Macro

Φωνάζουμε για δικαιώματα γιατί είμαστε με την ασφάλεια. Φωνάζουν για ασφάλεια γιατί είναι με τον φόβο. Αυτό είναι το ζουμί, αλλά δεν καταφέρνουμε να το πούμε πειστικά. Δεν καταφέρνουμε να ψωμώσουμε τις λέξεις με το νόημά τους, να τους επιστρέψουμε το βάρος που τους αφαιρέθηκε. Εκείνοι μπορούν να κατασκευάσουν πολύ φόβο. Εμείς δεν μπορούμε να φτιάξουμε καλύτερο λόγο. Κι εκεί στεκόμαστε. Στην κόψη. Όπου κοιτάζω να κοιτάζεις. Καταδίωξη, πιτσιρικάδες, τσιγγάνοι, κλεφτρόνια, λάστιχα στριγγλίζουν στη νύχτα, τους χάνουν, τους βρίσκουν. Στην άλλη άκρη, Πέραμα. Στριμώχνονται, όπισθεν στη φάκα. Πυρ. Καταιγισμός. Στο ψαχνό. Ένας κι ένας κι ένας. Ένας νεκρός, ένας τραυματίας, ένας φυγάς. Η εκτέλεση ως συμβάν. Η αλήθεια σκάει από παντού, ξεχειλίζει. 38 αλήθειες. Αδύνατον να αναιρεθεί συνολικά, να χτιστεί τελείως καινούρια αλήθεια, όπως άλλοτε. Plan b, επιχείρηση κατασκευής alter αλήθειας. Δες τα όπως στα λέω εγώ: ο άοπλος φυγάς απειλή ζωής για τον ένοπλο επιτιθέμενο διώκτη. Μην ακούς το νεκρό σώμα, άστο αυτό. Εμένα άκου: δεν ήταν τρομαγμένος άοπλος 18χρονος πατέρας συνοδηγός, ήταν 20χρονος σεσημασμένος οδηγός. Plan c: απόσπαση κοινωνικής συναίνεσης. Αρκεί το σχήμα: φυλή = αποκλεισμός, αποκλεισμός = τεκμήριο ενοχής. Επόμενη φάση: η κυβέρνηση συνήγορος υπεράσπισης κρατικών οργάνων ελεγχόμενων για κακουργήματα. Οι ενοχλητικές φωνές που δείχνουν τον ελέφαντα στο δωμάτιο αποτελούν εσωτερικό εχθρό. Ο θάνατος στο βιβλίο συμβάντων. Ασφάλεια, Κέντρο διαβιβάστε.

Το μήνυμα Θεοδωρικάκου είναι σαφές και δεν αφορά την ανθρωπιά, όταν μια τέτοια κίνηση γίνεται την ίδια σχεδόν στιγμή που δεν έχουν ολοκληρωθεί οι έρευνες και δεν έχουν δοθεί οι καταθέσεις αυτοπτών μαρτύρων, την ίδια στιγμή που ένας νέος άνθρωπος είναι ακόμα στο νεκροτομείο. Ο αστυνομικός κώδικας το λέει καθαρά και ισχύει και για τους επιτελικούς υπουργούς. «Απαγορεύεται η χρήση όπλου εναντίον προσώπου που τρέπεται σε φυγή όταν καλείται να υποστεί νόμιμο έλεγχο». Ποια άμυνα άραγε ανάγκασε τους επτά πάνοπλους αστυνομικούς να αδειάσουν τα όπλα τους πάνω σε τρία παιδιά; Κακά τα ψέματα, το «μπράβο» του Αδωνη Γεωργιάδη ωχριά μπροστά στην κίνηση Θεοδωρικάκου. Κι αν κάποιος αμφιβάλλει, μπορεί να ρωτήσει όλους τους υπουργούς Προ.Πο. ή Εσωτερικών που προηγήθηκαν, αν βέβαια αυτοί θέλουν να είναι ειλικρινείς.

Ο θανάσιμος τραυματισμός του 18χρονου Ρομά Νίκου Σαμπάνη από αστυνομικά πυρά αποκαλύπτει τον εγκληματικό και επικίνδυνο ρόλο που παίζει η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με την πολιτική της για τα Σώματα Ασφαλείας. Αστυνομικοί χωρίς την απαραίτητη εκπαίδευση, χωρίς ίχνος επαγγελματισμού, συμπεριφέρονται ανεξέλεγκτοι ως «σερίφηδες». Σε επεισόδια ακόμη και χαμηλής ή μέτριας επικινδυνότητας, επιλέγουν αντί άλλων λύσεων να τραβήξουν τα πιστόλια τους και να ρίξουν 36 σφαίρες κατά πολιτών. Οι 36 κάλυκες στο χώρο του φόνου και η απειθαρχία στην εντολή των ανωτέρων τους να σταματήσουν την καταδίωξη, εφόσον αποδειχθεί, αποκαλύπτουν το μέγεθος του προβλήματος μέσα στην αστυνομία. Η άμεση σύλληψη των επτά αστυνομικών ήταν η προβλεπόμενη νομική οδός προκειμένου να ξεκινήσει η ανάκριση και να αποδοθούν ευθύνες για το φόνο ενός πολίτη. Όμως η ιδεοληψία και η ανάγκη της κυβέρνησης και του αρμόδιου υπουργού να χαϊδέψουν μέρος του ακροατηρίου της ΝΔ, οδήγησαν σε ανήκουστες παρεμβάσεις στο έργο της Δικαιοσύνης: υπουργικές δηλώσεις που δικαιολογούν το φόνο, επίσκεψη του προϊσταμένου υπουργού στους προφυλακισμένους αστυνομικούς, διαμόρφωση κλίματος «προστασίας» που ντροπιάζει τη Δημοκρατία μας, αφού θυμίζει παρακράτος και μεθόδους του ιταλικού Νότου. Χέρι-χέρι με αυτές τις κυβερνητικές αθλιότητες μερίδα των ΜΜΕ, διαχέει στην κοινή γνώμη το φασιστικό και ρατσιστικό της δηλητήριο και το ιδεολόγημα των «περιττών» ανθρώπων, που δεν αξίζουν να ζουν επειδή είναι διαφορετικοί ή παραβατικοί. Η επανάληψη εκ μέρους τους του δόγματος «τάξη και ασφάλεια», η στάση και οι δηλώσεις τους από την πρώτη στιγμή, η άγρια καταστολή της χθεσινής διαδήλωσης, οι προπηλακισμοί βουλευτών, οι διαρροές για άσκηση διώξεων κατά του υποψηφίου προέδρου του ΔΣΑ Thanasis Kampagiannis για σχετικές αναρτήσεις του και η διάχυση του ρατσιστικού μίσους, προκαλούν το δημοκρατικό αίσθημα αλλά επίσης τροφοδοτούν φαύλο κύκλο ανασφάλειας. Ειδικά στην κοινότητα των Ρομά που αποτελεί διαρκή στόχο διακρίσεων και ρατσιστικής αντιμετώπισης, πυροδοτούν επικίνδυνες τάσεις αντεκδίκησης. Η κυβέρνηση να σταματήσει αμέσως αυτή την τακτική, ώστε να μην υπάρξουν ακόμη χειρότερες συνέπειες. Η Δικαιοσύνη έχει την υπόθεση στα χέρια της. Καλείται να δράσει αμερόληπτα αγνοώντας τις κυβερνητικές παρεμβάσεις και εξουδετερώνοντας την εμπλοκή μηχανισμών του «βαθέος» κράτους και του παρακράτους. Όπως με τα εγκλήματα της Χρυσής Αυγής, τις δολοφονίες Γρηγορόπουλου, Ζακ Κωστόπουλου και άλλα θλιβερά περιστατικά, η κοινωνική εγρήγορση των δημοκρατικών πολιτών είναι απαραίτητη, ώστε και σε αυτή την υπόθεση να λάμψει η αλήθεια και να αποδοθεί Δικαιοσύνη.

Η αλήθεια. Ο Νίκος Σαμπάνης τελικά δεν ήταν σεσημασμένος (δηλαδή είχε λευκό ποινικό μητρώο) αλλά είχε κατηγορηθεί για κλοπή μοτοποδηλάτου στα 14. Δεν οδηγούσε το αυτοκίνητο αλλά ήταν στο πίσω κάθισμα. Δεν οπλοφορούσε αλλά δέχτηκε αρκετές σφαίρες στο σώμα του και μερικές εξ' αυτών είναι διαμπερή τραύματα που σημαίνει πως δεν βρήκαν κάποιο εμπόδιο πριν τον χτυπήσουν. Το αυτοκίνητο δεν έκανε όπισθεν και δεν τραυμάτισε κανέναν αστυνομικό. Το κέντρο είχε διατάξει τους αστυνομικούς της ΔΙΑΣ να διακόψουν την καταδίωξη έτσι ώστε να μην διακινδυνεύσει κανείς (και οι αστυνομικοί) αλλά οι 7 από αυτούς παράκουσαν την διαταγή και συνέχισαν την καταδίωξη. Ο νόμος 3169/2003 λέει ξεκάθαρα πως "Πυροβολισμός ακινητοποίησης ή εξουδετέρωσης απαγορεύεται εναντίον προσώπου που τρέπεται σε φυγή, όταν καλείται να υποστεί νόμιμο έλεγχο". Αυτά για τα όσα ψευδή και χυδαία ακούστηκαν. Η φωτογραφία είναι από την επίσκεψη αντιπροσωπείας του ΣΥΡΙΖΑ στον Ασπρόπυργο στην οικογένεια του Νίκου Σαμπάνη κατόπιν πρωτοβουλίας του Τομέα Δικαιωμάτων. Στην επίσκεψη ήταν παρόντες ο Γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Τζανάκοπουλος, βουλευτές και μέλη της ΚΕ.

Ο Έλληνας Υφυπουργός δεν παρουσίασε κανένα συνεκτικό σχέδιο, ούτε για την «ορατότητα» των επαγγελματιών της μετάφρασης, ούτε για μια μεταφραστική πολιτική (λ.χ. υποτροφίες, διμερείς ανταλλαγές, ερευνητικά προγράμματα για τους μηχανισμούς των λογοτεχνικών αγορών, συνεργασία με τα κέντρα νεοελληνικών σπουδών στα πανεπιστήμια του εξωτερικού κ.ά.). Μίλησε για τα σχέδιά του περισσότερο με γενικολογίες, με κλισέ, και με έναν αέρα απαξίας για τις δημόσιες πολιτικές του παρελθόντος. Αντιμετώπισε τον κλάδο σαν μια χούφτα έφηβους κουλτουριάρηδες που το θεωρούν «unsexy» (sic) να ζουν από τη δουλειά τους. Για τον κύριο Υφυπουργό, ο χώρος του Βιβλίου έχει κολλήσει σε διακρίσεις του τύπου «ποιοτικό- εμπορικό-μαζικό» και αντιμετωπίζει «το χρήμα ως ταμπού». Σημείωσε ότι «έκλεισαν τα βιβλία τους 18.000 άτομα στο διάστημα 2012-2019», χωρίς να αναφερθεί στην κρίση και δεν υποστήριξε δημόσιες πολιτικές ενίσχυσης, απαλλαγών, διευκολύνσεων κ.ά. για συγγραφείς, μεταφραστές, βιβλιοπώλες ή εκδότες. Ο δρόμος που προτείνει για τους δρώντες στον χώρο είναι, όπως είπε, η ανάπτυξη δεξιοτήτων και η «επιμόρφωση» σε τομείς όπως εκείνος της εξεύρεσης οικονομικών πόρων μέσω ποικίλων προγραμμάτων ή «partnership» κ.ο.κ.

Η Επιτροπή επισημαίνει ότι ο αποτελεσματικότερος τρόπος αντιμετώπισης των διακυμάνσεων των τιμών των υδρογονανθράκων και των επιπτώσεων στο ενεργειακό κόστος, είναι το «οπλοστάσιο» του Green Deal , δηλαδή χρήση ενεργειακών πηγών χαμηλών ή μηδενικών εκπομπών άνθρακα και πολιτικές εξοικονόμησης ενέργειας. Η αντιμετώπιση της σημερινής κρίσης δεν πρέπει να ανατρέψει τον στρατηγικό στόχο απανθρακοποίησης για το 2050. Η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από τις ΑΠΕ περιορίζει το κόστος παραγωγής στο ένα τρίτο του κόστους των μονάδων ορυκτών καυσίμων. Στην πορεία της ενεργειακής μετάβασης οι ενεργειακές κρίσεις, αυθόρμητες η εργαλειοποιημενες, θα εκδηλώνονται και θα κορυφώνονται, οσο πλησιάζουμε στις δεσμευτικές ημερομηνίες επίτευξης των κλιματικών στόχων. Η χώρα μας είναι ιδιαίτερα ευάλωτη στις διακυμάνσεις των τιμών ορυκτών καυσίμων, δεδομένου η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας βασίζεται στο ΦΑ κατά 54,3%, ενώ στις ΑΠΕ κατά 36,1% ( EMBER, Σεπτ. 2021). Στο Εθνικό Σχέδιο για την Ενέργεια και το Κλίμα ΕΣΕΚ, το βάρος του ΦΑ στην πρωτογενή κατανάλωση ενέργειας δεν υπερβαίνει το 22% και παραμένει περίπου σταθερό στη διάρκεια της τρέχουσας δεκαετίας. Η αναθεώρηση του ΕΣΕΚ καθυστερεί και είναι επιβεβλημένη, όχι μόνο λόγω των δεσμευτικότερων στοχων του FitFor55 (μείωση των εκπομπών στο 55% για το 2030), αλλα και λόγω του χρησιμοποιούμενου διαφορετικού ενεργειακού μείγματος, που καθιστά εξαιρετικά αμφίβολη την επίτευξή των στόχων της απανθρακοποίησης στους επιθυμητούς χρόνους. Την παραμονή της συνέλευσης για το κλίμα COP26 στην Γλασκώβη, τον επόμενο μήνα, το σενάριο της ενεργειακής μετάβασης προς τη απανθρακοποίηση, δεν είναι καθόλου αισιόδοξο. Σύμφωνα με το UNEP (Οργανισμός του ΟΗΕ για το κλίμα), οι πολυεθνικές εταιρίες σχεδιάζουν να παράξουν το 2030 διπλάσια ποσότητα ορυκτών καυσίμων απ’ όση είναι συμβατή με τους στόχους συγκράτησης της υπερθέρμανσης του πλανήτη στο επίπεδο του 1,5ο Κελσίου! Οι εξορύξεις ορυκτών καυσίμων και η χρήση τους πρέπει άμεσα να ξεκινήσουν να περιορίζονται σταθερά, προκειμένου να αποφευχθεί η χειρότερη κλιματική καταστροφή.

Ως κλίμα συζήτησης θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί θετικό και παραγωγικό με την έννοια ότι αναζήτησε συνθέσεις ή μείωση διαφωνιών. Υπήρξε συμβολή και των στελεχών της «ΡΕΝΕ», αλλά και άλλων. Η «Κίνηση Μελών» μάλλον φάνηκε ενοχλημένη από τη διάθεση σύνθεσης του Α. Τσίπρα. Η καταψήφιση, χωρίς υψηλούς τόνους στις τοποθετήσεις, ωστόσο, από τα στελέχη της «Ομπρέλας» οφειλόταν στην άποψη αρχής για τους διορισμούς συνέδρων ή στον αριθμό όσων περιλαμβάνουν οι ποσοστώσεις. Να σημειωθεί ότι υποστήριξαν ένα μικρότερο αριθμό μελών ΚΕ που θα εξασφάλιζε τη συμμετοχή ιδεολογικών ρευμάτων –πχ 10%– ενώ για τους προσκεκλημένους ήταν υπέρ, αλλά όχι με δικαίωμα ψήφου. Στον απόηχο των προβλημάτων που προέκυψαν στις πρόσφατες νομαρχιακές συνδιασκέψεις, με τις γνωστές λίστες εγγραφών και εγγραφές δια αντιπροσώπων (κατά κανόνα νυν και πρώην βουλευτών) έγινε συζήτηση για το πώς δεν θα επαναληφθούν. Η συμφωνία υπήρξε ευρεία και ο ίδιος ο Α. Τσίπρας ζήτησε για να μην ξανασυμβούν τέτοια νοσηρά φαινόμενα, να είναι απέναντι όλοι. Αποφασίστηκε οι κομματικοί κατάλογοι να κλείσουν –στις ΟΜ και στον i-syriza– στις 15 Ιανουαρίου. Οι σύνεδροι να εκλεγούν από τις ΟΜ μεταξύ 10 – 14 Φεβρουαρίου. Τέθηκε από μέλη του ΠΣ και ζήτημα συνεδρίασης της υπνώττουσας ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν έγινε αποδεκτό. Καθώς η συζήτηση επικεντρώθηκε στα δυο θέματα που προαναφέρθηκαν δεν έτυχε της δέουσας προσοχής παρέμβαση του Ευκλείδη Τσακαλώτου. Είναι 21 δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ που αποσκοπούν στην κωδικοποίηση του προγράμματός του. Είχαν ευρεία – διατασική – αποδοχή.

Μπροστά σε μια τρομακτική προοπτική, που κινδυνεύει να εξανεμίσει τα εισοδήματα εργαζομένων και συνταξιούχων, να υπονομεύσει ακόμη περισσότερο τη βιωσιμότητα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και τελικά να αμφισβητήσει ακόμα και την πρόσβαση σε βασικά αγαθά, όπως η θέρμανση και τα είδη διατροφής, η κοινωνία αισθάνεται ανυπεράσπιστη και ανοχύρωτη: σχεδόν επτά στους δέκα πολίτες χαρακτηρίζουν ανεπαρκή και αναποτελεσματικά τα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση. Το αίσθημα πραγματικής, ουσιαστικής ασφάλειας, το να μπορεί να θεωρεί δηλαδή κάθε πολίτης δεδομένες τις βασικές παραμέτρους της καθημερινότητάς του, είναι σε τελική ανάλυση το βασικό κριτήριο της επιτυχούς διακυβέρνησης. Και είναι σαφές ότι εδώ η κυβέρνηση αποτυγχάνει ξανά και ξανά. Η αρχική συσπείρωση της κοινωνίας γύρω από την κυβερνητική ηγεσία με το ξέσπασμα της πανδημίας δεν ήταν, όπως είχαμε ξαναπεί, λευκή επιταγή, αλλά αποτελούσε έκφραση ενός αιτήματος προστασίας σε καιρό κινδύνου. Πολύ κακώς λοιπόν η κυβέρνηση θεώρησε ότι μπορεί να εξασφαλίζει τη στήριξη της κοινωνίας στο διηνεκές με μόνο όχημα τη σκανδαλώδη στήριξή της από τα μέσα ενημέρωσης, χωρίς να αντιμετωπίσει κανένα από τα τεράστια προβλήματα και κινδύνους που βιώνουν οι πολίτες. Μάλιστα, αυτή η σκανδαλώδης επικοινωνιακή στήριξη όχι απλώς δεν αρκεί πια για να εξασφαλίσει τη συναίνεση της κοινωνίας, αλλά αντίθετα λειτουργεί ως πρόκληση και επισύρει την κοινωνική αγανάκτηση. Η επιλεκτική στήριξη των φιλικών μέσων με τις λίστες Πέτσα με αντάλλαγμα τον διαρκή εξωραϊσμό της πραγματικότητας, η οποία όμως γίνεται όλο και πιο σκληρή, όλο και λιγότερο δεκτική “φτιασιδώματος". Έτσι δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι το 71% των πολιτών συμφωνεί με την πρόταση για τη σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής για τις ενισχύσεις των ΜΜΕ. Τα δύο αυτά στοιχεία που αναφέραμε συγκροτούν και το σημερινό εκρηκτικό κοινωνικό και πολιτικό μείγμα. Μια κοινωνία που αισθάνεται (και είναι) ανοχύρωτη δεν μπορεί να εναποθέσει την εμπιστοσύνη και τις ελπίδες της σε μια κυβέρνηση που φαίνεται (και είναι) ανυπόληπτη.

Με τις ανατιμήσεις να αφορούν πια όχι μόνο την ενέργεια, αλλά σχεδόν το σύνολο των ειδών ευρείας κατανάλωσης, η κυβέρνηση αρνείται να λάβει ουσιώδη μέτρα προστασίας, παραδίδοντας ουσιαστικά τα λαϊκά και μεσαία στρώματα στη δίνη της κρίσης ακρίβειας. Αρνείται να προχωρήσει σε μειώσεις των ειδικών φόρων κατανάλωσης στα καύσιμα, πράγμα που θα μπορούσε να προστατεύσει το εισόδημα των πολιτών, κρατά καθηλωμένο τον κατώτατο μισθό, ενώ έχει ήδη φροντίσει να σφραγίσει τις οδούς αύξησης των μισθών (δηλαδή τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας). Παράλληλα εκχωρεί τον ενεργειακό πυλώνα της χώρας σε ιδιώτη διαμηνύοντας στους πολίτες ότι ήταν και θα παραμείνουν απροστάτευτοι απέναντι στο σαρωτικό κύμα ακρίβειας. Με τις πράξεις αυτές ή τη σκόπιμη αδράνειά της οδηγεί τελικά σε μείωση του πραγματικού εισοδήματος των πολιτών. Και μιλώ για σκοπιμότητα διότι την ίδια στιγμή επιλέγει να χρησιμοποιήσει τον διαθέσιμο δημοσιονομικό χώρο για να μειώσει ακόμη μία φορά τη φορολογία κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων, τον φόρο συσσώρευσης κεφαλαίου και τον φόρο για γονικές παροχές ύψους 800.000 ευρώ. Εισόδημα, βέβαια, αφαιρεί η κυβέρνηση και μέσω των πολιτικών αποκλεισμού που εφαρμόζει στην Παιδεία. Με 40.000 παιδιά να αποκλείονται από τα δημόσια πανεπιστήμια, την ώρα που εξισώνονται τα πτυχία των κολεγίων με αυτά των δημόσιων πανεπιστημίων, δίνοντας πρόσβαση σ’ ένα καλύτερο μέλλον μόνο στους έχοντες. Και τώρα στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, με τον διαχωρισμό των σχολείων σε δύο κατηγορίες, την παράδοσή τους στην υποχρηματοδότηση και την αναζήτηση ιδιωτών χορηγών για να καλύψουν τις ανάγκες τους, ορίζει ως προφανή θύματα τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών που δεν έχουν άλλη επιλογή για την εκπαίδευσή τους. Σ’ αυτή την κοινωνική δυστοπία η οικονομία σημειώνει θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης μετά από μία χρονιά ύφεσης 9%. Θεωρώ ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη του τι σημαίνει κυβέρνηση των ανισοτήτων.

Αξίζει να θυμίσουμε ότι της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία είχε προηγηθεί η ενότητα των αντιμνημονιακών δυνάμεων στη βάση, μέσα από μια τρίχρονη κινηματική εποποιΐα (2010-2012). Κόμματα, συνδικάτα, οργανώσεις και συλλογικότητες είχαν συμπαραταχθεί έμπρακτα, επιτυγχάνοντας μια αξιοσημείωτη ενότητα. Σε αυτό το κοινωνικο-πολιτικό φόντο διατυπώθηκε οραματικά η πρόταση περί κυβέρνησης της Αριστεράς. Και στο ίδιο πλαίσιο μπορεί να γίνει αποδεκτή και η πρόταση περί προοδευτικής κυβέρνησης. Τα δείγματα ωστόσο μιας τέτοιας προαπαιτούμενης ενότητας μέχρις ώρας είναι ελάχιστα: η κοινή στάση των αριστερών (κοινοβουλευτικών και μη) κομμάτων απέναντι στην απαγόρευση των συναθροίσεων κατά τον εορτασμό του Πολυτεχνείου και η από κοινού στήριξη της εξεταστικής για τη χειραγώγηση ΜΜΕ και δημοσκοπήσεων. Και οι δύο αυτές, ιδίως δε η πρώτη πρωτοβουλία, έγιναν δεκτές με ανακούφιση και θετικές προσδοκίες από τον δημοκρατικό κόσμο και από μαχητικά κομμάτια των υποτελών τάξεων και των κινημάτων. Με ακόμα πιο θετικά συναισθήματα, όμως, υποδέχθηκε αυτός ο κόσμος την κινηματική συνεργασία που οδήγησε στη μεγαλειώδη κινητοποίηση και εν τέλει στη νίκη των εργαζομένων της e-food. Η σύμπραξη συνδικαλιστικών δυνάμεων με ετερόκλητες πολιτικές και ιδεολογικές αναφορές, οι οποίες μάλιστα διατηρούν σχέσεις αντιπαλότητας μεταξύ τους (από το ΠΑΜΕ μέχρι τον αντιεξουσιαστικό χώρο), εμπέδωσε την ιδέα ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε απέναντι στον κοινό αντίπαλο της Δεξιάς και της σκληρής εργοδοσίας, αρκεί να είμαστε ενωμένοι παρά τις διαφωνίες μας. Τέτοιες πρωτοβουλίες πρέπει να πολλαπλασιαστούν προς όφελος όλων, ώστε να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη μεταξύ των αντινεοφιλελεύθερων δυνάμεων, να σφυρηλατηθεί η ενότητα μεταξύ τους, να δημιουργηθεί ο απαραίτητος ενθουσιασμός που λειτουργεί μεταδοτικά (σε αντίθεση με την παθητική και σιωπηλή υποστήριξη μιας «αντιδεξιάς δύναμης») και έτσι να δημιουργηθεί «παράσταση νίκης». Οι ευκαιρίες θα είναι πολλές, αρχής γενομένης της επικείμενης μάχης για να σπάσει το απόστημα της συντήρησης και του αυταρχισμού στον Δικηγορικό Σύλλογο της Αθήνας. Μια επιτυχία των αριστερών δυνάμεων θα αναπτερώσει το ηθικό των προοδευτικών, κυρίως νέων σε ηλικία, αγωνιστών και θα επικυρώσει μετά από καιρό τα οφέλη της σύμπλευσης της διανόησης και των κινημάτων σε θέματα δημοκρατικών ελευθεριών, πρώτα στο δρόμο και μετά στα υπόλοιπα επίπεδα του πολιτικού στίβου. Με λίγα λόγια, ο κοινός αγώνας των προοδευτικών δυνάμεων πριν την κάλπη ή τις κάλπες (αυτοδιοικητικές, συνδικαλιστικές, κ.λπ.) θα φέρει την πολιτική και εκλογική ανατροπή, και όχι το αντίστροφο. Άλλωστε, σε μια εποχή μέγιστης κρίσης της αντιπροσώπευσης, ο δημοκρατικός κόσμος δεν ενδιαφέρεται για τις συνεννοήσεις κορυφής, ούτε κάνει τον κομπάρσο κανενός.