Macro

Πραγματολογικά, υπάρχει το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι μία από τις μεγαλύτερες περιβαλλοντικές καταστροφές -αν όχι η μεγαλύτερη- συνέβη υπό το καθεστώς του «υπαρκτού σοσιαλισμού» (Τσερνόμπιλ) – άρα εκεί δεν έφταιγε ο καπιταλισμός. Γενικότερα, επικρατούσε η άποψη πως το πρόβλημα δεν έγκειται στο συγκεκριμένο κοινωνικο-οικονομικό σύστημα -καπιταλιστικό, σοσιαλιστικό- αλλά στα πιο πρακτικά συστατικά της οικονομίας: στην ίδια την παραγωγή και στην κατανάλωση. Ακόμα πιο ειδικά, στην πιο υλική πλευρά της παραγωγής -στην ίδια την τεχνολογία, που σημαίνει στον τρόπο παρέμβασης στη φύση- και στην περιβαλλοντικά επιβλαβή πλευρά της κατανάλωσης – ήτοι στον τρόπο διαχείρισης των παραγόμενων αγαθών κατά την κατανάλωσή τους. Γι’ αυτό και θεωρήθηκε από κάποιους -και ακόμη θεωρείται- πως μπορεί να συνυπάρξει η καπιταλιστική οικονομία με την περιβαλλοντική μέριμνα – πως λιγότερο επιβλαβείς για τη φύση παραγωγικές και καταναλωτικές πρακτικές μπορούν να επιφέρουν κάποια οικολογική ισορροπία χωρίς να χρειαστεί να διαταραχθεί σημαντικά το καπιταλιστικό σύστημα. Κάτι τέτοιο όμως θα προϋπέθετε έναν έλεγχο της οικονομικής δραστηριότητας που επί νεοφιλελευθερισμού έχει καταστεί αδιανόητος. Οταν ολόκληρη η λογική του συστήματος στηρίζεται στην απόλυτη πρωτοκαθεδρία του ιδιωτικού κέρδους, οι οποιεσδήποτε εκκλήσεις για οικολογικό εξορθολογισμό μοιραία πέφτουν στο κενό. Στην Ελλάδα (και όχι μόνο) η περιβαλλοντική κρίση εκδηλώνεται και στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι καλοκαιρινές πυρκαγιές. Κατά τα τελευταία χρόνια ο νεοφιλελεύθερος «εκσυγχρονισμός» με τη μετάθεση (από το 1998) της αρμοδιότητας της δασοπυρόσβεσης από τη Δασική Υπηρεσία στην Πυροσβεστική έχει καταστήσει την αποτελεσματική δασοπροστασία σχεδόν ανέφικτη (βλ. σχετικό ρεπορτάζ του Αρη Χατζηγεωργίου στην «Εφ.Συν.», 7.8.2021). Πού έγκειται, στην προκειμένη περίπτωση, η νεοφιλελεύθερη πρωτοκαθεδρία του ιδιωτικού κέρδους; Ο νοών νοείτω…

Ένα αστείο π.χ. ήταν ότι το επίπεδο της προετοιμασίας ήταν άψογο. Το είπε ο Χρυσοχοΐδης. Γι' αυτό τους κάηκε το σύμπαν με δύο μποφόρ άλλωστε. Σου λέει, μη σηκώσουμε αεροπλάνο γι' αυτή την κουτσουλιά τώρα. Άσε να καεί η μισή Εύβοια και βλέπουμε. Μετά, σου λέει, τι να το στείλουμε να κάνει το αεροπλάνο; Εδώ καίγεται η μισή Εύβοια. Ένα άλλο αστείο ήταν ότι στη φωτιά είχαν στείλει και τρεις διμοιρίες ΜΑΤ. Και είστε κι εσείς οι αφελείς που αναρωτηθήκατε τι ακριβώς έκαναν τα ΜΑΤ. Μια δουλειά ξέρουν να κάνουνε τα ΜΑΤ. Προφανώς εκτίμησαν ότι στις εκκενώσεις θα χρειαστούν ροπαλιές. Σε τόση υπόληψη είχαν τον κόσμο που του καιγόταν το σπίτι. Αλλιώς, τι; Να βαράνε τα δέντρα να μην αναφλέγονται; Καλά κάνανε. Δεν πρέπει να υπάρχει καλύτερο από το να κυκλοφορείς με καύσωνα στο μέτωπο της φωτιάς ντυμένος ματατζής. Άλλο αστείο. Φύσαγε. Αυτά συνήθως τα αναλαμβάνει ο ΣΚΑΪ, που δείχνει και τα διαγράμματα ανάποδα αν χρειαστεί. Τι φταίμε εμείς αν όλες οι κοινωνικές κατηγορίες πιστεύουν ότι φύσαγε; Είχε, λέει, 2 με 4 μποφόρ, αλλά μην τα βλέπετε έτσι γιατί υπήρχαν και κάτι ριπές που τις έλεγες και 5. Παναγία μου, τι λέτε; Αυτό είναι ο Γέρος και η Θάλασσα. Ο Χαρδαλιάς τις πήγε στο 6 τις ριπές, για να μας δείξει πόσο πάλεψαν με τα στοιχεία της φύσης. Γι' αυτό άργησε δύο ώρες να εμφανιστεί εναέριο μέσο στη Βαρυμπόμπη. Επειδή χάλαγε ο Θεός τον κόσμο. Άσε την Εύβοια, όπου δεν εμφανίστηκε ποτέ. Πού να πετάξεις εκεί με 2 μποφόρ. Πρέπει να έχεις αεροπλάνο. Αυτά. Μετά είδανε τα χάσταγκ και τους κοπήκανε τα αστεία.

Ακόμη κι αν κάποια στιγμή στο απώτατο μέλλον κλείσει η ψαλίδα της περιβαλλοντικής ανισότητας, είναι αμφίβολο αν θα επαρκεί για να αναστρέψει τη μη βιώσιμη συνθήκη, όχι για το ανθρώπινο είδος γενικώς και αορίστως, αλλά για τον οικονομικό πολιτισμό της αέναης εκθετικής μεγέθυνσης. Οι επιστήμονες και ιδιαίτερα οι γεωλόγοι σωστά προσανατολίζονται να υιοθετήσουν ως αυτόνομη γεωλογική εποχή την ανθρωπόκαινο (εκ του άνθρωπος + καινός= καινούργιος). Διαφωνούν για το αν ως σημείο εκκίνησής της πρέπει να οριστεί η χρήση της φωτιάς, η γεωργική επανάσταση ή η πολύ μεταγενέστερη βιομηχανική επανάσταση. Δεν είμαι βέβαιος αν έχει και την πιο τεράστια σημασία, αλλά υποθέτω πως ουδείς αμφισβητεί ότι η μεγαλύτερη περιβαλλοντική ζημιά είναι υπόθεση των τελευταίων τριών αιώνων που «τυγχάνει» να είναι οι αιώνες οικουμενικής εδραίωσης του καπιταλισμού, με όλα τα ενεργειακά και τεχνολογικά παρελκόμενά του, αλλά πάνω απ’ όλα με τη λατρεία της οικονομικής μεγέθυνσης, που δεν άφησε ανεπηρέαστο και το αντίπαλο δέος, τον υπαρκτό - ανύπαρκτο σοσιαλισμό και όλες τις αποχρώσεις του. Στην τελική, θα πρέπει να αναρωτηθούμε μήπως δεν αρκεί απλά να εξασφαλίσουμε μια καθαρότερη και κλιματικά ουδέτερη παραγωγική δραστηριότητα, αλλά να σταματήσουμε την αέναη οικονομική μεγέθυνση, τη θρησκεία της ανάπτυξης που μετριέται αδιάλειπτα με όρους στατιστικής νεύρωσης. Οι Ινουίτ ίσως μπορούν να μας διδάξουν ότι το μυστικό της αληθινής αειφορίας στις συνθήκες των μείον 20 βαθμών, όπως και οι ιθαγενείς του Αμαζονίου στους συν 40 βαθμούς, είναι η απο-ανάπτυξη. Ή, για να το πούμε αλλιώς, η μόνη λύση είναι να βάλουμε τέλος στην ανθρωπόκαινο εποχή, πριν η κλιματική κρίση τη μετατρέψει σε ανθρωπόκενο (άνθρωπος+ κενός, ο μεθερμηνευόμενον, γη κενή από ανθρώπους ή γεμάτη κενούς ανθρώπους).

Eίναι τα πράγματα στη σχέση κοινωνίας φύσης, σύνθετα, αντιφατικά, διαρκώς εξελισσόμενα. Σκεφτείτε για παράδειγμα τη δύσκολη εξίσωση ανάμεσα στην ανάπτυξη των ΑΠΕ, την απώλεια οικοτόπων και την κλιματική κρίση – χωρίς να θέλω καν να θίξω εδώ αυτό το θέμα. Και μέσα από αυτό το σύμπλεγμα οφείλουμε να απομονώνουμε ανάγκες, αιτήματα, προτάγματα, ώστε να αντιμετωπίζουμε τις μεγάλες προτεραιότητες της εποχής, όπως είναι η κλιματική κρίση. Άρα, ναι στην κρισιμότητα της δασοπροστασίας, χωρίς όμως να χρειάζεται να λέμε ότι «χάνουμε τα τελευταία δάση», γιατί δεν είναι αλήθεια και η αλήθεια είναι πάντα πιο χρήσιμη. Γιατί εκτός από εμάς που μένουμε στο Παγκράτι ή την Τούμπα, υπάρχουν άνθρωποι που μένουν στα χωριά και βλέπουν τα παλιά χωράφια τους να τα κατακλύζει το δάσος. Κουράγιο λοιπόν σε όλους και όλες μας, οι δασικές πυρκαγιές δεν είναι το τέλος του κόσμου. Θα σταθούμε στα πόδια μας ξανά, όπως κάναμε και άλλες φορές, και σε άλλες κρίσεις. Θα φωνάξουμε, θα αγωνιστούμε, θα ψάξουμε ένα σχέδιο για να αλλάξουμε τον κόσμο, θα κερδίσουμε, θα χάσουμε. Ακόμα και αυτή η μεγάλη, η τεράστια, κλιματική κρίση που αναδύεται πίσω από το μεταφυσικό σκηνικό της φωτιάς, δεν ξέρω αν είναι το τέλος του κόσμου, όπως φαίνεται ότι είναι πια πεισμένη η γενιά μας. Η οικολογία φωνάζει για το τέλος του κόσμου από τη δεκαετία του 1960. Όχι ότι έπεσε πολύ έξω, όχι ότι δεν είδαμε τεράστιες, ανυπολόγιστες καταστροφές. Όμως ο κόσμος μας αποδείχθηκε πολύ σύνθετος για να χωρέσει στα μοντέλα της αειφορίας και των άλλων μοντέρνων, αλλά βαθιά ανεπαρκών στατιστικών. Μήπως όμως τώρα ήρθε πραγματικά η ώρα; Κανείς δεν μπορεί να το πει. Τα προηγούμενα χρόνια τσακωνόμουν ενάντια σε αυτή την καταστροφολογία, τον Αποκαλυπτικό Λόγο της κυρίαρχης οικολογίας. Πίστευα, πιστεύω ακόμα, ότι αντί να ξεσηκώνει όπως υποθέτει ή επιδιώκει, ο λόγος αυτός μάλλον καθηλώνει τους ανθρώπους απέναντι στον Υπέρτατο κίνδυνο. Αλλά αν αυτό νιώθουν οι άνθρωποι σήμερα, αν στον κατακόκκινο χάρτη της NASA με τις φωτιές σε όλο τον πλανήτη βλέπουν πράγματι μπροστά τους το τέλος του κόσμου, κανείς δεν μπορεί να τους μαλώσει για αυτό. Όμως, ακόμα κι αν νιώθουμε ότι έρχεται το τέλος του κόσμου, να έχουμε στο μυαλό ότι αυτό θα αργήσει πολύ, το πιθανότερο για πάντα. Το μέλλον, καλό ή κακό, διαρκεί πολύ. Έχουμε όλο το χρόνο μπροστά μας, για το καλύτερο και για το χειρότερο. Ας μην το σπαταλήσουμε βρίζοντας αυτόν τον μηδαμινό τύπο. Ή τέλος πάντων ας τον βρίζουμε, σωστό και δίκιο είναι – να, Μητσοτάκη γ@μιέσ@ι, το λέω κι εδώ – αλλά ας μην μείνουμε εκεί. Η αλλαγή θέλει σχέδιο, δουλειά, φαντασία, δημιουργικότητα και πάνω από όλα συλλογικότητα.

Μετά την οργή τι; Τώρα χρειάζεται επείγον πρόγραμμα ανάταξης μιας χώρας διαλυμένης, νέο σχέδιο για το ταμείο ανάκαμψης, κοινωνικές συναινέσεις στα βασικά και στο βάθος μια νέα πλειοψηφία που θα φέρει στοιχειώδη ηρεμία σε άλλη πολιτική κατεύθυνση, με προτάγματα κοινωνικής δικαιοσύνης, ισότητας, δημοκρατικών δικαιωμάτων. Είμαστε σε οριακό σημείο από κάθε άποψη. Η πολιτική προστασία πλέον αφορά το σύνολο των λειτουργιών της χώρας. Η χώρα η ίδια χρειάζεται συνολική πολιτική προστασία σε καιρούς κλιματικής κρίσης. Το πολιτικό μας σύστημα χρειάζεται νέο σχέδιο έκτακτης ανάγκης. Χρειάζεται άμεσα πρόγραμμα 10 σημείων για την ανάταξη με ρητές προβλέψεις για τους εκτοπισμένους της φωτιάς και την αναδάσωση των καμένων. Χρειάζεται νομοθετικός οδικός χάρτης με άμεσες αλλαγές στους βλαπτικούς για το περιβάλλον νόμους. Οι προτάσεις των ειδικών και των περιβαλλοντικών οργανώσεων υπάρχουν ήδη στα συρτάρια του κ. Χατζηδάκη που τις αγνόησε. Απαιτείται συνολική ανάταξη ανά τομέα, με ειδική πρόβλεψη για τον χώρο της υγείας και της εκπαίδευσης που θα δοκιμαστούν από τις συνδυαστικές συνέπειες covid και πυρκαγιών. Χρειάζονται προτάσεις δραστικών και γενναίων συνεννοήσεων με γειτονικές χώρες και κυρίως την Τουρκία με στόχο κοινές δυνάμεις δασοπροστασίας αντί για ανταγωνισμό εξοπλισμών. Κυρίως, χρειάζεται ριζική αλλαγή προτεραιοτήτων και αναχρηματοδότηση πυροπροστασίας και υγείας με χρήματα που έχουν προσανατολιστεί αλλού πχ  αστυνομία. Πώς θα γίνουν αυτά; Με μια πρόταση συνεννόησης των κομμάτων της αντιπολίτευσης που θα σύρει και αυτή την εν πολλοίς απονομιμοποιημένη κυβέρνηση ή θα την ωθήσει να συγκρουστεί μετωπικά με τη λαϊκή βούληση. Τώρα, χωρίς καθυστέρηση. Μια πρόταση στην οποία δε θα χωράει άρνηση. Μια πρόταση κοινής λογικής, πολιτικής και κοινωνικής επιβίωσης. Η χωρίς σχηματοποιημένη διεκδίκηση οργή δεν αρκεί να φέρει κανέναν στην κυβέρνηση με προϋποθέσεις ουσιαστικής αντιμετώπισης προβλημάτων. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ποντάρει εκεί, θα διαψευστεί με τρόπο ηχηρό. Το 15 δεν επαναλαμβάνεται, τα λάθη του 15 όμως μπορούν κάλλιστα να επαναληφθούν. Το 15 υπήρχε οργή με ελπίδα. Τώρα υπάρχει μόνο οργή. Χωρίς ελπίδα στις στάχτες όμως, θα μας πάρει ο διάβολος. Είναι δημοκρατικό μας χρέος να βρούμε ελπίδα στις στάχτες. Η οργή και η καταστροφή πρέπει να γεννήσουν κάτι θετικό.

Μπορούμε πλέον να κατανοήσουμε την ανισομερή χρήση πυροσβεστικών και αστυνομικών δυνάμεων. Τόσο στο επιχειρησιακό πεδίο, αυτό των πυρκαγιών όσο και με τρόπο που αυτό να φαίνεται στη σκηνή των Μέσων. Αλήθεια δεν είναι παράδοξο που ενώ σε άλλες περιπτώσεις που επιχειρεί η αστυνομία απαγορεύεται η πρόσβαση των δημοσιογράφων ενώ τώρα η δράση της ήταν καταφανής στη σκηνή των Μέσων, την ίδια στιγμή που ήταν σπανιότερη η εμφάνιση των πυροσβεστικών δυνάμεων, κάτι που πιθανόν προσβάλλει τους πυροσβέστες που επιχειρούν να σβήσουν τις φωτιές άυπνοι, χωρίς επαρκή τροφή και νερό, χωρίς μέσα μερικές φορές, με χαμηλούς μισθούς, συχνά δυσφημιζόμενοι κ.ά. Αυτή η ανισομέρεια δεν είναι προϊόν ανικανότητας. Είναι προϊόν επιλογής και προσεκτικά σχεδιασμένης και ικανής διαχείρισης, υπό το πρίσμα της κρατούσας αντίληψης για τις δημόσιες υποθέσεις. Στο σκηνικό αυτό δεν πρέπει να λησμονήσουμε τις πράξεις και παραλείψεις όλων των κυβερνητικών και αυτοδιοικητικών αρχών ή των κρατικών υπηρεσιών, που προηγήθηκαν και ευθύνονται για τη μη διάνοιξη ζωνών πυρασφάλειας, για την έκδοση οικοδομικών αδειών σε καμένες περιοχές, για τη μη ένταξη περιοχών στο σχέδιο πόλεως και πολλά άλλα. Ωστόσο η μνημονευθείσα ανισομέρεια είναι ενδεικτική της κρατούσας αντίληψης. Το ερώτημα είναι μετά τα δάση, τι έχει σειρά να δοκιμάσει την εφαρμογή της;

Για να παραφράσουμε λίγο τον Νίκο Πουλαντζά, ο σύγχρονος σοσιαλισμός είτε θα είναι οικολογικός και πράσινος είτε δεν θα υπάρξει (για το αν θα πρέπει να είναι και δημοκρατικός δεν το συζητούμε καν). Η διάσταση της κλιματικής αλλαγής θα πρέπει να είναι παρούσα σε κάθε πρόταση της Αριστεράς είτε αυτή αφορά την εργασία είτε την παιδεία είτε τον πολιτισμό είτε φυσικά την οικονομία. Και προφανώς χρειάζονται και ρήξεις με το πρόσφατο κυβερνητικό παρελθόν. Δεν νοείται, για παράδειγμα, εμμονή στην πολιτική των εξορύξεων ή επώδυνοι συμβιβασμοί στην προστασία του περιβάλλοντος στο όνομα της δημιουργίας θέσεων εργασίας. Κάθε νέα θέση εργασίας που θα δημιουργείται στη χώρα πρέπει να έχει -μεγάλο ή μικρό- πράσινο αποτύπωμα. Υπό αυτήν την έννοια, η δική μας Αριστερά έχει πολλή δουλειά μπροστά της. Μια δουλειά όμως που πρέπει να γίνει γρήγορα και αποτελεσματικά και σύντομα να αποτυπωθεί με συγκεκριμένες προτάσεις στον προγραμματικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος έχει τεράστια ευθύνη απέναντι στους πολίτες τώρα που βρίσκεται στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αλοίμονο αν δεν είναι σε θέση να προτείνει μια αξιόπιστη εναλλακτική μετά από μια τέτοια καταστροφή και ενώ η παρούσα κυβέρνηση δείχνει εγκλωβισμένη στις παρωχημένες ιδεοληψίες της αλλά και στις δεσμεύσεις, που έχει δώσει στο πολύ μεγάλο κεφάλαιο της χώρας. Κοντολογίς, το οικολογικό σημάδι δεν αποτελεί πλέον πολυτέλεια για την Αριστερά. Αντιθέτως πρέπει να συνιστά ταυτοτικό στοιχείο το οποίο θα ενσωματωθεί στο DNA της και θα την συνοδεύει στο από εδώ και πέρα ταξίδι της στις θάλασσες των πολιτικών μαχών που υπάρχουν μπροστά. Οτιδήποτε λιγότερο έχει πάψει να θεωρείται αριστερό...

Ο Αύγουστος του 2021 είτε μας αρέσει, είτε όχι σηματοδοτεί το τέλος της Ελλάδας όπως τη γνωρίζαμε. Το τέλος της ανεμελιάς, του ωχαδερφισμού, της απραξίας, του ανεμπόδιστου βιασμού της φύσης. Είναι η στιγμή παράλληλα, που πρέπει όλοι να καταλάβουν ότι πράσινη ανάπτυξη δεν είναι απλά ευκαιρία για «μπίζνες» και «επενδύσεις», όπως προσπαθεί να το πλασάρει η παρέα των νεοφιλελέων. Οτι «αποκατάσταση των ζημιών» δε σημαίνει απλώς να εξασφαλιστούν κάποια χρήματα για να ξανακάνουμε τα ίδια λάθη. Οτι ζητούμενο, όσο μπορεί κάτι τέτοιο να είναι εφικτό, είναι πριν από όλα η αποκατάσταση της ισορροπίας της φύσης. Αυτό που διόλου δεν φαίνεται να ενδιαφέρει την εξουσία Η φύση δεν εκδικείται όπως επαναλαμβάνουν μερικοί. Η φύση απλώς «ακολουθεί» τις δικές μας επιλογές και δράσεις. Το κράτος απέδειξε την ολοκληρωτική ανυπαρξία του. Αυτές τις μέρες και την εγκληματική αδιαφορία του. Είναι η ώρα να καταλάβουμε όλοι ότι μόνο αν ενεργοποιηθούμε ως πολίτες μπορεί να αλλάξει κάτι. Πολλά από όσα θα αφήσει πίσω της η καταστροφή αυτή δεν θα είναι αναστρέψιμα. Αλλά πάντα υπάρχουν και κάποια χειρότερα που μπορούμε να προλάβουμε.

Μας θύμισε ξανά ο πρωθυπουργός ότι τα δέντρα ξαναφυτρώνουν, αγνοώντας πως, σε συνθήκες κλιματικής κρίσης σε πλήρη εξέλιξη, το να χάνεται ακόμα κι από συγχωρητέο ανθρώπινο λάθος ένα δέντρο, μπορεί να σημαίνει ότι θα κινδυνέψει να χαθεί στο άμεσο μέλλον μια ανθρώπινη ζωή. Ισως, όμως, αυτό δεν έχει και τόση σημασία για τους πολιτικούς που νοιάζονται μόνο για το τι μπορεί να πληρώσουν τοις μετρητοίς και όχι σε μέλλοντα χρόνο, οπότε ποιος ζει ποιος πεθαίνει. Δεν άδραξε καν την ευκαιρία που του είχε δώσει λίγο πριν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αλ. Τσίπρας, που, σε μια προσεγμένη δήλωσή του είχε αναγνωρίσει πως «η κρατική μηχανή δεν λειτούργησε υποδειγματικά ούτε τώρα ούτε και παλαιότερα» και είχε εντοπίσει την ανάγκη ανασχεδιασμού του συνόλου της πολιτικής αντιπυρικής προστασίας και – κοντά στο νου – προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος. Σαν να μην άκουσε τη δήλωση αυτή, περιορίστηκε να μουρμουρίσει κάτι για κριτική και αυτοκριτική, στον κατάλληλο χρόνο όπως είπε. Και δεν υπάρχει καταλληλότερος χρόνος για έναν επικοινωνιολογικά καταρτισμένο πολιτικό, από το χρόνο όπου θα έχουν αμβλυνθεί, όπως είναι ανθρώπινο, οι μνήμες της καταστροφής. Ως τότε, οι πολίτες κληθήκαμε από τα πρωθυπουργικά χείλη να παραμείνουμε «ψύχραιμοι». Κάποιοι, δεν ξέρω αν είμαστε λιγότεροι ή περισσότεροι, μείναμε απλώς, που λέει κι ο ίδιος, παγωμένοι.

1. Όταν ο αντιπυρικός σχεδιασμός δεν ολοκληρώνεται εγκαίρως και φτάνουμε στις αρχές του καλοκαιριού για να συμβεί κάτι τέτοιο τότε φτάνουμε σε αυτά τα αποτελέσματα. Ένας σχεδιασμός ανελλιπής και υποχρηματοδοτούμενος. 2. Όταν στο κομμάτι της πρόληψης δεν έχει ληφθεί κανένα μέτρο γιατί η κυβέρνηση θεωρεί πως αυτό είναι ένα δημόσιο οικονομικό έξοδο χωρίς καμία αξία τότε η καταστροφή είναι η μόνη εξέλιξη. Καμία ενέργεια καθαρισμού των δασών, καμία προσπάθεια να καταγραφούν τα επικίνδυνα σημεία. Ακόμα και σήμερα δεν έχει δοθεί ούτε ένα ευρώ στα δασαρχεία της χώρας. 3. Όταν οι προτεραιότητες που έχει βάλει η κυβέρνηση είναι διαφορετικές από τις ανάγκες της χώρας τότε η καταστροφή είναι το βέβαιο αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών. Αντί για χίλιους πυροσβέστες προσλαμβάνει χίλιους ειδικούς φρουρούς για τα ΑΕΙ. Αντί για προστασία των δασών ψηφίζει νόμο που δίνει το δικαίωμα για κατασκευές ακόμα και μέσα σε προστατευόμενες περιοχές και περιοχές Natura. Αντί να ολοκληρώσει το έργο της προηγούμενης κυβέρνησης για τους δασικούς χάρτες που είχε φτάσει στο 90% ακύρωσε όλη την προσπάθεια και ξεκίνησε από την αρχή μία, αμφίβολης επιτυχίας, επιχείρηση που απλά αφήνει τα δάση στα νύχια γνωστών οικονομικών και κατασκευαστικών συμφερόντων. 4. Όταν η εργαλειοποίηση των καταστροφών ήταν το μοναδικό αντιπολιτευτικό όπλο του Μητσοτάκη σήμερα φαντάζει, επιεικώς, υποκριτικό το να μας μιλά για κλιματική αλλαγή (κρίση το σωστό) και μοναδικά καιρικά φαινόμενα. 5. Στο χτεσινό διάγγελμα του ο πρωθυπουργός ομολόγησε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πως η κυβέρνηση εγκαταλείπει την προσπάθεια κατάσβεσης των πυρκαγιών και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το επικοινωνιακό damage control. Μια τέτοιου μεγέθους αποτυχία γκρεμίζει ως τραπουλόχαρτο τον μύθο της αριστείας αυτής της κυβέρνησης. 6. Μέσα σ' αυτές τις πυρκαγιές κάηκε μαζί με τις περιουσίες των πολιτών το επιτελικό κράτος, η πολυδιαφημισμένη ικανότητα των κυβερνώντων αλλά και το μύθευμα της δημόσιας ασφάλειας καθώς οι κάτοικοι των αστικών περιοχών που καίγονται παρακολουθούν από τους δέκτες των τηλεοράσεων την περιουσία τους να γίνεται στάχτη σε ζωντανή μετάδοση. 7. Η εμμονή στις ανακοινώσεις της κυβέρνησης για την μηδενική απώλεια ζωών καταδεικνύει ακόμα και τώρα μέσα σε αυτή την τεράστια καταστροφή πως το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η επικοινωνιακή διαχείριση της κρίσης. Οι εκκενώσεις είναι το μοναδικό τους σχέδιο. Για να καούν πλήρως προετοιμασμένα τα δάση και τα σπίτια. 8. Κι ένα γενικό σχόλιο. Στον καπιταλισμό τα πάντα είναι κέρδος. Τα δάση, το περιβάλλον, η υγεία των ανθρώπων έχουν νόημα μόνο όταν αποφέρουν οικονομικό όφελος. Έτσι λοιπόν στην νεοφιλελεύθερη κουλτούρα και ιδεολογία το να βάλεις και να πληρώσεις 2000 ανθρώπους μέσα στα δάση για να τα προσέχουν θεωρείται οικονομικό έγκλημα σύμφωνα με τους διπλωματούχους, και μη, δεξιούς οικονομολόγους. Το να προσλάβεις 5000 πυροσβέστες θεωρείται περιττό καθώς κάτι τέτοιο είναι ένα δημοσιονομικό κόστος που δεν προσφέρει τίποτα. Το να έχει η χώρα εναέρια μέσα καλοσυντηρημένα κι έτοιμα για πτήσεις είναι πολύ κάτω στην λίστα των αναγκών. Τα κοινωνικά "έξοδα" λοιπόν έχουν νόημα γιατί αφορούν την προστασία του κοινωνικού συνόλου και όχι την ατομική ευμάρεια των λίγων. Σεβασμός και στήριξη των πυροσβεστών και των χειριστών των εναέριων μέσων που για πάνω από 4 μέρες είναι άυπνοι και κατάκοποι και δίνουν μάχη για την κατάσβεση των πυρκαγιών.