Macro

Το ζητούμενο είναι η επανέναρξη των συνομιλιών μεταξύ του προέδρου Αναστασιάδη και του τ/κ ηγέτη Μ. Ακιντζί. Η διαδικασία είχε παγώσει μετά το ναυάγιο στο Κραν Μοντάνα, ναυάγιο που δυστυχώς σε μεγάλο βαθμό οφείλεται και στην αδυναμία του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας να επωμισθεί προεκλογικά το πολιτικό κόστοςμίας τελικής συμφωνίας στα πλαίσια των αποφάσεων του ΟΗΕ. (...) Συνεπώς, όλες οι πλευρές, και η ειδικά η ελληνική κυβέρνηση, οφείλουν να εργασθούν στην κατεύθυνση της οριστικής επίλυσης, με ρεαλισμό και επιμονή, επιδεικνύοντας αποφασιστικότητα και πολιτικό θάρρος, αντίστοιχο με αυτό που επέδειξε για την συμφωνία των Πρεσπών.

Παρά τις διαβεβαιώσεις της ΓΣΕΕ και άλλων δημοκρατικών –και «επαναστατικών»– δυνάμεων ότι δεν θα επέλθει κανένα σημαντικό αποτέλεσμα για τους εργαζόμενους, τα πρώτα στοιχεία σε ένα μόλις μήνα δείχνουν μια μάλλον διαφορετική εικόνα: έξι συλλογικές συμβάσεις έχουν ήδη επεκταθεί, δίνοντας σημαντικές αυξήσεις σε χιλιάδες εργαζόμενους. Μόνο με την επέκταση της ΣΣΕ των ξενοδοχοϋπαλλήλων υπολογίζεται ότι πάνω από 50.000 εργαζόμενοι θα δουν σημαντικές αυξήσεις στο νόμιμο μισθό τους. Από 586 ευρώ του κατώτατου μισθού σε 780 άμεσα και 792 ευρώ από 1-1-19 (αύξηση 35,1% για τη χαμηλότερη κατηγορία και περισσότερο για τις υπόλοιπες, συν τα επιδόματα προϋπηρεσίας και ανθυγιεινής εργασίας, όπου προβλέπεται).

Το ψηφιδωτό των οργανώσεων της ριζοσπαστικής αριστεράς τρία χρόνια μετά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις δεύτερες εκλογές του 2015 ψάχνει να βρει τον (ενωτικό;) βηματισμό του. Τα κοινά συμπεράσματα που προκύπτουν από τις διεργασίες, τις ανακοινώσεις και τις δράσεις των οργανώσεων της, είναι πως η μνημονιακή συνθήκη συνεχίζει να επικαθορίζει τις ζωές των πληβειακών τάξεων στην Ελλάδα, ότι οι διεκδικήσεις χρειάζεται πλέον να αφορούν και τους οικονομικούς αγώνες και πως οι διαδικασίες ενότητας και κοινής δράσης είναι ανάγκη να ενταθούν.

Έχω διαβάσει και ακούσει πολλά τελευταία. Σημαντικότερα βρήκα τα σχόλια κάποιων ανθρώπων που δεν μου έκαναν συνολικότερες αναλύσεις, αλλά με μια φράση περιέγραψαν αυτό που οι ίδιοι κατανοούν και βιώνουν. Το πρώτο, είναι το εξής: «σε μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, τα ξυλίκια δεν είναι ταμπού. Είναι καθημερινότητα. Ο άντρας δέρνει τη γυναίκα, τα παιδιά, ξύλα στα καφενεία, κ.λπ.». Ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας σίγουρα μοιάζει με τις ταινίες του Οικονομίδη. Το δεύτερο σχόλιο ήταν το εξής: «Μας έχουν κάνει η τηλεόραση και το ίντερνετ θεατές. Απλούς θεατές των πάντων.» Καλωσήρθατε στη δυστοπία του Γκυ Ντεμπόρ. Το τρίτο αποτέλεσε απάντηση στη δική μου ατάκα «Αυτό είναι εκφασισμός.» και ήταν το παρακάτω: «Και τον θέλει τον φασισμό η κοινωνία παιδάκι μου. Τον θέλει.» Αίφνης μου έρχονται στο μυαλό οι Ντελέζ- Γκουατταρί: «Ο Ράιχ δεν είναι πουθενά τόσο μεγάλος στοχαστής όσο εκεί που αρνείται να εξηγήσει τον φασισμό λέγοντας ότι οι μάζες τον δέχονται λόγω εσφαλμένης κρίσης ή αυταπάτης, και επιζητά να τον εξηγήσει βάσει επιθυμίας, υπό όρους επιθυμίας: όχι, οι μάζες δεν πλανήθηκαν, επιθύμησαν τον φασισμό σε μια δεδομένη στιγμή, σε δεδομένες περιστάσεις.»

Η αντίληψη, ότι υπάρχουν άνθρωποι, σκουπίδια, χωρίς δικαιώματα, απαντάται ευρύτατα στην κοινωνία και κυρίως στη Δεξιά, κυριλέ και λούμπεν. Μισή ώρα στα σόσιαλ μίντια αρκεί για να το διαπιστώσει κανείς. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η νοοτροπία, αυτή που παρήγαγε και το δολοφονικό λιντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου, είναι διπλά επικίνδυνη όταν συνιστά καθιερωμένη πρακτική της αστυνομίας, που δεν είναι όχλος νοικοκυραίων και λούμπεν, αλλά δημόσια αρχή αρμόδια για την τάξη και την ασφάλεια και περιβεβλημένη με τεράστια εξουσία είτε αφορά το όπλο και το κλομπ είτε τη δυνατότητα να σε τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί. Συνεπώς η απαίτηση σύνεσης και νομιμότητας από την αστυνομία είναι πολύ αυστηρότερη απ' ό,τι ισχύει με τον κάθε ιδιώτη.

Έχει δίκιο ο συνδικαλιστής των αστυνομικών. Έτσι κάνει η αστυνομία τη δουλειά της και σε όποιον αρέσει. Και στο Λος Άντζελες έτσι την έκανε και το 1992 καιγότανε έξι μέρες. Οι κλωτσιές σε εξουδετερωμένους ανθρώπους είναι βασικό επιχειρησιακό στοιχείο άλλωστε. Απαιτούν και ειδική εκπαίδευση. Τώρα, αν υπάρχουν και αστυνομικοί που δεν τις χρησιμοποιούν, ο συνδικαλιστής δεν το ξέρει. Αυτός εκπροσωπεί τους άλλους.

Οι ιστορικοί έχουν δώσει ελάχιστη προσοχή στον ρόλο που έπαιξε ο Νότιος λευκός τύπος στη φυλετική τρομοκρατία του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα, όταν χιλιάδες Αφροαμερικανοί απαγχονίστηκαν, κάηκαν, πνίγηκαν ή χτυπήθηκαν μέχρι θανάτου από λευκά πλήθη. Το ζήτημα αυτό ανέκυψε με δραματικό τρόπο πρόσφατα, όταν η σχεδόν δύο αιώνων εφημερίδα “Montgomery Advertiser” δημοσίευσε ένα πρωτοσέλιδο εκδοτικό σημείωμα ζητώντας συγγνώμη για την κάλυψη των λιντσαρισμάτων που παρουσίαζε ως αποκτηνωμένα τα μαύρα θύματα. Η συγγνώμη συνέπιπτε με τα πρόσφατα εγκαίνια, στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα, ενός μνημείου για τα θύματα των λιντσαρισμάτων και θέτει τις βάσεις για μια εκ νέου συζήτηση πάνω σε μια βαθύτατα ανέντιμη περίοδο στην Ιστορία του Τύπου του αμερικανικού Νότου. Οι εφημερίδες έως και που περηφανεύονταν για τον ρόλο που έπαιζαν στην οργάνωση ιδιαίτερα θεαματικών λιντσαρισμάτων. Αλλά η πραγματική ζημιά γινόταν με φορτισμένα καθημερινά ρεπορτάζ που δικαιολογούσαν το λιντσάρισμα, παρουσιάζοντας τα θύματα ως «σατανάδες», «κτήνη», «γεννημένους εγκληματίες» ή, τον όρο που τα περιλαμβάνει όλα, «ενοχλητικούς αράπηδες». Το αφήγημα που συνέδεε τους μαύρους με την εγκληματικότητα - και με την ποινή του θανάτου - επιβίωσε της εποχής των λιντσαρισμάτων και ζει μέχρι σήμερα.

Δίχως τα βίντεο, οι διαβεβαιώσεις του προέδρου της Ενωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αττικής Δημοσθένη Πάκου πως όλα έγιναν σύμφωνα με τα αστυνομικά εγχειρίδια θα γίνονταν πιστευτές από πολλούς. Και ο κυνισμός του ανδρός, το «σ’ όποιον αρέσει» που εξαπέλυσε, δεν θα κατακρινόταν σαν κυνισμός, αλλά θα διακινούνταν σαν «ιερή αγανάκτηση ενός βαρύτατα αδικουμένου». Δίχως τα βίντεο η κτηνώδης χλεύη κατά των ομοφυλοφίλων δεν θα περιοριζόταν στα πρωτοσέλιδα του «Μακελειού» και της «Ελεύθερης Ωρας» και στους ανωνυμοψευδώνυμους κανίβαλους του Διαδικτύου.