Νόμιζε ο υπουργός Ενέργειας, Κώστας Σκρέκας, ότι πρωτοτυπούσε όταν, προ ημερών, μας προέτρεπε «δεν ξεχνάμε τον θερμοσίφωνα, δεν αφήνουμε ακόμα κι ένα φως ανοιχτό, όλα αυτά τελικά κοστίζουν στην τσέπη μας»; Αμ δε! Είχε προηγηθεί, το 1952, ο μέγιστος ηθοποιός Βασίλης Λογοθετίδης στην ταινία «Ένα βότσαλο στη λίμνη». Όταν, σε ένα ρεσιτάλ ερμηνείας, υποδυόμενος τον αρχιτσιγκούνη σύζυγο, έκανε επίπληξη στη γυναίκα του να μην ξεχνάει τα φώτα αναμμένα: «Να πού το κάψαμε το φως, στον γάμο του καραγκιόζη το κάψαμε το φως», ήταν η ατάκα και η παραίνεση στη γυναίκα του: «γι’ αυτό τους έχουμε τους διακόπτες δίπλα στην πόρτα. Μπαίνεις χραπ, βγαίνεις χραπ».
Η καταφυγή στην έννοια της ατομικής ευθύνης –πεμπτουσία του νεοφιλελευθερισμού– δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο για την κυβέρνηση της ΝΔ. Την επικαλείται κατά κόρον όλη την περίοδο της πανδημίας, τη χρησιμοποιεί κατά το δοκούν, προκειμένου να αιτιολογήσει λάθη, παραλείψεις, αλλά και συνειδητές επιλογές της. Με το «σηκωμένο δάχτυλο» προς τους πολίτες από τη μία, και την απουσία οποιασδήποτε αυτοκριτικής από την άλλη, επιχειρείται να δημιουργηθεί η αίσθηση πως οι κυβερνώντες –παρά κάποιες επιμέρους (!) αδυναμίες– όχι μόνο τα καταφέρνουν μια χαρά, αλλά είναι και …ευχής έργον το ότι βρίσκονται αυτοί, και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ, στο τιμόνι της χώρας!
Πολύτιμη –με το αζημίωτο– αρωγή
Φυσικά, στην προσπάθεια αυτή δεν είναι μόνοι. Παρατηρώντας κανείς προσεκτικά τη δομή των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων –τον οδηγό του δελτίου, όπως λέγεται στην τηλεοπτική γλώσσα– θα παρατηρήσει κάτι που μπορεί να φαντάζει ασύνδετο με τις κυβερνητικές προθέσεις περί «επιστροφής στην κανονικότητα», είναι ωστόσο πλήρως ενταγμένο στο συγκεκριμένο σχέδιο.
Στην ιεράρχηση των ειδήσεων, προηγείται η δεινή –λόγω εκτόξευσης της ακρίβειας– κατάσταση στην Τουρκία παρά η αντίστοιχη στη χώρα μας. Πρώτα μαθαίνουμε για την αδυναμία των γειτόνων μας να πληρώσουν τους λογαριασμούς ρεύματος, και να ανταποκριθούν στις βασικές βιοτικές τους ανάγκες, πρώτα παρακολουθούμε τις δικές τους έντονες αντιδράσεις για την εκτόξευση των τιμών και μετά περνάμε στα καθ΄ ημάς. Η εκρηκτική κατάσταση των ελληνικών νοικοκυριών (αναλυτικό ρεπορτάζ για την ακρίβεια, στις επόμενες σελίδες της «Εποχής») επιλέγεται συνειδητά να μην συγκαταλέγεται στις πρώτες ειδήσεις των δελτίων και όταν φτάνει η σειρά της, παρουσιάζεται με μια λογική σύγκρισης με το τι συμβαίνει αλλού. Συνδέεται, σχεδόν πάντα, με το διεθνές γίγνεσθαι και δεν συνοδεύεται, σχεδόν ποτέ, από την υποχρέωση της κυβέρνησης να παρέμβει.
Στις εύλογες, δε, αιτιάσεις περί αδυναμίας των οικογενειών να ανταποκριθούν στα υπέρογκα έξοδα, επιδεικνύεται αντί της αναμενόμενης συμπάθειας και κατανόησης, έκδηλη αλαζονεία. Και αντί δεσμεύσεων για πρωτοβουλίες, επιθέσεις σε δημοσιογράφους. Όπως συνέβη πρόσφατα με τον αρμόδιο υπουργό ανάπτυξης Άδωνι Γεωργιάδη, ο οποίος –σε τηλεοπτικό πάνελ (πού αλλού θα βρισκόταν, άλλωστε;)– επιτέθηκε στη δημοσιογράφο Ελένη Καλογεροπούλου, όταν αυτή τον ρώτησε σχετικά. «Εσείς εκπροσωπείτε τον ελληνικό λαό και όχι εγώ που είμαι εκλεγμένος από 70.000 πολίτες;», της είπε. «Από πού είστε εσείς εκπρόσωπος του λαού; Σταματήστε την κλάψα και τη μιζέρια, κυρία μου, κάνετε κακό στη χώρα. Είστε μια υποστηρίκτρια του ΣΥΡΙΖΑ φανατικιά και τίποτα άλλο», είπε σε έξαλλη κατάσταση και εις επήκοον άλλων δύο δημοσιογράφων, οι οποίοι ουδόλως αντέδρασαν στη στοχοποίηση της συναδέλφισσάς τους.
Και η περίπτωση της ακρίβειας, δεν είναι η μόνη. Ακόμα πιο κραυγαλέα είναι η περίπτωση της πανδημίας, και των δεκάδων – ενίοτε εκατοντάδων– νεκρών καθημερινά, η οποία ιεραρχείται ως είδηση –συστηματικά το τελευταίο διάστημα– στην προτελευταία θέση των δελτίων. Σαν να πρόκειται για μια είδηση ρουτίνας, σαν οι νεκροί –οι οποίοι έσπασαν την Τετάρτη το φράγμα των 25.000– να είναι απλώς αριθμοί, σαν να μην είναι η είδηση που έχει ανατρέψει σταθερές και που έχει φέρει τα πάνω–κάτω στις ζωές όλων. Η επίκληση της κούρασης των πολιτών από τα δύο χρόνια πανδημίας, δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για την υποβάθμιση του σημαντικότερου, ενδεχομένως, παράγοντα χάραξης πολιτικής στις μέρες μας. Και η απόκρυψη, εκ μέρους της συντριπτικής πλειονότητας των ΜΜΕ, του γεγονότος ότι η Ελλάδα βρίσκεται στην πρώτη θέση ανά εκατομμύριο νεκρών λόγω πανδημίας, δεν υπαγορεύεται από σεβασμό στους κουρασμένους πολίτες της χώρας, αλλά συνιστά υποταγή –με το αζημίωτο, φυσικά– στους σχεδιασμούς της κυβέρνησης για «επιστροφή στην κανονικότητα» και για ελαχιστοποίηση και απόκρυψη της κυβερνητικής αποτυχίας στη διαχείριση της κρίσης.
Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε
Είναι σαφές πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιδιώκει τη δημιουργία μιας εικόνας επίπλαστης σταθερότητας. Επιδιώκει να εμφανίζεται ως ο πρωθυπουργός που τα έχει όλα υπό έλεγχο, αποδίδοντας τη δυσχερέστατη κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ελληνική κοινωνία σε εξωγενείς, και μόνο, παράγοντες, εντελώς άσχετους με την ακολουθούμενη κυβερνητική πολιτική. Δεν φταίει για τους τρομακτικούς δείκτες και τους νεκρούς της πανδημίας –ασχέτως αν δεν ενίσχυσε ούτε κατ’ ελάχιστο το ΕΣΥ. Δεν φταίει για τα φαινόμενα αισχροκέρδειας στην αγορά –ασχέτως αν αποδυνάμωσε στο έπακρο τους ελεγκτικούς μηχανισμούς. Δεν φταίει για την αρπακτική ασυδοσία των… ημετέρων –ασχέτως αν ομνύει στις απευθείας αναθέσεις και στους προκλητικούς μισθούς διάφορων golden boys. Δεν φταίει για την εργασιακή ανασφάλεια –ασχέτως αν η έννοια της συλλογικής σύμβασης εργασίας τείνει να εκλείψει από το λεξιλόγιό μας. Για τους επιτελείς του Μαξίμου, η διεθνής κρίση είναι η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση. Και κάπως έτσι, σαν ένας σύγχρονος Πόντιος Πιλάτος, απεκδύεται οποιασδήποτε ευθύνης. Ακολουθώντας κατά γράμμα την προσφιλή μέθοδο των εκλεκτών του δημοσιολογούντων: «ποτέ μην αφήνεις την πραγματικότητα να σου χαλάσει μια ωραία ιστορία».
Αννέτα Καββαδία
Πηγή: Η Εποχή
