Macro

17
06

Γυναίκα – αίμα – σπέρμα

Πίσω από κάθε περίπτωση γυναικοκτονίας, αποκαλύπτεται μια αγάπη “με πείσματα και νοστιμάδες”, ένα αβυσσαλέο πάθος, πουθενά όμως ένας κτητικός αφέντης, ένας φαλλοκράτης που ξεπέρασε κάθε όριο ανθρωπινότητας και νομιμότητας. Εδώ, στην τρέχουσα υπόθεσα, η ζήλια, από γυναίκα σε γυναίκα, λαμβάνει άλλη μορφή. Η μιντιακή απάτη, που θέλει και τα σοβαρότερα να κινούνται στον αφρό, παριστάνει πως δεν καταλαβαίνει ότι η φερόμενη ως θύτρια δεν είναι παρά μια παραπαίουσα προσωπικότητα, μια περίπτωση εμμονικής προσωπικότητας που αφορά τους ψυχιάτρους ίσως περισσότερο από τους νομικούς. (...) Η κουλτούρα της νέας συντηρητικής αντιφεμινιστικής αντεπανάστασης όχι μοναχά ανέχεται τέτοια ήθη, αλλά τα υποθάλπει και τα συντηρεί. Είναι η ίδια κουλτούρα που επέβαλε σιωπητήριο στην υπόθεση της Κούνεβα, όπου, παρ’ ότι γυναίκα, η περίπτωση έχανε τα χαρακτηριστικά του θεάματος, μιας και αποτελεί το πλέον ειδεχθές ταξικό έγκλημα στην Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών. Είναι επί της ουσίας η ίδια κουλτούρα που επιβάλλει τον εξοβελισμό του πολιτικού διαλόγου με τον αποκλεισμό των κομμάτων της αντιπολίτευσης από τον δημόσιο διάλογο, είναι η ίδια κουλτούρα που αντικαθιστά τους πολιτικοποιημένους διανοούμενους με κάθε λογής “εμπειρογνώμονες”. Ο σεξισμός, εγγενές και κορυφαίο χαρακτηριστικό των ΜΜΕ της εποχής, τις τελευταίες μέρες κυριαρχεί. Βαραίνει κάθε γυναίκα, αθώα ή ένοχη, παραβατική ή μη. Κι έχει πολλές, καταστροφικές προεκτάσεις, για την κοινωνία ως σύνολο και τη συνοχή της. Να καταγγέλλεται είναι χρέος ολονών, ανεξαρτήτως φύλου.
Περισσότερα »
17
06

Από την «Κυβέρνηση της Αριστεράς» στην «Κυβέρνηση Προοδευτικής Συνεργασίας»

Ο «μεσαίος χώρος» που στερείται ιδεολογικής συνοχής και σταθερής πολιτικής ένταξης αποτελεί σήμερα ζητούμενο ως προς το πώς θα ενταχθεί σε ένα αριστερό πολιτικό σχέδιο και πρόγραμμα. Αντί λοιπόν αυτό να απασχολεί το κόμμα της αριστεράς έχει γίνει μόνιμος εφιάλτης του. Είναι αδιαμφισβήτητο το γεγονός ότι ένα αριστερό κόμμα πρέπει να επεξεργαστεί πειστικές απαντήσεις. Ρυθμίσεις που θα αφορούν τους εργαζόμενους σε αυτόν είναι εύκολο να κατασκευαστούν, δηλ. εξασφαλισμένη εργασία μέσω συλλογικών συμβάσεων, αυξήσεις των κατώτατων μισθών και ένα υγιές ασφαλιστικό ταμείο θα περιλαμβάνονται εκ των ων ουκ άνευ σε ένα αριστερό πρόγραμμα. Οι θέσεις όμως αυτές δυσαρεστούν τους επιχειρηματίες και τους ελεύθερους επαγγελματίες που δραστηριοποιούνται σε αυτόν το χώρο . Η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ έχει ανακαλύψει το γενικό και αόριστο σχήμα της παραγωγικής ανασυγκρότησης που θα μετέτρεπε τις επιχειρήσεις να αποκτήσουν την αναγκαία ανταγωνιστικότητα και εξωστρέφεια ώστε να αποτελούν μέρος ενός σχεδιασμού  αναπαραγωγής του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής  σε "υγιείς βάσεις". Όσο όμως ένα τέτοιος προγραμματισμός δεν γίνεται συγκεκριμένος δεν μπορεί να παράξει πολιτικά αποτελέσματα, εξου η επιλογή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να καταφεύγει στο θολό πολιτικό σχήμα της κοινωνικής και πολιτικής συμμαχίας που θα περιλαμβάνει το «μεσαίο χώρο» στη βάση γενικόλογων διατυπώσεων με στόχο τον επαναπατρισμό από τη ΝΔ.
Περισσότερα »
17
06

Πάνος Λάμπρου: Ένα “φάντασμα” πλανάται πάνω από τον πλανήτη…

Το κοινωνικό ζήτημα είναι και πάλι εδώ και παντού. Και όσο θα είναι σε... έφοδο, τόσο η κοινωνική διαμαρτυρία θα φουντώνει και θα μετασχηματίζεται σε πρόταση, σε κοινωνική, αλλά και πολιτική δράση. Όσοι, λοιπόν, ονειρεύονται "κανονικότητες", όσοι και όσες ευελπιστούν σε μέσους όρους, σε μέσους δρόμους, κάνουν λάθος. Οι ανισότητες και οι διακρίσεις είναι ακραίες και η απάντηση στη βαρβαρότητα του αυταρχισμού και της ανελευθερίας δεν μπορεί να είναι συστημική, δεν μπορεί να είναι "κανονική", δεν μπορεί να είναι κάτι από... ολίγον, δεν μπορεί και δεν πρέπει να μοιάζει με αυτό, που βρίσκεται απέναντί μας! Η ριζοσπαστική αριστερά σε Ελλάδα και σε ολόκληρο τον κόσμο, θα χρειαστεί να αναστοχαστεί για όσα είναι πίσω μας, αλλά και να σχεδιάσει την απάντησή της για αυτά που έρχονται. Το βλέμμα της δεν μπορεί παρά να είναι στους ανθρώπους που αδικούνται, που υποφέρουν, που πεινάνε, που μοχθούν, που δεν έχουν φωνή και δικαιώματα. Το βλέμμα της δεν μπορεί παρά να είναι στο περιβάλλον που καταστρέφεται, στην άγρια φύση που εξοντώνεται στο όνομα του κέρδους και της δήθεν ανάπτυξης. Το βλέμμα της δεν μπορεί παρά να είναι στις ελευθερίες, στα δημόσια αγαθά, στο νερό, σε όσα απειλούνται, Αλλά και σε αυτόν τον κόσμο, τη νεολαία, που βγαίνει στο δρόμο, που αμφισβητεί, που αρνείται να γίνει γρανάζι μιας γκρίζας κοινωνίας. Η καρδιά μας χτυπά στην Μινεάπολη, στο Σαν Φρανσίσκο, αλλά και σε κάθε πόλη και χωριό, που οι άνθρωποι δεν γονατίζουν μπροστά στον εχθρό. Η ελπίδα, εντέλει, ξαναγεννιέται στους δρόμους και πρέπει να είμαστε εκεί με υπερηφάνεια.
Περισσότερα »
17
06

Ο περίπατος;

Κατά τη διάρκεια της καραντίνας αναδείχτηκε πόσο ζωτικός για την ψυχική και σωματική ανάταση είναι ο δημόσιος, δηλαδή ο ανεμπόδιστος από απαγορεύσεις και εμπορεύματα, χώρος. Η υλοποίηση παρεμβάσεων που τον μεγαλώνουν στην Αθήνα, καταστατικά θα έπρεπε να μας βρίσκει σύμφωνους. (...) Αν δε μίκραινε η Πανεπιστημίου -που έκανε τζόγο με τα βρισίδια και την κίνηση- θα ασχολούνταν τα ΜΜΕ με το ζήτημα; Γιατί η κυκλοφορία των αυτοκινήτων είναι τόσο σημαντικό πράγμα και όχι τα ποδήλατα, τα ηλεκτρικά ποδήλατα, τα πατίνια, τα λεωφορεία, τα τρένα, το μετρό; Κι ακόμα περισσότερο: γιατί δεν κάναμε ποτέ κινητοποιήσεις υπέρ των δημόσιων μέσων μαζικής μεταφοράς; Θυμάμαι, δηλαδή, ιστορίες από τον Πετρούπολη με τον εμβληματικό κομμουνιστή Παξιμαδά να κατεβαίνει στα υπουργεία και να απαιτεί συγκοινωνία για την πόλη του, αλλά αυτά έγιναν πριν 50 χρόνια και παραμένουν ιστορία και όχι πολιτική ύλη στο σήμερα. Καταλαβαίνω επίσης τη δουλειά που έγινε από το Γιάννη Καλαντίδη και τον Τρίτση, ίσως δείχνουν τον εναλλακτικό δρόμο. Η μάχη για μια ανανεωμένη αστικότητα, χωρίς τους αποκλεισμούς κοινωνικής διάκρισης που από τη φύση του παράγει ο καπιταλισμός επιβάλλοντας χώρους και χρόνους πάνω μας, απαιτεί φαντασιακό πέρα και έξω από όσα έχουν υπάρξει: «γιατί να μην αντιτάξουμε εφήμερες πόλεις στην αιώνια πόλη και κινούμενες κεντρικότητες στα μόνιμα κέντρα»;
Περισσότερα »
16
06

Κύρκος Δοξιάδης: Ο ΣΥΡΙΖΑ του 3%

Ο ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι το 2010-12, ήταν ένα κόμμα που στις εκλογές έπαιρνε γύρω στο 3%. Ως τέτοιο, είχε συγγένειες, ιδεολογικές και οργανωτικές, με την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Με άλλα λόγια, βρισκόταν τελείως εκτός πολιτικής πραγματικότητας. Πιο πολύ εκτός και από το ΚΚΕ, που αρκείται στα αξιοπρεπώς χαμηλά ποσοστά του και δεν έχει διανοηθεί ποτέ του στα σοβαρά να κυβερνήσει. Με την κρίση και τα μνημόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ εκτινάχτηκε σε παράλογα υψηλά ποσοστά και -εκτός πραγματικότητας όπως ήταν- πήραν τα μυαλά του αέρα. Πίστεψε ότι μπορούσε να κυβερνήσει ως Αριστερά. Ευτυχώς όμως, ως κυβέρνηση από το 2015, και με τη γερή στάση του Γερούν και άλλων φίλων μας, αναγκάστηκε να προσγειωθεί στην πραγματικότητα και να εφαρμόσει κι αυτός το δικό του μνημόνιο. Κάποιοι όμως εκεί μέσα δεν έχουν βάλει ακόμα μυαλό. Πιστεύουν ότι και μετά τα μνημόνια, στην εφαρμογή των οποίων συμμετείχε και το κόμμα τους, υπάρχουν περιθώρια για αριστερή διακυβέρνηση της χώρας. Ετσι, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση παραμένει κόμμα εξουσίας, εκείνοι σκέφτονται όπως το 2010 – όπως ο ΣΥΡΙΖΑ του 3%. Πίσω λοιπόν από όλο αυτό το αφήγημα, το οποίο κρύβεται στη φράση «ΣΥΡΙΖΑ του 3%», βρίσκεται ο ακόλουθος στρατηγικός στόχος: η ήττα που υπέστη ο ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του 2015, που ήταν ξεκάθαρα μια ήττα υλικών συσχετισμών δύναμης, να μετατραπεί σε ιδεολογική ήττα της Αριστεράς. Να δεχτεί δηλαδή η τελευταία πως αν θέλει να ξανακυβερνήσει, πρέπει να αποβάλει τον αριστερό της χαρακτήρα.
Περισσότερα »
16
06

Laboremus. Ναι, αλλά κάθε πότε, πόσο και με τι μισθό;

Τα πράγματα είναι δύσκολα, αλλά ακόμα κι έτσι, πολλά μπορούν να αλλάξουν. Πρώτα-πρώτα να γίνει συνείδηση όλων των εργαζομένων  ότι τα μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση, παρά τον φαινομενικά έκτακτο χαρακτήρα τους, δεν είναι έκτακτα ούτε πρόσκαιρα. Αποτελούν στρατηγική επιλογή για ένα μοντέλο ανάπτυξης που θα στηρίζεται στο χαμηλό εργατικό κόστος και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστούν. Ας μας προβληματίσει επίσης το γεγονός ότι επικεφαλής της «Επιτροπής για την Αναπτυξιακή Στρατηγική» ορίστηκε ο Χριστόφορος Πισσαρίδης, νομπελίστας μεν οικονομολόγος, αλλά θιασώτης της flexicurity, δηλαδή της πλήρους ευελιξίας του εργοδότη στον αριθμό των θέσεων εργασίας, τις απολύσεις, τα ωράρια. Δεύτερο, να γίνει κατανοητό  ότι, παρά την προπαγάνδα των συστημικών μέσων «ενημέρωσης», η πολιτική αυτή δεν είναι μονόδρομος. Υπάρχουν άλλες επιλογές για την προστασία της εργασίας, που στις παρούσες συνθήκες σημαίνει τρία πράγματα: προστασία των θέσεων εργασίας (δηλαδή όχι απολύσεις), προστασία των σχέσεων εργασίας (δηλαδή μη μεταβολή της πλήρους σε μερική και εκ περιτροπής απασχόληση) και προστασία των μισθών (δηλαδή καταβολή τους στο 100%). Έχουν κατατεθεί σχετικές προτάσεις ρεαλιστικές, κοστολογημένες  και απολύτως εφαρμόσιμες. Τρίτο, να υπάρξει αντιπαράθεση στο πολιτικό, το ιδεολογικό, το οικονομικό και το επιστημονικό πεδίο. Κι αυτό είναι χρέος των αντικαπιταλιστικών πολιτικών δυνάμεων, των επιστημόνων, των ανθρώπων του πνεύματος. Για να φανεί το απάνθρωπο πρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού.  Τέταρτο και πιο σημαντικό: Να σπάσει ο φόβος και να τονωθεί το αγωνιστικό φρόνημα των εργαζομένων. Ας το πάρουμε χαμπάρι. Αυτοί δεν θα σταματήσουν, αν δεν τους σταματήσουμε. Με οργάνωση στα συνδικάτα και αγώνα στους τόπους δουλειάς και στον δρόμο. Πώς το είπε ο Προυντόν; «Οι “μεγάλοι” είναι “μεγάλοι”, μόνο επειδή εμείς είμαστε γονατιστοί».
Περισσότερα »
16
06

Από το Λος Άντζελες στο Χιούστον

Η ευταξία της απομόνωσης των “περιττών” ανθρώπων ή των περιστασιακά απασχολούμενων σε καθεστώς στυγνής εκμετάλλευσης, γενικά των σύγχρονων κολασμένων της γης, είναι προσωρινή. Διακόπτεται από εξεγέρσεις, εκρήξεις της συσσωρευμένης οργής και απελπισίας των καθημαγμένων σωμάτων που καταπονούν ο αγώνας επιβίωσης, η καταστολή, η φυλακή, ναρκωτικές ουσίες, ο στιγματισμός, η περιφρόνηση της ανθρωπινότητάς τους, η μοναξιά και η αποξένωση από τον εαυτό τους και τους άλλους. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν διαθέτουν θεσμικές διόδους έκφρασης των προβλημάτων και δεν έχουν, ακόμα και οι ντόπιοι, πρόσβαση σε κοινοβουλευτικές διαδικασίες, όπου υπάρχουν. Η παγκόσμια εξουσία του κεφαλαίου έχει καταστήσει την πολιτική, όπως εκφράζεται μέσω της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, σε μεγάλο βαθμό ανυπόστατη, ενώ δικτατορίες, μοναρχίες και άλλες μορφές ολοκληρωτικών καθεστώτων αποτελούν την πλειοψηφία της πολιτικής εξουσίας στον σύγχρονο κόσμο. Τούτων δεδομένων, οι εξεγέρσεις σε χώρες που δεν επιτρέπουν πιο ήπιες μορφές συγκρουσιακής πολιτικής έχουν πάρει τη θέση των οργανωμένων αστικών κοινωνικών κινημάτων της μεταπολεμικής περιόδου. Αυτή είναι η περίπτωση της εξέγερσης του Λος Άντζελες του 1992, όπου αντί κοινωνικών λύσεων επικράτησε η σκληρή καταστολή. Αντίθετα, στην εξέγερση των Watts το 1965 στην ίδια πόλη, η οικονομική ανάκαμψη έδωσε -τρόπος του λέγειν- τη λύση, περιορίζοντας μεν τις στρατιές των απόκληρων, χωρίς όμως να υπάρξουν κοινωνικοί θεσμοί στήριξης που να προνοούν για το μέλλον. Έτσι, σε μια Πολιτεία με υψηλότατα ποσοστά του ρεπουμπλικανικού κόμματος, η απάντηση της εξουσίας το 1992 ήταν η επίταση της καταστολής, της φυλάκισης και των διαχωρισμών.
Περισσότερα »
16
06

Aihwa Ong: Ο νεοφιλελευθερισμός ως εξαίρεση

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον αποκτά το βιβλίο στον βαθμό που παρουσιάζει και αναλύει πολύ σύγχρονα φαινόμενα διακυβέρνησης και οικονομικής οργάνωσης με παραδείγματα άλλοτε υψηλά και άλλοτε χαμηλά, άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά. Περιπλανώμενες ελίτ, Κινέζοι επιχειρηματίες στη Σανγκάη, εκπατρισμένοι και γηγενείς γνωσιακοί εργάτες στη Σιγκαπούρη, εργαζόμενοι στον χώρο του outsourcing, οικιακές βοηθοί στη Σιγκαπούρη και στο Χονγκ Κονγκ, όλοι αυτοί διαπραγματεύονται τον «νεοφιλελεύθερο» χώρο τής επιχειρηματικότητας του εαυτού, του ατομικισμού της αγοράς. Εδώ η ανάλυση της Ονγκ συναντά την ανάλυση των Χαρντ και Νέγκρι στην «Αυτοκρατορία». Αν όμως οι Χαρντ και Νέγκρι υποστηρίζουν πως η πολιτειότητα στην εποχή του αυτοκρατορικού κεφαλαίου απελευθερώνεται όλο και περισσότερο από την εθνική ιδιότητα του πολίτη και ότι η ανερχόμενη μορφή της άυλης εργασίας ενώνει τους εργαζόμενους σε παγκόσμιο επίπεδο, η Ονγκ υποστηρίζει ότι αυτά τα υπερεθνικά γεωγραφικά πλάτη πολιτειότητας που ενεργοποιούνται σήμερα συνδέονται όλο και περισσότερο με εθνικοποιημένα δίκτυα που αποκλείουν κάθε αλληλεγγύη. Και προσθέτει ότι ο καπιταλισμός δεν είναι μια απλή μετάβαση από την πειθαρχική στη ρυθμιστική εξουσία, αλλά ότι ακόμη και σήμερα επιβιώνουν μορφές ζωής και εργασίας υπό τους όρους μιας νεο-δουλείας.
Περισσότερα »
16
06

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ BY ΠΑΠΑΛΑΜΠΡΑΙΝΑ: ΗΛΙΕ ΜΟΥ, ΣΤΟΝ ΒΑΣΙΛΕΜΟ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΛΙΓΑΚΙ ΝΑ ΔΩ ΤΟΝ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ

Με φόντο το διάσημο ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης έγινε η συνέντευξη Τύπου του ηφαιστειακού μας πρωθυπουργού. Καθώς ο ήλιος έπεφτε ο Κυρ. Μητσοτάκης καλούσε τουρίστες να έρθουν στην Ελλάδα για διακοπές. Συμβολική η επιλογή της δύσης του ηλίου, καθώς, αν σκεφτούμε ότι, με βάση το καταπληκτικό σχέδιο που προβλέπει να έρχονται τουρίστες χωρίς ελέγχους, τον ελληνικό τουρισμό τον περιμένει το μαύρο σκοτάδι.
Περισσότερα »
16
06

Η παλιά αξέχαστη δεξιά

Ο κ. Πέτσας μας εξήγησε με λίγα λόγια και αρκετά έργα πως η κυβέρνηση της ΝΔ έχει το δικαίωμα να μοιράζει όπου θέλει δεκάδες εκατομμύρια ευρώ σε μέσα ενημέρωσης, χωρίς να νιώθει την υποχρέωση να δώσει λογαριασμό τι έδωσε στον καθένα. Είναι λεφτά που δίνονται για το καλό της πατρίδας, που τυχαίνει να ταυτίζεται με το καλό της παράταξης που κυβερνά. Αυτή η ταύτιση βρίσκεται στον πυρήνα της λογικής των μυστικών κονδυλίων. Και της πολιτικής στρατηγικής στην οποία κάθε φορά εξελίσσεται αυτή η λογική. Δεν είναι η «απλή» διαπλοκή που συνηθίσαμε να λέμε και να βιώνουμε στις δεκαετίες προ και μετά το 2000. Δεν τα βρίσκουν «απλώς» κάποιοι που διαθέτουν το δημόσιο χρήμα – δηλαδή το δικό σας – με κάποιους μεγιστάνες των μίντια, που θέλουν να επωφεληθούν από αυτό με ικανό αντάλλαγμα. Πρόκειται και για την κατασκευή ενός πλέγματος υποτελών κυρίως στην εξουσία, που μπορεί χωρίς αυτή τη σχέση να μην είχαν καν στον ήλιο μοίρα, οι οποίοι εξυπηρετούνται και εξυπηρετούν, όχι μόνο στο πεδίο της προπαγάνδας, αλλά σ’ ένα ευρύτερο πεδίο δημιουργίας σχέσεων εξάρτησης και συνενοχής πολύ βαθύτερο από αυτό που συνηθίσαμε να ονομάζουμε πελατειακή σχέση. Μόνο έτσι εξηγείται αυτή η ενδόμυχη διάθεση αποφυγής της δημοσιότητας, της διαφάνειας, που απαιτείται εξ ορισμού στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος. Εδώ επιχειρείται, με τη μορφή της ιλαροτραγωδίας, η επανάληψη της εμπειρίας μιας τραγικής περιόδου, με στόχο την ενίσχυση ενός πλέγματος σχέσεων χρήσιμων στην εποχή της ηλεκτρονικής επικοινωνίας, του διαδικτύου και των σόσιαλ μίντια, με μετόχους που δεν συναλλάσσονται ισότιμα, ώστε να μιλάμε για δια-πλοκή, αλλά συνδέονται με σχέση υπαγωγής στην εξουσία. Κι αν διανοηθούν κάποιοι να σηκώσουν κεφάλι, μπορεί να πεταχτούν στο ρείθρο της εθνικής οδού.
Περισσότερα »