Macro

Το βασικότερο πρόβλημα για τη Νέα Δημοκρατία είναι η ακύρωση των περικοπών στις συντάξεις, που είχαν επιβληθεί ως απαίτηση του ΔΝΤ. Η Νέα Δημοκρατία είχε επενδύσει στις περικοπές αυτές, ελπίζοντας ότι θα εκμεταλλευτεί την κοινωνική δυσαρέσκεια που θα προκαλούσαν, και μάλιστα πολύ κοντά στις εθνικές εκλογές. Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν κατάφερε να κρύψει την αγωνία της για ενδεχόμενη μη εφαρμογή του μέτρου, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να εκτεθεί σοβαρά, με την δημόσια επίθεση του Κ. Χατζηδάκη στον Μοσκοβισί, αλλά και με τις διαρροές για το σχετικό παρασκηνιακό αίτημα του Κ. Μητσοτάκη στην Μέρκελ. (...) Η φθορά στην εικόνα της Ν.Δ. θα ήταν πολύ σοβαρότερη αν γύρω της δεν υπήρχε μια ασπίδα ισχυρών ΜΜΕ, που φροντίζει να κατευθύνει αλλού την προσοχή του κοινού. Όμως η μεταμνημονιακή εποχή έχει ξεκινήσει και σε μια περίοδο που η κυβέρνηση θα υλοποιεί τα μέτρα κοινωνικής ανακούφισης, τα οποία εξαγγέλθηκαν στην ΔΕΘ, η γύμνια της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα είναι ολοένα και δυσκολότερο να κρυφτεί.

Η απουσία στοιχειώδους πολιτικής διαδικασίας, που να επιχειρεί να εξηγήσει και να κάνει κατανοητές τις αιτίες τής κακοδαιμονίας τους, οδηγούν και σήμερα τους ηγέτες του ΚΙΝΑΛ στην αδυναμία να αρθρώσουν ένα πειστικό πολιτικό λόγο ανακοπής τής καθόδου και πειστικής εξήγησης της στάσης τους μπροστά στους δικούς τους ανθρώπους, τους ευρωπαίους σοσιαλδημοκράτες. Ιδίως εκείνους που έχουν αντιληφθεί ότι δεν αρκεί να ξορκίζεται ο ορμπανισμός, αλλά χρειάζεται να αναιρεθεί και το δόγμα που κυρίως τον εξέθρεψε: ο νεοφιλελευθερισμός, η λιτότητα, οι τεράστιες ανισότητες μέσα σε κάθε κράτος-μέλος και ανάμεσα στον Νότο και το Βορρά ή /και ανάμεσα στην Κεντρική Ευρώπη και την Ανατολική. Για να μη μιλήσουμε για το χάσμα ανάμεσα σε ηπείρους…

Το ζητούμενο είναι η επανέναρξη των συνομιλιών μεταξύ του προέδρου Αναστασιάδη και του τ/κ ηγέτη Μ. Ακιντζί. Η διαδικασία είχε παγώσει μετά το ναυάγιο στο Κραν Μοντάνα, ναυάγιο που δυστυχώς σε μεγάλο βαθμό οφείλεται και στην αδυναμία του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας να επωμισθεί προεκλογικά το πολιτικό κόστοςμίας τελικής συμφωνίας στα πλαίσια των αποφάσεων του ΟΗΕ. (...) Συνεπώς, όλες οι πλευρές, και η ειδικά η ελληνική κυβέρνηση, οφείλουν να εργασθούν στην κατεύθυνση της οριστικής επίλυσης, με ρεαλισμό και επιμονή, επιδεικνύοντας αποφασιστικότητα και πολιτικό θάρρος, αντίστοιχο με αυτό που επέδειξε για την συμφωνία των Πρεσπών.

Παρά τις διαβεβαιώσεις της ΓΣΕΕ και άλλων δημοκρατικών –και «επαναστατικών»– δυνάμεων ότι δεν θα επέλθει κανένα σημαντικό αποτέλεσμα για τους εργαζόμενους, τα πρώτα στοιχεία σε ένα μόλις μήνα δείχνουν μια μάλλον διαφορετική εικόνα: έξι συλλογικές συμβάσεις έχουν ήδη επεκταθεί, δίνοντας σημαντικές αυξήσεις σε χιλιάδες εργαζόμενους. Μόνο με την επέκταση της ΣΣΕ των ξενοδοχοϋπαλλήλων υπολογίζεται ότι πάνω από 50.000 εργαζόμενοι θα δουν σημαντικές αυξήσεις στο νόμιμο μισθό τους. Από 586 ευρώ του κατώτατου μισθού σε 780 άμεσα και 792 ευρώ από 1-1-19 (αύξηση 35,1% για τη χαμηλότερη κατηγορία και περισσότερο για τις υπόλοιπες, συν τα επιδόματα προϋπηρεσίας και ανθυγιεινής εργασίας, όπου προβλέπεται).

Το ψηφιδωτό των οργανώσεων της ριζοσπαστικής αριστεράς τρία χρόνια μετά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις δεύτερες εκλογές του 2015 ψάχνει να βρει τον (ενωτικό;) βηματισμό του. Τα κοινά συμπεράσματα που προκύπτουν από τις διεργασίες, τις ανακοινώσεις και τις δράσεις των οργανώσεων της, είναι πως η μνημονιακή συνθήκη συνεχίζει να επικαθορίζει τις ζωές των πληβειακών τάξεων στην Ελλάδα, ότι οι διεκδικήσεις χρειάζεται πλέον να αφορούν και τους οικονομικούς αγώνες και πως οι διαδικασίες ενότητας και κοινής δράσης είναι ανάγκη να ενταθούν.

Έχω διαβάσει και ακούσει πολλά τελευταία. Σημαντικότερα βρήκα τα σχόλια κάποιων ανθρώπων που δεν μου έκαναν συνολικότερες αναλύσεις, αλλά με μια φράση περιέγραψαν αυτό που οι ίδιοι κατανοούν και βιώνουν. Το πρώτο, είναι το εξής: «σε μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, τα ξυλίκια δεν είναι ταμπού. Είναι καθημερινότητα. Ο άντρας δέρνει τη γυναίκα, τα παιδιά, ξύλα στα καφενεία, κ.λπ.». Ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας σίγουρα μοιάζει με τις ταινίες του Οικονομίδη. Το δεύτερο σχόλιο ήταν το εξής: «Μας έχουν κάνει η τηλεόραση και το ίντερνετ θεατές. Απλούς θεατές των πάντων.» Καλωσήρθατε στη δυστοπία του Γκυ Ντεμπόρ. Το τρίτο αποτέλεσε απάντηση στη δική μου ατάκα «Αυτό είναι εκφασισμός.» και ήταν το παρακάτω: «Και τον θέλει τον φασισμό η κοινωνία παιδάκι μου. Τον θέλει.» Αίφνης μου έρχονται στο μυαλό οι Ντελέζ- Γκουατταρί: «Ο Ράιχ δεν είναι πουθενά τόσο μεγάλος στοχαστής όσο εκεί που αρνείται να εξηγήσει τον φασισμό λέγοντας ότι οι μάζες τον δέχονται λόγω εσφαλμένης κρίσης ή αυταπάτης, και επιζητά να τον εξηγήσει βάσει επιθυμίας, υπό όρους επιθυμίας: όχι, οι μάζες δεν πλανήθηκαν, επιθύμησαν τον φασισμό σε μια δεδομένη στιγμή, σε δεδομένες περιστάσεις.»

Η αντίληψη, ότι υπάρχουν άνθρωποι, σκουπίδια, χωρίς δικαιώματα, απαντάται ευρύτατα στην κοινωνία και κυρίως στη Δεξιά, κυριλέ και λούμπεν. Μισή ώρα στα σόσιαλ μίντια αρκεί για να το διαπιστώσει κανείς. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η νοοτροπία, αυτή που παρήγαγε και το δολοφονικό λιντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου, είναι διπλά επικίνδυνη όταν συνιστά καθιερωμένη πρακτική της αστυνομίας, που δεν είναι όχλος νοικοκυραίων και λούμπεν, αλλά δημόσια αρχή αρμόδια για την τάξη και την ασφάλεια και περιβεβλημένη με τεράστια εξουσία είτε αφορά το όπλο και το κλομπ είτε τη δυνατότητα να σε τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί. Συνεπώς η απαίτηση σύνεσης και νομιμότητας από την αστυνομία είναι πολύ αυστηρότερη απ' ό,τι ισχύει με τον κάθε ιδιώτη.