Macro

Ο Τραμπ δεν ήταν ούτε ένας Χίτλερ ούτε ένας Νέρωνας, αλλά ένας πολύ κακός καλλιτέχνης που επιβραβεύτηκε από τους υποστηρικτές του για τις άθλιες παραστάσεις του. Η απεύθυνσή του στο μισό πληθυσμό της χώρας, στηρίχθηκε στη διαμόρφωση μιας πρακτικής ενθουσιώδους σαδισμού, απαλλαγμένου από οποιαδήποτε δέσμευση ηθικής ντροπής ή νόρμας. Ο εξουθενωμένος πρόεδρος, ωστόσο, διακήρυξε πως έχει κερδίσει, αν και όλοι γνωρίζουν πως αυτό δεν είχε συμβεί, τουλάχιστον όταν έκανε τη δήλωσή του. Ούτε καν το δίκτυο Fox δεν αποδέχθηκε τον ισχυρισμό του, ακόμα και ο Πενς είπε πως κάθε ψήφος πρέπει να προσμετρηθεί. Ο σχεδόν έκπτωτος τύραννος ήθελε να βάλει ένα τέλος στα τεστ κορονοϊού, στην καταμέτρηση, στην επιστήμη, ακόμα και στον εκλογικό νόμο και στις μεθόδους επαλήθευσης, που καθόλου δεν τον εξυπηρετούν, προκειμένου να πει την ψεύτικη αλήθεια του για μια ακόμα φορά. Αν έπεφτε, θα προσπαθούσε να πάρει μαζί του και τη δημοκρατία. Όταν, όμως, ο πρόεδρος αυτοανακηρύσσεται νικητής και γελοιοποιείται, αφού ακόμα και οι φίλοι του καλούν ταξί για να το πάρει να φύγει, μένει μόνος του με την ψευδαίσθηση πως είναι ένα πανίσχυρος ισοπεδωτής. Μπορεί να προσφύγει σε όσα δικαστήρια θέλει, όταν όμως οι δικηγόροι του σκορπιστούν στον άνεμο, και τα δικαστήρια, εξουθενωμένα, παύσουν να τον ακούν, θα βρεθεί μόνος του να κυβερνά το νησί που λέγεται Τραμπ, με την ψευδαίσθηση της πραγματικότητας. Φαίνεται ότι, επιτέλους, θα έχουμε την ευκαιρία να αφήσουμε τον Τραμπ να γίνει το υπερθέαμα ενός προέδρου, ο οποίος, στην προσπάθειά του να καταστρέψει τους νόμους που οικοδομούν τη δημοκρατία, έγινε η μεγαλύτερη απειλή της.

Βρισκόμαστε σε ένα πολύ κρίσιμο σημείο. Ή θα συνεχίσουμε να αναλύουμε, να εξηγούμε και να επεξεργαζόμαστε προτάσεις με βάση μία κοινωνική, ταξική ανάλυση της πραγματικότητας που με τη σειρά της εδράζεται σε πραγματικά επιστημονικά δεδομένα ή θα διολισθήσουμε σε αντιεπιστημονικές, κυνικά ατομοκεντρικές και κοινωνικά ρατσιστικές απόψεις. Σε αυτήν την περίπτωση υπάρχει ο κίνδυνος να εδραιωθεί μία ιδιότυπη ηγεμονία του ακροδεξιού λόγου. Επίσης, ή θα συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε τα μέτρα προστασίας της δημόσιας υγείας ή θα υποκύψουμε σε "συντεχνιακές" πιέσεις που βέβαια εξηγούνται από τις νεοφιλελεύθερες εμμονές της κυβέρνησης και που οδηγούν σε πτώχευση και σε καταστροφή μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Η αντιπολίτευσή μας θα συνεχίσει να είναι υπεύθυνη όσον αφορά το ζήτημα της προστασίας της ζωής των συμπολιτών μας, αλλά θα είναι παράλληλα σκληρή και πάντα τεκμηριωμένη όσον αφορά τα ταξικά κοινωνικά αποτελέσματα που έχει η συνολική πολιτική της κυβέρνησης, η διαχείριση της πανδημίας αλλά και το ίδιο το λοκ ντάουν. Θα διεκδικήσουμε κοινωνικά προσανατολισμένες πολιτικές σωτηρίας της κοινωνίας.

Ποιώντας την ανάγκη φιλοτιμία επικαλέστηκε [τα 37 δισ. του μαξιλαριού ασφαλείας] στη συνέντευξή του ο Κ. Μητσοτάκης ως σπουδαίο όπλο. Το ανέφερε και ο κ. Σταϊκούρας. Ήταν αναμενόμενο να παρέμβει αμέσως ο Ευκλείδης Τσακαλώτος με το γνωστό καυστικό χιούμορ του. «Έχουμε 37 δισ. διαθέσιμα, είπε ο πρωθυπουργός. Άκου κάτι πράγματα… Είπε μάλιστα ότι με αυτά θα στηρίξει την οικονομία. Και εγώ που πίστευα ότι ήταν αχρείαστα και η μεγαλύτερη γκάφα οικονομικής πολιτικής όπως έλεγε ο κ. Σκυλακάκης…» σημείωσε. Και ο γράφων, διαβάζοντάς το, θυμήθηκε και την «έξυπνη» κριτική κατά του Ευκλείδη Τσακαλώτου που είχε αναπτυχθεί και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ γι’ αυτή την επιλογή. Τι να πεις. Και πρόσθεσε: «Τόσο καιρό που φωνάζουμε να αξιοποιηθεί το μαξιλάρι για να στηριχθεί το δημόσιο σύστημα υγείας, οι μεταφορές, ώστε να στηριχτούν οι άνθρωποι και η οικονομία, να έχουμε μικρότερη ύφεση και ταχύτερη ανάκαμψη, γιατί δεν το έκανε η ΝΔ; Η κυβέρνηση σε υγεία και οικονομία έχει επιδείξει απαράδεκτη καθυστέρηση». Η κυβέρνηση από τα τρία σημεία-στόχους της ατζέντας της έχει να παρουσιάσει ένα Βατερλό στα δυο πρώτα -οικονομία, υγεία- με τα οποία θα άμβλυνε, υποτίθεται, την αγριάδα του τρίτου, τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, και μια υπεραπόδοση στο τρίτο. Είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός που προκλητικά και με δογματική προσήλωση, μόλις την Τρίτη, είπε το εξής: «Έχουμε μια σειρά από εμβληματικά νομοσχέδια τα οποία πρέπει να ψηφιστούν, κάποια από αυτά θα έχουν ολοκληρωθεί και πριν από τα Χριστούγεννα και είναι πολύ σημαντικό σε καμία περίπτωση να μην ανασταλεί το μεταρρυθμιστικό έργο της κυβέρνησης λόγω Covid». Προσέξτε το σκηνικό: οι γιατροί θα αναζητούν θέσεις ΜΕΘ ανά την επικράτεια, επιλέγοντας ποιον θα αφήνουν να πεθάνει, και η Βουλή θα ψηφίζει, με δέκα βουλευτές, τις «εμβληματικές» μεταρρυθμίσεις. Οι αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. καραδοκούν να τον κατηγορήσουν, αποδομώντας την κριτική και τις προτάσεις του, για μικροπολιτική εκμετάλλευση κρίσιμων ζητημάτων. Ότι δήθεν θεωρεί τα δεινά που ζούμε ότι είναι «προϊόν νεοδημοκρατικών εργαστηρίων». Και η Καθημερινή σπεύδει στο κύριο άρθρο της την Παρασκευή, συνειδητοποιώντας τον κίνδυνο που διατρέχει πλέον η κυβέρνηση, γυμνή επιχειρημάτων και φορτωμένη με ευθύνες μπροστά στους πολίτες, να κατηγορήσει, «προληπτικά», τον ΣΥΡΙΖΑ ότι «δείχνει διάθεση να εκμεταλλευθεί καταστροφολογικά την υγειονομική απειλή». Μα, η αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει ανάγκη ούτε καν τους τόνους να υψώσει. Το αντίθετο. Θα είναι ακόμη πιο πειστική με τη συνετή της στάση.

Όταν παρατηρούμε ότι δεν χρειάζεται να μιμηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ τις κατάρες και τις θριαμβολογίες, προφανώς δεν γίνεται λόγος για ένα είδος «συναινετικής αντιπολίτευσης», αλλά για μια δραστική αντιπολίτευση, που καλλιεργεί στα λαϊκά στρώματα τη συναίσθηση ότι υπάρχει διαφορετικός τρόπος και δρόμος, εντελώς εφικτός, αντί να προβάλλει και να προτάσσει κυρίως την ανικανότητα της κυβέρνησης ή την καταστροφικότητα των επιλογών της. Αυτές είναι πρωτογενώς αισθητές. Τη δική σου εκδοχή και υπόδειξη χρειάζεται να κάνεις αισθητή. Τον κίνδυνο αυτό τον αντιλαμβάνεται ο κ. Μητσοτάκης, γι’ αυτό και ματαίωσε την προγραμματισμένη για χθες, Παρασκευή, συζήτηση στη Βουλή με την ερώτηση του Αλ. Τσίπρα προς τον πρωθυπουργό για τις δημόσιες συγκοινωνίες. Προφανώς δεν ήθελε τη στιγμή που, με ίχνη αυτοκριτικής αλλά χωρίς ίχνος έμπρακτης μεταμέλειας, ανακοινώνει το νέο γενικευμένο απαγορευτικό, να βρεθεί αντιμέτωπος στη Βουλή όχι μόνο με μια σκληρή κριτική για την απουσία μέτρων στις δημόσιες συγκοινωνίες και τη σημασία της, αλλά και με τη σκιαγράφηση ενός προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ γι’ αυτές. Και, τελικά, με μια επιχειρηματολογία που εξηγεί γιατί με τη ΝΔ δεν είναι εφικτό να υπάρξει κάτι τέτοιο. Θα μπορούσαμε έτσι να έχουμε στη διάθεσή μας ένα υπόδειγμα αντιπολιτευτικής στρατηγικής, που δεν έχει ανάγκη ούτε από κατάρες ούτε από θριαμβολογίες. Έχει ανάγκη μόνο από ένα κοινωνικό κίνημα υποστηρικτικό της διάσωσης, του εκσυγχρονισμού και της ανάπτυξης των δημόσιων συγκοινωνιών ως κοινού αγαθού.

Στην περίπτωση του συμβάντος στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο, ο συμβολισμός εμπεριέχεται στη φωτογραφία του συμβάντος την οποία διακίνησαν οι ίδιοι οι δράστες. Η λογική της φωτογράφισης θυμίζει βιντεοσκοπημένους αποκεφαλισμούς ομήρων από ισλαμιστές τρομοκράτες. Σχεδιασμένος συνειρμός προφανώς. Το ίδιο το περιεχόμενο της φωτογραφίας παραπέμπει στη διαπόμπευση των «τεντιμπόηδων» από το αυταρχικό κράτος της προδικτατορικής περιόδου. Εδώ ο (πάντοτε σχεδιασμένος) συμβολισμός είναι λίγο πιο σύνθετος: Αυτοί που «κανονικά» θα έπρεπε να διαπομπεύονται, οι αντίστοιχοι «τεντιμπόηδες» της σύγχρονης εποχής, έχουν το θράσος να αντιστρέφουν τους όρους και να διαπομπεύουν τον πρύτανη. Η προβοκάτσια σπανίως αποδεικνύεται ως τέτοια με αδιάσειστα στοιχεία. Σημασία έχει η δομή της ως ακροδεξιάς προπαγανδιστικής πρακτικής. Και τούτη είναι κρυστάλλινη και συνοψίζεται στο ακόλουθο σχήμα: Σκηνοθεσία κάποιου συμβάντος τόσο κραυγαλέα αντιδημοκρατικού, που δικαιώνει και τον πιο ακραίο αυταρχισμό για την αντιμετώπισή του.

Για μεγάλο διάστημα αυτό που ζητούσαμε από τους καλλιτέχνες ήταν να πορεύονται μέσα ένα περίπλοκο ιστό δομών, σχέσεων και ρυθμίσεων, είτε σε παγκόσμιο είτε σε τοπικό επίπεδο, τις περισσότερες φορές έναντι μικρής αμοιβής ή δωρεάν. Αυτό που αρχίζει στο ατελιέ ως δημιουργία, συνήθως μοναχική, εξαρτάται από την ύπαρξη ενός εύρωστου κλάδου εικαστικών τεχνών, αλλά και από το κοινό, των σχέσεων και τις επαφές. Όταν αυτά αναστέλλονται, αναστέλλεται και η δυνατότητα της δημιουργίας. Αντί να ζητούμε και να απαιτούμε, ας αναρωτηθούμε με ποιόν τρόπο μπορούμε να συμβάλουμε στο μετασχηματισμό αυτής της μορφής εργασίας, ώστε να μην είμαστε υποχρεωμένοι να κανονικοποιήσουμε πάλι την εικόνα του καλλιτέχνη που ζει μέσα στη χρόνια ανασφάλεια, υπό- ή υπέρ-απασχολούμενος, πάντα με τη σκέψη του στο επόμενο πρότζεκτ που θα του επιτρέψει να επιβιώσει. Είθε αυτές οι μέρες της απόστασης και της ηλεκτρονικής υπερ-σύνδεσης να μας υπενθυμίσουν, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, το καθήκον που έχουμε ως κοινωνία να μεριμνούμε για τους καλλιτέχνες μας.

*62 κρούσματα στις φυλακές Διαβατών - 10 στην Κέρκυρα *Βίαιη μεταγωγή Κ. Σακκά από Κορυδαλλό στις φυλακές Νιγρίτας Σερρών "Απίθανα" πράγματα συμβαίνουν στις ελληνικές φυλακές. Την ίδια ώρα, που στο πλαίσιο των μέτρων για τον κορονοϊό αναστέλλονται οι άδειες, τα ελεύθερα επισκεπτήρια και οι μεταγωγές, το γνωστό υπουργείο, η γνωστή γενική γραμματεία, η γνωστή εκδικητική λογική, προχώρησε σε βίαιη μεταγωγή του κρατούμενου φοιτητή Κ. Σακκά από τον Κορυδαλλό στις φυλακές Σερρών. Φυσικά δεν εκπλαγήκαμε από τη τακτική αυτή. Είναι ίδια με αυτήν στην περίπτωση του Βασίλη Δημάκη και τόσων άλλων. Μόνο, που τώρα οι συνθήκες είναι διαφορετικές. Θα περίμενε κανείς από το γνωστό υπουργείο να προχωρήσει σε αποσυμφορητικά μέτρα, καθώς τα κρούσματα του ιού πληθαίνουν: στις φυλακές Διαβατών ο αριθμός έφτασε τους 62! Κανένα μέτρο, καμιά μέριμνα, κανένα ενδιαφέρον. Στις φυλακές σήμερα κρατούνται πάνω από 12.000 κρατούμενοι, γυναίκες, άντρες και παιδιά. Γιατί, ναι, κρατούνται και παιδιά, ακόμα και βρέφη. Όπως κρατούνται ηλικιωμένοι, ανάπηροι, ασθενείς, μωρομάνες. Και όλα αυτά σε φυλακές που η πραγματική τους χωρητικότητα, με βάση τις διεθνείς προδιαγραφές, είναι μέχρι 9.000. Δεν υπάρχει φυλακή, εκτός φυσικά από τις αγροτικές, που κρατούμενοι να μην κοιμούνται στο πάτωμα, σε απελπιστικά μικρούς χώρους, χωρίς τη τήρηση στοιχειωδών κανόνων υγιεινής. Το γνωστό υπουργείο, το υπουργείο καταστολής, όμως, δεν παίρνει κανένα μέτρο, ούτε καν αυτά τα οποία είχε εξαγγείλει την πρώτη περίοδο της πανδημίας. Σφυρίζει αδιάφορα, εγκληματικά αδιάφορα. Κι όμως, υπήρχαν και υπάρχουν λύσεις, τις οποίες έχουν διατυπώσει θεσμικοί φορείς... υπεράνω "ελευθεριακής" και αντιπολιτευτικής υποψίας! Αλλά είπαμε, η κυβέρνηση έχει τη δική της φιλοσοφία. προτεραιότητά της δεν είναι οι μάσκες, τα αντισηπτικά, τα γάντια, οι συνθήκες υγιεινής, οι γιατροί, οι νοσηλευτές, αλλά η τιμωρητική μεταγωγή του Σακκά και του κάθε Σακκά. Ας το ξαναπούμε για άλλη μια φορά. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας απαγορεύει τις συναθροίσεις ως μέτρο προστασίας. μάλιστα. Στις φυλακές, όμως, όπως και σε ιδρύματα και σε χώρους που ζουν ανάπηροι, οι συναθροίσεις είναι υποχρεωτικές, εξαναγκαστικές, εντέλει τιμωρητικές και εξοντωτικές.

Και οι δύο Αμερικές μας αφορούν. Τόσο αυτή της λαϊκιστικής, αντιδραστικής και συνωμοσιολογικής δεξιάς, διότι οι απολήξεις της και οι μιμητές της βρίσκουν, δυστυχώς, ευήκοα ώτα και κοινό και στην Ευρώπη. Αλλά, κυρίως, μας ενδιαφέρει και μας αφορά η άλλη Αμερική, αυτή της ελπίδας, των αγώνων υπό αφάνταστα αντίξοες συνθήκες, η Αμερική των διεκδικήσεων. Θα ήταν χρήσιμο, η ευρωπαϊκή Αριστερά, όχι μόνο να προσφέρει την αλληλεγγύη της, αλλά και να αντλήσει πολύτιμα συμπεράσματα, από αυτήν τη νέα, πολύμορφη, κοινωνική αριστερά της άλλης πλευράς του Ατλαντικού. Όπως, επίσης, οφείλει να βγάλει συμπεράσματα από το γεγονός ότι πλατιά λαϊκά στρώματα στήριξαν (ξανά) τον Τραμπ. Το μεγάλο στοίχημα είναι πώς η Αριστερά θα βρεθεί δίπλα σε όλους όσοι ζουν τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης, της αποβιομηχάνισης, της νεοφιλελεύθερης λιτότητας και στις 2 πλευρές του Ατλαντικού και προσελκύονται από μια ακραία και λαϊκιστική δεξιά, δήθεν αντισυστημική, αλλά στην πραγματικότητα βαθιά καθεστωτική.

Δεν ενδιαφέρονται άραγε η πανεπιστημιακή και η ευρύτερη κοινότητα για ακαδημαϊκή ελευθερία ή για ασφάλεια; Ούτε προβοκάτορες δεν τολμούν αυτό να το υποστηρίξουν. Ομως το θέμα δεν είναι το δέον, στα «πρέπει» όλοι συμφωνούν άνετα. Αν όχι όλοι, άλλωστε, οι συντριπτικά περισσότεροι επίσης συμφωνούν: Παιδεία με τον αστυνόμο εντός των αμφιθεάτρων και των γραφείων, όπως αντίστροφα με την εγκληματική βία και την απειλή παρούσες, είναι απλώς αδύνατη. Στον τρόπο είναι που κολλάμε, στις μεθόδους που αποκαλύπτουν πάντοτε την πραγματική κοινωνική δυναμική και τις προθέσεις. Σήμερα η ακαδημαϊκή ελευθερία δεν κινδυνεύει μόνο από παρεμβάσεις κρατικών οργάνων ή από οργανωμένες επιχειρήσεις εκφοβισμού, αλλά και από εκείνους τους ισχυρούς ιδιώτες που μέσω των χρηματοδοτήσεων προσπαθούν να χειραγωγούν την έρευνα. Η νεοφιλελεύθερη λιτότητα έχει πλήξει τη δημόσια επιχορήγηση της έρευνας, και ευτυχώς που υπάρχουν κάποιοι ανιδιοτελείς χορηγοί να αιμοδοτούν την προστασία του περιβάλλοντος ή βασικές και ωφέλιμες για όλους έρευνες ή την εύρεση π.χ. φθηνών φαρμάκων. Ανάμεσά τους όμως παρεισφρέουν και πλείστοι που κατευθύνουν σε εφαρμογές χρήσιμες για τα ανταγωνιστικά τους συμφέροντα. Η Παιδεία κινδυνεύει από όσους αντί να είναι ανοικτοί, προωθούν το κερδοφόρο και αποκλείουν το φθηνό και κοινωφελές ή ριζοσπαστικό. Εντέλει η ελευθερία, συνθήκη επιστημονικής σκέψης και παραγωγής, δεν διασφαλίζεται με απλουστευτικές αστυνομεύσεις και με δήθεν τεχνοκρατικές διαχειρίσεις. Με δυο λόγια: Η απελευθέρωση και η γνώση προϋποθέτουν μια σύνθετη προσπάθεια. Εξισωτική δυναμική και αγώνα απέναντι σε αγκυλώσεις βίαιες επιβολές και συμφέροντα. Αυτό είναι το ζητούμενο, από το οποίο αποπροσανατολίζουν –ή το χειρότερο απομακρύνουν– οι περί το άσυλο «τρύπες στο νερό».

Όμως ο τραμπισμός κερδίζει. Για την ακρίβεια, αποτελεί τη συνταγή της επόμενης μάχης. Αύξησε τις ψήφους του, τσιμεντάρισε τη βάση του, την τράβηξε ακόμα πιο δεξιά, ακόμα πιο μισαλλόδοξα, ακόμα πιο πολεμικά. Οι Αμερικανοί δεν απέρριψαν τον τραμπισμό κι ας κερδίζει ο Μπάιντεν. Γιατί ο τραμπισμός δείχνει το δρόμο: αμφισβήτηση κάθε δομικής αρχής του πολιτικού συστήματος, αποδόμηση θεμελιωδών αρχών πολιτικής συνύπαρξης, μνησικακία, κατασκευή μιας «μη πραγματικής πραγματικότητας», διχαστική ρητορική, σύγκρουση. Ο δημαγωγικός εθνισμός και η ένταση κινητοποιούν περισσότερους οπαδούς από το ενωτικό συμπεριληπτικό μήνυμα που τον αντιπαλεύει. Άρα η Αμερική έχει μπει για τα καλά σε μια δεξιόστροφη σπειροειδή, το μόνο ερώτημα είναι ποιος θα επιβληθεί ως επίγονος του Τραμπ για να επιχειρήσει το comeback. Η συνταγή είναι έτοιμη. Απευθύνεται στη λευκή Αμερική που συρρικνώνεται. Τα μη λευκά παιδιά θα είναι σε λίγους μήνες η πλειονότητα των 74 εκατομμυρίων παιδιών στις ΗΠΑ και το 2040 οι λευκοί θα είναι το 49%. Σε όσους νιώθουν δυσφορία, φόβο, οργή από αυτή την προοπτική απευθύνεται ο λόγος του Τραμπ. Κι αυτοί τον έβλεπαν σαν το μόνο ανάχωμα στην εξάπλωση των μη λευκών. Οι δύο Αμερικές θα αναμετρηθούν σύντομα ξανά. Γιατί οι ρεπουμπλικάνοι έχασαν αλλά τώρα ξέρουν τι πρέπει να κάνουν για να κερδίσουν ξανά: να έχουν Τραμπ. Και οι Δημοκρατικοί κέρδισαν αλλά δεν έπαψαν οι επιλογές τους να είναι κοινωνικά προβληματικές και μακριά από όσους νιώθουν ότι το αύριο δεν τους περιλαμβάνει. Το γεγονός ότι η παταγώδης αποτυχία στη διαχείριση της πανδημίας δεν ήταν αρκετή να γκρεμίσει τον Τραμπ είναι από μόνο του κόκκινος συναγερμός. Ο φόβος του Τραμπ αποδείχθηκε ισχυρός στο τέλος, αλλά οι μορφωμένες ελίτ θα ξαναβρεθούν γρήγορα απέναντι στους οργισμένους λευκούς των μεσοδυτικών πολιτειών και του νότου. Γράφει ο Thomas Friedman: «Γιατί πολλοί εργαζόμενοι αγκαλιάζουν έναν πλουτοκράτη-λαϊκιστή, του οποίου οι πολιτικές δεν τους βοηθούν πολύ; Οι δημοκρατικοί πρέπει να μελετήσουν την αίσθηση της ταπείνωσης που αισθάνονται οι εργαζόμενοι που πιστεύουν ότι η οικονομία τους έχει αφήσει πίσω και ότι οι αξιόπιστες ελίτ τους κοιτάζουν αφ’ υψηλού». Πολλοί ψηφοφόροι του Τραμπ από την εργατική τάξη όχι μόνο αισθάνονται υποτιμημένοι, αλλά επίσης αγανακτούν για αυτό που βλέπουν ως πολιτισμική λογοκρισία από τις φιλελεύθερες μορφωμένες ελίτ.