Macro

Οι συνέπειες του τιμωρητικού αυταρχισμού θα είναι πολλαπλές. Πρώτο, τα επισειόμενα ισόβια από τη μια δεν θα αναχαιτίσουν την εγκληματικότητα (οι επίδοξοι δράστες δεν αποτρέπονται όταν οι ήδη βαριές ποινές γίνονται βαρύτερες), από την άλλη θα αποπροσανατολίσουν από την όντως αποτελεσματική πρόληψη: Από την ανάγκη πχ ενίσχυσης της Πυροσβεστικής με προσωπικό και εξοπλισμό έτσι ώστε να επεμβαίνει έγκαιρα, από τον πλήρη και ουσιαστικό εκδημοκρατισμό της αστυνομικής λειτουργίας ώστε να μην επικεντρώνεται στο διαδηλωτή ή στην άποψη (βλ. το υπό διαβούλευση σχεδιαζόμενο άρθρο 191 ΠΚ) αλλά στο ουσιαστικό έγκλημα, και τέλος θα αποπροσανατολίσουν από την ανάγκη έγκαιρης αποθάρρυνσης των οικοπεδοφάγων ή των εκμεταλλευτών της καμένης γης. Η αντεγκληματική πολιτική με τον αποπροσανατολισμό από τα κρίσιμα θα ναυαγήσει. Δεύτερο, θα υπερφορτωθούν οι ήδη κορεσμένες φυλακές με πλήθος νέων κρατουμένων που θα «μπαίνουν και δεν θα βγαίνουν». Τρίτο, θα τροφοδοτηθεί η ακροδεξιά ιδεοληψία ότι δήθεν η αυστηρή ποινή είναι η πανάκεια της δημόσιας αλλά και της ιδιωτικής ζωής. Με δυο λόγια, αν η συγκεκριμένη μεταρρύθμιση προχωρήσει θα πλήξει τη δημοκρατία και τα αγαθά της σε βάθος χρόνου.

Μπορεί στην προεκλογική εκστρατεία το SPD και οι Πράσινοι να υποσχέθηκαν ανέξοδα πως θα αυξήσουν τη φορολογία στους πλούσιους, αλλά αν τελικά «τακιμιάσουν» με τον Λίντνερ, τότε ο πονηρός Σολτς θα μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιεί το FDP ως «κακό μπάτσο» τόσο απέναντι στην αριστερή πτέρυγα του SPD, όταν αυτή θα ζητάει τις υπεσχημένες αυξήσεις στους φόρους και τις κοινωνικές δαπάνες, όσο και απέναντι στους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς που θα εκλιπαρούν γονατιστοί τον Τεύτονα Ηγεμόνα για χαλάρωση της δημοσιονομικής πολιτικής και παύση του στραγγαλισμού από το Σύμφωνο Σταθερότητας...

Η απληστία όσων είχαν αποφασίσει, διαθέτοντας τις πλάτες των κατακτητών, να αποκτήσουν, πατώντας “επί πτωμάτων” μεγάλες ακίνητες περιουσίες, είχε φτάσει στο κατακόρυφο. Σύμφωωνα με τα ενδεικτικά στοιχεία που είχε δημοσιεύσει τους πρώτους μήνες μετά την απελευθέρωση η εφημερίδα της Θεσσαλονίκης Πρωϊνή Ώρα, ένας μηχανουργός, είχε αγοράσει 14 ακίνητα, ένας κατασκευαστής υποκαμίσων είχε αποκτήσει με αυτό τον τρόπο 20 ακίνητα και ένας μικρομπακάλης, ο Σάββας Τρυφ. 13 ακίνητα. Ενώ χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση ενός καφετζή, ο οποίος παρά το γεγονός ότι ο καφές είχε εξαφανιστεί την περίοδο της Κατοχής, αυτός κατάφερε να αγοράσει κοψοχρονιάς έξι ακίνητα. Και βέβαια, όλοι αυτοί, έχοντας την εύνοια των κατακτητών. Όπως ο εκδότης της χρηματοδοτούμενης από τους Γερμανούς φιλοναζιστικής εφημερίδας Νέα Ευρώπη Γεώργιος Πολλάτοςπου είχε αποκτήσει πέντε ακίνητα επί Κατοχής: τρία σπίτια στις 18-5-1942, την 1-9-1942 και στις 26-2-1943, καθως ένα μεγάλο αγρόκτημα στις 7-5-1942 και ένα οικόπεδο στις 17-9-1942. Λίγους μήνες μετά την απελευθέρωση, είχε εκδοθεί επί κυβέρνησης Ν.Πλαστήρα ο αναγκαστικός νόμος Α.Ν. 182/45, “Περι ειδικής φορολογίας των κατά την πολεμικήν περίοδον πλουτισάντων, με βάση τον οποίο οι “πλουτίσαντες επί Κατοχής” ήταν υποχρεωμένοι να πληρώσουν τους φόρους που θα ορίζονταν. Η τιμωρία που αντιμετώπιζαν ήταν αυστηρή, καθώς προβλεπόταν η εκτόπιση, η φυλάκιση και η δήμευση του συνόλου ή μέρους της περιουσίας τους. Με βάση το νόμο αυτό, η επιτροπή που είχε συσταθεί στη Θεσσαλονίκη, άρχισε να καλεί διαφόρους, κυρίως άτομα που είχαν συνεργαστεί με τους Ναζί, ζητώντας τους να καταβάλουν στο κράτος χρηματικά ποσά, ως φόρο για τις περιουσίες που σχημάτισαν επί Κατοχής. Στον πρώτο κατάλογο που έδωσε η επιτροπή στη δημοσιότητα τον Ιούλιο του 1945, φιγουράριζαν γνωστά ονόματα του δωσιλογισμού και της συνεργασίας με τους χιτλερικούς, όπως των ιδιοκτητών χαρτοπαικτικών λεσχών και πρακτόρων της Γκεστάπο, Περικλή (Πέρι) ΝΙκολαίδη και Λάσκαρη Παπαναούμ που καλούνταν να καταβάλουν από 150.000.000 δραχμές ο καθένας, του συνεργάτη των Γερμανών μεγαλοεργολάβου δημοσίων έργων Ιωάννη Μύλλερ (1000.000.000 δρχ), των δωσιλόγων δημοσιογράφων της Νέας Ευρώπης Δημήτριου Τσούρκα και Αλέξανδρου Ωρολογά που έπρεπε να καταβάλουν στο κράτος από 25.000.000 δρχ κ.α. Είκοσι μέρες αργότερα, η επιτροπή αποφάσιζε να αυξήσει τα ποσά που έπρεπε να πληρώσουν στο κράτος οι πλουτίσαντες επί Κατοχής και έτσι καλούνταν να καταβάλουν στην Ε΄ Οικονομική Εφορεία Θεσσαλονίκης 2 δις δραχμές ο Λ.Παπαναούμ, 1.200 εκατ. ο Π.ΝΙκολαίδης, 800 εκατ. οι αδελφοί Χατζηνάκου, 600 εκατ. ο Μύλλερ, 400 εκατ. ένα άλλο “μπουμπούκι’ της εθνικοφροσύνης, ο Νικίας Ναούμ, 200 εκατ. ο εκδότης της Νέας Ευρώπης Πολλάτος και από 100 εκατ. δραχ. οι Τσούρκας και Ωρολογάς κ.α. Η δραστηριότητα της επιτροπής αυτής, που προεδρεύονταν από τον δικαστικό Χαράλαμπο Κάππο, είχε χαιρετιστεί θερμά από τον τύπο της εποχής, με την εφημερίδα Δημοκρατία να σημειώνει: “Η πόλις μας έχει να επιδείξει πλούσιον πάνθεον πλουτισάντων κατά την Κατοχήν. Φυσιολογική συνέπεια λοιπόν είναι μαζί με το Ειδικόν Δικαστήριον Δωσιλόγων, να έχει και την επιτροπήν εκείνην που ως σοβαρότατον μέλημά της έχει να ανακαλύψει και να φορολογήσει όλους αυτούς που όταν όλος ο κόσμος επαίνετο, συνηγωνίζοντο αδιάφοροι προς όλους, στην αύξησιν του πύργου των χρυσών εικοσαφράγκων των”.

Ο συγγραφέας πάλευε έξι χρόνια μ’ αυτή τη νουβέλα, τον Μπίλλυ Μπαντ, και τελικά την άφησε στο συρτάρι του. Από την αρχική αμηχανία που προκάλεσε, όμως, όταν πρωτοεκδόθηκε, έχουμε φτάσει σήμερα να θεωρούν κάποιοι τον Μπίλλυ Μπαντ την «καλύτερη νουβέλα της αμερικανικής λογοτεχνίας». Πολλοί και πολλές έχουν γράψει για αυτή, και από πολλές σκοπιές την έχουν αναλύσει: από την οπτική της φιλοσοφίας του δικαίου μέχρι την οπτική του ομοφυλοφιλικού υποστρώματος της ιστορίας και τη σχέση ερωτικής επιθυμίας και εξουσίας με την κοινωνική ισορροπία. Νομίζω όμως ότι αυτό που δίνει τη μεγάλη δύναμη σε αυτό το διήγημα είναι η διάχυτη αμφισημία, το διαρκώς ανατροφοδοτούμενο θολό τοπίο: σε αυτή την ιστορία δεν υπάρχουν μανιχαϊστικοί χαρακτήρες (ο ίδιος ο πρωταγωνιστής «δεν παρουσιάζεται εδώ σαν ένας συμβατικός ήρωας», λέει ο ίδιος ο Μέλβιλ), δεν υπάρχουν ξεκάθαρες πράξεις, εύκολα συμπεράσματα, στερεοτυπικοί ιδεότυποι: όπως αναρωτιέται και ο ίδιος συγγραφέας, πού αρχίζει και πού τελειώνει το κάθε χρώμα του ουράνιου τόξου;… Μάλιστα, όπως γράφει ο Θοδωρής Δρίτσας, στις διαδοχικές πολλαπλές γραφές που έκανε ο Μέλβιλ στο βιβλίο, συνειδητά «προσέδιδε σταδιακά στο κείμενο μεγαλύτερη αμφισημία, μεγαλύτερη ασάφεια και εσωτερική αντίφαση», γεγονός που βεβαίως συνέβαλε σε όλον αυτόν τον πλούτο των πολλαπλών, και συχνότατα αλληλοσυγκρουόμενων, ερμηνευτικών προσπαθειών σε ένα κείμενο που αντιστέκεται διαρκώς σε αυτές τις απόπειρες.

-Το 84% του πληθυσμού με ηλικία μεγαλύτερη των 12 ετών είναι πλήρως εμβολιασμένο. Μετά από διεκδικήσεις των τοπικών κοινωνιών έχει γίνει έντονη προσπάθεια εμβολιασμού των λαϊκών περιοχών καθώς από εκεί προέρχεται μεγάλο ποσοστό ασθενών με βαρύ COVID-19 -Έχει ενεργοποιηθεί η πρωτοβάθμια περίθαλψη. Οι γενικοί γιατροί έχουν εκπαιδευτεί με αποτέλεσμα να χορηγούνται έγκαιρα οι θεραπείες που συνιστώνται από τις διεθνείς κατευθυντήριες οδηγίες. Επίσης οι γιατροί σε τοπικό επίπεδο έχουν γίνει ενεργοί παράγοντες στην υποστήριξη του εμβολιασμού του πληθυσμού. -Η ιχνηλάτηση είναι μαζική και συστηματική. Υπάρχουν κιόσκια για δωρεάν rapid test στα πεζοδρόμια των πόλεων και στις τουριστικές περιοχές Στην Γαλλία αυτά. Σε σχέση με τις αρχές Σεπτέμβρη: -ο αριθμός των νέων κρουσμάτων μειώθηκε κατά 35%, -ο αριθμός των νέων νοσηλευόμενων ασθενών στις ΜΕΘ μειώθηκε κατά 24% -ο αριθμός των θανάτων από COVID-19 μειώθηκε κατά 32% Σήμερα, οι ΜΕΘ των νοσοκομείων του Παρισιού έχουν ελάχιστους ασθενείς με COVID-19 με αποτέλεσμα να εξυπηρετούνται κανονικά οι ασθενείς που δεν έχουν COVID-19. Σε πολλές περιοχές της χώρας οι μάσκες φεύγουν από τα σχολεία, ενώ ο κίνδυνος να χαθεί η σχολική χρονιά εκτιμάται ως μηδαμινός. Συζητείται η άρση του pass-sanitaire. Όπως γίνεται κατανοητό κι αυτά στην Γαλλία. Εδώ όλα καλά.

1. «Αν οι εργαζόμενοι κάνουν απεργία τότε η επιχείρηση ή θα κλείσει ή θα πάει στο εξωτερικό». Αυτά είπε χθες στη Βουλή ο Χατζηδάκης όταν τον στριμώξανε για τις σχέσεις εργασίας στην e food. Βεβαίως, ο Χατζηδάκης είναι ένας εύτακτος αστός ειδικών αποστολών, δεν πιστεύει σε τέτοιες μαλακίες, αλλά τέτοια εξυπηρετούν τους φίλους του τους επιχειρηματίες. Δεν έχει κάποια σημασία που η efood κάθε χρόνο υπερδιπλασιάζει τα κέρδη της. Που έχει δεσπόζουσα θέση στην αγορά και θα έπρεπε να δίνει μερτικό. Που η ζήτηση για τα σουβλάκια, τις πίτσες, τους καφέδες ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ ΦΥΓΕΙ Η ΕΤΑΙΡΕΙΑ, θα καλυφθεί από άλλους. Δεν τον νοιάζει το Χατζηδάκη να πει αλήθεια, τον νοιάζει να επιβάλει συμβολική βία, να πει το μύθευμά του που ξέρει ότι ο κόσμος της δεξιάς το συμμερίζεται. 2. «Δεν πρέπει να γίνονται παρεμβάσεις στους μαθητές από πολιτικές οργανώσεις, είναι σε τρυφερή ηλικία, ας αποφασίσουν όταν γίνουν ενήλικοι». Αυτός είναι υπερμύθος με την έννοια πως έχει και ιστορικό βάθος. Όταν ο ΔΣΕ έπαιρνε τα παιδιά από τα χωριά για να τα πάει στις μη εμπόλεμες ανατολικές χώρες η προπαγάνδα του εθνικού κορμού έλεγε «παίρνουν τα παιδιά μας να τα κάνουν γενίτσαρους». Μα την παναγιά, οι θείοι μου το έλεγαν και σχεδόν δακρύζανε. Στο σήμερα παίρνει κι άλλες μορφές, όπως εκείνο το «έξω τα κόμματα από τις σχολές» που το λέει....η ΔΑΠ, η φοιτητική παράταξη της ΝΔ που κυριαρχεί στο πανεπιστήμιο εδώ και 35 χρόνια, που έχει διαλύσει το πανεπιστήμιο αναπτύσσοντας πελατειακές σχέσεις με φοιτητές και καθηγητές, που λύνει και δένει για το ποιος θα γίνει καθηγητής, που έχει αναγάγει το σεξισμό και το ρατσισμό σε κύρια και κεντρική της πολιτική γραμμή. Η δεξιά που από πάντα παρενέβαινε στα σχολεία με την ανά περιόδους ισχυρή ΜΑΚΙ της ΝΔ ή δημιουργώντας ισχυρούς πυρήνες ακροδεξιάς με χρυσή αυγή, μαιάνδριους εθνικιστές, μαύρα κρίνα, Combat και τα ρέστα. Και είναι και λογικό να το κάνει. Οι μαθητές και οι μαθήτριες διδασκόμενοι θρησκευτικά και την συχνά εθνικιστική ιστορία είναι εντελώς ευεπίφοροι σε εθνικιστικά κελεύσματα. Όμως αυτό που εννοούν στην ουσία είναι πως καλό είναι να μην παρεμβαίνει η ΚΝΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η αναρχία. 3. «Οι νέοι δε θέλουν να κάνουν παιδιά, μας έχουν πάρει οι Τούρκοι φαλάγγι, οι γυναίκες σήμερα δε θέλουν να χαλάσουν τη σιλουέτα τους». Εδώ πρόκειται για έναν ανίκητο κολοφώνα χαζομάρας που καταλήγει στην αυτοκατηγόρια. Μήπως δεν καταλαβαίνουν πως το δημογραφικό έχει σχέση με τις ανισότητες; Πώς τα λίγα παιδιά που κάνουμε είναι λίγα για να μην επιμεριστεί και αξίζει σχεδόν τίποτα η γονεϊκή περιουσία; Μήπως δεν είναι τόσο γνωστό πως οι νέοι και οι νέες εδώ και 20 χρόνια φτωχαίνουν σε σχέση με τους γονείς τους; Στη φετινή απογραφή για πρώτη φορά στην ιστορία μας θα εγγραφούμε λιγότερος κόσμος – σχεδόν μισό εκατομμύριο- από ότι 10 χρόνια πριν. Το 2050 το 63% του πληθυσμού θα είναι άνω των 65 χρονών και κανένας δε θα μπορεί να στηρίξει κανένα ασφαλιστικό σύστημα. Ένας δημογραφικός χάρτης της Ευρώπης αποδεικνύει κάτι που γνωρίζουμε: πως όπου οι κοινωνίες ευημερούν τότε οι άνθρωποι κάνουν παιδιά. Εδώ ο Μητσοτάκης μοιράζει ένα διχίλιαρο άπαξ που λέμε, με το που γεννηθεί το παιδί σου, και μετά άντε κουρέψου. Κι αυτό περνιέται για γαματοσύνη. Διότι σε κάθε άλλη περίπτωση θα έπρεπε να επιβάλει αυξήσεις στους μισθούς, να διευρύνει το κοινωνικό κράτος, δηλαδή να δυσαρεστήσει τους φίλους του τους επιχειρηματίες. Στη φωτογραφία ο Πρωθυπουργός μηδενίζει το φόρο γονικής παροχής στη μεσαία τάξη. Δηλαδή μειώνει τα έσοδα του κράτους για να γουστάρει το πλούσιο 13% της κοινωνίας. Το κερνάει ρε παιδί μου από την καλή του την καρδιά. Το υπόλοιπο 87% ήταν ήδη φοροαπαλλαγμένο για τέτοια θέματα αλλά δεν έχει σημασία.

Η αιτίες πίσω από την έλλειψη προσβάσιμης κατοικίας είναι πολλές. Μέχρι και το 2000, το κρατίδιο του Βερολίνου είχε υπό τον άμεσο έλεγχό του ένα πολύ μεγάλο αριθμό διαμερισμάτων, συνήθως μέσα από κρατικές οικιστικές επιχειρήσεις ή μέσα από επιχορηγήσεις για παροχή κοινωνικής κατοικίας. Μετά το 2000, το χρεωμένο κρατίδιο υποχρεώθηκε από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση να ξεπουλήσει το μεγαλύτερο αριθμό των διαμερισμάτων του και να διακόψει τα προγράμματα κοινωνικής κατοικίας. Μεγάλα funds απ’ όλον τον κόσμο αγόρασαν τα ακίνητα που βγήκαν τότε στο σφυρί σε εξευτελιστικές τιμές. Μετά από αγοροπωλησίες και συμπτύξεις, βρέθηκαν 10 μεγάλες εταιρείες να κρατούν στα χέρια τους 250.00 από τις σχεδόν 2 εκατομμύρια κατοικίες στο Βερολίνο, με πιο συμβολική απ’ όλες την Deutsche Wohnen που κρατάει μόνη της περίπου 120.000. Ένα ολιγοπώλιο δηλαδή ελέγχει την αγορά κατοικίας. Ταυτόχρονα ο πληθυσμός του Βερολίνου αυξάνει καθώς η πόλη-κρατίδιο είναι σε άνθηση και έχει γίνει πόλος έλξης για -κυρίως νέους- ανθρώπους απ’ όλον τον κόσμο. Κι ενώ το Βερολίνο είναι γεμάτο εργοτάξια, δεν υπάρχουν διαθέσιμες κατοικίες, καθώς τα διαμερίσματα που διατίθενται στην αγορά είναι κατοικίες πολυτελείας, απρόσιτες για τους περισσότερους κατοίκους της πόλης. Τέλος, η τεράστια έκρηξη του τουρισμού πριν την πανδημία, έχει ωθήσει πολλούς να διαθέτουν τα διαμερίσματά τους για προσωρινά τουριστικά καταλύματα (το φαινόμενο airBnB) αποσύροντας τα έτσι από την αγορά μόνιμης κατοικίας. Αυτό μεν αφορά μόνον συγκεκριμένα κομμάτια της πόλης, έχει όμως επεκταθεί πλεόν στο μεγαλύτερο κομμάτι του κέντρου και πιέζει κι αυτό τις τιμές προς τα πάνω. (...) Το δημοψήφισμα δεν περιέχει και σχέδιο νόμου, αλλά δίνει εντολή στην νέα κυβέρνηση του κρατιδίου να ετοιμάσει νόμο για την απαλλοτρίωση των κατοικιών των μεγαλοΐδιοκτητών σε τιμές σημαντικά χαμηλότερες από αυτές της αγοράς. Ήδη η υποψήφια των σοσιαλδημοκρατών, που ήρθαν πρώτο κόμμα στο Βερολίνο, δεσμεύτηκε πως θα σεβαστεί το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Μένει να δούμε ποια θα είναι η τελική μορφή του νόμου και πόση πίεση θα ασκηθεί πριν τελικά περάσει. Επίσης είναι άγνωστο αν μπορεί να σταθεί συνταγματικά, καθώς η παράγραφος του συντάγματος που το επιτρέπει, δεν έχει εφαρμοστεί ποτέ. Όμως, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο η απόφαση αυτή είναι ιστορική, όχι μόνον για το Βερολίνο, αλλά για όλες τις πόλεις που αντιμετωπίζουν πρόβλημα προσβάσιμης στέγασης.

Η νέα φάση της πανδημίας στην οποία εισέρχεται η Ευρώπη αναδεικνύει την νέα επιτακτική ανάγκη: την επανίδρυση ενός μοντέρνου, δυναμικού, δημοκρατικού και αποτελεσματικού Εθνικού Συστήματος Υγείας που εξασφαλίζει δωρεάν περίθαλψη σε όλους τους κατοίκους της χώρας. Είναι καθήκον των προοδευτικών δυνάμεων να μπουν τώρα μπροστά στην μάχη για το νέο Εθνικό Σύστημα Υγείας.

Οι προβλέψεις του σχεδίου νόμου, εκτός των άλλων κανονισμών που αντιβαίνουν, έρχονται σε ευθεία αντίθεση και με τις πρόσφατες ανακοινώσεις του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ περί πρωτοβουλιών στο πλαίσιο της Συνόδου των Μεσογειακών Χωρών, για το θαλάσσιο περιβάλλον και την προστασία της βιοποικιλότητας. Μάλιστα, μετά τις ευρείες και τεκμηριωμένες αντιδράσεις, ο αναπληρωτής υπουργός Ανάπτυξης Νίκος Παπαθανάσης δήλωσε μεταξύ άλλων, και ειδικά για τις προβλέψεις που καταπατούν τον αιγιαλό: «Σε κάθε περίπτωση είναι μια ρύθμιση που προτείναμε για συζήτηση στην κοινωνία και δεν είναι δεδομένο ότι θα φθάσει στη Βουλή». Ας συντονιστούμε μαζικά με τα κινήματα και τους φορείς, ώστε να καταστήσουμε αναπόδραστο γεγονός ότι αυτό το σχέδιο νόμου δεν θα φτάσει ποτέ στη Βουλή. Είναι ζήτημα ζωής.