Σοφία Βιδάλη

H δημιουργία της πλειοψηφίας είναι ζήτημα που έχει μελετηθεί κατ΄ επανάληψη από την κοινωνική ψυχολογία…

«…Δεν έχουμε και πολλά εδώ στον Έβρο, ιδίως στο Σουφλί,   τώρα μας στέρησαν και…

Με κάποια απόσταση πλέον μπορεί συνοπτικά να δούμε κάποια ζητήματα που χαρακτήρισαν τις πρόσφατες εκλογές…

Η αποτίμηση για την κατάσταση της εγκληματικότητας γέμισε χαμόγελα τον αρμόδιο υπουργό Προστασίας του Πολίτη…

H υπόθεση Φραγκούλη αποτελεί μέρος ενός μακρύ καταλόγου στοχοποιήσεων, υπέρμετρης βίας σε βάρος μικρο- εγκληματιών,…

Η γνωστή υπόθεση των υποκλοπών έχει προφανώς τεράστια σημασία. Αν έστω και ένα μέρος των…

H υπόθεση Λιγνάδη φέρνει στην επιφάνεια μια σειρά από ερωτήματα, που υποβόσκουν στην ελληνική κοινωνία…

Με λίγη σοβαρότητα στην έρευνα μπορεί να γίνει σαφές, ότι ο «υπόκοσμος» ως όρος είναι ένα εφεύρημα της λαϊκής φαντασίας στην Ευρώπη, που διατηρήθηκε, καθώς δημιουργούσε σύγχυση αλλά και ασυλίες για το οργανωμένο έγκλημα των μεγάλων αστικών κέντρων –που δεν είχαμε στην Ελλάδα– ότι το έγκλημα είναι διαταξικό φαινόμενο και ότι η πολιτική, η βία αλλά και η κοινή παρανομία αρκετές φορές στην ιστορία βρέθηκαν στην «ίδια πλευρά του δρόμου». Κυρίως όμως με μια καλή επισκόπηση βιβλιογραφίας μπορεί να γίνει σαφές και σε λαϊκά αναγνώσματα ότι η βία μαθαίνεται. Διαφορετικά για αυτή τη βία δεν είναι υπόλογος κανείς αλλά μόνον ο Θεός (!). Και όπως έλεγε και ο Ηλίας Πετρόπουλος (κρατώ τη ορθογραφία του): «Η ελληνική λέξη υπόκοσμος (υπό+κόσμος) αποδίδει θαυμάσια την έννοια του κοινωνικού υπογείου. Δυστυχώς η επικρατούσα ιδεολογία έδοσε στην λέξη υπόκοσμος μιαν υποτιμητική χροιά».

Δεν είναι το δόγμα της ασφάλειας που πρέπει να προταχθεί, αλλά η επιδίωξη της ηρεμίας του πληθυσμού. Η αριστερά και ο προοδευτικός κόσμος γενικότερα, πρέπει να υπερβούν την ατζέντα του «αντιπάλου» και να επενδύσουν στην ειρήνη και όχι στον πόλεμο –που καλλιεργείται μέσα από το δόγμα της ασφάλειας. Για να γίνει αυτό, πρέπει το να λαμβάνεται υπόψη η οικονομική λειτουργία του οργανωμένου εγκλήματος. Από τη μία, η περιστολή της προσφοράς υπηρεσιών του μπορεί να γίνει μέσα από αποτελεσματικά κοινωνικά μέτρα πρόληψης (π.χ. μείωση της ανεργίας και της επισφαλούς εργασίας), την ανάπτυξη ενός συστήματος αστυνομίας και απονομής δικαιοσύνης, που να μπορεί να αποδώσει ουσιαστικά. Από την άλλη, η ζήτηση για τις υπηρεσίες του οργανωμένου εγκλήματος, αναπτύσσεται εκεί που το κράτος υποχωρεί υποστηρίζει ο Φεντερίκο Βαρέζε. Η αποδυνάμωση του κρατικού μονοπωλίου της βίας και η ιδιωτικοποίηση της δημοσίας ασφάλειας, η απόσυρση του κράτους από τον έλεγχο της οικονομίας και της διοίκησης επιτείνουν την παρουσία του οργανωμένου εγκλήματος, καθώς αφήνει πεδία υπό τον έλεγχο των κάθε φορά ισχυρών (π.χ. καρτέλ, παράνομες αγορές λιανικής κλπ), ανεξάρτητα αν ο νόμος θεωρεί ποινικό ή αστικό αδίκημα, πολλές τέτοιες περιπτώσεις ή δέχεται για αυτές τον όρο εγκληματικές οργανώσεις.

Συνολικά, έχουμε ενώπιον μας ένα νομοσχέδιο το οποίο αλλάζει τη δημοκρατική δομή του πανεπιστημίου. Οι υπηρεσίες ασφάλειας που εισάγονται δεν υπάγονται κανονικά στις διοικητικές υπηρεσίες του πανεπιστημίου, αλλά απευθείας σε ένα μονοπρόσωπο όργανο, τον πρύτανη, που δεν λογοδοτεί πουθενά. Παράλληλα, εισάγει μια σειρά από θεσμούς και όργανα που αλληλοδιαπλέκονται και διαμορφώνουν ένα σύστημα ασφάλειας περίπου αποπνικτικό, με συστήματα λήψης ήχου και εικόνας για τον έλεγχο του οποίου θα απασχολούνται και αστυνομικοί. Κύριο χαρακτηριστικό της ασφάλειας είναι η προληπτική αντιμετώπιση της παραβατικής συμπεριφοράς εντός των ΑΕΙ. Ποια είναι αυτή, διότι εμείς η εγκληματολόγοι προσπαθούμε χρόνια να την ορίσουμε; Το κύριο χαρακτηριστικό της είναι ότι δεν αποτελεί έγκλημα αλλά μια συμπεριφορά που παραβαίνει κοινούς κανόνες. Περιγράφοντάς την το νομοσχέδιο αναφέρει την άσκηση σωματικής και λεκτικής βίας, τη χρήση ναρκωτικών ουσιών, την ένταξη σε εγκληματικές ομάδας, τη ρατσιστική βία κ.ά. Παίρνει δηλαδή τις συνήθεις οχλούσες συμπεριφορές φοιτητών, που ούτως ή άλλως διώκονται ποινικά, και τις μετατρέπει πρόσθετα σε παραβατικές συμπεριφορές και τις υπαγάγει σε μια επιτροπή από ακαδημαϊκούς. Πλάι σε αυτό καταρτίζεται ένας μηχανισμός ελεγχόμενης πρόσβασης, την οποία σε ένα βαθμό καθορίζει το ΑΕΙ, αλλά αν δεν είναι εφικτό να γίνει εξωτερικά (λόγω της χωροταξίας του ΑΕΙ) τότε θα πρέπει να γίνει εσωτερικά, μέσα στα κτίρια. Φαίνεται σαν να έχουν στο μυαλό τους κάτι άλλο και όχι τα ελληνικά πανεπιστήμια. Ένα ακόμα σημείο είναι η συγκρότηση ομάδων προστασίας πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, στο οποίο αντιδρά η Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομιών Υπαλλήλων. Διότι κατώτεροι αξιωματικοί θα πλαισιώνονται από ειδικούς φρουρούς. Οι ειδικοί φρουροί είναι ένα «αιώνιο πρόβλημα» για το λόγο ότι εισάγονται με μια παράλληλη διαδικασία με αυτήν που εισάγονται οι άλλοι αστυνομικοί. Άρα δεν έχουν την εκπαίδευση και το πνεύμα του επαγγελματισμού. Έχουν όμως κάτι άλλο: έχουν υπηρετήσει σε ειδικές μονάδες στο στρατό. Θα πάρουν δηλαδή 1.000 ανθρώπους, θα τους εκπαιδεύουν τρεις μήνες και θα τους στείλουν να αστυνομεύουν τα πανεπιστήμια. Μάλιστα ειδικά για τα πανεπιστήμια θωρακίζονται με ιδιαίτερες αρμοδιότητες για τις οποίες ουδόλως είναι εκπαιδευμένοι. Τέλος, εισάγεται πειθαρχικό δίκαιο που εγκαινιάζει πειθαρχικές διαδικασίες σε αναλογία με τις ποινικές διαδικασίες και διαμορφώνει ένα ιδιότυπο δικαστήριο από καθηγητές. Για πρώτη φορά, μαζί με τα ακαδημαϊκά και ερευνητικά καθήκοντα ένας πανεπιστημιακός αναλαμβάνει και πειθαρχικά καθήκοντα, πράγμα τουλάχιστον αντιπαιδαγωγικό. Ακόμα και ο όρος ποινή –που το νομοσχέδιο χρησιμοποιεί αλλά ακόμα και ο ποινικός κώδικας δεν τον χρησιμοποιεί– είναι αμφίβολο αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για ανθρώπους αυτής της ηλικίας.