«Τους προκαλώ να δώσουν τα στοιχεία για τους θανάτους εντός και εκτός ΜΕΘ»
Ο Γιώργος Τρελλόπουλος, διευθυντής της αγγειοχειρουργικής κλινικής του Nοσοκομείου «Γ. Παπανικολάου», ξεσήκωσε σάλο την προηγούμενη…
Βασίλης Ρόγγας: Ο ήρωας γέροντας που έχει παλέψει μέχρι και με έναν Σαολίν στο Άγιο Όρος
Ο Fredric Jameson στις «Αρχαιολογίες του μέλλοντος» έχει προσπαθήσει να απαντήσει για την παραγωγή μυθοπλασιών που αντλούν το υλικό τους από το παρελθόν, που είτε ήταν ηρωικό, είτε ήταν μυθικό. Η νοσταλγική αναπαράσταση μιας ζωής όπου οι άνθρωποι μπορούσαν να ζουν χωρίς τις σημερινές έγνοιες, έχοντας άλλες, ανώτερες και βαθύτερες, είναι ο πυρήνας της επιτυχίας τους. Τι κι αν αυτά που περιγράφονται δεν υπήρξαν ποτέ, ούτε και θα είχαν τη δυνατότητα να υπάρξουν; Αυτό ενδυναμώνει ακόμα περισσότερο την ανάγκη για θέασή τους.
Δεν μπορούμε να σκεφτούμε, να οραματιστούμε κανέναν μελλούμενο, καλύτερο κόσμο από αυτόν που έχουμε τώρα δα, δε μπορούμε να φανταστούμε την καταστροφή του για χάρη μιας άλλης προοπτικής και έτσι ο φαντασιακός και φανταστικός Παϊσιος μπορεί να μεγαλουργεί.
Σε ένα άλλο επίπεδο, το μύθο του τον εξέθρεψε ο ελληνικός στρατός, η εκκλησία, η ελληνική ακροδεξιά. Ο ήρωας γέροντας που έχει παλέψει μέχρι και με έναν Σαολίν στο Άγιο Όρος, συμβολοποιεί τον αγώνα επιβίωσης αυτής της αισθητικής στην καταστατικά άθεη εποχή μας.
Κι απ’ την άλλη, η απομάγευση του κόσμου δεν αντικαταστάθηκε από κοινοτικά τελετουργικά που μπορούν να υποστασιοποιούν άλλες συνδηλώσεις, η αποσύνδεση από το άρρητο δεν ευνόησε όσο θα περίμενε κανείς τη δημοκρατία, τον ορθολογισμό. Οι πολιτισμικοί πόλεμοι μαίνονται σε όλο τον κόσμο και συμβολικοί Παϊσιοι αναδύονται ένθεν κακείθεν του πολιτικού συνεχούς.
Η σχεδόν πάντα γκροτέσκα όμως παρουσίαση αυτού του μοναχού δημιουργεί κέρδη σε πολλαπλούς οικονομικούς δρώντες που φοράνε την προβιά των θεοσεβούμενων. Κι αυτό είναι το σκάνδαλο, όχι η πίστη των ανθρώπων.
Μεταλλάξεις του καπιταλισμού
ΣΟΣΑΝΑ ΖΟΥΜΠΟΦ, Η εποχή του κατασκοπευτικού καπιταλισμού: Ο αγώνας για ένα ανθρώπινο μέλλον στο μεταίχμιο της Νέας Εξουσίας, μτφρ. Γιώργος Μπέτσος, εκδόσεις Καστανιώτη, σελ. 850
Αυτή η νέα μορφή καπιταλισμού ορίζεται ως μια παρασιτική οικονομική φιλοσοφία, για την οποία η παραγωγή αγαθών και η παροχή υπηρεσιών αποτελούν στοιχεία δομικά, ενταγμένα σε μία ολοκληρωτική αρχιτεκτονική συμπεριφορικής τροποποίησης. Αναλυτικότερα: Σύμφωνα με τη Ζούμποφ, στον σημερινό πολιτισμό της πληροφορίας ο στόχος δεν είναι πλέον η κυριαρχία επί του φυσικού περιβάλλοντος, όπως ήταν για τον βιομηχανικό πολιτισμό, αλλά επί της ανθρώπινης φύσης. Ο Μεγάλος Αλλότριος –έτσι ονομάζεται εδώ ο πανταχού παρών ψηφιακός μηχανισμός– προσανατολίζεται προς την παραγωγή μίας εργαλειοθηρικής εξουσίας, η οποία εργαλειοποιεί την ανθρώπινη συμπεριφορά επιδιώκοντας την οικονομική αξιοποίησή της. Τον σπουδαιότερο παράγοντα για την επίτευξη της συγκεκριμένης επιδίωξης αντιπροσωπεύει το συμπεριφορικό πλεόνασμα, το οποίο δημιουργείται καθώς σωρεύονται περισσότερα συμπεριφορικά δεδομένα απ’ όσα χρειάζονται για τη βελτίωση των υπηρεσιών στο διαδίκτυο. Το πλεόνασμα τροφοδοτεί την τεχνητή νοημοσύνη, η οποία κατασκευάζει προβλέψεις σχετικές με τη συμπεριφορά των χρηστών. Αυτά τα προϊόντα πρόγνωσης πωλούνται σε εταιρείες-πελάτες. Για παράδειγμα, το «Μ» της Facebook, το οποίο παρουσιάστηκε το 2015 ως στέλεχος της εφαρμογής του Messenger, προορίζεται να ανιχνεύει πιθανές προθέσεις των χρηστών για αγορά ή για συναλλαγή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φοβάται και αποτελεί όπως ορθά έχει υποστηριχθεί ένα κόμμα ”εν κινήσει”
Το ''εν κινήσει'' βέβαια χρήζει προσοχής μιας και υπάρχει πάντα η παγίδα του ''ένός βήματος…
Ευκλείδης Τσακαλώτος: Για ένα συνέδριο νίκης
Υπάρχει ανάγκη να διευκρινίσουμε τη φυσιογνωμία μας: αυτοί είμαστε, αυτό πρεσβεύουμε, αυτά νομίζουμε ότι πρέπει να γίνουν, αυτό κρίνουμε ότι μπορεί να κάνουμε, σε κάποια θα διαφωνείτε (αλλά από τη φύση μας δεν μπορούμε να μην «σηκώνουμε» πράγματα που τα θεωρούμε σωστά), σε κάποια δεν θα δείτε τις δικές σας προτεραιότητες, αλλά υπάρχουν πολλά για πολλούς σ’ αυτά που λέμε. Δεν μπορούμε να είμαστε αρεστοί σε όλους και άρα θέλει να συμφωνηθούν προτεραιότητες στις κοινωνικές μας αναφορές αλλά και στις προτάσεις που ανταποκρίνονται στις ανάγκες τους. Συγχρόνως, πρέπει να καταλάβουμε τη σημασία που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. στο ευρωπαϊκό επίπεδο. Παρά τις σημαντικές πρωτοβουλίες -για την πατέντα των εμβολίων, προτάσεις για το νέο σύμφωνο σταθερότητας κ.λπ.- χρειάζεται να κάνουμε περισσότερα για να ξανακερδίσουμε την αίγλη που είχαμε, παρά τη ζήτηση που υπάρχει, όχι μόνο από κινήματα και την Αριστερά, αλλά ακόμα και από την ίδια τη Σοσιαλδημοκρατία!
Πάμε για να κερδίσουμε με τις αξίες μας, τις κοινωνικές μας αναφορές, τις αναλύσεις μας
Πάμε για να κερδίσουμε. Και θα το κάνουμε ξέροντας τι πρεσβεύουμε, ότι είμαστε κόμμα της Αριστεράς. Έτσι μπορούμε με αυτοπεποίθηση να έχουμε πολιτικό σχέδιο συμμαχιών για μια εναλλακτική κυβερνητική προοπτική. Ο κομματικός ανταγωνισμός ανάμεσα στα προοδευτικά κόμματα θα συνεχίσει, αυτό να μην μας ανησυχεί. Το θέμα είναι να υπάρχει πίεση για το πόσο επείγον είναι να φύγει αυτή η κυβέρνηση και να αρχίσει μια εναλλακτική πορεία για τον τόπο όχι μόνο από εμάς αλλά και από την κοινωνία. Αυτό το κοινωνικό αίτημα εμείς θα κληθούμε να το υπηρετήσουμε.
Πάμε για να κερδίσουμε. Και για να το κάνουμε, το κόμμα πρέπει συνεχώς να αντλεί πόρους από την κοινωνία. Αυτή είναι η πραγματική έννοια του ανοιχτού κόμματος, όπου η διεύρυνση και τα νέα μέλη είναι απόλυτα αναγκαία, αλλά δυστυχώς όχι επαρκής συνθήκη κοινωνικής γείωσης. Το πολιτικό σχέδιο οφείλει να επιλέξει κάποιες -λίγες στην αρχή λόγω δυνατοτήτων- κοινωνικές μάχες όπου δείχνουμε αλληλεγγύη, αλλά και διάθεση να μαθαίνουμε από την κοινωνία και τις ευρύτερες προθέσεις μας.
Πάμε για να κερδίσουμε. Με τις αξίες μας, τις κοινωνικές αναφορές μας, τις αναλύσεις μας. Όλα πρέπει να μετατραπούν σε ένα συνεκτικό πολιτικό αφήγημα και σχέδιο - και ριζοσπαστικό, και ρεαλιστικό. Το χρωστάμε στην ιστορία μας και στον κόσμο που πια όλο και περισσότερο ψάχνει διέξοδο.
Δημήτρης Βίτσας: “..Ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στ’ αλεύρι..”
Το κύμα ακρίβειας που σαρώνει την Χώρα, δεν αποτελεί ένα παροδικό φαινόμενο, όπως διατεινόταν η…
Λονδίνο: Από τη σοσιαλιστική ουτοπία στον χρηματοπιστωτικό παράδεισο
Συχνά λέγεται ότι, στις βουλευτικές εκλογές του 2019, οι εργάτες «πέρασαν στο στρατόπεδο των Συντηρητικών». Κάτι τέτοιο δεν συνέβη στο Λονδίνο. Δεκάδες χιλιάδες Λονδρέζοι πήγαν στις κάλπες με έναν πολύ συγκεκριμένο στόχο: να εκδιώξουν τους Συντηρητικούς από την εξουσία. Πρέπει να σημειωθεί ότι τα σοσιαλιστικά μέτρα γίνονται δεκτά με μικρότερο σκεπτικισμό στο Λονδίνο από ό,τι αλλού. Φαίνεται ότι το κλασικό επιχείρημα εναντίον τους («Πού θα βρείτε τα λεφτά;») δεν έχει πέραση σε μια πόλη όπου έχεις την αίσθηση ότι σε περιβάλλει η πολυτέλεια και η χλιδή από τη στιγμή που βγαίνεις από το σπίτι σου –ακόμη κι αν δεν έχεις ο ίδιος πρόσβαση σε αυτές. Όταν ο έκδηλος πλούτος της κυρίαρχης τάξης προσφέρεται σε κοινή θέα μέσα από τους ουρανοξύστες της, τις επενδύσεις της στα ακίνητα και τις υπερπροστατευμένες γεωργιανές οικίες της, γίνεται πλέον δύσκολο να κατηγορήσεις για όλα τα δεινά τον παροιμιώδη Πολωνό υδραυλικό. Έτσι, στις βουλευτικές εκλογές του Δεκεμβρίου του 2019, τις οποίες κέρδισε ο Τζόνσον, οι κάτοικοι της πρωτεύουσας, δίνοντας την πλειοψηφία στους Εργατικούς, δεν θέλησαν να ψηφίσουν ενάντια σε όλη την υπόλοιπη χώρα, αλλά ενάντια σε εκείνη τη μικρή μειοψηφία Λονδρέζων που επιλέγουν το ψηφοδέλτιο των Συντηρητικών ή των Φιλελεύθερων Δημοκρατών –και οι οποίοι, κατά κανόνα, τυγχάνει να διοικούν τη χώρα.
Πάνος Λάμπρου: Και η ζωή των ηλικιωμένων μετράει….
Το κοινωνικό ζήτημα, το δικαίωμα ως ζητούμενο, έρχεται κάθε φορά με επιθετικό τρόπο να μας θυμίσει ότι πολιτική δεν είναι "επικοινωνία", δεν είναι τρικ, δεν είναι μια "φασαρία" στη Βουλή, αλλά καθημερινότητα, ανθρώπινες σχέσεις, απόρροια πολιτικών και κατεύθυνσης,
Η ανατριχιαστική υπόθεση και όσα εξελίχθηκαν στο γηροκομείο "Αγία Σκέπη" στα Χανιά, δεν φέρνει στο φως μόνο την βαναυσότητα κάποιων ανάλγητων και κερδοσκόπων, αλλά και την κυρίαρχη αντίληψη για τη μοίρα του... αλόγου όταν αυτό μεγαλώσει. Μιλάμε για τους ηλικιωμένους|ες. Για τα ιδρύματα, τα γηροκομεία, την απομόνωση και εγκατάλειψη, για τη νεοφιλελεύθερη λογική..
Ας μιλήσω προσωπικά: Όταν φτάσει η ώρα θα ήθελα να μείνω στο σπίτι και τη γειτονιά μου ή στο χωριό μου. Να μπορώ να κάτσω στο μπαλκόνι μου ή τη μικρή μου αυλή και να χαίρομαι όταν θα βλέπω τον ήλιο να ανατέλλει. Δεν θα ήθελα να είμαι όμηρος στα χέρια άλλων, που ενδεχομένως θα με αντιμετωπίζουν σαν απομεινάρι ανθρώπινης ύπαρξης, σαν απόβλητο, σαν άχρηστο σκουπίδι.
Και υπάρχουν τρόποι.... Και είναι υποχρέωση της Πολιτείας
Αντί να χρηματοδοτούν τα αμφιβόλου ποιότητας και ανθρωπιάς κερδοσκοπικού χαρακτήρα ιδρύματα, να ενισχυθεί και να επεκταθεί το πρόγραμμα "βοήθεια στο σπίτι". Αντί να θεωρείται μονόδρομος ο ιδρυματισμός να ενισχυθούν σε όλη τη χώρα τα Κέντρα Ημερήσιας Φροντίδας. Αντί να στοιβάζονται άνθρωποι σε μαζικά κολαστήρια, να δημιουργηθούν μικρές δομές - σπίτια, που θα μπορούν οι άνθρωποι να ζουν σε οικογενειακό περιβάλλον με αξιοπρέπεια.
Στο παρελθόν, όχι στο μακρινό, έχουν δει το φως της δημοσιότητας, περιπτώσεις ιδρυμάτων, που αφορούσαν παιδιά ή ανάπηρους πολίτες, Και κάθε φορά μιλάγαμε για φρίκη, για αναλγησία και πέφταμε από τα... σύννεφα και κάναμε το σταυρό μας και μετά το ξεχνάγαμε και ξαναρχίζαμε πάλι να ασχολούμαστε με τα δήθεν μεγάλα ζητήματα. Αλλά η ζωή μας επαναφέρει, μας χτυπάει καμπανάκι, ουρλιάζει από την αδικία, τις ανισότητες, την απανθρωπιά, την υπερβολική δόση αυταρχισμού, αναμφίβολα από την αίσθηση ότι η κοινωνία αυτή πρέπει να αλλάξει.
Και να θυμηθούμε το σύνθημα που φωνάζαμε με πάθος. "Αυτοί μιλούν για κέρδη και ζημιές, εμείς μιλάμε για ανθρώπινες ζωές" Ναι, γιατί και η ζωή των ηλικιωμένων μετράει. Ακριβώς το ίδιο.
Νίκος Φίλης: Αποχαιρετισμός στον Μίμη
Αύριο (Kυριακή) στις 12 το μεσημέρι αποχαιρετούμε τον αγαπημένο μας σύντροφο Μίμη Δαρειώτη. Θα είμαστε όλοι εκεί στον τόπο του μαρτυρίου, στο χώρο του διαβόητου ΕΑΤ-ΕΣΑ, όπου εκατοντάδες νέοι και άλλοι πολίτες βασανίστηκαν για τη δημοκρατική τους συνέπεια και δράση.
Ο Μίμης υπήρξε ένας από τους κορυφαίους του αντιδικτατορικού αγώνα, ένας σεμνός και ανιδιοτελής αγωνιστής της Αριστεράς, που επί 60 χρόνια υπηρέτησε με αφοσίωση τη συλλογική προσπάθεια. Έτοιμος πάντοτε να δώσει, ανταποκρινόμενος στην ισχυρή δέσμευση ότι αυτός ο κόσμος της αδικίας μπορεί να αλλάξει και ότι η μοίρα της ανθρωπότητας είναι η Δικαιοσύνη και όχι η εκμετάλλευση.
Αυτό το παλικάρι που αντιμετώπισε όρθιο τα πιο σκληρά βασανιστήρια, φυλακίσεις, παράνομη δράση, ποτέ δεν μίλησε για όλα αυτά γιατί τα θεωρούσε αυτονόητο χρέος του. Οι νεότεροι τον θυμόμαστε ως έναν ακάματο εργάτη του κόμματος, μεθοδικό και ήρεμο, αλλά και με το πάθος των ιδανικών του. Σαν μια φωτεινή έκφραση του Εμείς σε μια περίοδο κατακερματισμών και έξαρσης των υποκειμενικοτήτων, ακόμη και στο χώρο της Αριστεράς.
Ο Μίμης διένυσε όλη την εποποιία των ανθρώπων της Αριστεράς της γενιάς του, παραμένοντας ένας αιώνιος νέος με την ικανοποίηση και την περηφάνια ότι οι αξίες και οι αγώνες του, τελικά δικαιώνονται. Ένας Λαμπράκης, που μέσα στα σκοτεινά χρόνια της χούντας βρήκε το θάρρος να κάνει μια δεύτερη επανάσταση, πρωτοστατώντας στη δύσκολη προσπάθεια της κομμουνιστικής Ανανέωσης.
Ο Μίμης περπάτησε όλο το δρόμο από το 1,3% του ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ, στο 3% του ΣΥΝ και το 36% του ΣΥΡΙΖΑ. Με τη συνείδηση μιας αδιάσπαστης ιστορικής πορείας με ρήξεις και τομές, προσαρμογές και μετασχηματισμούς, πάντοτε όμως στο έδαφος της Αριστεράς και του δημοκρατικού δρόμου για τον Σοσιαλισμό. Υπήρξε ένας αγωνιστής, ένας πολίτης της Αριστεράς μια προσωποποίηση του δημοκρατικού-λαϊκού ήθους της.
Σύντροφε Μίμη, θα είσαι διαρκώς παρών στους αγώνες και στη σκέψη μας. To κενό που αφήνεις είναι δυσαναπλήρωτο.
Στην Πέγκυ και τον Τάσο στέλνουμε την αγάπη μας.
Στέφανος Δημητρίου: Ηλίας, Μπάμπης, Λεωνίδας, Γρηγόρης, Μιχάλης
Ο Νίκος Φίλης δεν έχει ανάγκη υπεράσπισης από προπηλακισμούς. Η δημόσια παρουσία του και ο πολιτικός-κοινοβουλευτικός λόγος του εμπλουτίζουν τη δημόσια σφαίρα. Εχει κερδίσει με την αξία του το να είναι αυτός που είναι και να τιμά τον πολιτικό κόσμο, και όχι μόνο την Αριστερά, χρόνια τώρα. Εικάζω ότι αυτό θα του το πιστώνουν και πολιτικοί αντίπαλοι, τουλάχιστον όσοι δεν ενδιατρίβουν στον φανατισμό. Η αντιμετώπισή του, όμως, δείχνει ότι δεν υπάρχουν μόνο δυο διαφορετικά σχέδια –πράγμα απολύτως θεμιτό– για την προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., αλλά δυο διαφορετικές νοοτροπικές στάσεις. Ο ίδιος πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ- Π.Σ. θα πρέπει να γίνει ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό δημοκρατικό, σοσιαλιστικό κόμμα. Αυτό, σε αναφορά προς την προοπτική ενός δημοκρατικού, πολιτικά φιλελεύθερου –δηλαδή με όλα τα γνωρίσματα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και του κράτους δικαίου– αλλά και ρεπουμπλικανικού, ως προς τη δημόσια αρετή και τη διαρκή πρόκριση του δημοσίου συμφέροντος, δημοκρατικού σοσιαλισμού, θα ασκήσει μία πραγματικά σοσιαλδημοκρατική πολιτική.
Ως τέτοιο κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. θα ασκήσει μια πολιτική ανασύνταξης του κοινωνικού κράτους, διασφάλισης των δημοσίων αγαθών και δικαιότερης διανομής του πλούτου, επεξεργαζόμενος, όμως, και προτάσεις για το πώς θα παραχθεί ο προς διανομή πλούτος. Και εν επιγνώσει ότι όλα αυτά συνιστούν μείζονα διακυβεύματα στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία, άρα ότι το κρίσιμο ζητούμενο είναι το αν είναι εφικτή η πολιτικοποίηση της παγκοσμιοποίησης και η δημοκρατική διακυβέρνησή της, με πρώτο βήμα την πολιτική και συνταγματική συνοργάνωση της Ευρώπης και, μάλιστα, μιας Ευρώπης με στρατιωτική αυτάρκεια, η οποία θα επιτελέσει στρατηγικό ρόλο ως προς την εξισορρόπηση του ανταγωνισμού με τις άλλες δυνάμεις. Οπως και τα προβλήματα, έτσι και οι λύσεις τους υπερβαίνουν τα όρια του εθνικού κράτους, χωρίς, βέβαια, να εκμηδενίζεται η σημασία του τελευταίου.
Τα παραπάνω συνεπάγονται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., ως κατεξοχήν δύναμη υπεράσπισης της ευρωπαϊκής και της δημοκρατικής ιδέας, θα ανελάμβανε καθοριστικές πρωτοβουλίες για συντονισμό με τις άλλες δυνάμεις της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Πιστεύω ότι δεν χρειάζεται, προκειμένου να επιτευχθούν αυτά, να μετατραπεί ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. σε ένα κόμμα-δίκτυο. Μπορεί να είναι ένα κόμμα με συνεκτικό οργανωτικό ιστό και με δικτύωση στην κοινωνία και με ψηφιακές δυνατότητες. Συνεπώς, δεν χρειάζεται να είναι ούτε κόμμα-φρούριο ούτε κόμμα-χυλός, ολίγον άγευστος, αρκετά νερόβραστος, ώστε να πέφτει ευκολοχώνευτος σε όλους. Η σοσιαλδημοκρατική του πολιτική θα είναι ο τρόπος για να βελτιώνει το σήμερα και το αύριο των ανθρώπων. Και αυτό είναι το πραγματικό ανεξάλειπτο ίχνος μιας στρατηγικής επιδίωξης για κοινωνικό μετασχηματισμό, στο πλαίσιο του οποίου ο δημοκρατικός σοσιαλισμός δεν θα είναι ένα άλλο πολίτευμα, αλλά θα είναι η κοινωνικά δικαιότερη πολιτική δημοκρατία.