τους ασθενείς, τους υπερήλικες τις μωρομάνες. Η εξουσία δεν απολογείται ποτέ... ΥΓ: Χωρίς δεύτερη σκέψη συνυπογράφω. Οι ζωές των κρατουμένων, όπως και κάθε άλλου ανθρώπου, αξίζουν κι μετράνε. Ας συνυπογράψουμε μαζικά....
16
12

Πανδημία, εμβόλια, θεραπείες και άλλα

Όταν ξέσπασε η πανδημία, με ρώτησε  ένας φίλος μου πότε βλέπω να βρίσκουμε ένα φάρμακο η το εμβόλιο. Απάντησα αποκλείεται πριν το τέλος του χρόνου. Ήξερα ότι η απάντηση ήταν αισιόδοξη αλλά είχα στηριχτεί στο  ότι φαινόταν να αναπτύσσεται  μια παγκόσμια συνεργασία ερευνητικών εργαστηρίων.. Όμως, όταν ο κος Τραμπ πολιτικοποίησε το όλο ζήτημα, ονομάζοντας τον ιό κινέζο (όπως έχω αναφέρει  σε προηγούμενο σημείωμα) και , προσπαθώντας να εξαγοράσει ευρωπαϊκές ερευνητικές ομάδες, με έζωσαν τα φίδια. Η πολιτική και το χρήμα των Φαρμακευτικών βιομηχανιών  δημιουργούν ένα μείγμα ανησυχίας και φόβου, όχι τόσο για τον ιό όσο το παιχνίδι που παίζεται με αφορμή την πανδημία σε βάρος των λαών ειδικά των πιο αδύναμων στην παγκόσμια σκακιέρα. Στη αλυσίδα της ανακάλυψης και τελικά της παραγωγής ενός φαρμάκου η εμβολίου υπάρχουν δυο κρίκοι που στην  χώρα μας δεν τους συζητάμε συχνά: Είναι τα πνευματικά δικαιώματα και οι πατέντες. Θεωρητικά τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν σε αυτούς που έχουν τo ερευνητικό αποτέλεσμα, το οποίο επίσης δεν ανήκει σε ένα άτομο η σε ένα εργαστήριο αλλά στο σύνολο των ερευνητικών ομάδων, η κάθε μια με το ποσοστό της που έχουν προ συμφωνηθεί, όταν υπογράφουν τα συμβόλαια συνεργασίας. Επειδή όμως στην περίπτωση μας δεν είναι αρκετή η ανακάλυψη αλλά πρέπει να παραχθεί και το τελικό προϊόν, το εμβόλιο ή το φάρμακο, ξεκινά μια ενδιάμεση διαδικασία με τις περίφημες κλινικές δοκιμές. Οι κλινικές δοκιμές έχουν συνήθως τρία στάδια το πρώτο συνήθως είναι δοκιμές σε πειραματόζωα από τους ερευνητές ενώ το τελευταίο μαζικές δοκιμές του προϊόντος σε χιλιάδες άτομα, διαφορετικού φύλου, από διαφορετικές περιοχές και ηλικίες ώστε να καλύπτεται ένα όσο μεγαλύτερο ποικιλόμορφο πλήθος. Η τελευταία φάση είναι αυτή που συνήθως κοστίζει πολλά χρήματα και  γίνεται από αυτούς που έχουν εξασφαλίσει την πατέντα του προϊόντος. Για πολλά χρόνια υπήρχε το αίτημα από τους ερευνητές, ενώ από την στιγμή που θα εξασφαλιστεί η πατέντα από επιχειρηματικό οργανισμό  (που έχει μεγάλο νομικό και διοικητικό και οικονομικό δαίδαλο διαδικασιών), οι ερευνητές να μπορούν να συνεχίσουν να έχουν ένα λόγο στη  παρακολούθηση στο τελευταίο στάδιο των δοκιμών. Θεωρούσαν ότι έτσι εξασφαλίζεται και η ακεραιότητα των αποτελεσμάτων και κατά κάποιο τρόπο δεν έχουν παραδώσει τελείως τα πνευματικά δικαιώματα.
16
12

«Νόμος και τάξη», το ψευδώνυμο της αταξίας

Το πρόσχημα που χρησιμοποιείται για να δικαιολογηθεί αυτή η διαρκής διολίσθηση, η προστασία της δημόσιας υγείας, είναι τόσο διάτρητο που δεν χρειάζεται προσπάθεια για να αντικρουστεί. Δεν είναι μόνο η πολιτεία της κυβέρνησης στον τομέα της προστασίας της δημόσιας υγείας και της κάλυψης των αναγκών του ΕΣΥ που το καθιστούν διάτρητο. Είναι και η πολιτική της στα μέσα συγκοινωνίας που το ανατρέπουν, οι σχεδόν ανύπαρκτοι έλεγχοι και τα υποτυπώδη μέτρα προστασίας στους χώρους εργασίας και στις κλειστές δομές, όπως οι φυλακές, τα ΚΥΤ προσφύγων, αλλά και οι μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων. Εκεί καταρρέει η επίκληση της έγνοιας της κυβέρνησης και μένει γυμνή η πρόθεσή της να επιβληθεί ένα νέο δόγμα, μια παγιωμένη πρακτική, που θα συνεχίσει να προβάλλεται σαν απαραίτητη και σωτήρια ακόμη και μετά την πανδημία. Άλλωστε, η πανδημία δεν υπήρχε ούτε σαν υποψία, όταν αυτή η κυβέρνηση έφερε στη Βουλή και ψήφισε νόμο για το δραστικό περιορισμό των συγκεντρώσεων και των πορειών, με άλλο πρόσχημα αυτή τη φορά, την ενόχληση της κυκλοφορίας και της λειτουργίας της αγοράς. Προσχήματα και αφορμές θα βρίσκονται κάθε φορά διαφορετικά, αλλά ο στόχος θα είναι ο ίδιος, η επιβολή του νέου δόγματος και η αποδοχή της παγιωμένης πρακτικής. Η αλήθεια είναι, βέβαια, πως όλα αυτά δεν επιχειρούνται εν κενώ. Αντιδράσεις υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Μέχρι στιγμής, κανείς δεν έχει καταφέρει να στρέψει οριστικά προς τα πίσω τον τροχό της ιστορίας. Το κακό είναι πως και οι προσωρινές οπισθοδρομήσεις είναι εξίσου επώδυνες και επικίνδυνες για την εμπέδωση και την ανάπτυξη των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Γι’ αυτό οφείλουμε να είμαστε όχι μόνο καχύποπτοι, αλλά και αυστηροί και αποφασισμένοι στην αντιμετώπιση της κυβερνητικής πρακτικής. Στο όνομα του «νόμου και της τάξης» επιφέρει ανατροπές σε μια νομική τάξη κερδισμένη με αγώνες αιώνων.