Macro

Οι γυναικοκτόνοι και οι λοιποί κακοποιητές δεν φυτρώνουν παρασιτικά, ανάμεσα σε λιβάδια με τριαντάφυλλα και άλλα καλλωπιστικά φυτά. Καθορίζονται από τις συνθήκες της ύπαρξής τους και όχι μοναχά τις υλικές: καθορίζονται κυρίως από την κουλτούρα της εποχής η οποία πριμοδοτεί ή δεν πριμοδοτεί την ανισότητα των φύλων και τους επιτρέπει ή δεν τους επιτρέπει να φέρονται αυταρχικά, με βάση ένα, τρόπον τινά, κατεστημένο εθιμικό πατριαρχικό δίκαιο. Οι εκφάνσεις μιας τέτοιας κακοποιητικής κουλτούρας γίνονται παραπάνω από φανερές στην βιομηχανία του θεάματος. Η αναπαραγωγή των στερεοτυπικών ρόλων, από το χοντροκομμένο γυναίκα πρωτίστως μάνα πλένει πιάτα, άντρας κουβαλητής, μέχρι τη σεξουαλικοποίηση της γυναικείας ταυτότητας, με την αποθέωση μιας στερεοτυπικής ομορφιάς κ.ο.κ., λειτουργεί σε δυο επίπεδα: ως καταπιεστικός μηχανισμός για τα θηλυκά και ως μηχανισμός επικύρωσης της αρσενικής κυριαρχίας, ταυτόχρονα. Η φιλοσοφία του “άντρας είμαι, ό,τι θέλω κάνω” και οι γυναίκες κτήμα μου υποκρύπτεται παντού: πίσω από την κυρίαρχη θρησκεία με τον ώμο του Αδάμ, πίσω από την ιεροποίηση της μητρότητας, πίσω από την ενοχή της σεξουαλικής απόλαυσης. Υποκρύπτεται, στις σύγχρονες κοινωνίες, πίσω από τις περισσότερες, δήθεν για “λαϊκή κατανάλωση”, εκπομπές της τηλεόρασης, κι ας παραμένει ζητούμενο αν οι ινστρούχτορες της τηλοψίας γνωρίζουν τι εστί λαός. Κι επειδή συχνά αναφέρεται ο ρόλος της μάνας, άρα της γυναίκας, στην ανατροφή των κακοποιητών, λογική που μετατρέπει και πάλι το θύμα σε θύτη, απαλλάσσοντας από κάθε ενοχή τους όντως ενόχους, να κραυγάζεις με κάθε ευκαιρία τις ευθύνες των από πάνω, που κατασκευάζουν αξιακά συστήματα και ανθρωπολογικά πρότυπα, είναι χρέος. Κορωνίδα του είδους που χαϊδολογεί τα ένστικτα του κυρίαρχου “ό,τι θέλω κάνω”, το διαβόητο The Bachelor. Το οποίο, σημειωτέον, προβλήθηκε σε ένα σωρό χώρες του δυτικού κόσμου, από τις ΗΠΑ όπου και δημιουργήθηκε, μέχρι την Αυστραλία, τη Σουηδία ή τη Ρουμανία. Στην Ελλάδα προβάλλεται για δεύτερη σεζόν. Φυσικά, ουδείς θεσμός παρενέβη για την απαγόρευση της προβολής του, πουθενά. Συνεχίζει απρόσκοπτα τον κακοποιητικό του ρόλο, με τον αφέντη να διαλέγει γυναίκα από το χαρέμι κατά τις ορέξεις του. Έτσι, η αδυνατότητα του αρσενικού να κατανοήσει ότι το όχι είναι όχι, γίνεται υπόθεση ενός συγκεκριμένου πολιτισμού ο οποίος παράγει και καταναλώνει τέτοια σκουπίδια.

Μια άλλη ειδική αποστολή την ξεκινήσατε στον τομέα της ενέργειας για να έρχεστε αυτή τη στιγμή, κύριε υπουργέ, και να πανηγυρίζει η κυβέρνησή σας ότι έκανε τη μεγαλύτερη ιδιωτικοποίηση στον τομέα των δικτύων ενέργειας στον ΔΕΔΔΗΕ με 2,1 δισεκατομμύρια, θέλοντας να φτιάξετε ένα νέο ιδιωτικό μονοπώλιο. Προσέξατε, όμως, ποιοι αγόρασαν, ποιοι επένδυσαν στο 49%; Ένα fund το οποίο δεν έχει καμία σχέση με τις ενεργειακές εταιρείες, που εκμεταλλεύεται και εισφορές εργαζομένων από άλλες χώρες, και ήρθαν για να πετύχουν μια σταθερή απόδοση του 6,72% ετησίως. Τι καλύτερη δουλειά! Από πού τώρα αρχίζει το σκάνδαλο, κύριε υπουργέ, και θα ήθελα να το σχολιάσετε αυτό. Το σκάνδαλο αρχίζει όταν στην ίδια τη σύμβαση -που μένει να εγκριθεί, δεν ξέρω αν έχει εγκριθεί κιόλας- λέει το εξής: Το μίνιμουμ των διανεμόμενων κερδών του μερίσματος που θα δίνει ο ΔΕΔΔΗΕ είναι 95% των κερδών της προηγούμενης χρονιάς. Άρα, λοιπόν, οι όποιες επενδύσεις οι οποίες, τάχατες, για να υπηρετηθούν ήταν επιβεβλημένη η έμμεση ιδιωτικοποίηση, δεν θα γίνονται από κέρδη τα οποία θα προκύπτουν από τη λειτουργία της εταιρείας, αλλά μόνο από δανεισμό. Πολύ ωραία! Κι εμένα, λοιπόν, εξασφαλίστε μου ότι θα έχω επί είκοσι-τριάντα χρόνια, όσα θέλει αυτή η εταιρεία, 6,7% απόδοση στα κεφάλαιά μου και θα έχω εξασφαλισμένο ότι κάθε χρόνο θα παίρνω και μίνιμουμ μέρισμα 95% επί των κερδών. Γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχει κέρδη ο ΔΕΔΔΗΕ. Αυτό ξέρετε πώς λέγεται; Λέγεται σκανδαλάρα, με την υπογραφή σας, με την υπογραφή του Κυριάκου Μητσοτάκη, με την υπογραφή της Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας! Ιδιωτικοποιήσατε το δίκτυο φυσικού αερίου, τη ΔΕΠΑ Υποδομών και σαν απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα έρχεστε να ολοκληρώσετε αυτό το στρατηγικό έγκλημα εις βάρος της ενεργειακής πολιτικής της χώρας, εις βάρος της κοινωνίας και του δημόσιου συμφέροντος με την αύξηση μετοχικού κεφαλαίου για τη ΔΕΗ. Μόνο που, κύριε υπουργέ, επειδή το Δημόσιο κατέχει το 51%, με ποια λογική αρνείστε, ακόμη και με επιχειρηματικούς όρους, ο κάτοχος του 51% να μην έχει το δικαίωμα να συμμετάσχει στην αύξηση μετοχικού κεφαλαίου και συνειδητά να αποφασίσει να απομειώσει τη συμμετοχή του; Σε ποια άλλη εταιρεία συμβαίνει αυτό στον ιδιωτικό τομέα; Εσείς που θέλετε να λειτουργούμε με όρους ιδιωτικοοικονομικούς, ελεύθερης αγοράς! Η ελεύθερη αγορά είναι για τους λίγους, για τους φίλους σας, για τους ημέτερους. Δεν είναι για το Ελληνικό Δημόσιο! Δεν είναι για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, που βλέπει την ακρίβεια να καλπάζει, που στον πυρήνα της έχει την εκτόξευση των τιμολογίων ενέργειας.

Για ένα αίσιο τελικό αποτέλεσμα, δεν χρειάζεται μόνο να διευρύνει το ακροατήριο στο οποίο φτάνει ο λόγος της ή να απευθυνθεί και σε κοινωνικά στρώματα, με τα οποία δεν είχε στενότερες επαφές μέχρι πρόσφατα. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να το κατορθώσει, χωρίς να διακινδυνέψει απώλειες σε περιοχές που ως τώρα είχε καλύτερη πρόσβαση (βλέπε συμπέρασμα Μαραντζίδη για «αμφίπλευρη διεύρυνση» στο ΤVXS). Κυρίως, σε κοινωνικές κατηγορίες, όπως τμήματα της νεολαίας, και πολιτικές περιοχές, όπως της οικολογίας, ή περιοχές με αξιακά–δικαιωματικά προτάγματα, για παράδειγμα, που αυτή τη στιγμή δυσπιστούν και είτε προσανατολίζονται στην αποχή, είτε εμφορούνται από μια γενικά ριζοσπαστική διάθεση, όχι όμως ιδεολογικά οριοθετημένη. Πρόκειται για μια δύσκολη, αλλά απαραίτητη άσκηση ισορροπίας, που απαιτεί θετικό τελικό ισοζύγιο οπωσδήποτε. Κατά μία εκτίμηση αυτές οι κατηγορίες στο εκλογικό σώμα είναι δυνατόν να κρίνουν το εκλογικό αποτέλεσμα, ενώ στο εσωτερικό τού κοινωνικού σώματος η στάση τους θα επηρεάσει και τη ροπή της κοινωνικής δυναμικής. Από την οποία θα κριθεί σε σημαντικό βαθμό και η δυνατότητα μιας προοδευτικής κυβέρνησης και ενός κόμματος της Αριστεράς να εφαρμόσουν το πρόγραμμά τους και να διευρύνουν τους ορίζοντες και τις δυνατότητες της κοινωνίας. Ενώ βραχυπρόθεσμα θα αποδυναμωθεί και το αντι–ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο. Το κοινωνικό αυτό τμήμα, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο, έχει απαίτηση για μια περιγραφή και μια δέσμευση σε ένα πιο μακροπρόθεσμο και πιο ριζοσπαστικό σχέδιο ανασυγκρότησης της οικονομίας και της κοινωνίας, ώστε να δεσμευτεί κι αυτό με τη σειρά του σε μια κοινή πλειοψηφική τάση και προοπτική. Μια στρατηγική δέσμευση. Που δεν σημαίνει οραματική και βραχυπρόθεσμα αόρατη, αλλά αναγκαία και εφικτή σήμερα για όποια πολιτική δύναμη, ιδίως της Αριστεράς, θέλει το πέρασμά της απ’ την κυβέρνηση να αφήνει αποτύπωμα θεσμικό και με συνέχεια, και όχι να αποτελεί απλό επεισόδιο.

Αυτά που συμβαίνουν στη Σταυρούπολη αυτές τις μέρες τα διαβάζω μαζί με το άρθρο του υφυπουργού Παιδείας Α. Συρίγου με τον τίτλο "Αναζητώντας εναγωνίως τον ρατσισμό" και πλάι στις δηλώσεις της υπουργού Παιδείας για αυτά ακριβώς τα επεισόδια στη Σταυρούπολη. Από τη μια βλέπω την προσπάθεια να δικαιολογήσει ο υφυπουργός τη συλλογή στοιχείων για την ιθαγένεια των μαθητών και τη γλωσσομάθειά τους όπως επίσης μας ενημερώνει, όταν το θέμα μας είναι η δημοσιοποίηση ονομάτων, που στην πραγματικότητα τίποτα ακριβές δεν λένε ούτε για την ιθαγένεια, ούτε για τη γλωσσομάθεια. Τα προσωπικά στοιχεία των μικρών μαθητών είναι αναγκαία για τη χάραξη πολιτικών λέει ο υφυπουργός, κι ας ψάχνουμε τις πολιτικές, κι ας βρίσκουμε μόνο Μπογδάνους και Μπογδανόπουλα. Από την άλλη, στη Σταυρούπολη, όπου οργανωμένοι ακροδεξιοί μαθητές επιτίθενται με λοστάρια και μαχαίρια σε συμμαθητές τους και φοιτητές που διαδηλώνουν, κανείς δεν λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Στα κανάλια η είδηση παρουσιάζεται θολή και αδιευκρίνιστη, ενώ η αρμόδια υπουργός, άκρως αισχυντηλή, δεν λέει κακές λέξεις όπως ακροδεξιοί, νεοναζί, φασίστες, απλώς αποφαίνεται πως "αυτές οι βίαιες συμπεριφορές είναι καταδικαστέες και δεν πρόκειται να γίνουν ανεκτές". Ποιες ποιων συμπεριφορές; Κάνουμε πως δεν ξέρουμε. Στοιχεία ωστόσο για το ποιον των ακροδεξιών μαθητών στη Σταυρούπολη και τις διασυνδέσεις τους με χρυσαυγίτες ή έλληνες ΓΤΠ υπάρχουν. Η εγκληματική ακροδεξιά ανασυγκροτείται μέσα από το "αντιεμβολιαστικό κίνημα" και παρασιτεί στο πλάι της "εξημερωμένης" ακροδεξιάς πτέρυγας της ΝΔ. Ο κίνδυνος ελλοχεύει και δεν θα έχουμε καμιά δικαιολογία αν για μια ακόμη φορά αφήσουμε να εκκολαφθεί το αυγό του φιδιού.

Συζητήθηκε το πρωί στη Βουλή η επίκαιρη ερώτησή μου για την εξοργιστική ρύθμιση οι απόφοιτοι λυκείου που δίνουν ξανά πανελλήνιες, να εξετάζονται στα Λατινικά (που δεν έχουν διδαχθεί!) αντί για την Κοινωνιολογία. Δεν υπάρχει ίχνος λογικής. Για τιμωρία πρόκειται. Λέει το υπουργείο: Όχι μόνο καταργούμε την «αριστερή» Κοινωνιολογία αλλά θα τιμωρήσουμε και τους φετινούς αποφοίτους που την έχουν διδαχθεί, υποχρεώνοντάς τους να εξεταστούν στα λατινικά την επόμενη χρονιά. Ίχνος παιδαγωγικών αρχών, ίχνος ευθύνης και ενσυναίσθησης απέναντι σε 18χρονους νέους. Ποια περίοδο μάλιστα; Εν μέσω πανδημίας με όλες τις συνέπειές της! Να αφήσω κατά μέρος την κυβερνητική επιλογή να διδάσκονται τα λατινικά στην Γ’ Λυκείου 6 ώρες (!) και άλλες 2 ώρες στη Β’. Σε ποια εποχή πιστεύει το υπουργείο ότι ζούμε και ποιες είναι οι προτεραιότητές του στην εκπαίδευση των εφήβων; Από τις απαντήσεις που μου έδωσε η κα Μακρή, δεν προκύπτει νεοδημοκρατική υποχώρηση στον ορίζοντα. Σημειώνω μάλιστα το αποκαλυπτικό «επιχείρημά» της υφυπουργού, ότι δεν είναι σωστό να υπάρχει εξέταση σε δυο διαφορετικά μαθήματα για την ίδια σχολή, γιατί ενδέχεται κάποιοι εξεταζόμενοι να «ευνοηθούν» ή να «αδικηθούν» από διαφορετικής δυσκολίας θέματα. Αλήθεια, δεν γνωρίζει η κα υφυπουργός ότι υπάρχει πλήθος σχολών με διαφορετικά εξεταζόμενα μαθήματα στις πανελλήνιες; Να θυμίσω ότι προηγούμενο υπάρχει: όταν η κυβέρνησή μας άλλαξε το εξεταζόμενο μάθημα, αντικαθιστώντας τα Λατινικά με την Κοινωνιολογία, έδωσε -όπως είναι ευνόητο- για ένα μεταβατικό διάστημα το δικαίωμα στους παλιούς αποφοίτους να εξεταστούν στα Λατινικά, αφού αυτά είχαν διδαχθεί. Αυτονόητο. Σημειώνω ότι η συζήτηση (το βίντεο εδώ https://youtu.be/YVSNf_Uq92Y) ήταν «διπλή» αφού την ίδια ακριβώς ερώτηση είχε καταθέσει ο βουλευτής του ΚΚΕ Γιάννης Δελής. Φυσικά, πήρε και τις ίδιες με εμένα απαντήσεις!

Ο κύριος Συρίγος έγραψε άρθρο με τίτλο «Αναζητώντας εναγωνίως τον ρατσισμό.» Ας κοιτάξει στον καθρέφτη του. Διάβασα σοκαρισμένος σήμερα ένα άρθρο στη Καθημερινή. Δυσκολευόμουν να πιστέψω ότι η εφημερίδα έδωσε χώρο σε κάποιον που εκφράζει τόσο ανοιχτά ακροδεξιές απόψεις. Το πρόβλημα είναι όμως μεγαλύτερο. Το άρθρο αυτό το έχει γράψει ο υφυπουργός παιδείας της χώρας, που είναι και εκπαιδευτικός, ο κ. Συρίγος. Να τον ενημερώσω λοιπόν για τα εξής: 1.Όταν πιστεύεις ότι κάποιοι άνθρωποι και ιδίως παιδιά έχουν κάποια χαρακτηριστικά συμπεριφοράς λόγω της χώρας καταγωγής τους και άνθρωποι από άλλες χώρες δεν τα έχουν τότε ενστερνίζεσαι σημαντικά στοιχεία του ρατσισμού. 2. Όταν αντιμετωπίζεις την εκπαιδευτική διαδικασία αποκλειστικά ως μια διαδικασία «ενσωματώσεως» με μόνο πρότυπο τον κυρίαρχο τρόπο ζωής τότε χαϊδεύεις ρατσιστικά αυτιά. Να τον ενημερώσω και για κάτι ακόμα. Η γλώσσα είναι ένα εμπόδιο ανάμεσα στον άνθρωπο και στην μάθηση. Μεγαλύτερο εμπόδιο όμως είναι η φτώχεια. Όταν οι κυβερνήσεις μέχρι το 2015 δεν είχαν κάνει τίποτα για την παιδική φτώχεια και τα σχολικά γεύματα, πολλά παιδιά στον δήμο της Αθήνας δυσκολεύονταν. Ανεξαρτήτως καταγωγής και γλώσσας. Ο ρατσισμός όμως πάντα προσπαθεί να σε κάνει να κατηγορήσεις τον διπλανό σου για τα προβλήματα που κάποιοι άλλοι σου έχουν δημιουργήσει.

Δεν άργησαν. Με πρόσχημα την υγεία και τους αντιεμβολιαστές επιβάλλουν λογοκρισία και στην κριτική για την άμυνα και την εθνική οικονομία! Δεν καθυστέρησαν καθόλου. Μετά τη νίκη των εργαζομένων της efood μέσω της συμμαχίας του ψηφιακού (διαδίκτυο) και του πραγματικού Δρόμου, οι κυβερνώντες σπεύδουν να κλείσουν τη ρωγμή και να φιμώσουν το διαδίκτυο. Το έδαφος προετοίμασε ο αναρμόδιος υπουργός ΠροΠο Θεοδωρικάκος με την κατάθεση στον εισαγγελέα των ιστολογίων που κατά τη γνώμη του κάνουν προπαγάνδα κατά του εμβολίου. Ακολούθησε η γενικευμένη ΦΙΜΩΣΗ. Η αλλαγή στον Ποινικό Κώδικα που δεν περιορίζεται στην διασπορά ψευδών ειδήσεων(ποιος θα κρίνει αν είναι ψευδείς;) μόνο για τη δημόσια υγεία, αλλά επεκτείνεται και στην άμυνα και στην εθνική οικονομία! Όποιος λοιπόν εφεξής ανακοινώνει απεργιακές κινητοποιήσεις ασκώντας γενική κριτική στην κυβέρνηση για την οικονομία θα τιμωρείται. Θα τιμωρούνται οι απεργοί, θα συλλαμβάνονται οι εργαζόμενοι στην efood, στην volt και αλλού, όσοι γενικά θα τολμούν να ασκούν κριτική στην κυβέρνηση, όσοι θα μιλούν για «ξεπούλημα» της ΔΕΗ, της ΔΕΔΔΗΕ…! Το ίδιο θα συμβαίνει και για όσους γράφουν ενάντια στην κυβερνητική πολιτική στην οικονομία, δημοσιογράφοι και μη, έγχαρτα ή στο διαδίκτυο! Αυτό προβλέπει το άρθρο 191 του Ποινικού Κώδικα που το άλλαξαν ως εξής: «Όποιος δημόσια ή μέσω του διαδικτύου διαδίδει ή διασπείρει με οποιονδήποτε τρόπο ψευδείς ειδήσεις που είναι ικανές να προκαλέσουν ανησυχίες ή φόβο στους πολίτες ή να κλονίσουν την εμπιστοσύνη του κοινού στην εθνική οικονομία, στην αμυντική ικανότητα της χώρας ή στη δημόσια υγεία τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον τριών μηνών και χρηματική ποινή. Εάν η πράξη τελέστηκε επανειλημμένα μέσω του τύπου ή μέσω διαδικτύου, ο υπαίτιος τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών και χρηματική ποινή. Με την ίδια ποινή τιμωρείται και ο πραγματικός ιδιοκτήτης ή εκδότης του μέσου με το οποίο τελέστηκαν οι πράξεις των προηγούμενων εδαφίων. Όποιος από αμέλεια γίνεται υπαίτιος κάποιας από τις πράξεις της προηγούμενης παραγράφου τιμωρείται με φυλάκιση έως ένα έτος ή χρηματική ποινή». Άρα, όποιος ασκεί κριτική και ρίχνει την ποσοστιαία απόδοση της efood, ή όποιος γράψει ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη ασκεί επιζήμια πολιτική στην οικονομία και στη δημόσια υγεία, θα τιμωρείται ως διαδοσίας ψευδών ειδήσεων; Αν αυτό δεν είναι λογοκρισία, τότε τι είναι; Αλήθεια, γιατί δεν υπήρξε μέχρι τώρα καμία αντίδραση από τις δημοσιογραφικές ενώσεις στην επιβολή αυτής της σκαστής ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑΣ μπροστά στην οποία ωχριά ακόμα και ο Όρμπαν;

Εξοργίζουν και ανησυχούν οι εικόνες φασιστών, πιθανότατα όπως διαβάζω μελών της μαθητικής κοινότητας του 1ου και του 2ου ΕΠΑΛ Σταυρούπολης στη Θεσσαλονίκη, να επιτίθενται με μαχαίρια και καδρόνια σε φοιτητές που μοίραζαν αντιφασιστικές προκηρύξεις. Μάλιστα η αρχή είχε γίνει την περασμένη εβδομάδα, όταν και πάλι κουκουλοφόροι φασίστες, οι ίδιοι προφανώς, είχαν επιτεθεί σε φοιτητές που μοίραζαν προκηρύξεις στην επέτειο της δολοφονίας Φύσσα. Δεν επρόκειτο δηλαδή για μια τυχαία επίθεση, αλλά για μια σχεδιασμένη -όπως δείχνει και το μέγεθος- απόπειρα υπενθύμισης ότι η Χρυσή Αυγή και ο φασισμός έχουν ακόμα ρίζες στην κοινωνία. Και διάλεξαν γι’ αυτό την επέτειο Φύσσα. Την απαρχή της καταδίκης της εγκληματικής οργάνωσης. Αλλά το πιο εξοργιστικό είναι ότι οι φασίστες μπήκαν στη συνέχεια ανενόχλητοι στο σχολείο τους. Κυκλοφορούν δηλαδή αυτή τη στιγμή ανενόχλητοι, ανάμεσα σε ανύποπτους συμμαθητές τους. Με τα καδρόνια και τα μαχαίρια; Τι πράττει η διεύθυνση του σχολείου; Ποιες οδηγίες έχει πάρει από την περιφερειακή διεύθυνση και το υπουργείο; Πότε θα ενημερωθούν οι γονείς των υπολοίπων μαθητών; Πώς θα οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη οι δράστες και κυρίως οι ενήλικοι ηθικοί αυτουργοί των εγκλημάτων τους; Ακόμα μια φορά: ο φασισμός έχει πολλά κεφάλια. Η ήττα του δεν είναι ποτέ αυτονόητη και ανέξοδη. Χρειάζεται αγώνας παντού, σε δρόμους, σχολεία, εργασιακούς και κοινωνικούς χώρους. Χρειάζονται απαντήσεις σε ό,τι τον γεννά σε κάθε συγκυρία, ξεκινώντας σήμερα, όπως το 2012, από τις ρατσιστικές επιθέσεις σε πρόσφυγες και μετανάστες.

Το ξαφνικό δεν σημαίνει χωρίς σχεδιασμό, ότι ήλθε δήθεν «εκπλήσσοντας την αγορά και τους αναλυτές» όπως γράφει η «Καθημερινή». Αυτό δεν ισχύει. Καμιά έκπληξη και όλες οι κινήσεις τότε του Κ. Χατζηδάκη αυτό προετοίμαζαν, μάλιστα με τόσο χοντροκομμένο τρόπο που κλόνισαν τη ΔΕΗ. Μετά ήλθε η ιδιωτικοποίηση του 49% της ΔΕΔΔΗΕ, ως στοιχείο προσέλκυσης, ενώ είχε ολοκληρωθεί, σχεδόν, η πώληση και της ΔΕΠΑ. Μπορούσε, πλέον, να γίνει το μεγάλο βήμα. Τεχνοτροπία υπήρχε: όπως της Πειραιώς πρόσφατα. Στην αύξηση μετοχικού κεφαλαίου δεν έχουν δικαίωμα συμμετοχής ούτε το δημόσιο, ούτε οι μικρομέτοχοι, θεσμικοί ή όχι. Αυτό και αν είναι ξεπούλημα, όταν παραδίδεται ο έλεγχος της ΔΕΗ αντί 750 εκατ. ευρώ, ενώ μια απλή μονάδα παραγωγής στοιχίζει μερικά δισ.! Αυτό λέγεται, από την κυβέρνηση πολιτική προσέλκυσης κεφαλαίων από ιδιώτες επενδυτές. Για να περιορίσει, μάλιστα, την εξάρτηση της χώρας από εισαγωγές ρεύματος μετά την απολιγνιτοποίηση … Μα αυτό είναι αποτέλεσμα της δικής της πολιτικής. Υπάρχει, όμως, η σοβαρότερη πλευρά του προβλήματος, η σχέση της ΔΕΗ ή σωστότερα της ενέργειας με την κλιματική κρίση, τις κοινωνικές ανισότητες και την οικονομία. Τρία πεδία όπου όποια κυβέρνηση, και της δεξιάς, θα έπρεπε να θέλει να έχει επιρροή, λόγο. Η ΝΔ τον απεμπολεί. Δεν την απασχολεί, όπως, πχ, η ενεργειακή φτώχεια που – εν μέσω και ανατιμήσεων, με μέλλον – απειλεί εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά. Δεν φοβάται το τι θα σημαίνει η ισχυρή επιρροή των ιδιωτών, που περιμένουν κέρδη, στην ΔΕΗ που τροφοδοτεί όλη την παραγωγή και διανομή. Θα βρει η αγορά τη “σωστή” τιμή για τους οικιακούς καταναλωτές και επιχειρήσεις. Αυτό θα μας έλεγαν οι νεοφιλελεύθεροι Υπουργοί μας. Και ποια ΔΕΗ ποια ΔΕΔΔΗΕ, με τόσο μεγάλη επιρροή ιδιωτών, θα σχεδιάσει έναν ενεργειακό μετασχηματισμό που χρειαζόμαστε που να είναι δημοκρατικότερος, φιλικότερος στο περιβάλλον; Ποιος θα “τρέξει” τώρα τις ΑΠΕ με τρόπο που δεν θα βλάπτει το περιβάλλον, που δεν θα έχουν τη μερίδα του λέοντος οι επιχειρηματίες; Ποιος θα ενθαρρύνει τις ενεργειακές κοινότητες να μπουν στην παραγωγή; Ποιος θα οργανώσει πρόγραμμα εξοικονόμησης ενέργειας –σε μια χώρα όπου η ενεργειακή σπατάλη μεσουρανεί– εφόσον οι ιδιώτες έχουν αντίθετο συμφέρον, επιθυμούν να πωλούν όλο και μεγαλύτερες ποσότητες ενέργειας; Την κυβέρνηση δεν την απασχολούν όλα αυτά. Αλλά κάνει ένα λάθος εδώ. Οι δεσμοί της ελληνικής κοινωνίας με τη ΔΕΗ, τη μεγαλύτερη επιχείρηση της χώρας, με το τόσο σπουδαίο κοινωνικό και οικονομικό έργο, παρά τις δουλείες που της επιφύλασσε ο δικομματισμός, είναι πολύ ισχυροί. Οι αντιδράσεις αναμένονται να είναι μεγάλες. Ένα ευρύ κίνημα υπεράσπισής της είναι εφικτό και μπορεί να αποδειχθεί και αποτελεσματικό. Να μην προλάβει να αποδυναμωθεί περαιτέρω η ΔΕΗ.

Παράλληλα με τις βουλευτικές εκλογές, οι κάτοικοι του Βερολίνου κλήθηκαν να συμμετάσχουν την περασμένη Κυριακή σε ένα δημοψήφισμα για ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η γερμανική πρωτεύουσα: αυτό της στέγασης. Το 56% των Βερολινέζων ψήφισαν υπέρ της κοινωνικοποίησης της στέγασης, ώστε όλοι οι κάτοικοι της πόλης να μπορούν να βρουν αξιοπρεπή στέγη και σε αποδεκτό κόστος. Το πρόβλημα δημιουργήθηκε εδώ και χρόνια, σε όλη τη Γερμανία. Ειδικά στο Βερολίνο, μεγάλες εταιρείες real estate αγόραζαν μαζικά ακίνητα, τα οποία στη συνέχεια νοίκιαζαν σε πολύ υψηλές τιμές, γεγονός που καθιστούσε αδύνατο για έναν μέσο εργαζόμενο να βρει στέγη την οποία να μπορεί να πληρώσει. Υπολογίζεται ότι για να καλυφθούν οι ανάγκες χρειάζονται περίπου 205.000 διαμερίσματα. Μόνο τους τελευταίους 12 μήνες, οι τιμές ενοικίων στην πόλη είχαν αυξηθεί 13%. Αν και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δεν είναι δεσμευτικό για τη μητροπολιτική κυβέρνηση του Βερολίνου, αν τελικά εφαρμοστεί -θα πρέπει να πάρει την έγκριση και της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, όταν αυτή σχηματιστεί-, η τοπική κυβέρνηση θα αναγκαστεί να αγοράσει έως και 240.000 διαμερίσματα από τις μεγάλες εταιρείες real estate. Μεταξύ αυτών ο κολοσσός Deutsche Wohnen, που έχει στην ιδιοκτησία του περισσότερα από 100.000 σπίτια μόνο στο Βερολίνο. Το δημοψήφισμα ήταν αποτέλεσμα μεγάλων κινητοποιήσεων με τους πολίτες να τονίζουν ότι η στέγαση είναι ανθρώπινο δικαίωμα και πως αν το Δημόσιο γίνει ιδιοκτήτης των κατοικιών αυτών, θα μπορούσε να προσφέρει περισσότερο οικονομικές λύσεις από αυτές που υπάρχουν σήμερα. Οι εκπρόσωποι των εταιρειών real estate υποστηρίζουν βέβαια ότι η αγορά από το κράτος ιδιόκτητων από ιδιώτες κατοικιών δεν μπορεί να δώσει λύση στο πρόβλημα. Και οι Σοσιαλδημοκράτες που βγήκαν πρώτοι στις εκλογές στο Βερολίνο παραμένουν σκεπτικοί. Η υποψήφιά τους για τη δημαρχία, Φραντζίσκα Γκίφι, δήλωσε ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος πρέπει να γίνει σεβαστό, αλλά δεν είναι σίγουρη «ότι μπορεί να λύσει το πρόβλημα». Και δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι ίσως θα πρέπει να ξεκινήσει η... ανοικοδόμηση στα περίχωρα της γερμανικής πρωτεύουσας.