Macro

Με την απομάκρυνση Νετανιάχου και την εγκατάλειψη του αγωγού East Med συνεθλίβη ο κόσμος των ψευδαισθήσεων που έφτιαξε τόσα χρόνια ο Κύπριος πρόεδρος Ν. Αναστασιάδης με τον επιστήθιο φίλο του, Νετανιάχου, πρωτοστατώντας στην «πολιτική των τριμερών» για να παραμερίσουν από τα ενεργειακά σχέδια την Τουρκία. Οι 8 στο σύνολο τριμερείς Κύπρου - Ελλάδας - Ισραήλ, οι πολλαπλάσιες διμερείς και σωρεία από υπουργικές συναντήσεις τι απέδωσαν τελικά; Ποιος ξεχνά τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ με τις πανηγυρικές διακηρύξεις των ηγετών γύρω από τον East Med; Τα γεγονότα βοούν! Το διπλωματικό φιάσκο των τριμερών άρχισε να ξηλώνεται με το τέλος της εποχής Τραμπ - Πομπέο και την ανάληψη της διακυβέρνησης στις ΗΠΑ από τους Δημοκρατικούς. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ανασυντάσσει όσο μπορεί την πολιτική του στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή βλέποντας τα προβλήματα να σωρεύονται. Η δημοσιοποίηση τον περασμένο Ιανουάριο της εγκατάλειψης του αγωγού East Med σχετίζεται με την επιλογή των ΗΠΑ για εκτόνωση των αντιδράσεων της Τουρκίας. Ταυτόχρονα αφαίρεσε ένα σοβαρό εμπόδιο στην επαναπροσέγγισή τους με το Ισραήλ. Τέλος στα χατίρια σε κάθε απαίτηση που είχε ο Νετανιάχου (αναγνώριση Ιερουσαλήμ, πλάτες για την προσάρτηση των υψωμάτων Γκολάν) για να τα έχει καλά ο Τραμπ με το εβραϊκό λόμπι. Ολοι κινούνται στην περιοχή, μόνο η Λευκωσία και η Αθήνα μένουν στον δικό τους εικονικό κόσμο. Η Τουρκία δουλεύει εδώ και μήνες βελτιώνοντας θεαματικά τις σχέσεις της και με συνιστώσες των «τριμερών», όπως είναι τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, αλλά και με άλλους δύσκολους συνομιλητές στον αραβικό κόσμο όπως είναι η Σαουδική Αραβία. Πιο αργή είναι η διαμόρφωση λειτουργικών σχέσεων με την Αίγυπτο του προέδρου Σίσι. Οι ΗΠΑ πρωτοστατούν επίσης στην επίλυση της διαφοράς οριοθέτησης των ΑΟΖ Ισραήλ - Λιβάνου. Μέχρι και η Χεζμπολάχ δεν έφερε ενστάσεις για κατάληξη σε συμφωνία με διαμεσολάβηση του Αμερικανού απεσταλμένου Αμος Χόχσταϊν («Πολίτης», 18/2). Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ θα ακολουθήσουν στο εξής μια ξεκάθαρα ισορροπημένη πολιτική για τα στρατηγικά συμφέροντά τους στην περιοχή. Σε αυτό το πλαίσιο, χωρίς τις παλιές υπερβολές, ο πρόεδρος του Ισραήλ σχεδιάζει να επισκεφθεί την Κύπρο στις 2 Μαρτίου ενώ νωρίτερα, στις 24 Φεβρουαρίου, θα πραγματοποιήσει επίσκεψη και στην Ελλάδα. Oι «τριμερείς» καθόρισαν την εξωτερική πολιτική της Κύπρου για παραπάνω από 6 χρόνια. Ο Ν. Αναστασιάδης έπεισε δύο ελληνικές κυβερνήσεις να συμπορευθούν μαζί του και τώρα ορισμένοι στην Αθήνα δικαιολογούν τη στάση τους λέγοντας ότι «δεν ήθελαν να αφήσουν την Κύπρο μόνη». Ομως, ούτε αγωγοί 7 δισ. ευρώ που θα διέσχιζαν τη Μεσόγειο θα κατασκευαστούν ούτε συμμαχίες εναντίον του «κοινού εχθρού» υπάρχουν. Απλούστατα, αυτοί οι ηγέτες που πρωταγωνίστησαν είχαν δική τους ατζέντα: πότε για να κερδίζουν εκλογές περιχαρακώνοντας την κοινή γνώμη σε ευσεβείς πόθους και πότε για να παραπλανήσουν και να αποφύγουν τις κατηγορίες για διαφθορά. Οι υπόλοιποι, ΥΠΕΞ και άλλοι, εκτελούσαν εξωτερική πολιτική για εσωτερική κατανάλωση. Είναι οδυνηρή η διαπίστωση του πόσο εύκολα η Κύπρος εφάρμοσε την τυχοδιωκτική αυτή διπλωματία και η Αθήνα συμπορεύτηκε μαζί της. Με επιπόλαιους υπολογισμούς εργάζονταν τόσο καιρό πάνω σε αβάσιμα σενάρια, αφήνοντας την εντύπωση ότι άλλαξαν τους όρους του παιχνιδιού («game changer»). Στην πραγματικότητα, όμως, η Κύπρος εγκλωβίστηκε στους προσωπικούς σχεδιασμούς και τις «φιλίες» της ηγεσίας της, αγνοώντας τους πραγματικούς συσχετισμούς και αδιαφορώντας για τις συνέπειες στο Κυπριακό.

Μια βροχερή μέρα ξημέρωσε χθες εν Αθήναις, με την είδηση ότι γυναίκα 70 ετών απέσπασε ψώνια 30 ολόκληρων ευρώ από την αλυσίδα σούπερ μάρκετ Lidl. Οι δε «Ιαβέρηδες» της έκαναν μήνυση, ήρθε η αστυνομία, προσπαθεί να αλλάξει γνώμη στους υπεύθυνους του καταστήματος, τίποτε αυτοί. Πολιτική της εταιρείας σου λέει. Είπαν οι πελάτες να τα πληρώσουν εκείνοι τα ψώνια της γυναίκας, τίποτε και πάλι. Τελικά τη μήνυσαν τη γυναίκα. Βέβαια, η μήνυση αποσύρθηκε, γιατί άρχισε να αντιδρά το άπαν σύμπαν, αλλά το διά ταύτα είναι διαφορετικό. Το διά ταύτα είναι ότι ο μισθός μας δεν φτάνει για το φαγητό μας. Δεν μιλάω για ρεύμα και για τηλέφωνο - ούτε λόγος. Μιλάω για τα είδη πρώτης ανάγκης. Από την άλλη, βέβαια, ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτα, να γινόμασταν καμιά σοβιετία, ας πούμε, να τρώγαμε με τα δελτία. Να, τώρα δεν θα τρώει κανένας, οριζόντια φτώχεια, φίλες και φίλοι. Ένας για όλους, όλοι για έναν. Έτσι κυλάει σιγά-σιγά η ζωούλα στα μεγάλα αστικά κέντρα. Τη μία μέρα μαθαίνουμε ότι γυναίκα ξεκινά απεργία πείνας επειδή δεν μπορεί να πληρώσει το ρεύμα, την άλλη ότι πελάτισσα έκλεψε τρόφιμα αξίας 30 ευρώ. Είναι φτωχός ο κόσμος κι όποιος είναι φτωχός, τουλάχιστον στην αρχή, είναι και ανήμπορος. Αν ο Κυριάκος εξαντλήσει τετραετία, θα κυνηγάμε τις δεκαοχτούρες με σφεντόνες στο τέλος. Εμένα με πνίγει αυτή η πηχτή λάσπη, με χτυπάει στα μηνίγγια. Φαντάζομαι όλοι το ίδιο αισθανόμαστε. Είναι η αβεβαιότητα της κάθε μέρας που ξημερώνει και λες «υπάρχω σήμερα, αλλά αύριο τι κάνω; Κι αύριο υπάρχω, αλλά πώς;». Με ποιο ηθικό, ας πούμε. Κακά τα ψέματα, ότι την έχουμε πατήσει το είχαμε υποψιαστεί. Υποθέτω ήρθε η στιγμή να συλλογικοποιηθεί η τρομερή μας διαπίστωση. Να κοιταζόμαστε στα ασανσέρ και να κουνάμε τα κεφάλια μας με μια συναίνεση ότι, ναι, έχουμε μπλέξει με ουτιδανούς, να το συνεννοούμαστε με τα μάτια. Έχει πάψει οτιδήποτε να πηγαίνει καλά πλέον.

Δεν κρύβω ότι είμαι ποδοσφαιρόφιλος. Από μικρός είχα τρέλα με την μπαλίτσα και τον Ολυμπιακό. Και κάθε φορά που κάποιος ποδοσφαιριστής της ομάδας άλλαζε φανέλα και πήγαινε στο βασικό μας αντίπαλο ένιωθα θλίψη. Πως να δεχτείς ότι ο Γιώργος Δεληκάρης πήγε στον Παναθηναϊκό; Ο Γαλάκος; Ο Βαμβακούλας; και άλλοι. Όμως καταλάβαινα πως το ποδόσφαιρο για τους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές δεν ήταν μόνο συναίσθημα (αν υπήρχε), αλλά και επαγγελματική προοπτική, εξασφάλιση του μέλλοντός τους. Και κάπως έτσι, παρά τη στεναχώρια μου, ηρεμούσα. Θα μου πείτε τώρα τι κάθεσαι και μας λες. Είναι γιατί σιχαίνομαι την ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής. Γιατί οι μεταγραφές από το ένα κόμμα στο άλλο -και μάλιστα κάθε λίγο και λιγάκι- δεν μπορεί να ερμηνευτεί με βάση τις ιδέες, το όραμα, την πολιτική πρόταση. Με άλλα έχει να κάνει, διαφορετικά πρέπει να ερμηνευτεί. Και η ερμηνεία δεν είναι κολακευτική.... Ο Γ, Κύρτσος ήταν επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΛΑΟΣ (ναι του Γ. Καρατζαφέρη και των άλλων ακροδεξιών παιδιών), αν θυμάμαι καλά στο πρόσφατο 2012. Όταν αυτό του τελείωσε, βρήκε τον τρόπο να μετακομίσει στη Νέα Δημοκρατία και να γίνει ευρωβουλευτής. Δικαίωμα, όπως δικαίωμα μας είναι να πούμε ότι από τη σκοπιά των ιδεών της Αριστεράς, η διαγραφή του Γ. Κύρτσου από τη Νέα Δημοκρατία, μας αφήνει παγερά αδιάφορους και αδιάφορες. Στο καλό να πάει και ας μην μας γράφει.

Είναι πλέον κοινός τόπος ότι ο Μηχανισμός Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας αποτελεί μια σημαντική ευκαιρία για…

Στις ΗΠΑ το σπάσιμο των συνδικάτων εν τη γενέσει τους έχει μετατραπεί σε μια νέα βιομηχανία με ετήσιο τζίρο 340 εκατομμυρίων δολαρίων, που απασχολεί από δικηγόρους και διαφημιστές μέχρι σεκιουριτάδες και ψυχολόγους. Η ΙΚΕΑ, π.χ., είχε αναθέσει στο δικηγορικό γραφείο Ogletree Deakins να διακόψει τη δημιουργία συνδικάτων, η Google απευθύνθηκε στην IRI Consultants ενώ η Amazon έχει προσλάβει τουλάχιστον τριάντα δικηγόρους της Littler Mendelson, οι οποίοι εμφανίζονται στις συνδικαλιστικές εκλογές προσπαθώντας να ακυρώσουν τη διαδικασία ή να τρομοκρατήσουν τους εργαζόμενους. Στις περιπτώσεις, πάντως, που οι εργαζόμενοι αψήφησαν το εργοδοτικό bullying και έστησαν κάλπες για την εκλογή συνδικαλιστικών αντιπροσώπων, οι αντιδράσεις ήταν από αστείες έως τραγικές. Η Amazon έστελνε δεκάδες μηνύματα στα κινητά όλων των υπαλλήλων της να ψηφίσουν «όχι» ενώ γέμιζε τις τουαλέτες με φυλλάδια εναντίον του συνδικαλισμού (ελαφρώς παράδοξο για μια εταιρεία στην οποία εργαζόμενοι καταγγέλλουν ότι δεν έχουν χρόνο για τουαλέτα και αναγκάζονται να κατουράνε σε μπουκάλια). Αντίστοιχα η Volkswagen τοποθέτησε γιγαντοαφίσες έξω από εργοστάσιά της στις ΗΠΑ ενώ η Delta Airlines εξηγούσε στους εργαζομένους της ότι θα μπορούσαν να κρατήσουν τα χρήματα της ετήσιας συνδρομής για το συνδικάτο και να αγοράσουν μια… παιχνιδομηχανή. Το ερώτημα φυσικά που προκύπτει είναι αν πραγματικά χρειάζεται τόση προσπάθεια από την πλευρά της εργοδοσίας σε μια χώρα η οποία από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου γαλουχείται στην ιδέα πως ο συνδικαλισμός είναι συνώνυμο του κομμουνισμού – αν όχι του διαβόλου. Η απάντηση είναι βέβαια ότι για να το κάνουν τα αφεντικά… κάτι θα ξέρουν. Πρόσφατες έρευνες στις ΗΠΑ έδειξαν ότι το 50% των εργαζομένων, που δεν συμμετέχει σε συνδικάτα, δηλώνει ότι θα το έκανε εάν δεν αντιμετώπιζε τις πρωτοφανείς πιέσεις της εργοδοσίας. Είναι, φαίνεται, από εκείνες τις περιπτώσεις όπου ο καλύτερος τρόπος για να καταλάβεις τη δική σου δύναμη είναι να παρατηρήσεις τον τρόμο στο βλέμμα των αντιπάλων σου.

Τι κοινό έχει η Ιστορία της Θεραπαινίδας της Μάργκαρετ Ατγουντ για μια δυστοπική κοινωνία της…

Στην παρούσα συγκυρία, η κομματική σκηνή της άκρας δεξιάς δείχνει γυμνή από ισχυρούς παίκτες. Εντοπίζεται, ωστόσο, μια κάποια κινητικότητα από παλιότερους παράγοντες του χώρου, ορισμένοι από τους οποίους επιχειρούν να δημιουργήσουν μια νέα αφετηρία στην κομματική αρένα. Οι «Έλληνες για την Πατρίδα» του Ηλία Κασιδιάρη εγγράφονται σε ένα τέτοιο εγχείρημα που αντλεί καταρχάς από τις εγχώριες παραδόσεις του δεξιού εξτρεμισμού - δεν είναι τυχαίες οι συχνές αναφορές στο «Εθνικό Κόμμα Έλληνες» που παραπέμπει στο «Εθνικό Κόμμα-ΕΠΕΝ», επιδιώκοντας συνδέσεις με τους νοσταλγούς της χούντας των συνταγματαρχών στους οποίους πρωτίστως απευθυνόταν το κόμμα του (επίσης τότε έγκλειστου στις φυλακές) Γ. Παπαδόπουλου (ΕΠΕΝ) και η συνέχειά του (Εθνικό Κόμμα). Επιπλέον, το Εθνικό Κόμμα Έλληνες κοπιάρει τη Lega του Ματέο Σαλβίνι υιοθετώντας μια ρητορική «λαϊκού» αντιμεταναστευτικού κόμματος παρόμοια με εκείνη της Lega. Παρότι επικρατειακά έχει κερδίσει μικρή ορατότητα στις δημοσκοπήσεις (από 1% έως 1,5% με 1,8%), οι Έλληνες για την Πατρίδα πάνε καλύτερα εκλογικά εκεί όπου τα εμβολιαστικά ποσοστά είναι χαμηλά. Το υπό διαμόρφωση μόρφωμα του έγκλειστου πρώην δελφίνου της Χρυσής Αυγής έχει διευρύνει σημαντικά την ατζέντα του με ζητήματα που αφορούν την πανδημία συμπορευόμενο με το ρεύμα αμφισβήτησης των μέτρων εναντίον της COVID-19 με επιχειρήματα οικονομικά, όπως ότι τα περιοριστικά μέτρα καταστρέφουν την οικονομία και τη μεσαία τάξη προς όφελος μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων, αλλά και με επιχειρήματα ξενοφοβικά, όπως ότι στη διάρκεια της καραντίνας προωθήθηκε η «ισλαμοποίηση της χώρας» και η παράδοσή της στους «ξένους εισβολείς».

Σε συνέντευξή του μέσω Skype στην εκπομπή «Ώρα Ελλάδος» του τ/σ «Open» (Ά. Παυλόπουλος –…

«Τα lidl δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα. Φαντάσου τι θα γινότανε αν έμπαινε καθένας να κλέψει και να τον αφήνανε» Το επιχείρημα φαντάζει δίκαιο, λαϊκά αλλά και κανονιστικά. Έχω μαγαζί, διάολε, δε θέλω να με κλέψουν, και, εν πάση περιπτώσει, ζούμε σε ευνομούμενη κοινωνία, δε μπορεί να κάνει ο καθένας ό, τι θέλει. Κι όλος αυτός ο φαινομενικός ορθολογισμός στραπατσάρεται στον τοίχο της πραγματικότητας: η 70χρονη κυρία δεν είχε κλέψει ποτέ πριν κι από τη ντροπή της που την έπιασαν ήθελε να αυτοκτονήσει. Έχουμε πρόβλημα σαν κοινωνίες αν δε μπορούμε να καταλάβουμε πως η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν πρέπει να αγκομαχάνε για να βγάλει το μήνα, να φεσώνονται, να μην πηγαίνουν μια βόλτα, να είναι πάντα μέσα στα νεύρα και το άγχος. Δεν είναι που δεν είναι άριστοι και σίγουρα δεν είναι άχρηστοι. Κανένας δεν ψήνεται να τον προσβάλει ο Χ προϊστάμενος του Χ σούπερ μάρκετ, πολλώ δε μάλλον να του κάνει και μήνυση. Αλλιώς. Στην Ιαπωνία, οι γηραιότεροι άνθρωποι κλέβουν επίτηδες για να τους πιάσουν, να μπουν στη φυλακή έτσι ώστε να έχουν δωρεάν φαγητό, στέγη και παρέα γιατί έχουν εγκαταλειφθεί από το κράτος και τους συγγενείς τους. Εκεί, οι μεγάλοι άνθρωποι πεθαίνουν ολομόναχοι και κανείς δεν το αντιλαμβάνεται, ένα θλιβερό φαινόμενο, τόσο συνηθισμένο. Αποκαλείται «kodokushi», που σημαίνει ο θάνατος της μοναξιάς. Αυτό θέλουμε; Στην Ελλάδα οι παππούδες και οι γιαγιάδες είναι συχνά εργαζόμενοι χωρίς χρήματα, κάνουν τη νταντά, μαγειρεύουν, δίνουν χαρτζιλίκια, πληρώνουν τα δάνεια των παιδιών τους, φιλοξενούν. Τους στύβουμε ή, πιο κομψά, είναι ακόμα χρήσιμοι, ως μη όφειλαν. Η απαίτηση για σοβαρά χρηματοδοτούμενο, συμπεριληπτικό, καθολικό και σύγχρονο κοινωνικό κράτος θα έπρεπε να είναι πάνδημη. Και το κοινωνικό κράτος χτίζεται αργά και απαιτεί τους φόρους μας, δεν είναι λαγός που θα βγει από το καπέλο. Κι ωστόσο δεν είναι αίτημα των πολιτών, διαφεύγει της προσοχής μας γιατί καμιά φορά το θεωρούμε δεδομένο. Για παράδειγμα, ρωτήστε κάποιον καρκινοπαθή πόσο έχουν κοστίσει οι χημειοθεραπείες του. Συνήθως δε γνωρίζει γιατί ήταν δωρεάν, αλλά στοιχίζουν χιλιάδες ευρώ. «Η διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής» δεν είναι ακατάπληπτα λόγια των πολιτικών, φιοριτούρες που γεμίζουν τις οικονομικές σελίδες των εφημερίδων. Είναι αυτό που παθαίνουμε όταν δεν οργιζόμαστε που στα δυο χρόνια πανδημία το ΕΣΥ έχει ενισχυθεί ελάχιστα, που ο κατώτατος μισθός δεν έχει ανέβει, που κόπηκε το δώρο πάσχα των γερόντων, που ιδιωτικοποιήθηκε η επικουρική ασφάλεια, που γεμίσαμε μπάτσους κι όχι πυροσβέστες. Χρειάζεται να ξυπνήσουμε γιατί η επόμενη στάση στο μετρό του χρόνου της χώρας μας φαίνεται να είναι η ανθρωποφαγία.

Η γυναικοκτονία, υποστηρίζεται, είναι μια έννοια λειτουργική, φτάνει να περιορίζεται στον δημόσιο λόγο, ενδεχομένως και…