Macro

ΜΙΑ ολοκληρωμένη προσέγγιση απαιτεί να δούμε τουλάχιστον τρεις διαστάσεις του προβλήματος. Η πρώτη είναι η αυξητική τάση του πληθωρισμού. Εδώ απαιτούνται γενναία μέτρα προσωρινού χαρακτήρα, για να υψωθεί τείχος προστασίας: μείωση ειδικών φόρων κατανάλωσης στα καύσιμα και του ΦΠΑ σε συγκεκριμένα τρόφιμα και είδη ευρείας κατανάλωσης. Η δεύτερη αφορά την παρέμβαση στην αγορά. Έλεγχος τιμών, προστασία καταναλωτών και μικρών επιχειρήσεων από την κερδοσκοπία. Η τρίτη και σημαντικότερη αφορά το νέο επίπεδο τιμών που θα διαμορφωθεί και την αναντιστοιχία του με το εισόδημα των πολιτών. Διότι ακόμη κι όταν η αυξητική τάση του πληθωρισμού σταματήσει, θα διατηρηθεί ένα αυξημένο επίπεδο τιμών. Και το μεγάλο πρόβλημα είναι πώς στην Ελλάδα, τη μόνη χώρα της Ε.Ε. που ο κατώτατος μισθός είναι χαμηλότερος από το 2010, οι πολίτες θα ανταποκριθούν στα νέα επίπεδα τιμών. Γι' αυτό απαιτείται μια άμεση γενναία αύξηση του κατώτατου μισθού, αλλά και μηχανισμοί που θα επιτρέψουν την αύξηση των μισθών στα επόμενα κλιμάκια, όπως οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας αλλά και όροι ρύθμισης της αγοράς εργασίας που τελικά έχουν άμεση επίπτωση στον μισθό. ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ τα παραπάνω προτεραιότητες για τη σημερινή κυβέρνηση; Είναι προφανές πως όχι. Αναφορικά με τις φορολογικές μειώσεις η κυβέρνηση επικαλείται τον περιορισμένο δημοσιονομικό χώρο. Πώς επιλέγει όμως η ίδια να χρησιμοποιήσει τον χώρο αυτό; Μειώνοντας για παράδειγμα τον φόρο συγκέντρωσης κεφαλαίου, τη φορολογία κερδών επιχειρήσεων και καταργώντας τη φορολόγηση γονικών παροχών σε υψηλές περιουσίες, επιλογές που φανερά ευνοούν λίγους των ανώτερων εισοδημάτων και κοστίζουν αθροιστικά 260 εκατ. ευρώ, αλλά αρνούμενη να μειώσει τον ΦΠΑ σε βασικά είδη όπως το ψωμί που κοστίζει 140 εκατ. ευρώ. Επιλέγει να κρατήσει καθηλωμένο τον κατώτατο μισθό και να υποβαθμίσει την αξία της εργασίας, μειώνοντας τις αμοιβές μισθωτής εργασίας. Επιλέγει να ανέχεται την κερδοσκοπία. Οι επιλογές και οι προτεραιότητες είναι σαφείς. Το ζήτημα είναι πρωτίστως πολιτικό και ως τέτοιο απαιτεί πολιτική απάντηση.

Σε θερμό ενωτικό κλίμα ξεκίνησε στο φέισμπουκ ο διάλογος για το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Από τα γεγονότα του 1955 στην Τασκένδη είχαμε να δούμε τόσο δημιουργική ανταλλαγή απόψεων. Ο Κούλογλου έχει απασφαλίσει εντελώς, ανεβάζει μαντινάδες και γράφει τα μισά στις αναρτήσεις του με κεφαλαία. Ο Πολάκης ρίχνει λάδι στη φωτιά καταθέτοντας 12 προτάσεις για ταχύτερη απονομή της δικαιοσύνης. Ενώ ομάδα πασοκογενών κατέθεσε ως κείμενο συμβολής την ιερή παντόφλα του Άκη Τσοχατζόπουλου. Η εκλογή οργάνων από τη βάση θα διεξαχθεί με πρότυπο τον βλάχικο γάμο της Θήβας.

Προσφάτως ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών δήλωσε ότι η Ελλάδα παρανομεί σε σχέση με τη στρατιωτικοποίηση των νήσων του ανατολικού Αιγαίου που είχαν δοθεί στην Ελλάδα με τη Συνθήκη της Λωζάννης (1923) και με τη Συνθήκη των Παρισίων (1946) υπό καθεστώς αποστρατιωτικοποίησης, ως εκ τούτου τίθεται σε αμφιβολία η ελληνική κυριαρχία σε αυτά τα νησιά. Πρόκειται για επιχείρημα που έχουν χρησιμοποιήσει εδώ και δεκαετίες αρκετοί Τούρκοι νομικοί της «σκληρής γραμμής» κατά της Ελλάδας. Ωστόσο, η επίσημη Τουρκία είχε αποφύγει μέχρι τώρα, να χρησιμοποιήσει τέτοια εμπρηστικά επιχειρήματα, αλλά προφανώς τα είχε στη φαρέτρα της όταν η κατάσταση στα ελληνοτουρκικά θα χειροτέρευε. Ας δούμε λοιπόν πώς έχουν τα πράγματα από πλευράς διεθνούς δικαίου. Η υποχρέωση αποστρατιωτικοποίησης των ελληνικών νήσων του ανατολικού Αιγαίου ορίζεται από τρία νομικά καθεστώτα: Λήμνος και Σαμοθράκη: εδώ ισχύει είτε η Σύμβαση της Λωζάννης για τα Στενά (1923) είτε η Σύμβαση του Μοντρέ (1936). Μυτιλήνη, Χίος, Σάμος και Ικαρία: διέπονται από τη Συνθήκη Ειρήνης της Λωζάννης (1923). (...) Πάντως όσο η εκκρεμότητα της μη επίλυσης των διαφορών του Αιγαίου συνεχίζεται και η Ελλάδα σέρνει τα πόδια και δεν επιχειρεί να επιλύσει τη διαφορά διμερώς (σχολή Μολυβιάτη), τότε θα έχουμε τέτοιες και άλλες εμπρηστικές αιτιάσεις και το κλίμα μεταξύ των δύο κρατών θα χειροτερεύει όλο και περισσότερο. Μόνη οδός ο ειλικρινής διάλογος και η τελική ειρηνική επίλυση με δύο κερδισμένους.

Τα επεισόδια με την εισαγωγή των «μαθημάτων» της Προγεννητικής Αγωγής, της Πυθαγορείου Αυτογνωσίας και της…

Πόσο δημοκρατική είναι η εκλογή από τη βάση; Το παρόν άρθρο πραγματεύεται το κρίσιμο στην…

Διάβασα ότι ο κ. Σταϊκούρας είπε ότι χύνουμε «κροκοδείλια δάκρυα για την ΛΑΡΚΟ και ότι ουσιαστικά η επιστολή του κ. Τσακαλώτου το 2019 στην Κομισιόν μιλούσε για αποκρατικοποίηση.» Αν είχα μεγαλώσει στα κομματικά γραφεία της ΝΔ στη Λαμία, αν ήμουν στέλεχος του κόμματος που δέσμευσε την εταιρία να πουλάει στο κόστος όταν υπήρχαν τεράστια περιθώρια κέρδους, αν ήμουν στέλεχος του κόμματος που προσέλαβε στη ΛΑΡΚΟ υψηλόβαθμα στελέχη με εξωφρενικούς μισθούς και έκανε ένα σωρό «διευκολύνσεις», αν ήμουν αυτός που επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ μιλούσα συνεχώς για τους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ τότε σήμερα θα έσκυβα το κεφάλι και θα έκανα ότι μπορώ για να βρω λύση. Αυτό που δεν θα έκανα είναι την στιγμή που απολύω τους πάντες να επιτίθεμαι σε εκείνους που ψάχνανε λύσεις με απύθμενο θράσος υποτιμώντας τη νοημοσύνη των πολιτών. Να μιλήσουμε λοιπόν για την επιστολή μου. Να μιλήσουμε για την επιστολή που προσπαθούσα να σώσω κάθε θέση εργασίας και έγραφα ότι διακυβεύονται χιλιάδες θέσεις εργασίας στη ΛΑΡΚΟ «σε ορισμένες από τις ελληνικές περιοχές που πλήττονται περισσότερο από οικονομικά προβλήματα και προβλήματα απασχόλησης, δηλαδή στη Δυτική Μακεδονία (λιγνιτικά ορυχεία Καστοριάς και Σερβίων) και στη Στερεά Ελλάδα (ορυχεία Εύβοιας και Αγίου Ιωάννη, εργοστάσιο Λάρυμνας).» Να μιλήσουμε για την επιστολή που έθεσα όλα τα νομικά επιχειρήματα για να σωθεί η Λάρκο. Επιχειρήματα που εσείς ποτέ δεν χρησιμοποιήσατε. Να μιλήσουμε για την επιστολή που εξηγούσε γιατί το νικέλιο της ΛΑΡΚΟ είναι στρατηγικής σημασίας για όλη την ΕΕ. Αλήθεια εσείς γιατί ποτέ δεν προσπαθήσατε να εξηγήσετε τη σημασία της παραγωγής νικελίου εντός των ευρωπαϊκών συνόρων; Να μιλήσουμε και για όσα άλλα έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ: Για την καινούργια συμφωνία μεταξύ ΛΑΡΚΟ και ΔΕΗ, για την προσπάθεια επίλυσης του ιδιοκτησιακού, για το εναλλακτικό business plan. Το business plan εκείνο που προέβλεπε έναν κύκλο επενδύσεων με τη μορφή στρατηγικού επενδυτή και συνεργασίας διατηρώντας τη δημόσια πλειοψηφία μετοχών στη ΛΑΡΚΟ, έναν κύκλο απαραίτητων επενδύσεων περιβαλλοντικού χαρακτήρα, και εκσυγχρονισμού του εργοστασίου, και μια προσπάθεια ελέγχου του κοστολογίου της ΛΑΡΚΟ ώστε να υπάρξει μια βιώσιμη κατάσταση και να διατηρηθούν οι θέσεις εργασίας. Να μιλήσουμε όμως και για όσα έκανε η ΝΔ Θέλει να μιλήσουμε για την εποχή που Διευθύνων Σύμβουλος ήταν ο στενός συνεργάτης του Πέτρου Δούκα, Κωνσταντίνος Θανάσουλας, ο οποίος αποφάσισε να προχωρήσει στην προπώληση των ποσοτήτων νικελίου που θα παρήγαγε η εταιρεία τα επόμενα χρόνια, υπογράφοντας το hedging; Που συμφώνησε η εταιρία να προπωλεί σε τιμές σχεδόν κόστους το Νικέλιο ενώ η τιμή στην αγορά ήταν διπλάσια και πλησίαζε τις 50.000; Θέλει να μιλήσουμε για την θητεία Σκρέκα του πρεσβύτερου που όταν έπεσαν οι διεθνείς τιμές έσπασε τα συμβόλαια και η εταιρία βρέθηκε να παράγει με κόστος 20.000-22.000 δολ. / τόνο και να πουλά σε τιμές χαμηλότερες από 10.000 δολ; Θέλει να μιλήσουμε για τις κρατικές ενισχύσεις για τις οποίες καταδικάστηκε η εταιρία και τα λάθη των διοικήσεων της ΝΔ που οδήγησαν σε αυτές τις καταδίκες; Θέλει να μιλήσουμε για αμοιβές και προσλήψεις; Για όσα έχει αποκαλύψει ο Γιώργος Σταθάκης; Για το ότι ο κύριος Σκρέκας τοποθετείται Πρόεδρος του Δ.Σ. της ΛΑΡΚΟ στις 22/2/2008, με αμοιβή 7.000 ευρώ μηνιαίως, την οποία ο ίδιος αναπροσάρμοσε στα 9.000 ευρώ, με αναδρομική ισχύ; Για την πρόσληψη της νύφης του κυρίου Σκρέκα ως υποδιευθύντρια; Του Συμπεθέρου του κυρίου Σκρέκα ως Διευθυντή Ασφαλείας στο εργοστάσιο της Λάρυμνας; Της κόρης του Υφυπουργού Τουρισμού κυρίου Λιάσκου (βουλευτή Ευβοίας), με σκοπό τη συγγραφή της ιστορίας της ΛΑΡΚΟ, η οποία και δεν γράφτηκε ποτέ; Μήπως θα προτιμούσε να μιλήσουμε για άλλες προσλήψεις και προαγωγές; Την περίοδο 2013-14 που έγιναν 132 προαγωγές και 252 προσλήψεις; Όλες αυτές αξιοκρατικά κ. Σταϊκούρα;

Οι τιμές αυξάνονται επειδή οι εταιρείες έχουν τη δύναμη να τις αυξάνουν. Χρησιμοποιούν τον "πληθωρισμό"…

Ο Γιώργος Τρελλόπουλος, διευθυντής της αγγειοχειρουργικής κλινικής του Nοσοκομείου «Γ. Παπανικολάου», ξεσήκωσε σάλο την προηγούμενη…

Ο Fredric Jameson στις «Αρχαιολογίες του μέλλοντος» έχει προσπαθήσει να απαντήσει για την παραγωγή μυθοπλασιών που αντλούν το υλικό τους από το παρελθόν, που είτε ήταν ηρωικό, είτε ήταν μυθικό. Η νοσταλγική αναπαράσταση μιας ζωής όπου οι άνθρωποι μπορούσαν να ζουν χωρίς τις σημερινές έγνοιες, έχοντας άλλες, ανώτερες και βαθύτερες, είναι ο πυρήνας της επιτυχίας τους. Τι κι αν αυτά που περιγράφονται δεν υπήρξαν ποτέ, ούτε και θα είχαν τη δυνατότητα να υπάρξουν; Αυτό ενδυναμώνει ακόμα περισσότερο την ανάγκη για θέασή τους. Δεν μπορούμε να σκεφτούμε, να οραματιστούμε κανέναν μελλούμενο, καλύτερο κόσμο από αυτόν που έχουμε τώρα δα, δε μπορούμε να φανταστούμε την καταστροφή του για χάρη μιας άλλης προοπτικής και έτσι ο φαντασιακός και φανταστικός Παϊσιος μπορεί να μεγαλουργεί. Σε ένα άλλο επίπεδο, το μύθο του τον εξέθρεψε ο ελληνικός στρατός, η εκκλησία, η ελληνική ακροδεξιά. Ο ήρωας γέροντας που έχει παλέψει μέχρι και με έναν Σαολίν στο Άγιο Όρος, συμβολοποιεί τον αγώνα επιβίωσης αυτής της αισθητικής στην καταστατικά άθεη εποχή μας. Κι απ’ την άλλη, η απομάγευση του κόσμου δεν αντικαταστάθηκε από κοινοτικά τελετουργικά που μπορούν να υποστασιοποιούν άλλες συνδηλώσεις, η αποσύνδεση από το άρρητο δεν ευνόησε όσο θα περίμενε κανείς τη δημοκρατία, τον ορθολογισμό. Οι πολιτισμικοί πόλεμοι μαίνονται σε όλο τον κόσμο και συμβολικοί Παϊσιοι αναδύονται ένθεν κακείθεν του πολιτικού συνεχούς. Η σχεδόν πάντα γκροτέσκα όμως παρουσίαση αυτού του μοναχού δημιουργεί κέρδη σε πολλαπλούς οικονομικούς δρώντες που φοράνε την προβιά των θεοσεβούμενων. Κι αυτό είναι το σκάνδαλο, όχι η πίστη των ανθρώπων.

ΣΟΣΑΝΑ ΖΟΥΜΠΟΦ, Η εποχή του κατασκοπευτικού καπιταλισμού: Ο αγώνας για ένα ανθρώπινο μέλλον στο μεταίχμιο της Νέας Εξουσίας, μτφρ. Γιώργος Μπέτσος, εκδόσεις Καστανιώτη, σελ. 850 Αυτή η νέα μορφή καπιταλισμού ορίζεται ως μια παρασιτική οικονομική φιλοσοφία, για την οποία η παραγωγή αγαθών και η παροχή υπηρεσιών αποτελούν στοιχεία δομικά, ενταγμένα σε μία ολοκληρωτική αρχιτεκτονική συμπεριφορικής τροποποίησης. Αναλυτικότερα: Σύμφωνα με τη Ζούμποφ, στον σημερινό πολιτισμό της πληροφορίας ο στόχος δεν είναι πλέον η κυριαρχία επί του φυσικού περιβάλλοντος, όπως ήταν για τον βιομηχανικό πολιτισμό, αλλά επί της ανθρώπινης φύσης. Ο Μεγάλος Αλλότριος –έτσι ονομάζεται εδώ ο πανταχού παρών ψηφιακός μηχανισμός– προσανατολίζεται προς την παραγωγή μίας εργαλειοθηρικής εξουσίας, η οποία εργαλειοποιεί την ανθρώπινη συμπεριφορά επιδιώκοντας την οικονομική αξιοποίησή της. Τον σπουδαιότερο παράγοντα για την επίτευξη της συγκεκριμένης επιδίωξης αντιπροσωπεύει το συμπεριφορικό πλεόνασμα, το οποίο δημιουργείται καθώς σωρεύονται περισσότερα συμπεριφορικά δεδομένα απ’ όσα χρειάζονται για τη βελτίωση των υπηρεσιών στο διαδίκτυο. Το πλεόνασμα τροφοδοτεί την τεχνητή νοημοσύνη, η οποία κατασκευάζει προβλέψεις σχετικές με τη συμπεριφορά των χρηστών. Αυτά τα προϊόντα πρόγνωσης πωλούνται σε εταιρείες-πελάτες. Για παράδειγμα, το «Μ» της Facebook, το οποίο παρουσιάστηκε το 2015 ως στέλεχος της εφαρμογής του Messenger, προορίζεται να ανιχνεύει πιθανές προθέσεις των χρηστών για αγορά ή για συναλλαγή.