Macro

Μάθαμε ότι ο αντιφασιστικός αγώνας έχει μια διάσταση νομική και δικαστική. Ο αντιφασισμός είναι και…

Στον λόγο του Θ. Σκυλακάκη στη Βουλή, στις 17.12.2019, υπάρχει μια φράση που πολλοί ξεχνάνε. «Μόνοι σας αυτοκτονήσατε πολιτικά». Είναι μια φράση που φανερώνει τη λογική της άρχουσας τάξης για τη διακυβέρνηση της χώρας. Οι κυβερνήσεις πρέπει να έχουν στο μυαλό τους μόνο την επιβίωσή τους και όχι το τι πράγματι χρειάζεται η χώρα. Έτσι θα έπρεπε να έχουν ξοδευτεί για εκλογικά οφέλη, παρότι αυτά τα χρήματα είναι απαραίτητα, παρότι ακόμα και η σημερινή κυβέρνηση μέσα στην πανδημία αναπληρώνει συνεχώς το μαξιλάρι -από την τελευταία έκθεση εποπτείας προκύπτει ότι βρίσκεται στα 34 δισ.-, διότι πλέον κατανοεί ότι μόνο χάρη σε αυτό έχουμε τη δυνατότητα να έχουμε πρόσβαση στις αγορές και να καλύπτουμε τις ανάγκες μας. Αυτή τη λογική έχουν όσοι -εντός ή εκτός- εγκαλούν τον ΣΥΡΙΖΑ για το μαξιλάρι. Έπρεπε να τα δώσετε, και ας έθετε σε κίνδυνο τη χώρα, για να κερδίσετε τις εκλογές. «Και αν κέρδιζε ο ΣΥΡΙΖΑ;» θα ρωτούσε κάποιος. Να παγιδεύαμε και τη χώρα και τον εαυτό μας; Το «έχει ο θεός» δεν το θεωρήσαμε ποτέ μια πειστική απάντηση... Πολλές φορές η επιχειρηματολογία αυτή οδηγεί σε μια πιο «light» εκδοχή. Καλώς είχαμε μαξιλάρι, αλλά θα έπρεπε να είναι μικρότερο. Γιατί όχι 27 δισ.; Οι παραπάνω γραμμές για το πώς χτίστηκε νομίζουμε πως εξηγούν γιατί ήταν αυτό το ύψος του. Άλλωστε το να είχε δοθεί ένα μέρος του μόνο λόγω τον επερχόμενων εκλογών, και όχι λόγω κάποιας έκτακτης ανάγκης της κοινωνίας, θα ήρε την ασφάλεια που παρείχε το μαξιλάρι και τη δυνατότητά μας να δανειζόμαστε βάση αυτού, καθώς θα καθίστατο ευάλωτο στον εκλογικό κύκλο. Ταυτόχρονα θα αποτύγχανε η χώρα να πετύχει τους δημοσιονομικούς στόχους την πρώτη χρονιά εκτός Μνημονίου -μια πραγματικότητα που πολλοί κάνουν ότι δεν τη θυμούνται- θέτοντας υπό αμφισβήτηση τη μελλοντική της πορεία. Και άρα θα καθιστούσε γενικότερα την ύπαρξη του μαξιλαριού κενό νοήματος. Προσοχή, δεν ισχυριζόμαστε ότι η κοινωνία δεν είχε ανάγκες. Τουναντίον. Αλλά αυτές οι ανάγκες, ως πάγιες, έπρεπε και πρέπει να καλυφθούν με πάγια μέτρα ενίσχυσης των αδύναμων στρωμάτων, με μέτρα όπως η αύξηση του κατώτατου μισθού, η 13η σύνταξη, η ενίσχυση του ΕΣΥ, η μείωση του ΕΝΦΙΑ για τις χαμηλές περιουσίες, η αύξηση του επιδόματος στέγασης κ.λπ. Μόνιμα μέτρα, που έπρεπε να καλυφθούν -και καλυφθήκαν- από μόνιμους πόρους. Όχι εκλογικά δώρα με τα λεφτά του κόσμου, όπως έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Άλλωστε αυτή η λογική δεν έχει πάτο. Το «γιατί 37 και όχι 27» θα μπορούσε να γίνει εύκολα «γιατί 27 και όχι 17 ή 12». Και όσοι ισχυρίζονται ότι λιγότερα θα αρκούσαν και άρα μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά να ξοδέψει για να βοηθήσει τον κόσμο χωρίς αυτό να επηρεάσει τις αγορές αγνοούν ταυτόχρονα και το γεγονός ότι οι ανάγκες του κόσμου είναι μόνιμες, αλλά και τις βασικές αρχές λειτουργίας των αγορών. «Αυτά ακριβώς τα χρήματα, που μέχρι στιγμής έχουν αποτρέψει την κατεδάφιση και την πλήρη χρεοκοπία, για άλλη μια φορά, της ελληνικής οικονομίας». «Ήταν δείγμα και αποτέλεσμα της εντιμότητας, της νοικοκυροσύνης, του σεβασμού στα λεφτά του λαού και της πρόνοιας για το σήμερα και το αύριο της χώρας, μόνο υπερήφανοι μπορούμε να είμαστε» (Αλέξης Τσίπρας, 6.7.2020).

Η αστυνομία και η κυβέρνηση οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους πριν η αναγεννώμενη ναζιστική βία βάψει ξανά την ιστορία με αίμα. Η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου οφείλει να παρέμβει άμεσα και να παραγγείλει τις ανάλογες ποινικές διώξεις, που θα πλήξουν στον πυρήνα της την τρομοκρατική εστία αντί να εξαντλούνται σε αποσπασματικές προσαγωγές. Ένα χρόνο μετά την ιστορική καταδικαστική απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Αθηνών, που σήμανε τουλάχιστον την αρχή του τέλους της ατιμωρησίας της ναζιστικής εγκληματικής βίας στη χώρα μας, καλούμαστε όλοι να δώσουμε τη μάχη ενωμένοι ενάντια σε κάθε προσπάθεια αναβίωσης, νομιμοποίησης και ανοχής της με την πεποίθηση ότι κερδίσαμε μία μεγάλη μάχη και ότι ο πόλεμος, μέσα και έξω από τα δικαστήρια, μαίνεται. Ο λαός στο δρόμο θα υποχρεώσει την εξουσία να αναλάβει τις ευθύνες της και θα φράξει το δρόμο στο φασισμό.

Εμπόδια στον σχηματισμό μιας τέτοιας κυβέρνησης αποτελούν οι, εν πολλοίς, αλληλοσυγκρουόμενες προγραμματικές θέσεις μεταξύ Πρασίνων και FDP σε ζητήματα όπως η «πράσινη στροφή» με την απεξάρτηση από τον άνθρακα, η φορολογία του μεγάλου κεφαλαίου και η άσκηση μιας δυναμικής κοινωνικής πολιτικής κατά των ανισοτήτων, καθώς και η χαλάρωση των δημοσιονομικών κανόνων στη Γερμανία και την Ευρώπη. Το μεγάλο ερώτημα είναι κατά πόσο θα μπορούσαν να συνδυαστούν η «κοινωνική στροφή» των Σοσιαλδημοκρατών, η οποία ξεκίνησε από το 2019 και συνέβαλε στη σημερινή άνοδο του κόμματος, οι ριζοσπαστικές προτάσεις των Πρασίνων για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης και οι νεοφιλελεύθερες θέσεις του FDP, ο επικεφαλής του οποίου Κρίστιαν Λίντνερ ζητάει να έχει πρώτο ρόλο στην οικονομική πολιτική της επόμενης κυβέρνησης. Όπως είναι προφανές από την κεντρική θέση της Γερμανίας στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, ο χαρακτήρας και η σύνθεση της κυβέρνησης που θα προκύψει θα επηρεάσουν και τη μελλοντική κατεύθυνση της Ε.Ε. Ιδίως αυτήν την εποχή, όπου, την επόμενη άνοιξη, θα διενεργηθούν προεδρικές εκλογές στη Γαλλία και, ταυτόχρονα, οι εθνικές κυβερνήσεις θα πρέπει να υποβάλουν τα σχέδια προϋπολογισμού τους στις Βρυξέλλες. Η πορεία και το αποτέλεσμα της συζήτησης για την επόμενη μέρα του Συμφώνου Σταθερότητας, το οποίο έχει ανασταλεί μέχρι το 2023, για την περαιτέρω αναστολή ή αλλαγή των κανόνων του, θα συναρτηθεί και από τον χαρακτήρα της επόμενης κυβέρνησης στο Βερολίνο. Αλλά και το σχέδιο για μια νέα αμυντική πολιτική της Ε.Ε., όπως και οι σχέσεις της Ευρώπης με τη Ρωσία και την Κίνα τίθενται, προσωρινά, εν αναμονή.

Οι μεγαλύτερες όμως απειλές για τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας προέρχονται από τρεις πηγές. Πρώτον, από την προδιαγεγραμμένη επιστροφή σε πολιτικές λιτότητας από το 2023, όταν θα επανενεργοποιηθεί το Σύμφωνο Σταθερότητας, η αναθεώρηση του οποίου έχει τεθεί σε διαβούλευση από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Δεύτερον, από το πώς θα αντιμετωπιστούν/ρυθμιστούν τα δημόσια χρέη της πανδημίας που αυξήθηκαν από το 86% στο 100% του ΑΕΠ της ΕΕ μέσα σε ένα χρόνο, και τρίτον, από το πώς θα αντιμετωπιστεί το υπέρμετρο ιδιωτικό χρέος των νοικοκυριών, που έχει μεταφερθεί από την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και υπερβαίνει το δημόσιο χρέος σε πάρα πολλές χώρες. Η μεγάλη ταξική αντιπαράθεση έχει λοιπόν αναβληθεί για την μετά-την-πανδημία εποχή. Οι αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης οφείλουν να προετοιμαστούν για να ηγηθούν του αγώνα με συγκεκριμένες προτάσεις για την διαγραφή/αναδιάρθρωση των δημοσίων χρεών στην Ευρώπη, ενώ σε εθνικό επίπεδο να συμβάλουν στις αντιστάσεις για την προστασία νοικοκυριών από τις κατασχέσεις των περιουσιών τους από τις τράπεζες. Δυστυχώς, η ακύρωση της ελπίδας για μια κόκκινο-κόκκινο-πράσινη κυβέρνηση στην Γερμανία, μετά τα πρόσφατα αποτελέσματα των γερμανικών εκλογών εμπεδώνει τον φόβο ότι δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε μεγάλες μετατοπίσεις στις υπάρχουσες ισορροπίες και συνασπισμούς συμφερόντων μεταξύ χωρών και ηγετικών δυνάμεων στην ΕΕ

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι εξαγγελίες του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στη ΔΕΘ ήταν στα πλαίσια του Σχεδίου Προγράμματος για βελτίωση των συνθηκών εργασίας, αύξηση των μισθών και ενίσχυση του κοινωνικού κράτους κυρίως σε Υγεία και Παιδεία κ.α. Με τις διευκρινιστικές δε απαντήσεις της συνέντευξης που ακολούθησε, ο Αλέξης Τσίπρας κέρδισε και τη μάχη των εντυπώσεων σε βάρος του πρωθυπουργού. Αυτό, ωστόσο, για το οποίο μάλλον δεν πείσαμε με αυτές τις εξαγγελίες, αφορά το όραμα μετασχηματισμού μιας διαφορετικής εναλλακτικής κοινωνίας και οικονομίας που θα μας επέτρεπε να εμπνεύσουμε τις τάξεις των εργαζομένων, να προσελκύσουμε συνεκτικά τους νέους, ενώ συγχρόνως θα έθετε τη βάση για την ιδεολογική και πολιτική μας ηγεμονία στην κοινωνία. Παραθέτω, λοιπόν, μερικές σκέψεις κριτικές των εξαγγελιών που ενδεχομένως εξηγούν την παραπάνω αδυναμία μας. (...)

Στη σύγχρονη Ελλάδα, η θεωρία των δύο άκρων εμφανίστηκε κατά πολύ συγκεκριμένο τρόπο, ως κεντρικό προπαγανδιστικό τέχνασμα εναντίον της αντιμνημονιακής Αριστεράς. Προτού ανέλθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία και εφαρμόσει μνημόνιο, η εξομοίωση των δύο «άκρων» στηριζόταν στην αντιμνημονιακή ρητορική της Χρυσής Αυγής. Τα χρόνια της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να περιέλθει ακριβώς σε αχρησία, ως προπαγάνδα είχε μάλλον ατονήσει, για ευνόητους λόγους. Τώρα, όμως, παρατηρείται το εξής φαινόμενο: Η θεωρία των δύο άκρων όχι απλώς δεν έχει εκλείψει από τον δημόσιο λόγο και την κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας, αλλά έχει ριζώσει βαθύτατα στα μυαλά κάποιων – δηλαδή ακριβώς ως ιδεολογία, και μάλιστα, θα έλεγα, κυρίαρχη. Αποτελεί κεντρική συνιστώσα της καθεστωτικής ιδεολογίας. Μετά τα συγκλονιστικά γεγονότα στο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης, υπουργεία, κυβερνητικοί εκπρόσωποι και μέλη της κυβέρνησης είναι ανίκανοι να αρθρώσουν μία λέξη καταδίκης του ναζιστικού φαινομένου στα σχολεία χωρίς να αναμασήσουν τη θεωρία των δύο άκρων. Και λέω «είναι ανίκανοι» διότι καθώς φαίνεται ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΥΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ. Και αν τα πράγματα έμεναν στο επίπεδο των δημόσιων δηλώσεων και της (μη) καταγγελίας, δεν θα έτρεχε και τίποτα. Το ζήτημα όμως είναι ασύγκριτα πιο σοβαρό και μεσο-μακροπρόθεσμα θα έλεγα εφιαλτικό. Στη σκέψη του καθεστωτικού πολιτικού προσωπικού και των όσων αποφασίζουν για τις τύχες της χώρας, το να υπάρχουν ΝΑΖΙΣΤΕΣ ΜΑΘΗΤΕΣ δεν είναι πιο επικίνδυνο από παλιά που στα Λύκεια είχαν πέραση οι ιδέες του Μαρξ και του Λένιν.

Ομιλητής στην ανοιχτή εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ στην πλατεία Γκύζη, μόλις πληροφορήθηκα τη διαγραφή Μπογδάνου από τη ΝΔ. Θέλω πρώτα απ' όλα να εξάρω τη στάση του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια απέναντι στις νέες αθλιότητες Μπογδάνου. Από την άλλη, η ΝΔ επί Μητσοτάκη έχει μετατραπεί σε σφηκοφωλιά ακροδεξιών στοιχείων, που μάλιστα επιβραβεύονται με την αναρρίχηση τους σε κορυφαίους κυβερνητικούς ρόλους. Θέλω να είμαι σαφής: δεν ισχυρίζομαι ότι είναι η ΝΔ ένα φασιστικό κόμμα. Είναι μεγάλο λαϊκό δημοκρατικό κόμμα, που όμως η σημερινή ηγεσία του το σπρώχνει σε όλο και πιο σκληρές ακροδεξιές και νεοφιλελεύθερες θέσεις. Ο κ. Μητσοτάκης, όπως παλιότερα ο κ. Σαμαράς, ψηφοθηρεί στα βαλτόνερα της Ακροδεξιάς και της Χ.Α. Αυτή η πολιτική έφτιαξε τους «Μπογδάνους» και εξέθρεψε μια ισχυρή και επικίνδυνη ακροδεξιά πτέρυγα μέσα στη ΝΔ. Δεν θα ηττηθούν από μαζικές διαγραφές. Μόνο οι ιδέες και οι αγώνες όλων των δημοκρατικών πολιτών και της Αριστεράς θα την βάλουν οριστικά στο περιθώριο.

Διάβασα για την παρέμβαση του κ. Μητσοτάκη ότι θα επιστρέψει στη μεσαία τάξη «όσα της πήρε ο κ. Τσίπρας». Μήπως θα ήταν καλύτερα να αρχίσει από αυτά που τους πήραν τα πρώτα 2 μνημόνια; Γιατί την περίοδο 2010-2014 το διάμεσο διαθέσιμο ατομικό εισόδημα έπεσε από 10.985€ σε 7.500€ ενώ την περίοδο 2015-2019 ανέβηκε από τα 7.500€ στα 8.781€. Το αντίστοιχο εισόδημα για κάποιον που έχει το ανώτατο εισόδημα του 3ου εισοδηματικού τεταρτημόριου (Αρκετά πάνω από τη μέση δηλαδή) έπεσε από το 2010 έως το 2014 από τα 15.809€ στα 11.000€ (Απώλεια σχεδόν 1/3) ενώ από το 2015 έως το 2019 ανέβηκε στο 12.367€. Θυμίζω ότι αυτά τα εισοδήματα είναι ατομικά, τα οικογενειακά υπολογίζονται περίπου στο διπλάσιο. Την περίοδο 2010-2014 η Ελλάδα έχασε το 25% του ΑΕΠ της. Αυτό δεν κατέστρεψε την μεσαία τάξη; Την περίοδο 2015-2019 το ΑΕΠ αθροιστικά αυξήθηκε. Την περίοδο 2010-2014 η ανεργία των νέων αυξήθηκε από το 29% στο 50%. Αυτό ισχυρίζεται ότι δεν επηρέασε κανέναν από την μεσαία τάξη; Ή μήπως η μεσαία τάξη δεν έχει παιδιά; Την περίοδο 2015-2019 η ανεργία των νέων έπεσε 18 ποσοστιαίες μονάδες. Την περίοδο 2010-2014 οι συνταξιούχοι έβλεπαν την μία μείωση μετά την άλλη, έχασαν την 13η και την 14η σύνταξη, και στην συνέχεια είχαν ακόμα 11 διαδοχικές μειώσεις συντάξεων αλλά τους κατέστρεψε ο ΣΥΡΙΖΑ; Την περίοδο 2010-2014 είχαμε συνολικά πάνω από 60 δις μέτρα. Ισχυρίζεται ότι από αυτά τίποτα δεν έπεσε στις πλάτες της μεσαίας τάξης; Και η χώρα έμεινε με αρρύθμιστο χρέος και άδεια ταμεία. Την περίοδο 2015-2019 το χρέος ρυθμίστηκε και η χώρα είχε για πρώτη φορά σοβαρά ταμειακά διαθέσιμα. Τι από τα δύο κατέστρεψε την μεσαία τάξη; Τα φορολογικά μέτρα ήταν υπερτριπλάσια το 2010-2014 από ότι την περίοδο 2015-2019 αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ κατέστρεψε την μεσαία τάξη; Δεν ξέρω τι σπούδασε ο κ Μητσοτάκης στο Ηarvard αλλά σίγουρα δεν πήρε τα μαθήματα επιλογής ιστορίας. Και όπως θα του έλεγε και η κ. Κεραμέως, είναι και κάπως αδύναμος στα θρησκευτικά. Αλλιώς θα ήξερε το σχετικό απόσπασμα από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο: Z:3-5 «Διατί βλέπεις το μικρόν αχυράκι, που υπάρχει στο μάτι του αδελφού σου, και δεν αισθάνεσαι το δοκάρι που είναι στο ιδικόν σου μάτι; Και με τι δικαίωμα θα πης στον αδελφό σου, άφησέ με να βγάλω το αχυράκι από το μάτι σου; Υποκριτά, βγάλε πρώτα το δοκάρι από το μάτι σου και τότε θα ίδης καθαρά, ώστε να βγάλης με προσοχήν και αγάπην το αχυράκι από το μάτι του αδελφού σου.»

Έχουμε κούρσα εξοπλισμών. Θα τα συζητήσουμε όταν έρθουν αυτές οι προτάσεις, αλλά έχουμε έναρξη κούρσας εξοπλισμών, χωρίς τις διαδικασίες που προβλέπονται για να λαμβάνονται αυτές οι αποφάσεις από τα Επιτελεία και από όλη τη διαδικασία, χωρίς εγγυήσεις ότι αυτά μπορούν να εξασφαλίσουν την επαρκή άμυνα της χώρας. Από αυτή την άποψη, καθόλου δεν μας καθησυχάζουν όλες αυτές οι αποφάσεις, αντίθετα, μας ανησυχούν πάρα πολύ και δημιουργούν σε όλη την ελληνική κοινωνία αίσθημα ανασφάλειας, παρά τις τεχνητές προσπάθειες και τις προσπάθειες των media που σας στηρίζουν, να δημιουργήσουν ένα αίσθημα ευφορίας και ασφάλειας. Μπορούμε αυτά λεπτομερώς να τα περιγράψουμε, διότι αυτή η Συμφωνία δεν έχει επί των κρίσιμων ζητημάτων στοιχείο αμοιβαιότητας.