Macro

Η διοίκηση του ΕΕΣ, με πρόεδρο από το 1987 τον κ. Ανδρέα Μαρτίνη, όχι μόνο δεν συμμορφώνεται με τις επιθυμίες των διαθετών, έχοντας σαν ίδρυμα σημαντικά χρηματικά ποσά για να τις πραγματοποιήσει, αλλά αδιαφορεί πλήρως για την κατάσταση των κτιρίων, τα οποία τα αφήνει κυριολεκτικά να καταρρεύσουν, με απώτερο σκοπό να τα κατεδαφίσει, όπως τελικά έγινε. Το 1988 επί δημαρχίας Έβερτ, συνεργεία του δήμου γκρεμίζουν τον περίβολο και διαμορφώνουν τον πέριξ των κτιρίων χώρο σε πάρκο. Το 1991 η τότε αναπληρώτρια υπουργός Πολιτισμού Άννα Ψαρούδα – Μπενάκη με απόφασή της διατηρεί τον χαρακτηρισμό των δύο επαύλεων ως διατηρητέων και αποχαρακτηρίζει τα λοιπά κτίρια του πάρκου. Από κει και πέρα αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για τα κτίρια του πάρκου Δρακόπουλου. Στις 12 Αυγούστου 2009 ξημερώματα κατεδαφίζεται με συνεργεία του ΕΕΣ το κτίριο του εργοστασίου. Τον Νοέμβριο του 2009 εκδηλώθηκε στη μεγάλη έπαυλη πυρκαγιά, ενώ τον Οκτώβριο του 2011 στη μικρή, και την παραμονή Πρωτοχρονιάς πάλι στην ίδια, που κυριολεκτικά την αποτέφρωσε. Και οι τρεις πυρκαγιές έγιναν κάτω από περίεργες συνθήκες, χωρίς να εντοπιστεί ο υπεύθυνος γι’ αυτές. Στις 18 Μαΐου 2014, Κυριακή μεσημέρι, ημέρα εκλογών, παίρνει φωτιά το κτίριο των γραφείων της οδού Πατησίων. Στις 31 Μαΐου το μεσημέρι άλλη πυρκαγιά εκδηλώνεται στο εσωτερικό της μεγάλης έπαυλης και στις 2 Ιουλίου ξαναπαίρνει φωτιά η έπαυλη και καταστρέφεται ολοκληρωτικά. Τυχαία όλα αυτά; Ασφαλώς όχι. Όμως κανείς εμπρηστής δεν εντοπίστηκε. Τα συμπεράσματα δικά σας. Και, τέλος, ήλθε υπό μορφή χαριστικής βολής και η πρόσφατη κατεδάφιση και του τελευταίου κτιρίου των γραφείων στην πρόσοψη της οδού Πατησίων. Μετά το τελευταίο αυτό γεγονός ήταν άμεση αντίδραση της Ανοιχτής Πόλης, που είναι πάντοτε παρούσα σε όλες τις κινητοποιήσεις και των κατοίκων. Σε συγκέντρωση που έγινε στο πάρκο το περασμένο Σάββατο, αποφασίστηκε με παρουσία και του εκπροσώπου της, Νάσου Ηλιόπουλου, να εντατικοποιηθούν οι αγώνες των κατοίκων για να παραμείνει το πάρκο ως χώρος πρασίνου και να επαναληφθεί η συνέλευση την Κυριακή 10 Οκτωβρίου.

Σύνηθες είναι επίσης το φαινόμενο της περιστρεφόμενης πόρτας, δηλαδή η μετακίνηση από τις επιχειρήσεις στην πολιτική και αντιστρόφως. Πλήθος τα παραδείγματα. Θυμάστε εκείνον τον ανεκδιήγητο Μπαρόζο; Αυτός λοιπόν ήταν μαοϊκός στα νιάτα του, στη συνέχεια γοητεύτηκε από τον νεοφιλελευθερισμό, έγινε πρωθυπουργός στην Πορτογαλία, μετά πρόεδρος της Κομισιόν και μόλις τελείωσε τη βρόμικη δουλειά που του είχαν αναθέσει οι προστάτες του, προσελήφθη σύμβουλος σε πολυεθνική εταιρεία (Goldman Sachs). Αλλο παράδειγμα: Το μεγαλύτερο δικηγορικό γραφείο των ΗΠΑ, η Baker McKenzie, είναι ο αρχιτέκτονας και στυλοβάτης της παγκόσμιας φοροδιαφυγής. Πρωταγωνιστεί στα Pandora Papers σε τουλάχιστον 7.500 έγγραφα ως δημιουργός υπεράκτιων εταιρειών για πολυεθνικές και διεφθαρμένους πολιτικούς. Ως εδώ καμία έκπληξη. Ξέρετε ποια ήταν επικεφαλής δικηγόρος της εταιρείας στο γραφείο του Παρισιού και αργότερα έγινε πρώτη γυναίκα πρόεδρός της; Η Κριστίν Λαγκάρντ, σημερινή πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και πρώην γενική διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Περιμένουμε λοιπόν από τη συγκεκριμένη κυρία να τεθεί επικεφαλής της εκστρατείας (λέμε τώρα) κατά των φορολογικών παραδείσων και κατά της φοροδιαφυγής των πλουσίων; Ευσεβείς πόθοι. Ακούμε συχνά ότι οι Βρυξέλλες επεξεργάζονται σχέδια για να περιορίσουν το φαινόμενο. Μέχρι τώρα δεν έχουμε δει κάτι χειροπιαστό. Λόγια, υποσχέσεις, δεσμεύσεις, αλλά από ουσία τίποτα. Και μιλάμε για πολλά λεφτά.

Σε ελεύθερη πτώση φαίνεται πως βρίσκεται η ισότητα των φύλων στην Ελλάδα με βάση τον Παγκόσμιο Δείκτη Ισότητας των Φύλων (Gender Gap Index), του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ για το 2021. Παρά τα επικοινωνιακά τερτίπια της Κυβέρνησης και της Υφυπουργού Εργασίας αρμόδιας για θέματα Ισότητας, και παρά τα μεγάλα λόγια για «ισότητα στην πράξη από τη σημερινή Κυβέρνηση», η πραγματικότητα φαίνεται να είναι διαφορετική. Η Ελλάδα για το 2021 φαίνεται ότι βρίσκεται στην 98η θέση στην Ισότητα των Φύλων μεταξύ 156 χωρών, 14 θέσεις κάτω από το 2020 οπότε και βρισκόταν στην 84η θέση και 20 θέσεις κάτω από το 2018, που κατείχε την 78η θέση. Ο συγκεκριμένος Δείκτης της έκθεσης κατατάσσει τις χώρες ανάλογα με το υπολογιζόμενο χάσμα μεταξύ γυναικών και ανδρών σε τέσσερις βασικούς τομείς: υγεία, εκπαίδευση, οικονομία και πολιτική. Οι τομείς που εμφανίζεται το μεγαλύτερο χάσμα μεταξύ ανδρών και γυναικών στην Ελλάδα είναι η συμμετοχή των γυναικών στην πολιτική και η οικονομία. Όπως θα έλεγε και ο κ. Μητσοτάκης όμως: «τι να κάνουμε, αφού οι γυναίκες δεν θέλουν να ασχοληθούν με την πολιτική». Στην πραγματικότητα, η παραπάνω φράση του Πρωθυπουργού αντικατοπτρίζει όλη την πολιτική της ΝΔ για τα θέματα ισότητας. Καμία προσπάθεια για βελτίωση της θέσης των γυναικών στην αγορά εργασίας, στην πολιτική, στην οικονομία, παρά μόνο επικοινωνιακά πυροτεχνήματα. Η αυτορρύθμιση είναι η απάντηση της Κυβέρνησης της ΝΔ και στο ζήτημα αυτό. Εν έτη 2021 λοιπόν, και ενώ η πλειοψηφία των χωρών που συμμετέχουν στην έρευνα βελτιώνουν κάθε χρόνο τις επιδόσεις τους, η Ελλάδα ανήκει σε εκείνη τη μειοψηφία που καταφέρνει να έχει καθοδική πορεία. Περιμένουμε να ακούσουμε με ενδιαφέρον τις δικαιολογίες της κ. Συρεγγέλα για αυτή την επίδοση της χώρας μας. Η τόση «ισότητα στην πράξη» τελικά αποδεικνύεται μια τρύπα στο νερό! Συγχαρητήρια!

Παντελώς απουσιάζει από το δημόσιο λόγο ένα μεγάλο πρόβλημα της ελληνικής αγροτιάς, η έλλειψη εργατικών χεριών, που η κρίση και η πανδημία γιγάντωσαν. Παρόλες τις εθνικιστικές και ρατσιστικές κορόνες της δεκαετίας του ’90, η ελληνική γεωργία και οικοδομή σώθηκε από την ένταξη στον κοινωνικό ιστό μισού εκατομμυρίου Αλβανών. Από τότε, όμως, πέρασαν 30 χρόνια. Οι Αλβανοί δεν είναι πλέον παλληκαράκια, ενώ τα παιδιά τους είναι καλοί μαθητές και, όπως τα ελληνόπουλα, θέλουν να ζήσουν μια καλύτερη ζωή. Η δε κρίση και η πανδημία είχαν ως αποτέλεσμα Αλβανοί που ήταν πλήρως ενσωματωμένοι στον κοινωνικό ιστό να αναζητήσουν δουλειά στο εξωτερικό. Δηλαδή, βρισκόμαστε ξανά μπροστά στο πρόβλημα που είχαμε το ’90. Τα κόμματα αδιαφορούν για τα αγροτικά προβλήματα, αφού οι αγρότες δεν έχουν φωνή και δεν αποτελούν πλέον εκλογικό ρυθμιστή, ενώ η μεγάλη εισδοχή μεταναστών από το 2015 και μετά αντιμετωπίζεται από τη Δεξιά σαν κίνδυνος (όπως και το ’90). Όταν η απογραφή θα δείξει πλέρια τη δημογραφική γήρανση και συρρίκνωση του πληθυσμού της χώρας, τότε θα γίνει σαφές ότι η Ελλάδα χρειάζεται να ξανακάνει αυτό που έκανε το ’90: να ενσωματώσει εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες. Είναι ζήτημα «εθνικής» επιβίωσης και η πολιτική της ΝΔ συνιστά ως προς αυτό «αντεθνική» στάση. Για του λόγου το αληθές, οι εκπρόσωποι των αγροτών της Πέλλας και της Ημαθίας (δεξιών περιοχών) ζήτησαν μέσα στην πανδημία από τον ακροδεξιό Βορίδη, όταν ήταν υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, να επιτρέψουν σε 10.000 πρόσφυγες/μετανάστες από τα καμπς να εργαστούν στην περιοχή τους, γιατί τόσα είναι τα κενά σε εργατικά χέρια μόνο σε αυτούς τους δύο νομούς. Η Αριστερά, λοιπόν, πρέπει να υπερασπιστεί την ελληνική οικονομία απέναντι στα οικονομικά πλήγματα που της επιφέρει η δεξιά πατριδοκαπηλεία. Γιατί η τσέπη ενδιαφέρει και αυτούς/ες που αδιαφορούν για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Σαν σήμερα αρχίζει η εβδομάδα της Απελευθέρωσης, τον τρομερό Οκτώβριο του 1944. Στις 12 Οκτωβρίου 1944, ύστερα από 1.264 ημέρες Κατοχής, η Αθήνα είναι ελεύθερη. Οι Γερμανοί υποστέλλουν τη σημαία τους από την Ακρόπολη και καταθέτουν στεφάνι στον Άγνωστο Στρατιώτη. Η Αθήνα κηρύσσεται ανοχύρωτη πόλη και εκκενώνεται από τα γερμανικά στρατεύματα. Αυθόρμητες εκδηλώσεις χαράς και ενθουσιασμού του αθηναϊκού λαού. Την επόμενη μέρα τεράστιες διαδηλώσεις πραγματοποιούνται από το ΕΑΜ με κύριο σύνθημα «Λαοκρατία». Ο τελευταίος κατοχικός πρωθυπουργός Ι. Ράλλης συλλαμβάνεται. Ο ΕΛΑΣ δίνει τη Μάχη της Ηλεκτρικής στο Κερατσίνι και σώζει το εργοστάσιο από την καταστροφή. Οι Γερμανοί ανατινάσσουν τις λιμενικές εγκαταστάσεις στον Πειραιά. Βρετανο-ελληνική δύναμη αποβιβάζεται στο Καλαμάκι. Στις 14 Οκτωβρίου εκατοντάδες χιλιάδες λαού γιορτάζουν επίσημα την απελευθέρωση της Αθήνας στην πλατεία Συντάγματος. Τελείται δοξολογία στη Μητρόπολη και οι τρεις Υπουργοί της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας εκφωνούν λόγο από τον εξώστη του Υπουργείου Συγκοινωνιών. Ακολουθεί είσοδος στην πόλη και παρέλαση 700 Βρετανών καταδρομέων και 400 Ιερολοχιτών. Επικρατεί τεράστιος ενθουσιασμός. Στις 15 Οκτωβρίου πραγματοποιείται μεγάλη συγκέντρωση «εθνικών οργανώσεων» με τη συμμετοχή ΕΔΕΣ, ΠΕΑΝ, Εθνικού Κομιτάτου, Ιεράς Ταξιαρχίας και οργάνωσης Χ με συνθήματα για εδαφικές αξιώσεις της Ελλάδας και τιμωρία των Βουλγάρων. Συνεργάτες των Γερμανών που διαμένουν υπό περιορισμό αλλά ένοπλοι σε ξενοδοχεία της Ομόνοιας πυροβολούν εναντίον ΕΑΜικής διαδήλωσης σκοτώνοντας επτά και τραυματίζοντας δεκάδες. Στις 16 Οκτωβρίου φτάνουν στην Αθήνα τα μέλη της ΠΕΕΑ στρατηγός Εμμανουήλ Μάντακας, Πέτρος Κόκαλης, Κώστας Γαβριηλίδης, ο γραμματέας του ΚΚΕ Γιώργης Σιάντος και ο αντιπρόεδρος της ΕΛΔ Στέλιος Δημόπουλος. Συλλαμβάνονται ο διοικητής του Μηχανοκίνητου Τάγματος της Αστυνομίας Ν. Μπουραντάς και ο διοικητής των Ταγμάτων Ασφαλείας στην Αθήνα Ι. Πλυτζανόπουλος. Στις 18 Οκτωβρίου φτάνουν στην Αθήνα ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση της Εθνικής Ενότητας συνοδευόμενοι από κλιμάκιο του Συμμαχικού Στρατηγείου και τον Βρετανό υποστράτηγο Ρ. Σκόμπι. Κατευθύνονται στην Ακρόπολη, όπου γίνεται η έπαρση της ελληνικής σημαίας και κατόπιν στη Μητρόπολη για τη δοξολογία. Αμέσως μετά πραγματοποιείται τεράστια συγκέντρωση στην Πλατεία Συντάγματος στην οποία ο Γ. Παπανδρέου εκφωνεί τον «Λόγο της Απελευθέρωσης».

Με τίτλο «Τοπικές Εμπειρίες με Παγκόσμια Σκέψη», πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα τριήμερο εκδηλώσεων (21-23 Σεπτεμβρίου) τις…

Εντάξει, είναι λίγο ακριβές οι φρεγάτες, αλλά η συμφωνία μάς δίνει τη δυνατότητα να στείλουμε στρατό στο Μάλι να κάνει ότι πολεμάει τους Τουαρέγκ, δεν το λες και λίγο. Και αυτό μόλις για 10 δισ., πότε θα ξαναείχαμε τέτοια ευκαιρία; Από την άλλη, βέβαια, και η Μικρασιατική Εκστρατεία έτσι απλή φαινόταν στην αρχή. Άμα βρεθούν οι Τουαρέγκ να προελαύνουν στο Καπανδρίτι, δεν θα σας αρέσει. Στην Υποσαχάρια και στο Σαχέλ σάς χώσαμε στην μπεσαμέλ, είπε απευθυνόμενος αυστηρά στον ΣΥΡΙΖΑ ο πρωθυπουργός, κλείνοντας την ομιλία του.

Με έναν πολύ δύσκολο χειμώνα να βρίσκεται προ των πυλών, με την κούρσα των ανατιμήσεων σε είδη πρώτης ανάγκης, στο ρεύμα, στο πετρέλαιο, στο φυσικό αέριο, να προοιωνίζεται πραγματικά δύσκολες στιγμές για χιλιάδες νοικοκυριά, με την αγορά να στενάζει, την ανεργία να καλπάζει, τα εισοδήματα να εξανεμίζονται, την πανδημία να ανατρέπει σταθερές και τους –εξαιτίας της– χιλιάδες θανάτους να πιστοποιούν την κυβερνητική αποτυχία στη διαχείρισή της, με τις δραματικές συνθήκες που επικρατούν στο ΕΣΥ, με την εκρηκτική κατάσταση στο χώρο της Παιδείας, με την προκλητική εξυπηρέτηση «ημετέρων», γνωρίζουν καλά στην κυβέρνηση πως είναι θέμα χρόνου να ξεσπάσει –ήδη τα πρώτα σημάδια έχουν κάνει την εμφάνισή τους– η συσσωρευμένη λαϊκή δυσαρέσκεια. Κι αυτό ακριβώς θέλουν να αποφύγουν. Καταφεύγοντας σε κάτι που όχι μόνο ξέρουν να κάνουν καλά, αλλά το πιστεύουν κιόλας: στην καλλιέργεια ενός κλίματος έντονου φόβου, προκειμένου να ακυρωθεί κάθε προσπάθεια συλλογικής δημοκρατικής δράσης. Θα έλεγε κανείς πως υπάρχει ένα λεπτό νήμα που συνδέει όλες τις μορφές έκφανσης της κυβερνητικής πολιτικής και που μορφοποιείται –δημοσιογραφική αδεία– στο σχήμα «σφυρί–καρφί». Όπου «καρφί», οποιοδήποτε πρόβλημα, όποιας φύσης, όποιας αφετηρίας, όποιας αντιμετώπισης και αν χρήζει. Και «σφυρί», η εύκολη κυβερνητική επιλογή των απαγορεύσεων, της στοχοποίησης, του αυταρχισμού. Όχι ελλείψει άλλων εναλλακτικών, αλλά ως απόρροια συνειδητού πολιτικού σχεδιασμού.

Σύμφωνα με τον Μιτεράν, η Ε.Ε. των 15 έπρεπε κατ’ αρχήν να μετεξελιχθεί σε ομοσπονδία, η οποία μαζί με τις χώρες της Κεντρικής και της Ανατολικής Ευρώπης θα συναποτελούσαν την Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία. Η εξέλιξη των πραγμάτων υπήρξε μια πλήρης διάψευση του οράματος του Μιτεράν, καθώς επί της ουσίας, η διεύρυνση προς Ανατολάς πραγματοποιήθηκε χωρίς κανένα ουσιαστικό βήμα εμβάθυνσης και ενίσχυσης της συνοχής της Ε.Ε. Η διαμάχη Γαλλίας-Γερμανίας για τη διεύρυνση προς Ανατολάς έληξε με έναν συμβιβασμό την άνοιξη του 1998. Τότε η Γαλλία των Σιράκ-Ζοσπέν επέβαλε στην Γερμανία του Κολ να αποδεχθεί τη συμμετοχή της Ιταλίας στην πρώτη ομάδα χωρών της ευρωζώνης και σε αντάλλαγμα απέσυρε το βέτο της στη διεύρυνση προς Ανατολάς. Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είναι η δεύτερη φορά που φαίνεται ότι θα έχει μοιραίες επιπτώσεις στη σταθερότητα των Βαλκανίων. Πριν από 30 χρόνια, το καλοκαίρι του 1991, ένας άλλος συμβιβασμός ήταν μοιραίος για την Ευρώπη. Η τότε Ευρωπαϊκή Κοινότητα των 12, στο όνομα της ομαλής πορείας προς τη σύνοδο κορυφής του Μάαστριχτ, υπέκυψε στην εκβιαστική πίεση της Γερμανίας και αναγνώρισε εσπευσμένα και χωρίς να υπάρχουν σταθεροποιητικές εγγυήσεις, τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.

Στην Ελλάδα δεν είχαμε ποτέ κινήματα υπέρ της αύξησης του όγκου των δημόσιων συγκοινωνιών, υπέρ της προσβασιμότητας σε όλη την πόλη, υπέρ της κινητικότητας όλων των υποκειμένων όλες τις ώρες χωρίς προβλήματα ασφάλειας, παρά μόνο ως εξαιρέσεις. Στην ερώτηση «θες κι άλλα λεωφορεία», οι περισσότεροι θα απαντήσουν αυθόρμητα και αυθεντικά ναι, αλλά δε θα σταθούν ούτε μισό λεπτό για να το διεκδικήσουν, ενώ οι ίδιοι σπαταλάνε κάθε μέρα ώρες από τη ζωή τους στο δρόμο και την κίνηση, σε βρώμικα και σκοτεινά λεωφορεία που περνάνε όποτε λάχει. Καμία αμφιβολία δεν είχα πως η ΝΔ δε θα κάνει τίποτε για αυτά. Το κόμμα αυτό έχει τόση σχέση με τον ποιοτικό δημόσιο χώρο όσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης με το δημόσιο πανεπιστήμιο. Εδώ όμως η ευθύνη αφορά την άλλη μεριά, που κυβέρνησε για 4μιση χρόνια. Μάλιστα κυβέρνησε έχοντας ως προνομιακό κοινό αναφοράς της τους ανθρώπους που κατεξοχήν ταλαιπωρούνται από τις ελλείψεις στα ΜΜΜ. Ο ΣΥΡΙΖΑ σάρωσε στη δυτική Αθήνα και το δυτικό Πειραιά αλλά δε θεώρησε κρίσιμο να αλλάξει την καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων σε αυτό το επίπεδο. Φυσικά υπήρχαν χρήματα, αλλά επιλέχτηκε να δοθούν αλλού. Αυτά τα λάθη κοστίζουν πολύ περισσότερο από όσο φαίνεται. Ο δημόσιος χώρος δε μειώνεται μόνο από τις επιθέσεις του ιδιωτικού αλλά και γιατί αδράνησαν οι υποτιθέμενοι υπερασπιστές του και δεν έκαναν ότι μπόρεσαν για να τον οχυρώσουν.