Macro

Ποιο είναι το νόημα της ζωής; Νομίζω πως μπορούμε να συμφωνήσουμε πως όλοι μπορούμε να κάνουμε περισσότερα για την ανθρωπότητα. Τώρα ξέρετε την ιστορία μου. Προέρχομαι από μια οικογένεια μεταναστών, επαναστατών, στρατιωτών και εργατών. Δεν είχαμε πολλά όταν ήμουν παιδί, αλλά για μένα, η αλήθεια της ζωής είναι ότι βρίσκαμε την έκσταση στις μικρές στιγμές. Μπορεί ένα μικρό πικ-νικ με την οικογένειά μας. Τρία ζευγάρια κάλτσες γυρισμένα σε μορφή μπάλας και δεμένα με ένα κορδόνι. Παίζαμε ποδόσφαιρο κάτω από τον ήλιο και μετά ξαπλώναμε στο χορτάρι. Εντυπωσιαζόμασταν με τα πάντα και με το τίποτα. Όταν αποσύρθηκα από το ποδόσφαιρο στα 30 μου, ξέρετε τι έκανα; Έκανα κάτι πολύ σημαντικό για μένα. Πήγα να ζήσω στην πόλη που έπρεπε να εγκαταλείψουν οι παππούδες μου το 1939. Πήγα να ζήσω στη Βαρκελώνη.

Αφήστε επιτέλους τη σπέκουλα, τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου έχουν πανεπιστημιακή αστυνομία. Στο Μπαχρέιν έχουν και τεθωρακισμένα. Στην Ιαπωνία μέχρι πρότινος είχανε σαμουράι, αλλά τους αντικατέστησαν με έξυπνες ηλεκτρικές σκούπες. Στη Χαβάη έχουν ειδικούς φρουρούς με χορταρένιες φούστες και γιουκαλίλια. Αλλά είναι όλοι από τις ειδικές δυνάμεις και έχουν ταουάζ «Χαβάη ή Τέφρα». Και «Εν τούτω Αλόχα». Αλλά εσείς είστε ιδεοληπτικοί και δεν θέλετε 200 μπάτσους, χωρίς σαφές αντικείμενο, εγκατεστημένους σε κάθε πανεπιστήμιο. Ο Μομπούτου το πραξικόπημα στο Κονγκό παίζει να το είχε κάνει με λιγότερους. Στα ματς Ιωνικού - Προοδευτικής, που έχει 40 τραυματίες τη φορά, στέλνουν λιγότερους σίγουρα. Αλλά το πιο σοβαρό επιχείρημα είναι ότι στην Οξφόρδη δεν έχει αστυνομία επειδή δεν υπάρχει ανεξέλεγκτη αφισορύπανση. Εντάξει, αν πρόκειται για την ανεξέλεγκτη αφισορύπανση, δεν χρειάζεται καν να στείλουν αστυνομία. Μπορούν να στείλουν ένα F16 να τα ισοπεδώσει. Μία άλλη λύση είναι να μπαίνουν στα πανεπιστήμια μόνο δεξιοί. Αυτό γιατί δεν το σκέφτηκε κανένας; Τα είχε λύσει αυτά η ΕΡΕ με το πιστοποιητικό φρονημάτων, αλλά μας έφαγε η ιδεολογική ηγεμονία της Μεταπολίτευσης.

Πώς μπορεί ο πολιτικός που βάλλεται, να υπερασπιστεί το όνομα και την αξιοπρέπειά του όταν είναι σχεδόν αδύνατο, ακόμα και γι΄αυτόν, να αντιμετωπίσει τη λάσπη και τα fake news; Όταν οι μηχανισμοί που είναι επιφορτισμένοι με τον έλεγχο τήρησης της δεοντολογίας, δεν ανταποκρίνονται στο ρόλο τους; Προφανώς η δικαστική οδός οφείλει να είναι η τελευταία γραμμή άμυνας. Υπάρχουν, ωστόσο, στιγμές που δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Και είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο πως για τον Αλέξη Τσίπρα, αυτή δεν ήταν μια εύκολη απόφαση. Την πήρε, άλλωστε, αφού εξαντλήθηκαν όλα τα περιθώρια προκειμένου οι συντάκτες μιας προδήλως ψευδούς και συκοφαντικής είδησης να ανακαλέσουν. Δεν το έκαναν. Ως εκ τούτου, η συνέχεια φάνταζε μονόδρομος. Ζούμε σε μια χώρα που – παρά τις φιλότιμες προσπάθειες «ανώνυμων» δημοσιογράφων να υπηρετήσουν το λειτούργημα με ήθος και αρχές – η ενημέρωση τείνει να γίνει συνώνυμο της προπαγάνδας, της αθλιότητας και του τραμπουκισμού. Σε μια χώρα που το συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων – η πλειοψηφία του ΔΣ, ακριβέστερα αφού η «Συσπείρωση Δημοσιογράφων-Δούρειος Τύπος» εξέφρασε ανοιχτά την αντίθεσή της – με αφορμή τη συγκεκριμένη υπόθεση, υποτάσσεται σε μικροκομματικά παιγνίδια, επιλέγει να κλείσει τα μάτια στο απολύτως ελεγχόμενο και προκλητικά μονοφωνικό μιντιακό τοπίο και προσπερνά το δικό του μερίδιο ευθύνης στη συνεχιζόμενη απαξίωση του κλάδου. Μόνο που η ποιότητα της ενημέρωσης – ευθύνη, πρωτίστως, των λειτουργών της να την προστατεύσουν - χαρακτηρίζει την ποιότητα της ίδιας της Δημοκρατίας. Και με εκφρασμένη τη βούληση της κυβέρνησης να χτυπήσει αλύπητα κάθε είδους δικαιώματα, είναι αξιακό και πολιτισμικό χρέος όλων – και όχι μόνο των δημοσιογράφων - να ορθώσουν ανάστημα.

Και η αριστερά; Από το ευρωπαϊκό πλαίσιο μοιάζει περίπου απούσα. Οι αναγνώσεις των διανοητών της, για το μάλλον ζοφερό μέλλον, δεν φτάνουν στη “βάση”, η οποία φαίνεται ευεπίφορη ακόμα σε αντιευρωπαϊκά, εθνικιστικά αφηγήματα. Το συμβάν του θανάτου μπορεί να εκληφθεί, μαζί με τις μειώσεις των ΑΕΠ, ως μια ακόμα ευκαιρία “δημιουργικής καταστροφής”, η δε αισιοδοξία για διαφαινόμενες αλλαγές ενδέχεται να καταλήξει σκέτος βολονταρισμός, αφού δεν συνοδεύεται, μέχρι στιγμής, από καμιά σπουδαία θεσμοθετημένη πολιτική πράξη. Κι επειδή μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν, ας αρχίσουμε, τουλάχιστον, να μιλάμε ξανά για την Ευρώπη και τις πολιτικές της. Διότι και η ελληνική κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, με όλες τις γραφικότητές της, επί της ουσίας τούτο το ένα και μοναδικό μοντέλο υπηρετεί. Όσοι απομονώνουν το ελληνικό παράδειγμα και δεν το εντάσσουν στον ευρωπαϊκό μέσο όρο της ευρωπαϊκής πολιτικής δυστοπίας, ουσιαστικά ενδυναμώνουν τις πολιτικές που αντιμάχονται, αφού παύουν να μιλούν συνολικά γι’ αυτές. Η Ευρώπη της αλληλεγγύης, η Ευρώπη των λαών, μοιάζει σήμερα τόσο μακρινή όσο υπήρξε και στα χρόνια της μεγάλης κρίσης. Το μεγαλύτερο κόμμα της ευρωπαϊκής αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ, ως όφειλε, δια του σ. Αλέξη Τσίπρα, φαίνεται να ξαναρχίζει την κουβέντα. Κρίνεται απαραίτητο, κυρίως για να αποφευχθούν στο, εγγύς ίσως, μέλλον οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν στις φάρσες που, συχνά, στήνει η ιστορία.

Το αίτημα του διαχωρισμού υπερβαίνει την Αριστερά και απλώνεται οριζόντια σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα, καθώς όλο και περισσότεροι συνειδητοποιούν πως πρόκειται για μείζον ζήτημα με προεκτάσεις στη λειτουργία της δημοκρατίας, στα ατομικά δικαιώματα, στην ισονομία, στην παιδεία, στην οικονομία, ακόμη και στη δημόσια υγεία. Είναι ζήτημα δημοκρατίας, γιατί δεν μπορεί η εκκλησία να παρεμβαίνει στη λειτουργία του κράτους και να επιβάλει τη θέλησή της στην εκλεγμένη κυβέρνηση και στους εκλεγμένους αντιπροσώπους του λαού. Είναι ζήτημα ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, γιατί δεν μπορεί το κράτος, το οποίο εκπροσωπεί εκατομμύρια πολίτες, με ποικίλες θρησκευτικές και άλλες πεποιθήσεις, να θρησκεύεται και να επιβάλει εμμέσως συγκεκριμένη θρησκευτική πίστη. Είναι ζήτημα παιδείας, γιατί πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσει η ομηρία του εκπαιδευτικού συστήματος από την εκκλησία, η οποία επιβάλλει από το περιεχόμενο των βιβλίων μέχρι κάποιες φορές και τους υπουργούς που αυτή επιθυμεί. Είναι ζήτημα οικονομικό, με την εκκλησία να απολαμβάνει διαχρονικά ευνοϊκές ρυθμίσεις, φοροαπαλλαγές και επιδοτήσεις από το κράτος, που έχει βέβαια αναλάβει και τη μισθοδοσία των στελεχών της, ενώ ταυτόχρονα διεκδικεί από αυτό και μεγάλες εκτάσεις γης. Και είναι τέλος ακόμη και ζήτημα δημόσιας υγείας, όπως η άρνηση της εκκλησίας να συμμορφωθεί στις υποδείξεις των ειδικών και να τηρήσει τα απαιτούμενα μέτρα για τον περιορισμό της εξάπλωσης του κορονοϊού έδειξε. Δυστυχώς με δυσβάσταχτο κόστος σε ζωές, ακόμη και δικών της στελεχών. Και δεν είναι απλά προϊόν φανατισμού αυτή η άρνηση, είναι ξεκάθαρη επίδειξη δύναμης και άσκησης εξουσίας επί της συντεταγμένης πολιτείας, την οποία βέβαια επέτρεψε η φοβική και εξευτελιστικά υποχωρητική στάση της κυβέρνησης της ΝΔ, που για μια ακόμη φορά προέταξε τα μικροπολιτικά της συμφέροντα έναντι της δημόσιας υγείας και του συμφέροντος των πολιτών.

Η Κοινωνία και η Εκπαίδευση δίνουν καθημερινά μάχη με την πανδημία. Τον ίδιο αγώνα είναι υποχρεωμένη να δίνει και η κυβέρνηση, κρατώντας ενωμένο το λαό, με τη βοήθεια όλων των πολιτικών δυνάμεων. Εν όψει του τρίτου κύματος και των επικίνδυνων μεταλλάξεων του ιού, απαιτούνται πρωτοβουλίες που θα εμπνέουν τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση και όχι το διχασμό. Με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον και όχι στο «1969». Δεν είναι δυνατόν η κυβέρνηση να νομοθετεί δραστική περικοπή εισακτέων, κλείσιμο πανεπιστημίων, ίδρυση αστυνομίας στα πανεπιστήμια και να περιμένει ότι δεν θα υπάρχουν μαζικές αντιδράσεις. Την καλούμε ως βήμα ευθύνης, να περιοριστεί στα απαραίτητα για την πανδημία μέτρα επείγοντος χαρακτήρα και να πάψει να αντιμετωπίζει τη συγκυρία ως ευκαιρία και τους εκπαιδευτικούς και τη νεολαία ως «εσωτερικό εχθρό». Στο μεταξύ, να γίνει δεκτή από όλες τις πολιτικές δυνάμεις η πρόταση των πρυτάνεων και των Συγκλήτων για τον τρόπο φύλαξης των πανεπιστημίων, που ούτως ή άλλως με τα ιδρύματα κλειστά δεν αποτελεί επείγουσα προτεραιότητα. Ανάλογη είναι η πρακτική σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες από την Οξφόρδη μέχρι το Χούμπολτ και τη Σορβόνη. Δυστυχώς η κυβέρνηση φαίνεται να έχει διαλέξει άλλο δρόμο. Μετά τις πρωτοφανείς σε μέγεθος διαδηλώσεις στην Αθήνα και άλλες μεγάλες πόλεις, που ακύρωσαν στο δρόμο τις κυβερνητικές απαγορεύσεις, εξαγγέλλονται σήμερα διώξεις εναντίον των χιλιάδων νέων και εκπαιδευτικών που συμμετείχαν σε αυτές. Οξύνει η κυβέρνηση το κλίμα, δημιουργεί μόνη της το έδαφος για νέες αντιδράσεις. Είναι σαφές ότι χαράζοντας τέτοιο δρόμο, η απάντηση θα είναι η κλιμάκωση του αγώνα. Αυτό όμως είναι το ζητούμενο; Έτσι θα δοθεί η μάχη της πανδημίας; Με σμπαραλιασμένο το εσωτερικό μέτωπο; Με διώξεις υγειονομικών, εκπαιδευτικών και φοιτητών; Ο ΣΥΡΙΖΑ με αίσθημα κοινωνικής ευθύνης παίρνει την πρωτοβουλία να προτείνει «νομοθετικό μορατόριουμ», τουλάχιστον στον ευαίσθητο χώρο της Παιδείας. Ως πρώτο βήμα, ζητάμε (για πολλοστή φορά από τον περασμένο Μάρτιο) άμεση σύγκληση της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής με τη συμμετοχή λοιμωξιολόγων, με αποκλειστικό θέμα την υγειονομική θωράκιση στο χώρο της εκπαίδευσης, ώστε επιτέλους τα σχολεία και τα πανεπιστήμια να ανοίξουν και να λειτουργήσουν με ασφάλεια. Έστω και τώρα, έστω και αργά, ας δείξει η κυβέρνηση ότι σέβεται θεσμούς και Κοινοβούλιο.

Ο Τραμπ υποδύθηκε με εξαιρετικά για τον ίδιο αποτελέσματα τον ρόλο του αντισυστημικού. Αν και ο ίδιος είναι σκανδαλωδώς ευνοημένος από το σύστημα που υποτίθεται πως πολεμά, κατάφερε να πείσει πολλούς απ’ αυτούς που έχασαν τις δουλειές τους, που είναι χρεωμένοι στις τράπεζες, που φοβούνται τους ξένους και μισούν τους μαύρους, ότι έχει τη στρατηγική για να τους βγάλει από το περιθώριο. Το «Πρώτα η Αμερική» ήταν το σύνθημα που συσπείρωσε πολύ κόσμο. Κυρίως τα θύματα της απληστίας του χρηματοπιστωτικού τομέα και της ανεξέλεγκτης παγκοσμιοποίησης, αλλά και εκείνους που οι πνευματικές και πολιτικές ελίτ αντιμετώπιζαν με περιφρόνηση. Αξιοθρήνητους είχε χαρακτηρίσει η Χίλαρι Κλίντον τους μισούς ψηφοφόρους του Τράμπ στην προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση. Τα 75 εκατομμύρια που τον ψήφισαν δεν είναι καθόλου αμελητέο μέγεθος. Ακόμη κι αν αφαιρέσουμε το κομμάτι των ψηφοφόρων του που δεν συμφωνεί με τη ρητορική και την πρακτική του και δεν θα τον ακολουθήσει, το υπόλοιπο τμήμα, που κανείς δεν ξέρει πόσο είναι, ενδεχομένως να τον στηρίξει, αν φυσικά επιχειρήσει να αναμετρηθεί στην πράξη με τον δικομματισμό. Ο Τραμπ είναι ένας επιδέξιος δημαγωγός και ένας υψηλού επιπέδου λαϊκιστής. Εδωσε χώρο στις συγκινήσεις και στα πάθη για να προσελκύσει όσους αισθάνονταν αποσυνάγωγοι. Μίλησε με τη γλώσσα τους. Καλλιέργησε προσδοκίες. Τους κολάκευσε. Ο λαϊκισμός, σύμφωνα με τον Ερνέστο Λακλάου, δεν είναι ιδεολογία, αλλά ένας τρόπος συγκρότησης του πολιτικού που διαιρεί την κοινωνία στα δύο και καλεί τους «από κάτω» να κινητοποιηθούν ενάντια στην υπάρχουσα εξουσία. Αυτό το χαρτί έπαιξε συστηματικά ο Τραμπ. Κατασκεύασε εχθρούς. Κατηγορούσε τους διανοούμενους, τα μέσα ενημέρωσης, την ηγετική ομάδα των Δημοκρατικών και τη γραφειοκρατία της Ουάσινγκτον ότι τον συκοφαντούν και τον υπονομεύουν. Ο λαϊκισμός παρουσιάζεται ως η απάντηση σε μια δημοκρατία που έχει απονευρωθεί, που δεν πείθει, που αποκλείει, που δεν προστατεύει. Ας πάρουμε υπόψη μας την προειδοποίηση του Πιερ Ροζανβαλόν: «Οι λαϊκισμοί θάλλουν πάνω στο έδαφος τόσο των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων και των δυσλειτουργιών της υπαρκτής δημοκρατίας όσο και της κοινωνικής αποδιοργάνωσης, που συνδέεται με την ανάδυση πρωτόγνωρων μορφών καπιταλισμού» (σελ. 397, «Η δική μας διανοητική και πολιτική ιστορία: 1968-2018», Πόλις).

Συµπερασµατικά, η εξασφάλιση κοινωνικά δίκαιων ενεργειακών µεταβάσεων οφείλει να αποτελεί βασικό πολιτικό στόχο, τόσο σε επίπεδο χώρας όσο και σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Παράλληλα, οφείλει να υλοποιείται εντός του µικρότερου δυνατού χρονικού διαστήµατος, αφού η υποβάθµιση του περιβάλλοντος συγκεκριµένων περιοχών και οι διαρκώς διευρυνόµενες επιπτώσεις της κλιµατικής κρίσης διαρρηγνύουν περαιτέρω τις εκάστοτε κοινωνικές και περιβαλλοντικές ισορροπίες. Για τον λόγο αυτό, είναι σηµαντικό να διευρυνθεί η συζήτηση για τον ρόλο των κοινωνικών ανισοτήτων και την κλιµατική δικαιοσύνη, το πλαίσιο λογοδοσίας, τη διεύρυνση των κέντρων αποφάσεων, τον τρόπο και τα µέσα στήριξης των πληττόµενων κοινοτήτων, τονίζοντας την εµπλοκή των άµεσα και έµµεσα πληττόµενων.  Σε αυτή τη βάση προσεγγίστηκε η κατάσταση της περιοχής της Δυτικής Μακεδονίας υπό τον ταχύ οικονοµικό και κοινωνικό µετασχηµατισµό που θα προκαλέσει η προβλεπόµενη εφαρµογή του ΕΣΕΚ. Επιδιώχθηκε να γίνει κατανοητό πως τα χαρακτηριστικά της περιοχής µελέτης, σε συνδυασµό µε αυτά του ΕΣΕΚ, δηµιουργούν ένα ιδιαίτερα πολύπλοκο µείγµα και µια επικίνδυνη συνθήκη για τη διατήρηση του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων της περιοχής στη νέα µεταλιγνιτική κατάσταση. Με βάση τα ιστορικά δεδοµένα και τα πρόσφατα οικονοµικά στοιχεία συµπεραίνουµε πως δεν αποτελεί µία ακόµα περιοχή σε µετάβαση, αλλά µια ιδιαίτερα δύσκολη περίπτωση που χρίζει ειδικής προσοχής. Τα υψηλά επίπεδα ανεργίας, η µείωση και η γήρανση του πληθυσµού στη Δυτική Μακεδονία αποτελούν τα κύρια προβλήµατα και τους βασικούς επιβραδυντές µιας δίκαιης µετάβασης. Παράλληλα, το ήδη υπάρχον βάρος από τις επιπτώσεις της οικονοµικής κρίσης που βίωσε και βιώνει η χώρα και η πλήρης έλλειψη καινοτόµων δράσεων, δεν αφήνουν περιθώρια λάθους.  Όµως, τα εµπόδια αυτά επ’ ουδενί δεν θα πρέπει να καθυστερήσουν επ’ αόριστο την έναρξη της µετάβασης. Σε κάθε περίπτωση, η κλιµατική ουδετερότητα, οι υποχρεώσεις που εκπορεύονται από τη Συµφωνία του Παρισιού αλλά ακόµα και η ιδιαίτερα υψηλή τρωτότητα της λιγνιτικής βιοµηχανίας της Δυτικής Μακεδονίας δεν αφήνουν κανένα περιθώριο. Απαιτούνται άµεσα, οργανωµένες πολιτικές πρόληψης των επιπτώσεων της µετάβασης µέσω σταδιακής κλαδικής διαφοροποίησης της οικονοµικής δραστηριότητας δηµιουργώντας κίνητρα που θα στοχεύουν ακόµα και στον επαναπατρισµό νέων εργαζοµένων. Λαµβάνοντας υπόψη την κρισιµότητα της περιόδου 2021-2023 –σε συνάρτηση µε το γεγονός πως, ακόµα και στην περίπτωση που θα ήταν επαρκές µέτρο, είναι ιδιαίτερα δύσκολο µεγάλης κλίµακας επενδύσεις να προλάβουν να ολοκληρωθούν και να συνοδευτούν από επαρκή αριθµό θέσεων εργασίας εντός αυτού του χρονικού διαστήµατος– καθίσταται αναγκαίο ένα πρόγραµµα κοινωνικών µέτρων άµεσης επιχορήγησης επιχειρήσεων, επιδότησης εργαζοµένων και ανέργων και συγκράτησης του ρεύµατος µετανάστευσης των νέων που είναι σε πλήρη εξέλιξη.

Συνολικά, έχουμε ενώπιον μας ένα νομοσχέδιο το οποίο αλλάζει τη δημοκρατική δομή του πανεπιστημίου. Οι υπηρεσίες ασφάλειας που εισάγονται δεν υπάγονται κανονικά στις διοικητικές υπηρεσίες του πανεπιστημίου, αλλά απευθείας σε ένα μονοπρόσωπο όργανο, τον πρύτανη, που δεν λογοδοτεί πουθενά. Παράλληλα, εισάγει μια σειρά από θεσμούς και όργανα που αλληλοδιαπλέκονται και διαμορφώνουν ένα σύστημα ασφάλειας περίπου αποπνικτικό, με συστήματα λήψης ήχου και εικόνας για τον έλεγχο του οποίου θα απασχολούνται και αστυνομικοί. Κύριο χαρακτηριστικό της ασφάλειας είναι η προληπτική αντιμετώπιση της παραβατικής συμπεριφοράς εντός των ΑΕΙ. Ποια είναι αυτή, διότι εμείς η εγκληματολόγοι προσπαθούμε χρόνια να την ορίσουμε; Το κύριο χαρακτηριστικό της είναι ότι δεν αποτελεί έγκλημα αλλά μια συμπεριφορά που παραβαίνει κοινούς κανόνες. Περιγράφοντάς την το νομοσχέδιο αναφέρει την άσκηση σωματικής και λεκτικής βίας, τη χρήση ναρκωτικών ουσιών, την ένταξη σε εγκληματικές ομάδας, τη ρατσιστική βία κ.ά. Παίρνει δηλαδή τις συνήθεις οχλούσες συμπεριφορές φοιτητών, που ούτως ή άλλως διώκονται ποινικά, και τις μετατρέπει πρόσθετα σε παραβατικές συμπεριφορές και τις υπαγάγει σε μια επιτροπή από ακαδημαϊκούς. Πλάι σε αυτό καταρτίζεται ένας μηχανισμός ελεγχόμενης πρόσβασης, την οποία σε ένα βαθμό καθορίζει το ΑΕΙ, αλλά αν δεν είναι εφικτό να γίνει εξωτερικά (λόγω της χωροταξίας του ΑΕΙ) τότε θα πρέπει να γίνει εσωτερικά, μέσα στα κτίρια. Φαίνεται σαν να έχουν στο μυαλό τους κάτι άλλο και όχι τα ελληνικά πανεπιστήμια. Ένα ακόμα σημείο είναι η συγκρότηση ομάδων προστασίας πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, στο οποίο αντιδρά η Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομιών Υπαλλήλων. Διότι κατώτεροι αξιωματικοί θα πλαισιώνονται από ειδικούς φρουρούς. Οι ειδικοί φρουροί είναι ένα «αιώνιο πρόβλημα» για το λόγο ότι εισάγονται με μια παράλληλη διαδικασία με αυτήν που εισάγονται οι άλλοι αστυνομικοί. Άρα δεν έχουν την εκπαίδευση και το πνεύμα του επαγγελματισμού. Έχουν όμως κάτι άλλο: έχουν υπηρετήσει σε ειδικές μονάδες στο στρατό. Θα πάρουν δηλαδή 1.000 ανθρώπους, θα τους εκπαιδεύουν τρεις μήνες και θα τους στείλουν να αστυνομεύουν τα πανεπιστήμια. Μάλιστα ειδικά για τα πανεπιστήμια θωρακίζονται με ιδιαίτερες αρμοδιότητες για τις οποίες ουδόλως είναι εκπαιδευμένοι. Τέλος, εισάγεται πειθαρχικό δίκαιο που εγκαινιάζει πειθαρχικές διαδικασίες σε αναλογία με τις ποινικές διαδικασίες και διαμορφώνει ένα ιδιότυπο δικαστήριο από καθηγητές. Για πρώτη φορά, μαζί με τα ακαδημαϊκά και ερευνητικά καθήκοντα ένας πανεπιστημιακός αναλαμβάνει και πειθαρχικά καθήκοντα, πράγμα τουλάχιστον αντιπαιδαγωγικό. Ακόμα και ο όρος ποινή –που το νομοσχέδιο χρησιμοποιεί αλλά ακόμα και ο ποινικός κώδικας δεν τον χρησιμοποιεί– είναι αμφίβολο αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για ανθρώπους αυτής της ηλικίας.

Με αφορμή τις δηλώσεις της Σοφίας Μπεκατώρου, αναδεικνύεται το θέμα της κακοποίησης γυναικών από άνδρες σε θέση ισχύος. Στη συζήτηση στην αριστερά ιδιαίτερα για το γυναικείο ζήτημα, όταν σκάει κάτι τέτοιο μπαίνει το εξής δίλλημα: από τη μία πλευρά, με ενοχλεί η υποκρισία των όψιμα σοκαρισμένων ανθρώπων, που τάχα μου δεν ήξεραν τίποτα, που ξαφνιάστηκαν ή ταράχτηκαν με τις αποκαλύψεις γεγονότων που λίγο πολύ αυτοί έπρεπε να ξέρουν πως κάτι τρέχει. Από την άλλη – και αυτή την άποψη ενστερνίζομαι περισσότερο – η παραδοχή του γεγονότος και η καταδίκη του από όλο το σύστημα, το να βγουν να το πουν δημοσίως, είναι από μόνη της μια νίκη. Δεν μπορεί πλέον κανείς να κάνει εύκολα σχόλια κατά του θύματος, και αυτή η μετατόπιση της πολιτικής ορθότητας είναι πάρα πολύ σημαντική.  Είναι καιρός πια να μη φοβούνται τα θύματα το στιγματισμό που τα εμποδίζει να καταγγείλουν  και να μειωθούν επιτέλους τα περιστατικά κακοποίησης. Ένα βήμα υπέρ μιας δικαιότερης κοινωνίας. (...) Στη Βουλή  για τη συζήτηση προκάλεσε ο πρωθυπουργός για να ενημερώσει για την πανδημία.  Μπαίνει το θέμα της πατέντας του εμβολίου. Αυτή η ανικανότητα της κυβέρνησης να συζητήσει σοβαρά οποιοδήποτε σημαντικό θέμα που αφορά τη ζωή των ανθρώπων. Αντί για μια ανταλλαγή απόψεων για το ρόλο της πατέντας σε σχέση με νέα φάρμακα - τι ποσά χρειάζονται οι φαρμακευτικές για τη χρηματοδότηση έρευνας, ιδιαίτερα σε αυτή την περίπτωση, δεδομένης της μείωσης χρόνου έγκρισης και την ύπαρξη προπληρωμένων παραγγελιών - είχαμε τα γνωστά: ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ξέρει το θεσμικό πλαίσιο, θέλει να κρατικοποιήσει τη Pfizer κλπ. (...) Στις 13/10/2020 έγραφα στο ημερολόγιο για το Social Dilemma και την επίδραση των social media στην κοινωνία και την πολιτική. Το ερώτημα που έμπαινε σχετικά με το ποιοι διαχειρίζονται αυτές τις κατ’ επίφασιν ουδέτερες τεχνολογίες έρχεται ξανά στο προσκήνιο με τον αποκλεισμό του Trump από τα social media μετά την επίθεση των ακροδεξιών και συνομοσιολόγων υποστηρικτών του στο Καπιτώλιο. Το ερώτημα είναι σαφές: ήταν σωστός ο αποκλεισμός του Trump;   Παρότι διαφωνώ μαζί του σε κάθε πιθανό θέμα που μπορεί να σκεφτεί κανείς και τον θεωρώ έναν απόλυτα επικίνδυνο άνθρωπο δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι θα απαντούσα θετικά σε αυτό το ερώτημα. Διότι άμεσα προκύπτουν τουλάχιστον 3 ακόμα ερωτήματα: ποιος και με βάση ποια κριτήρια αποφασίζει έναν τέτοιον αποκλεισμό; Που μπαίνουν τα όρια; Τι συνέπειες θα έχει αυτό; Ο Branko Marcetic, συγγραφέας και συντάκτης στο Jacobin magazine σωστά σημειώνει στον Guardian ότι «η λογοκρισία – αλλά και κάθε είδους καταπίεση - αρχίζει πάντα στοχεύοντας ιδιαίτερα αντιπαθείς ανθρώπους, εκείνους που κανείς δεν θα διαφωνούσε ότι πρέπει να λογοκρίνουν. Αλλά μόλις τεθεί προηγούμενο, αναπόφευκτα τα όρια του τι θεωρείται αποδεκτό να λογοκριθεί καταλήγουν πάντα να επεκτείνονται.»