Macro

Οι μετασχηματιστικές πολιτικές είναι συνήθως το αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας, που οργανώνει, εκτελεί και θεσμοθετεί εναλλακτικές των υπαρχουσών κοινωνικοπολιτικών και διοικητικών δομών και σχέσεων. Οι διαδικασίες αυτές προϋποθέτουν τον εντοπισμό και την ιεράρχηση των πεδίων μετασχηματισμού καθώς και την ανάλυση των δυσκολιών και της αναμενόμενης θεσμικής και κοινωνικής αδράνειας ή/και αντίστασης. Φυσικά η συγκρότηση ενός μετασχηματιστικού ρεύματος, για την Αριστερά, δεν μπορεί παρά να απαιτεί κυρίως τη διατύπωση ενός κανονιστικού / αξιακού πλαισίου και οράματος. Ενός οράματος που θα λειτουργεί ως το οραματικό στοιχείο έμπνευσης και κινητοποίησης, της κοινωνικής και πολιτικής συμμαχίας στην οποία στηρίζεται ο πολιτικός φορέας, που, ως επισπεύδων, συντονίζει τις μετασχηματιστικές διαδικασίες. Ο πολιτικός φορέας, η πολιτική συλλογικότητα, το κόμμα αποτελούν την εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για τη ρεαλιστική αντιμετώπιση της κρίσης των «μετασχηματιστικών πολιτικών». Αρκεί φυσικά να μπορεί να υπηρετεί έμπρακτα τη στρατηγική μετασχηματισμών και να ανθίσταται στις σειρήνες και αδράνειες των κατεστημένων μεταδημοκρατικών δομών και σχέσεων που καρτελοποιούν ή, καλύτερα, κρατικοποιούν τα πολιτικά κόμματα. Αυτό, ωστόσο, δεν μπορεί να διασφαλιστεί με ποσοτικά εγχειρήματα εκλογικής (;) διεύρυνσης χωρίς την αποσαφήνιση της μετασχηματιστικής στρατηγικής. Και μια και όλη αυτή η συζήτηση έχει ως αφετηρία τον προβληματισμό για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί παρά να εξετάσει και να αξιοποιήσει κριτικά την εμπειρία του. Στο κάτω κάτω, πέρα από την όποια αξιολόγηση κάνει κανείς για την πορεία του, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το κόμμα της ελληνικής ριζοσπαστικής Αριστεράς αποτελεί την πρώτη και μέχρι σήμερα τη μόνη δημοκρατική και αποτελεσματική κυβερνητική απάντηση στην κρίση, σε παγκόσμια κλίμακα τον 21ο αι. Απάντηση, μάλιστα, σε πρωτόγνωρες σε διάρκεια και ένταση συνθήκες οικονομικής κρίσης. Τέλος, η συζήτηση αυτή θα πρέπει να περιλαμβάνει μια ευρηματική, πρακτική και αποτελεσματική οργανωτική πρόταση για τη μετάβαση και την ανάπτυξη του κόμματος στις νέες συνθήκες. Πρόταση που θα συμβάλει στην αντιμετώπιση τόσο της κρίσης πολιτικής όσο και των μετασχηματιστικών πολιτικών που τη συνοδεύουν. Αλλά γι’ αυτά θα επανέλθω.

Αλήθεια τον ΑΔΜΗΕ, που δεν έχει καμία σχέση με τη ΔΕΗ, γιατί θέλετε να τον πουλήσετε; Αυτό το φυσικό μονοπώλιο. Δεν μπορείτε να προσεγγίζετε τα φυσικά μονοπώλια με όρους ελεύθερης αγοράς, δεν υπάρχει ανταγωνισμός. Όποιος το κατέχει έχει ρυθμιζόμενες χρεώσεις, κερδίζει σε κάθε περίπτωση. Και έρχεστε τώρα και συγκρίνετε τη ΔΕΗ όταν ήταν μαζί με τον ΑΔΜΗΕ –αξίας ενός δισεκατομμυρίου τα πάγια του ΑΔΜΗΕ – κάνετε διάφορες μεγάλες απάτες και τρικ λέγοντας για τη μετοχή η οποία έχει κατρακυλήσει. Όταν υπήρχε, όμως, ο ΑΔΜΗΕ που ήταν τα 70 εκατομμύρια από τα 90 εκατομμύρια της κερδοφορίας του ’14 στην οποία αναφέρεστε. Αυτές είναι οι μεγάλες αντιφάσεις, αυτά είναι τα ψέματα που λέγονται σήμερα και σας λέμε ότι θα είναι καταστροφική η επιλογή της πώλησης του άλλου δικτύου, της Μέσης Τάσης, του ΔΕΔΔΗΕ. Θα είναι καταστροφική, γιατί αυτή είναι η μοναδική προοπτική να «αναπνεύσει» η εταιρία και να έχει μια ευοίωνη προοπτική.

Κατά τον κ. Πρωτοψάλτη, η κύρια αιτία της ανεργίας στην Ελλάδα είναι η έλλειψη δεξιοτήτων και κατάρτισης των ανέργων. Ο νέος διοικητής του ΟΑΕΔ ίσως αγνοεί το πρόβλημα του brain drain, σε κάθε περίπτωση υποτιμά τις ικανότητες των νέων πτυχιούχων αλλά και τις συνέπειες της μακρόχρονης οικονομικής κρίσης και των πολιτικών λιτότητας που εφαρμόστηκαν στη χώρα μας. Το βέβαιο είναι ότι η επιμονή του νέου διοικητή στα ζητήματα κατάρτισης αποκαλύπτει την επιδίωξη της κυβέρνησης για διοχέτευση δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ σε ιδιώτες παρόχους αμφίβολης κατάρτισης. Όμως, η μετατροπή του ΟΑΕΔ σε μηχανισμό κατανομής κονδυλίων σε ιδιωτικά κέντρα κατάρτισης δεν συνιστά πολιτική καταπολέμησης της ανεργίας.

Το εντέχνως θολό ιδεολογικό περίγραμμα της κεντροαριστεράς έδωσε ατράνταχτο θεωρητικό άλλοθι στην ανίερη συμμαχία της με τον νεοφιλελευθερισμό και στην άνευ όρων προσυπογραφή αντιλαϊκών πολιτικών, με συνέπεια την απαξίωση και απονομιμοποίησή της που άνοιξε τον δρόμο στην άνοδο ακροδεξιών μορφωμάτων που –φευ– απέσπασαν στην Ευρώπη την πολιτική υπεραξία της αντίδρασης στη λιτότητα. Οι άνευρες, χλιαρές και άτολμες διακηρύξεις που μεταφράζονται στο γνωστό «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ» οδηγούν αποδεδειγμένα ακόμη και κραταιά κόμματα στην εξαέρωση και την απονομιμοποίηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις του 2015 γιατί ενσάρκωσε αγώνες και αγωνίες των «αναλώσιμων υλικών» της κρίσης, εξέφρασε τις προσδοκίες των χαμηλών κοινωνικών τάξεων που ο νεοφιλελεύθερος οδοστρωτήρας πολτοποίησε θεωρώντας τες πρόσκομμα στις επιδιώξεις του, αρθρώνοντας λόγο ευκρινή που δεν επιδεχόταν αμφισημίες και αστερίσκους. Η πολιτική ανασυγκρότηση διαμέσου ενός δημοκρατικού, ευρύτατου διαλόγου οφείλει να προηγείται της οργανωτικής διεύρυνσης και να γίνει η εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεσή της. Αυτή είναι η μόνη ελπίδα της Αριστεράς για να παραμείνει η Αριστερά της ελπίδας.

Καταγράφεται ως εγκληματικότητα, και σωστά, το να μπεις σε μια τράπεζα και να πάρεις με την απειλή όπλου ένα x χρηματικό ποσό. Το να δανείζεσαι εκατοντάδες εκατομμύρια που –διαπιστωμένα– δεν τα επιστρέφεις, δηλώνοντας, μάλιστα, με τις πράξεις σου τη βούλησή σου να μην το κάνεις ποτέ, καταγράφεται άραγε στους πίνακες της εγκληματικότητας; ΘΕΩΡΕΙΣΑΙ στρατηγικός κακοπληρωτής όταν οφείλεις στη ΔΕΗ κάποιες χιλιάδες ευρώ. Η οφειλή κάποιων εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ στη ΔΕΗ (που από καμία πράξη σου δεν διαφαίνεται ότι είσαι διατεθειμένος να την πληρώσεις) και η ταυτόχρονη παρουσίαση της επιχείρησης ως μη βιώσιμης καταγράφεται άραγε στις απάτες; Εγκληματικότητα επίσης για τη Νέα Δημοκρατία είναι η μη πληρωμή εισιτηρίου στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και οι παραβάτες χαρακτηρίζονται «αποβράσματα» της κοινωνίας. Πώς θα έπρεπε να χαρακτηρίζονται λοιπόν οι υπουργοί που «βρέθηκαν» να μην πληρώνουν τέλη κυκλοφορίας στα οχήματα πολυτελείας με τα οποία κυκλοφορούν ή να παραβιάζουν απροκάλυπτα τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας; ΟΠΩΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ οι έννοιες για το σύνολο των στελεχών της Ν.Δ. δεν έχουν την ίδια ακριβώς σημασία που έχουν για όλους εμάς τους υπόλοιπους.

Με την αυτοεξαίρεση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου και την προσαρμογή στις απαιτήσεις του επενδυτή ξεπεράστηκαν τα εμπόδια για το Ελληνικό. Η σημερινή κυβέρνηση φρόντισε να διευκολύνει τα σχέδια της Lamda Development. Τοποθέτησε άλλωστε ως αρμόδιο υφυπουργό τον βασικό διαπραγματευτή της ίδιας της εταιρείας.

Οι «Φρουροί του Δάσους» ηττήθηκαν. Οχι μόνο επειδή αρκετοί σκοτώθηκαν σ’ έναν πόλεμο εκ προοιμίου άνισο, αλλά και επειδή στη χώρα τους από τον Νοέμβριο του 2018 ηγεμονεύει κάποιος που καμαρώνει να τον αποκαλούν «Λοχαγό Αλυσοπρίονο»: ο ακροδεξιός Ζαΐρ Μεσσίας Μπολσονάρο. Μεσσίας είναι το ενδιάμεσο όνομά του, αλλά κάπως έτσι πρέπει να νιώθει, ένας Εκλεκτός, όπως το πρότυπό του, ο Ντόναλντ Τραμπ. Για τον Μπολσονάρο, οι φυλές του Αμαζονίου είναι «παράσιτα», οι Αφρικανοί μετανάστες «απόπατος», η κλιματική κρίση «μύθος» και οι Ευρωπαίοι πολιτικοί που (λένε ότι) ανησυχούν για την καταστροφή του Αμαζονίου «αποικιοκράτες». Οι μη κυβερνητικές οικολογικές οργανώσεις; «Μνησίκακοι που σκορπούν φωτιές επειδή η κυβέρνηση τους έκοψε τα κονδύλια». Αυτή την εξήγηση έδωσε ο μεσσιανίσκος για τις 80.000 πυρκαγιές στον Αμαζόνιο, διπλάσιες από του περυσινού Αυγούστου. Σίγουρα, αρκετές είναι φυσικές, ενταγμένες στους παμπάλαιους ρυθμούς της φύσης, και για μερικές φταίει η ξηρασία, για την οποία μάλλον δεν ευθύνεται μόνο η φύση. Οι υπόλοιπες όμως είναι έργο των χειρών των γαιοκτημόνων, που λύθηκαν εντελώς επί Μπολσονάρο· η «αναπτυξιακή» και παρασιτοκτόνα ρητορική του μεταφράζεται σε εντολή καταβρόχθισης του δάσους από τα βιομηχανικά λόμπι, που δούλεψαν υπερεντατικά για να τον ενθρονίσουν και πλέον απαιτούν την ανταμοιβή τους.

Αν κάτω από τις ασφυκτικές συνθήκες των μνημονίων ο ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσε να έχει στον νου του τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα, αν πέτυχε να εφαρμόσει κάποιες από τις αρχές του στο επίπεδο των δικαιωμάτων και της ισοπολιτείας, αν, τέλος, τόλμησε να επιλύσει ζητήματα εξωτερικής πολιτικής που δηλητηρίαζαν όλη την ευρύτερη γεωγραφική περιοχή μας επί δεκαετίες, τώρα θα πρέπει να είναι έτοιμος για το επόμενο βήμα. Την προώθηση ενός πειστικού σχεδίου για το αύριο της χώρας, με βάση τις ανάγκες των πολλών. Ετοιμο μοντέλο γι’ αυτό το πολιτικό σχέδιο δεν υπάρχει, αλλά η δημιουργία του δεν είναι μόνο ελληνική αλλά ευρωπαϊκή αναγκαιότητα.

Τα νέα τεχνολογικά επιτεύγματα επηρεάζουν τους πάντες. Η σημασία τους είναι τεράστια, όχι μόνο για την επιστήμη, την οικονομία ή για την καθημερινότητα και τις σχέσεις των πολιτών μεταξύ τους και με το κράτος. Σημαντικότατη θα είναι η εισφορά τους και στην κοινωνική οργάνωση και στην πολιτική. Ως μέσου στηρικτικού και συμπληρωματικού όμως, κι όχι ως υποκατάστατου των δημοκρατικών αξιών και της ανθρώπινης επαφής.