Macro

Με δεδομένο ότι οι επιτροπές Πισσαρίδη και Σκυλακάκη χτύπησαν φλέβα, ανακαλύπτοντας τη ρίζα της αναπτυξιακής ανεπάρκειάς μας στις εξαρτήσεις εργαζόμενων, ευάλωτων και φτωχών από τους μισθούς και τα κοινωνικά επιδόματα, θα περίμενε κανείς να προτείνουν ανάλογα προγράμματα απεξάρτησης για την επιχειρηματική ελίτ: από τις αθρόες κρατικές ενισχύσεις, από τους πακτωλούς των κοινοτικών επιδοτήσεων, από τα σπαταλημένα 100 δισ. των ΕΣΠΑ των τελευταίων δεκαετιών γα τα οποία θρηνεί ακόμη και το ΙΟΒΕ, από τα τραπεζικά θαλασσοδάνεια, από τα δανεικά κι αγύριστα με εγγύηση Δημοσίου, από τη χαρισμένη και ακαταδίωκτη φοροκλοπή και εισφοροκλοπή, από το φέσωμα χιλιάδων εργαζομένων που μένουν απλήρωτοι και άνεργοι από αφερέγγυους και μπαταχτσήδες εργοδότες, από τις γενναιόδωρες κρατικές διασώσεις και το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας… Φευ, ουδεμία μέριμνα εντοπίζουμε στις προτάσεις, αντιθέτως, τουλάχιστον 12,5 δισ. ζεστά ευρώ θα δοθούν για ιδιωτικές επενδύσεις. Δυστυχώς, η οικονομική ολιγαρχία της χώρας αφήνεται εκτεθειμένη στην ολέθρια εξάρτησή της από το κράτος και στον κίνδυνο θανάτου από υπερβολική δόση δωρεάν χρήματος.

«Νοσταλγώ το ωραίο μου σπίτι στο Baden Baden που λόγω πανδημίας δεν μπορώ να πάω. Μα πιο πολύ νοσταλγώ την αγαπημένη μου Aston Martin» έγραψε ο Νικόλαος Μακρόπουλος, αντιδήμαρχος Αθηναίων, αρμόδιος για θέματα Επιχειρηματικότητας, που εξελέγη δημοτικός σύμβουλος με το ψηφοδέλτιο Αθήνα Ψηλά του Κώστα Μπακογιάννη. Τα έγραψε αυτά, απευθυνόμενος σε πληβείους που στην καραντίνα ζουν στο τριάρι τους σε κάποια γειτονιά της Αθήνας και νοσταλγούν απλώς λίγο ουρανό, μια επαφή με τους δικούς τους ανθρώπους. Τα έγραψε αυτά, απευθυνόμενος σε εξαρτημένους από τον μισθό τους, όπως είπε κι ο θείος του δημάρχου, που ζουν στη φτώχεια, την ανέχεια που δημιουργεί η οικονομική κρίση και η διαχείριση των κυβερνώντων. Που ζουν στην ανασφάλεια για την επιβίωση και στον τρόμο για τη ζωή. Τα έγραψε αυτά και προκάλεσε. Αλλά το απίστευτο δεν είναι ότι προκάλεσε. Το απίστευτο είναι ότι ένας εκλεγμένος εκπρόσωπος των δημοτών, στην προσπάθειά του να κάνει επίδειξη πλούτου και ευμάρειας, δεν κατάλαβε καν ότι προκαλεί.

Και ποιοι είναι οι «επιρρεπείς» νέοι και νέες, αυτή η απείθαρχη νεολαία που κάποτε την λέγανε γενιά του καναπέ; Έχουν ταξική ταυτότητα και ζουν σε στιγματισμένες συνοικίες που προδιαγράφουν το μέλλον τους, όπως ο ψυκτικός από το Περιστέρι στην απαξιωτική αναφορά του κ. Μητσοτάκη πριν τις εκλογές. Πασχίζουν να τελειώσουν ένα λύκειο ή ένα πανεπιστήμιο με τηλεμαθήματα και τηλεφροντιστήρια μέσω ενός smart phone. Σε διαλυμένα ιδρύματα με ανεπαρκές προσωπικό, αντιμέτωποι με τη μεγαλύτερη συντηρητική παλινόρθωση της τελευταίας δεκαετίας. Νέοι και νέες που μεγάλωσαν και εκπαιδεύτηκαν στην Ελλάδα, αλλά τους αρνούνται την ιθαγένεια εκτός και αν γίνουν διάσημοι παίκτες του ΝΒΑ. Εκείνοι οι οποίοι τους φθονούν και τους κατηγορούν τους προετοιμάζουν ή ήδη τους έχουν οδηγήσει στην μεγαλύτερη μεταπολιτευτική εργασιακή και οικονομική επισφάλεια ή στη ξενιτιά, παρά το γεγονός ότι είναι η περισσότερο μορφωμένη γενιά, τώρα ντελιβεράδες. Όσες είχαν κάποια δουλειά, πρώτες την έχασαν γιατί ήταν εποχιακές, περίμεναν τηλέφωνο για να δουλέψουν, αναπληρώτριες στην επαρχία της μοναξιάς, σε μια χώρα που ακόμα δεν έχει επουλώσει τις πληγές των μνημονίων. Αυτοί και αυτές γεννούν το φθόνο, όχι γιατί συνωστίζονται στις πλατείες διασκεδάζοντας με ένα κουτί μπύρα, αλλά γιατί αναβλύζουν νεότητα και ελευθερία προσπαθώντας να τη χαρούν στο δυστοπικό και αντιδημοκρατικό παρόν, σχεδόν κατάστασης πολιορκίας, που έχουν φτιάξει οι κατήγοροι των 50+. Ένα βήμα χωρίζει το φθόνο από την κακία που συχνά κρύβει θαυμασμό, μας θυμίζει ο Βικτώρ Ουγκό: «οι κακοί άνθρωποι φθονούν και μισούν. Είναι ο δικός τους τρόπος να θαυμάζουν».

Εννιά άξονες του σχεδίου Πισσαρίδη, συνοπτικά: 1/ επανέρχεται η τράπεζα θεμάτων και μάλιστα σε όλες τις τάξεις της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης: πανελλαδικού τύπου εξετάσεις χωρίς μορφωτικό κέρδος, που επιπλέον αφήνουν παιδιά ανεξεταστέα και υποχρεώνουν τους γονείς να πληρώνουν περισσότερα φροντιστήρια, 2/ αξιολόγηση από κεντρικό φορέα των σχολικών μονάδων και των εκπαιδευτικών, με ρητή επιδίωξη τη μείωση της χρηματοδότησης των σχολείων. Καλά και κακά σχολεία, πολλές ταχύτητες, 3/ αυτονομία σχολικών μονάδων. Ακούγεται ωραίο, παραπέμπει όμως στην εγκατάλειψη των σχολείων και όχι στην αναγκαία πρωτοβουλία των εκπαιδευτικών, 4/ αύξηση του αριθμού των παιδιών, ανά τμήμα. Αυτό που νομοθέτησε η κυρία Κεραμέως το καλοκαίρι για τα δημοτικά και τα νηπιαγωγεία (εν μέσω πανδημίας!), αλλά τώρα σε όλες τις βαθμίδες 5/ αύξηση του ωραρίου του διδακτικού προσωπικού, χωρίς να λαμβάνει υπόψη του το σύνολο της προσφοράς στην εκπαίδευση, τη δουλειά στο σπίτι, τη γραμματειακή υποστήριξη που προσφέρουν οι εκπαιδευτικοί και άλλα πολλά, 6/ συγχώνευση των πανεπιστημίων σε όλη τη χώρα. Ένα νέο σχέδιο εξαφάνισης, ουσιαστικά, περιφερειακών πανεπιστημίων και σχολών από το χάρτη, 7/ εισαγωγή στα πανεπιστήμια με «βάση το δέκα». Αυτό το γερασμένο νεοφιλελεύθερο ιδεολόγημα των «κακών μαθητών» που δεν αξίζουν να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους σε ένα άλλο περιβάλλον. Και βέβαια, χιλιάδες παιδιά έξω από τα πανεπιστήμια, έτοιμοι πελάτες για τα ιδιωτικά και αμφίβολης ποιότητας ΙΕΚ. «Βάση δέκα» κι εκεί άραγε; Όχι ασφαλώς! Εκεί «βάση τα δίδακτρα», 8/ στόχος, υποτίθεται, «100.000 αλλοδαποί φοιτητές να έρθουν στη χώρα μας να φοιτήσουν ως το 2030». Στην πραγματικότητα, μοντέλο το οποίο συνδυαζόμενο με την υποχρηματοδότηση των πανεπιστημίων, προσφέρει έναντι αμοιβής της μόρφωση και επαγγελματική αποκατάσταση, καταρχάς μόνο σε αλλοδαπούς αλλά αναπόφευκτα σύντομα και σε Έλληνες, ενώ μετατρέπει τα σχολεία σε επιχειρήσεις και τους καθηγητές σε πωλητές και εμπόρους, 9/ καθιέρωση διδάκτρων ως ποινή (!) σε όσους φοιτητές παρατείνουν το χρόνο των σπουδών τους. Ένα παράθυρο που όλοι υποψιαζόμαστε πού θα οδηγήσει, Εκτός αυτού, πρόκειται για ευθεία παραβίαση της συνταγματικής επιταγής για δωρεάν εκπαίδευση.

Η πολιτική του Υπουργείου Μετανάστευσης και Ασύλου για την επόμενη χρονιά θα είναι αυτή που καταγράφεται στην πρόσφατη ντροπιαστική για τη χώρα μας Έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης. Απαξίωση της διεθνούς νομιμότητας και της έννοιας του κράτους δικαίου, παθητική και ενεργητική αποτροπή που θέτει σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές, «ανοσία της αγέλης» για πρόσφυγες και εργαζόμενους στις δομές φιλοξενίας, καλλιέργεια κοινωνικού αυτοματισμού που στρέφει τις τοπικές κοινωνίες απέναντι σε πρόσφυγες και μετανάστες, κανένα σχέδιο για την ένταξη, μόνο αστεγία στις πλατείες και ανέχεια για όλους, ιδιωτικοποίηση δομών και υπηρεσιών του Υπουργείου. Αλλά για όλα αυτά δεν μένουμε έκπληκτοι, άλλωστε οι μόνοι για τους οποίους φαίνεται πραγματικά να νοιάζεται ο Υπουργός είναι το ακροδεξιό ακροατήριο που ταΐζει με τη ρητορική και τα κομμένα στοιχεία του, αλλά και οι διάφοροι ανάδοχοι εργολάβοι στους οποίους «χαρίζει» δημόσιο χρήμα, πότε με τον έναν και πότε με τον άλλο τρόπο. Δεν θα τους το επιτρέψουμε. Θα μας βρίσκουν πάντα μπροστά τους εντός κι εκτός Βουλής με δυναμικό τρόπο, για να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπεια όλων αλλά και τις θυσίες του ελληνικού λαού που με τόσο κυνικό τρόπο κατασπαταλούν για να εξαργυρώσουν τα γραμμάτια τους.

Και πώς μπορώ να εξηγήσω σε όσους δεν είναι από τη Νάπολη τι ήταν ο Μαραντόνα; Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Αυτή τη φορά εμείς και μόνο εμείς κρατούμε τον πόνο, τόσο μεγάλο … γιατί μόνο εμείς τον είχαμε τόσο κοντά, τόσο μοναδικό, τόσο πληγωμένο, τόσο τολμηρό, τόσο τρελό, τόσο ικανό να ερμηνεύσει την χαρά των πολλών πραγματοποιώντας το σε ένα παιχνίδι, σε ένα απλό παιχνίδι που όλοι μπορούν να καταλάβουν και όλοι μπορούν να παίξουν. Μια μπάλα στη μέση του γηπέδου, δύο τέρματα, νοημοσύνη, ταλέντο, πίστη, ικανότητα.(...)

Η θέση για κυβέρνηση συνασπισμού, στην οποία εκδοχή της, δεν είναι απλά λανθασμένη είναι κάτι χειρότερο: είναι ηττοπαθής. Για τον απλό λόγο, ότι αντί να ανοίγει το δρόμο για μια αριστερή διέξοδο στη σημερινή κρίση, εκτρέφει τις αυταπάτες ότι «εθνικές λύσεις», μπορούν να δώσουν λύσεις στα μεγάλα προβλήματα της εποχής μας – και η πανδημία είναι ένα τεράστιο πρόβλημα που αφορά τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. Η λύση, για μια ακόμα φορά, δεν βρίσκεται στις συμφωνίες και στους συμβιβασμούς, έστω και πρόσκαιρους, με τη δεξιά, αλλά στην αριστερή εναλλακτική προοπτική. Η αριστερά, και ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ ως η μεγαλύτερη συνιστώσα της, δεν χρειάζεται ούτε την πολιτική των οικουμενικών κυβερνήσεων αλλά ούτε και την πολιτική του «σκληρού ροκ», στο οποίο είχε θητεύσει την περίοδο του ΠΑΣΟΚ ο Κ. Λαλιώτης και της οποίας θιασώτης στις μέρες μας είναι ο Π. Πολάκης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, κατά την ταπεινή μου άποψη, πρέπει να επιστρέψει στον ίδιο, στον παλιό, καλό εαυτό του. Στην πολιτική της περιόδου κατά την οποία εκτοξεύθηκε από το 3 και το 4% στο 36,34% στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015. Τότε που δεν ήταν «ένα άθροισμα φραξιών», όπως απαξιωτικά γράφεται, αλλά αποτελούσε το υπόδειγμα και την ελπίδα της ευρωπαϊκής αριστεράς.  Σε κάθε περίπτωση αυτό που απαιτούν οι σημερινοί καιροί είναι μια προγραμματική αντεπίθεση η οποία θα αποβλέπει σε βαθιές οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές μεταρρυθμίσεις και μετασχηματισμούς. Ένα προγραμματικό πλαίσιο, ένα εναλλακτικό σχέδιο που θα δώσει και πάλι ελπίδα, στους εργαζόμενους, τη νεολαία και στα πλατιά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας.

Η εκτέλεση των έργων από την Cosco, με προδιαγραφές αποικιακού τριτοκοσμικού λιμανιού δεν της βγήκε τελικά. Πέρα από τις κεντρικές αντιδράσεις για την κρουαζιέρα, αντιδράσεις στο Πέραμα για τα ναυπηγεία, για τα καζάνια πετρελαιοειδών, για το logistic του Κερατσινίου. Αντιδράσεις στη Σαλαμίνα για την καταστροφή του Τύμβου Σαλαμινομάχων από τα διαλυτήρια αλλά και στην Αίγινα από την απόρριψη της λάσπης των έργων στο βυθό του νησιού. Αντιδράσεις από την ανεξέλεγκτη ρύπανση που προκαλεί η Oil One στη Δραπετσώνα. Αντιδράσεις με αποτέλεσμα, με κοινωνική ενημέρωση, με θετικό αντίκτυπο που έφερε και άλλες αντιδράσεις. Η κουρτίνα τελικά σηκώθηκε αποκαλύπτοντας παραβιάσεις της νομοθεσίας, κινήσεις κάτω από το τραπέζι, κυρίως κινδύνους για την πόλη και την τοπική οικονομία. Τώρα η Cosco, με την επιστολή της στην κυβέρνηση και το ΤΑΙΠΕΔ ζητά στην πραγματικότητα αναδιαπραγμάτευση εις βάρος όχι μόνο του Δήμου Πειραιά αλλά του Μείζονος Πειραιά, και την πλήρη παράδοση των μετοχών στα χέρια της. Από το 2017 για πρώτη φορά στην ιστορία αυτής της πόλης, επιβλήθηκε ευρωπαϊκό καθεστώς ουσιαστικού περιβαλλοντικού ελέγχου στο λιμάνι. Αυτό είναι το ένα διακύβευμα που θα επιχειρήσει να ανατρέψει η Cosco τους επόμενους μήνες. Το δεύτερο είναι ο απόλυτος μονοπωλιακός έλεγχος τον οποίο διεκδικεί σε όλους τους τομείς της λιμενικής ανάπτυξης. Με τα κέρδη δικά της και τις ζημιές δικές μας. Οι Πειραιώτες θέλουμε το λιμάνι μας να είναι ένα από τα πρώτα δυναμικά λιμάνια στη Μεσόγειο και στην Ευρώπη. Με βιώσιμη παραλιμένια οικονομία, με θέσεις εργασίας και ενίσχυση της τοπικής οικονομίας, με θετικό αποτύπωμα στο περιβάλλον, το τοπικό εμπόριο και επιχειρήσεις, τον πειραϊκό τουρισμό και πολιτισμό. Δηλαδή με θετικό αποτύπωμα σε όλη την κοινωνία. Η δεκαετής πραγματικότητα από την παρουσία της Cosco στον Πειραιά δεν δείχνει αυτό αλλά το αντίθετο. Η ιδέα του διπλού win-win έμεινε μισή. Η Cosco “win” και οι άλλοι χαμένοι. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη από τη φύση της, θα θελήσει να της χαρίσει και ότι άλλο μπορεί. Πέφτει σε εμάς επομένως, στην πειραϊκή κοινωνία, στην αυτοδιοίκηση, στους πειραϊκούς επιστημονικούς, επαγγελματικούς και συνδικαλιστικούς θεσμούς, στους πολίτες, η υποχρέωση να βάλουμε χαλινάρι στην Cosco από την Πειραϊκή ως την Κυνόσουρα. Οι εξελίξεις δείχνουν ότι ως τώρα μπορέσαμε να το κάνουμε, όπου δουλέψαμε σοβαρά και τεκμηριωμένα, όπου στήσαμε μεγάλα κοινωνικά μέτωπα, Ας το συνεχίσουμε με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον του Πειραιά, του Κερατσινίου, της Δραπετσώνας, του Περάματος, της Σαλαμίνας και της Αίγινας, στο μέλλον του μεγάλου λιμανιού μας.

Υπάρχουν καινούριες ανάγκες που τις ανέδειξε η πανδημία, όπως οικογενειακός γιατρός, ομάδα υγείας στην πρωτοβάθμια φροντίδα , κινητές μονάδες και κατ’ οίκον  παρακολούθηση και φροντίδα χρονίως πασχόντων, αλλά και ανθρώπων που είναι με κορονοϊό σε καραντίνα αυτή την περίοδο και πρέπει να παρακολουθούνται, για να μην υποτροπιάσουν και εμφανίσουν  επιπλοκές. Νέες ανάγκες επίσης όπως επείγουσα ιατρική, αξιοπρεπής και ποιοτική φροντίδα μέσα στο νοσοκομείο και ιδιαίτερα στο επίπεδο των ΜΕΘ, μετανοσοκομειακή φροντίδα, αποθεραπεία-αποκατάσταση, γηριατρική φροντίδα, ψυχοκοινωνική υποστήριξη, ιατρική της εργασίας, υγιεινή του περιβάλλοντος, αναδιοργάνωση των υπηρεσιών δημόσιας υγείας της χώρας. Αυτές είναι οι νέες προκλήσεις. Ποιο είναι το σχέδιό σας για όλα αυτά;  Που αποτυπώνεται αυτό στα μεγέθη του προϋπολογισμού; Κατά την άποψή μας πουθενά και νομίζω ότι δίνετε ένα λάθος σήμα  αυτήν την περίοδο. Και μάλιστα, και με αυτή την άκαιρη και εν πολλοίς θριαμβολογική προσέγγιση ότι το εμβόλιο έρχεται, για ένα εμβόλιο για το οποίο ακόμα δεν έχουμε έγκριση από κανένα διεθνή επιστημονικό φορέα, που βεβαίως είναι αισιόδοξη προοπτική αλλά εμβόλιο εγκεκριμένο από το FDA και τον ΕΜΑ (Ευρωπαϊκό Οργανισμό Φαρμάκων) , δεν έχουμε αυτή τη στιγμή. Άρα, η συζήτηση για χρονοδιαγράμματα είναι εν πολλοίς στον αέρα. Δεν είναι δυνατόν να δημιουργείτε αυτό το κλίμα ότι περίπου η μπόρα πέρασε και άρα δεν χρειάζεται-αυτό είναι η πολιτική ουσία του θέματος- να επενδύσουμε με μόνιμο και σταθερό τρόπο στο δημόσιο σύστημα υγείας. Θα επιστρέψουμε δηλαδή στη γνωστή γραμμή – ήταν στο πρόγραμμά σας και την επαναλαμβάνατε λέγατε όλο το πρώτο ενιάμηνο της διακυβέρνησής σας μέχρι να έρθει η πανδημία – ότι τα κρατικά νοσοκομεία είναι σπάταλα, αντιπαραγωγικά και πρέπει να τα μπολιάσουμε με την κουλτούρα του ιδιωτικού τομέα, να κάνουμε ανοίγματα στην αγορά, να δώσουμε χώρο σε ιδιώτες επενδυτές, να κάνουνε ΣΔΙΤ. Αυτό ήταν το αφήγημα σας. Τώρα αποδεικνύεται ότι αυτός ο κρατικοδίαιτος ιδιωτικός τομέας τον οποίο ευαγγελίζεστε, στην κρίσιμη φάση ούτε το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί δέχεται να αναλάβει. Να αφήσουμε λοιπόν τη συζήτηση και τις συγκρίσεις διότι καταρχήν υπάρχει ένα μεθοδολογικό λάθος, δεν μπορούν να συγκρίνονται πολιτικές, μεγέθη, προσλήψεις, πόροι, δαπάνες, εξοπλισμοί σε μία περίοδο προ πανδημίας και κατά τη διάρκεια  της πανδημίας. Οι πολιτικές των κομμάτων, οι προτεραιότητες, η κοινωνική ατζέντα, δεν κρίνεται μέσα στην κρίση, όπου βεβαίως όλες ακόμα και οι πιο νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις του κόσμου αναγκάστηκαν υπό την πίεση της εξαιρετικής διασποράς των κρουσμάτων και των τεράστιων αναγκών, να στηρίξουν τις κρατικές δομές, αυτές τις εξοβελιστέες κρατικές δομές και να τις ενισχύσουν με ανθρώπινο δυναμικό και φυσικά με γιατρούς.

Καυχιέται η κυβέρνηση και ο κ. Βρούτσης ότι με τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών μπαίνει ζεστό χρήμα στις τσέπες των εργαζομένων. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για 2,8 έως 14 ευρώ τον μήνα για το 72% των εργαζομένων που παίρνουν έως 1.000 ευρώ καθαρά μηνιαίως. Εμείς προτείνουμε την αύξηση του κατώτατου μισθού από τα 650 ευρώ που τον έφτασε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2019 στα 750 ευρώ. Καυχιέται ακόμα ότι στηρίζει σημαντικά τις επιχειρήσεις, που μία στις τρεις κινδυνεύει να κλείσει. Στην ουσία, πρόκειται για αύξηση από 4 έως 21 ευρώ ανά εργαζόμενο. Όταν το 97% των επιχειρήσεων απασχολούν έως 9 εργαζόμενους, με αυτά τα ποσά ούτε οι επιχειρήσεις σώζονται ούτε νέες προσλήψεις γίνονται για να χτυπηθεί η ανεργία, όπως ισχυρίζεται ο κ. Βρούτσης. Εμείς προτείνουμε τη μη επιστρεπτέα ενίσχυση των επιχειρήσεων. Η μείωση όμως των ασφαλιστικών εισφορών κατά 3% αφαιρείται αποκλειστικά από τα έσοδα του ΟΑΕΔ, γεγονός που θα είναι καταστροφικό για τον Οργανισμό. Η εμμονή της Ν.Δ. να συρρικνωθεί ο ΟΑΕΔ υλοποιεί το σχέδιο Πισσαρίδη ώστε να δοθούν τεράστια ποσά στην ιδιωτική αγορά κατάρτισης, πιθανόν με voucher τύπου... «σκόιλ ελικίκου». Και για να μιλήσουν τα νούμερα, από τους 570.000 μακροχρόνια ανέργους μόνο οι 130.000 θα επιδοτηθούν. Ενώ από το ένα εκατομμύριο εγγεγραμμένους ανέργους, μόνο οι 123.000 θα λάβουν τη δίμηνη παράταση των επιδομάτων ανεργίας.