Macro

23
01

Νίκος Φίλης: Υπονόμευση της Δημοκρατίας και της Ακαδημαϊκότητας

Η κυβέρνηση συρρικνώνει τα πανεπιστήμια, καθιερώνει την τεχνική εξειδίκευση από την ηλικία των 15 ετών, διαλύει τη μεταλυκειακή εκπαίδευση, κάνει κανόνα την παιδική εργασία, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για χαμηλή μόρφωση και φθηνή εργασία, σε αντίθεση με τις οδηγίες της ΕΕ. Οι εκπαιδευτικές λοιπόν ρυθμίσεις εντείνουν τις κοινωνικές ανισότητες, αναδεικνύουν το πρόβλημα της δημοκρατίας καθώς και της «φθηνής» ανάπτυξης και αποκαλύπτουν τον ρεβανσιστικό και αντικοινωνικό χαρακτήρα της διακυβέρνησης, που ολοένα και προσχωρεί στην Alt-Right Δεξιά.
23
01

Ράνια Σβίγκου: Η εποχή Μπάιντεν σε μια διχασμένη Αμερική

Εκτός από το μεγάλο πρόγραμμα αντιμετώπισης των συνεπειών της πανδημίας, τα πρώτα νομοθετικά διατάγματα τα οποία έχει ήδη ανακοινώσει η νέα διακυβέρνηση Μπάιντεν, σηματοδοτούν μια επιστροφή στην περίοδο Ομπάμα, καθώς και το τέλος της περιόδου αποχώρησης από διεθνείς θεσμούς και συμφωνίες. Λίγες ώρες μετά την ορκωμοσία, ο Μπάιντεν υπέγραψε τα διατάγματα για επιστροφή των ΗΠΑ στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, αλλά και στη Συμφωνία του Παρισιού για το Κλίμα. Απόφαση, μάλιστα, η οποία συνοδεύεται από την διακοπή του σχεδίου για την κατασκευή του πετρελαϊκού αγωγού Keystone XL, που θα ένωνε τις ΗΠΑ με τον Καναδά, όπως και κάθε περιβαλλοντοκτόνου έργου που προωθούσε η διακυβέρνηση Τραμπ, σε Προστατευόμενες Φυσικές Περιοχές. Αλλά και τα υπόλοιπα Διατάγματα που έχει ανακοινωθεί ότι θα υπογραφούν τις πρώτες δέκα μέρες της προεδρίας Μπάιντεν, δείχνουν έκδηλα μια άλλη κατεύθυνση, προστασίας και συμπερίληψης: Δράσεις για την προώθηση της φυλετικής ισότητας από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, καταγραφή, εκ νέου, των μη εχόντων αμερικάνικη ιθαγένεια κατοίκων στην απογραφή των ΗΠΑ, ενίσχυση της προστασίας των θυμάτων διακρίσεων στο χώρο εργασίας με βάση τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου. Αλλά και επανέναρξη του προγράμματος «Dreamers», που είχε ξεκινήσει ο Ομπάμα για τους νέους αμερικάνους χωρίς χαρτιά, κατάργηση της αποκαλούμενης «μουσουλμανικής ταξιδιωτικής απαγόρευσης», διακοπή της κατασκευής του τείχους με το Μεξικό. Στο ερώτημα της επόμενης ημέρας, αν δηλαδή ο «τραμπισμός» θα συνεχίσει να υφίσταται και τι μορφή θα πάρει μετά την τετραετία Τραμπ, δεν μπορεί να υπάρξει μια σαφής και κατηγορηματική απάντηση εκ των προτέρων. Χρειάζονται ριζικές αλλαγές και τομές, σε πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, για να μην επιστρέψει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι 132 ρεπουμπλικάνοι βουλευτές αρνήθηκαν, ακόμη και μετά τα γεγονότα της 6ης Ιανουαρίου, να επικυρώσουν το αποτέλεσμα των εκλογών του Νοεμβρίου. Είναι όμως ένας αγώνας αναγκαίος, για την προάσπιση της δημοκρατίας. Ένας αγώνας που δεν περιορίζεται στα όρια των ΗΠΑ, αλλά αφορά ολόκληρο τον κόσμο, όπου ο ρατσισμός, ο ακροδεξιός λαϊκισμός, η μισαλλοδοξία, τρέφονται από τις κοινωνικές ανισότητες και απειλούν όχι μόνο τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, αλλά και τα ίδια τα θεμέλια των δημοκρατικών θεσμών και της κοινωνικής συνύπαρξης.
21
01

Joseph Stiglitz: Προς τα πού πάει η Αμερική;

Δεν πρέπει να κοιμηθούμε ήσυχα μέχρι να αντιμετωπιστούν τα υποκείμενα προβλήματα. Πολλά περιλαμβάνουν μεγάλες προκλήσεις. Πρέπει να συνδυάσουμε την ελευθερία της έκφρασης με την υπευθυνότητα για την τεράστια βλάβη που προκάλεσαν τα «μέσα κοινωνικής δικτύωσης», από υποκίνηση βίας και την προώθηση του φυλετικού και θρησκευτικού μίσους έως την πολιτική χειραγώγηση. Οι ΗΠΑ και άλλες χώρες έχουν επιβάλει εδώ και καιρό περιορισμούς σε μορφές έκφρασης που θα προκαλούσαν ευρύτερες κοινωνικές ανησυχίες: δεν μπορεί κανείς να φωνάξει “φωτιά” σε ένα γεμάτο θέατρο, να εμπλακεί σε παιδική πορνογραφία ή να συκοφαντεί. Είναι αλήθεια ότι ορισμένα αυταρχικά καθεστώτα κάνουν κατάχρηση αυτών των περιορισμών και θέτουν σε κίνδυνο τις βασικές ελευθερίες, αλλά τα αυταρχικά καθεστώτα θα βρίσκουν πάντοτε δικαιολογίες για να κάνουν ό, τι θέλουν, ανεξάρτητα από το τι κάνουν οι δημοκρατικές κυβερνήσεις. Εμείς οι Αμερικανοί πρέπει να μεταρρυθμίσουμε το πολιτικό μας σύστημα, για να διασφαλίσουμε τόσο το βασικό δικαίωμα ψήφου όσο και τη δημοκρατική εκπροσώπηση. Χρειαζόμαστε νέο νόμο για τα δικαιώματα ψήφου. Ο παλιός, που υιοθετήθηκε το 1965, στόχευε τον νότο, όπου ο αποκλεισμός των  αφροαμερικανών από την πολιτική διαδικασία είχε επιτρέψει στις λευκές ελίτ να παραμείνουν στην εξουσία μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Αλλά πλέον οι αντιδημοκρατικές πρακτικές υπάρχουν σε ολόκληρη τη χώρα. Πρέπει επίσης να μειώσουμε την επιρροή του χρήματος στην πολιτική μας: κανένα σύστημα ελέγχου δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικό σε μια κοινωνία με τόση ανισότητα όπως οι ΗΠΑ. Και οποιοδήποτε σύστημα βασίζεται σε «ένα δολάριο, μία ψήφος» αντί για «ένα άτομο, μία ψήφος» θα είναι ευάλωτο σε λαϊκιστική δημαγωγία. Σε τελική ανάλυση, πώς μπορεί ένα τέτοιο σύστημα να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της χώρας στο σύνολό της; Τέλος, πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις πολλαπλές διαστάσεις της ανισότητας. Η εντυπωσιακή διαφορά μεταξύ της μεταχείρισης των λευκών διαδηλωτών που εισέβαλαν στο Καπιτώλιο και των ειρηνικών διαδηλωτών του Black Lives Matter φέτος το καλοκαίρι έδειξαν για άλλη μια φορά σε όλο τον κόσμο το μέγεθος της φυλετικής αδικίας της Αμερικής.
21
01

Το τραυματισμένο «Αμερικανικό Όνειρο»

Πολλοί αναρωτιούνται με ποιο τρόπο και σε ποιο βαθμό αυτό που συμβαίνει στη σημερινή, διχασμένη Αμερική θα επηρεάσει τον υπόλοιπο κόσμο. Και ακόμη αν αυτή η μεγάλη χώρα θα επιβιώσει στην τρέχουσα μορφή της, καθώς τα τελευταία χρόνια οι αποσχιστικές τάσεις ορισμένων Πολιτειών της αυξήθηκαν αντί να μειωθούν. Η αχανής και πολυεθνική Σοβιετική Ένωση διαλύθηκε το 1992-1993, ουσιαστικά, «χωρίς να πέσει ούτε ένας πυροβολισμός». Λίγοι πιστεύουν ότι ένα παρόμοιο σενάριο είναι πιθανόν στις Ηνωμένες Πολιτείες του 21ο αιώνα. Τι μπορεί να περιμένει πλέον ο κόσμος από την Αμερική; Η χώρα, τουλάχιστον στην αρχή, θα παρουσιάσει μια εσωστρέφεια και θα εγκαταλείψει το σχέδιο των «πορτοκαλί επαναστάσεων», των πολέμων σε περιοχές για τις οποίες οι περισσότεροι Αμερικανοί δεν έχουν ακούσει ποτέ, τις συγκρούσεις με όσους διαφωνούν και αντιστέκονται; Θα υποχωρήσει άραγε απέναντι στην Κίνα, την Ρωσία, το Ιράν, και την Ευρωπαϊκή Ένωση, προκειμένου να αποκηρύξει το χαρακτηρισμό της επιθετικής και φιλοπόλεμης υπερδύναμης; Το σίγουρο είναι πως θα διαψευσθούν όσοι βιάζονται να ξεγράψουν τις ΗΠΑ ως παγκόσμια υπερδύναμη και κινητήριο δύναμη των παγκόσμιων πολιτικών, τεχνολογικών, οικονομικών και πολιτιστικών εξελίξεων. Η Αμερική, δεν είναι η «Καρχηδόνα» του σύγχρονου κόσμου. Θα παραμείνει ηγέτιδα δύναμη παγκοσμίως για πολλά ακόμη χρόνια. Η πίστη στο ιδανικό της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της αυτοπραγμάτωσης δεν μπορεί να εξαφανιστεί εν μία νυκτί. Η Αμερική βασίζεται σε γερά θεμέλιά πάνω στα οποία είναι χτισμένη εδώ και 250 έτη και ανανεώνεται ανά διαστήματα από μόνη της, έστω και μέσω εμφύλιων συγκρούσεων και κρίσεων, όπως αυτή του 2020. Το «Αμερικανικό Όνειρο» μπορεί να τραυματίστηκε σοβαρά, αλλά δεν έχει τελειώσει, αν και είναι πλέον πολύ δύσκολο να ανακτήσει τη χαμένη του αίγλη.
20
01

Ευκλείδης Τσακαλώτος: Ο τεχνολαϊκισμός της ΝΔ και του κ. Μητσοτάκη

Η ΝΔ πλάθει μία Οργουελική «νέα ομιλία» σύμφωνα με την οποία το εργατικό δίκαιο είναι «στρεβλώσεις», η μικρομεσαίες επιχειρήσεις της χώρας «ζόμπι», οι ιδιοκτήτες τους «μπαταχτσήδες», η βίαιη φτωχοποίηση της κοινωνίας «προσαρμογή στην νέα πραγματικότητα». Το γεγονός ότι αυτή η νέα πραγματικότητα είναι βγαλμένη από τα μύχια όνειρα της δεξιάς αποκρύπτεται επιμελώς καθώς αυτές είναι οι προτάσεις των σοφών, των αρίστων τεχνοκρατών. Από εδώ προκύπτει το «τέχνο» στον τεχνολαϊκισμό. Ο «λαϊκισμός» από πού προκύπτει; Οι υποτιθέμενες αυτές «αλήθειες» έχουν ένα κοινό παρονομαστή. Σύμφωνα με αυτές, οι πολιτικές που ευνοούν τους λίγους, που βελτιώνουν την θέση του κεφαλαίου έναντι της εργασίας, αυτόματα βελτιώνουν την θέση όλης της κοινωνίας. Άρα σύμφωνα με τους θιασώτες τους δεν υπάρχει καμία σύγκρουση, υπάρχει απλώς ο σωστός τρόπος να μεγαλώσει η πίτα και όταν γίνει αυτό όλοι θα είμαστε καλύτερα. Έτσι η Δεξιά συνεχίζει να υπόσχεται τα πάντα στους πάντες: Περισσότερες και καλύτερες δουλειές αλλά με μικρότερο κόστος για τους εργοδότες, ποιοτικός τουρισμός με μεγάλα ξενοδοχεία που επεκτείνονται μέχρι τον αιγιαλό, καλύτερες δημόσιες υπηρεσίες με αποδυναμωμένο δημόσιο, αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής μέσω της ιδιωτικής πρωτοβουλίας χωρίς κανονισμούς για το περιβάλλον. Το μεγάλο ζήτημα είναι αν αυτή η προσέγγιση είναι βιώσιμη. Το πρόβλημα προκύπτει από το γεγονός ότι στην πραγματικότητα υπάρχει σύγκρουση, οι επιλογές έχουν κόστος και στην κυβέρνηση καλείσαι να διαλέξεις. Και η ΝΔ από ό,τι φαίνεται δεν διστάζει να διαλέξει την ενίσχυση των λίγων έναντι των πολλών. Μεγάλες μειώσεις φόρων για τους πλούσιους, περικοπές δικαιωμάτων για τα λαϊκά στρώματα, περιορισμένη στήριξη στη μεσαία τάξη. Και επειδή είναι προνοητικοί επιστρατεύουν τον αυταρχισμό και την καταστολή για να διατηρήσουν της συμμαχίες που εν δυνάμει θα χάσουν καθώς το οικονομικό τους αφήγημα βαλτώνει. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης με άλλα λόγια μιμείται -χωρίς να ταυτίζεται μαζί τους- τον Τραμπ και τον Τζόνσον σε μια πολιτική που αποτελείται από ένα τεχνολαϊκιστικό αφήγημα και ένα εν τοις πράγμασι μίγμα νεοφιλελευθερισμού και σκληρής δεξιάς στο κοινωνικό πεδίο. Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν αυτό το μίγμα μπορεί να είναι μια μακροπρόθεσμα ηγεμονική στρατηγική. Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε να καθιερωθεί στο μέλλον ένα μοντέλο πολύ πιο αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού. Αλλά αμφιβάλλω για την σταθερότητα αυτής της λύσης αν οι υλικές ανάγκες μιας τουλάχιστον μερίδας των λαϊκών και μεσαίων στρωμάτων δεν καλύπτονται. Άλλωστε ο αυταρχισμός αργά η γρήγορα δαγκώνει και όσους αρχικά τον έβλεπαν με καλό μάτι καθώς οι ίδιοι σύντομα βρίσκονται στον δρόμο διεκδικώντας μισθούς δουλείες και δικαιώματα. Βέβαια η βιωσιμότητα δεν είναι μόνο συνάρτηση των στρατηγικών του κεφαλαίου και των δεξιών κομμάτων. Μεγάλο ρόλο παίζει και η ύπαρξη μιας σοβαρής εναλλακτικής πρότασης.
20
01

Νίκος Φίλης: Η κυβέρνηση διαστρέφει την ακαδημαϊκή έννοια των Πανεπιστημίων

Ως πρυτάνεις, πιστεύετε ότι μετά από μερικά χρόνια, όταν η κοινωνία αντιληφθεί τι έχει συμβεί, θα το καταλογίσει θετικά σε σας; Θέλουμε τον εργαζόμενο να έχει χαμηλά προσόντα και άρα χαμηλή αμοιβή όπως ορίζει η έκθεση Πισσαρίδη με μεγάλη σαφήνεια ή θέλουμε ένα μοντέλο ανάπτυξης με αυξημένα προσόντα και καλές θέσεις εργασίας; Το θέμα μας λοιπόν δεν είναι αν θα υπάρξουν κάπως λιγότεροι εισακτέοι στα κεντρικά πανεπιστήμια και κάπως περισσότεροι στα περιφερειακά, που από ό,τι αντιλήφθηκα ήταν βασικό στη συζήτηση που προηγήθηκε. Η πραγματική συζήτηση πρέπει να είναι η ποιότητα της εκπαίδευσης και η ποιότητα της ανάπτυξης. (...) Άκουσα τα περί λευκής κόλλας. Ως δημοσιογράφος ο ίδιος, έχω υποστεί αυτή την banalité, την αργκό τη δημοσιογραφική: «Αίσχος, μπαίνουν με λευκή κόλλα»! Μάλιστα. Ακόμα κι έτσι να είναι, αυτό δεν αφορά τα πανεπιστήμια. Αφορά το επίπεδο της Μέσης Εκπαίδευσης… Αυτή πρέπει να αναβαθμιστεί. Εσείς ως πανεπιστημιακοί προτείνετε μέτρα για το πρόγραμμα σπουδών της Μέσης Εκπαίδευσης, ώστε να συνδυάζεται με τα δικά σας προγράμματα; Προσθέτετε στα δικά σας προγράμματα μαθήματα για αναπλήρωση των γνώσεων που δεν έχουν κατακτήσει οι πρωτοετείς αλλά είναι απαραίτητες για να παρακολουθήσουν τα πανεπιστημιακά μαθήματα ως πρωτοετείς; (...) Θέλουμε να «χάνονται» στην πορεία οι φοιτητές; Θέλουμε ένας άνθρωπος ο οποίος μπήκε στο πανεπιστήμιο με κόπο, με έξοδα, με θυσίες, να αποφοιτήσει ή να τον «ξεβράσει» το σύστημα ως «λιμνάζοντα»; Αυτό είναι το πραγματικό ερώτημα. Να τον αξιοποιήσουμε πρέπει αυτόν και κάθε φοιτητή και μετέπειτα απόφοιτο. Και για να το πετύχουμε πρέπει να πάρουμε μέτρα κατά της φοιτητικής διαρροής, όπως κάνουν όλες οι χώρες της αναπτυγμένης Δύσης, Γαλλία, Ιταλία, Αγγλία, αντί να ρίχνουμε κατάρες. Γιατί, η απώλεια του φοιτητή σημαίνει εκτός των άλλων σπατάλη πόρων ιδιωτικών και δημόσιων αλλά επίσης σημαίνει και διάψευση ελπίδων ατομικών, οικογενειακών και κοινωνικών, με σοβαρές συνέπειες.
19
01

«Η δημοκρατία δεν εκδικείται»

Όταν ένας άνθρωπος συλλαμβάνεται, δικάζεται και καταδικάζεται αμετάκλητα σε όποια ποινή αποφασίσει το δικαστήριο, η υπόθεση παίρνει τέλος. Ο καταδικασμένος, με όποιο αδίκημα, δεν ξαναδικάζεται. Στην περίπτωση όμως του Δημήτρη Κουφοντίνα, αλλά και σε μια σειρά άλλες, η κυβέρνηση λειτουργεί σαν ένα υπέρτατο, άτυπο ασφαλώς, δικαστήριο, το οποίο «διορθώνει» τα όποια δικαιωματικά… λάθη του κράτους δικαίου. «Δικάζει» εκ νέου και τιμωρεί εκ νέου, ακόμη και αν έχουν περάσει 19 ολόκληρα χρόνια. Ποινή πάνω στην ποινή, ως αιώνια εκδίκηση και τιμωρία…. Η κυβέρνηση στη συγκεκριμένη περίπτωση προχώρησε σε κινήσεις και ενέργειες, που παραβιάζουν το νόμο, τον οποίο ψήφισε η κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που διαθέτει. Ο συγκεκριμένος κρατούμενος με βάση το ΦΕΚ έπρεπε να μεταφερθεί στις φυλακές Κορυδαλλού και όχι Δομοκό. Όμως, όταν η ζωή ενός ανθρώπου κινδυνεύει (λόγω της απεργίας πείνας και της επιβαρυμένης υγείας του), δεν μπαίνεις στη λογική «οφθαλμός αντί οφθαλμού», δεν παραπέμπεις στην πράξη, δεν ισοφαρίζεις τα αδικήματα, δεν εκδικείσαι. Δεν είναι αυτός ο ρόλος σου. Το κράτος δικαίου υπερασπίζεται το δίκαιο και εφαρμόζει το νόμο για κάθε κρατούμενο ανεξάρτητα αδικήματος. Οποιαδήποτε άλλη πρακτική ανοίγει τον ασκό του Αιόλου για να γίνουν οι νόμοι κουρελόχαρτο, η νομιμότητα παρανομία και η δικαιοσύνη εκδίκηση. Η δημοκρατία, άλλωστε, δεν εκδικείται. Ή δεν πρέπει να εκδικείται….    Δημήτρης Αρκούδης, δικηγόρος - μέλος ΚΣ Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ,  Θεσσαλονίκη Μαρία Γιαννακάκη, πρώην γενική γραμματέας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Πέτρος Δαμιανός, εκπαιδευτικός – διευθυντής σχολείου φυλακών Αυλώνα Αννέτα Καββαδία, δημοσιογράφος - μέλος ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ Μαρία Κανελλοπούλου, ηθοποιός - μέλος ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ Βασιλική Κατριβάνου, Ψυχολόγος, Μέλος Τομέα Δικαιωμάτων ΣΥΡΙΖΑ Παύλος Κλαυδιανός, πολιτικός κρατούμενος επί χούντας - μέλος ΣΦΕΑ Τάσος Κουράκης, Πανεπιστημιακός, Πρώην Αντιπρόεδρος της Βουλής Γιώργος Κυρίτσης, δημοσιογράφος - μέλος ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ Πάνος Λάμπρου, μέλος ΠΓ ΣΥΡΙΖΑ - υπεύθυνος του τομέα Δικαιωμάτων Νίκος Μανιός,  γιατρός - πολιτικός κρατούμενος επί χούντας – μέλος ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ Γρηγόρης Μαρκέτος, γιατρός - μέλος του τομέα Δικαιωμάτων ΣΥΡΙΖΑ, Πάτρα Τριαντάφυλλος Μηταφίδης, πολιτικός κατάδικος επί χούντας - μέλος ΣΦΕΑ Άλκης Ρήγος, πανεπιστημιακός – μέλος ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ - μέλος ΣΦΕΑ Μανώλης Σαρρής, μέλος ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Τσιγώνιας, μέλος του τομέα Δικαιωμάτων ΣΥΡΙΖΑ Βίκυ Τσεφαλά, δικηγόρος - μέλος ΚΣ Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ
19
01

Πάνος Λάμπρου-Μίλτος Οικονόμου: Για ένα αριστερό ριζοσπαστικό κινηματικό και ανταγωνιστικό πολιτικό σχέδιο

Χρειαζόμαστε ένα κόμμα με ταυτότητα και φυσιογνωμία και όχι ένα πλαδαρό και ιδεολογικά άνευρο πολυσυλλεκτικό πολιτικό μόρφωμα, μια χαλαρή «παράταξη». Οι ακραίες αντιθέσεις και οι νέες διαιρετικές γραμμές που διαμορφώνονται, τα νέα επίδικα και οι νέες προκλήσεις σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο, οι τεράστιοι κίνδυνοι από την επιθετικότητα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, δεν οδηγούν σε κεντρώες διαχειριστικές απαντήσεις ή σε «λίγο απ΄ όλα», γιατί οι απαντήσεις αυτές όχι μόνο δεν συγκινούν, αλλά αποτελούν τροχοπέδη, μειώνουν τη δυναμική, αφαιρούν και δεν προσθέτουν. Χρειαζόμαστε, λοιπόν, ένα κόμμα που θα μεγαλώνει και θα διευρύνει συνεχώς τις δυνάμεις και τις δυνατότητές του στο έδαφος των κοινωνικών αναγκών, στο έδαφος της αλληλεγγύης, στο έδαφος της αριστεράς, της ριζοσπαστικής οικολογίας και των κοινωνικών κινημάτων. Η προσέγγιση, άλλωστε, ότι οι «μεταγραφές» προσώπων από το παλιό πολιτικό σύστημα, από μόνες τους, θα δημιουργήσουν τους όρους για την πολιτική μετατόπιση ευρύτερων δυνάμεων προς τα αριστερά αποδεικνύεται λαθεμένη. Μεγάλο κόμμα είναι αυτό, που ανταποκρίνεται στις κοινωνικές ανάγκες, που διευρύνει την επικοινωνία του με τα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται και αδικούνται, με τις κοινωνικές δυνάμεις, που αμφισβητούν –έστω και πρωτόλεια- την ανελευθερία της αυταρχικής δεξιάς, με όσες και όσους κρατούν αποστάσεις ή στέκονται αμήχανα μπροστά στην πολιτική, επιλέγοντας, όχι ουδέτερα και όχι τυχαία, το λευκό ή την αποχή. Μεγάλο κόμμα είναι αυτό, που εργάζεται συστηματικά για τη συγκρότηση ενός μετώπου πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων ενάντια στη νεοφιλελεύθερη πολιτική. Μεγάλο κόμμα είναι αυτό που οι προτάσεις του ανοίγουν ρωγμές και ταυτόχρονα διαπαιδαγωγεί την κοινωνία στην ριζοσπαστικότητα. Μεγάλο κόμμα από την σκοπιά του κοινωνικού μετασχηματισμού είναι αυτό, που ανοίγει απελευθερωτικούς δρόμους, που συγκρούεται σε προγραμματικό, ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο με την ανελευθερία, τις σκοταδιστικές αντιλήψεις, τις διακρίσεις και τον αυταρχισμό. Τελικά με τον ίδιο τον καπιταλισμό.  
18
01

Ενώ η πανδημία μεσουρανεί, «κανένα λάθος» διατείνεται ο Κ. Μητσοτάκης

Έως πού μπορεί να φθάσει η κυβέρνηση; Δεν είναι σαφές, όπως δεν είναι σαφές πόσο συμφωνούν όλοι στη ΝΔ ότι τα πράγματα είναι ελεγχόμενα. Για παράδειγμα, η Ντόρα Μπακογιάννη στο Σκάι παρατήρησε ότι πρέπει να αφήσουμε να βγει λίγος ατμός από τη «χύτρα», την κοινωνία εννοείται, γιατί όντως υπάρχει εξάντληση της υπομονής του κόσμου. Η κυβέρνηση, εντούτοις, δεν ανησυχεί. Αντίθετα, συνεχίζει να φέρνει στη Βουλή τα πιο ακραία νομοσχέδιά της όπως αυτό για την αστυνομία στα ΑΕΙ. Και κατεβάζει κατά των φοιτητών και τα ΜΑΤ! Ο Κ. Μητσοτάκης ακολούθησε την τακτική να αγνοεί το, τραγικό σε επιδόσεις, δεύτερο κύμα και να αποκρύβει αυτό ακριβώς που τον εκθέτει. Ότι μια καλή πορεία στο πρώτο κύμα, λόγω ανεύθυνης διαχείρισης, ακολούθησε ένα τρομακτικό δεύτερο κύμα. Μάλιστα συγχάρηκε τους πολίτες επειδή πειθάρχησαν Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά και τα πράγματα πήγαν καλά! Προφανώς, δεν πίστευε τα λεγόμενά του γι’ αυτό έσπευσε να αυξήσει το πρόστιμο και από το ήδη υψηλό 300 ευρώ –από 150 αρχικά– να το πάει στο εξοντωτικό 500 ευρώ! «Είναι αδιανόητο το ποσό του προστίμου να είναι μεγαλύτερο από οποιαδήποτε μηνιαία ενίσχυση δίνει το κράτος, και αυτή σε ελάχιστο αριθμό δικαιούχων. Αφήνω κατά μέρος το γεγονός ότι 500 ευρώ πρόστιμο δεν πονούν το ίδιο όλους τους συμπολίτες μας», σημείωσε ο Νίκος Φίλης.
18
01

Δημήτρης Χριστόπουλος: Ποιο είναι το ελληνικό «We the people» σήμερα;

Εξ ορισμού είναι δύο οι πολιτικές στρατηγικές: η μια αφορά την ένταξη, συμπερίληψη, ενσωμάτωση (χρησιμοποιώ ως ταυτόσημες τις λέξεις) και η άλλη τον αποκλεισμό ή την έξωση. Ποιους θέλουμε και ποιους όχι με δυο λόγια. Ποιοι θέλουμε να είμαστε; Το κατεξοχήν πολιτικό ερώτημα της σύνθεσης κάθε πολιτικής κοινότητας. Στο ποιοι ανήκουν στον λαό η ελληνική πολιτεία την άνοιξη του 2010 και το καλοκαίρι του 2015 έδωσε μια απάντηση προσπαθώντας να υιοθετήσει έναν συμπεριληπτικό Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας. Την πρώτη φορά, το 2010, η στρατηγική της συμπερίληψης φάνταζε σχεδόν ουτοπία. Το “Έλληνας γεννιέσαι” δεν το συναντούσαμε μόνο στο δεξιό άκρο του πολιτικού φάσματος, αλλά ήταν το κεντρικό επιχείρημα της συντηρητικής παράταξης και του Συμβουλίου της Επικρατείας όταν ανέτρεψε το πρώτο βήμα του 2010. Κι όμως, το βήμα έγινε. Εφεξής ισχύει το διπλό δίκαιο του εδάφους. Είναι πλέον λιγότερο από θέμα μιας γενιάς όλα τα εγγόνια μεταναστών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα να αποκτήσουν αυτομάτως την ελληνική ιθαγένεια. Να το συνειδητοποιήσουμε! Διακόσια χρόνια μετά την Επανάσταση ένας κύκλος φαίνεται να κλείνει. Οι κάτοικοι της Ελλάδας είναι ή θα γίνουν άμεσα  Έλληνες πολίτες ανεξάρτητα αν οι γονείς τους είναι ξένοι. Η μεγαλύτερη επιτυχία αυτής της τομής είναι το γεγονός ότι σήμερα, μόλις πέντε χρόνια μετά τη θέσπισή της, κανείς στα σοβαρά δεν σκέφτεται να την αμφισβητήσει. Είναι ενδεικτικό πως, μολονότι η κτήση ιθαγένειας των παιδιών των μεταναστών με τη γέννηση ήταν αυτό που πραγματικά εξαγρίωνε την Νέα Δημοκρατία (περισσότερο το 2010 και λιγότερο το 2015), πλέον φαίνεται όχι απλώς να το έχει χωνέψει, αλλά να μην ενοχλείται κιόλας. Δεν εξηγείται αλλιώς το ότι στην πρόσφατη αλλαγή των όρων πολιτογράφησης επί το αυστηρότερον για τους ενηλίκους ούτε καν τέθηκε θέμα για την κτήση της ιθαγένειας των παιδιών. Σε αυτό το ερώτημα -στο πώς ορίζουμε τους εαυτούς μέσω των άλλων- παραπέμπει η όποια ανάγνωση της ιστορικής αφετηρίας της Ελλάδας. Και σε αυτό το ερώτημα δεν θα βρούμε την απάντηση σε μια έτοιμη συνταγή του παρελθόντος: θα ήταν αδιανόητο και εντελώς ξένο εξάλλου με το πνεύμα της ίδιας της Επανάστασης του 1821 σήμερα να λέγαμε πως «Έλληνες είναι οι χριστιανοί κάτοικοι της Ελλάδας». Για την ακρίβεια αυτό ακριβώς λένε σήμερα οι εκπρόσωποι του ελληνικού φυλετισμού. Τόσο το φόβητρο του αποκλεισμού όσο και η προοπτική της κοινωνικής και πολιτικής συμπερίληψης έχει μια μακρά παράδοση που διαπλέκεται με τη διαρκή κίνηση ανθρώπων που έζησαν, ζουν και θα ζουν σε αυτόν τον τόπο. Το να μετατοπίζουμε διαρκώς το κατώφλι εις βάρος του αποκλεισμού είναι πολιτικά κρίσιμο για το δημοκρατικό μέλλον της χώρας αυτής.