Macro

Στο σημερινό, σκληρότερο από ποτέ, υπαρκτό καπιταλισμό, «το χρήμα εξουσιάζει την κυβερνητική πολιτική, οι ηγέτες συνδέονται στενά με ένα δίκτυο πολυδισεκατομμυριούχων ολιγαρχών που θεωρούν ότι ο κόσμος είναι το οικονομικό τους παιχνιδάκι». Και αυτοί οι πολυδισεκατομμυριούχοι ολιγάρχες είναι οι ίδιοι κάτοχοι των ιδρυμάτων, που, ενώ κατ’ επίφαση ανακουφίζουν τους προλετάριους, στην πραγματικότητα πρωτοστατούν «στην αναπτυσσόμενη παγκόσμια κίνηση προς τον αυταρχισμό, την ολιγαρχία, την κλεπτοκρατία». Βαθύνουν έτσι την ταξική ανισότητα, σταθεροποιούν τη σχέση εξουσίας με τους αναξιοπαθούντες εργαζόμενούς τους, αποδεικνύοντας έτσι πως τα ιδρύματά τους είναι ακραία νεοφιλελεύθερα μορφώματα. Τι κι αν χαρίζουν υπολογιστές σε -λίγα- σχολεία; Τι κι αν παραδίδουν -ολίγα- ασθενοφόρα στα νοσοκομεία; Τι κι αν σπονσοράρουν θεατρικές παραστάσεις; Είναι βέβαιο πως αν πλήρωναν τους φόρους τους κανονικά, τα κράτη δεν θα είχαν ανάγκη την -υποτιθέμενη- κοινωνική τους ευαισθησία. Και ούτε θα ένιωθαν την ηθική υποχρέωση να βαφτίζουν με τα ονόματα «λαμπρών ευεργετών» δρόμους, λιμάνια, πλατείες, νοσοκομεία. Εάν πράγματι οι «ιδρυματούχοι» οραματίζονταν «την ενίσχυση της δημοκρατίας, την ισότητα, την οικονομική, κοινωνική, φυλετική και περιβαλλοντική δικαιοσύνη», θα ήταν οι πρώτοι που θα υπεραμύνονταν των συλλογικών συμβάσεων, της εφαρμογής του 35ωρου, της αύξησης του κατώτατου μισθού στα 1.200 ευρώ -άραγε με ολιγότερα ζει κανείς αξιοπρεπώς;-, του σεβασμού των δικαιωμάτων των εγκύων και των γονιών κάθε φύλου, της ισχύς των συνδικάτων. Θα υπεραμύνονταν επίσης, όπως οι εστεμμένες των καλλιστείων, όσο κλισέ κι αν ακούγονται, της παγκόσμιας ειρήνης, της καταπολέμησης της πείνας, της προστασίας του περιβάλλοντος. Αξίες από τις οποίες διαπνέονται τα σχολικά εγχειρίδια, ενώ πλήθος εκπαιδευτικών προγραμμάτων βασίζονται σ’ αυτές.

Απ΄ όσα είναι ορατά ως αυτή τη στιγμή, η ΝΔ βρίσκεται σε σύγχυση και δεν έχει βρει ακόμη με τι θα καλύψει το στρατηγικό αυτό κενό. Καθώς ηττήθηκε η γραμμή διαδοχικά της αριστερής παρένθεσης, της καταστροφολογίας ως προς την οικονομία, και του τέταρτου μνημονίου, σύρεται σε μια πιο λογική στάση συμμετοχής στη συζήτηση για το Σύνταγμα, ψήφισης τροπολογιών, συμφωνίας ως προς το σύμφωνο εκκλησίας-κυβέρνησης, αλλά αυτό δεν συνιστά ακόμη κυρίαρχη γραμμή. Προς το παρόν το κενό καλύπτεται με μια εντελώς παραληρηματική αρνητική παρουσίαση όλων των πεπραγμένων της κυβέρνησης, με γλώσσα ελάχιστα πολιτική, υβριστική, ιδίως σε κοινό εκτός Ελλάδος. Η ομιλία του Κ. Μητσοτάκη στο ελληνοαραβικό συνέδριο και στο συνέδριο του ΕΛΚ ήταν πολύ χαρακτηριστική και επιπλέον τον εξέθεταν ως πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Υπερβάλλει πάντως ο Βορίδης με τις φάτνες. Στη Φινλανδία, που έχει θρησκευτική ουδετερότητα, υπάρχει ολόκληρο χωριό του Άγιου Βασίλη. Μερικά ακόμα υπάρχουν στην Τουρκία. Ο Βορίδης δεν το έχει πιάσει σφαιρικά το θέμα. Πολύ χειρότερο θα είναι να απαγορευτεί ο δημόσιος εορτασμός του Πάσχα. Εν πρώτοις θα απαγορευτεί το μποτιλιάρισμα στα διόδια. Αυτό και αν είναι στοιχείο της πολιτισμικής μας ταυτότητας. Επίσης δεν θα επιτρέπεται να προκαλείς τσίκνα, σουβλίζοντας αρνί με Ζαγοραίο στη διαπασών. Για λόγους θρησκευτικής ουδετερότητας, μόνο στον φούρνο με πατάτες. Βασικά υλοποιούμε ένα σχέδιο που προωθούσαν οι μασόνοι με τον Καποδίστρια. Απλώς εκείνοι το ξεκίνησαν από τις πατάτες. Παλιό είναι το σχέδιο της συμφωνίας με την Εκκλησία. Το είχε φτιάξει στον Γράμμο ο Ζαχαριάδης με έναν κομμουνιστή Μητροπολίτη, τον Ασυρμάτου Υπόγειο.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχει κάτι πιο επιβλαβές για την υγεία από την αγορά παράνομων ναρκωτικών. Ο καλύτερος τρόπος για να αποφευχθεί η χρήση οποιουδήποτε ναρκωτικού είναι η ρύθμιση της αγοράς, όπως συμβαίνει και με το αλκοόλ και τον καπνό. Και ο νόμος που υπάρχει στην Ελβετία όπως και τα προγράμματα μπορεί να μην λύνουν το πρόβλημα, αλλά όπως δείχνουν τα αποτελέσματα επιτρέπουν στην κοινωνία να το διαχειρίζεται καλύτερα.

Η λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, τον Νοέμβρη του 1918, ανάγγειλε την κατάρρευση δύο προμαχώνων της φεουδαρχίας: της δυναστείας των Χοεντσόλερν στη Γερμανία και των Αψβούργων στην Αυστροουγγαρία. Ετσι, η νίκη της Ανταντ ήταν ταυτόχρονα νίκη της δυτικής αστικής τάξης απέναντι στον φεουδαρχικό μιλιταρισμό της κεντρικής Ευρώπης. Οπως εύστοχα παρατήρησε ο Οτο Μπάουερ, ο Α' Παγκόσμιος ήταν «η μεγαλύτερη και πιο αιματηρή αστική επανάσταση στην Ιστορία». Η συνακόλουθη αδυναμία των αστών στην κεντρική Ευρώπη σήμαινε ότι η κατάκτηση της δημοκρατίας ήταν πλέον υπόθεση των λαών. Για την ακρίβεια, η αλλαγή επαναστατικής σκυτάλης -από την αστική στην εργατική τάξη- ευνοούσε την ενοποίηση δύο πολιτικών προγραμμάτων: της αστικής δημοκρατίας, δηλαδή του κοινοβουλευτισμού και του κράτους δικαίου, και της οικονομικής δημοκρατίας, δηλαδή του σοσιαλισμού.

Η μεταρρύθμιση του άρθρου 86 του Συντάγματος για την ποινική ευθύνη των πολιτικών φαίνεται να βρίσκει σύμφωνα όλα τα κόμματα και να ικανοποιεί την κοινωνία. Στη συμφωνία αυτή όμως φτάνουμε με κίνητρα όχι απλώς διαφορετικά, αλλά αντιμαχόμενα. Για τους μεν, στους οποίους ανήκει και το κυβερνητικό κόμμα, η μεταρρύθμιση πρέπει να εξυπηρετήσει τη δίκαιη και αποτελεσματική καταπολέμηση της διαφθοράς στην πολιτική ζωή, ώστε η Δημοκρατία να ενισχυθεί. Υπάρχει όμως και μια άλλη πλευρά που έχει σκεπτικό αντιδημοκρατικό και ολοκληρωτικό: Η Δημοκρατία είναι διεφθαρμένη, οι πολιτικοί εύκολα πρέπει να κάθονται στη φυσική τους θέση, που είναι το σκαμνί του κατηγορουμένου. Η κρυμμένη αυτή διάσταση απόψεων πρέπει να προσεχθεί κατά τη μεταρρύθμιση: Να μην οδηγηθούμε δηλαδή σε μια καθημερινή δικαστικοποίηση της πολιτικής ζωής, αλλά σε μια οφειλόμενη αποκατάσταση.

Κόντρα στην ξενοφοβική και ρατσιστική ρητορική του Ντόναλντ Τραμπ, γυναίκες, ομοφυλόφυλοι, μουσουλμάνες, αφροαμερικανοί και ιθαγενείς κατάφεραν και εκλέχθηκαν στο Κογκρέσο στις ενδιάμεσες εκλογές.